voorbij is een 'gewone' week in mijn leven een week na een bijzondere vakantie een week boordevol schrijf ideeën een week boordevol plannen een week van vele woorden over ervaringen een week van veel luisteren naar andermans ervaringen een week waarin onze dochter het huis verliet een week van een poes vasthouden en terug afgeven een week van voelen hoe het nu voor ons is een week van fijne chats met onze dochter een week van tevredenheid over haar een week van me gelukkig voelen een week van vrede in mijn hart een week van blij thuis te zijn een week van dit anders dan anders te ervaren een week van vakantie gevoel een week van geluk om hier te wonen een week van vogel(lok)voer een week van didgeridoo muziek een week van kadootjes geven en er zijn er nóg een week van contrasten tussen mij en zij een week die niet is samen te vatten in deze zinnen een week die gewoon is wat ze is een week boordevol kleine geschenkjes een week waar niemand mijn geluksgevoel kon verstoren een week die zich mag herhalen
vandaag overviel me het gevoel dat ik deze mail moest sturen maar niet alleen naar mijn oom ook naar mijn lieve vriendin in Canada met wie ik in het engels converseer die dus deze blog probeert te lezen maar daar niet altijd in slaagt deze mail bevat allerlei gevoelens, gedachten en inzichten die tijdens en na mijn reis ontstonden die naar mijn mening waardevoller zijn dan alle woorden die mijn reis omschreven
terwijl ik deze woorden neerschreef dacht ik: dit is belangrijk, dit is dé essentie dit is een scharnierpunt in mijn leven daarom plaats ik een stukje van deze mail ook in mijn blog
.......
This week I was a busy bee again, telling everybody about this perfect perfect month which I will keep in my heart as a present for ever....
Everybody tells me that I look great! That this holliday did me good. This is what it is.
At the other hand (I realize now when I'm writing this mail) my busy being this week, putted some emotions of me on the background. And now, at this moment, there are tears in my eyes again, which I cannot exactly explain.
It must be the feeling of missing you both and Chippy and the birds and the peace in your house, and the silence in nature........ This all had a big impact, there are no words for this....
There is also a strange feeling inside which came when I looked over and over again to all those figtrees everywhere. These are my most favorite trees and at the end of my holliday I asked "why?" Then the answer came: "because they make their own roots after they are born." I had no roots, but since I met these trees my roots started to grow, they went down during years. And this holliday they touched the earth... and went into it. Since I came back I'm every minute aware of the gound or floor under my feet. When I'm in close heart contact with people, I feel the energy flowing through my body, down to earth.. I never felt this before, in the past I felt like it lifted me up, like my feet did not touch the ground.
This gives me also the sign that a new period in my life started: "make some choises and live in balance with these choises" It is about neutralising the difference between theory and practise.
A long mail, huh? I'm glad that I've found words for what is happening inside. It is also good for me to express.
I would give you all warm hugh for everything you gave me.
.......
wakker geworden en meteen mijn gekochte CD opgezet: Australische vogel geluiden yessss! ze staan er allemaal op! vandaag een dagje chocolaterie ook babbelen met onze vriendin, collega, steun en toeverlaat die ook in onze zaak werkt
ondertussen vliegen er al dagen allerlei goede voornemens door mijn gedachten ik voel me gelouterd sinds mijn reis heb verschillende conclusies getrokken ik voel me gelukkig dat is de belangrijkste al de anderen betreffen andere aanpak van huidige situaties hoe in de toekomst daar mee om te gaan zodat het vredige gevoel in me blijft bestaan
ah ja, kben ook een vogelvoeder project gestart want wie zegt dat ik ze hier niet tammer krijg?
