komt er vandaag een vrouwke bij mij vertellen dat er al een paar dagen een mooie witte auto in de straat staat en dat er nu twee jonge gastjes in zitten die bezig zijn met het stuur en onder het stuur en dat ze denkt dat die de auto gaan pikken ik zeg: "heb je de politie gebeld?" "oh, nee, en dat nog slaag krijgen ook!", zegt ze ......... ik zeg: "zijn ze nog bezig in die auto?" zij kijkt en zegt: "nee, hij is nu net weg" ......... hier kan ik zelf dus ook niks mee wanneer ik zelf bel vraagt die politie van alles aan mij maar ik heb het van horen zeggen en dat vrouwke zal niks willen getuigen ........ daarnaast is dat vrouwke soms wel erg achterdochtig dus wie weet is er niks aan de hand... of wel dus ik handel niet maar denk er wel over na ..... ik vraag aan anderen rondom me hoe zij zouden reageren wanneer ze getuige zouden zijn van een mogelijke diefstal niemand zou reageren en ze vragen mij wat ik zou doen ik hoef geen aantwoord te geven ze vullen het zelf wel in voor mij: "gij zou onmiddellijk reageren, jou kennende" zeker wel! altijd! sommigen van mijn gesprekgenoten lezen deze blog anoniem, reageren dus nooit geen probleem, ze vertellen het me wel, dus zeg ik: een prima onderwerp voor mijn blog, hè?
ik vraag me dus af of het echt ieder voor zich is in dit landje? of er slechts een paar witte raven zijn die handelen? of iedereen zich omdraait en zijn schouders optrekt
ik weet wel dat sommigen om hun nobele daden zelf afgestraft worden en soms zelfs gedood ik weet wel dat een hulpverlener soms zelf slachtoffer wordt ook ik heb al diverse malen de gevolgen gedragen van mijn gevoel van burgerplicht jawel, ik heb al klappen gekregen en jawel, ik heb al voor schade opgedraaid die indirect gevolg was van mijn alertheid en jawel door mijn toedoen is er ook al eens een onschuldige door de politie ondervraagd
maar niks in mij belet me om te handelen wanneer ik een misdaad zie gebeuren niets, Annemiek? hmmm, ik hoop dat ik dit nooit meemaak, wanneer ik bijvoorbeeld een kind of bejaarde bij me heb die mag ik niet mee in gevaar brengen dus ik ken wel een uitzondering op mijn regel en zeg nooit "nooit"
voor wie denkt dat ik bloedserieus ben en voor alle anderen die beter weten heb ik hier het resultaat van mijn ongebreidelde nieuwsgierigheid woman in shower and a man too
vanmorgen dacht ik nog: "vanavond toch een beetje vroeger gaan slapen...." . . het is weer later geworden dan gepland en daar is ook een verklaring voor ik weet het iedere smoes is een smoes om weer te laat in mijn bed te duiken wegens te lang aan de computer . maar deze keer is het dus anders echt! . vandaag heb ik op een vrij gestructureerde manier bergen werk verzet werk wat velen altijd gestructureerd doen maar ik dus zelden . vandaag (en gisteren trouwens ook al) was dat anders: alvorens de pc tegen te komen heb ik dus met enige structuur behoorlijk wat huishoudelijke taken uitgevoerd zelfs het een en ander voorbereid voor morgen én nog van alles en nog wat afgemaakt wat gewoonlijk blijft liggen . daarna een dringend telefoontje gepleegd iets wat ik gewoonlijk nog véél langer uitstel tot het echt te laat is en dan pas kalender en affiches gemaakt voor de vereniging . met andere woorden: bijna zou ik weer niet geblogd hebben er was zelfs geen inspiratie deze keer heb ik mezelf verteld: je krijgt altijd inspiratie als je je ingelogd hebt . dit is het resultaat: en ja, natuurlijk is het weer laat! ;)
voorbij is een 'gewone' week in mijn leven een week na een bijzondere vakantie een week boordevol schrijf ideeën een week boordevol plannen een week van vele woorden over ervaringen een week van veel luisteren naar andermans ervaringen een week waarin onze dochter het huis verliet een week van een poes vasthouden en terug afgeven een week van voelen hoe het nu voor ons is een week van fijne chats met onze dochter een week van tevredenheid over haar een week van me gelukkig voelen een week van vrede in mijn hart een week van blij thuis te zijn een week van dit anders dan anders te ervaren een week van vakantie gevoel een week van geluk om hier te wonen een week van vogel(lok)voer een week van didgeridoo muziek een week van kadootjes geven en er zijn er nóg een week van contrasten tussen mij en zij een week die niet is samen te vatten in deze zinnen een week die gewoon is wat ze is een week boordevol kleine geschenkjes een week waar niemand mijn geluksgevoel kon verstoren een week die zich mag herhalen
vandaag overviel me het gevoel dat ik deze mail moest sturen maar niet alleen naar mijn oom ook naar mijn lieve vriendin in Canada met wie ik in het engels converseer die dus deze blog probeert te lezen maar daar niet altijd in slaagt deze mail bevat allerlei gevoelens, gedachten en inzichten die tijdens en na mijn reis ontstonden die naar mijn mening waardevoller zijn dan alle woorden die mijn reis omschreven
terwijl ik deze woorden neerschreef dacht ik: dit is belangrijk, dit is dé essentie dit is een scharnierpunt in mijn leven daarom plaats ik een stukje van deze mail ook in mijn blog
.......
