Mijn dag zit er weer op. Kheb die niet
bijzonder gevierd, voel me daar niet toe geroepen. Tegenwoordig heb ik het meer
en meer moeilijk met luxe uitgaven, ben ik me meer en meer bewust dat ik in een
bevoorrechte positie leef. Dat velen zo niet leven: het merendeel van de mensen
op aarde. Natuurlijk wist ik dat voordien ook wel, maar nu begin ik er ook naar
te leven. Mijn luxe uitgaven draaien meer en meer rond het bewust worden van
anderen, andere culturen, minderbedeelden, andere gedachtengangen. Ik ging in
het verleden zelden op vakantie, maar tegenwoordig ieder jaar. Dan reis ik op indien mogelijk met een very
low budget. Met alle ongemakken erbij. Hoe kan ik me anders inleven? Een op de
bestemming aangekomen wandel ik ook op plaatsen waar geen toeristen komen, hoe
kan ik anders een volk begrijpen. Wanneer ik filmen zie gaat dat over
diepmenselijke situaties, wanneer ik boeken lees idem. Ofboeken over overtuigingen van de schrijver
zelf. Paolo Coelho
is een favoriete schrijver van me, heel herkenbaar ook. Terwijl ik hier allemaal over denk, heb ik
meteen mijn vakantie verhaal van een paar jaar geleden bijeengesprokkeld. Leuk
was dat.....
Vandaag had ik nog een gesprek met een
marktkramer over zijn ervaringen tijdens een feestmarkt in een volkse wijk in
ik weet niet meer waar.... Hij vertelde dat hij daar alleen maar het
allergoedkoopste uitpakt, omdat de rest sowieso niet verkocht kon worden.
Wanneer hij uitgepakt was moest hij zijn camionette verplaatsen naar een andere
straat, uit het zicht... Vroeger had hij daar geen problemen mee tot
er migranten kwamen wonen. Steeds meer en meer. De jeugd troepten daar vanaf s
morgens vroeg samen op straat en hij werd erg op zijn hoede. Omdat In zijn
camionette alle duurdere artikelen aanwezig waren.... zonder toezicht? Zijn verkoopscijfer werd er ook minder en
uiteindelijk neemt hij nu al een paar jaar niet meer deel aan die
feestmarkt.....
Hij vroeg aan mij: jij zou dat toch ook
doen? Ik zei "van niet" en dat verwonderde hem. Hij vroeg hoe ik dat dan zou aanpakken. Ik zei: "ik begroet ten eerste altijd alle
migranten als ik aankom. Net zoals zijzelf dat onder elkaar doen. Ik
kijk hen ontspannen aan in de ogen en geef een knipoog." Daarna zou ik (in zijn geval) er eentje
uitpikken (die me prettig aanvoelt) en daar tegen zeggen: ik sta hier niet
ver vandaan in de volgende straat met mijn verkoopwaar, welke ik benoem. Ik zou
vragen om een oogje in het zeil te houden en me te verwittigen, wanneer er iets
schort, bijvoorbeeld als ik in de weg sta of zo. Terwijl ik dit zeg kijk ik ook glimlachend
rond naar de anderen.
Ja maar zei hij, diegene die loeren
vanachter hun gordijnen, die kan je toch niet bereiken. Ik zei, denk je dat? Die hebben immers
gezien dat ik vriendelijk ben, niet uit de hoogte, geen agressieve of bange
houding aanneem..... ik voel me veilig en dit al 25
jaar lang
Ik herinnerde me meteen mijn vroegere maatje
op de Boerenmarkt in Antwerpen: Nasser heette hij. 22 jaar geleden. Toen was ik
alleen aan mijn kleine kraampje, ik was zwanger en hij hielp me in uit en inpakken. We kletsten
honderuit en ik had altijd wel wat lekkers om mee te geven naar huis, voor zijn
grote familie. Zijn (soms oudere) vriendjes waren jaloers en hij beschermde me
tegen mogelijke diefstal. Op die marktdag 'groeide' hij, het was een plezier om
dat aan te zien. Jaren later zag ik hem nog eens autoruiten wassen in de ondergrondse
garage van de GB en hij was nog steeds blij me te zien. En ik hem. Wat zou er
nu van hem zijn gekomen....... Hoe leeft hij nu? Ik weet het niet.
t Is laat, tijd om in mijn bedje te duiken.
Welterusten!
hmmm, ik vraag me soms af, hoeveel ouders aan hun kinderen
vertellen, wat voor kattekwaad ze zelf ooit hebben uit gehaald.
Ik
vraag me ook af of ze nog herinneren, hoeveel plezier ze er aan hebben
beleefd........
en wat ik me ook afvraag, is: helpen boete's en zo om
zo iets tegen te gaan en is het niet beter dat je de rotzooi zelf mag
opkuisen?
Wat ik tegenwoordig ook zie, is dat men meteen naar de
politie belt voor van alles en nog wat. ik denk dat het vroeger gemakkelijker
rechtsstreeks werd rechtgezet.
ik had ooit met mijn nichtje van die
papieren pijltjes geblazen naar iedereen die onder ons raam liep in een
drukke winkelstraat........... we maakten ze nat aan het puntje, dan vlogen
ze beter en toen we het een beetje beu waren, kieperde ik achteloos het
bekertje water leeg uit het raam. Toevallig liep daaronder net een
vertegenwoordiger die dus met zijn natte pak niet op bezoek kon bij een
klant. Die man als een razende bellen aan de voordeur. Wij stikten van het
lachen. want er was toch niemand thuis behalve wij natuurlijk, dus niemand
deed open...
Later kreeg mijn nichtje alsnog op haar donder want die man had later toch zijn beklag bijn mijn tante gedaan ik mocht niet meer komen logeren (meen ik me te herinneren, maar ja dat wilde ik toch niet meer, de hond had me gebeten....)
30 jaar later hadden andere kinderen, die me ongeveer
hetzelfde flikten een beetje meer pech........... ze maakten met opzet mensen
onder hun raam nat, en dat op een dag waarbij het -5°C vroor. ik dus een
natte nek en rug. ik keek naar boven en ze doken weg. ze woonden boven een
winkel en eh die was open. dus ik naar binnen: ik zei tegen hun vader of
moeder: jullie kinderen hebben veel plezier daar boven, maar het is niet
zo goed idee om met deze temperatuur mensen nat te maken, hoor. ik was
natuurlijk niet boos, dat zou pas echt stom zijn, maar koud had ik het
wel............;;
Gisteren
wilde ik het een en ander vertellen over
hoe ik momenteel in de knoop lig met mezelf Ik
had een fijne chat gehad met een vriendin Over
mijn soms (foute) gedachtenkronkels Die
me nogal depri maakten. Ze
wees me op het een en ander en om dit niet te vergeten, wilde
ik alles hier plaatsen..... het
ging verloren en mijn chat had ik niet opgeslagen.... maar
vandaag(oops het is al na 12ven,
gisteren dus) bleven haar woorden malen bovendien
dacht ik mijn geschiedenis herhaalt zich. Ik
zocht een oud verhaal op wat ik ooit heb neergepend Om
me terug bewust te maken van het feit dat ik mijn leven kan veranderen
ja dat kan ik en zelfs vrij gemakkelijk: door
het met héél mijn hart te willen.
meeste mensen geloven er niet in,
het klinkt te simpel, hè
toch heb ik het zelf al diverse malen toegepast.
meestal gebeurde dat wanneer ik me heel diep in de put bevond,
maar heel soms ook voor ik de dieperik in ging
zoals bijvoorbeeld 6/7 jaar geleden:
ik werkte die periode alleen maar tussen 4 muren zonder ramen in onze
chocolaterie
ik snakte toen naar verandering
ik wist zelfs wat ik ongeveer wilde:
mensen ontmoeten en ontdekken waarom die zijn wie ze zijn
en waarom die doen wat ze doen.........
in welke vorm dat zou gebeuren,
daar had ik geen idee van.
veranderen van werk leek onmogelijk
onze zaak draaide op mijn man, twee vriendinnen en mij.
ik liet de gedachte los en verwachtte wel een oplossing:
dat is erg belangrijk:
zeker weten dat er iets zal veranderen in mijn situatie!!!
binnen een paar dagen gebeurde het:
een van onze vriendinnen wilde stoppen met de verkoop in een marktwagen van ons
ik nam haar plaats over
en op de markten gebeurden direct vreemde dingen:
mijn verkoop liep lekker,
maar iedere dag kwam er wel iemand langs,
die plotseling zijn of haar verhaal kwijt wilde.
op dat moment viel mijn verkoop stil,
niemand kwam er bij staan,
die persoon had mijn volle aandacht.
het waren boeiende verhalen
en zij zelf waren blij,
dat ze het eens aan iemand konden vertellen,
die hun niet uit lachte of veroordeelde.
onmiddellijk daarna kwamen er weer andere klanten
en
de verkoop kwam terug op gang
dus ik kreeg wat ik verlangde,
dat gebeurde voornamelijk omdat ik niet uitstippelde:
wat, hoe, wie, waar.
zulke dingen laat ik beter over aan het universum
het gaat niet over mezelf veranderen,
ik heb het over mijn leven veranderen,
zodat ik krijg wat ik verlang.........
Ik formuleer mijn wens zonder in detail te treden
en daarna zorgt het universum er wel voor
dat ik krijg wat ik wens.
Ik moet dus wel een beetje opletten met wat ik wens hè.
Een voorbeeld:
stel ik wens een man met veel geld
dan kan het zijn dat die man een vrek is
en mij geen cent gunt.
Toch is mijn wens uitgekomen, snap je?.
wat
er ook kan veranderen is:
hoe ik tegen de dingen aankijk.
om mijn opvliegendheid eventjes te noemen:
als ik van mezelf besef dat ik dat in me heb,
kan ik onderzoeken hoe dat komt
de ene theorie is dat ik zo geboren ben,
de andere theorie is dat ik zo gemaakt word.
als ik zo geboren ben,
dan zou het kunnen zijn dat ik altijd zo blijf,
maar het kan ook zijn dat ik na verloop van tijd
leert dat het me niet echt vooruit helpt
dus ik me heb kan leren beheersen.
dit houdt echter in dat ik eigenlijk een wandelende bom bent,
die ieder moment toch nog wel kan ontploffen.
dat is dus één mogelijkheid.............
de andere mogelijkheid is dat ik zo ben geworden
door verschillende, meestal negatieve, levenservaringen.
In dat geval kan ik naar mijn innerlijke wereld gaan kijken,
door de ogen van een volwassenen die ik nu bent.
Ik kijk dan naar mijn kindertijd,
maar
ik bekijk het met de wijsheid van nu.
In dat geval zie ik op een afstandje wat er me toen is overkomen,
dus met meer overzicht.
ik kan dan voelen waar mijn opvliegendheid vandaan is gekomen.
Ik kan dan ook onderzoeken of dat wel gerechtvaardigd is/was.
Misschien zie ik nu wél wat er werkelijk gaande was.
als ik daar inzicht in krijg kan ik mijn reacties veranderen.
omdat ik door heb hoe het komt dat ik zo reageer.
ik bedoel dus dat na na deze analyse niet meer zo opvliegend ben.
echt waar,
het kan!
Ik kan dus mezelf veranderen én mijn leven!
Mijn allereerste vliegvakantie
(nieuwjaar2004) ging naar een land
waar ik eigenlijk nooit over droomde om
naar toe te gaan.
Het land stond dus niet op
mijn verlanglijstje
Maar in die periode woonde
daar tijdelijk een Canadese vriendin van me
En die vroeg me langs te
komen
Omdat verlof me goed zou
doen
Ik bevond me op de rand
van een totale instorting
Die dus inderdaad plaats
vond kort nadat ik mijn vlucht geboekt had
dus waar ging ik naartoe om te ontstressen?
Florida
een meteen een beetje te zien of er nog andere Amerikanen zijn
dan die welke mij mateloos irriteerden
en ja hoor,
ze bestaan in het zuiden van de States
gewoon echt vriendelijk en bezorgd
in de winkels, op straat, op de terrasjes
overal willen ze het iedereen naar de zin maken
ik voelde me een beetje als god in frankrijk
wat ik er wel als een nadeel beschouw:
heel veel lawaai
ik heb tot nu toe nog geen enkel plekje ontdekt
waar ik niks hoorde behalve de natuur
ja misschien toch wel:
wanneer ik met mijn vriendin ging kanoen in een natuurgebied
wat er wel leuk is:
een hagedis in de badkamer,lol
de mensen daar vinden zo'n wild dier in huis een zegen
omdat die alle insekten op eet
dus ze worden met respect behandeld
en als je hier of daar en beetje twijfel toont over iets
is er altijd wel iemand die vraagt of je hulp nodig hebt
en op zo'n vriendelijke manier
dat je de hulp aanneemt om hun niet teleur te stellen
wat ik er ook zag was een pracht van een andere natuur
pelikanen, leuke eekhoorntjes, andere eksters en merels,
andere insekten
en o ja,
er is hier een boom die ontstaat uit een zaadje
wat door de vogels in het midden van een palmboom top wordt gedropt
als het uitkomt maakt het eerst luchtwortels
als lange haren die naar beneden groeien en zich in de grond wortelen
en daarna worden ze zo dik als boomstammen
tot de palm is versmacht
en ondertussen komen er uit de nieuwe boom steeds nieuwe hangende wortels
die ook weer in de grond verdwijnen en dus daarna dikker worden
tot het lijkt of je een verstrengeling hebt
van soms honderd stammen die volledig in elkaar gegroeid zijn
het lijkt erg vreemd, mystiek ook
overal zitten holtes, je zou zo beginnen zoeken naar schatten.
Ik geloof dat die boom
Strangler fig tree heet
We hebben een reservaat van de
Seminoles bezocht:
het is daar een verdrietige
situatie,
t liet een gigantische
achterbuurt-indruk na.
en alles wordt er platgegooid om grote gokpaleizen te bouwen.
daarna hebben we rondgewandeld in Miami, in de 'little Havanna' wijk
het was echt wel alsof we op Cuba zaten, en toen we er iets wilden eten,
bleek het nigaraguaans te wezen. Maar het was lekker!
We hebben ook rondgereden in Miami.
Als je al die grote en prachtige gebouwen in het echt ziet, dat doet toch wel
wat.
En cruiseschepen zoals daar, dat is ook wel indrukwekkend.
Eigenlijk is het echt wel leuk om rondgereden te worden in an oldsmobile
Nu even over de andere gewoonten in Florida:
Mensen rijden er rond op de motor zonder helm
En als je rechts wil afslagen moet je niet wachten voor een rood licht
Ook rijden er in de stad de treinen al toeterend voorbij,
ook s nachts, gelukkig
ben ik er aan gewend geraakt.
Veel mensen wonen er in een soort grote woonwagens.
Met in de tuin een
sinaasappelboom of een cacaoboom.
Een plant waarvan ze bij ons cosmetica
producten maken,
wordt hier in diverse
gerechten verwerkt: de Aloe.
de Amerikanen zijn soms
dik,
maar ook hun auto's
en de parkeerplaatsen zijn hier de helft breder dan bij ons
Het wegen net is ook indrukwekkend
je hebt de hele grote autosnelweg om staten te doorkruisen,
daarna een gewone autosnelweg met 3 rijvakken
en dan nog een soort voorrangsweg
en al die wegen lopen parallel van elkaar
dus het verkeer gaat hier erg vlot,
alhoewel.....we hebben er ook eens in een file gezeten.
De vrachtwagens moet hier het middelste baanvak aanhouden,
dus dat houdt in dat alle andere auto's links en rechts voorbijsteken.
Als je hier trouwens en stopteken tegenkomt bij een kruispunt,
dan stopt ook werkelijk iedereen.
ik denk dat ze er meer tijd hebben,
maar ja het is ook een vakantie staat, he.
en waar ik kom is geen
geweld
ik voel me overal veilig, altijd.
alleen was het hel raar om overal kerst versiering te vinden,
terwijl het niet koud is (januari)
Wat je er verschrikkelijk
veel ziet is politie
en soms ook s nachts een politiehelikopter
als ze iemand op de hielen zitten.
ik werd er vorige nacht wakker van
ik dacht dat hij in de buurt neerstortte
een nachtmerry, dat lawaai.
we zijn dus ook gaan kajakken in een natuurreservaat,
lekker 4 uur helemaal alleen
dat was de eerste keer dat er geen ander geluid te horen was,
behalve vogels en kikkers.
