Marktwagen staat er half leeg bij alle chocolade heb ik eruit gezwierd voor ik het eruit zou moeten gieten, haha wat nu? morgen start mijn week weer.... als mijn eerste klant komt kan ik voorspellen wat ze zegt: ik ben speciaal vroeg gekomen omdat het nu nog fris is geef mij maar een halve kilo pralinekes en dan zeg ik dus dat ik die niet bij heb en dan volgt een grote verontwaardiging omdat ze heeeelemaaaal voor niks is gekomen dus vraag ik of ze ook begrip voor me heeft als ik hier om 12 uur nog in de zon sta......... of ze dan de rest komt kopen die ik dan meteen met mijn pollepel in haar doosje wil gieten zelfs tegen de helft van de prijs sommigen begrijpen dat wel maar anderen horen niks meer en blijven herhalen dat heel hun planning in de war is soms zeg ik nog wel eens: wees blij dat u nog centen krijgt gestort op uw rekening want hier staat iemand die er waarschijnlijk erg weinig gaat ontvangen nou ja, t'is warm hè, ik krijg nu al hoofdpijn als ik aan de komende dagen denk. hier in huis is het lekker fris maar de volgende dagen daarbuiten willen zeggen: dikke benen, wazig zien.....
Ok, even veranderen van ingesteldheid: wat kan ik wel verkopen met die warmte én in het begin van de zomervakantie? snoeptaarten, puntzakken met snoep, noga...... plastic dozen met een vakantievoorraad zodat ze daarginds zich niet blauw betalen voor een snoepje ......suikervrije snoepjes die je minder dorstig maken.....
In plaats van hier te zitten, vlieg ik er in! mijn snoeptaarten lijken op mandala's ik kom er zelf van tot rust wanneer ik ze maak. dus..........kben ribbedebie
deze transformatie kaart raakt me diep, omdat ik van iemand hoor dat ik moet kiezen, terwijl binnen in mij alles daar tegen in opstand komt....
Wholeness
"Just an ordinary needle will do..."
No man is an island, we are all part of a vast continent. There is variety, but that does not make us separate. Variety makes life richer--part of us is in the Himalayas, a part of us is in the stars, a part of us is in the roses. A part of us is in the bird on the wing, a part of us is in the green of the trees. We are spread all over. To experience it as reality will transform your whole approach towards life, will transform your every act, will transform your very being.
It is reported in the life of a great Sufi mystic, Farid, that a king came to see him. He had brought a present for him, a beautiful pair of scissors, golden, studded with diamonds--very valuable, very rare. He touched Farid's feet and gave him the scissors; Farid took them, looked at them, gave them back to the king, and said, "Sir, many thanks for the present that you have brought. It is beautiful, but utterly useless for me. It will be better if you can give me a needle. Scissors I don't need; a needle will do."
The king said, "I don't understand. If you need a needle, you will need scissors too."
Farid said, "I am talking in metaphors. Scissors I don't need because scissors cut things apart. A needle I need because a needle puts things together. I teach love. My whole teaching is based on love--putting things together, teaching people communion. I need a needle so that I can put people together. The scissors are useless; they cut, they disconnect. Next time when you come, just an ordinary needle will be enough."
Logic is like a pair of scissors: it cuts, it makes things divided. Mind is a kind of prism--pass a ray of white light through it and immediately it is divided into seven colors. Pass anything through the mind and it becomes dual. Life and death are not life-and-death, the reality is lifedeath. It should be one word, not two; not even a hyphen in between. Lifedeath is one phenomenon. Lovehate is one phenomenon. Darknesslight is one phenomenon. Negativepositive is one phenomenon. But when you pass this one phenomenon through the mind, the one is divided immediately in two. Lifedeath becomes life and death--not only divided but death becomes antagonistic to life. They are enemies. Now you can go on trying to make these two meet, and they will never meet.
Kipling is right--"East is East and West is West and never the twain shall meet." Logically, it is true. How can the East meet the West? How can the West meet the East? But existentially it is utter nonsense. They are meeting everywhere.
For example, you are sitting in India. Is it East or is it West? If you are comparing it with London, it is East; but if you are comparing it with Tokyo, it is West. What exactly is it, East or West? At each point East and West are meeting, and Kipling says, "Never the twain shall meet."
The twain are meeting everywhere. No single point is such that East and West are not meeting and no single man is such that East and West are not meeting. It cannot be otherwise; they have to meet--it is one reality, one sky.
Mijn eerste versie van dit gegeven was te schrijven in derde-persoons-vorm
Maar bij nader inzien is het beter dat ik gewoon mijn eigen ervaringen opschrijf.
Dus, wat doe ik wanneer ik ongevraagd advies krijg?
Steigeren.... of mijne kop erbij neerleggen.... en me dan niet volledig geven in het opvolgen van dat advies.......of soms zelfs in het ondergronds verzet gaan
Stiekem toch mijn ding doen bijvoorbeeld.....
Ik wordt dus niet wijzer van dat advies, integendeel.
Ik lees niet dat boek dat ik beslist zou moeten lezen
Ik neem niet die kortste, mooiste, snelste weg
Ik bekijk niet die film die echt iets voor mij is
Ik ga niet bij die persoon op bezoek die me voort kan helpen
Ik neem vooral geen broodnodige ontspanning zoals iedereen zegt
Ik verbras mijn gezondheid......
Ik ga steek mijn tijd in verkeerde mensen op verkeerde plaatsen
......... of te wel, mijn visie op dit gegeven is:advies opvolgen zet mij vast
maakt dat ik andermans wegen bewandel.
Een volgeling ben......
Ik ben een van die mensen die door schade en schande wenst wijs te worden
Tenzij ik zelf beslis om advies te vragen, les te volgen, of om te kijken hoe een ander iets doet.
Met vallen en opstaan.
Met een onbevangen blik naar wat komen gaat.
Met een kijk die volledig vanuit een andere hoek vertrekt.
Met verkeerde mensen omgaan geeft me een idee hoe die mensen zijn en waarom ze doen wat ze doen.
Verkeerde gewoontes leren me iets over hoe ook anderen daarin verstrikt geraken...
Verkeerde beslissingen leren me hoe ik het de volgende keer beter kan doen...
door schade en schande wijs worden
Dat spreekwoord is echt iets voor mij, zeker weten.
Door mijn eigen weg te gaan leer ik mijn kwaliteiten kennen
En leer ik meteen om te gaan met mijn donkere kanten.
Door mijn eigen weg te gaan kom ik dichter bij mezelf.
Kom ik gemakkelijker tot iets wat ik graag doe
Voel ik me leven
Wat wel grappig is:
Soms doe ik achteraf wél wat het oorspronkelijke advies was,
Maar dan omdat ik uit eigen ervaring geleerd heb dat dit het beste voor me is.
En op deze manier komt mijn beslissing van binnenuit
Dan sta ik steviger in mijn schoenen.
Dan ga ik meer voluit!
Tja,
Alles overlezend, plaats ik toch een uitzondering:
Wanneer mijn acuut ergens van afhangt, dan is ongevraagd advies misschien een redding en ben ik de adviseur waarschijnlijk wel eeuwig dankbaar.