ondertussen struin ik door oudere mails en plots valt mijn oog op boekenbon die ik gewonnen heb wacht ff kheb nog niet alle post doorgenomen...............ja: een bon van 10 euro van de Standaard Boekhandel! tof
nu vandaag nog mijn terugreis publiceren (in het verleden, dus ergens hieronder) en/ mijn foto's en mini filmpjes uploaden en misschien een boekje van deze reis laten maken via Lulu maar dan moet ik eerst nog de foutjes corrigeren
kben thuis sinds gisteren avond kwart voor negen zoveel te vertellen vandaag komt het er nog niet van ..... ondertussen ben ik onverwacht al naar de markt gegaan en me alweer reuze geamuseerd ....... mijn dochter heeft een katje gehaald voor d'r vriend het was eerst in volle paniek nu snort het en blijft dicht tegen mijn hals zitten
wanneer we 8 uur later landen in Kuala Lumpur halen we eerst de bagage op want er is voor ons een gratis dag hotel geboekt. op een of andere manier had ik de indruk, dat dit hotel grensde aan de luchthaven na enige navraag worden we diverse keren van het kastje naar de muur gestuurd of begreep ik het gewoon allemaal verkeerd in ieder geval hebben we zeker 6x dezelfde lift genomen mijn neef wordt er zenuwachtig van en ik begin meer en meer te lachen het is ook allemaal zo komisch maar ondertussen blijkt men ons al een uurtje om te roepen natuurlijk hoor ik door alle lawaai niets en zeker niet onze naam met een maleisisch accent alvorens we in een mini busje stappen vraagt men of we geïnterresseerd zijn in een kleine rondtour ik wel, mijn neef niet, dus moet ik meer betalen geen probleem: ik wil meer zien dan een luchthaven en hotel
we stappen met enkele anderen in het busje en dan blijkt dat hotel niet vlakbij te zijn dus krijg ik al meteen een indruk van het land, zijn natuur en bewoners en ik kijk mijn ogen uit zo modern alles in en om de luchthaven is zo arm en eenvoudig is de streek die we doorkruisen ik voel me enigszins ongemakkelijk de rol van rijke toerist ligt me niet bovendien is dit niet mijn manier van reizen niet mijn manier van contact maken met een land ... en toch .... is ook dit een manier van beleven zo komen de meeste west Europeanen in die land aan dus ik besluit me over te geven en alle ervaring te laten binnenkomen ik probeer me terug onbevangen op te stellen en deze keer is dat verdomd moeilijk
44 km en 3 kwartier later arriveren we in Allson Klana Resort mijn mond valt open van verbazing vele vrienden, familie en kenissen vertelden me wel eens over luxe hotels over pracht en praal: oogverblindende luxe deze keer sta ik er zelf en ik vind het moeilijk te aanvaarden we worden te woord gestaan en bediend als eregasten krijgen een luxe kamer met zicht op zwembad allemaal gratis!
het is ondertussen 9 uur plaatselijke tijd dus we ontbijten meteen: wat een luxe buffet en ik proef allerlei gerechten die ik niet ken en begin te acclimatiseren eigenlijk voel ik wat veranderen in mezelf vanaf het moment dat ik begin met mijn waardering uit te spreken naar iedereen die er werkt vanaf het moment dat ik mijn dankbaarheid kan uiten voel ik me rustiger worden
terug op de kamer slaap ik enkele uurtjes om 1 uur word ik opgepikt voor een kort bezoek aan Kuala Lumpur wanneer de chauffeur (en tegelijk gids) arriveert blijk ik de enige passagier te wezen we rijden een dik uur voor we er zijn via een tolweg en dat is jammer zo zie ik minder van de streek in de stad aangekomen volgt mijn gids een vaste tour een van gebouwen, gebouwen en gebouwen beleefd trek ik foto's van alles wat hij me toont hij is trots op deze stad met alle glitter en glamour na Australië brengt dit land me in onrust zoveel lawaai, geen hartcontact, snel, snel, snel langs een paleis met echte gouden kronen op de hekken langs oude gebouwen met een geladen geschiedenis langs nieuwe gebouwen die elkaar de loef afsteken in een toren naar boven, snel foto's trekken, ook van de honderdjarige boom die mocht blijven staan daarna binnen en buiten de Petronas Twintowers met een enorm shopping centrum we passeren apen in de buurt van een overdekte vogeltuin het weinige groen in deze stad is met een net overspannen geen tijd om binnen te gaan wel tijd om nog te shoppen in een handcraft centrum waar mijn gids