We hebben een krokodil tegen gekomen
en veel witte reigers en prachtige roofvogels
en, natuurlijk niet te vergeten: de pelikaan
Een dag hebben we onze tijd doorgebracht op het strand.
ik was er zeker van dat ik er een haaientand kon vinden,
dus ik gaf niet op tot ik er een had,
en ja hoor,
tussen twee grote golven in vond ik een kleintje onder water.
mijn vriendin had er nog nooit eentje gezien!
Dacht dat haaientanden vinden een fabeltje was
als ik het goed begrepen heb
zat ik in de buurt van de prachtigste buitenverblijven
van de allerrijkste amerikanen,
met de duurste autos en schepen en woonparken (hun tuinen)
*
*
*
and now something
completely different:
armoede.........je kunt er niet naast zien!
al de rijkere mensen wonen hier in woonparken
die een portier hebben.
dat wil zeggen dat je niet gewoon eens kan binnenspringen zonder dat die
verwittigd is.
ik kan ze niet tellen, zoveel zijn het er.
daarnaast heb je hele kolonies van mensen
zoals jij en ik die hier dus samenklitten
in alweer woonwijken met een hoge omheining er rond.
ik bevond me in een Canadese wijk.
Hier leven dus mensen die hier overwinteren,
maar sommigen zijn hier altijd.
in deze buurt kent iedereen elkaar
en als er iemand vreemd binnenkomt
wordt die sowieso aangesproken door iemand
om te horen wie hij of zij wil bezoeken.
de wegen waardoor iedereen regelmatig passeert,
hebben een hek wat open staat,
voor anderen heb je een soort pasje nodig.
eigenlijk leven in zulke wijken slechts blanke mensen.
Ze voelen zich tezamen veiliger.
Ze wonen in soms luxueuze stacaravans
en alle nutsvoorzieningen zijn er ruimschoots aanwezig.
daarnaast zie je stenen huizen
die in mijn ogen meer bewoond worden doorgekleurde mensen
die een redelijk inkomen hebben.
hoe kleiner de huizen,
hoe meer je ze hier buiten zittend aan de voordeur aantreft.
we zijn ook eens een keer gaan eten bij een soort snackbar in zo'n wijk.
je ziet er meestal negers die eenvoudige,
maar erg lekkere exotische gerechten maken
voor een prijs waarvoor je je hier zou schamen.
deze mensen, trouwens alle kleurlingen die ik ontmoette
zijn erg vriendelijk en een beetje vereerd,
omdat je hun eetgelegenheid opzoekt.
daarnaast zie je hele ghetto's, ja echt!
daar leven de mensen in een houten huisje wat niet groter is dan een
tuinhuisje.
overal rondom ligt het vol met afgedankte auto's.
en je ziet er veel dronkenschap.
ok, ze hebben iets om in te wonen,
maar meer ook niet.
als ze al werk hebben dan is dat bijvoorbeeld iemand,
die de straat veegt in de rijkere buurten,
of ik heb er erg veel zien werken bij tuinonderhoud.
of aan de kassa
om de plastic zakken te vullen voor de klanten.
mijn vriendin vertelde me dat die laatsten
bijvoorbeeld werken voor 5.30 dollar per uur
was toen 4euro50cent (2004),
Dat willen wij hier niet
doen,he?
trouwens, kun je het volgende inbeelden,
sommige mensen werken er bij oude of zieke mensen thuis
om hen 24 uur per dag te verzorgen
en dit voor 85 dollars = 70 euro per dag?
dit werk doet mijn vriendin
en ze vindt dit zelf ook weinig hoor!
ze doet dat 5 dagen per week.
wat ik hier ook dikwijls aantref langs de weg:
iemand met en karton waarop staat:
'do you have soms money,
god will bless you for this'
het museum van technologie en
wetenschappenin Fort Lauderdale
bezocht
op deze site vind je meer over het museum http://www.mods.org/exhibits/clock.htm
was niet slecht,
maar ik denk dat de amerikanen erg simpel zijn,
omdat ik het gevoel had dat alle dingen werden verteld,
alsof het voor een klas van twaalfjarigen was.
massa's dingen om eventjes zelf te doen
en de bijbehorende tekst
was meestal nog geen drie zinnen lang
daarna heb ik op een terrasje langs het water
tortilla met gebakken tonijn gegeten
de bediening is er erg vriendelijk
ik denk dat ze wel 10 keer hebben gevraagd
of alles naar wens was
O ja heb ik al verteld dat hier alles goed geprijsd is,
maar dat je overal steeds 6% btw bij moet rekenen,
dus altijd, ook voor benzine, bloemen, voeding, kapper etc.
later heb ik de waterbus genomen
daarmee had ik een rondvaart van 2 uur voor $5+fooi.
Wel, wat ik hier heb gezien in de haven
overtreft alle verwachtingen
de jachten leken wel op cruiseschepen,
ik heb er eentje gezien met een helikopter op dek
en de meeste schepen lagen gewoon voor de deur
soms werd er voor de bemanning een huis bij gebouwd
naast het huis wat al groter was dan de grootste die ik in Nederland en België
heb gezien
In dit huis kan je met je wagen tot in de woonkamer rijden...
toen ik later met de bus en trein terug reed,
zat er bijna geen blanke behalve ik op de bus.
vrijdag avond:
en hoop lachende en zingende mensen, dat wel, tof
ze waren ook vriendelijk naar mij
o, eh, nog iets leuks,
ik dacht dat ze hier de palmbomen soms knotten als knotwilgen,
maar dat is alleen maar ,
als ze al groot zijn en vers geplant worden, lol
ik heb de indruk,
dat het klasseverschil normaal gevonden wordt
natuurlijk zie je in de arme wijken geen luxe auto's rondrijden,
dat wordt waarschijnlijk vermeden.
en in de rijkere buurten zie je geen arme mensen,
die zullen er wel worden geweerd.
De negers die je daar ziet zijn waarschijnlijk wel in dienst
en ze lopen er erg verzorgd bij.
trouwens ik heb de indruk dat de meesten, zelfs armen,
er op toezien dat het minder erg lijkt dan het is,
behalve diegene die dronken of ziek is natuurlijk.
trouwens, wat me ook opviel is,
is dat er erg veel rassen werken bij de openbare diensten.
En de communicatie gaat er respectvol, open en vooral geduldig,
alleen de snobs zijn brutaal,
maar ja dat is overal ter wereld zo.
o ja, en de politie is hier zoals ik dacht:
ze regeren het straatbeeld, veel machtsvertoon,
maar altijd bereid om te helpen, hoor.
ik vermoed trouwens dat er ook erg veel mensen in de bewakingssector werken,
maar dat heb je niet altijd door.
een dag voelde het hier erg koud aan door de wind.
iedere blanke was goed aangekleed,
maar bijna alle kleurlingen hadden slechts T-shirts aan
en vertelden me toch, dat het koud was.
toen dacht ik er aan dat je beter hier arm bent
dan ergens anders waar het veel kouder is,
want meestal hebben ze hier geen geld voor warmere kleren
en T-shirts en shorts zijn er goedkoop
7 jaar geleden ben ik naar
roemenie geweest.
daar waren vooral de zigeuners arm.
kinderen liepen er op blote voeten.
ook hadden de Roemenen niet graag, dat je die zigeuners zag,
zoiets als de paria's in India.
het zijn echt outlaws in de samenleving.
soms werkten ze op het land waar ze dan ook een hut maakten van stro.
dushet lijkt in Florida minder erg,
Maar wanneer de mensen ziek worden is het hier erg moeilijk,
dan blijkt pas dat je derderangsburger bent.
op een dag heb ik rond getoerd met de bus,
dan kom je echt in alle buurten.
en alweer zelden blanken daarop.
ik heb me ook opgewonden., omdat er verdorie op
zaterdagavond geen bus meer was op mijn traject na 18 uur.
ik vreesde niet meer thuis te geraken.
gelukkig kon ik er nog eentje vinden die stopte bij een spoorwegstation.
en aangezien het volgende station 20 km verder was,
maar wel 1 km van huis ben ik er toch geraakt,
ook al moest ik verdorie 1.45 uur wachten.
alweer geen blanken op dat station.
maar iedereen kletste met iedereen ook met mij.
met op de achtergrond toffe muziek.
ik kocht een Amerikaanse krant (weet niet meer welke)
en ofschoon het een bekende krant was
vond ik er maar amper buitenlands nieuws in.
van geen wonder dat ze hier niet weten
dat Europa uit diverse landen bestaat.
mars was populair en brittney spears ook en sport natuurlijk.
Ongelukken halen die krant ook niet,
trouwens ik heb er geen één ongeluk gezien.
ik voelde dat ik na 2 weken wel weer naar huis wilde
ook al is België minder kleurig en mopperen de mensen er meer.
Misschien omdat er minder zon is?
Ik hoop dat de oppervlakkige levensstijl niet naar ons land overwaait
nou ja, dat vind je eigenlijk in ieder land meer en meer.
veel mensen worden als eksters, vind ik.
het moet blinken anders is het niet goed.
..........zoals dure auto's en zo.......... ik denk dat we beter op zoek gaan
naar de diamant die iedere mens diep binnen is.
Als ik bedenk dat ik alles verlies wat ik op materieel vlak heb,
dan nog, voel ik me rijk met mijn innerlijke wereld.
ik moet niet vechten om te krijgen wat ik graag heb,
het komt vanzelf naar me toe
het hangt er alleen vanaf hoe je het beziet.
ik verlang bijvoorbeeld een auto die in goede staat is
en ben tevreden met wat ik krijg of heb
veel anderen willen het mooiste en het duurste
soms vraag ik me ook af of dit voor hun zelf is
of om anderen jaloers te zien kijken.
vooral om de laatste reden kun ieder zich afvragen:
als ik dit niet heb, wie ben ik dan?
blijven mijn vrienden mijn vrienden?
heb ik eigenlijk wel vrienden als ik niks heb? ik ben er zelf nogal gerust in
Zoals gewoonlijk op vrijdag ging ik met mijn wagentje naar de boerenmarkt in Antwerpen. Een echt volkse markt. Een levendige markt ook. Alsof je ergens op een toeristische stek bent.
Ik hou met heel mijn hart van die markt. Veel van mijn klanten spreken niet zuiver Nederlands, sommigen zelfs heel weinig.... En toch verstaan we elkaar, iedere keer weer.
Op een dag als vandaag (heel de dag regen) ben ik steeds verwonderd om de inzet van mijn collegas. Op andere markten zouden er met zulk weer veel minder kramen zijn, maar hier is dat niet waar. Ok, er zijn minder mensen die geen vaste standplaats hebben, maar de vaste zijn er zo goed als allemaal. Denk ik toch, want zo ver loop ik niet van mijn wagen weg.
Vandaag stonden er hier en daar geparkeerde autos tussen de kramen door. Gewoonlijk worden ze weggesleept, maar deze keer waren politie en sleepdiensten werkzaam op ander terrein. De rijbaan langs de Kaaien van Antwerpen werden vrijgemaakt voor de mars tegen zinloos geweld. (Khad hem liever de mars tegen geweld genoemd, maar ik ben niet betrokken bij de organisatie......)
Daarmee kom ik bij die bijzondere dag terug.
Vandaag waren er extreem weinig klanten op onze markt, vandaag mistte ik een groot deel van de Antwerpse klanten, van diverse afkomst en overtuigingen. Vandaag wist ik dat ze allen mee wandelden en dat deed me deugd.
Wat motiveert mij om vrijwilliger te zijn bij 'De Lichtbron'?
Onlangs zei mijn schatteke: je hoort toch al genoeg (soms moeilijke) verhalen van mensen tijdens je werk, waarom haal je nog meer op je nek? Een mooie vraag en meteen een opening om er eens over te filosoferen.
Een aantal jaren geleden kreeg ik grote interesse naar kennis over waarom mensen zijn wie ze zijn en waarom ze doen wat ze doen. Vrij snel kreeg ik heel veel verhalen te horen, sommige erg pakkend........
Maar wat me ook opviel was dat ik geen contact kon maken met veel meer mensen dan ik vroeger doorhad. Eigenlijk stond ik zelf ook niet open voor die mensen.
Toen ik bij de vereniging kwam, leerde ik dat ik vrij bruut met mensen omging en eigenlijk ook gemakkelijk etiketjes plakte. (ook al was ik er voordien van overtuigd dat ik dat beslist niet deed, haha) Een wereld ging voor mij open. Ik leerde de mensen kennen achter die 'eerste indruk' en wat nog fijner was, die mensen werden vrienden en vriendinnen. Vanaf de tijd dat ik voor het eerst binnen wandelde in het Withof had ik het gevoel dat ik pas echt het leven leerde kennen in al zijn vormen. Daarbij kwam ook nog dat ik mijn eigen muurtjes één voor één neerhaalde. Soms kwamen bij mezelf blokkades aan het licht die ik zelf niet eens vermoedde. Uit eigen ervaring leerde ik dat spreken over wat me bezig hield,, wat mijn zorgen en angsten waren, een verlichting gaf........... Al pratende kreeg ik soms inzichten in mijn denkpatronen, die ik dan kon doorbreken. Ik voelde me veranderen. Vooral ook als ik mijn verhaal met dat van anderen kon vergelijken. Mijn eerste motivatie om de vrijwilligersvorming te volgen was meer willen weten over de psychologie van de communicatie. Mijn latere motivatie was de vereniging zelf en hetgeen waar ze voor staat: Mensen een plaats aanbieden waar ze zich veilig genoeg voelen om hun verhaal te kunnen vertellen. Een huis met koekjes in de kast en met genoeg vrijwilligers die allen, ieder voor zich, weer andere mensen konden opvangen. Een huis waar we zelf en anderen leren om te gaan met mensen die anders denken en doen, zonder afstand te nemen of te breken. Eerst dacht ik dat ik niet echt een functie kon opnemen, omdat ik een full time baan heb. Toen ik echter hoorde dat ik ondertussen al vanalles aan vrijwilligerswerk had gedaan, zonder dat ik dat zelf zo voelde, werd me duidelijk dat mijn bijdrage uit het volgende bestaat: Ik probeer mee te helpen met het 'smeren' van de werking. Ik voel me soms een manusje van alles en ik voel met er gelukkig bij. Het ontwerpen van folder, affiches en briefhoofden of uitnodigingen, schrijven van verhaaltjes, een brunch organiseren (nou ja, dat doen we ondertussen lekker met zijn allen), hier en daar inspringen als een van onze andere vriwilligers eens niet kan. Ik merk ondertussen wel op dat ik het minder gemakkelijk heb met massa gebeurtenissen, dan bedoel ik gewoon dat ik door het geroezemoes niks meer hoor. Voor mij is een massa gebeurtenis ook al een lunch met zijn allen bijvoorbeeld. Zo gauw ik dus meer dan één stem hoor spreken. Nu ik dat weet, kan ik ook daar mee leren omgaan, zonder dat ik me uit zulke gebeurtenissen terug trek. Zo kan ik denk ik nog wel uren vertellen over vrijwilligerschap en hoe ik me voel in deze vereniging, die zich nu in het park van Wijnegem bevindt. Kort samengevat: Ik kan mezelf blijven, ik ondek kwaliteiten in anderen én mezelf, we bieden en ervaren veiligheid.
Meditatie is niet voor mij weggelegd, ik val in slaap! Ik was vroeger toch wel een beetje ongelukkig daarover. Hoe ging ik dan een rustig moment kunnen creëren in die chaos, daar boven in mijn bolleke? Ik liep in de tuin van iemand anders en ondekte ik daar een plaatsje om te mediteren. Ik denk dat die plek zorgvuldig gekozen is, het voelt er goed aan. Ik dacht, had ik ook maar zon plaatsje voor mezelf. Een diepe zucht
Later liep mijn hond een stukje bos in naast ons huis. Eigenlijk is het niet ons eigendom, maar het ligt braak. Ik volgde de hond en , ik kon mijn ogen niet geloven, voor me ontsproot een boom met vijf takken uit de grond, drie omhoog en twee vooruit. Tussen die takken vooruit had iemand een boomstammetje dwars vast gemaakt (om op te zitten). Die dag besloot ik dat ik hier de eerstvolgende zondag wilde door brengen, in afzondering, slechts hooguit 40 meter van mijn huis. Ik had geen vast plan, wel hier en daar wat over gelezen.
Thuis was alles nog in rust toen ik vertrok. In een mand nam ik eten en drinken mee, kaarsen en wierook, een aantal zeer persoonlijk dingen die ik beslist bij me wilde hebben, schrijf en tekenpapier, toch ook maar een stoel en iets warms om aan te trekken. Mijn man en dochter vertrokken ook voor een hele dag: ze gingen duiken.