Maar in alle andere gevallen vind ik dat ik op zijn minst de keuze mag hebben om wél of niet te voelen of ik werkelijk gebaat ben met het advies wél of niet op te volgen
Er is nog een manier om mijn dwarsliggerij te omzeilen:
Vertel me een verhaaltje over hoe jij ooit iets hebt gedaan
En er is een grote kans dat ik genoeg opneem om van te leren
echte humor gaat niet ten koste van anderen echte humor is jezelf relativeren echte humor is geen flauwe mop echte humor, daar herken je jezelf in. bij warme humor vorm je een beetje gemeenschap met elkaar
bij destructieve humor worden mensen uiteengespleten bij destructieve humor worden mensen beschadigd wordt er op de persoon gespeeld en niet op zijn daden.
Nee, ik druk me verkeerd uit: niet over Freya, wel over al die haantjes die graag pikken op een ander: vandaag heb ik maar weer eens gereageerd op belachelijke commentaren op deze zaak. Een reaktie zal ik hier plaatsen, omdat ik vind dat ik hierdoor kan bijdragen aan een mentaliteitsverandering vóór er nog meer brokken gemaakt worden:
Voor zover ik weet heb ik allemaal mijn kladjes en ik weet niet wat, ongesorteerd op mijn zolder staan. En dit zonder voorberachte rade.... Ik kan nu eenmaal niks wegggooien. Ik vind het echt wel vreemd dat 'derden' oordelen over of iemand wel of niet normaal is bij wat die doet of deed. (zoals alles bijhouden uit zijn of haar schooltijd) En ik vraag me af of er wel één belg rond loopt die geen enkele gewoonte heeft, die niet voldoet "aan de normen en waarden van de grote massa". Waar is jullie verstand, voor je het weet hang je zelf aan de schandpaal. Volgens mij vreet die Koen de Meulenaere uit zijn neus...... maar ik heb er nog geen foto van kunnen nemen..... Kom op, geef toe: ik hoor een victorie gehuil lvan hem en van zijn fans. Het lijkt wel een ballen-gooi-tent, maar dan in het groot! Word wakker en begin bij jezelf als je wil dat er iets veranderd. Neem jezelf wat minder serieus en verkies zelfspot inplaats van spot om een ander. Die ander is immers een mens zoals jij en ik. (gepost op: http://dominiek.be/2006/06/15/den-thesis-van-freya/#comment-13292)
berichtgeving............ wat is dat? Sensatie berichten? Paniekberichten? Naambekendheid promoten? Mensen in hun hemd zetten? Splinters in andermans ogen zien, en hopen dat eigen balken onzichtbaar blijven?
Ik werd vanmorgen behoorlijk ziek van de berichten: bacteriën in sla, niet alleen OP, maar ook IN sla....... Ik hoorde van een onderzoek in Wageningen..... en ik hoorde ook meteen dat er nog geen gevallen van besmetting van de bevolking bekend zijn. Die wetenschapper, en meer nog, die berichtgevers maken alweer de burger bang temeer, omdat ik nog net het volgende las:
De
Voedsel en Waren Autoriteit (VWA in Nederland) neemt het probleem van
besmettingsgevaar door rauwe groente serieus en onderzoekt momenteel
het voorkomen van schadelijke bacteriën op groente- en fruitproducten.
VWA-projectleider Paul in t Veld: We wisten al dat humaan pathogene
bacteriën op sla kunnen zitten. Dat ze er ook in kunnen zitten is
nieuw, maar heeft me niet echt verbaasd. In ons onderzoek gaan we
vooral kijken hoe ernstig het probleem in de praktijk is. De eerste
resultaten van de screening verwacht hij over twee jaar te kunnen
presenteren.
Dus wat denkt nu de massa van mensen die erin trappen: "oeioeioei, geen sla meer eten! en eieren was ook al een probleem! en die kippen, da's toch ook maar iets raars! de gelatine......waar zat dat ook al weer in.? en de vis, wat had ik daar over alweer gehoord?"
kvind het onverantwoord wat er dus in het nieuws vermeld stond
Waar ik ook kregelig van werd: Journalisten die zich beginnen te bezondigen aan riool journalistiek: die iedereen in zijn hemd zetten, door hun privéleven te gaan screenen, die veronderstellingen voor 'waar' aan te nemen. In dat geval hebben ze natuurlijk voor altijd veel te schrijven. maar ik heb zin om die journalisten zelf eens te gaan doorlichten..... of nou ja, is er dan niemand in de journalistieke wereld die zulke mannen/vrouwen eens kan laten voelen, wat dat wil zeggen: "je naam door het slijk gehaald zien?" Wat het wil zeggen als al jou oude koeien uit alle grachten worden opgevist. Als je nog steeds wordt beoordeeld om wie je was en niet op wie je nu bent en wat je nu doet. In het eerste geval kan ik me maar beter verstoppen. En in het tweede geval weet ik dat ik van niemand ooit nog maar één kans had gekregen om me te bewijzen. Maar gelukkig zijn alle mensen niet even dom en kortzichtig. Anders had ook ik geen leven.
Ja vandaag was ik best wel kwaad. Maar voor de rest heb ik me gelukkig wel goed kunnen amuseren. En ja: ik eet kip, eieren, sla, radijzen, snoepgoed met gelatine, vis, mosselen.......... kben immers een alles eter. En ik blijf er van uit gaan dat iedereen er alles aan doet, om goed te doen voor de mensen. ik geloof niet in kwaad opzet ik geloof wel in angst en paniek. Dat zijn de drijvende krachten achter al hetgeen ik vandaag moest lezen en aanhoren.
Vanavond verrukkelijk gegeten: witlofsalade met een rood appeltje en een rode ui en yoghurtdressing
kipreepjes vermengd met kipkruiden en ketjap gebakken in olijfolie en laten afkoelen daarna mandarijntjes erbij mengen met mayonaise, knoflooksaus, room en tabasco
jonge aardappelen gekookt met een kruidenbouillontablet gebakken in olijfolie met ui, look en tijm
natuurlijk was het meteen af omdat wel buiten konden eten
wat een weer! te warm voor de voorkoop, maar prettig voor mezelf om eens niks te moeten en vanalles te mogen
Gisteren was ik (zoals gewoonlijk op maandag) thuis en mijn marktwagen was op verplaatsing: onderhoudswerkzaamheden. Vandaag is hij nog niet terug, morgen avond pas, dan was meteen alles af en kan ik er weer lang tegenaan.
Dus ben ik thuis op mijn gemakske aan het oprommelen. Al hetgeen wat al 100x verplaatst werd, nu ten goede opbergen. Alles wat er nogal eens overschiet deze keer een goede beurt geven.
Op de achtergrond geluiden van krijsende eksters. In onze boom naast de vijver heb ik een ajuin netje gehangen met daarin wat brood. Halsbrekende toeren steken ze er voor uit en meteen tonen ze me hoe intelligent ze zijn.
Vanmorgen hebben we warempel al lekker buiten gepauzeerd met een glaasje wijn, levend als god in Frankrijk, met geroosterd brood en gerookte paling en forel daarop. Het gebeurt niet dikwijls dat we op deze manier onze dag doorbrengen. Meestal is er een grotere werkdruk.... Vandaag dus niet.
Vandaag ben ik blij dat er bomen rondom ons huis staan en dat het toch heel licht is binnen.
Vandaag ben ik blij omdat mijn dochter vertelt dat haar examen prima verliep, nog eentje te gaan. Ze komt er wel. Dikwijls met de hakken over de sloot, maar in praktijksituaties is ze een kei. Vandaag ben ik dus blij om de druk die van mijn schouders is verdwenen.