This week I was a busy bee again, telling everybody about this perfect perfect month which I will keep in my heart as a present for ever....
Everybody tells me that I look great! That this holliday did me good. This is what it is.
At the other hand (I realize now when I'm writing this mail) my busy being this week, putted some emotions of me on the background. And now, at this moment, there are tears in my eyes again, which I cannot exactly explain.
It must be the feeling of missing you both and Chippy and the birds and the peace in your house, and the silence in nature........ This all had a big impact, there are no words for this....
There is also a strange feeling inside which came when I looked over and over again to all those figtrees everywhere. These are my most favorite trees and at the end of my holliday I asked "why?" Then the answer came: "because they make their own roots after they are born." I had no roots, but since I met these trees my roots started to grow, they went down during years. And this holliday they touched the earth... and went into it. Since I came back I'm every minute aware of the gound or floor under my feet. When I'm in close heart contact with people, I feel the energy flowing through my body, down to earth.. I never felt this before, in the past I felt like it lifted me up, like my feet did not touch the ground.
This gives me also the sign that a new period in my life started: "make some choises and live in balance with these choises" It is about neutralising the difference between theory and practise.
A long mail, huh? I'm glad that I've found words for what is happening inside. It is also good for me to express.
I would give you all warm hugh for everything you gave me.
.......
wakker geworden en meteen mijn gekochte CD opgezet: Australische vogel geluiden yessss! ze staan er allemaal op! vandaag een dagje chocolaterie ook babbelen met onze vriendin, collega, steun en toeverlaat die ook in onze zaak werkt
ondertussen vliegen er al dagen allerlei goede voornemens door mijn gedachten ik voel me gelouterd sinds mijn reis heb verschillende conclusies getrokken ik voel me gelukkig dat is de belangrijkste al de anderen betreffen andere aanpak van huidige situaties hoe in de toekomst daar mee om te gaan zodat het vredige gevoel in me blijft bestaan
ah ja, kben ook een vogelvoeder project gestart want wie zegt dat ik ze hier niet tammer krijg?
ondertussen struin ik door oudere mails en plots valt mijn oog op boekenbon die ik gewonnen heb wacht ff kheb nog niet alle post doorgenomen...............ja: een bon van 10 euro van de Standaard Boekhandel! tof
nu vandaag nog mijn terugreis publiceren (in het verleden, dus ergens hieronder) en/ mijn foto's en mini filmpjes uploaden en misschien een boekje van deze reis laten maken via Lulu maar dan moet ik eerst nog de foutjes corrigeren
kben thuis sinds gisteren avond kwart voor negen zoveel te vertellen vandaag komt het er nog niet van ..... ondertussen ben ik onverwacht al naar de markt gegaan en me alweer reuze geamuseerd ....... mijn dochter heeft een katje gehaald voor d'r vriend het was eerst in volle paniek nu snort het en blijft dicht tegen mijn hals zitten
wanneer we 8 uur later landen in Kuala Lumpur halen we eerst de bagage op want er is voor ons een gratis dag hotel geboekt. op een of andere manier had ik de indruk, dat dit hotel grensde aan de luchthaven na enige navraag worden we diverse keren van het kastje naar de muur gestuurd of begreep ik het gewoon allemaal verkeerd in ieder geval hebben we zeker 6x dezelfde lift genomen mijn neef wordt er zenuwachtig van en ik begin meer en meer te lachen het is ook allemaal zo komisch maar ondertussen blijkt men ons al een uurtje om te roepen natuurlijk hoor ik door alle lawaai niets en zeker niet onze naam met een maleisisch accent alvorens we in een mini busje stappen vraagt men of we geïnterresseerd zijn in een kleine rondtour ik wel, mijn neef niet, dus moet ik meer betalen geen probleem: ik wil meer zien dan een luchthaven en hotel
we stappen met enkele anderen in het busje en dan blijkt dat hotel niet vlakbij te zijn dus krijg ik al meteen een indruk van het land, zijn natuur en bewoners en ik kijk mijn ogen uit zo modern alles in en om de luchthaven is zo arm en eenvoudig is de streek die we doorkruisen ik voel me enigszins ongemakkelijk de rol van rijke toerist ligt me niet bovendien is dit niet mijn manier van reizen niet mijn manier van contact maken met een land ... en toch .... is ook dit een manier van beleven zo komen de meeste west Europeanen in die land aan dus ik besluit me over te geven en alle ervaring te laten binnenkomen ik probeer me terug onbevangen op te stellen en deze keer is dat verdomd moeilijk