Met een takkenbosje maakte ik de bodem in een cirkel vrij van alles wat er op lag. Mieren vertrokken vanzelf.
Ik begon met mini takjes te verzamelen, die ik in een grote kring begon te leggen, ze wezen allemaal naar een denkbeeldig middelpunt en begonnen van op dezelfde afstand van dat punt. Een uur en half was ik er mee bezig. Wat me nog het meeste bij bleef was dat mijn verstand me vertelde, dat dit wel een zeer nutteloze bezigheid was: slechts een kind kon daar op komen. Mijn gevoel vertelde me echter iets anders: het was van mijn kindertijd geleden, dat ik me zo gelukkig voelde. Mijn gedachten waren eenvoudigweg tot rust gekomen en dat zelfs nog vóór mijn plekje af was!
Midden in de cirkel maakte ik een vuurplaats. Ergens tegen de zijkant kwam een boomstronk bovengronds waar rond ik mijn mooiste (ooit verzamelde) stenen legde. Ik haalde al mijn andere meest dierbare spulletjes te voorschijn en plaatste ze zorgvuldig op plaatsen die goed aanvoelden. Toen alles klaar was stond de zon al hoog. Ik plaatste me in de zon en droomde weg Dat voelde niet zo goed. Net als bij de meditatie in het Withof vond ik geen rust
Ik nam een tak en begon die te versieren met veren, haren en hars van de boom, ik had ook enkele pauwveren. De hele tijd was de rust in mijn hoofd en in mijn hart. Het werd duidelijk, ik kwam tot rust door concentratie op een handeling die prettig is. De rest van mijn dag bracht ik door met tekenen en schrijven. Later ruimde ik alles terug op en kwam tegelijk met man en kind thuis aan. Ik vertelde alleen maar dat het me heel goed had gedaan. Er zijn geen woorden voor, dat was ook niet nodig. Later heb ik die rust terug gevonden in het tekenen van mandalas. Of als ik even niet weet wat te beslissen in belangrijke momenten, dan zoek ik buiten iets moois op en leg er cirkeltjes rond van takjes, blaadjes, veertjes of steentjes. Dan valt alles op zn plaats, dan komt die gedachtemolen tot rust, dan verdwijnt de angst voor een foute beslissing, dan weet ik wat te doen
ik ervaar het praten van "vroeger" als luchtverplaatsing: praten over anderen praten over schone schijnen en zo, en vooral niet praten over eigen emoties,
Dat "praten van vroeger", daar heb ik geen voeling meer mee, ook heb ik weinig voeling met mensen die zeggen, dat er nu te weinig gepraat wordt.... meestal betekent dit (in mijn ogen) slechts: "men luistert niet naar mij", maar vooral ook "ik luister niet naar hun". En ook dat is niet waar, maar wordt zo ervaren...
Op het moment dat ik voor 100% bereid bent te luisteren (ook naar wat ik niet leuk vind om te horen) op dat moment kan ik ervaren dat men ook naar mij luistert.
Nog iets, wanneer ik mijn stem verhef sluiten anderen hun oren wanneer ik zacht maar zeker spreek spant ieder zich in om mijn woorden te horen ...... met andere woorden volgens mij wordt er vroeger en nu nog veel gepraat én geluisterd op die plaatsen waar men elkaar niet tracht te overschreeuwen, daar waar er niet geroddeld wordt, daar waar mensen spreken voor zichzelfen niet namens anderen, daar waar men aandacht geeft aan elkanders woorden én emoties daar waar niks weggelachen wordt daar waar men niemand vergelijkt met een ander daar waar men mens (en vooral zichzelf) mag zijn
Is het dat wat je (kan) voelen voor) je ouders, voor een leraar..... Is dat het wat je voelt voor iemand die wijzer is dan jezelf? Gaat het om die grijze haren of om wat zich daaronder afspeelt aan herinneringen?
Of is het wat je voelt wanneer je iets aanschouwt wat bijna bovennatuurlijk prachtig of krachtig is? En roept bij jou de natuur eerbied op? Voor al de immense krachten die we soms aanschouwen? Maar ook voor dat kleine fragiele paddestoeletje dat zich maar amper kan handhaven, daar langs de kant van de weg? Of voor het leven diep in de zee, wat we nooit met onze eigen ogen hebben aanschouwd.
Eerbied... Voor álle leven Voor ieder die al zo lang geleefd heeft... Voor onze voorouders..... Voor al wat is....
En bestaat er ook eerbied voor alle levenloze dingen? Voor al die wegwerp artikelen? Voor gebruiksvoorwerpen of kleren die je niet meer wil? Voor boeken die je nooit meer leest? Voor planten die niet meer zo mooi bloeien als eerst? Voor het voedsel dat je tot je neemt? Voor het leven dat je leeft?
Voor gedachten van anderen die botsen met je eigen overtuiging? Voor hun handelen naar best vermogen, ook al haalt het ogenschijnlijk niks uit?
Eerbied..... Hoe ervaren wij eerbied, wanneer die naar onszelf gericht is.... Wordt die aanvaard of weggewuifd? Vinden we dat logisch of volledig onbelangrijk?
Eerbied..... betoon je dat met een gebogen hoofd? Of is dat nederigheid? Of is dat onderworpenheid? Kan je eerbied betonen zonder je ogen neer te slaan?
wanneer vrienden elkaar tegenkomen wordt er gelachen of gezwaaid waneer motorrijders elkaar tegenkomen wordt er gewuivd ook al kennen ze elkaar niet wanneer marktkramers elkaar onderweg tegenkomen wordt er gewuifd of met de lichten geknipperd ook al kennen ze elkaar soms niet
wanneer we in een ander land een landgenoot horen die we niet kennen zeggen we goeie dag
als ik hier of daar in een kleine vakantie bestemming wandel zegt iedereen goede dag tegen me en in tegen wie ik tegen kom
ik vroeg me af hoe komt het toch dat wanneer ik dat hier in eigen land dat laatste toe pas dit niet beantwoord wordt of toch meestal niet
wanneer dit wel beantwoordt wordt is er een warme blik over en weer maakt mijn hart een sprongetje wil ik eigenlijk die persoon beter leren kennen
ook al gebeurt dit niet zo veel toch draag ik ze een stukje in me mee
ik vroeg me af: hoe kan ik contact maken met iemand die wegkijkt of naar de grond staart
of mijn 'goede morgen' niet wenst te horen .... diep in me is er dan een gekwetstheid heel even maar niet lang tot ik weer opnieuw probeer een reaktie krijg of niet
ik geef niet op
en soms wanneer ik in gedachten verzonken ben geef ik ook geen reaktie om andermans groet
laat ik dat maar in gedachten houden tzal geen opzet zijn ik ben slechts teleurgesteld in mijn verwachtingen
Na
een beetje snuffelen vond ik eindelijk een verhaal terug waar ik al
lang naar zocht. Ik heb het 4 jaar geleden geschreven en ik wil het
graag ook hier plaatsen
mei 2002
JE BEGRIJPT MIJ NIET! IK BEGRIJP JOU NIET!
Reeds
anderhalf jaar ben ik regelmatig aanwezig in een vereniging die zich inzet voor herbronning en communicatie. En als ik zo terug kijk, zelfs nog naar
lang voor deze tijd, dan zie ik een heleboel veranderingen in mezelf.
Wat me echter het meeste bij blijft is, dat ik vroeger dacht
dat ik iedereen begreep. Ik plaatste meestal de mensen en hun
gedragingen in mezelf en oordeelde (zelfs veroordeelde soms) hen vanuit
mijn visie. Ik was in die tijd, dacht ik, bewust van mijn eigen
zwakheden en stommiteiten (woorden die ik nu niet meer gebruik). En dus
zag ik andere mensen ook zo.
Nu
besef ik, dat ik daarin mezelf enorm vastzette in mijn eigen
vastgeroeste ideeën. Ik accepteerde de meesten wel zoals ze waren, maar
enkel en alleen vanuit mijn gezichtspunt. Als ze soms vroegen om raad,
gaf ik die alweer vanuit mijn gezichtspunt. En indien ze niet
luisterden (dus hun eigen weg gingen), mompelde ik ik begrijp ze wel,
maar ze begrijpen mij niet, dan moeten ze het zelf maar weten.
Ja, zo gaat dat doorgaans, maar zo werkt het niet. Ik luisterde niet goed, ik luisterde alleen maar naar wat ik wilde horen. En zij voelden zich niet begrepen, ze voelden zich alleen staan.
Wat
ik hier aanhaal gebeurt dagelijks overal en bij bijna iedereen. In
belangrijke en onbelangrijke situaties en leidt dit tot pijn en
verdriet en onmacht.
Voor
mezelf is daar een verandering in gekomen, mede door en gelukkig
dankzij vooral G.(onze psychotherapeute). Ik heb opgelet op haar
woordkeuze en lichaamstaal, maar vooral ook op haar ogen. Ze kijkt je
altijd aan, een beetje zoekend. Dit zette me aan het denken. Let maar
eens op anderen: hoeveel mensen kijken elkaar aan wanneer ze iets
zeggen? En van al die mensen: hoeveel kijken elkaar aan, wanneer ze
iets delicaats vertellen. Wanneer ze met een naar gevoel zitten en er
over willen praten? Dat zijn er bitter weinig. Zowel diegene die
vertelt als de toehoorder. De verteller bekijkt zijn of haar nagels of
kijkt naar de grond of zit met de handen in het haar te staren in het
niets. De toehoorder weet zich in het beste geval ook geen houding te
geven en neemt de verteller vast. Of in het slechtste geval kijkt de
toehoorder naar buiten of begint te tekenen of gaat zelfs onderwijl
iets lezen.
Daardoor
valt de verteller meestal stil, omdat die denkt dat de toehoorder er
zelf emotioneel niet mee om kan gaan, ofwel niet geïnteresseerd lijkt
te zijn. Waarom nog langer lastig vallen?
De
toehoorder krijgt een verward onaf verhaal en trekt voorbarige
conclusies. Die heeft zelfs een oplossing en beweert dat het allemaal
niet zo erg is. Meestal wordt er gezegd: Dat je dáár problemen van
maakt! Zo ontstaat er dus onbegrip.
Wat
er ook nog meespeelt is, dat de verteller zelf tijdens zijn verhaal
steeds benadrukt, dat hij of zij toch niet begrepen kán worden. En
daarnaast zoekt de toehoorder soms onbewust bevestiging van zijn of
haar beeld over de verteller. Ieder denkt van de ander bovendien, dat
die persoon nooit zal veranderen. (Grappig is wel, dat ieder over
zichzelf denkt dat ze evolueren)
Tot zover wat er (denk ik) gebeurt.
En
toch kan er, volgens mij, een grote verandering optreden in
pat-situatie. Ik heb het zelf al vele malen uitgeprobeerd met een
heleboel mensen die onderling geen gemeenschappelijke overeenkomsten
vertoonden. Wat heb ik dan gedaan? Wel ik heb ze gewoon aangekeken in
mijn positie als toehoorder (en ook in de positie van verteller met
mijn eigen problematiek). Ik heb ze dus in de ogen gekeken. Als
toehoorder heb ik vragen gesteld, om verduidelijking te krijgen. Ik
liet ook weten, dat ik het misschien niet helemaal begreep, doch wel
voelde, dat het voor de verteller blijkbaar moeilijk was. De verteller
voelde zich toch begrepen en vertelde voort. Wat er dan gebeurt is
eigenlijk ook héél interessant, omdat dan de verteller door dat
oogcontact zich gesterkt voelt en steeds beter formuleert wat er aan
gevoelens binnenin gaande is. Meestal groei je zo samen naar iets toe,
wat op korte termijn meer effect heeft op de grond van de zaak, dan op
het ogenschijnlijke probleem. Ik zal daar ietsje verderop nog op terug
komen met een voorbeeld.
Echter
wanneer ik verteller ben van mijn eigen problemen of ziele-roerselen,
weet ik uit ervaring, dat het niet eenvoudig is om over iets te
beginnen wat me dwarszit of verdrietig maakt. Ik ben (of misschien was)
iemand die zich dan terug trekt. Ik val daar liever niemand mee lastig.
Toch ook in dit geval ben ik begonnen met het zoeken naar oogcontact.
Dat lukt niet met iedereen, dat is me wel duidelijk geworden. Maar ik
ontdekte, dat ik vaak bijzondere reakties kreeg: de toehoorder gaven me
heldere inzichten en overzichten. Daarbij heb ik de keuze om te
luisteren en daaruit het beste voor mij op te pikken, ofwel ging ik
dieper en opener in op het thema. Ik blijf wel kijken. De eerste keren
was dat erg moeilijk, maar het mooie is dat ik nooit het gevoel had,
dat er niet geluisterd werd of dat er onbegrip was. Ik hoorde mezelf
praten en terwijl dat dat gebeurde kwamen me andere gezichtspunten voor
ogen, alsof het een soort therapie was.
Wat er allemaal niet kan groeien uit een simpel oogcontact. Het kan de start zijn van een genezingsproces.
Natuurlijk
hoor ik je al zeggen: en wát met de mensen uit je onmiddellijke
omgeving? Ja, wát met je ouders, met diegene met wie je getrouwd bent,
of met je kinderen? En vooral wanneer juist dáár je problemen zitten.
Wát wanneer je je niet meer begrepen voelt bij deze mensen? Dit is één
van mijn meest interessantste ervaringen in de laatste maanden. Bij
mezelf zaten er behoorlijk veel wrevels naar mijn man. Mijn dochter had
problemen, waarvan ik vond, dat het maar aanmodderde en mijn ouders
enz . Ik was nogal ontevreden over het feit dat ik het goede gevoel van
op het WITHOF niet kon meenemen naar huis. Dat ik thuis geen zinnig
gesprek kon voeren. Per toeval belde ik met een vriendin, die klaagde
dat haar man steeds wegvluchtte in zijn werk, zogezegd wel hoorde, maar
nooit luisterde: niet aanwezig was. Toen viel voor mezelf alles op zijn
plaats. Ik was thuis altijd bezig, steeds met mijn rug naar de anderen
toe. Ik keek bij ieder moeilijk gesprek naar buiten. Vond dat niemand
me begreep en begreep niemand. Toen ik dat inzag, draaide ik me naar de
ander toe en keek in de ogen bij ieder contact. Ik geef toe: dat blijft
oefenen. Maar wat er uit voort kwam was toch wel spectaculair. Er is
enorm veel gepraat en wat mooier is: er werd door mij daarna veel
minder gepiekerd over hoe het zou moeten zijn of over het waarom van de
dingen. Wat me vooral opviel was, dat de ander veel soepeler was in het
ware leven dan in mijn gedachten.
Om
een klein voorbeeldje te noemen. Ik kwijnde al jaren onder het feit dat
mijn man steeds wit koos voor behang en verf. En het laatste jaar was
ik wat meer voor mezelf opgekomen en had toch hier een daar de
revolutionair uitgehangen (door bijvoorbeeld wolken in de gang te
schilderen en een onderwaterwereld in het toilet). Steeds had ik het
gevoel dat de kruik zolang te water ging tot hij barstte. Ik voelde dus
steeds een onweer hangen. Tot vorige week. (Wat een oogcontact al niet
teweegbrengt) Toen ik aangaf dat ik geen behang meer wou in de
woonkamer, maar de muren wilde schilderen, zei mijn man (héél
voorzichtig), dat hij liefst de woonkamer in een terrakleurige teint
zag. Ik was perplex en snapte er niets van: hij wilde immers al 20 jaar
geen andere kleur dan wit. Zijn antwoord was: dat was een compromis,
omdat we het nooit eens werden over een kleur! Ik vertelde hem dat ik
al zo lang die terrakleur wilde, doch niet durfde voorstellen. Hij
geloofde me niet tot hij me in de ogen keek. Wij allebei gelukkig. Nu
wel ja, nu besef ik dat hij vroeger veel naar mijn ogen keek, maar ik
keek altijd weg. Onze beste periodes van ons huwelijk waren die waarbij
we in elkanders ogen keken, wanneer er iets verteld werd dat emotioneel
nogal moeilijk lag. Met mijn dochter en mijn ouders is er ook veel
veranderd, alweer vanwege ons oogcontact. Er werd in het verleden maar
zelden zo eerlijk gepraat. Ik weet het: het vergt wel meer tijd, zon
goed gesprek. Maar als ik zie hoeveel tijd ik verpiekerd (en
verpieterd) heb, dan weet ik nu wel wat ik liever doe. Mensen in de
ogen kijken en echt contact maken is veel fijner en constructiever.