Het wordt tijd dat ik trouwens concrete plannen ga maken over mijn verlof.Vorig jaar ging ik eerst een 4-tal dagen naar Parijs, daarna een kleine week naar een klooster om deel te nemen aan een stilte week. Deze keer overweeg ik een omgekeerde volgorde (om praktische redenen) maar dan wel naar Londen. Is dat verstandig? Ik ben er nog niet uit. Ik weet niet wat ik wil. Ik wil iets bijzonders, maar ik weet, dat wanneer ik echt voor ogen heb wat ik wil, dat ik dat dan op mijn pad krijg..... Maar zolang ik niks voor ogen heb, wordt er niks ingevuld en hou ik een onaangenaam gevoel. Ik moet dus tijd maken om even naar mezelf te luisteren, naar wat ik wil en waar ik dat wil......
Gisteren een lezing bijgewoond over humor-relativeren-loslaten. Boeiend. Over positieve en negatieve humor, over bevrijdende humor en humor om anderen, over de oorsprong van iedere vorm van humor en over de gevolgen. Volgende week verzorg ik een gespreksavond daarover waar mensen hun eigen ervaringen kunnen delen.
Ook gisterenavond kreeg ik een complimentje van een invalide vrouw: U vraagt of u kan helpen en wanneer ik zeg dat ik mezelf kan behelpen, neemt u op een prettige manier terug afstand Ik was opgelucht, ik wist echt niet hoe ik met haar moest omgaan, maar blijkbaar had ik de juiste manier intuïtief gevonden. We hebben later nog prettig gebabbeld, ze was voorzitster van een vereniging van gehandicapte vrouwen. Ze hadden ook een boekje uitgegeven over dat ze blij zijn dat ze leven. Omdat zoveel buitenstaanders denken dat ze beter niet geboren waren. Om het vele onbegrip om te zetten tot meer begrip. Prachtig boekje met een mooie cover.
Met daarin een verhaaltje over een blinde vrouw wat me doet denken aan een droom die steeds weer terugkomt (een à twee keer per jaar) Ik word blind en vind mijn weg toch wel. Iedereen wil me helpen, iedereen is bezorgd, iedereen denkt dat ik geen leven meer heb. En ik zeg hun steeds: ik weet wel waar ik ben en hoe het er uit ziet. Wees maar niet bang, ik loop echt niet dan de kade af. Niemand gelooft me, maar ik weet het gewoon, ik loop niet in mijn ongeluk.
Wat zou de betekenis zijn?
Ben ik blind voor sommige dingen? Wil ik dingen soms niet zien?
Ben ik misschien arrogant omdat ik geen hulp aanneem?
Of heb ik werkelijk niemand nodig?
Of gebruik ik (zoals ik gewoon ben), heel veel van mijn andere zintuigen?
In het aarde donker vind ik trouwens ook altijd mijn weg zonder bang te zijn.....
Of wordt ik blind? Dat kan ook natuurlijk......
Zo hang ik dus momenteel aan de computer, met deze gedachtekronkelingen.
Moet eigenlijk eens naar de kapper, en naar de dierenarts (met mijn hond) en naar de pedicure........... maar ik heb geen zin, wil niks moeten. Het komt nog wel, maar niet vandaag.
......vond dit jaar plaats in een zonovergoten park. Misschien wel iets te warm voor velen..... maar niet voor alle vrijwilligers die zich ten volle hebben ingezet voor een geslaagd feest. De sfeer was gemoedelijk. Wat een verschil met de dagen ervoor. Velen
van ons hebben zich ook vooraf intens ingezet om een succes te garanderen.
Net als vorig jaar was een zweefvlucht de hoofdprijs. En ja, volgend jaar ook, want deze prijs is niet verloot. Onze jonge
vrijwilligers Caroline en Lora deden hun uiterste best met de verkoop van lotjes. En hoe verder op de dag, hoe vlotter ze van de hand gingen.
Talrijke plantjes waren deeltjes van de prijzenpot. Kindjes op moeders schoot symboliseerden in mijn ogen de werking van onze vereniging. Vanuit een blaadje groeit een nieuw plantje dat wortels krijgt, zich uitspreidt,weer nieuwe plantjes in ieder blad krijgt, enz. De stichtsters van onze vereniging boden in de beginne (en nog steeds) hun luisterend oor aan ieder die daar nood aan had. Ze leren velen op een andere (duidelijkere) manier communiceren. Vrijwilligers worden opgeleid en dragen hun steentje bij. Op een warme en hoffelijke manier wordt ieder bezoeker hier verwelkomd. Zo wordt deze manier van omgaan met anderen getoond en overgenomen door weer anderen. Wat in het begin nog vreemd is, krijgt langzamerhand meer stevigheid (wortels). Op termijn hopen we werkelijk dat mensen rondom De Lichtbron en ver daarbuiten een stukje opvangen van wat we uitdragen. Dit Laten bezinken, erover nadenken, en weer verspreiden.
Nu ik dit neerschrijf, denk ik onze Open-deur-dag was weer eens een piekdag op dit vlak. Een groep vrijwilligers die op een fijne en galante manier met de bezoekers en met elkaar omgaan. Een barbecue die met liefdevolle zorg bereid is. Bloemen overal. Ruimschoots informatie over wie we zijn en wat we doen. De deuren wijd open. Naast ons gebouw volksspelen à volonté.En toch..... ook steeds tijd voor een warm gesprek. Misschien was daarvoor deze keer zelfs nog meer tijd dan andere jaren. Het was immers iets minder druk. Ik vond het dus zo gek nog niet.
s Avonds werd er weer gedanst en later (en de volgende dag) stond alles er weer bij alsof er niets gebeurd was. Proper gepoetst, net als enkele dagen voordien.... Ook dit werk vóór en ná verdient eens in de schijnwerper te komen. Wij vrijwilligers zijn geen assepoester, geen kaboutertjes, geen bedienden....... wel zorgdragers voor een prachtig gebouw..........meesterkoks die verrukkelijke gerechten bereiden.......... van alles aansleuren en wegbrengen of opbergen..........en de afwas verzorgen........afval sorteren.......... mensen die ook soms moe zijn.... maar voldaan. En dit komt, denk ik, vooral doordat al deze inspanningen niet maar normaal gevonden worden. In tegendeel, we voelen ons gewaardeerd om wat we doen, iedere keer weer. En een enkeling die dat niet ziet of doet, valt nauwelijks op tussen een grote groep van mensen, die wel oog hebben voor het werk achter de schermen. Ooit zal ook deze enkeling wel inzien, dat ons vrijwilligerswerk bijzonder is in alle opzichten. Dat onze vereniging bestaat uit een diversiteit van mensen die zich allemaal inzetten naargelang hun eigen capaciteiten. Samen, maar dan ook echt alleen maar samen maken we er iets moois van. Ook dat is eenopen-deur-dag waard, een dag waarop wij uitdragen: "kijk, op deze manier gaat het ook."