een procentje krijgt van mijn aankopen wat doe ik hier.......... ik begin te lachen om mezelf om mijn wereldvreemd gedrag om mijn vermeende vrijheid die ik hier weer verlies om hoe ik me vandaag hier en nu laat 'leven' om mijn gids, die ik niet wil kwetsen maar die op een totaal andere golflengte zit om de grond die ik niet meer onder mijn voeten voel ......... tot ik een fotokadertje zie met daarin de bloemen van mijn bruidsboeket en ik besluit het te kopen na 24 jaar wordt het wel eens tijd dat ik ons tweetjes in een nieuw kadertje plaats met een foto die ik wél graag zie in plaats van die oude die ik vervloek ...... wanneer we buiten komen zie ik zoals gewoonlijk figtrees en ik vraag me ook zoals gewoonlijk af wat trekt me aan in die bomen? deze keer weet ik het: hun wortels ze vertellen me dat het nooit te laat is om alsnog wortels te ontwikkelen dat kan altijd nog vanuit de kruin en een dun worteltje kan uitgroeien tot een stevige stam en vele worteltjes groeien samen uit tot een boom waar iedereen die passeert tegenop kijkt .......... terug in de auto zitten we in de drukke avond spits en ik geraak terug in een geluksgevoel om die chauffeur die eigenlijk erg goed rijdt om diezelfde chauffeur die ondanks dat ik alleen was me toch alles liet zien en zorgzaam met me om ging om het feit dat ik in dit land me meer bewust werd van de verscheidenheid tussen landen en mensen ......... het regent en het is warm, het is hier groen vele onkruiden zijn bij ons dure kamerplanten dit formaat is zelfs onbetaalbaar deze tijd van de dag zie ik allerlei armoedige winkeltjes binnen en buiten de stad wat een overlevingsdrang! ...... wanneer ik weer arriveer in het hotel ben ik een beetje oververhit en dus duik ik het zwembad in slechts 3 andere mensen delen dit bad met mij en ik geniet dan toch gelukkig van déze luxe ofschoon een kikker daar anders over denkt hij denkt niet meer ligt dood te drijven in een luxe zwembad .......... het regent wanneer we gaan dineren reuze slakken genieten er van en vogels beginnen ook hier eindelijk te fluiten een uitgebreid buffet wacht ons op en om 9 uur worden we weer opgepikt en naar de luchthaven gebracht langs wegen met guirlandes van lichtjes langs prachtig verlichte struiken en gebouwen maar ook langs winkeltjes die nog steeds open zijn geen klanten te zien.......
even tussendoor op een raar toetsenbord die soms vreemde kronkels vertoont we hebben weer 8 uur vertraging naar het schijnt is er een ruit gebarsten ok, het zij zo de rest vertel ik wel wanneer ik thuis ben of misschien later, vannacht mailen lukt me gelukkig nog wel chatten met messenger niet vandaag een snelle tour gemaakt door Kuala Lumpur en vanavond een dolle rit naar de luchthaven met een chauffeur die plots dronken leek te zijn ik snap het nog niet helemaal maar hij reed op de middenstreep van de weg ik zei nog tegen mijn neef: kijk hier rijden ze niet links en niet rechts maar ok, we hebben het overleefd voor de rest veel gelachen en goede gesprekken gevoerd daar is genoeg tijd voor
3500 km later: mijn gehuurde Hyundai Getz keert terug naar de basis nu hoor ik pas dat ik echt niets moet betalen ook dit financiert mijn oom en ik sta daarbij te duizelen deze maand is echt een 'kado maand' wat heb ik gedaan om dit allemaal te krijgen??? alles wordt automatisch van zijn rekening betaald even later verschijnt hij met zijn partner en vrienden om ons uit te zwaaien net terwijl we onze bagage in checken en te horen krijgen dat er ook nog plaats is op een eerder vliegtuig maar dan is het afscheid wel erg abdrupt en moeten we langer wachten in Brisbane voor de volgende vlucht dus we nemen nog een koffie met gebak en babbelen zoals gewoonlijk 100 uit allemaal luchtig en vrolijk, het afscheid uitstellend tot het onherroepelijk tijd is en de traantjes beginnen vloeien, hier zijn geen woorden voor of toch niet de 'juiste' woorden blikken spreken boekdelen we zitten aan een minder zichtbaar raampje dus ik zie ze wuiven, maar ze zien ons niet... en dan kiezen we het luchtruim richting Brisbane in de verte zie ik Boyne Island en de weg die ik zuidwaarts reed richting de walvissen ik kijk en ik kijk en verberg mijn tranen tjonge, wat heb ik het moeilijk...