O
ja, er valt nog wel iets toe te voegen: Het lukt mezelf echt niet
altijd om bovenstaande toe te passen. Ik heb wel dagen dat ik vergeet
oogcontact te maken of soms wil ik het ook niet. Maar ik denk zo een
verloren slag is nog geen verloren oorlog, dus volgende keer beter.
Ja toch?
vanavond schoot het door mijn hoofd,
dat er ook een keerzijde aan deze medaille is...
doordat ik tegenwoordig iedereen in de ogen kijk
en omdat velen dat niet gewoon zijn
ontdekken ze plots iemand die één en al aandacht voor ze heeft
zoiets kweekt soms verwachtingen
zeker bij mensen die me voor de eerste keer zien
sommige mannen concluderen dat ik een relatie met ze wil
sommige mannen en vrouwen willen die aandacht helemaal voor zichzelf houden
het komt er op neer dat iemand ze (misschien eindelijk) "gezien" heeft
dit plaatst me soms in een positie die ik niet verkies
dan moet ik gaan uitleggen
dat ik dat zo niet zie
dat zaait verwarring
het lijkt tegenstrijdig in hun ogen
maar mijn vrijheid is het belangrijkste in mijn leven
ik stap in en uit het leven van de mensen die ik in de ogen kijk
ik neem in mij een stukje van hun mee
maar wandel verder tot weer andere oogcontacten
maar daar waar verwachtingen niet worden ingelost
blijven soms boze of verdrietige mensen achter
ik heb het er dus moeilijk mee
weet nog steeds niet goed hoe er mee om te gaan
mijn bedoeling is het beste in die mensen uit zichzelf omhoog te halen
in het daglicht te plaatsen
maar ik wens er daarna niet heel de tijd te blijven rondhangen als "fan"
ergens op een
dag vorige zomer liep ik midden in de nacht te wandelen met mijn hond
aura in mijn hoofd was er een chaos van gedachten er waren in
die tijd zo veel indrukken op me afgekomen ik had zoveel mensen ontmoet
of beter leren kennen al die gesprekken, het kwam maar
af en aan en ik voelde erg veel druk alsof ik vond dat ik er
dringend een overzicht in moest scheppen al die mensen inclusief mezelf
die zoekende waren zoekende naar de waarheid zoekende
naar oplossingen zoekende naar een partner zoekende naar heling
van hun pijnen of verdriet zoekende naar ........soms niet wetende wat
in mijn buik zat een knoop ik kon geen rust vinden vond
dat ik niet mocht rusten er was zoveel te doen ik wist niet waar
te beginnen ik liep te zuchten ik lette niet op mijn omgeving
ik ken die immers van buiten mijn hond liep naast me
mijn gedachten er niet bij toen opeens mijn hond ging liggen
ik kreeg ze met geen stok meer vooruit eerst voelde ik wrevel
ik had geen tijd voor die grapjes maar ze wilde niet meer mee
wandelen ik zuchte alweer en keek vertwijfeld om me heen
toen stokte mijn adem overal om me heen waren misschien wel 100
glimwormpjes soms gingen de lichtjes aan en uit het was
pikdonker en doodstil de tijd stond even stil daar in dat bos
daar op dat moment zag ik al die zoekende zieltjes
allemaal op weg ik dacht bij me zelf het is eigenlijk
heel eenvoudig ik kan toch niet al die diertjes op pakken en
dichter bij elkaar brengen zodat ze elkaar vinden ze vinden zelf
hun weg wel ze vinden elkaar wel en ik mag daar wel naar kijken
en genieten daar voor mijn ogen lag de eenvoudige oplossing voor
mijn gedachtenkronkelingen ik nam een meditatieve houding aan en
genoot van het moment van rust en daarna zei ik kom aura
ze stond op en ging met me mee
ik stel mezelf in vraag en wens dit ook te delen 3-2006
Deze soort van blog heb ik gecopieerd van diverse andere sites, zodat alles bij elkaar blijft 3-3-2006
even geen vraagstelling
maar wel wat delen
de temperatuur gaat omhoog zeggen ze op het nieuws die buien die er de komende week aan vast hangen neem ik er maar voor lief bij iedere dag mee in de koude liet mijn energie peil dalen ja sneeuw vind ik ook mooi ik heb het echt niet over de sneeuw maar wel over de vochtige koude die nu al een paar weken aanhoudt bij ons toch, regio Antwerpen. die vochtige kou maakt dat 0°C aanvoelt als -5°C als het werkelijk min 5 is of nog minder, maar dan droog, dan heb ik er geen last van... het is dus gewoon de kilte waar ik mijn weerbots van krijg ik slaap meer, soms ook overdag na het werk. Eigenlijk kan ik het me niet permitteren omdat er na de middag ook nog werk wacht. maar het lukt dus niet er is gelukkig wel begrip voor alles wordt wat opgeschoven maar ik word er dus zelf wel zenuwachtig van .... eigenlijk heb ik al die gevoelens en futloosheid niet, wanneer ik smorgens op de markt ben het komt pas opzetten in de namidddag 'smorgens ben ik het zonneke smorgens wordt er tenminste nog ergens gelachen bij mij dus deze week was het wel wat stiller minder volk, vakantie in deze streek maar automatisch meer tijd voor een babbeltje met iedere klant die wél kwam met verrassende wendingen kadootjes vind ik dat en je voelt ook dat ze terug huiswaarts vertrekken met een beter geval dan toen ze kwamen.
ik ben ook voluit aan het experimenteren met fotografie vind ik dus leuk en vooral ook wat ik er allemaal mee kan doen met de pc loop weer met massa's ideeen
het komt er op neer, dat ik zoals gewoonlijk, wanneer ik niet slaap of zit te suffen met blozende kaakjes, altijd bezig ben met nieuwe-andere-spannende bezigheden
dit alles gespeisd met alle gesprekken die na afloop blijven nazinderen in mijn hoofd en gekruid met teksten die ik ook nog hier en daar lees
mensen mensen mensen soms zou ik ook wel eens een struisvogel willen zijn of terug een baby: gewiegd worden en nergens van weten
17-03-2006
Vandaag heb ik een beetje hoofdpijn
soms barst ik van energie
soms brandt mijn pitje laag
tegenwoordig gaat het héél hard van hoog naar laag
daarjuist reageerde ik nog enthousiast op een berichtje van Werner
en plots zakt alles de dieperik in
dan begin ik mezelf weer eens in vraag te stellen
het ging daarover in dat berichtje van daarnet
ik merk op dat wanneer ik spontaan reageer,
de woorden zomaar uit mijn vingers stromen.
soms twijfel ik echt een beetje aan mezelf
wanneer dit gebeurt lijkt het of ik het niet ben
soms heb ik het door en begin ik te denken
en dan val ik bijna stil
dan komt er een angstkramp
over de reikwijdte van mijn woorden
over de effecten ervan
wanneer ik daarover begin te denken zakt mijn energiepeil
volgens de regels van de kunst wil dit dan vermoedelijk zeggen
dat ik door mijn twijfels en angsten van mijn "weg" afwijk
zo wordt dat doorgaans uitgelegd
terwijl ik nu hierover schrijf,
merk ik op,
dat ik bang ben voor de verantwoordelijkheid die ik meen te hebben
voor de reikwijdte van mijn woorden
is dit reeel?
ben ik verantwoordelijk voor wat anderen doen met mijn woorden?
ben ik verantwoordelijk voor volgelingen van mijn waarheden?
ik kan me er simpel vanaf maken met te zeggen:
iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden
klopt
en toch voel ik me niet happy bij die uitspraak
voelt zwaar
misschien heb ik het volgende hier neer te schrijven:
wie mij volgt
loopt kans verloren te lopen
omdat ik regelmatig van richting verander
omdat IK niet bang ben om verloren te lopen
IK geniet van mijn kronkelend levenspad
maar dit is dan ook MIJN levenspad
Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat er iemand anders
zou kunnen genieten van het lopen van een stukje van MIJN levenspad
Wat ik wel zou kunnen aanvaarden
is dat mensen kunnen genieten van mijn verhalen over mijn levenspad
dat ze ervan kunnen leren
dat het onbevangen bewandelen van hun EIGEN levenspad
ik stel mezelf in vraag en wens dit ook te delen 2-2006
Deze soort van blog heb ik gecopieerd van diverse andere sites, zodat alles bij elkaar blijft 10-2-2006
Soms gaat het eigenlijk echt goed met me soms ook helemaal niet soms ben ik met iedereen in conctact die ik tegen kom en soms is het me nog te veel om mijn mond open te doen
soms voel ik dat ik veel beteken voor nogal wat mensen en wanneer ik er achteraf over nadenk dan panikeer ik daarom wijsheid wat is dat????? is dat met iedereen delen wat je weten? is dat zwijgen tot je een ons weegt?
wijsheid is dat je eigen ding doen? zonder van je pad af te wijken?
wijsheid is dat nu wel of niet jezelf in vraag stellen?
mag een wijze wel eens lui zijn? mag die wel eens lanterfanten of moet die altijd 'actief' zijn en is lui zijn eigenlijk toch actief zijn, maar dan geestelijk? of is lui zijn suffen? en met dingen bezig zijn, die zijn gedachten even ontlasten?
Kben verre van wijs maar misschien is wijsheid wel: jezelf bewust zijn van al je eigen 'haken en ogen' in plaats van die van een ander.....
en... als je die niet aanvaardt en altijd jezelf voortdrijft tot 'beter' te zijn, nooit tevreden? ben je dan wijs? of ben je dat als je je accepteert zoals je bent.... dat lijkt dan weer gemakzuchtig....
kben d'r nog niet uit d'r botst hier van binnen in 't kopke vanalles soms voel ik keelpijn, zoals ik die voel wanneer ik eigenlijk wil huilen. Maar huilen............daar moet een reden voor zijn. kheb geen reden tgaat goed hier eigenlijk gaat het vrij goed hier en toch zit die keel te wringen
kdenk dat het komt omdat ik altijd het gevoel heb, (wanneer ik in mijn dipje zit....) dat ik geen ene meter vooruit kom
o nee, tzal een andere reden zijn vandaag daar kan ik het ook nog op steken ofschoon dit me al lang geen parten meer speelt mijn maandelijkse dip
kheb eigenlijk wel een reden om blij te zijn vroeger wilde ik in die periode altijd uit het leven stappen vroeger was die periode een hel dat is dus al lang verleden tijd al 12 jaar geleden of zo....
kheb nu dus gewoon een beetje keelpijn en een overvolle agenda tzal dat zijn kvoel me wat gevangen en dat vind ik altijd een reden om te huilen
's-avonds Soms is een monoloog een geweldige oppepper! Wanneer ik wat van me af heb geschreven is het ook werkelijk van me af. Kben vanmorgen dus nog wel met wat keelpijn en zo naar mijn werk gereden: Een namiddagmarkt..... tussen allemaal stuiterende collega's
En meteen geraakte ik in een positieve flow Kheb honderduit gekletst en ge-entertained én verkocht ben nog steeds vol energie Zelfs het trage verkeer richting huis was me geen probleem
nu nog eventjes een vergaderinkje ehhhhhhhh als ik nu maar mijn mond kan houden, haha en anderen laat uitspreken en zo
o ja dat beetje keelpijn is er nog wel hoofdpijn ook trouwens, als een band rond mijn hoofd ik kan het niet uitleggen het werkt dus niet op mijn humeur kroop daar nu nog maar eens een touw aan vast
acute stemmingswisselingen kgeloof dat dat ook een ad(h)d trekje was......
18-02-2006
Alweer een paar weken voorbij.... Ondertussen we al eens hier langs gesjeesd om wat berichtjes te lezen, en een enkele keer wat flauwekul gepost...... Voel me enigszins uitgeblust.
Maar ik weet ondertussen wel hoe dat komt.... Op een of andere manier ontwijk ik 'hete hangijzers' door mezelf af te leiden.... En door die afleidinkjes hou ik me dus onledig met stommiteiten. Resultaat, beetje depressief gedrag.....
OK....het gaat gewoon over internet verslaving... het feit dat ik me zelden online opgeef bij messenger, wil nog niet zeggen dat ik er niet ben.... ik surf en ik blijfffffffff surfen.......
werk blijft liggen broodnodige gesprekken worden uitgesteld, zelfs afgelast.... afspraken niet nagekomen....
er is iets vreemds aan de hand het lijkt er sterk op dat ik op allerlei mogelijke manieren en in extreme wijze, bezig ben met te bewijzen, dat ik ook (en véél) stommiteiten bega. dat ik 'theorie' lekker onder de knie heb en die ook doorgeef aan anderen, maar ik pas ze zelf niet toe in tegendeel ik ga gewoon helemaal de tegenovergestelde kant op: mijn ongeluk tegemoet
kzit hier bijna te lachen om het tragische van de situatie en ergens is er ook de gedachte: wanneer stopt het? wanneer gaat de slinger weer terug de andere kant op? wat is de moraal van dit gedrag.....?
kben een mens onder mensen ik lijk soms nergens bang voor maar het zijn mijn trucken die ervoor zorgen, dat ik angstsituaties ontwijk.... smoesjes en zo
ok, tklinkt weer eens lekker negatief....
even herpakken
Vandaag heb ik met een collega op de markt een spetterend debat gehad
over racisme en alles daar rondom. Deze man had me nog niet zo meegemaakt in de anderhalf jaar
dat we tegenover elkaar staan. Jammer dat we naar huis moesten, volgende week verder, haha!
Ik kwam thuis met een gloed in mijn ogen. Manlief dacht dat ik een goede verkoop had gehad nee hoor, gewoon een stevig debat. Dat debat was er niet geweest, als de verkoop goed was geweest grappig eigenlijk schitterende ogen ondanks de slechte verkoop
ik denk dat ik me eigenlijk gewoon meer moet uitspreken over mijn mening. in plaats van te surfen op het internet schitterend in plaats van verborgen....
ik denk dat zulke gesprekken verrijkend kunnen zijn dat beide gesprekspartners leren omgaan met anders denkenden dat conflicten ook constructief kunnen uitdraaien
hiermee terug naar af zijnde....is het wel weer eens genoeg voor vandaag o ja, hé, dit is leuk: ik realiseer me nu pas, dat ik maandagavond een gespreksavond leid over bovenstaand onderwerp. over toeval gesproken....
als er nu nog volk komt opdagen, dan kan dat wel tof worden.
23-02-2006
vorige zomer heb ik stevig op internet gedebatteerd met achtereenvolgens 3 mensen
Met de eerste had ik eigenlijk heel zinnig contact,
hevig ja, dat wel,
maar vooral ook heel leerzaam.
De tweede wilde mensen overtuigen (de eerste trouwens ook),
maar op een manier die me stevig tegen de borst stuitte....
De tweede stond op het punt te gaan en toen roerde de derde zich....
ze stormde de discussie toen binnen.
Uit haar reaktie bleek dat veel van haar antwoorden volledig naast de kwestie grepen.
Soms werden zijwegen ingeslagen die zich steeds verder van de discussie verwijderden........
Ik besloot er niet te veel op in te gaan.
Ook niet op de latere berichtjes van Gypsi....
(achteraf gezien blijkt dat zelfs sympathie op te wekken, grappig is dat)
Ik dacht: geen energievreter meer in mijn leventje...
Te meer omdat ik er in mijn privé leven ook met energievreters geconfronteerd was.....
Er was wel één overeenkomst tussen alle drie deze (ex-)leden van deze msn groep,
één boodschap kwam er steeds bovenuit:
"kijk naar mij, ik verricht veel goed werk, kijk naar mij en leer van mij"
ok, dit was mijn interpretatie, ik geef dit toe....
meer nog, direct ging ik voor mijn spiegel staan en dacht ik:
wat zegt deze gedachte over mijzelf, over mijn eigen gedrag.
Ik ben daar dus niet goed van geweest, dat meen ik oprecht.....
Ik dacht nog: "moet ik nu zelf ook maar mijn mond houden,
want ik ben hard in dezelfde richting aan het bewegen...."
Dus bleef ik mezelf maar steeds in vraag stellen
en reageerde ik weinig op wat er hier allemaal gebeurde,
ook niet op berichtjes die aan mij gericht waren.
Er was een soort kramp in mij.....
Ondertussen publiceerde iemand anders diverse teksten.
Eigenlijk spraken die titels me erg aan,
ik dacht: "dat wil ik lezen, daar wil ik ook wel mijn zienswijze aan toevoegen."
