18-06-2006 om 12:45 geschreven door annemiek

17-06-2006 om 16:05 geschreven door annemiek

15-06-2006 om 18:10 geschreven door annemiek

13-06-2006 om 19:54 geschreven door annemiek

Gisteren was ik (zoals gewoonlijk op maandag) thuis en mijn marktwagen was op verplaatsing: onderhoudswerkzaamheden. Vandaag is hij nog niet terug, morgen avond pas, dan was meteen alles af en kan ik er weer lang tegenaan.

Dus ben ik thuis op mijn gemakske aan het oprommelen. Al hetgeen wat al 100x verplaatst werd, nu ten goede opbergen. Alles wat er nogal eens overschiet deze keer een goede beurt geven.

Op de achtergrond geluiden van krijsende eksters. In onze boom naast de vijver heb ik een ajuin netje gehangen met daarin wat brood. Halsbrekende toeren steken ze er voor uit en meteen tonen ze me hoe intelligent ze zijn.

Vanmorgen hebben we warempel al lekker buiten gepauzeerd met een glaasje wijn, levend als god in Frankrijk, met geroosterd brood en gerookte paling en forel daarop. Het gebeurt niet dikwijls dat we op deze manier onze dag doorbrengen. Meestal is er een grotere werkdruk.... Vandaag dus niet.

Vandaag ben ik blij dat er bomen rondom ons huis staan en dat het toch heel licht is binnen.

Vandaag ben ik blij omdat mijn dochter vertelt dat haar examen prima verliep, nog eentje te gaan. Ze komt er wel. Dikwijls met de hakken over de sloot, maar in praktijksituaties is ze een kei. Vandaag ben ik dus blij om de druk die van mijn schouders is verdwenen.

Het wordt tijd dat ik trouwens concrete plannen ga maken over mijn verlof.  Vorig jaar ging ik eerst een 4-tal dagen naar Parijs, daarna een kleine week naar een klooster om deel te nemen aan een stilte week. Deze keer overweeg ik een omgekeerde volgorde (om praktische redenen) maar dan wel naar Londen. Is dat verstandig? Ik ben er nog niet uit. Ik weet niet wat ik wil. Ik wil iets bijzonders, maar ik weet, dat wanneer ik echt voor ogen heb wat ik wil, dat ik dat dan op mijn pad krijg..... Maar zolang ik niks voor ogen heb, wordt er niks ingevuld en hou ik een onaangenaam gevoel. Ik moet dus tijd maken om even naar mezelf te luisteren, naar wat ik wil en waar ik dat wil......

Gisteren een lezing bijgewoond over humor-relativeren-loslaten. Boeiend. Over positieve en negatieve humor, over bevrijdende humor en humor om anderen, over de oorsprong van iedere vorm van humor en over de gevolgen. Volgende week verzorg ik een gespreksavond daarover waar mensen hun eigen ervaringen kunnen delen.

Ook gisterenavond kreeg ik een complimentje van een invalide vrouw: “U vraagt of u kan helpen en wanneer ik zeg dat ik mezelf kan behelpen, neemt u op een prettige manier terug afstand” Ik was opgelucht, ik wist echt niet hoe ik met haar moest omgaan, maar blijkbaar had ik de juiste manier intuïtief gevonden. We hebben later nog prettig gebabbeld, ze was voorzitster van een vereniging van gehandicapte vrouwen. Ze hadden ook een boekje uitgegeven over dat ze blij zijn dat ze leven. Omdat zoveel buitenstaanders denken dat ze beter niet geboren waren. Om het vele onbegrip om te zetten tot meer begrip. Prachtig boekje met een mooie cover.

Met daarin een verhaaltje over een blinde vrouw wat me doet denken aan een droom die steeds weer terugkomt (een à twee keer per jaar) Ik word blind en vind mijn weg toch wel. Iedereen wil me helpen, iedereen is bezorgd, iedereen denkt dat ik geen leven meer heb. En ik zeg hun steeds: ik weet wel waar ik ben en hoe het er uit ziet. Wees maar niet bang, ik loop echt niet dan de kade af. Niemand gelooft me, maar ik weet het gewoon, ik loop niet in mijn ongeluk.

Wat zou de betekenis zijn?

Ben ik blind voor sommige dingen? Wil ik dingen soms niet zien?

Ben ik misschien arrogant omdat ik geen hulp aanneem?

Of heb ik werkelijk niemand nodig?

Of gebruik ik (zoals ik gewoon ben), heel veel van mijn andere zintuigen?

In het aarde donker vind ik trouwens ook altijd mijn weg zonder bang te zijn.....

Of wordt ik blind? Dat kan ook natuurlijk......

Zo hang ik dus momenteel aan de computer, met deze gedachtekronkelingen.

13-06-2006 om 15:01 geschreven door annemiek

12-06-2006 om 13:51 geschreven door annemiek

Vorige week deze weblog gestart....
En onmiddelijk al veels te druk om voort te bloggen
Hoe ist mogelijk!!!!
Jawel, te druk dus.
zaterdag 10 juni houden we bij onze vereniging
'De Lichtbron v.z.w.'
Huis voor dialoog en herbronning in het park van Wijnegem
OPENDEURDAG
Veel vergaderd en nog meer werk aan extra last minute drukwerk
Daarnaast massa's voorbereiding aan de tombola
Plantjes overplanten, prijzen inventariseren, enveloppen vullen met nummers en spreuken.
400 stuks en meer....Deze week nog prijzen ophalen hier en daar.
Vorig jaar was de opbrengst groots, dus ik ben gemotiveerd, haha
Eigenlijk is het toch wel fijn om druk bezig te zijn
om een radartje te zijn in een immer groeiende organisatie
alles begint gesmeerd te lopen, bijna routine
Wat me ook wel diep raakt is de samenhorigheid binnen de vrijwilligers
een gonzende bedrijvigheid van jewelste.
maar ok, dat is het voor vandaag
'tis alweer bedtijd
morgen twee markten, dus ik zal mijn energie nodig hebben
welterusten