een uurtje (6 u plaatselijke tijd) later landen we alweer om te wachten tot middernacht voor de volgende vlucht deze keer richting Kuala Lumpur 8 uur vliegen .... Australië ligt achter ons
voel me ambetant in mijn buik straks de auto terug brengen en dan afscheid nemen ik denk dat ik mijn tijd nog even doorbreng met tekenen dan lijkt de zwaarte een beetje lichter hoop ik
hoe is het mogelijk: ik heb me overslapen! waarschijnlijk omdat ik vergeten was om de gordijnen te openen voor ik in bed kroop ... de tai chi met zicht op zee kan ik wel vergeten ach, misschien gebeurt dit slechts 1 dag in de week ik zoek mijn spulletjes bij elkaar en mis mijn autosleutels ik hoef echt niet overal te zoeken er zijn slechts 3 plekken waar ik ze bewaar in mijn zakken, in een zakje van mijn handtas of naast de deur op de grond nergens te vinden plots herinner ik me een geluid op het terras van het restaurant en besluit eerst daar te gaan kijken voor er enige reden tot paniek is iemand die al vroeg bezig is met de boel te poetsen zoekt in allerlei schuiven en vindt niets tot hij ze gewoon bovenop de toog ziet liggen ja, het zijn de mijne.
ik opgewekt langs het postkantoor: moet nog een aantal kaarten posten daarna uitchecken en richting een plekje aan zee waarvan ik weet dat ze er ontbijt serveren het is er als een prentje nee, eerder als een scene uit een film zelfs geen briesje wind de zon die over de zee schijnt allerlei vogels die kwetteren ..... terug naar het noorden richting Boyne Island mijn laatste volle dag vakantie zit er op zoveel gezien, zoveel gebabbeld, nog zo weinig gezegd...... gelukkig is er het internet en is tegenwoordig een 'goodbye' nooit 'vaarwel' ook dit internet maakt dat degene die ik achterliet toch dichtbij lijken wanneer we chatten het wonder van deze tijd ..... wat zal ik het meeste echt missen? de vogelgeluiden daar helpt geen cd dat gevoel of ze iedere dag voor mij uit volle borst het allerbeste lieten horen hoeveel keren ik tijdens het wandelen stil heb gestaan om de vogel te ontwaren die ik hoorde ik weet het niet wanneer ik dit schijf voel ik me verdrietig worden natuurlijk indien ik deze emotie niet voelde zouden mijn woorden hierboven dode letters zijn en was alles betreffende deze reis verzonnen, uit mijn duim gezogen
vannacht was het een drukke nacht wat wil je, kben ook jong geweest er werd beneden gezongen en gefuifd en dat was tot boven te horen en met een dunne katoenen deken kreeg ik het erg koud dus maar weer het dekbed uit mijn auto gehaald voor de rest geslapen als een roosje 's morgens zag ik mensen tai chi doen met zicht op zee ik moest echter naar de boot maar morgen vroeg hoop ik mee te kunnen doen als ik het nog kan, het is jaren geleden
aan de haven een fruitsalade als ontbijt de boot ligt te blinken er waren gisteren nog geen walvissen gesignaleerd maar ik hoop op een prachtige dag het is niet koud wanneer we de haven uitvaren pelikanen en aalscholvers kijken ons na ik zit op een soort katamaran speedboot maar wel met enorme proporties wat een luxe overal toff zitplaatsen we zijn met niet zoveel mensen dus ruimte zat we varen langs de kust van Fraser Island naar het schijnt het grootste 'zand eiland' ter wereld
plots legt de schipper de boot stil geen walvissen, wel dolfijnen dartelen om ons heen moeilijk vast te leggen op de foto het zijn grote en de springen soms uit het water alsof ze getraind zijn, haha in ieder geval hebben we die dan toch al gezien!