Maar verder dan de titel kwam ik zelden......
Ik heb het echt heel moeilijk met lange tekstblokken
(vandaar dat ik mijn eigen teksten bijna altijd deze vorm geef)
Ik kan er mijn aandacht niet bijhouden....
ik botste weer eens tegen een onmachtssgevoel....
en liet dat los.....
ik dacht weer aan die spiegel, aan mijn "kijk naar mij gedrag"........
en ik dacht:"het is misschien wel gewoon veel beter om niet te reageren...."
ondertussen blijken er dus mensen naar mij te kijken,
vol aandacht,
en ik?
Ik geef geamuseerd een knipoog naar mijn spiegelbeeld.
*
*
*
deze week is het hier lekker levendig
bijna stortte ik me vol overgave in de discussie
als eerste
maar ik bedacht me:
mijn neiging om mensen te gaan verdedigen,
draagt niet bij tot het goede verloop.....
mijn neiging om eens mijn gedacht te zeggen,
brengt me weer tot een zelfde situatie als die van vorige zomer
met dat verschil:
de eerste keer had ik er echt zin in
nu denk ik: pffff, moet het echt?
.....
nee dus
...
ik wachtte en het verloop deed me deugd
deze keer las ik prachtige meningen
eigenlijk zag ik eindelijk de mensen die hier regelmatig berichtjes zetten
maar in een daglicht dat zij zelf verkozen
hun "eigen ware daglicht"
daar mee wil ik zeggen:
ik ben dankbaar dat ik ieder mocht leren kennen in deze situatie
bovendien heb ik deze keer niks toe te voegen
alles wat ik wilde schrijven is al neergepend door de anderen
en net dat doet me deugd
25-02-2006
telkens wanneer ik positieve reakties krijg
geraak ik in een kramp
mijn eerste reaktie is:
"niet reageren"
gewoon omdat ik voel,
dat ik dan mijn woorden ga wikken en wegen
...
iets wat ik overigens niet doe,
wanneer ik gewoon een vervolg schrijf op een onderwerp
Dan komt alles spontaan in me op,
dan lees ik het nog wel eens over alvorens het te plaatsen,
maar alleen maar om er typefoutjes uit te halen
.....
even terug naar het begin,
want ik zie mezelf wegzeilen van dit heet hangijzer
niet alleen nu
niet vandaag of gisteren
nee, ik ben me er al enige tijd van bewust
kheb de neiging om er allerlei redenen voor te verzinnen
de leukste is gewoon ordinair: tijdgebrek
haha, dat motief gebruik ik dikwijls,
maar het is raar,
dat ik nooit tijdgebrek heb als ik iets graag doe
bijvoorbeeld........
kijk
ik zoek alweer een zijweggetje op
maar deze keer heb ik het door
dus keer ik me om en ga terug naar mijn bedenking over mijn gedrag.
dus waarom reageer ik niet
waarom ga ik eigenlijk moeilijk in dialoog
vooral wanneer ik complimentjes krijg
misschien omdat ik me niet afhankelijk wil tonen
of
bang voor de gevolgen van een antwoord
antwoorden schept banden
banden scheppen verplichtingen
verplichtingen scheppen gewoonten
en gewoonten zetten me vast
dan voel ik paniek
kvind het moeilijk om toe te geven
dat ik zelf ergens wel voel dat er iets niet klopt
hoe moet ik het uitdrukken
het 'klinkt' beredeneerd, logisch
en het klinkt tegelijk 'krom'
rondom dit thema heb ik al diverse malen een gesprek gehad
en steeds besef ik dat ik ergens een denkfout maak
meer dan waarschijnlijk schuilt die in het feit dat ik veralgemeniseer
.....
even oefenen om het fenomeen te doorbreken
door vandaag mezelf deze vragen te stellen:
scheppen beantwoordingen altijd banden?
scheppen banden altijd verplichtingen?
scheppen verplichtingen altijd gewoonten?
en........ zetten alle gewoonten mij vast?
Ik denk plots aan die vlinder
die zich ooit in een vlindertuin op mijn hand zette:
ik had mijn hand uitgestoken
er leek contact te wezen tussen hem en mij
maar was dit een band?
maar hij voelde zich niet verplicht om te blijven zitten
en evenmin ontstond er een gewoonte
ik ontspeur een angeltje:
ik wilde die vlinder wel langer laten zitten
ik achtervolgde die vlinder,
hopende dat die nog eens kwam
.......
pffff
creeer ik banden, verplichtingen en gewoonten bij anderen?
en dan nog het lef hebben om zelf mijn vrijheid op te eisen?
ik stel mezelf in vraag en wens dit ook te delen 1-2006
Deze soort van blog heb ik gecopieerd van diverse andere sites, zodat alles bij elkaar blijft 02-01-2006
niet te geloven hè net op "le moment suprème" besluit mijn dochters vriendje
om onze harddisk van de ene computer over te bouwen
als "slave" harddisk van een nieuwe (jongere tweedehandse) andere computer.....
resultaat: geen internet meer op geen enkele manier hij moest dringend huiswaards vertrekken dochterlief zou het, met telefonische ondersteuning van hem, het wel fixen...
no way, nul de botten, nikske van dat al..... nou moet ik toegeven dat ik me vroeger alles van pc helemaal door zelfstudie en uitproberen "eigen" heb gemaakt .......maar de laatste tijd boeit het me niet meer......
en nu was ik verdorie afhankelijk van die snotneuzen, hahaha
in ieder geval.... kheb kunnen wachten tot na het bezoek aan mijn ouders en toen begon het wel echt te jeuken hoor kmocht ook niet op haar pc ze (mijn dochter) zei: "niks er van, anders doe je veels te veel naar de knoppen" maar ze was dus wel te moe om iets te fixen voor mij
en als er nu iets ik waar ik de pest aan heb is wachten, haha
en als er nu iets is waar ik nog meer de pest aan heb
is dat ze zeggen dat ik dingen verpruts
maar waar ik helemaal de pest aan heb
is dat men van de veronderstelling uit gaat dat ik dit allemaal niet zelf kan kben d'r voor gaan zitten heb me er op gefixeerd ben beginnen klooien uitproberen enz enz
uiteindelijk bleek er dus nog iets op te staan van de vorige eigenaar, dat alles blokkeerde mijn dochter wilde al hele andere dingen gaan doen morgen veel drastischere oplossingen en zo
t'is niet meer nodig zoetje mamaatje heeft het zelf gefixt, hahaha ...
Vannacht nieuwjaar gevierd in de vereniging 'de lichtbron' onder vrienden dus twas als thuiskomen kheb genoten en het eten was subliem en de sfeer nog beter en kheb massa's foto's getrokken om mijn kado uit te proberen, natuurlijk kbegin mijn toestelleke te kennen, hoor laat de anderen maar lachen
kwas om 3 uur thuis, netjes van mezelf kdacht er oorspronkelijk nog over om na twaalven nog ergens naar toe te rijden, naar een ander adres vol (internet)vrienden maar nee, twas welletjes vanmorgen energiek tbeddeke uit en lekker vers gerief gaan halen bij de bakker koffiezet was al direct kapot, maar ik had er eentje in reserve
met andere woorden, als ik dit hierboven allemaal zo overlees leek er vanalles tegen te gaan maar heb ik eigenlijk ook vanalles terug recht getrokken tgeeft me moed voor 2006 zou ik dan toch een klein beetje minder afhankelijk worden?
4-1-2006 vandaag maar weer eens en lanterfanterdag..... ik moet eigenlijk vanalles, maar nee, ik heb geen zin toch niet in vanalles
khad wel zin om te blijven liggen om uitgebreid de gazet te lezen en allerlei andere leesgerief wat hier rondslingert ook zin om op jacht te gaan naar een andere warme luchtoven kheb een mooie gevonden, eentje met bolle wanden
vanavond als foccacio afgebakken én een rijstvlaai, daar houdt mijn ventje zo van de oven was eigenlijk een kado van hem van deze zomer al, voor moederdag maar ik was er gewoon niet toe gekomen om hier en daar te gaan kijken het was meer de overvloed aan keuzes die me op zulke momenten opbreekt
in dit geval, met deze oven, heb ik het gewoon zo opgelost: de binnenmaat moest zus en zo zijn en voor de rest vond ik hem gewoon leuk, haha dus hij is verkozen omdat die leuk is
zou hij door een adhd-er ontworpen zijn? eentje die leuke dingen ontwerpt om te kunnen zeggen: "nou wat vinden jullie er van? anders dan andere, hij springt meteen in het oog, ja toch?"
als ik ovenontwerper zou zijn dan had ik ook ronde vormen gebruikt ik ben dol op ronde vormen op siervoorwerpen of gebruiksvoorwerpen die een stroomlijn hebben een lust voor mijn oog, ik kick er op!
voor de rest heb ik me bezig gehouden met een kerstkaart te ontwerpen kheb een eigen schilderijtje daarvoor gebruikt ....doet me denken aan de ovenontwerper: ja, ik wil erkenning, ja ik wil bevestiging ja ik wil uniek zijn ja ik wil dat mijn kaartje niet weggegooid wordt en ja ik wil een originele tekst daarop en ook dat is me gelukt, denk ik toen ik hem aan mijn ventje liet zien was het stil, te lang stil, ik dacht al: "ok, scheur maar kapot, dit wordt niks" ik zei: "als je wil stuur ik hem alleen maar uit mijn naam naar mijn vrienden" daarmee nog enige fierheid tevorschijn halende hij zei, na die lange stilte dus: "hij is mooi" ik zei: "alleen maar voor diegene die al een kaartje heeft gestuurd, de anderen krijgen een gewone, want dit is afgedrukt op fotopapier" "ja" zegtie: "dat is een goed idee!" mijn ego groeit weer verdorie waarom ben ik zo afhankeleijk van een andermans oordeel?
waarom denk ik bij stilte of bij afwezige antwoorden: "ik doe het niet goed" .....
dit nieuw pc-tje draait ondertussen weeral lekker alleen de scan werkt nog niet naar behoren..... nog steeds niet, kheb al vanalles geprobeerd want met die troubleshooter van dat merk ben ik niks wijzer geworden
wat heb ik nog gedaan vandaag de rest van de was, tjonge het was een reuze berg maandag maar ik ben er doorheen lakens nog op bed leggen en dan kerstkaarten adresseren
een lanterfanterdag was het vandaag ik merk wel op dat ik tussendoor vanalles vastneem en eindelijk op zijn plaats leg.... het was gewoon te druk vorige maand
en mijn ventje is ook niet zo'n pietje precies dochter ook niet, haha nou ja, ik denk aan de tip: "eindig je dag met een schoon aanrecht" en ik vraag me af zal ik of zal ik niet want dit houdt voor mij in: hou ik die goede gewoonte of hou ik hem niet vol dingen die ik niet vol hou die halen me vierkant naar beneden dus vandaar dat ik tegen positieve routinegewoonten ben ik hou ze niet vol en dan voel ik me shit
kvoel me nog niet shit kzal me pas shit voelen, als ik de lakens nog niet op bed heb gelegd en mijn ventje wil naar boven, na het verorberen van zijn stukje rijsttaart dus om dat te voorkomen stop ik nu maar en doe wat ik nog te doen heb
12-1-2006
raar, als ik vanalles wil schijven ben ik niet in de buurt van de pc ben ik wel in de buurt, nu bijvoorbeeld, dan heb ik een black out vind geen woorden om te reageren om andermans berichten wil wel maar kan niet... wat is dat toch?
gisterenavond was ik eindelijk weer als vanouds op mijn woensdagavond routine als vrijwilliger voor het onthaal van onze vereniging 'de lichtbron' ben er denk ik 2 maanden tussenuit geweest wegens te druk met het werk.
heb er de open haard aangestoken en alles voor eventuele bezoekers klaargezet
er kwam er deze keer maar eentje een lieve vrouw die ik al langer ken voelt goed: één bezoeker, dan heb je meer contact dan met een groep mensen
we kwamen in de loop van de avond bij het thema: houden van jezelf-tijd maken voor jezelf.... iedere keer opnieuw kom ik mensen tegen op mijn pad die dat doen zij dus ook ik dus niet ook zoals gewoonlijk wat is dat toch theoretisch weet ik perfect hoe en wat praktisch gun ik me dat niet neem er geen tijd voor als ik dat eventueel toch af en toe eens wil doen, dan vliegen er zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik helemaal afdwaal om tot slot bij het horen van de 'biep' mijn wasgoed uit de droogkast haal en alweer bezig ben ben altijd bezig altijd druk in't hoofd meestal met gesprekken of chats die blijven hangen altijd interessant maar bij mezelf komen? niet echt, nee
ik laat het hier maar bij t'is gewoon niet de juiste moment voor het grote werk, haha is dat grappig? zelfs dat weet ik niet, twas eruit voor ik het wist wat is dat toch allemaal met me?
13-1-2006
vanavond een staaltje gehad van twijfel aan mezelf: ik koerste richting een vergadering. waarvan ik eerst dacht dat die morgen was en die ik dan niet kon bijwonen maar in een mailtje dat ik gisteren kreeg van een andere deelnemer stond dat het vanavond was, want ze wilde me er even aan herinneren
er was dus niemand ik dacht meteen: het ligt aan mij ik zoek de bewuste papieren liggen thuis natuurlijk ik terug naar huis mail checken ja hoor, ik was niet verstrooid, ze had deze datum doorgemaild
ok, ik ben er morgen dus niet kheb een dineetje met de familie en dat gaat voor, haha zo dikwijls zien we elkaar niet en data afspreken met mensen die ook een drukke agenda hebben dat is zoeken als een speld in een hooiberg...
vandaag mocht ik eindelijk weer eens naar mijn favoriete namiddag markt ik was er al ooit eens een paar keer geweest, maar door allerlei omstandigheden, moest ik er toen vanaf zien.... kon ik daar een jaar geleden niet meer naar toe
maar vandaag was het mijn come back wow, de zon scheen en mijn eerste klanten waren er die me echt gemist hadden, hartverwarmend en een prettige verkoop ook wat ik zo grappig vind, is dat er velen daar helemaal niet willen staan, wel op die markt, maar niet op mijn plaatsje
helemaal ten midden van de marokkanen de zon scheen dus en ze gaan te keer als een bende adhd-ers, haha wat denk je, kvoel me er als een visje in het water en dan nog als vrouw alleen die lacht naar iedereen khad aandacht hoor, op een fijne manier. twas puur genieten. en volgende week ga ik veel vroeger naar daar iedereen rondom me pakt al 2 uur vroeger uit dus wie ben ik om dat te laten dan heb ik meteen klanten die hun middagpauze spenderen bij ons
dit tot zover....kben er nog een beetje opgewonden van mijn ventje genoot van de schittering in mijn ogen
21-1-2006
Kwil wat kwijt, want er is iets echt raars aan de hand .. Kheb het misschien nog al eens geschreven: die marktwagen van me, Die neemt beslissingen in mijn plaats.... Toen vroeger het een en ander te veel voor me werd, Werd ik altijd ziek Tegenwoordig beslist mijn marktwagen Al naar gelang de ernst van mijn toestand Varieert de ernst van zijn kwaal
Mijn toestand: Systeem een beetje overbelast Kweet even niet waar de energie vandaan te halen Om hier thuis mijn huishouden recht te trekken Kheb geen energie, eigenlijk....
Mijn marktwagen deze keer ook niet Hij krijgt geen diesel in de motor Ik weet hoe ik met de hand diesel moet op pompen Je voelt dan na verloop weerstand... Geen weerstand, nikske te voelen Ik dus om diesel, want misschien was mijn dieselmeter in mijn dashboard wel kapot Dus diesel aangevuld, weer getracht te pompen... Nee nog altijd nikske..... marktwagen heeft dus ook geen energie
Kheb al eens zonder remmen gestaan ook of helemaal voor een maand er tussen uitgelegen en mijn verwariming doet het ook niet (tja, zo warm ben ik ook niet voor mezelf)
Pffff, Kben te lam om me druk te maken Een grote mok koffie Even hier van me af schrijven En dan maar snel met mijn dochter aan de slag Samen huishouden een grote beurt geven Of zo iets Ze slaapt ook uit zie ik Maar dat is logisch, ze is herstellende van griep Maar ze stond er op dat ze vandaag mee het huishouden zou aanpakken Daar hangt een bijverdienste aan vast Anders moest ik het ook betalen aan een vreemde....