05-06-2006 om 23:43 geschreven door annemiek

’t Is al na middernacht

Mijn dag zit er weer op. Kheb die niet bijzonder gevierd, voel me daar niet toe geroepen. Tegenwoordig heb ik het meer en meer moeilijk met luxe uitgaven, ben ik me meer en meer bewust dat ik in een bevoorrechte positie leef. Dat velen zo niet leven: het merendeel van de mensen op aarde. Natuurlijk wist ik dat voordien ook wel, maar nu begin ik er ook naar te leven. Mijn luxe uitgaven draaien meer en meer rond het bewust worden van anderen, andere culturen, minderbedeelden, andere gedachtengangen. Ik ging in het verleden zelden op vakantie, maar tegenwoordig ieder jaar.
Dan reis ik op indien mogelijk met een very low budget. Met alle ongemakken erbij. Hoe kan ik me anders inleven? Een op de bestemming aangekomen wandel ik ook op plaatsen waar geen toeristen komen, hoe kan ik anders een volk begrijpen. Wanneer ik filmen zie gaat dat over diepmenselijke situaties, wanneer ik boeken lees idem. Of  boeken over overtuigingen van de schrijver zelf. Paolo Coelho is een favoriete schrijver van me, heel herkenbaar ook.
Terwijl ik hier allemaal over denk, heb ik meteen mijn vakantie verhaal van een paar jaar geleden bijeengesprokkeld. Leuk was dat.....

Vandaag had ik nog een gesprek met een marktkramer over zijn ervaringen tijdens een feestmarkt in een volkse wijk in ik weet niet meer waar....
Hij vertelde dat hij daar alleen maar het allergoedkoopste uitpakt, omdat de rest sowieso niet verkocht kon worden. Wanneer hij uitgepakt was moest hij zijn camionette verplaatsen naar een andere straat, uit het zicht...
Vroeger had hij daar geen problemen mee tot er migranten kwamen wonen. Steeds meer en meer. De jeugd troepten daar vanaf ’s morgens vroeg samen op straat en hij werd erg op zijn hoede. Omdat In zijn camionette alle duurdere artikelen aanwezig waren.... zonder toezicht?
Zijn verkoopscijfer werd er ook minder en uiteindelijk neemt hij nu al een paar jaar niet meer deel aan die feestmarkt.....

Hij vroeg aan mij: jij zou dat toch ook doen?
Ik zei "van niet" en dat verwonderde hem.
Hij vroeg hoe ik dat dan zou aanpakken.
Ik zei: "ik begroet ten eerste altijd alle migranten als ik aankom. Net zoals zijzelf dat onder elkaar doen. Ik kijk hen ontspannen aan in de ogen en geef een knipoog."
Daarna zou ik (in zijn geval) er eentje uitpikken (die me ‘prettig’ aanvoelt) en daar tegen zeggen: ik sta hier niet ver vandaan in de volgende straat met mijn verkoopwaar, welke ik benoem. Ik zou vragen om een oogje in het zeil te houden en me te verwittigen, wanneer er iets schort, bijvoorbeeld als ik in de weg sta of zo.
Terwijl ik dit zeg kijk ik ook glimlachend rond naar de anderen.

“Ja maar” zei hij, “diegene die loeren vanachter hun gordijnen, die kan je toch niet bereiken.”
Ik zei, “denk je dat? Die hebben immers gezien dat ik vriendelijk ben, niet uit de hoogte, geen agressieve of bange houding aanneem.....
ik voel me veilig en dit al 25 jaar lang”

Ik herinnerde me meteen mijn vroegere maatje op de Boerenmarkt in Antwerpen: Nasser heette hij. 22 jaar geleden. Toen was ik alleen aan mijn kleine kraampje, ik was zwanger en hij hielp me in uit en inpakken. We kletsten honderuit en ik had altijd wel wat lekkers om mee te geven naar huis, voor zijn grote familie. Zijn (soms oudere) vriendjes waren jaloers en hij beschermde me tegen mogelijke diefstal. Op die marktdag 'groeide' hij, het was een plezier om dat aan te zien. Jaren later zag ik hem nog eens autoruiten wassen in de ondergrondse garage van de GB en hij was nog steeds blij me te zien. En ik hem. Wat zou er nu van hem zijn gekomen....... Hoe leeft hij nu? Ik weet het niet.

28-05-2006 om 02:29 geschreven door annemiek

28-05-2006 om 01:21 geschreven door annemiek

Gisteren wilde ik het een en ander vertellen
over hoe ik momenteel in de knoop lig met mezelf
Ik had een fijne chat gehad met een vriendin
Over mijn soms (foute) gedachtenkronkels
Die me nogal depri maakten.
Ze wees me op het een en ander en om dit niet te vergeten,
wilde ik alles hier plaatsen.....
het ging verloren en mijn chat had ik niet opgeslagen....
maar vandaag  (oops het is al na 12ven, gisteren dus) bleven haar woorden malen
bovendien dacht ik mijn geschiedenis herhaalt zich.
Ik zocht een oud verhaal op wat ik ooit heb neergepend
Om me terug bewust te maken van het feit dat ik mijn leven kan veranderen

ja dat kan ik en zelfs vrij gemakkelijk:
door het met héél mijn hart te willen.
meeste mensen geloven er niet in,
het klinkt te simpel, hè
toch heb ik het zelf al diverse malen toegepast.
meestal gebeurde dat wanneer ik me heel diep in de put bevond,
maar heel soms ook voor ik de dieperik in ging
zoals bijvoorbeeld 6/7 jaar geleden:
ik werkte die periode alleen maar tussen 4 muren zonder ramen in onze chocolaterie
ik snakte toen naar verandering
ik wist zelfs wat ik ongeveer wilde:
mensen ontmoeten en ontdekken waarom die zijn wie ze zijn
en waarom die doen wat ze doen.........