ze verdwijnen terug onderwater op zoek naar vis en wij hervatten onze reis weer een heel eind verder vertelt de schipper waar we op moeten letten: o.a. luchtfontijnen iedereen tuurt de horizon af.....niets te zien tot de schipper op de marifoon hoort, dat een ander schip de eerste van dit seizoen heeft gevonden we stevenen er op af met een rotvaart het schip hangt er van achterover
en plotseling zijn ze daar soms zo'n pluim, soms een staart, soms een rug ik denk dat het er 3 zijn maar iedere keer als we ze hebben gezien duiken ze voor minstens 15 minuten terug onder we zijn nu met 4 boten rustig varend in de richting die we denken dat ze gaan en jaaaaaa!!!! en nog, wel zeker 10 keer duiken ze terug op eentje maakt er zelfs een heuse vertoning van hij springt voor 3/4 uit het water natuurlijk was iedereen te laat om een foto te maken in ieder geval is het echt wel indrukwekkend zelfs de schipper verliest zijn tijd uit het oog dat maakt dat we uiteindelijk (nog veels te vroeg) terug op de haven af racen het gaat zo hard dat we niet meer op het dek kunnen zitten maar binnen is er koffie en thee en cakes en rozijnenbrood en nog veel meer en video's, niemand verveelt zich omdat er nog geen walvissen gezien waren kon ik nog geen dagtocht boeken vanaf nu zal dat wl het geval zijn maar ok, ik heb ze gezien!
's middags rij ik naar Maryborough een stadje met zeer oude gebouwen de moeite waard terwijl ik nu de link opzoek zie ik dat ik iets heel goed gezien had: ik meende Mary Poppins te passeren en ja hoor, je vindt er een beeld van haar
wanneer ik terug keer naar mijn verblijfplaats ontdek ik verscheidene winkeltjes waar ik beslist even moet verblijven en eigenlijk handen vol geld uitgeef aan kadootjes en een juweel voor mezelf: het is een pendel aan een zilveren ketting de steen is een lapis lazuli
na en douche en bloggen sluit ik nu af anders vis ik achter het net in een of ander restaurant
Kheb geen zittend gat: weer vertrokken voor een paar dagen deze keer naar het zuiden: Hervey Bay een prachtige weg boordevol vergezichten onderweg besloot een prachtige grote kangoeroe over te steken ik kon nog met net op tijd remmen een konijn begint dan te zigzaggen den deze niet, gewoon recht voorruit hij was eerst! nog nooit zo'n grote gezien
de kust bij Hervey Bay is super toeristisch en de weg loopt er dicht langs ik heb een boottocht geboekt om eventueel walvissen te zien die komen hier vanaf deze tijd van het jaar tot oktober om hun jongen te laten aansterken voor de tocht verder zuidwaarts tot nu toe zijn er nog niet veel gezien dus ik hoop het beste maar de boot heeft ruiten onderaan dus er zal toch wel genoeg te zien zijn
ik logeer in een Fraser Roving Backpacker Accommodation allemaal jonge mensen natuurlijk is wel tof en low budget met internet vandaar dat ik me nu even amuseer anders lopen mijn verhalen weer te ver achter moet trouwens de vorige reis nog verder uitwerken en daar heb ik nu weer tijd voor
slaapzakken zijn hier verboden dus ik zal mijn dekbed ook maar in de auto laten ben benieuwd gelukkig is het aan zee een pak warmer dan in het binnenland heb trouwens vandaag mijn eerste spat regen gespot niet genoeg om nat te worden, haha
de restaurants in dit deel van Australie lijken op fastfoods dus je moet alles bestellen en betalen aan een loket daarna krijg je een nummer en kies je een tafel drinken bestel je apart aan de bar maar het eten wordt gelukkig wel vers bereid wil je een echt restaurant, dan moet je goed zoeken maar ze zijn er wel voor de rest is hier het rookverbod in openbare gelegenheden al lang ingeburgerd en de rokers hebben ongezellige hoekjes je zou het voor minder laten