Vorige week deze weblog gestart.... En onmiddelijk al veels te druk om voort te bloggen Hoe ist mogelijk!!!! Jawel, te druk dus. zaterdag 10 juni houden we bij onze vereniging 'De Lichtbron v.z.w.' Huis voor dialoog en herbronning in het park van Wijnegem OPENDEURDAG Veel vergaderd en nog meer werk aan extra last minute drukwerk Daarnaast massa's voorbereiding aan de tombola Plantjes overplanten, prijzen inventariseren, enveloppen vullen met nummers en spreuken. 400 stuks en meer....Deze week nog prijzen ophalen hier en daar. Vorig jaar was de opbrengst groots, dus ik ben gemotiveerd, haha Eigenlijk is het toch wel fijn om druk bezig te zijn om een radartje te zijn in een immer groeiende organisatie alles begint gesmeerd te lopen, bijna routine Wat me ook wel diep raakt is de samenhorigheid binnen de vrijwilligers een gonzende bedrijvigheid van jewelste. maar ok, dat is het voor vandaag 'tis alweer bedtijd morgen twee markten, dus ik zal mijn energie nodig hebben welterusten
Mijn dag zit er weer op. Kheb die niet
bijzonder gevierd, voel me daar niet toe geroepen. Tegenwoordig heb ik het meer
en meer moeilijk met luxe uitgaven, ben ik me meer en meer bewust dat ik in een
bevoorrechte positie leef. Dat velen zo niet leven: het merendeel van de mensen
op aarde. Natuurlijk wist ik dat voordien ook wel, maar nu begin ik er ook naar
te leven. Mijn luxe uitgaven draaien meer en meer rond het bewust worden van
anderen, andere culturen, minderbedeelden, andere gedachtengangen. Ik ging in
het verleden zelden op vakantie, maar tegenwoordig ieder jaar. Dan reis ik op indien mogelijk met een very
low budget. Met alle ongemakken erbij. Hoe kan ik me anders inleven? Een op de
bestemming aangekomen wandel ik ook op plaatsen waar geen toeristen komen, hoe
kan ik anders een volk begrijpen. Wanneer ik filmen zie gaat dat over
diepmenselijke situaties, wanneer ik boeken lees idem. Ofboeken over overtuigingen van de schrijver
zelf. Paolo Coelho
is een favoriete schrijver van me, heel herkenbaar ook. Terwijl ik hier allemaal over denk, heb ik
meteen mijn vakantie verhaal van een paar jaar geleden bijeengesprokkeld. Leuk
was dat.....
Vandaag had ik nog een gesprek met een
marktkramer over zijn ervaringen tijdens een feestmarkt in een volkse wijk in
ik weet niet meer waar.... Hij vertelde dat hij daar alleen maar het
allergoedkoopste uitpakt, omdat de rest sowieso niet verkocht kon worden.
Wanneer hij uitgepakt was moest hij zijn camionette verplaatsen naar een andere
straat, uit het zicht... Vroeger had hij daar geen problemen mee tot
er migranten kwamen wonen. Steeds meer en meer. De jeugd troepten daar vanaf s
morgens vroeg samen op straat en hij werd erg op zijn hoede. Omdat In zijn
camionette alle duurdere artikelen aanwezig waren.... zonder toezicht? Zijn verkoopscijfer werd er ook minder en
uiteindelijk neemt hij nu al een paar jaar niet meer deel aan die
feestmarkt.....
Hij vroeg aan mij: jij zou dat toch ook
doen? Ik zei "van niet" en dat verwonderde hem. Hij vroeg hoe ik dat dan zou aanpakken. Ik zei: "ik begroet ten eerste altijd alle
migranten als ik aankom. Net zoals zijzelf dat onder elkaar doen. Ik
kijk hen ontspannen aan in de ogen en geef een knipoog." Daarna zou ik (in zijn geval) er eentje
uitpikken (die me prettig aanvoelt) en daar tegen zeggen: ik sta hier niet
ver vandaan in de volgende straat met mijn verkoopwaar, welke ik benoem. Ik zou
vragen om een oogje in het zeil te houden en me te verwittigen, wanneer er iets
schort, bijvoorbeeld als ik in de weg sta of zo. Terwijl ik dit zeg kijk ik ook glimlachend
rond naar de anderen.
Ja maar zei hij, diegene die loeren
vanachter hun gordijnen, die kan je toch niet bereiken. Ik zei, denk je dat? Die hebben immers
gezien dat ik vriendelijk ben, niet uit de hoogte, geen agressieve of bange
houding aanneem..... ik voel me veilig en dit al 25
jaar lang
Ik herinnerde me meteen mijn vroegere maatje
op de Boerenmarkt in Antwerpen: Nasser heette hij. 22 jaar geleden. Toen was ik
alleen aan mijn kleine kraampje, ik was zwanger en hij hielp me in uit en inpakken. We kletsten
honderuit en ik had altijd wel wat lekkers om mee te geven naar huis, voor zijn
grote familie. Zijn (soms oudere) vriendjes waren jaloers en hij beschermde me
tegen mogelijke diefstal. Op die marktdag 'groeide' hij, het was een plezier om
dat aan te zien. Jaren later zag ik hem nog eens autoruiten wassen in de ondergrondse
garage van de GB en hij was nog steeds blij me te zien. En ik hem. Wat zou er
nu van hem zijn gekomen....... Hoe leeft hij nu? Ik weet het niet.
t Is laat, tijd om in mijn bedje te duiken.
Welterusten!
hmmm, ik vraag me soms af, hoeveel ouders aan hun kinderen
vertellen, wat voor kattekwaad ze zelf ooit hebben uit gehaald.
Ik
vraag me ook af of ze nog herinneren, hoeveel plezier ze er aan hebben
beleefd........
en wat ik me ook afvraag, is: helpen boete's en zo om
zo iets tegen te gaan en is het niet beter dat je de rotzooi zelf mag
opkuisen?
Wat ik tegenwoordig ook zie, is dat men meteen naar de
politie belt voor van alles en nog wat. ik denk dat het vroeger gemakkelijker
rechtsstreeks werd rechtgezet.
ik had ooit met mijn nichtje van die
papieren pijltjes geblazen naar iedereen die onder ons raam liep in een
drukke winkelstraat........... we maakten ze nat aan het puntje, dan vlogen
ze beter en toen we het een beetje beu waren, kieperde ik achteloos het
bekertje water leeg uit het raam. Toevallig liep daaronder net een
vertegenwoordiger die dus met zijn natte pak niet op bezoek kon bij een
klant. Die man als een razende bellen aan de voordeur. Wij stikten van het
lachen. want er was toch niemand thuis behalve wij natuurlijk, dus niemand
deed open...
Later kreeg mijn nichtje alsnog op haar donder want die man had later toch zijn beklag bijn mijn tante gedaan ik mocht niet meer komen logeren (meen ik me te herinneren, maar ja dat wilde ik toch niet meer, de hond had me gebeten....)