in welke vorm dat zou gebeuren,
daar had ik geen idee van.
veranderen van werk leek onmogelijk
onze zaak draaide op mijn man, twee vriendinnen en mij.
ik liet de gedachte los en verwachtte wel een oplossing:
dat is erg belangrijk:
zeker weten dat er iets zal veranderen in mijn situatie!!!
binnen een paar dagen gebeurde het:
een van onze vriendinnen wilde stoppen met de verkoop in een marktwagen van ons
ik nam haar plaats over
en op de markten gebeurden direct vreemde dingen:
mijn verkoop liep lekker,
maar iedere dag kwam er wel iemand langs,
die plotseling zijn of haar verhaal kwijt wilde.
op dat moment viel mijn verkoop stil,
niemand kwam er bij staan,
die persoon had mijn volle aandacht.
het waren boeiende verhalen
en zij zelf waren blij,
dat ze het eens aan iemand konden vertellen,
die hun niet uit lachte of veroordeelde.
onmiddellijk daarna kwamen er weer andere klanten

en de verkoop kwam terug op gang
dus ik kreeg wat ik verlangde,
dat gebeurde voornamelijk omdat ik niet uitstippelde:
wat, hoe, wie, waar.
zulke dingen laat ik beter over aan het universum

het gaat niet over mezelf veranderen,
ik heb het over mijn leven veranderen,
zodat ik krijg wat ik verlang.........
Ik formuleer mijn wens zonder in detail te treden
en daarna zorgt het universum er wel voor
dat ik krijg wat ik wens.
    
Ik moet dus wel een beetje opletten met wat ik wens hè.
Een voorbeeld:
stel ik wens een man met veel geld
dan kan het zijn dat die man een vrek is
en mij geen cent gunt.
Toch is mijn wens uitgekomen, snap je?.

wat er ook kan veranderen is:
hoe ik tegen de dingen aankijk.
om mijn opvliegendheid eventjes te noemen:
als ik van mezelf besef dat ik dat in me heb,
kan ik onderzoeken hoe dat komt
de ene theorie is dat ik zo geboren ben,
de andere theorie is dat ik zo gemaakt word.
als ik zo geboren ben,
dan zou het kunnen zijn dat ik altijd zo blijf,
maar het kan ook zijn dat ik na verloop van tijd
leert dat het me niet echt vooruit helpt
dus ik me heb kan leren beheersen.
dit houdt echter in dat ik eigenlijk een wandelende bom bent,
die ieder moment toch nog wel kan ontploffen.
dat is dus één mogelijkheid.............
de andere mogelijkheid is dat ik zo ben geworden
door verschillende, meestal negatieve, levenservaringen.
In dat geval kan ik naar mijn innerlijke wereld gaan kijken,
door de ogen van een volwassenen die ik nu bent.
Ik kijk dan naar mijn kindertijd,

maar ik bekijk het met de wijsheid van nu.
In dat geval zie ik op een afstandje wat er me toen is overkomen,
dus met meer overzicht.
ik kan dan voelen waar mijn opvliegendheid vandaan is gekomen.
Ik kan dan ook onderzoeken of dat wel gerechtvaardigd is/was.
Misschien zie ik nu wél wat er werkelijk gaande was.
als ik daar inzicht in krijg kan ik mijn reacties veranderen.
omdat ik door heb hoe het komt dat ik zo reageer.
ik bedoel dus dat na na deze analyse niet meer zo opvliegend ben.
echt waar,
het kan!
Ik kan dus mezelf veranderen én mijn leven!

28-05-2006 om 00:57 geschreven door annemiek

27-05-2006 om 00:11 geschreven door annemiek

Mijn allereerste vliegvakantie (nieuwjaar2004) ging naar een land

waar ik eigenlijk nooit over droomde om naar toe te gaan.

Het land stond dus niet op mijn verlanglijstje

Maar in die periode woonde daar tijdelijk een Canadese vriendin van me

En die vroeg me langs te komen

Omdat verlof me goed zou doen

Ik bevond me op de rand van een totale instorting

Die dus inderdaad plaats vond kort nadat ik mijn vlucht geboekt had

dus waar ging ik naartoe om te ontstressen?

Florida
een meteen een beetje te zien of er nog andere Amerikanen zijn
dan die welke mij mateloos irriteerden
en ja hoor,
ze bestaan in het zuiden van de States
gewoon echt vriendelijk en bezorgd
in de winkels, op straat, op de terrasjes
overal willen ze het iedereen naar de zin maken
ik voelde me een beetje als god in frankrijk

wat ik er wel als een nadeel beschouw:
heel veel lawaai
ik heb tot nu toe nog geen enkel plekje ontdekt
waar ik niks hoorde behalve de natuur
ja misschien toch wel:

 wanneer ik met mijn vriendin ging kanoen in een natuurgebied
 
wat er wel leuk is:
een hagedis in de badkamer,lol
de mensen daar vinden zo'n wild dier in huis een zegen
omdat die alle insekten op eet
dus ze worden met respect behandeld

en als je hier of daar en beetje twijfel toont over iets
is er altijd wel iemand die vraagt of je hulp nodig hebt
en op zo'n vriendelijke manier
dat je de hulp aanneemt om hun niet teleur te stellen

wat ik er ook zag was een pracht van een andere natuur
pelikanen, leuke eekhoorntjes, andere eksters en merels,
andere insekten
en o ja,
er is hier een boom die ontstaat uit een zaadje
wat door de vogels in het midden van een palmboom top wordt gedropt
als het uitkomt maakt het eerst luchtwortels
als lange haren die naar beneden groeien en zich in de grond wortelen
en daarna worden ze zo dik als boomstammen
tot de palm is versmacht
en ondertussen komen er uit de nieuwe boom steeds nieuwe hangende wortels
die ook weer in de grond verdwijnen en dus daarna dikker worden
tot het lijkt of je een verstrengeling hebt
van soms honderd stammen die volledig in elkaar gegroeid zijn
het lijkt erg vreemd, mystiek ook
overal zitten holtes, je zou zo beginnen zoeken naar schatten.