44 km en 3 kwartier later arriveren we in Allson Klana Resort mijn mond valt open van verbazing vele vrienden, familie en kenissen vertelden me wel eens over luxe hotels over pracht en praal: oogverblindende luxe deze keer sta ik er zelf en ik vind het moeilijk te aanvaarden we worden te woord gestaan en bediend als eregasten krijgen een luxe kamer met zicht op zwembad allemaal gratis!
het is ondertussen 9 uur plaatselijke tijd dus we ontbijten meteen: wat een luxe buffet en ik proef allerlei gerechten die ik niet ken en begin te acclimatiseren eigenlijk voel ik wat veranderen in mezelf vanaf het moment dat ik begin met mijn waardering uit te spreken naar iedereen die er werkt vanaf het moment dat ik mijn dankbaarheid kan uiten voel ik me rustiger worden
terug op de kamer slaap ik enkele uurtjes om 1 uur word ik opgepikt voor een kort bezoek aan Kuala Lumpur wanneer de chauffeur (en tegelijk gids) arriveert blijk ik de enige passagier te wezen we rijden een dik uur voor we er zijn via een tolweg en dat is jammer zo zie ik minder van de streek in de stad aangekomen volgt mijn gids een vaste tour een van gebouwen, gebouwen en gebouwen beleefd trek ik foto's van alles wat hij me toont hij is trots op deze stad met alle glitter en glamour na Australië brengt dit land me in onrust zoveel lawaai, geen hartcontact, snel, snel, snel langs een paleis met echte gouden kronen op de hekken langs oude gebouwen met een geladen geschiedenis langs nieuwe gebouwen die elkaar de loef afsteken in een toren naar boven, snel foto's trekken, ook van de honderdjarige boom die mocht blijven staan daarna binnen en buiten de Petronas Twintowers met een enorm shopping centrum we passeren apen in de buurt van een overdekte vogeltuin het weinige groen in deze stad is met een net overspannen geen tijd om binnen te gaan wel tijd om nog te shoppen in een handcraft centrum waar mijn gids een procentje krijgt van mijn aankopen wat doe ik hier.......... ik begin te lachen om mezelf om mijn wereldvreemd gedrag om mijn vermeende vrijheid die ik hier weer verlies om hoe ik me vandaag hier en nu laat 'leven' om mijn gids, die ik niet wil kwetsen maar die op een totaal andere golflengte zit om de grond die ik niet meer onder mijn voeten voel ......... tot ik een fotokadertje zie met daarin de bloemen van mijn bruidsboeket en ik besluit het te kopen na 24 jaar wordt het wel eens tijd dat ik ons tweetjes in een nieuw kadertje plaats met een foto die ik wél graag zie in plaats van die oude die ik vervloek ...... wanneer we buiten komen zie ik zoals gewoonlijk figtrees en ik vraag me ook zoals gewoonlijk af wat trekt me aan in die bomen? deze keer weet ik het: hun wortels ze vertellen me dat het nooit te laat is om alsnog wortels te ontwikkelen dat kan altijd nog vanuit de kruin en een dun worteltje kan uitgroeien tot een stevige stam en vele worteltjes groeien samen uit tot een boom waar iedereen die passeert tegenop kijkt .......... terug in de auto zitten we in de drukke avond spits en ik geraak terug in een geluksgevoel om die chauffeur die eigenlijk erg goed rijdt om diezelfde chauffeur die ondanks dat ik alleen was me toch alles liet zien en zorgzaam met me om ging om het feit dat ik in dit land me meer bewust werd van de verscheidenheid tussen landen en mensen ......... het regent en het is warm, het is hier groen vele onkruiden zijn bij ons dure kamerplanten dit formaat is zelfs onbetaalbaar deze tijd van de dag zie ik allerlei armoedige winkeltjes binnen en buiten de stad wat een overlevingsdrang! ...... wanneer ik weer arriveer in het hotel ben ik een beetje oververhit en dus duik ik het zwembad in slechts 3 andere mensen delen dit bad met mij en ik geniet dan toch gelukkig van déze luxe ofschoon een kikker daar anders over denkt hij denkt niet meer ligt dood te drijven in een luxe zwembad .......... het regent wanneer we gaan dineren reuze slakken genieten er van en vogels beginnen ook hier eindelijk te fluiten een uitgebreid buffet wacht ons op en om 9 uur worden we weer opgepikt en naar de luchthaven gebracht langs wegen met guirlandes van lichtjes langs prachtig verlichte struiken en gebouwen maar ook langs winkeltjes die nog steeds open zijn geen klanten te zien.......