Verdorie, Ik wist gisteren al dat er iets niet goed met me ging We hadden een vergadering met de vereniging waar ik vrijwilliger ben En op het einde constateerde ik dat ik met geen enkel actie plan naar huis ging Dit is me volstrekt vreemd Meestal maak ik een waslijst van aantekeningen, Die ik dan in de loop van de week uitvoer.... Grote en kleine karwijtjes om de werking wat gemakkelijker te laten verlopen. Nu: Niks Tvoelt raar Kweet het even niet...... Misschien gewoon even een signaal dat ik eens naar mezelf moet kijken Mezelf een grote beurt geven, haha Lief zijn voor mezelf...... dat zeggen mensen al jaren tegen me.
23-1-2006
Kheb me vandaag een hele dag, van 9 tot 5 geamuseerd met een verenigingsdag. We hadden een superbrunch: iedere deelnemer nam een gerechtje mee, al naar gelang zijn of haar budget dat toeliet. Toffe dag. Wat een team! Kvoel me er thuis. Iedereen luistert naar elkaar en naar de bezoekers. Iedereen komt er voor zijn of haar 'zachtere' kantjes uit en wordt daar nooit op gepakt. Wie het moeilijk heeft, mag het moeilijk hebben en wordt toch ondersteund. Niemand wordt er overblufd of afgeblaft of de mond gesnoerd. Geen waakhonden in de buurt, haha. Die hebben wij niet nodig. Maar ja, veiligheid bieden aan mensen, dat is geen kwestie van een 'alarm installatie installeren' en 'sloten op je priveleven'.
Vreemd, dat mensen die zelf niks vertellen over hun priveleven, uit angst dat dat tegen hun gebruikt wordt, heel erg verhard door het leven gaan, en bovendien zelf direkt een mes zetten in andermans rug. Een rug van iemand die zich kwetsbaar durft op te stellen. En toch geloof ik in dat laatste, ik geloof in het kwetsbaar opstellen van jezelf. En weet je waarom? Het is niet levens bedreigend...En bovendien laat het aan anderen de ware aard van diegene zien die het misbruikt. Dapper vind die zichzelf..... Een laffe daad, dat ziet de omgeving......soms ......niet altijd, soms verkiezen omstaanders te doen alsof er niks gebeurd is, willen ze zich er niet mee inlaten, want dat vraagt energie.
Soms zien de omstaanders niet verder dan hun neus lang is en kiezen ze voor de messentrekker, hopende dat die hun zachte plekjes niet vindt.
Och ja, t'is de gank van't leven, hè. kvoelmeeigenlijkvrijgoedinmijnvel
25-01-2006
Kben zonder remmen geweest .. Als een Don Quichotte tegen zijn windmolens Volledig overtuigd dat niemand de moeite deed
om me te begrijpen Ik tegen iedereen Waarschijnlijk heb ik mezelf meer schade toegebracht dan de anderen Die zitten misschien wel flink te lachen Of vinden me zielig Het zij zo,
tis gebeurd
Een vriend zei:
adhd is onlosmakelijk verbonden met de drang om te ruziën Altijd discussiëren, niet afgeven.......
Kvoel me er niet minder om Kheb alleen maar verkeerde woorden gebruikt Toch zeker op het laatst Steeds maar meer olie op het vuur
En wat me het meeste verbaasde was mijn enthousiasme Mijn furie Mijn gevoel dat ik leefde Dan ik vocht voor de goede zaak En daar zelfs nu nog in geloof
Na enkele dagen bezinning kwam er iets anders om de hoek kijken Deze zomer ben ik getuige en zelfs deelnemer geweest van soortgelijke discussies Eentje in live en twee op internet.... Alle die drie mensen, hadden het ook goed bedoeld, Maar volstrekt verkeerd aangepakt Wij (de groep) dachten wat bezielt die mens Wij dachten: die wil verdeeldheid zaaien Wij dachten: die is gefrustreerd Wij dachten: die moet eruit
De eenling dacht elke keer: ze willen me niet begrijpen Ze willen me belachelijk maken Ze denken dat ze op het goede pad zitten Ze denken dat alleen hun methode de beste is Ze willen niks inzien Awel,
ik vertrek,
ze zullen hun plan dan maar moeten trekken zonder mij Kheb mijn best gedaan,
meer kan ik niet doen
Lang heb ik over die situaties nagedacht Kvroeg me af,
hoe kon dat zo escaleren Kheb me intens bezig gehouden met me in te leven in hun Het lukte me niet.....
Tot nu......... Vorige ochtend werd ik wakker met de gedachte: NU heb ik het ook gedaan IK alleen tegen de rest... Niet echt alleen, maar toch, zo voelde het aan
Kben nu aan het overpeinzen Over waar het fout ging Over vooroordelen Over groepsgedrag
Maar ik heb ook een andere overeenkomst gevonden tussen mij en die andere 3 Don Quichottes: We wilden er bij horen, We wilden iets bijdragen We wilden een andere point of view overbrengen,
eigenlijk opdringen.... Maar vooral:
we hielden ons min of meer afzijdig van de groep Niet te dichtbij Niet er middenin We wilden niet ondergedompeld worden
in groepsregeltjes en afspraken We wilden gewoon ons eigen ding doen Niks samen
Dat ging er mis Bang om onze identiteit te verliezen Omdat we allemaal een verleden achter de rug hadden Een verleden van grote repressie
door groepen op de speelplaats van de lagere school Een verleden van in mijn geval: Je mag wel meedoen hoor maar dan wel in een spel dat heet:
wij tegen jou Dit verleden doet ons de das om Dat maakt dat we niet mét, maar ook niet zónder een groep kunnen Dus trekken we van groep naar groep Creëren we soms onze eigen groep En als die groep dan te hecht wordt of te groot Dan blazen we de aftocht Zogezegd om ons eigen ding te doen Maar nee, dat is het niet Het is de immense angst,
dat die groep zich tegen ons keert Dus zijn we ze voor En keren we ons tegen de groep
Pfff Tis er vanaf Kheb het neergeschreven Kweet niet met welk effect Kweet niet of het me heelt van en oud trauma Een oud verdriet....
Kben niet eens héél verdrietig,
nou ja,
niet meer dan anders Kben blij dat ik dit inzicht heb verkregen Kben daarom zelfs geneigd om dit incident nooit te vergeten N
ik stel mezelf in vraag en wens dit ook te delen 12-2005
Deze soort van blog heb ik gecopieerd van diverse andere sites, zodat alles bij elkaar blijft 2-12-2006
vandaag een hektische dag gehad, nee geen gewone dag als anderen, die zijn ook hektisch....
ik raakte geen grond!
's avonds nog overal gaan thuis leveren en zo was pas om 10 uur 'avonds aan het eten
heel de planning was weer eens vakkundig om zeep geholpen
van de weekvroeg iemand tegen mijn dochter oof ze enige regelmaat kende thuis... eh....... manlief zei tegen mij: ik geen regelmaat, jij geen regelmaat, dus onze dochter heeft geen regelmaat in het kwadraat
maar vanavond, na dat eten, moest ik nog voort werken, iets opn ieuw maken, wat perongeluk al verkocht was, moest morgenochtend weg...
mopper mopper en toen moest ik ook nog die speciale marsepeinen hond maken voor een klant die altijd er op vertrouwt dat ik dat wel kan..
mopper mopper, ook dat nog, kruitp tijd in...
en toen yes kwas aan dat beest bezig en ja hoor, helemaal ontspannen, zalig, mijn gedachten op één ding, de hond!
die klant kan tevreden zijn, 't is met veel liefde en zorg gemaakt 't is een schatje,
maar wat me het meeste treft is dat ik altijd zulke dingen uitstel, terwijl het net iets is wat ik het fijnste vind om te doen: creatief zijn, vanauit de geest, niet namaken, nee zelf creeeren...waarom doe ik dat niet méér?
waarom doe ik niet meer creatieve dingen... het zet mijn gedachten vrij, het geeft me energie, het laat me uit de sleur breken, en iedereen is er altijd blij mee...
waar is dat zelfvertrouwen bij me om daarmee meer naar buiten te komen...
waarschijnlijk speelt de faalangst dan weer een rol:
"successen uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst" dat zeggen ze van beleggingen ook
ik hoor mezelf er van te overtuigen dat ik alles wat ik voor de eerste keer maak een succes is, altijd, ik hoef toch geen duplicaten te maken?
kblijf te veel hangen in de twijfel....
misschien hangt er een voornemen voor nieuwjaar in de lucht
3-12-2005
gisteren schreef iemand in de chat: ik volg je monologen... t'is niet de enige, ik hoor dat meer... kben eens gaan kijken wat ik allemaal heb neergeschreven nou ja, niet alles opnieuw gelezen, slechts de eerste pagina...
en ik sta versteld, 't is raar, ik sta versteld over de veelheid van woorden en gevoelens over mijn kijk op het leven mijn kijk!!!!
in diezelfde chat van gisteren vertelde ik dat ik vroeger de mening van anderen opzoog en mezelf eigen maakte.. dat ik het moelijk had, wanneer er twee mensen tegelijk met me omgingen... ik kon niet de een en niet de andere tegelijk samen hebben voelde te veel en voelde vooral mezelf verscheurd worden khad twee gezichten en dat kwam 'uit' op zo'n moment meestal werd ik dan stilletjes, terug getrokken,
khad dan nergens een mening over....
dat was dus vroeger....
onlangs merkte ik op dat ik zoals vroeger even paniekeerde toen iemand werd toegevoegd in een chat venster twas een oude paniek die naar boven kwam eentje van wie ben ik bij wie, en kan ik wel met beiden samen? ik was tijdelijk uit mijn lood, maar ik realiseerde me dat dit verleden tijd is. beide kennen me zoals ik ben...
ik ben dus
wanneer ik dus mijn monologen overlees, dan denk ik: dit is van mij, dit ben ik, en ik ben goed zoals ik ben mijn monoloog helpt me dus bij de bewustwording van wie ik ben
helemaal in zicht helemaal aanwezig ook mijn schaduwkanten mijn overpeinzingen worden losgelaten op de wereld ik kom er voor uit ik slik niet meer in
allemaal oefeningen en langzamerhand gaat het me ook beter af in mijn dagelijks leven vooral in mijn gezinsleven
er schiet iets door mijn hoofd tklinkt wat overdreven, maar ik schrijf het toch
ik zit mooi te wezen een mooi wezen een innerlijk dat mag gezien worden een mooi innerlijk wezen dat mag gezien worden ik laat me zien
wat me vooral treft is dat ik wanneer ik naar anderen kijk, dat ik dan ook altijd mooie innerlijke wezens zie ook al doen ze dingen die niet mooi of lief of whatever zijn een stukje in me kan wel gekwestst worden, maar ik blijf oog hebben voor hun mooie innerlijke twerd tijd dat ik dat dus van mezelf ook ging zien....
soms zie ik dat voor mij en anderen geldt: "het doel heiligt de middelen" en "als het niet goedschiks lukt dan maar kwaadschiks"
ik denk dat het belangrijk is dat ieder van ons kijkt naar het doel dat de ander voor ogen heeft en niet naar de middelen die gebruikt worden, om andersdenkenden iets aan het verstand te brengen
ik denk ook dat alles draait om geduld en acceptatie geduld om en acceptatie van het anders zijn van de ander
ik merk dat ik vroeger wat sneller vooruit ging na een figuurlijke oorveeg om kort daarna terug stil te vallen oorvegen hebben dus een korte termijn effect
wat wel werkt is voorbeelden, voorbeelden en nog eens voorbeelden altijd weer opnieuw pikken mensen hun lessen op uit voorbeelden van een ander
want wanneer iets wordt het opgedrongen met een instelling van: "slikken of stikken" slikken .... verslikken ..... stikken tgeeft paniek iemand stevig wakker schudden geeft paniek, ja toch
ik zie dat er minder mensen berichtjes plaatsen op het forum ik hoop dat ze niet verstikt zijn ik hoop dat ze begrijpen dat er ook begrip heerst hier op het forum ik hoop dat ze begrijpen dat ik ze mis
ik heb vanalles willen schrijven, ik geraakte er niet uit......... maar ik denk dat dit vandaag voldoende is
zonder smilies en zonder dialect, kben serieus als ik wil en ik kan ook typen zonder fouten als ik tijd heb, jaja
mijn doel was leven in de brouwerij brengen mijn middel was misschien niet naar ieders zin mijn resultaat was tijdelijk....dus tzullen andere middelen worden voorbeelden en zo....
5-12-2005
gisteren heb ik voort geoefend in het bij mezelf blijven tijdens stormachtige chat gesprekken....
gisteren dacht ik verdorie: het lukt, ook al voel ik allerlei gevoelens op de achtergrond...
gisteren dacht ik, tjonge, ik wist waar ik voor ging! ok, dat komt meer een meer voor de laatste jaren, maar volhouden en in contact blijven met mijn eigen waardegevoel,'t is soms moeilijk...
gisteren dacht ik ook, nou wordt het tijd, dat je thuis ook het woord neemt, het onderwerp van gesprek bepaalt, je niet laat overbluffen door manlief die van huis uit heeft leren debatteren...
ik heb dat van huis uit niet geleerd, daar werden er met deuren geslagen en er werd weggelopen...
vandaag, voor ik er eigenlijk erg in had, gebeurde er iets wat ik gisteren avond wenste: een gesprek van uren met manlief aan een tafeltje in de pizzaria eerst hij zoals gewoonlijk over de zaken, stoort me niet, maar hij zei zelf op een gegeven moment dat hij er weer over bezig was.
ik zei geen probleem maar misschien is het de moment dat ik eens deel wat er in mij omgaat, niks zakelijk, gewoon wat ik in de toekomst wil doen, naast het zakenleven... via dat onderwerp richting onderwerp communicatie, richting mijn ouders, richting respect verdienen, richting ik weet niet wat... een heleboel onderwerpen kwamen aan bod, mijn visie ook, jawel
meer nog ik merkte op dat we ooit lang geleden in ons prille begin ook zo konden praten, ogenschijnlijk van de hak op de tak, flitsend snel....
verdorie wat heb ik dit gemist, in mijn relatie.... ik miste dit meer dan alle andere gemissen.... en kijk het is er terug
we waren beiden tevreden over de avond... en die tevredenheid is er nu nog...ondanks de meningsverschillen, ze mogen er zijn, ze mogen er eindelijk zijn, van mij.... want daar draaide het om...
ik ben ik!
13-12-2006
alweer een week geleden..... morgen zal mijn marktwagen eindelijk terug hersteld zijn t'is beloofd...maar ik zal maar hout vast houden kzal blij zijn dat ik weer rond kan tuffen veschrikkelijk gevoel wel om al die mensen steeds maar op nieuw te moeten vertellen waarom ik bijna een maand niet geweest ben pfff
vant weekend gigantisch veel verkocht op de kerstmarkt in Antwerpen, zaterdag heel erg over mijn toeren geweest twas te druk zowel voor als achter de toog er werd flink gebotst, iedereen wilde zo snel mogelijk zijn kwerd er gek van
toen ik dan ook eventjes weg kon om te gaan eten, moest ik meteen een mailtje sturen naar een leverancier, die belde me terug maar ik verstond er geen jota van, zoveel lawaai was er, toen ging ik pas echt over de rooie ik ging ergens binnen om te eten, maar daar was geen plaats, op een andere plek, te lange wachtrij, dan maar beginnen dolen tot ik een steegje vond, waar een beetje stilte was.....dan kon in terug bellen toen moest die vent mijn man spreken.......die heeft geen gsm dus ik weer helemaal terug door al die drukte.......pfffff
daarna wilde ik alleen nog maar heel ver weg en nooit meer terug komen, dus begon ik weer te dwalen, mijn neus achterna....
ik kwam bij een soort restaurant uit, dat ik nog niet gezien had, het leek er rustig, van buitenaf gezien.... een allemaal raam, nergens muur te zien, tot en met het tweede verdiep.... sfeervol verlicht , dat wel.
ik naar binnen, waarschijnlijk met een wilde blik in mijn ogen
de deur viel achter me dicht, weg alle lawaai daarvoor in de plaats: mijn favoriete muziek en nog wel tijdens heel mijn verblijf daar:) ik werd aangesproken en later nog een paar keer door de eigenaars ik wist niet dat het nog kon, maar ik ben er helemaal tot rust gekomen..... én lekker gegeten, ook al kreeg ik niet zoveel binnen, ik was té vermoeid
daarna terug aan het werk tot laat en de volgende dag wist ik het wel: tijdens een stiller moment stuurde ik de anderen uit eten, daarna ikzelf aan de beurt: zelfde restaurant ze zagen me binnen komen, waren net de keuken aan het afsluiten maar alles werd stopgezet: ik mocht nog bestellen resultaat...even later zat ik lekker in mijn eentje, met favoriete muziek op de achtergrond te relaxen
soms hou ik daar echt wel van... gewoon alleen eten, niet moeten praten... na een tijdje knoopten de eigenaren toch een gesprek met me aan.... klikt eigenlijk al direct van de dag daarvoor
deze midweek moet ik niet naar die kerstmarkt wel naar mijn gewoonlijke markten en hard werken in de chocolaterie maar vrijdag....tadaaa: ik weer naar daar
verder heb ik vandaag weer eens te horen gekregen dat ik te veel fantasie heb, 't zit allemaal in mijn koppeke.... en in dat van mijn dochter, volgens mijn man dan... die zegt dat we gewoon chaos verzinnen, creeeren, ons er in wentelen
dat hij dat ook heeft, maar daar niks rond verzint, dat hij zich concentreert op zijn doel, dat hij zich overal honderd procent voor inzet, dat wij dat niet doen, dat wij uitvluchten verzinnen dat we onze verantwoordelijkheid niet nemen dat we alles op een ander steken dat we in de spiegel moeten kijken en moeten zeggen, 't is gedaan met lanterfanteren gedaan met fantasiekes werken (of leren) dat is wat telt en niks anders enz enz enz
ik dacht: even laten razen, hij is echt moe........ ietwat later veranderde het gesprek tot ik er uit filterde, dat hij vindt dat je jezelf niet moet bevechten, dat je jezelf moet accepteren en dan het allerbeste ervan moet leren maken
daar heb ik dus op ingepikt: ik zei: ik hoor pas op het laatste een waarde volle boodschap dus al het voorgaande schuif ik terzijde...
ik zei: "als ik jouw woorden vertaal, bedoel je dan, dat je vindt dat je je 'ogenschijnlijke' gebreken hebt te accepteren, om ze daarna te gebruiken als kwaliteiten?"