Ik geloof dat die boom Strangler fig tree heet

 We hebben een reservaat van de Seminoles bezocht:

het is daar een verdrietige situatie,

‘t liet een gigantische achterbuurt-indruk na.
en alles wordt er platgegooid om grote gokpaleizen te bouwen.

daarna hebben we rondgewandeld in Miami, in de 'little Havanna' wijk
het was echt wel alsof we op Cuba zaten, en toen we er iets wilden eten,
bleek het nigaraguaans te wezen. Maar het was lekker!

We hebben ook rondgereden in Miami.
Als je al die grote en prachtige gebouwen in het echt ziet, dat doet toch wel wat.
En cruiseschepen zoals daar, dat is ook wel indrukwekkend.

Eigenlijk is het echt wel leuk om rondgereden te worden in an ‘oldsmobile’
 
Nu even over de andere gewoonten in Florida:

Mensen rijden er rond op de motor zonder helm
En als je rechts wil afslagen moet je niet wachten voor een rood licht
Ook rijden er in de stad de treinen al toeterend voorbij,

ook ‘s nachts, gelukkig ben ik er aan gewend geraakt.
Veel mensen wonen er in een soort grote woonwagens.

Met in de tuin een sinaasappelboom of een cacaoboom.

 Een plant waarvan ze bij ons cosmetica producten maken,

wordt hier in diverse gerechten verwerkt: de Aloe.

de Amerikanen zijn soms dik,
maar ook hun auto's
en de parkeerplaatsen zijn hier de helft breder dan bij ons
Het wegen net is ook indrukwekkend
je hebt de hele grote autosnelweg om staten te doorkruisen,
daarna een gewone autosnelweg met 3 rijvakken
en dan nog een soort voorrangsweg
en al die wegen lopen parallel van elkaar
dus het verkeer gaat hier erg vlot,
alhoewel.....we hebben er ook eens in een file gezeten.
De vrachtwagens moet hier het middelste baanvak aanhouden,
dus dat houdt in dat alle andere auto's links en rechts voorbijsteken.
Als je hier trouwens en stopteken tegenkomt bij een kruispunt,
dan stopt ook werkelijk iedereen.
ik denk dat ze er meer tijd hebben,
maar ja het is ook een vakantie staat, he.

en waar ik kom is geen geweld
ik voel me overal veilig, altijd.
alleen was het hel raar om overal kerst versiering te vinden,
terwijl het niet koud is (januari)

Wat je er verschrikkelijk veel ziet is politie
en soms ook ‘s nachts een politiehelikopter
als ze iemand op de hielen zitten.
ik werd er vorige nacht wakker van
ik dacht dat hij in de buurt neerstortte
een nachtmerry, dat lawaai.

we zijn dus ook gaan kajakken in een natuurreservaat,
lekker 4 uur helemaal alleen
dat was de eerste keer dat er geen ander geluid te horen was,
behalve vogels en kikkers.
We hebben een krokodil tegen gekomen
en veel witte reigers en prachtige roofvogels
en, natuurlijk niet te vergeten: de pelikaan

Een dag hebben we onze tijd doorgebracht op het strand.
ik was er zeker van dat ik er een haaientand kon vinden,
dus ik gaf niet op tot ik er een had,
en ja hoor,
tussen twee grote golven in vond ik een kleintje onder water.
mijn vriendin had er nog nooit eentje gezien!
Dacht dat haaientanden vinden een fabeltje was

als ik het goed begrepen heb
zat ik in de buurt van de prachtigste buitenverblijven
van de allerrijkste amerikanen,
met de duurste auto’s en schepen en woonparken (hun tuinen)

*

*

*

and now something completely different:
armoede.........je kunt er niet naast zien!
al de rijkere mensen wonen hier in woonparken
die een portier hebben.
dat wil zeggen dat je niet gewoon eens kan binnenspringen zonder dat die verwittigd is.
ik kan ze niet tellen, zoveel zijn het er.
daarnaast heb je hele kolonies van mensen
zoals jij en ik die hier dus samenklitten
in alweer woonwijken met een hoge omheining er rond.
ik bevond me in een Canadese wijk.
Hier leven dus mensen die hier overwinteren,
maar sommigen zijn hier altijd.
in deze buurt kent iedereen elkaar
en als er iemand vreemd binnenkomt
wordt die sowieso aangesproken door iemand
om te horen wie hij of zij wil bezoeken.
de wegen waardoor iedereen regelmatig passeert,
hebben een hek wat open staat,
voor anderen heb je een soort pasje nodig.
eigenlijk leven in zulke wijken slechts blanke mensen.
Ze voelen zich tezamen veiliger.
Ze wonen in soms luxueuze stacaravans
en alle nutsvoorzieningen zijn er ruimschoots aanwezig.

daarnaast zie je stenen huizen
die in mijn ogen meer bewoond worden doorgekleurde mensen
die een redelijk inkomen hebben.
hoe kleiner de huizen,
hoe meer je ze hier buiten zittend aan de voordeur aantreft.
we zijn ook eens een keer gaan eten bij een soort snackbar in zo'n wijk.
je ziet er meestal negers die eenvoudige,
maar erg lekkere exotische gerechten maken
voor een prijs waarvoor je je hier zou schamen.
deze mensen, trouwens alle kleurlingen die ik ontmoette
zijn erg vriendelijk en een beetje vereerd,
omdat je hun eetgelegenheid opzoekt.

daarnaast zie je hele ghetto's, ja echt!
daar leven de mensen in een houten huisje wat niet groter is dan een tuinhuisje.
overal rondom ligt het vol met afgedankte auto's.
en je ziet er veel dronkenschap.
ok, ze hebben iets om in te wonen,
maar meer ook niet.
als ze al werk hebben dan is dat bijvoorbeeld iemand,
die de straat veegt in de rijkere buurten,
of ik heb er erg veel zien werken bij tuinonderhoud.
of aan de kassa
om de plastic zakken te vullen voor de klanten.
mijn vriendin vertelde me dat die laatsten
bijvoorbeeld werken voor 5.30 dollar per uur
was toen 4euro50cent (2004),