even tussendoor op een raar toetsenbord die soms vreemde kronkels vertoont we hebben weer 8 uur vertraging naar het schijnt is er een ruit gebarsten ok, het zij zo de rest vertel ik wel wanneer ik thuis ben of misschien later, vannacht mailen lukt me gelukkig nog wel chatten met messenger niet vandaag een snelle tour gemaakt door Kuala Lumpur en vanavond een dolle rit naar de luchthaven met een chauffeur die plots dronken leek te zijn ik snap het nog niet helemaal maar hij reed op de middenstreep van de weg ik zei nog tegen mijn neef: kijk hier rijden ze niet links en niet rechts maar ok, we hebben het overleefd voor de rest veel gelachen en goede gesprekken gevoerd daar is genoeg tijd voor
3500 km later: mijn gehuurde Hyundai Getz keert terug naar de basis nu hoor ik pas dat ik echt niets moet betalen ook dit financiert mijn oom en ik sta daarbij te duizelen deze maand is echt een 'kado maand' wat heb ik gedaan om dit allemaal te krijgen??? alles wordt automatisch van zijn rekening betaald even later verschijnt hij met zijn partner en vrienden om ons uit te zwaaien net terwijl we onze bagage in checken en te horen krijgen dat er ook nog plaats is op een eerder vliegtuig maar dan is het afscheid wel erg abdrupt en moeten we langer wachten in Brisbane voor de volgende vlucht dus we nemen nog een koffie met gebak en babbelen zoals gewoonlijk 100 uit allemaal luchtig en vrolijk, het afscheid uitstellend tot het onherroepelijk tijd is en de traantjes beginnen vloeien, hier zijn geen woorden voor of toch niet de 'juiste' woorden blikken spreken boekdelen we zitten aan een minder zichtbaar raampje dus ik zie ze wuiven, maar ze zien ons niet... en dan kiezen we het luchtruim richting Brisbane in de verte zie ik Boyne Island en de weg die ik zuidwaarts reed richting de walvissen ik kijk en ik kijk en verberg mijn tranen tjonge, wat heb ik het moeilijk...
een uurtje (6 u plaatselijke tijd) later landen we alweer om te wachten tot middernacht voor de volgende vlucht deze keer richting Kuala Lumpur 8 uur vliegen .... Australië ligt achter ons
voel me ambetant in mijn buik straks de auto terug brengen en dan afscheid nemen ik denk dat ik mijn tijd nog even doorbreng met tekenen dan lijkt de zwaarte een beetje lichter hoop ik
hoe is het mogelijk: ik heb me overslapen! waarschijnlijk omdat ik vergeten was om de gordijnen te openen voor ik in bed kroop ... de tai chi met zicht op zee kan ik wel vergeten ach, misschien gebeurt dit slechts 1 dag in de week ik zoek mijn spulletjes bij elkaar en mis mijn autosleutels ik hoef echt niet overal te zoeken er zijn slechts 3 plekken waar ik ze bewaar in mijn zakken, in een zakje van mijn handtas of naast de deur op de grond nergens te vinden plots herinner ik me een geluid op het terras van het restaurant en besluit eerst daar te gaan kijken voor er enige reden tot paniek is iemand die al vroeg bezig is met de boel te poetsen zoekt in allerlei schuiven en vindt niets tot hij ze gewoon bovenop de toog ziet liggen ja, het zijn de mijne.