gisteren en vandaag bij Willem en Heidi op bezoek geweest vrienden van Ben en Nederlanders vreemd wij switchen continue van het nederlands in het engels wat tof is: echter filterkoffie hier in Australie kom ik voor de rest alleen 'oplos' tegen en zeker al helemaal geen koffiezet vandaar dat de smoes om een vergeten zonnebril op te halen met 2 handen werd gebruikt maar nee, hartelijke mensen, echt wel
gisteren zijn we ook naar Gladstone gereden om er een beetje te shoppen en rond te touren voor de rest gaat het leven zijn gangetje ik kan er ook niet aan doen dat ik gewoon graag hier ben
Willem toonde me echter een website en het begint alweer te kriebelen walvissen trekken gedurende deze tijd van het jaar langs de kust je kan die zien door een boottocht te boeken moet ik wel weer 2x in de vreemde overnachten want het is een dagtocht die 300 km van hier vertrekt morgen eens bellen of er nog plaats is ... (vandaag kan ik op een of andere manier geen linken plaatsen)
met 2000 km meer op de teller en een weekje later ben ik weer terug ondertussen een dagboek bijgehouden en dat was nodig! anders zou ik niet weten wat eerst te vertellen daarom probeer ik het in de loop dan de volgende week alles op de juiste datum te plaatsen dus even naar beneden scrollen vandaag echter komt alles meteen op het net: kben opnieuw in Mount Morgan geweest en overnacht in een cabin van Silver Wattle Tourist Park wow, de koudste nacht van alle koude nachten ik durfde me niet te bewegen uit angst, dat ik weer ergens kou zou voelen op de duur heb ik alle dekens losgewoeld en me er helemaal in opgerold
om 9.45 begon een begeleide bustour de enige waaraan ik heb deelgenomen, omdat ik anders het mijn gebied niet in mocht vroeger was hier dus een grote mijn waar men goud en koper vond en later ook dinosaurus sporen bijna niet voor te stellen: deze zag ik boven in een berg waar vroeger een speciale klei voor bakstenen opgroef het geeft een idee over hoe de aarde beweegt
bustours is niet echt mijn ding ofschoon de chauffeur en zijn dochter van daar waren en ofschoon ik alles uitleg goed kon volgen en ofschoon deze tour zijn geld waard was toch was ik blij dat ik na 2 1/2 uur mijn autootje terug zag
om vervolgens in te gaan op een bijzonder verzoek van een vrouw die ik gisteren had leren kennen in East Street ze heeft een winkeltje booooooordevol eigen handwerk en poppen en schilderijen en kleren die prachtig bewerkt zijn en........ ik kan het niet benoemen mijn mond viel open toen ik er gisteren binnen kwam en het klikte meteen tussen haar en mij ze is niet te schatten qua leeftijd ergens tussen 60 en 70 jaar Josselyn heet ze en ze kwam lang geleden uit Nieuw Zeeland ik wist niet waar eerst te kijken en bij ieder stuk had ze een verhaal ook nam ze een foto van mij met de waar die ik kocht zodat ze niet echt afstand nam van wat ze gecreeerd had meteen kreeg ik dus een invitatie om op de koffie te komen voor ik weer vertrok richting Gladstone.............. ............. pas uuuuuren later verliet ik een vriendin waarmee ik op dezelfde golflengte zat wat hebben wij gekletst via haar kreeg ik ook een andere kijk op het stadje nee, ik zeg dit verkeerd, zij bevestigde mij gevoel dat het hier niet helemaal zo goed ging met de mensen ik had al veel dronkenschap gezien en allerlei plaatsen waar je kon gokken sinds de mijn sloot was de bevolking gekrompen van 14000 tot 3000 mensen en degene die was overgebleven werkte in het tourisme of verzonk in armoede vanwege drank en gokverslaving vandaar dat ik in dit stadje geen vredig gevoel had wel allerlei oude historische gebouwen en huizen die echter niet goed onderhouden worden ofschoon het geklasseerd werd
tot zover mijn laatste dag op mijn eentje nog een week voor we weer op huis aan gaan