Dat willen wij hier niet doen,he?
trouwens, kun je het volgende inbeelden,
sommige mensen werken er bij oude of zieke mensen thuis
om hen 24 uur per dag te verzorgen
en dit voor 85 dollars = 70 euro per dag?
dit werk doet mijn vriendin
en ze vindt dit zelf ook weinig hoor!
ze doet dat 5 dagen per week.
wat ik hier ook dikwijls aantref langs de weg:
iemand met en karton waarop staat:
'do you have soms money,
god will bless you for this'

 het museum van technologie en wetenschappen  in Fort Lauderdale bezocht
op deze site vind je meer over het museum
http://www.mods.org/exhibits/clock.htm
was niet slecht,
maar ik denk dat de amerikanen erg simpel zijn,
omdat ik het gevoel had dat alle dingen werden verteld,
alsof het voor een klas van twaalfjarigen was.
massa's dingen om eventjes zelf te doen
en de bijbehorende tekst
was meestal nog geen drie zinnen lang

daarna heb ik op een terrasje langs het water
tortilla met gebakken tonijn gegeten
de bediening is er erg vriendelijk
ik denk dat ze wel 10 keer hebben gevraagd
of alles naar wens was
O ja heb ik al verteld dat hier alles goed geprijsd is,
maar dat je overal steeds 6% btw bij moet rekenen,
dus altijd, ook voor benzine, bloemen, voeding, kapper etc.
later heb ik de waterbus genomen
daarmee had ik een rondvaart van 2 uur voor $5+fooi.

Wel, wat ik hier heb gezien in de haven
overtreft alle verwachtingen
de jachten leken wel op cruiseschepen,
ik heb er eentje gezien met een helikopter op dek

en de meeste schepen lagen gewoon voor de deur
soms werd er voor de bemanning een huis bij gebouwd
naast het huis wat al groter was dan de grootste die ik in Nederland en België heb gezien
In dit huis kan je met je wagen tot in de woonkamer rijden...

toen ik later met de bus en trein terug reed,
zat er bijna geen blanke behalve ik op de bus.
vrijdag avond:
en hoop lachende en zingende mensen, dat wel, tof
ze waren ook vriendelijk naar mij

o, eh, nog iets leuks,
ik dacht dat ze hier de palmbomen soms knotten als knotwilgen,
maar dat is alleen maar ,
als ze al groot zijn en vers geplant worden, lol

ik heb de indruk,
dat het klasseverschil normaal gevonden wordt
natuurlijk zie je in de arme wijken geen luxe auto's rondrijden,
dat wordt waarschijnlijk vermeden.
en in de rijkere buurten zie je geen arme mensen,
die zullen er wel worden geweerd.
De negers die je daar ziet zijn waarschijnlijk wel in dienst
en ze lopen er erg verzorgd bij.
trouwens ik heb de indruk dat de meesten, zelfs armen,
er op toezien dat het minder erg lijkt dan het is,
behalve diegene die dronken of ziek is natuurlijk.
trouwens, wat me ook opviel is,
is dat er erg veel rassen werken bij de openbare diensten.
En de communicatie gaat er respectvol, open en vooral geduldig,
alleen de snobs zijn brutaal,
maar ja dat is overal ter wereld zo.

o ja, en de politie is hier zoals ik dacht:
ze regeren het straatbeeld, veel machtsvertoon,
maar altijd bereid om te helpen, hoor.
ik vermoed trouwens dat er ook erg veel mensen in de bewakingssector werken,
maar dat heb je niet altijd door.

een dag voelde het hier erg koud aan door de wind.
iedere blanke was goed aangekleed,
maar bijna alle kleurlingen hadden slechts T-shirts aan
en vertelden me toch, dat het koud was.
toen dacht ik er aan dat je beter hier arm bent
dan ergens anders waar het veel kouder is,
want meestal hebben ze hier geen geld voor warmere kleren
en T-shirts en shorts zijn er goedkoop

7 jaar geleden ben ik naar roemenie geweest.
daar waren vooral de zigeuners arm.
kinderen liepen er op blote voeten.
ook hadden de Roemenen niet graag, dat je die zigeuners zag,
zoiets als de paria's in India.
het zijn echt outlaws in de samenleving.
soms werkten ze op het land waar ze dan ook een hut maakten van stro.
dus  het lijkt in Florida minder erg,

Maar wanneer de mensen ziek worden is het hier erg moeilijk,
dan blijkt pas dat je derderangsburger bent.
op een dag heb ik rond getoerd met de bus,
dan kom je echt in alle buurten.
en alweer zelden blanken daarop.
ik heb me ook opgewonden.,
omdat er verdorie op zaterdagavond geen bus meer was op mijn traject na 18 uur.
ik vreesde niet meer thuis te geraken.

gelukkig kon ik er nog eentje vinden die stopte bij een spoorwegstation.
en aangezien het volgende station 20 km verder was,
maar wel 1 km van huis ben ik er toch geraakt,
ook al moest ik verdorie 1.45 uur wachten.
alweer geen blanken op dat station.
maar iedereen kletste met iedereen ook met mij.
met op de achtergrond toffe muziek.
ik kocht een Amerikaanse krant (weet niet meer welke)
en ofschoon het een bekende krant was
vond ik er maar amper buitenlands nieuws in.
van geen wonder dat ze hier niet weten
dat Europa uit diverse landen bestaat.
mars was populair en brittney spears ook en sport natuurlijk.
Ongelukken halen die krant ook niet,
trouwens ik heb er geen één ongeluk gezien.

 ik voelde dat ik na 2 weken wel weer naar huis wilde
ook al is België minder kleurig en mopperen de mensen er meer.
Misschien omdat er minder zon is?

Ik hoop dat de oppervlakkige levensstijl niet naar ons land overwaait
nou ja, dat vind je eigenlijk in ieder land meer en meer.
veel mensen worden als eksters, vind ik.
het moet blinken anders is het niet goed.
..........zoals dure auto's en zo.......... ik denk dat we beter op zoek gaan
naar de diamant die iedere mens diep binnen is.