30 jaar later hadden andere kinderen, die me ongeveer
hetzelfde flikten een beetje meer pech........... ze maakten met opzet mensen
onder hun raam nat, en dat op een dag waarbij het -5°C vroor. ik dus een
natte nek en rug. ik keek naar boven en ze doken weg. ze woonden boven een
winkel en eh die was open. dus ik naar binnen: ik zei tegen hun vader of
moeder: jullie kinderen hebben veel plezier daar boven, maar het is niet
zo goed idee om met deze temperatuur mensen nat te maken, hoor. ik was
natuurlijk niet boos, dat zou pas echt stom zijn, maar koud had ik het
wel............;;
Gisteren
wilde ik het een en ander vertellen over
hoe ik momenteel in de knoop lig met mezelf Ik
had een fijne chat gehad met een vriendin Over
mijn soms (foute) gedachtenkronkels Die
me nogal depri maakten. Ze
wees me op het een en ander en om dit niet te vergeten, wilde
ik alles hier plaatsen..... het
ging verloren en mijn chat had ik niet opgeslagen.... maar
vandaag(oops het is al na 12ven,
gisteren dus) bleven haar woorden malen bovendien
dacht ik mijn geschiedenis herhaalt zich. Ik
zocht een oud verhaal op wat ik ooit heb neergepend Om
me terug bewust te maken van het feit dat ik mijn leven kan veranderen
ja dat kan ik en zelfs vrij gemakkelijk: door
het met héél mijn hart te willen.
meeste mensen geloven er niet in,
het klinkt te simpel, hè
toch heb ik het zelf al diverse malen toegepast.
meestal gebeurde dat wanneer ik me heel diep in de put bevond,
maar heel soms ook voor ik de dieperik in ging
zoals bijvoorbeeld 6/7 jaar geleden:
ik werkte die periode alleen maar tussen 4 muren zonder ramen in onze
chocolaterie
ik snakte toen naar verandering
ik wist zelfs wat ik ongeveer wilde:
mensen ontmoeten en ontdekken waarom die zijn wie ze zijn
en waarom die doen wat ze doen.........
in welke vorm dat zou gebeuren,
daar had ik geen idee van.
veranderen van werk leek onmogelijk
onze zaak draaide op mijn man, twee vriendinnen en mij.
ik liet de gedachte los en verwachtte wel een oplossing:
dat is erg belangrijk:
zeker weten dat er iets zal veranderen in mijn situatie!!!
binnen een paar dagen gebeurde het:
een van onze vriendinnen wilde stoppen met de verkoop in een marktwagen van ons
ik nam haar plaats over
en op de markten gebeurden direct vreemde dingen:
mijn verkoop liep lekker,
maar iedere dag kwam er wel iemand langs,
die plotseling zijn of haar verhaal kwijt wilde.
op dat moment viel mijn verkoop stil,
niemand kwam er bij staan,
die persoon had mijn volle aandacht.
het waren boeiende verhalen
en zij zelf waren blij,
dat ze het eens aan iemand konden vertellen,
die hun niet uit lachte of veroordeelde.
onmiddellijk daarna kwamen er weer andere klanten
en
de verkoop kwam terug op gang
dus ik kreeg wat ik verlangde,
dat gebeurde voornamelijk omdat ik niet uitstippelde:
wat, hoe, wie, waar.
zulke dingen laat ik beter over aan het universum
het gaat niet over mezelf veranderen,
ik heb het over mijn leven veranderen,
zodat ik krijg wat ik verlang.........
Ik formuleer mijn wens zonder in detail te treden
en daarna zorgt het universum er wel voor
dat ik krijg wat ik wens.
Ik moet dus wel een beetje opletten met wat ik wens hè.
Een voorbeeld:
stel ik wens een man met veel geld
dan kan het zijn dat die man een vrek is
en mij geen cent gunt.
Toch is mijn wens uitgekomen, snap je?.
wat
er ook kan veranderen is:
hoe ik tegen de dingen aankijk.
om mijn opvliegendheid eventjes te noemen:
als ik van mezelf besef dat ik dat in me heb,
kan ik onderzoeken hoe dat komt
de ene theorie is dat ik zo geboren ben,
de andere theorie is dat ik zo gemaakt word.
als ik zo geboren ben,
dan zou het kunnen zijn dat ik altijd zo blijf,
maar het kan ook zijn dat ik na verloop van tijd
leert dat het me niet echt vooruit helpt
dus ik me heb kan leren beheersen.
dit houdt echter in dat ik eigenlijk een wandelende bom bent,
die ieder moment toch nog wel kan ontploffen.
dat is dus één mogelijkheid.............
de andere mogelijkheid is dat ik zo ben geworden
door verschillende, meestal negatieve, levenservaringen.
In dat geval kan ik naar mijn innerlijke wereld gaan kijken,
door de ogen van een volwassenen die ik nu bent.
Ik kijk dan naar mijn kindertijd,
maar
ik bekijk het met de wijsheid van nu.
In dat geval zie ik op een afstandje wat er me toen is overkomen,
dus met meer overzicht.
ik kan dan voelen waar mijn opvliegendheid vandaan is gekomen.
Ik kan dan ook onderzoeken of dat wel gerechtvaardigd is/was.
Misschien zie ik nu wél wat er werkelijk gaande was.
als ik daar inzicht in krijg kan ik mijn reacties veranderen.
omdat ik door heb hoe het komt dat ik zo reageer.
ik bedoel dus dat na na deze analyse niet meer zo opvliegend ben.
echt waar,
het kan!
Ik kan dus mezelf veranderen én mijn leven!
Mijn allereerste vliegvakantie
(nieuwjaar2004) ging naar een land
waar ik eigenlijk nooit over droomde om
naar toe te gaan.
Het land stond dus niet op
mijn verlanglijstje
Maar in die periode woonde
daar tijdelijk een Canadese vriendin van me
En die vroeg me langs te
komen
Omdat verlof me goed zou
doen
Ik bevond me op de rand
van een totale instorting
Die dus inderdaad plaats
vond kort nadat ik mijn vlucht geboekt had
dus waar ging ik naartoe om te ontstressen?
Florida
een meteen een beetje te zien of er nog andere Amerikanen zijn
dan die welke mij mateloos irriteerden
en ja hoor,
ze bestaan in het zuiden van de States
gewoon echt vriendelijk en bezorgd
in de winkels, op straat, op de terrasjes
overal willen ze het iedereen naar de zin maken
ik voelde me een beetje als god in frankrijk
wat ik er wel als een nadeel beschouw:
heel veel lawaai
ik heb tot nu toe nog geen enkel plekje ontdekt
waar ik niks hoorde behalve de natuur
ja misschien toch wel:
wanneer ik met mijn vriendin ging kanoen in een natuurgebied
wat er wel leuk is:
een hagedis in de badkamer,lol
de mensen daar vinden zo'n wild dier in huis een zegen
omdat die alle insekten op eet
dus ze worden met respect behandeld
en als je hier of daar en beetje twijfel toont over iets
is er altijd wel iemand die vraagt of je hulp nodig hebt
en op zo'n vriendelijke manier
dat je de hulp aanneemt om hun niet teleur te stellen
wat ik er ook zag was een pracht van een andere natuur
pelikanen, leuke eekhoorntjes, andere eksters en merels,
andere insekten
en o ja,
er is hier een boom die ontstaat uit een zaadje
wat door de vogels in het midden van een palmboom top wordt gedropt
als het uitkomt maakt het eerst luchtwortels
als lange haren die naar beneden groeien en zich in de grond wortelen
en daarna worden ze zo dik als boomstammen
tot de palm is versmacht
en ondertussen komen er uit de nieuwe boom steeds nieuwe hangende wortels
die ook weer in de grond verdwijnen en dus daarna dikker worden
tot het lijkt of je een verstrengeling hebt
van soms honderd stammen die volledig in elkaar gegroeid zijn
het lijkt erg vreemd, mystiek ook
overal zitten holtes, je zou zo beginnen zoeken naar schatten.