ik opgewekt langs het postkantoor: moet nog een aantal kaarten posten daarna uitchecken en richting een plekje aan zee waarvan ik weet dat ze er ontbijt serveren het is er als een prentje nee, eerder als een scene uit een film zelfs geen briesje wind de zon die over de zee schijnt allerlei vogels die kwetteren ..... terug naar het noorden richting Boyne Island mijn laatste volle dag vakantie zit er op zoveel gezien, zoveel gebabbeld, nog zo weinig gezegd...... gelukkig is er het internet en is tegenwoordig een 'goodbye' nooit 'vaarwel' ook dit internet maakt dat degene die ik achterliet toch dichtbij lijken wanneer we chatten het wonder van deze tijd ..... wat zal ik het meeste echt missen? de vogelgeluiden daar helpt geen cd dat gevoel of ze iedere dag voor mij uit volle borst het allerbeste lieten horen hoeveel keren ik tijdens het wandelen stil heb gestaan om de vogel te ontwaren die ik hoorde ik weet het niet wanneer ik dit schijf voel ik me verdrietig worden natuurlijk indien ik deze emotie niet voelde zouden mijn woorden hierboven dode letters zijn en was alles betreffende deze reis verzonnen, uit mijn duim gezogen
vannacht was het een drukke nacht wat wil je, kben ook jong geweest er werd beneden gezongen en gefuifd en dat was tot boven te horen en met een dunne katoenen deken kreeg ik het erg koud dus maar weer het dekbed uit mijn auto gehaald voor de rest geslapen als een roosje 's morgens zag ik mensen tai chi doen met zicht op zee ik moest echter naar de boot maar morgen vroeg hoop ik mee te kunnen doen als ik het nog kan, het is jaren geleden
aan de haven een fruitsalade als ontbijt de boot ligt te blinken er waren gisteren nog geen walvissen gesignaleerd maar ik hoop op een prachtige dag het is niet koud wanneer we de haven uitvaren pelikanen en aalscholvers kijken ons na ik zit op een soort katamaran speedboot maar wel met enorme proporties wat een luxe overal toff zitplaatsen we zijn met niet zoveel mensen dus ruimte zat we varen langs de kust van Fraser Island naar het schijnt het grootste 'zand eiland' ter wereld
plots legt de schipper de boot stil geen walvissen, wel dolfijnen dartelen om ons heen moeilijk vast te leggen op de foto het zijn grote en de springen soms uit het water alsof ze getraind zijn, haha in ieder geval hebben we die dan toch al gezien!
ze verdwijnen terug onderwater op zoek naar vis en wij hervatten onze reis weer een heel eind verder vertelt de schipper waar we op moeten letten: o.a. luchtfontijnen iedereen tuurt de horizon af.....niets te zien tot de schipper op de marifoon hoort, dat een ander schip de eerste van dit seizoen heeft gevonden we stevenen er op af met een rotvaart het schip hangt er van achterover
en plotseling zijn ze daar soms zo'n pluim, soms een staart, soms een rug ik denk dat het er 3 zijn maar iedere keer als we ze hebben gezien duiken ze voor minstens 15 minuten terug onder we zijn nu met 4 boten rustig varend in de richting die we denken dat ze gaan en jaaaaaa!!!! en nog, wel zeker 10 keer duiken ze terug op eentje maakt er zelfs een heuse vertoning van hij springt voor 3/4 uit het water natuurlijk was iedereen te laat om een foto te maken in ieder geval is het echt wel indrukwekkend zelfs de schipper verliest zijn tijd uit het oog dat maakt dat we uiteindelijk (nog veels te vroeg) terug op de haven af racen het gaat zo hard dat we niet meer op het dek kunnen zitten maar binnen is er koffie en thee en cakes en rozijnenbrood en nog veel meer en video's, niemand verveelt zich omdat er nog geen walvissen gezien waren kon ik nog geen dagtocht boeken vanaf nu zal dat wl het geval zijn maar ok, ik heb ze gezien!