Als ik bedenk dat ik alles verlies wat ik op materieel vlak heb,
dan nog, voel ik me rijk met mijn innerlijke wereld.
ik moet niet vechten om te krijgen wat ik graag heb,
het komt vanzelf naar me toe
het hangt er alleen vanaf hoe je het beziet.
ik verlang bijvoorbeeld een auto die in goede staat is
en ben tevreden met wat ik krijg of heb
veel anderen willen het mooiste en het duurste
soms vraag ik me ook af of dit voor hun zelf is
of om anderen jaloers te zien kijken.
vooral om de laatste reden kun ieder zich afvragen:
als ik dit niet heb, wie ben ik dan?
blijven mijn vrienden mijn vrienden?
heb ik eigenlijk wel vrienden als ik niks heb?
 ik ben er zelf nogal gerust in

gelukkig maar

27-05-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

Vandaag was het een bijzondere dag............

Zoals gewoonlijk op vrijdag ging ik met mijn wagentje naar de boerenmarkt in Antwerpen. Een echt volkse markt. Een levendige markt ook. Alsof je ergens op een toeristische stek bent.

Ik hou met heel mijn hart van die markt. Veel van mijn klanten spreken niet zuiver Nederlands, sommigen zelfs heel weinig.... En toch verstaan we elkaar, iedere keer weer.

Op een dag als vandaag (heel de dag regen) ben ik steeds verwonderd om de inzet van mijn collega’s. Op andere markten zouden er met zulk weer veel minder kramen zijn, maar hier is dat niet waar. Ok, er zijn minder mensen die geen vaste standplaats hebben, maar de vaste zijn er zo goed als allemaal. Denk ik toch, want zo ver loop ik niet van mijn wagen weg.

Vandaag stonden er hier en daar geparkeerde auto’s tussen de kramen door. Gewoonlijk worden ze weggesleept, maar deze keer waren politie en sleepdiensten werkzaam op ander terrein. De rijbaan langs de Kaaien van Antwerpen werden vrijgemaakt voor de mars tegen zinloos geweld. (Khad hem liever de mars tegen geweld genoemd, maar ik ben niet betrokken bij de organisatie......)

Daarmee kom ik bij die bijzondere dag terug.

Vandaag waren er extreem weinig klanten op onze markt, vandaag mistte ik een groot deel van de Antwerpse klanten, van diverse afkomst en overtuigingen. Vandaag wist ik dat ze allen mee wandelden en dat deed me deugd.

26-05-2006 om 20:53 geschreven door annemiek

26-05-2006 om 20:32 geschreven door annemiek

Meditatie is niet voor mij weggelegd, ik val in slaap! Ik was vroeger toch wel een beetje ongelukkig daarover. Hoe ging ik dan een rustig moment kunnen creëren in die chaos, daar boven in mijn bolleke? Ik liep in de tuin van iemand anders en ondekte ik daar een plaatsje om te mediteren. Ik denk dat die plek zorgvuldig gekozen is, het voelt er goed aan. Ik dacht, had ik ook maar zo’n plaatsje voor mezelf. Een diepe zucht…

Later liep mijn hond een stukje bos in naast ons huis. Eigenlijk is het niet ons eigendom, maar het ligt braak. Ik volgde de hond en…, ik kon mijn ogen niet geloven, voor me ontsproot een boom met vijf takken uit de grond, drie omhoog en twee vooruit. Tussen die takken vooruit had iemand een boomstammetje dwars vast gemaakt (om op te zitten). Die dag besloot ik dat ik hier de eerstvolgende zondag wilde door brengen, in afzondering, slechts hooguit 40 meter van mijn huis. Ik had geen vast plan, wel hier en daar wat over gelezen.

Thuis was alles nog in rust toen ik vertrok. In een mand nam ik eten en drinken mee, kaarsen en wierook, een aantal zeer persoonlijk dingen die ik beslist bij me wilde hebben, schrijf en tekenpapier, toch ook maar een stoel en iets warms om aan te trekken. Mijn man en dochter vertrokken ook voor een hele dag: ze gingen duiken.

Met een takkenbosje maakte ik de bodem in een cirkel vrij van alles wat er op lag. Mieren vertrokken vanzelf.

Ik begon met mini takjes te verzamelen, die ik in een grote kring begon te leggen, ze wezen allemaal naar een denkbeeldig middelpunt en begonnen van op dezelfde afstand van dat punt. Een uur en half was ik er mee bezig. Wat me nog het meeste bij bleef was dat mijn verstand me vertelde, dat dit wel een zeer nutteloze bezigheid was: slechts een kind kon daar op komen. Mijn gevoel vertelde me echter iets anders: het was van mijn kindertijd geleden, dat ik me zo gelukkig voelde. Mijn gedachten waren eenvoudigweg tot rust gekomen en dat zelfs nog vóór mijn plekje af was!

Midden in de cirkel maakte ik een vuurplaats. Ergens tegen de zijkant kwam een boomstronk bovengronds waar rond ik mijn mooiste (ooit verzamelde) stenen legde. Ik haalde al mijn andere meest dierbare spulletjes te voorschijn en plaatste ze zorgvuldig op plaatsen die goed aanvoelden. Toen alles klaar was stond de zon al hoog. Ik plaatste me in de zon en droomde weg… Dat voelde niet zo goed. Net als bij de meditatie in het Withof vond ik geen rust……

Ik nam een tak en begon die te versieren met veren, haren en hars van de boom, ik had ook enkele pauwveren. De hele tijd was de rust in mijn hoofd en in mijn hart. Het werd duidelijk, ik kwam tot rust door concentratie op een handeling die prettig is. De rest van mijn dag bracht ik door met tekenen en schrijven. Later ruimde ik alles terug op en kwam tegelijk met man en kind thuis aan. Ik vertelde alleen maar dat het me heel goed had gedaan. Er zijn geen woorden voor, dat was ook niet nodig. Later heb ik die rust terug gevonden in het tekenen van mandala’s. Of als ik even niet weet wat te beslissen in belangrijke momenten, dan zoek ik buiten iets moois op en leg er cirkeltjes rond van takjes, blaadjes, veertjes of steentjes. Dan valt alles op z’n plaats, dan komt die gedachtemolen tot rust, dan verdwijnt de angst voor een foute beslissing, dan weet ik wat te doen …