Ik geloof dat die boom
Strangler fig tree heet
We hebben een reservaat van de
Seminoles bezocht:
het is daar een verdrietige
situatie,
t liet een gigantische
achterbuurt-indruk na.
en alles wordt er platgegooid om grote gokpaleizen te bouwen.
daarna hebben we rondgewandeld in Miami, in de 'little Havanna' wijk
het was echt wel alsof we op Cuba zaten, en toen we er iets wilden eten,
bleek het nigaraguaans te wezen. Maar het was lekker!
We hebben ook rondgereden in Miami.
Als je al die grote en prachtige gebouwen in het echt ziet, dat doet toch wel
wat.
En cruiseschepen zoals daar, dat is ook wel indrukwekkend.
Eigenlijk is het echt wel leuk om rondgereden te worden in an oldsmobile
Nu even over de andere gewoonten in Florida:
Mensen rijden er rond op de motor zonder helm
En als je rechts wil afslagen moet je niet wachten voor een rood licht
Ook rijden er in de stad de treinen al toeterend voorbij,
ook s nachts, gelukkig
ben ik er aan gewend geraakt.
Veel mensen wonen er in een soort grote woonwagens.
Met in de tuin een
sinaasappelboom of een cacaoboom.
Een plant waarvan ze bij ons cosmetica
producten maken,
wordt hier in diverse
gerechten verwerkt: de Aloe.
de Amerikanen zijn soms
dik,
maar ook hun auto's
en de parkeerplaatsen zijn hier de helft breder dan bij ons
Het wegen net is ook indrukwekkend
je hebt de hele grote autosnelweg om staten te doorkruisen,
daarna een gewone autosnelweg met 3 rijvakken
en dan nog een soort voorrangsweg
en al die wegen lopen parallel van elkaar
dus het verkeer gaat hier erg vlot,
alhoewel.....we hebben er ook eens in een file gezeten.
De vrachtwagens moet hier het middelste baanvak aanhouden,
dus dat houdt in dat alle andere auto's links en rechts voorbijsteken.
Als je hier trouwens en stopteken tegenkomt bij een kruispunt,
dan stopt ook werkelijk iedereen.
ik denk dat ze er meer tijd hebben,
maar ja het is ook een vakantie staat, he.
en waar ik kom is geen
geweld
ik voel me overal veilig, altijd.
alleen was het hel raar om overal kerst versiering te vinden,
terwijl het niet koud is (januari)
Wat je er verschrikkelijk
veel ziet is politie
en soms ook s nachts een politiehelikopter
als ze iemand op de hielen zitten.
ik werd er vorige nacht wakker van
ik dacht dat hij in de buurt neerstortte
een nachtmerry, dat lawaai.
we zijn dus ook gaan kajakken in een natuurreservaat,
lekker 4 uur helemaal alleen
dat was de eerste keer dat er geen ander geluid te horen was,
behalve vogels en kikkers.
We hebben een krokodil tegen gekomen
en veel witte reigers en prachtige roofvogels
en, natuurlijk niet te vergeten: de pelikaan
Een dag hebben we onze tijd doorgebracht op het strand.
ik was er zeker van dat ik er een haaientand kon vinden,
dus ik gaf niet op tot ik er een had,
en ja hoor,
tussen twee grote golven in vond ik een kleintje onder water.
mijn vriendin had er nog nooit eentje gezien!
Dacht dat haaientanden vinden een fabeltje was
als ik het goed begrepen heb
zat ik in de buurt van de prachtigste buitenverblijven
van de allerrijkste amerikanen,
met de duurste autos en schepen en woonparken (hun tuinen)
*
*
*
and now something
completely different:
armoede.........je kunt er niet naast zien!
al de rijkere mensen wonen hier in woonparken
die een portier hebben.
dat wil zeggen dat je niet gewoon eens kan binnenspringen zonder dat die
verwittigd is.
ik kan ze niet tellen, zoveel zijn het er.
daarnaast heb je hele kolonies van mensen
zoals jij en ik die hier dus samenklitten
in alweer woonwijken met een hoge omheining er rond.
ik bevond me in een Canadese wijk.
Hier leven dus mensen die hier overwinteren,
maar sommigen zijn hier altijd.
in deze buurt kent iedereen elkaar
en als er iemand vreemd binnenkomt
wordt die sowieso aangesproken door iemand
om te horen wie hij of zij wil bezoeken.
de wegen waardoor iedereen regelmatig passeert,
hebben een hek wat open staat,
voor anderen heb je een soort pasje nodig.
eigenlijk leven in zulke wijken slechts blanke mensen.
Ze voelen zich tezamen veiliger.
Ze wonen in soms luxueuze stacaravans
en alle nutsvoorzieningen zijn er ruimschoots aanwezig.
daarnaast zie je stenen huizen
die in mijn ogen meer bewoond worden doorgekleurde mensen
die een redelijk inkomen hebben.
hoe kleiner de huizen,
hoe meer je ze hier buiten zittend aan de voordeur aantreft.
we zijn ook eens een keer gaan eten bij een soort snackbar in zo'n wijk.
je ziet er meestal negers die eenvoudige,
maar erg lekkere exotische gerechten maken
voor een prijs waarvoor je je hier zou schamen.
deze mensen, trouwens alle kleurlingen die ik ontmoette
zijn erg vriendelijk en een beetje vereerd,
omdat je hun eetgelegenheid opzoekt.
daarnaast zie je hele ghetto's, ja echt!
daar leven de mensen in een houten huisje wat niet groter is dan een
tuinhuisje.
overal rondom ligt het vol met afgedankte auto's.
en je ziet er veel dronkenschap.
ok, ze hebben iets om in te wonen,
maar meer ook niet.
als ze al werk hebben dan is dat bijvoorbeeld iemand,
die de straat veegt in de rijkere buurten,
of ik heb er erg veel zien werken bij tuinonderhoud.
of aan de kassa
om de plastic zakken te vullen voor de klanten.
mijn vriendin vertelde me dat die laatsten
bijvoorbeeld werken voor 5.30 dollar per uur
was toen 4euro50cent (2004),
Dat willen wij hier niet
doen,he?
trouwens, kun je het volgende inbeelden,
sommige mensen werken er bij oude of zieke mensen thuis
om hen 24 uur per dag te verzorgen
en dit voor 85 dollars = 70 euro per dag?
dit werk doet mijn vriendin
en ze vindt dit zelf ook weinig hoor!
ze doet dat 5 dagen per week.
wat ik hier ook dikwijls aantref langs de weg:
iemand met en karton waarop staat:
'do you have soms money,
god will bless you for this'
het museum van technologie en
wetenschappenin Fort Lauderdale
bezocht
op deze site vind je meer over het museum http://www.mods.org/exhibits/clock.htm
was niet slecht,
maar ik denk dat de amerikanen erg simpel zijn,
omdat ik het gevoel had dat alle dingen werden verteld,
alsof het voor een klas van twaalfjarigen was.
massa's dingen om eventjes zelf te doen
en de bijbehorende tekst
was meestal nog geen drie zinnen lang
daarna heb ik op een terrasje langs het water
tortilla met gebakken tonijn gegeten
de bediening is er erg vriendelijk
ik denk dat ze wel 10 keer hebben gevraagd
of alles naar wens was
O ja heb ik al verteld dat hier alles goed geprijsd is,
maar dat je overal steeds 6% btw bij moet rekenen,
dus altijd, ook voor benzine, bloemen, voeding, kapper etc.
later heb ik de waterbus genomen
daarmee had ik een rondvaart van 2 uur voor $5+fooi.