Alweer een koude nacht achter de rug mijn auto heeft bevroren ramen vanmorgen zijn de Nederlanders met veel lawaai vertrokken eerst dahct ik nog dat het aan de vloeren lag maar nee, toen ik er over liep maakte ik nauwelijks geluid mijn tafel genoot is nog niet wakker en ik besluit mijn email adres onder de deur te schuiven als die ooit richting Europa komt zou het fijn zijn om hem terug te zien kan ik een stukje van Belgie tonen
ik vertrek vroeg en slechts een half uurtje later heb ik een klapband ik hoorde eerst een geluid en zocht een plek om te stoppen maar het was dus al niet meer nodig direct de kant in steen voor mijn linker voorwiel gelegd bagage uit geladen wiel los gezet en beginnen puzzelen met de krik nog voor ik hem doorhad stopte er een veehandelaar een man van weinig woorden verwisselde mijn wiel nadat ook hij moet puzzelen met de krik ondertussen brak het vee zijn wagen van binnen af allee ja, zo leek het wel de wagen staat scheef en ze worden nerveus het dondert alsof een berg rotsblokken naar beneden valt hij maakt er niks uit dus ik dan ook maar niet wel het langsrijdende verkeer in het oog gehouden en teken geven om afstand te houden want het is het wiel aan de rechterkant
een dik kwartier later bol ik alweer verder In Rockhampton passeer ik het Aboriginal Dreamtime Center de winkel is al open de rondleiding volgt een uurtje later Alles wordt verzocht door vrijwilligers hier en daar is het bezoek interactief mijn boemerang vliegt de verkeerde kant uit de didgeridoo klinkt fantastisch maar ik ben het dan ook niet die speelt moet dat toch thuis eens proberen want John heeft er ooit eentje voor mij en Renilde gekocht in ieder geval ben ik verbaast over wat de Aboriginals allemaal gebruikten om te overleven iedere boom of plant of dier had wel een toepassing
verderop, net over de rivier in Rockhampton sla ik in een opwelling linksaf mijn oog valt direct op de River View Lodge tussen allerlei grote gebouwen ligt het ietsje achterin een toffe vrouw zit op de trap ervoor met Molly de kat ik heb direct geboekt het is er warm binnen en iederen is echt vriendelijk
vervolgens zoek ik een afdeling van mijn autoverhuurcentrum om die klapband te melden en te vragen waar ik die kan vervangen alles komt snel in orde en het duurt niet lang of ik rij weer gerust rond
richting de Botanical Gardens en de Zoo het laatste wordt gerund door vrijwilligers de dieren zitten er in armoedige omstandigheden en dat maakt me verdrietig
's avonds eet ik een restaurant waar ook een afdeling is met gokmachines wat een combinatie, maar niet vreemd in Australie ik eet mijn buikje rond met spare ribs daarna terug naar de Lodge enkelen zitten daar weer buiten op de trappen en ik voeg me bij hun met een Ginger biertje uren zitten babbelen met mensen van Sapphire er hangt hier een sfeer van overjaarse hippies eigenlijk meer zoals in mijn woonplaats vroeger daar zaten we ook tot 's avonds laat op de dijk niks moest, alles kon ik val tevreden in slaap in een warm bed
zalig geslapen en deze keer ook minder pijn in lijf dus de warmte heeft me deugd gedaan ik eet noedels voor ontbijt en borstel mijn haar buiten in het zonnetje er hangen mandarijntje in een boompje ik pluk de rijpste, die is verrukkelijk plots zit er een rainbowlorikee voor me op een stoel ik buk me en een andere landt op mijn rug en nog een boven op mijn hoofd die vragen om voedsel, zijn dat duidelijk gewoon maar ik heb niks, toch kan ik ze aanraken ze zijn zo mooi, alle kleuren van de regenboog op sommige internetsites noem ik mezelf regenboogvrouwtje maar nu voel ik me dat nog meer dan vroeger
ik rij terug naar de plek van gisteren om nog een ondergronds mijn te bezoeken vandaar uit naar een openlucht (rommel) markt echt iets plaatselijk met live muziek naast de rommel wordt er ook druk onderhandeld over edelstenen en mineralen, het heeft wel iets