26-05-2006 om 20:23 geschreven door annemiek

ik ervaar het praten van "vroeger"
als luchtverplaatsing:
praten over anderen
praten over schone schijnen en zo,
en vooral niet praten over eigen emoties,

Dat "praten van vroeger",
daar heb ik geen voeling meer mee,
ook heb ik weinig voeling met mensen die zeggen,
dat er nu te weinig gepraat wordt....
meestal betekent dit (in mijn ogen) slechts:
"men luistert niet naar mij",
maar vooral ook "ik luister niet naar hun".
En ook dat is niet waar, maar wordt zo ervaren...

Op het moment dat ik voor 100% bereid bent te luisteren
(ook naar wat ik niet leuk vind om te horen)
op dat moment kan ik ervaren dat men ook naar mij luistert.

Nog iets,
wanneer ik mijn stem verhef
sluiten anderen hun oren
wanneer ik zacht maar zeker spreek
spant ieder zich in om mijn woorden te horen
......
met andere woorden
volgens mij wordt er vroeger en nu
nog veel gepraat én geluisterd op die plaatsen
waar men elkaar niet tracht te overschreeuwen,
daar waar er niet geroddeld wordt,
daar waar mensen spreken voor zichzelfen niet namens anderen,
daar waar men aandacht geeft aan elkanders woorden
én emoties
daar waar niks weggelachen wordt
daar waar men niemand vergelijkt met een ander
daar waar men mens (en vooral zichzelf) mag zijn

25-05-2006 om 20:26 geschreven door annemiek

25-05-2006 om 20:10 geschreven door annemiek

25-05-2006 om 20:06 geschreven door annemiek

Reeds anderhalf jaar ben ik regelmatig aanwezig  in een vereniging die zich inzet voor herbronning en communicatie.  En als ik zo terug kijk, zelfs nog naar lang voor deze tijd, dan zie ik een heleboel veranderingen in mezelf. Wat me echter het meeste bij blijft is, dat ik vroeger dacht dat ik iedereen begreep. Ik plaatste meestal de mensen en hun gedragingen in mezelf en oordeelde (zelfs veroordeelde soms) hen vanuit mijn visie. Ik was in die tijd, dacht ik, bewust van mijn eigen zwakheden en stommiteiten (woorden die ik nu niet meer gebruik). En dus zag ik andere mensen ook zo.

Nu besef ik, dat ik daarin mezelf enorm vastzette in mijn eigen vastgeroeste ideeën. Ik accepteerde de meesten wel zoals ze waren, maar enkel en alleen vanuit mijn gezichtspunt. Als ze soms vroegen om raad, gaf ik die alweer vanuit mijn gezichtspunt. En indien ze niet luisterden (dus hun eigen weg gingen), mompelde ik “ik begrijp ze wel, maar ze begrijpen mij niet, dan moeten ze het zelf maar weten.”

Ja, zo gaat dat doorgaans, maar zo werkt het niet. Ik luisterde niet goed, ik luisterde alleen maar naar wat ik wilde horen. En zij voelden zich niet begrepen, ze voelden zich alleen staan.

Wat ik hier aanhaal gebeurt dagelijks overal en bij bijna iedereen. In belangrijke en onbelangrijke situaties en leidt dit tot pijn en verdriet en onmacht.

Voor mezelf is daar een verandering in gekomen, mede door en gelukkig dankzij vooral G.(onze psychotherapeute).  Ik heb opgelet op haar woordkeuze en lichaamstaal, maar vooral ook op haar ogen. Ze kijkt je altijd aan, een beetje zoekend. Dit zette me aan het denken. Let maar eens op anderen: hoeveel mensen kijken elkaar aan wanneer ze iets zeggen? En van al die mensen: hoeveel kijken elkaar aan, wanneer ze iets delicaats vertellen. Wanneer ze met een naar gevoel zitten en er over willen praten? Dat zijn er bitter weinig. Zowel diegene die vertelt als de toehoorder. De verteller bekijkt zijn of haar nagels of kijkt naar de grond of zit met de handen in het haar te staren in het niets. De toehoorder weet zich in het beste geval ook geen houding te geven en neemt de verteller vast. Of in het slechtste geval kijkt de toehoorder naar buiten of begint te tekenen of gaat zelfs onderwijl iets lezen.

Daardoor valt de verteller meestal stil, omdat die denkt dat de toehoorder er zelf emotioneel niet mee om kan gaan, ofwel niet geïnteresseerd lijkt te zijn. Waarom nog langer lastig vallen?

De toehoorder krijgt een verward onaf verhaal en trekt voorbarige conclusies. Die heeft zelfs een oplossing en beweert dat het allemaal niet zo erg is. Meestal wordt er gezegd: “Dat je dáár problemen van maakt!” Zo ontstaat er dus onbegrip.

Wat er ook nog meespeelt is, dat de verteller zelf tijdens zijn verhaal steeds benadrukt, dat hij of zij toch niet begrepen kán worden. En daarnaast zoekt de toehoorder soms onbewust bevestiging van zijn of haar beeld over de verteller. Ieder denkt van de ander bovendien, dat die persoon nooit zal veranderen. (Grappig is wel, dat ieder over zichzelf denkt dat ze evolueren)

Tot zover wat er (denk ik) gebeurt.