's middags rij ik naar Maryborough een stadje met zeer oude gebouwen de moeite waard terwijl ik nu de link opzoek zie ik dat ik iets heel goed gezien had: ik meende Mary Poppins te passeren en ja hoor, je vindt er een beeld van haar
wanneer ik terug keer naar mijn verblijfplaats ontdek ik verscheidene winkeltjes waar ik beslist even moet verblijven en eigenlijk handen vol geld uitgeef aan kadootjes en een juweel voor mezelf: het is een pendel aan een zilveren ketting de steen is een lapis lazuli
na en douche en bloggen sluit ik nu af anders vis ik achter het net in een of ander restaurant
Kheb geen zittend gat: weer vertrokken voor een paar dagen deze keer naar het zuiden: Hervey Bay een prachtige weg boordevol vergezichten onderweg besloot een prachtige grote kangoeroe over te steken ik kon nog met net op tijd remmen een konijn begint dan te zigzaggen den deze niet, gewoon recht voorruit hij was eerst! nog nooit zo'n grote gezien
de kust bij Hervey Bay is super toeristisch en de weg loopt er dicht langs ik heb een boottocht geboekt om eventueel walvissen te zien die komen hier vanaf deze tijd van het jaar tot oktober om hun jongen te laten aansterken voor de tocht verder zuidwaarts tot nu toe zijn er nog niet veel gezien dus ik hoop het beste maar de boot heeft ruiten onderaan dus er zal toch wel genoeg te zien zijn
ik logeer in een Fraser Roving Backpacker Accommodation allemaal jonge mensen natuurlijk is wel tof en low budget met internet vandaar dat ik me nu even amuseer anders lopen mijn verhalen weer te ver achter moet trouwens de vorige reis nog verder uitwerken en daar heb ik nu weer tijd voor
slaapzakken zijn hier verboden dus ik zal mijn dekbed ook maar in de auto laten ben benieuwd gelukkig is het aan zee een pak warmer dan in het binnenland heb trouwens vandaag mijn eerste spat regen gespot niet genoeg om nat te worden, haha
de restaurants in dit deel van Australie lijken op fastfoods dus je moet alles bestellen en betalen aan een loket daarna krijg je een nummer en kies je een tafel drinken bestel je apart aan de bar maar het eten wordt gelukkig wel vers bereid wil je een echt restaurant, dan moet je goed zoeken maar ze zijn er wel voor de rest is hier het rookverbod in openbare gelegenheden al lang ingeburgerd en de rokers hebben ongezellige hoekjes je zou het voor minder laten
gisteren en vandaag bij Willem en Heidi op bezoek geweest vrienden van Ben en Nederlanders vreemd wij switchen continue van het nederlands in het engels wat tof is: echter filterkoffie hier in Australie kom ik voor de rest alleen 'oplos' tegen en zeker al helemaal geen koffiezet vandaar dat de smoes om een vergeten zonnebril op te halen met 2 handen werd gebruikt maar nee, hartelijke mensen, echt wel
gisteren zijn we ook naar Gladstone gereden om er een beetje te shoppen en rond te touren voor de rest gaat het leven zijn gangetje ik kan er ook niet aan doen dat ik gewoon graag hier ben
Willem toonde me echter een website en het begint alweer te kriebelen walvissen trekken gedurende deze tijd van het jaar langs de kust je kan die zien door een boottocht te boeken moet ik wel weer 2x in de vreemde overnachten want het is een dagtocht die 300 km van hier vertrekt morgen eens bellen of er nog plaats is ... (vandaag kan ik op een of andere manier geen linken plaatsen)
met 2000 km meer op de teller en een weekje later ben ik weer terug ondertussen een dagboek bijgehouden en dat was nodig! anders zou ik niet weten wat eerst te vertellen daarom probeer ik het in de loop dan de volgende week alles op de juiste datum te plaatsen dus even naar beneden scrollen vandaag echter komt alles meteen op het net: kben opnieuw in Mount Morgan geweest en overnacht in een cabin van Silver Wattle Tourist Park wow, de koudste nacht van alle koude nachten ik durfde me niet te bewegen uit angst, dat ik weer ergens kou zou voelen op de duur heb ik alle dekens losgewoeld en me er helemaal in opgerold
om 9.45 begon een begeleide bustour de enige waaraan ik heb deelgenomen, omdat ik anders het mijn gebied niet in mocht vroeger was hier dus een grote mijn waar men goud en koper vond en later ook dinosaurus sporen bijna niet voor te stellen: deze zag ik boven in een berg waar vroeger een speciale klei voor bakstenen opgroef het geeft een idee over hoe de aarde beweegt