Ja, zo was het volgens hem, in plaats van in zak en as te zitten met hoe je bent, gewoon handelen met en vanuit diezelfde eigenschappen, maar vooral met een doel voor ogen!
kben blij dat ik dat er uit heb kunnen filteren ik bedoel, dat ik dat ook vind...
ik dacht meteen aan mijn gevoel van paniek in het weekend en aan dat ik me toestond om eventjes te dolen in Antwerpen anders had ik nooit dat restaurantje gevonden was ik in de drukte misschien een hamburger gaan eten of zo om daarna een kletterende ambras te gaan maken, wie weet de bom stond op scherp!
't is allemaal goed afgelopen, zo slecht gaat het nog niet met me...denk ik
19-12-2006
tjonge de week is voorbij gevlogen ik kom maar amper online en dan nog maar eventjes meestal te weinig tijd om op andere berichtjes te reageren meestal te weinig puf ook want ja, ik ben moe...
vannacht voor de eerstre keer eens veel langer dan 5 a 6 uur geslapen namelijk van 11 tot 9 goed van mezelf tussendoor wel één nacht merrie gehad, 4 x wakker geworden en nog één aangename droom in de vroege morgen: de mensen in die droom creeerden voor me een warme liefdevolle plaats met mijn favoriete kleuren en vooral veel ruimte ook werd er tijd genomen om te luisteren en dingen die me niet duidelijk waren werden me geduldig uitgelegd eigenlijk is de droom wel duidelijk, denk ik, als ik zie waar ik naar snak:)
vandaag was weer eens een andere dag op de kerstmarkt ik denk dat iemand die de achtergrondmuziek kiest heeft geluisterd naar mijn verzuchting, deze keer niet steeds dezelfde liedjes, en ook niet zo hard....weer een reden om te glimlachen
voor de rest zien ze me al komen in dat leuke restaurant ook een beetje zoals die droom, zo warm en gezellig...
ik heb vandaag een kadootje aan mezelf gedaan ik was al diverse keren langs een kraampje gelopen van een indiaan hij heeft allemaal heel bijzondere dingen bij, echt anders dan anders... veel zelfbewerkt leder ook.. maar altijd zie ik met spijt in de ogen dat hij een verkeerde plaats heeft gekregen op de kerstmarkt, ik zei er weinig mensen passeren... dus vandaag ben ik maar weer eens langsgegaan, deze keer met euro's op zak... ik heb me een hanger gekocht, ik ben wat allergisch voor metaal, maar deze hanger is van leder en in de hanger zit een mooie grote ronde platte schijf: mahonie-obsediaan..... hij trok mijn ogen al naar zich toe van de eerste dag en nu is hij van mij en als ik opzoek wat die aan invloed op me heeft (of ik er wel of niet in geloof, dat doet er niet toe) dat is het wel frapant hoor:
Confrontatie met jezelf, bewustwording van daadkracht, beschermt tegen oneerlijkheid, sterke meditatie steen. Niet voor onstabiele mensen. Bij te hoge bloeddruk, verstevigt het skelet en de ruggenwervels. Bij verkoudheid en griep, verbetert functie van de eierstokken en de teelballen, bij geestelijke vermoeidheid. Bij tranende ogen, helpt oude pijnen verwerken.
hihi, alleen die teelballen die heb ik niet, maar voor de rest kan ik de steen goed gebruiken.....
ok, kheb lang genoeg rondgesurfd vandaag.....en het begon gewoon met wat info over die steen te zoeken.....ok het oude en vertrouwde patroon...ik ben verslaafd aan het internet...maar het is verdorie ook zo'n grote bibliotheek!! Vroeger bleef ik ook daar altijd uren rondhangen. ik zuig kennis op als een spons en hier wordt ik niet begrensd alelen maar door tijd...
ik ga mijn oogjes sluiten, t'is genoeg voor vandaag, vanmorgen waren mijn oogleden heel dik en ze voelen nu alweer zo aan... misschien door heel de dagen in weer en wind te staan of zo...
morgen weer een dag hard werken en zo tot eind van de maand mijn wereldje is klein, te klein naar mijn zin..... ik voel me net een paard met oogkleppen op, zo'n Brabandse knol: geschikt voor te werken, maar ze mag niet afgeleid worden, haha
wacht maar, ooit breek ik uit, plannen genoeg, maar er mee beginnen.....
25-12-2005
nog voor de dag om is ben ik hier alweer
het deksel ligt dus op het loerende zwarte gat ik heb me vanmiddag geweldig gevoeld
samen met manlief gewerkt, alleen wij tweetjes was lang geleden en het was geweldig
heb me op die kerstmarkt nog niet zo goed gevoeld als vandaag goed verkocht, veel show erbij gegeven..... wat me opviel is dat hij dat normaal doet en ik in stilte werk deze keer ging het omgekeerd ik vraag me een beetje af of hij ook een andere vrouw heeft gezien en gehoord, dan die waaraan hij gewoon is....
als ik alleen verkoop, ben ik altijd zo..... maar met iemand naast me, zink ik weg... deze keer dus niet deze keer was echt anders meer dan waarschijnlijk ook nog enkele grote klanten binnengerijfd die begin volgend jaar het een en ander willen bestellen yessss!!!
voor de rest vanavond een klein verjaardagsfeestje bezocht en toen men aandrong op nog een dankje te nemen zei ik: ok, maar direct naar huis voor ik héél emotioneel word, hoor, haha anders gebeuren er vandaag catastrofes
heelhuids thuis gekomen en zelfs niet echt dronken ook nog lang niet moe boordevol ideeën misschien moet ik even een spelletje spelen om mijn geest los te maken van die draaimolen
kben blij dat ik me nog zo slecht niet voel maar fysiek moet ik oppassen nog een kwaaie week voor de boeg............
26-12-2006
ok, vandaag dus te horen gekregen dat ik gisteren aanvallend was dat iedereen zijn mond houdt voor de lieve vrede en dat ik dat dus niet doe
en dat ik (ook maar weer eens even onder mijn neus gewreven) een ernstig minderwaardigheids complex heb dat alles tussen mijn oren zit dat ik vanalles fantaseer
en nog gigantisch veel mee en ik heb zelf ook met vuil gegooid heel de beerput opengetrokken
razend was ik
tot daarnet, op aandringen van hem een min-of-meer gesprek gehad.... en dan komen er altijd allerlei vragen van zijn kant uit en ik kan niks meer antwoorden alles zit toe, dan ik staar maar naar iets een zinnig antwoord komt er niet meer uit
ik wil weg naar de andere kant van de wereld ik wil vanalles en trappel ter plaatse ik wil niks alleen het licht uit en kop onder de deken of nog minder, maar daarvoor heb ik het lef niet
tussen al deze gedachten door is er wel één positieve ik dissocieer tenminste al ene jaar niet meer ik weet wat er gezegd is in plaats van dat ik vroeger een black-out had
ik heb het advies gekregen om eens te gaan uitwaaien op de dijk aan het verdronken land van saefthinge om even niks te doen, de rest van de dag.....
en ondertussen komt er een sneeuwman van chocolade mijn gedachten binnendrijven....... om die kerstman te vervangen, die is passé.......... een reuze sneeuwman
maar misschien toch eerst even een reuzewandeling gaan maken met de hond.... en daarna een pot soep voor vanavond voor als iedereen na tienen binnen komt..... en dus tussendoor een sneeuwman
ja, waarom niet 'tzonneke komt weer tevoorschijn
kvoel me net een jojo vanmorgen vroeg ok om 10 uur dikke diepe stinke shit tot 12 uur storm daarna dikke mist daarna donderwolken en tropische regenbui en nu..... een moment opname wordt hier neergeschreven en er komt licht...... is dat dan zo eenvoudig?
kben gek denk ik en wie met mij leeft ook anders houdt die dat niet vol..........
30-12-2005
gisteren een zware dag gehad en mijn marktwagen vertoont ook nog nieuwe problemen 't houdt niet op.... om 5.30 uur op richting de ene markt smiddags richting de andere markt tot 9 's avonds of zo daarna met de metro naar de auto moest al lang wachten op het perron zegt die conducteur ergens halverwege: uw moet nu uitstappen en met de volgende tram mee tja, dus te laat boven om nog op tijd een pizza te bestellen
nog wat kliekjes gegeten manlief vertrok alweer naar boven, die had er al 2 uur langer op zitten ik even op de pc even ontspanning zoeken ook al was ik dood moe
haha kleur in mijn leven ook al kwam de kleur snachts toffe chat gehad net waar ik behoefte aan had geen gevraag naar hoe de zaken gaan geen gezever over hoe zwaar het nu voor me is
gewoon lekker gedachten uitwisselen op een ongedwongen manier niet moeten stilstaan bij eventuele dubbele boodschappen niks moeten zoeken achter woorden
gewoon lekker zuiver, helder, chatten dank je chatkameraadje
lekker geslapen, zelfs even uitgeslapen nu de laatste horde nemen vandaag zal het wel niet druk zijn ze geven bakken sneeuw af en in die sneeuw(storm, zeggen ze) moeten we vanavond alles opruimen
ik hoop dat het niet begint voor 3 uur dan ist ventje tenminste al thuis met wagen en aanhanger dan heeft hij die stress al niet meer
en vanavond.... dan is het een beetje feest dan is het voorbij, 3 weken leven als een nomade nou ja twas wel langer, met alle voorbereidingen erbij
morgen oudejaar vieren met vrienden ik hoop alleen maar dat niet iedereen tegelijk begint te praten ik vier het in een grote groep mensen die ik allemaal ken die me allemaal 6 weken gemist hebben en sommigen hebben veel bij te kletsen weten dat ik doorgaans geduldig luister sommigen hebben echt aandacht nodig sommigen worden door anderen een beetje genegeerd met hen zal ik aan tafel zitten eigenlijk een beetje als een mama die terug is
kzal me maar geen zorgen voor morgen maken khoop dat ik me wat kan laten gaan dat ik niet meteen vast zit in en mist van indrukken van dingen die achter de schermen gebeuren van massa's gevoelens die niet mogen gezien worden ik hoop dat ik helder blijf en geniet van het terug zien
ik stel mezelf in vraag en wens dit ook te delen 11-2005
Deze soort van blog heb ik gecopieerd van diverse andere sites, zodat alles bij elkaar blijft 1-11-2006
ben niet aanspreekbaar vandaag kvoel dat ik maar weer eens over heel de lijn afhaak kwil niet meer gezellig zijn kwil met rust gelaten worden kvoel dat het helemaal bij mij zit kweet ook dat dit een regelmatig terugkomend verschijnsel is kvind dat iedereen ver weg moet blijven,
ook als ze echt goede bedoelingen hebben met mij kweet dat ik dan pas echt averechts ga reageren als een beest in het nauw een zacht velleke, maar met klauwen en tanden kzal wel zien kmot er door en ik kom er ook wel door vandaag of morgen of pas over 2 maanden voor wie dit leest, twas even ter verduideljking... dat is al heel wat, dat ik dit hier schrijf... meestal verdwijn ik zonder boe of ba, ik kies er deze keer voor om dat niet te doen, een grote stap voorwaarts....toch nog iets positief. En het weer buiten bevalt me ook wel ik ga mijn marktwagen eens een grote beurt geven, van binnen en van buiten, misschien knap ik er zelf ook wel van op..... de rest van mijn lijst van dingen die ik moet doen....zullen er wel afvallen, genoeg is genoeg....
Kben vannacht weer eens heel stevig uit den bocht gevlogen.... iedereen lag al lang te slaopen en ik, nog steeds aan het stuiteren........ komt mijn oompje uit australië online...
heb ik nooit ontmoet, maar het klikt echt leuk via internet bij hem is het morgen en hij heeft dan al een strandwandeling achter de rug....schildpadden gezien en zo.. maar wat ik wil zeggen, hij wordt dus niet begrensd door een slaapaanval....ik dan dus ook niet.. die man gaat dus ontbijten en ik wil zoetjes aan afsluiten...treuzel, treuzel...
komt er een internetmaatje online, die me aanspreekt. ja, weloverwogen, spreekt die me aan..........waarom? haha, wij chatten gemiddeld maar een keer per half jaar maar........als we chatten, ja dan duurt dat uuuuuuuuuuuren het is iemand met wie ik me enorm veilig voel heb ik ooit van een groepschat afgeplukt waar er ongelooflijk veel geluld werd. ik wilde een serieus gesprek en BLAFFFFF die nacht werd het 2 uur of zo
dat wilde ik dus zeggen: hij spreekt me weloverwogen aan wetende dat het laat gaat worden, hahaha ok, deze keer was het 02.45 uur pure dynamiek, nooit gelul, inzichten vliegen bij beiden rond de oren, nooit wordt er overwogen of er iets wel of niet gedeeld kan worden zaliggggg maar ik heb nu een beetje hoofdpijn, haha, hoe zou het komen in ieder geval heb ik deze persoon nooit ontmoet en het kan weer goed zijn dat we beiden weer een half jaartje zoet zijn na zo'n nacht... op zulke dagen ben ik echt blij dat ik internet heb
voor de rest.......ik ga vandaag naar een tentoonstelling in brasschaat maar daarover heb ik in onze trioloog al eens iets geschreven
en rondom dat bezoek aan die tentoonstelling ga ik an het werk: marsepein figuurtje maken, dus voor en na dat bezoek....
druk druk druk maar ook wel leuk, terwijl ik aanhet werk ben kan ik alle gedachte ontploffingen lekker laten plaatsvinden en ze zelfs een plaatsje geven alle dat hoop ik toch
14-11-2005
komt er dit weekend een zakenvriend van manlief logeren. knal ik toch wel diep in mijn emoties zeker! buikpijn, keelpijn...
die man is naast zijn beroepsbezigheden heel veel bezig met dezelfde onderwerpen als ik, waar ik thius niet mee terecht kan, wegens "onnozele goedgelovigheid"
die man begint daar wel over gistern en vanmorgen nog ik heb heel de nacht niet geslapen er is zoveel verdriet naarboven gekomen gewoon omdat iemand dit allemaal aanroert en omdan manlief hem helemaal laat uitspreken, zelfs geinteresseerd luistert.... omdat ik mezelf nooit gehoord heb gevoeld binnen deze muren
tjonge er zit dus heel veel verdriet, verdriet dat ik nooit heb willen toelaten, binnen deze muren, ik weet niet wat ik er van moet denken als ik me wel ga kunnen uitspreken komt dan onze relatie ook weet op zijn pootjes?
is niet echt slecht maar ik mag maar ten dele zijn, wie ik ben... de rest mag ik zijn buiten de deur....