En toch kan er, volgens mij, een grote verandering optreden in pat-situatie. Ik heb het zelf al vele malen uitgeprobeerd met een heleboel mensen die onderling geen gemeenschappelijke overeenkomsten vertoonden. Wat heb ik dan gedaan? Wel ik heb ze gewoon aangekeken in mijn positie als toehoorder (en ook in de positie van verteller met mijn eigen problematiek). Ik heb ze dus in de ogen gekeken. Als toehoorder heb ik vragen gesteld, om verduidelijking te krijgen. Ik liet ook weten, dat ik het misschien niet helemaal begreep, doch wel voelde, dat het voor de verteller blijkbaar moeilijk was. De verteller voelde zich toch begrepen en vertelde voort. Wat er dan gebeurt is eigenlijk ook héél interessant, omdat dan de verteller door dat oogcontact zich gesterkt voelt en steeds beter formuleert wat er aan gevoelens binnenin gaande is. Meestal groei je zo samen naar iets toe, wat op korte termijn meer effect heeft op de grond van de zaak, dan op het ogenschijnlijke probleem. Ik zal daar ietsje verderop nog op terug komen met een voorbeeld.

Echter wanneer ik verteller ben van mijn eigen problemen of ziele-roerselen, weet ik uit ervaring, dat het niet eenvoudig is om over iets te beginnen wat me dwarszit of verdrietig maakt. Ik ben (of misschien was) iemand die zich dan terug trekt. Ik val daar liever niemand mee lastig. Toch ook in dit geval ben ik begonnen met het zoeken naar oogcontact. Dat lukt niet met iedereen, dat is me wel duidelijk geworden. Maar ik ontdekte, dat ik vaak bijzondere reakties kreeg: de toehoorder gaven me heldere inzichten en overzichten. Daarbij heb ik de keuze om te luisteren en daaruit het beste voor mij op te pikken, ofwel ging ik dieper en opener in op het thema. Ik blijf wel kijken. De eerste keren was dat erg moeilijk, maar het mooie is dat ik nooit het gevoel had, dat er niet geluisterd werd of dat er onbegrip was. Ik hoorde mezelf praten en terwijl dat dat gebeurde kwamen me andere gezichtspunten voor ogen, alsof het een soort therapie was.

Wat er allemaal niet kan groeien uit een simpel oogcontact. Het kan de start zijn van een genezingsproces.

Natuurlijk hoor ik je al zeggen: ‘en wát met de mensen uit je onmiddellijke omgeving?’ Ja, wát met je ouders, met diegene met wie je getrouwd bent, of met je kinderen? En vooral wanneer juist dáár je problemen zitten. Wát wanneer je je niet meer begrepen voelt bij deze mensen? Dit is één van mijn meest interessantste ervaringen in de laatste maanden. Bij mezelf zaten er behoorlijk veel wrevels naar mijn man. Mijn dochter had problemen, waarvan ik vond, dat het maar aanmodderde en mijn ouders enz…. Ik was nogal ontevreden over het feit dat ik het goede gevoel van op het WITHOF niet kon meenemen naar huis. Dat ik thuis geen zinnig gesprek kon voeren. Per toeval belde ik met een vriendin, die klaagde dat haar man steeds wegvluchtte in zijn werk, zogezegd wel hoorde, maar nooit luisterde: niet aanwezig was. Toen viel voor mezelf alles op zijn plaats. Ik was thuis altijd bezig, steeds met mijn rug naar de anderen toe. Ik keek bij ieder moeilijk gesprek naar buiten. Vond dat niemand me begreep en begreep niemand. Toen ik dat inzag, draaide ik me naar de ander toe en keek in de ogen bij ieder contact. Ik geef toe: dat blijft oefenen. Maar wat er uit voort kwam was toch wel spectaculair. Er is enorm veel gepraat en wat mooier is: er werd door mij daarna veel minder gepiekerd over hoe het zou moeten zijn of over het waarom van de dingen. Wat me vooral opviel was, dat de ander veel soepeler was in het ware leven dan in mijn gedachten.

Om een klein voorbeeldje te noemen. Ik kwijnde al jaren onder het feit dat mijn man steeds wit koos voor behang en verf. En het laatste jaar was ik wat meer voor mezelf opgekomen en had toch hier een daar de revolutionair uitgehangen (door bijvoorbeeld wolken in de gang te schilderen en een onderwaterwereld in het toilet). Steeds had ik het gevoel dat de kruik zolang te water ging tot hij barstte. Ik voelde dus steeds een onweer hangen. Tot vorige week. (Wat een oogcontact al niet teweegbrengt) Toen ik aangaf dat ik geen behang meer wou in de woonkamer, maar de muren wilde schilderen, zei mijn man (héél voorzichtig), dat hij liefst de woonkamer in een terrakleurige teint zag. Ik was perplex en snapte er niets van: hij wilde immers al 20 jaar geen andere kleur dan wit. Zijn antwoord was: “dat was een compromis, omdat we het nooit eens werden over een kleur!” Ik vertelde hem dat ik al zo lang die terrakleur wilde, doch niet durfde voorstellen. Hij geloofde me niet tot hij me in de ogen keek. Wij allebei gelukkig. Nu wel ja, nu besef ik dat hij vroeger veel naar mijn ogen keek, maar ik keek altijd weg. Onze beste periodes van ons huwelijk waren die waarbij we in elkanders ogen keken, wanneer er iets verteld werd dat emotioneel nogal moeilijk lag. Met mijn dochter en mijn ouders is er ook veel veranderd, alweer vanwege ons oogcontact. Er werd in het verleden maar zelden zo eerlijk gepraat. Ik weet het: het vergt wel meer tijd, zo’n goed gesprek. Maar als ik zie hoeveel tijd ik verpiekerd (en verpieterd) heb, dan weet ik nu wel wat ik liever doe. Mensen in de ogen kijken en echt contact maken is veel fijner en constructiever.

O ja, er valt nog wel iets toe te voegen: Het lukt mezelf echt niet altijd om bovenstaande toe te passen. Ik heb wel dagen dat ik vergeet oogcontact te maken of soms wil ik het ook niet. Maar ik denk zo een verloren slag is nog geen verloren oorlog, dus volgende keer beter.

Ja toch?

24-05-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

18-05-2006 om 00:00 geschreven door annemiek