bustours is niet echt mijn ding ofschoon de chauffeur en zijn dochter van daar waren en ofschoon ik alles uitleg goed kon volgen en ofschoon deze tour zijn geld waard was toch was ik blij dat ik na 2 1/2 uur mijn autootje terug zag
om vervolgens in te gaan op een bijzonder verzoek van een vrouw die ik gisteren had leren kennen in East Street ze heeft een winkeltje booooooordevol eigen handwerk en poppen en schilderijen en kleren die prachtig bewerkt zijn en........ ik kan het niet benoemen mijn mond viel open toen ik er gisteren binnen kwam en het klikte meteen tussen haar en mij ze is niet te schatten qua leeftijd ergens tussen 60 en 70 jaar Josselyn heet ze en ze kwam lang geleden uit Nieuw Zeeland ik wist niet waar eerst te kijken en bij ieder stuk had ze een verhaal ook nam ze een foto van mij met de waar die ik kocht zodat ze niet echt afstand nam van wat ze gecreeerd had meteen kreeg ik dus een invitatie om op de koffie te komen voor ik weer vertrok richting Gladstone.............. ............. pas uuuuuren later verliet ik een vriendin waarmee ik op dezelfde golflengte zat wat hebben wij gekletst via haar kreeg ik ook een andere kijk op het stadje nee, ik zeg dit verkeerd, zij bevestigde mij gevoel dat het hier niet helemaal zo goed ging met de mensen ik had al veel dronkenschap gezien en allerlei plaatsen waar je kon gokken sinds de mijn sloot was de bevolking gekrompen van 14000 tot 3000 mensen en degene die was overgebleven werkte in het tourisme of verzonk in armoede vanwege drank en gokverslaving vandaar dat ik in dit stadje geen vredig gevoel had wel allerlei oude historische gebouwen en huizen die echter niet goed onderhouden worden ofschoon het geklasseerd werd
tot zover mijn laatste dag op mijn eentje nog een week voor we weer op huis aan gaan
Alweer een koude nacht achter de rug mijn auto heeft bevroren ramen vanmorgen zijn de Nederlanders met veel lawaai vertrokken eerst dahct ik nog dat het aan de vloeren lag maar nee, toen ik er over liep maakte ik nauwelijks geluid mijn tafel genoot is nog niet wakker en ik besluit mijn email adres onder de deur te schuiven als die ooit richting Europa komt zou het fijn zijn om hem terug te zien kan ik een stukje van Belgie tonen
ik vertrek vroeg en slechts een half uurtje later heb ik een klapband ik hoorde eerst een geluid en zocht een plek om te stoppen maar het was dus al niet meer nodig direct de kant in steen voor mijn linker voorwiel gelegd bagage uit geladen wiel los gezet en beginnen puzzelen met de krik nog voor ik hem doorhad stopte er een veehandelaar een man van weinig woorden verwisselde mijn wiel nadat ook hij moet puzzelen met de krik ondertussen brak het vee zijn wagen van binnen af allee ja, zo leek het wel de wagen staat scheef en ze worden nerveus het dondert alsof een berg rotsblokken naar beneden valt hij maakt er niks uit dus ik dan ook maar niet wel het langsrijdende verkeer in het oog gehouden en teken geven om afstand te houden want het is het wiel aan de rechterkant
een dik kwartier later bol ik alweer verder In Rockhampton passeer ik het Aboriginal Dreamtime Center de winkel is al open de rondleiding volgt een uurtje later Alles wordt verzocht door vrijwilligers hier en daar is het bezoek interactief mijn boemerang vliegt de verkeerde kant uit de didgeridoo klinkt fantastisch maar ik ben het dan ook niet die speelt moet dat toch thuis eens proberen want John heeft er ooit eentje voor mij en Renilde gekocht in ieder geval ben ik verbaast over wat de Aboriginals allemaal gebruikten om te overleven iedere boom of plant of dier had wel een toepassing
verderop, net over de rivier in Rockhampton sla ik in een opwelling linksaf mijn oog valt direct op de River View Lodge tussen allerlei grote gebouwen ligt het ietsje achterin een toffe vrouw zit op de trap ervoor met Molly de kat ik heb direct geboekt het is er warm binnen en iederen is echt vriendelijk
vervolgens zoek ik een afdeling van mijn autoverhuurcentrum om die klapband te melden en te vragen waar ik die kan vervangen alles komt snel in orde en het duurt niet lang of ik rij weer gerust rond