Wel, wat ik hier heb gezien in de haven
overtreft alle verwachtingen
de jachten leken wel op cruiseschepen,
ik heb er eentje gezien met een helikopter op dek
en de meeste schepen lagen gewoon voor de deur
soms werd er voor de bemanning een huis bij gebouwd
naast het huis wat al groter was dan de grootste die ik in Nederland en België
heb gezien
In dit huis kan je met je wagen tot in de woonkamer rijden...
toen ik later met de bus en trein terug reed,
zat er bijna geen blanke behalve ik op de bus.
vrijdag avond:
en hoop lachende en zingende mensen, dat wel, tof
ze waren ook vriendelijk naar mij
o, eh, nog iets leuks,
ik dacht dat ze hier de palmbomen soms knotten als knotwilgen,
maar dat is alleen maar ,
als ze al groot zijn en vers geplant worden, lol
ik heb de indruk,
dat het klasseverschil normaal gevonden wordt
natuurlijk zie je in de arme wijken geen luxe auto's rondrijden,
dat wordt waarschijnlijk vermeden.
en in de rijkere buurten zie je geen arme mensen,
die zullen er wel worden geweerd.
De negers die je daar ziet zijn waarschijnlijk wel in dienst
en ze lopen er erg verzorgd bij.
trouwens ik heb de indruk dat de meesten, zelfs armen,
er op toezien dat het minder erg lijkt dan het is,
behalve diegene die dronken of ziek is natuurlijk.
trouwens, wat me ook opviel is,
is dat er erg veel rassen werken bij de openbare diensten.
En de communicatie gaat er respectvol, open en vooral geduldig,
alleen de snobs zijn brutaal,
maar ja dat is overal ter wereld zo.
o ja, en de politie is hier zoals ik dacht:
ze regeren het straatbeeld, veel machtsvertoon,
maar altijd bereid om te helpen, hoor.
ik vermoed trouwens dat er ook erg veel mensen in de bewakingssector werken,
maar dat heb je niet altijd door.
een dag voelde het hier erg koud aan door de wind.
iedere blanke was goed aangekleed,
maar bijna alle kleurlingen hadden slechts T-shirts aan
en vertelden me toch, dat het koud was.
toen dacht ik er aan dat je beter hier arm bent
dan ergens anders waar het veel kouder is,
want meestal hebben ze hier geen geld voor warmere kleren
en T-shirts en shorts zijn er goedkoop
7 jaar geleden ben ik naar
roemenie geweest.
daar waren vooral de zigeuners arm.
kinderen liepen er op blote voeten.
ook hadden de Roemenen niet graag, dat je die zigeuners zag,
zoiets als de paria's in India.
het zijn echt outlaws in de samenleving.
soms werkten ze op het land waar ze dan ook een hut maakten van stro.
dushet lijkt in Florida minder erg,
Maar wanneer de mensen ziek worden is het hier erg moeilijk,
dan blijkt pas dat je derderangsburger bent.
op een dag heb ik rond getoerd met de bus,
dan kom je echt in alle buurten.
en alweer zelden blanken daarop.
ik heb me ook opgewonden., omdat er verdorie op
zaterdagavond geen bus meer was op mijn traject na 18 uur.
ik vreesde niet meer thuis te geraken.
gelukkig kon ik er nog eentje vinden die stopte bij een spoorwegstation.
en aangezien het volgende station 20 km verder was,
maar wel 1 km van huis ben ik er toch geraakt,
ook al moest ik verdorie 1.45 uur wachten.
alweer geen blanken op dat station.
maar iedereen kletste met iedereen ook met mij.
met op de achtergrond toffe muziek.
ik kocht een Amerikaanse krant (weet niet meer welke)
en ofschoon het een bekende krant was
vond ik er maar amper buitenlands nieuws in.
van geen wonder dat ze hier niet weten
dat Europa uit diverse landen bestaat.
mars was populair en brittney spears ook en sport natuurlijk.
Ongelukken halen die krant ook niet,
trouwens ik heb er geen één ongeluk gezien.
ik voelde dat ik na 2 weken wel weer naar huis wilde
ook al is België minder kleurig en mopperen de mensen er meer.
Misschien omdat er minder zon is?
Ik hoop dat de oppervlakkige levensstijl niet naar ons land overwaait
nou ja, dat vind je eigenlijk in ieder land meer en meer.
veel mensen worden als eksters, vind ik.
het moet blinken anders is het niet goed.
..........zoals dure auto's en zo.......... ik denk dat we beter op zoek gaan
naar de diamant die iedere mens diep binnen is.
Als ik bedenk dat ik alles verlies wat ik op materieel vlak heb,
dan nog, voel ik me rijk met mijn innerlijke wereld.
ik moet niet vechten om te krijgen wat ik graag heb,
het komt vanzelf naar me toe
het hangt er alleen vanaf hoe je het beziet.
ik verlang bijvoorbeeld een auto die in goede staat is
en ben tevreden met wat ik krijg of heb
veel anderen willen het mooiste en het duurste
soms vraag ik me ook af of dit voor hun zelf is
of om anderen jaloers te zien kijken.
vooral om de laatste reden kun ieder zich afvragen:
als ik dit niet heb, wie ben ik dan?
blijven mijn vrienden mijn vrienden?
heb ik eigenlijk wel vrienden als ik niks heb? ik ben er zelf nogal gerust in
Zoals gewoonlijk op vrijdag ging ik met mijn wagentje naar de boerenmarkt in Antwerpen. Een echt volkse markt. Een levendige markt ook. Alsof je ergens op een toeristische stek bent.
Ik hou met heel mijn hart van die markt. Veel van mijn klanten spreken niet zuiver Nederlands, sommigen zelfs heel weinig.... En toch verstaan we elkaar, iedere keer weer.
Op een dag als vandaag (heel de dag regen) ben ik steeds verwonderd om de inzet van mijn collegas. Op andere markten zouden er met zulk weer veel minder kramen zijn, maar hier is dat niet waar. Ok, er zijn minder mensen die geen vaste standplaats hebben, maar de vaste zijn er zo goed als allemaal. Denk ik toch, want zo ver loop ik niet van mijn wagen weg.
Vandaag stonden er hier en daar geparkeerde autos tussen de kramen door. Gewoonlijk worden ze weggesleept, maar deze keer waren politie en sleepdiensten werkzaam op ander terrein. De rijbaan langs de Kaaien van Antwerpen werden vrijgemaakt voor de mars tegen zinloos geweld. (Khad hem liever de mars tegen geweld genoemd, maar ik ben niet betrokken bij de organisatie......)
Daarmee kom ik bij die bijzondere dag terug.
Vandaag waren er extreem weinig klanten op onze markt, vandaag mistte ik een groot deel van de Antwerpse klanten, van diverse afkomst en overtuigingen. Vandaag wist ik dat ze allen mee wandelden en dat deed me deugd.
Wat motiveert mij om vrijwilliger te zijn bij 'De Lichtbron'?
Onlangs zei mijn schatteke: je hoort toch al genoeg (soms moeilijke) verhalen van mensen tijdens je werk, waarom haal je nog meer op je nek? Een mooie vraag en meteen een opening om er eens over te filosoferen.