kweet het ik formuleer het allemaal vaag.... maar ik voel steeds een krop in mijn keel, ik wil huilen, maar geen tijd ervoor.. kga maar aan het werk maar het valt me moeilijk kvoel dat ik gewiegd wil worden dat is al lang geleden moeilijk maar ik weet uit ervaring, dat ik achteraf een bevrijding zal voelen. alleen is het momenteel gewoon moeilijk...
straks zie ik die man nog.... kweet niet of ik wil vertellen wat er door me heen gaat kwil niet beginnen huilen hij zal dat wel helemaal begrijpen maar hier in huis worden niet echt tranen geduld en zeker geen emotioneel gedrag... ik voel een verstikking ik ben me er nu wel van bewust, dat dat het is... misschien dan mijn schatteke door deze man ook wel ergens zijn muurtjes wat laat zakken en anders tegen de dingen gaat aankijken
misschien daarom ook verdriet alsof ik eventjes iets moois mag zien en nu vrees dat alle luiken weer terug naar beneden gaan... vrees dat alles bij het oude blijft...
dat ikbuiten de deur mag zijn wie ik ben en binnen...ja wie ben ik daar...kweethetniet
kleine identiteitscrisis...maar ook dat is een proces waar ik al een tijdje inzit... ik wenste innig dat er iets verandert!!! ...en dan komt die man binnenwandelen, een vriend van mijn man, alsof de zon binnen komt, en frisse lucht....... en mijn man luistert aandachtig! een wondertje!
kzal maar afwachten zeker....... nee ik moet handelen.... maar ik weet eventjes nog niet hoe ik het ga doen... maar ik wil zeker niet terug naar af naar 'niks zeggen' ....................
heel de dag dus met waterige oogjes gelopen niks gepresteerd, alléé ja, niet n genoeg... en dan vragen zij allemaal inclusief de bezoeker, hoe het met me gaat...
ik weet, ik wordt direct in mijn ziel gepeild ik weet ook dan manlief conclusies begint te trekken ik vrees dat er nog minder mensen hier thuis zullen komen met al die emoties weet hij geen blijf
bezoeker vertrok, na een dikke knuf te willen geven... sluizen helemaal open ik heb me afgedraaid, ben naar boven gegaan...
dochter zegt later tegen me: paps is ook heel erg gevoelig zijn gedrag is zijn manier om met alles om te gaan alles rationaliseren, muren opwerpen...
ik zeg wel wat oon tegen mijn man, over wat er in me omgaat maar ik vind niet de juiste woorden mijn vrees neemt toe dat alles weer eens tegen me gebruikt zal worden niet vandaag niet deze week waarschijnlijk ook niet voor het eind van het jaar want ik mag niet onderuit gaan...
maar ooit, krijg ik te horen, dat ie zich schaamt over mijn gedrag en dat ik dingen heb gezegd die hij vakkundig rationeel verdraait.
mijn doosje met verdriet van vroeger staat weer eens open kben erg kwetsbaar, maar ik kies er wel voor op dit te laten zijn in plaats van te shouten of te chatten tverdriet moet een plaats krijgen in het daglicht
en ik moet dringend gaan onderzoeken of alle copnclusies die ik vroeger trok, nog steeds van toepassing zijn in mijn huidige leven....
ik bedoel dat ik wel verander, maar sta ik hem wel toe om dat ook te doen?
vanavond leid ik een gespreksavond over keuzes maken kzal maar openen met de vraag: We kent een situatie waarbij hij of zij verkoos te zwijgen voor de lieve vrede.... en wat was het resultaat? Kzal zien, een beetje van mezlf tonen doet dikwijls andere monden roeren... ik hoop dat het een boeiende verkenning wordt van veschillende mensen en hun meningen....
17-11-2006
ok, de volgende dag ging alles mis, behalve dan met mezelf
wagen startte niet manlief kwam even terug om mij in gang te trekken op de markt moest ik een uur wachten tot de buurman uit de file te voorschijn kwam, anders kon hij niet op zijn plaats en dan nu net wanneer ik heel veel meer werk met in en uit pakken had
smiddags in plaats van naar de volgende markt te rijden, direct naar de garage daar waren ze onderbemand resultaat: mijn handige Johnny vloog er dan zelf maar aan. tziet er niet goed uit, zal tot maandag al zeker duren daarnaast bleken er nogal wat misverstanden te zijn omtrent bestellingen dus ben ik begonnen met alles naar mijn idee uit te werken overzichtelijk, allee ja, als ik het maar begrijp toen dus: paniek (alweer, want 3x is scheeps recht)
ben er dan maar meteen in gevlogen en toen kwam de rust in me, raar maar waar! heel helder weet ik wat ik moet doen khoe zelfs rekening met een inschattingsfoutje, haha dus, kdenk dat het wel in orde komt...
voor de rest wil ik voorkomen dat ik alleen nog maar werk kwil nooit meer een work-a-holic zijn kwas toen echt depressief....... dus: kook ik lekkere stevige maaltijden dat moet ook wel, want mijn schatteke is altijd maar in de kou aan het werken aan die wagen hij is echt blij met wat er op tafel komt
voor de rest post ik hier en daar wat om voeling te houden met mijn sociale behoefte
na de dip van maandag, voel ik me goed voel ik en weet ik dat ik soms ook echt goed ben in wat ik doe in crisismomenten functioneer ik blijkbaar nog zo slecht niet
ik voel ook dat ik in mijn kracht kom als manlief een beetje verzwakt zonder hem daarbij te ondermijnen ook geen muiting in tegendeel ik laat dan zien wat ik waard ben dat ik ook een steun en toeverlaat kan zijn
ik merk ook steeds meer op dat hij op allerlei manieren tracht me niet verder te belasten met nieuwe opdrachten of moeilijke dingen ik werk op dat ik dat niet zo leuk vind ik merk op dat ik juist die ontlasting als ondraaglijk beschouw ik wil afwisseling, spanning, uitdaging ik wil niet verdrinken in routine
ik wil van de hak op de tak en zo een boom verzetten, haha
ik merk ook dat ik als prioriteit stel, dat mensen met ad(h)d ook wel in het zonnetje mogen gezet worden
ze maken de anderen er op attent dat ze een gekkenhuis creeeren met hun regeltjes en normen
ik denk soms wel eens: misschien zijn we een zegen voor de toekomst van de wereld
wanneer we tenminste mogen zijn wie we zijn
genoeg gemijmerd, bedtijd morgen weer vol goede moed
helaas werk ik morgen niet alleen en ik weet dat ik niet goed kan klappen en breien, dus waarschijnlijk geraak ik pas weer echt op dreef nadat de ander weer naar huis is, haha
23-11-2005
kben de rust zelve, nu wel....... vandaag gaat alles mis, maar niet door mij.... dus ben ik de rust zelve er staat een berg werk en toen ging de telefoon: "help iets vergeten voor ne groten klant" kzeg: ook, kbreng het wel ff volgende tel: "help u bent niet op de markt, hoe komt die bestelling nu bij mij??" ik zeg: 'uw man heeft hem al ontvangen........' komt mijn man thuis: "je marktwagen is nog minstens een week buiten de roulatie" en dat terwijl ik gewoonlijk heel veel verkoop voor sinterklaas
ik.....de rust zelve.....ik kan dat toch niet veranderen ik zeg: 'eigenlijk toch een geluk dat we wat te weinig konden maken voor de sint.......anders hadden we te veel gehad' ik zeg:' ik gooi me d'r in, ik maak "bergen" voor op de kerstmarkt, nu heb ik eindelijk tijd om daar eens groots in uit te pakken 3 weken dit jaar, daar was ik dus wel over in paniek, ik wist echt niet hoe dat aan te pakken.... nu heb ik dus tijd en ik weet wel van aanpakken, als mijn ventje in paniek is...hij heeft er grijs haar van.......
ok, de rust zelve gaat aan het werk goed muziekje op de achtergrond..........
ongelooflijk hoe een mens in elkaar zit me ventje had angst om het slechte nieuws over mijn wagen te brengen...
helaba, als er iemand mag paniekeren dan ben ik het toch zeker, maar nu heb ik alles onder controle..... gu zult da zien, bergen ga ik maken, tot tegen het plafond en tot de deur, haha........ wie was da dan die van de week nog zo diep zat......... ik, ook?
24-11-2005
verwonderlijk zoals de woorden er soms uitrollen en zodra ze af zijn..... beschrijven ze alweer niet meer hoe ik me voel... beschrijven ze mijn verleden alles wat ik schrijf laat ik achter ik word gepeld...haha
wat zou er onder zitten kheb nog wel wat laagjes te doen.... als dat laagjes van een kilo zouden zijn.... en iedere dag eentje.... wow dan komt de belle van binnen ook aan de buitenkant in zicht.. fantaseer....fantaseer....
alweer een bewogen dag vandaag dagen zonder beweging zijn dag dat ik niet leef dagen zonder herinnering eraan zijn flutdagen
vandaag wast geen flut dag kben even ontploft, maar de brokken lijken mee te vallen kheb vandaag ook hier thuis voor een keertje mijn vetorecht gebruikt ik kan me niet herinneren dat dat in jaren gebeurd is manlief legde zich er bij neer wat een impact oppassen dat ik dat niet misbruik
vandaag ook veel nagedacht over objectief waarnemen wat er gebeurt niet gemakkelijk als je denkt dat iedereen je leuk vindt dan zie je alles int groen fluo groen maar als je denkt dat iedereen je haat, zie je iedere opmerking in't rood
ik was dus aan het denken dat het echt moeilijk is om groen te kunnen zien als je altijd maar rood verwacht.....
of dat je nooit rood ziet en goedgelovig bent....
ben wat aan het filosoferen....
ook over dat ik me er soms op betrap dat ik alles rood zie omdat iemand "het is rood" roept.. ik heb dus op te letten of ik hier en daar toch niet een beetje groen bespeur....
maar stel dat iemand een flikkerlicht op zijn/haar hoofd draagt met de kleur groen........ dan heb ik vanaf nu de opdracht om rond te kijken en of die wei wel echt helemaal groen is....
kvinetmooiwattikvandaaghebgeleerd
26-11-2006
vanmorgen zit ik een beetje te klooien aan de pc, maar kmoet eens goed gaan nadenken over mams haar verjaardag... woensdag wordt ze 70.. ieder scenario wordt steeds weer afgeblazen, steeds weer door een andere deelnemer, kben het zusje, hè, kheb nog twee broers... en door omstandigheden met als topper, het mooie weer, loopt er vanalles in het honderd.. we wilden eerst vandaag met z'n allen gaan eten... die plannen zijn al tig keren herzien.. wat nu?
en ik realiseer me, dat ik geloof ik nooit overlegd heb met mijn broers ivm ons kado...mams wist wel iets, maar heb ik dat wel doorgegeven aan hun??
tdraait weer vierkant.......ik kan een kei zijn in organiseren, maar de planning vooraf, dat duurt bij mij heel lang, kwordt er zelf onnozel van....
toen ik vroeger zeilweekenden organiseerde, was ik al blij dat ik alleen maar de eerste keer zoveel moest uitzoeken, kheb nu een hele database, inclusief hoeveel ik vanalles nodig heb aan proviand..
maar dus en simpel feestje, ik krijg het niet voor elkaar... misschien ook wel omdat er emotioneel van alles achter de schermen gaande is... mams is zoals ik, maar veel chaotischer in haar verwoordingen en zo.. geeft last bij de aangetrouwde familie en bij de kleinkinderen... plus haar commentaar over de opvoeding en zo...
kheb mijn broers gevraagd om zich te focussen op wat ze allemaal aan positieve daden heeft gepresteerd in haar 70 jaar... 't kan helpen voor een betere sfeer...
bijvoorbeeld: toen ik alweer helemaal begon te af te zakken in niveau op school, khad wel al een diploma van mavo en mbo (laboratoriumschool) toen keek ze in de krant en haar oog viel op een advertentie: medewerker gevraagd voor deeltijds labowerk, deeltijds administratie........ bij visserij onderzoek. ze zei: dat is wat voor jou. ik ben toen met mijn gatje in de boter gevallen, was direct aangenomen...een multifunctionele baan... en veel buitenwerk.... (mijn moeder wist wat goed voor me was:)
of toen ik eindelijk al mijn moed bijeen had geraapt en de woonkamer binnenstapte om te vragen of ik de pil mocht, ze stond net aan de deur om me bij zich te roepen. ze zei, nog voor ik iets kon zeggen: ik vroeg me af of je niet eens naar de dokter moest gaan voor de pil. geweldig, zo'n moeder die voelt wanneer het het juiste moment was.
of nog verder terug in de tijd, toen ik werd meegelokt tijdens een feesje, waarbij ik net wat te veel bessen jenever met 7-up op had.... ik kwam in een wreed hachelijke positie terecht met een werknemer van ons papa... plots hoorde ik haar roepen, en hij schrok en liet me gaan.......
of nog verder terug in de tijd, toen ik 3 jaar was, spelend in het ondiepe water met een zwembandje... het zwembandje schuurde over de grond, dus het gedeelte achter mijn rug kwam naar boven en duwde mijn hoofdje onder... en ik wilde er onder uit, dus vooruit en ik duwde mezelf de verdrinkingsdoor in... mams zag het op tijd en redde me.... mij vroegste herinnering, denk ik..
kmoet dat toch allemaal maar eens ophalen, maar niet van die werknemer, kheb dat nooit verteld, paps zou in shock zijn.... tmoet gezellig blijven, ja toch?
paps, met een zwakke gezondheid, moet ik allemaal rekening mee houden, niet simpel.. en drukke kinderen.. wat gaan we nu doen.....er was eerst wat voor vandaag gepland...maar dat weer... ze wonen een uurtje rijden hiervandaan.... kweet het even niet meer.....
voor de rest ben ik blij dat ik thuis ben, niet echt naar buiten moet met een wagen van 8 meter, hij staat nog zeker een week in de garage...tegen dan is de sint ook wel zo'n beetje voorbij maar ik ben dus blij, tzou koud zijn, kzou mijn hand- en voetverwarmertjes nogal nodig hebben gehad... en dan 's middags met blozende kaakskes in slaap vallen boven mijn bord... haha, nu niet dus..
kmoet me bij elkaar rapen en nadenken over mams haar verjaardag.....
kben vandaag zo vrolijk/verdrietig kben vandaag zo groots/nietig kben vandaag zo snel/traag kben vandaag zo helder/vaag kben vandaag zo lief/boos kben vandaag zo sterk/broos kben vandaag zo zuinig/gulzig kben vandaag zo zuiver/vunzig kben vandaag zo mooi/lelijk kben vandaag zo schattig/vreeslijk
een gedichtje Het gaat over mezelf, over die verborgen kant achter die babbelkous...
WAAROM NIET ÉÉN TELEFOONTJE?
waarom hou ik geen vrienden ook al voel ik me voor altijd met hun verbonden? waarom horen ze niks van mij, maar als ze me terug zien, lijkt alles als vanouds? waarom bel ik nooit bij een belangrijke gebeurtenis in hun leven ook al leef ik helemaal met hun mee? waarom bel ik nooit om af te spreken ook al hunker ik er naar om ze te zien? waarom laat ik zelden weten dat ik wat later kom waarom bel ik niet? ook als ik zelfs beloofd heb om dat te doen...... waarom ben ik zo'n babbelaar, maar een telefoontje kan er niet van af? waarom leg ik zo gemakkelijk contact, maar onderhoud de vriendschap niet als we elkaar zelden zien? waarom ben ik reuze blij met een telefoontje, maar ik bel zelf bijna nooit?
waarom............... ik ben bang bang om te storen, als je daar aan de andere kant van de lijn misschien juist een knuffel krijgt of een hevige ruzie hebt of net de baby eten geeft of op het toilet zit of het huiswerk overhoort of net wil vertrekken of net onder douche zat of op het toilet of dat je net op dat ogenblik niemand wil zien of horen of dat je pijn hebt en iedere inspanning te veel is
ik ben bang om te horen: goh, lieverd, hoe is het met je? terwijl ik voel dat ik ongelegen aan die 'rottelefoon' hang. dat is alles, ik weet het, het lijkt vergezocht, maar om deze reden heb ik na verloop van tijd geen vrienden van vroeger. ook al mis ik ze en zijn ze voor mij 'always friends forever'
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
![[image]](file:///C:/DOCUME%7E1/ADMINI%7E1/LOCALS%7E1/Temp/msoclip1/02/clip_image002.jpg)