richting de Botanical Gardens en de Zoo het laatste wordt gerund door vrijwilligers de dieren zitten er in armoedige omstandigheden en dat maakt me verdrietig
's avonds eet ik een restaurant waar ook een afdeling is met gokmachines wat een combinatie, maar niet vreemd in Australie ik eet mijn buikje rond met spare ribs daarna terug naar de Lodge enkelen zitten daar weer buiten op de trappen en ik voeg me bij hun met een Ginger biertje uren zitten babbelen met mensen van Sapphire er hangt hier een sfeer van overjaarse hippies eigenlijk meer zoals in mijn woonplaats vroeger daar zaten we ook tot 's avonds laat op de dijk niks moest, alles kon ik val tevreden in slaap in een warm bed
zalig geslapen en deze keer ook minder pijn in lijf dus de warmte heeft me deugd gedaan ik eet noedels voor ontbijt en borstel mijn haar buiten in het zonnetje er hangen mandarijntje in een boompje ik pluk de rijpste, die is verrukkelijk plots zit er een rainbowlorikee voor me op een stoel ik buk me en een andere landt op mijn rug en nog een boven op mijn hoofd die vragen om voedsel, zijn dat duidelijk gewoon maar ik heb niks, toch kan ik ze aanraken ze zijn zo mooi, alle kleuren van de regenboog op sommige internetsites noem ik mezelf regenboogvrouwtje maar nu voel ik me dat nog meer dan vroeger
ik rij terug naar de plek van gisteren om nog een ondergronds mijn te bezoeken vandaar uit naar een openlucht (rommel) markt echt iets plaatselijk met live muziek naast de rommel wordt er ook druk onderhandeld over edelstenen en mineralen, het heeft wel iets
op aanraden van de eigenaresse van Bedford Gardens neem ik een alternatieve binnenweg naar het noorden ze vertelt me dat die vers geasfalteerd is ... de eerste 10 km .... daarna rij ik zeker 50 km op een weg vol grit en dit gaat beter op hoge snelheid dan traag gedurende heel die tijd kom ik niemand anders tegen en achteraf realiseer ik me dat dat toch wel een risico is want onderweg zie ik restanten van bosbranden en zelfs in de verte nog nieuwe rookpluimen en vee overal zoals gewoonlijk
onderweg begin ik mijn eigen melodie te zingen daarop plaats ik woorden die in me op komen die een intentie verwoorden mijn intentie van gisteren kwam uit: ik wilde een warm plek vinden dus vandaag concentreer ik me op gezelschap ik vraag om iemand te ontmoeten die op hetzelfde niveau denkt als ik ik heb eigenlijk erg weinig gesproken met mensen ik voelde tot nu toe weinig behoefte maar vandaag is het anders noem het honger naar een veilig en openhartig contact
ik ben onderweg naar Mackay weet nog niet goed wat daar te doen tot ik plots een gevoel krijg dat ik moet afslaan richting Marlborough weer een plaatsje in the middel of nowhere en eigenlijk al richting huis wat bezielt me? behalve het gevoel dat ik mijn intuitie volg
treinen passeren me nu 80 wagons met kolen is normaal hier naar het schijnt is dit in het diepe binnenland dubbel zoveel duurt zeer lang als je moet wachten
een oud hotel/motel kaal interieur arrogante nederlanders zijn hier per ongeluk ook ik laat niet merken dat ik ze versta voel me wel beschaamd om hun gedrag ja, het is hier niet gezellig, maar sommige mensen weten niet beter daarom hoeven ze nog geen lelijke blikken te incasseren ... de deur gaat open en daar is de persoon die ik verwacht ik voel het direct we worden tegelijk naar onze kamers geleid en vanzelf stellen we ons voor aan elkaar en meteen besluiten we samen te dineren dit gaat zo snel dat ik zeker weet dat het goed zit altijd wanneer het goed zit, wanneer ik zulke mensen onmoet, gaat het altijd zo snel er zijn geen reserves het voelt veilig vanaf het eerste moment die avond zitten we dus in een kaal cafe te kletsen dat de stukken eraf vliegen
een pracht mens die op pensioen is werkt nu meestal als vrijwilliger in een organisatie die scheepslui onthaalt, hen wegwijs maakt in Australie vroeger werkte hij voor een dienst historische gebouwen onderhield eigenlijk moest hij mensen opleiden die met toeristen in contact kwamen uren later duik ik mijn bedje in dit was een "perfect day"
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