Een aantal jaren geleden kreeg ik grote interesse naar kennis over waarom mensen zijn wie ze zijn en waarom ze doen wat ze doen. Vrij snel kreeg ik heel veel verhalen te horen, sommige erg pakkend........
Maar wat me ook opviel was dat ik geen contact kon maken met veel meer mensen dan ik vroeger doorhad. Eigenlijk stond ik zelf ook niet open voor die mensen.
Toen ik bij de vereniging kwam, leerde ik dat ik vrij bruut met mensen omging en eigenlijk ook gemakkelijk etiketjes plakte. (ook al was ik er voordien van overtuigd dat ik dat beslist niet deed, haha) Een wereld ging voor mij open. Ik leerde de mensen kennen achter die 'eerste indruk' en wat nog fijner was, die mensen werden vrienden en vriendinnen. Vanaf de tijd dat ik voor het eerst binnen wandelde in het Withof had ik het gevoel dat ik pas echt het leven leerde kennen in al zijn vormen. Daarbij kwam ook nog dat ik mijn eigen muurtjes één voor één neerhaalde. Soms kwamen bij mezelf blokkades aan het licht die ik zelf niet eens vermoedde. Uit eigen ervaring leerde ik dat spreken over wat me bezig hield,, wat mijn zorgen en angsten waren, een verlichting gaf........... Al pratende kreeg ik soms inzichten in mijn denkpatronen, die ik dan kon doorbreken. Ik voelde me veranderen. Vooral ook als ik mijn verhaal met dat van anderen kon vergelijken. Mijn eerste motivatie om de vrijwilligersvorming te volgen was meer willen weten over de psychologie van de communicatie. Mijn latere motivatie was de vereniging zelf en hetgeen waar ze voor staat: Mensen een plaats aanbieden waar ze zich veilig genoeg voelen om hun verhaal te kunnen vertellen. Een huis met koekjes in de kast en met genoeg vrijwilligers die allen, ieder voor zich, weer andere mensen konden opvangen. Een huis waar we zelf en anderen leren om te gaan met mensen die anders denken en doen, zonder afstand te nemen of te breken. Eerst dacht ik dat ik niet echt een functie kon opnemen, omdat ik een full time baan heb. Toen ik echter hoorde dat ik ondertussen al vanalles aan vrijwilligerswerk had gedaan, zonder dat ik dat zelf zo voelde, werd me duidelijk dat mijn bijdrage uit het volgende bestaat: Ik probeer mee te helpen met het 'smeren' van de werking. Ik voel me soms een manusje van alles en ik voel met er gelukkig bij. Het ontwerpen van folder, affiches en briefhoofden of uitnodigingen, schrijven van verhaaltjes, een brunch organiseren (nou ja, dat doen we ondertussen lekker met zijn allen), hier en daar inspringen als een van onze andere vriwilligers eens niet kan. Ik merk ondertussen wel op dat ik het minder gemakkelijk heb met massa gebeurtenissen, dan bedoel ik gewoon dat ik door het geroezemoes niks meer hoor. Voor mij is een massa gebeurtenis ook al een lunch met zijn allen bijvoorbeeld. Zo gauw ik dus meer dan één stem hoor spreken. Nu ik dat weet, kan ik ook daar mee leren omgaan, zonder dat ik me uit zulke gebeurtenissen terug trek. Zo kan ik denk ik nog wel uren vertellen over vrijwilligerschap en hoe ik me voel in deze vereniging, die zich nu in het park van Wijnegem bevindt. Kort samengevat: Ik kan mezelf blijven, ik ondek kwaliteiten in anderen én mezelf, we bieden en ervaren veiligheid.
Meditatie is niet voor mij weggelegd, ik val in slaap! Ik was vroeger toch wel een beetje ongelukkig daarover. Hoe ging ik dan een rustig moment kunnen creëren in die chaos, daar boven in mijn bolleke? Ik liep in de tuin van iemand anders en ondekte ik daar een plaatsje om te mediteren. Ik denk dat die plek zorgvuldig gekozen is, het voelt er goed aan. Ik dacht, had ik ook maar zon plaatsje voor mezelf. Een diepe zucht
Later liep mijn hond een stukje bos in naast ons huis. Eigenlijk is het niet ons eigendom, maar het ligt braak. Ik volgde de hond en , ik kon mijn ogen niet geloven, voor me ontsproot een boom met vijf takken uit de grond, drie omhoog en twee vooruit. Tussen die takken vooruit had iemand een boomstammetje dwars vast gemaakt (om op te zitten). Die dag besloot ik dat ik hier de eerstvolgende zondag wilde door brengen, in afzondering, slechts hooguit 40 meter van mijn huis. Ik had geen vast plan, wel hier en daar wat over gelezen.
Thuis was alles nog in rust toen ik vertrok. In een mand nam ik eten en drinken mee, kaarsen en wierook, een aantal zeer persoonlijk dingen die ik beslist bij me wilde hebben, schrijf en tekenpapier, toch ook maar een stoel en iets warms om aan te trekken. Mijn man en dochter vertrokken ook voor een hele dag: ze gingen duiken.
Met een takkenbosje maakte ik de bodem in een cirkel vrij van alles wat er op lag. Mieren vertrokken vanzelf.
Ik begon met mini takjes te verzamelen, die ik in een grote kring begon te leggen, ze wezen allemaal naar een denkbeeldig middelpunt en begonnen van op dezelfde afstand van dat punt. Een uur en half was ik er mee bezig. Wat me nog het meeste bij bleef was dat mijn verstand me vertelde, dat dit wel een zeer nutteloze bezigheid was: slechts een kind kon daar op komen. Mijn gevoel vertelde me echter iets anders: het was van mijn kindertijd geleden, dat ik me zo gelukkig voelde. Mijn gedachten waren eenvoudigweg tot rust gekomen en dat zelfs nog vóór mijn plekje af was!
Midden in de cirkel maakte ik een vuurplaats. Ergens tegen de zijkant kwam een boomstronk bovengronds waar rond ik mijn mooiste (ooit verzamelde) stenen legde. Ik haalde al mijn andere meest dierbare spulletjes te voorschijn en plaatste ze zorgvuldig op plaatsen die goed aanvoelden. Toen alles klaar was stond de zon al hoog. Ik plaatste me in de zon en droomde weg Dat voelde niet zo goed. Net als bij de meditatie in het Withof vond ik geen rust
Ik nam een tak en begon die te versieren met veren, haren en hars van de boom, ik had ook enkele pauwveren. De hele tijd was de rust in mijn hoofd en in mijn hart. Het werd duidelijk, ik kwam tot rust door concentratie op een handeling die prettig is. De rest van mijn dag bracht ik door met tekenen en schrijven. Later ruimde ik alles terug op en kwam tegelijk met man en kind thuis aan. Ik vertelde alleen maar dat het me heel goed had gedaan. Er zijn geen woorden voor, dat was ook niet nodig. Later heb ik die rust terug gevonden in het tekenen van mandalas. Of als ik even niet weet wat te beslissen in belangrijke momenten, dan zoek ik buiten iets moois op en leg er cirkeltjes rond van takjes, blaadjes, veertjes of steentjes. Dan valt alles op zn plaats, dan komt die gedachtemolen tot rust, dan verdwijnt de angst voor een foute beslissing, dan weet ik wat te doen
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
![[image]](file:///C:/DOCUME%7E1/ADMINI%7E1/LOCALS%7E1/Temp/msoclip1/02/clip_image002.jpg)