op aanraden van de eigenaresse van Bedford Gardens neem ik een alternatieve binnenweg naar het noorden ze vertelt me dat die vers geasfalteerd is ... de eerste 10 km .... daarna rij ik zeker 50 km op een weg vol grit en dit gaat beter op hoge snelheid dan traag gedurende heel die tijd kom ik niemand anders tegen en achteraf realiseer ik me dat dat toch wel een risico is want onderweg zie ik restanten van bosbranden en zelfs in de verte nog nieuwe rookpluimen en vee overal zoals gewoonlijk
onderweg begin ik mijn eigen melodie te zingen daarop plaats ik woorden die in me op komen die een intentie verwoorden mijn intentie van gisteren kwam uit: ik wilde een warm plek vinden dus vandaag concentreer ik me op gezelschap ik vraag om iemand te ontmoeten die op hetzelfde niveau denkt als ik ik heb eigenlijk erg weinig gesproken met mensen ik voelde tot nu toe weinig behoefte maar vandaag is het anders noem het honger naar een veilig en openhartig contact
ik ben onderweg naar Mackay weet nog niet goed wat daar te doen tot ik plots een gevoel krijg dat ik moet afslaan richting Marlborough weer een plaatsje in the middel of nowhere en eigenlijk al richting huis wat bezielt me? behalve het gevoel dat ik mijn intuitie volg
treinen passeren me nu 80 wagons met kolen is normaal hier naar het schijnt is dit in het diepe binnenland dubbel zoveel duurt zeer lang als je moet wachten
een oud hotel/motel kaal interieur arrogante nederlanders zijn hier per ongeluk ook ik laat niet merken dat ik ze versta voel me wel beschaamd om hun gedrag ja, het is hier niet gezellig, maar sommige mensen weten niet beter daarom hoeven ze nog geen lelijke blikken te incasseren ... de deur gaat open en daar is de persoon die ik verwacht ik voel het direct we worden tegelijk naar onze kamers geleid en vanzelf stellen we ons voor aan elkaar en meteen besluiten we samen te dineren dit gaat zo snel dat ik zeker weet dat het goed zit altijd wanneer het goed zit, wanneer ik zulke mensen onmoet, gaat het altijd zo snel er zijn geen reserves het voelt veilig vanaf het eerste moment die avond zitten we dus in een kaal cafe te kletsen dat de stukken eraf vliegen
een pracht mens die op pensioen is werkt nu meestal als vrijwilliger in een organisatie die scheepslui onthaalt, hen wegwijs maakt in Australie vroeger werkte hij voor een dienst historische gebouwen onderhield eigenlijk moest hij mensen opleiden die met toeristen in contact kwamen uren later duik ik mijn bedje in dit was een "perfect day"
In Bedford Gardens is het paradise on earth de eigenaresse is een zorgzame dame op leeftijd met vriendelijke ogen die dit werk graag doet rondom de receptie groeien prachtige bourgainvilles en overal vliegen papegaaien en lorikeets mijn intentie ging uit naar een warme verblijfplaats en nu ben ik hier op een plekje dat warm brengt binnen in mij en.... mijn bed is electrisch verwarmd wat een luxe ik besluit te eten in Pat Gems aanbevolen door die vriendelijke dame kben te vroeg: het opent pas om 6 uur dus kom ik later in het donker terug het is niet ver, slechts 3 km echt vriendelijke mensen, een restaurantje om U tegen te zeggen eigenlijk eet ik op een overdekt terras en hier en daar branden houtkachels het eten smaakt me heerlijk zeker na die dagen van primitieve zelfhulp de weg naar huis is prachtig verlicht met alweer duizenden sterren nooit krijg ik daar genoeg van tevreden slaap ik in
nu ik het belangrijkste heb bezocht allee ja, dat vind ik toch, wordt het tijd dat ik mijn neus ga volgen hij wijst naar het noorden: Emerald en daar aangekomen zegt ie me westwaards te gaan saffiertjes zoeken in Sapphyre of Rubyvale die namen alleen al spreken tot de verbeelding .... wanneer ik er aan kom dan blijkt die verbeelding tot leven te komen dit is niet voor te stellen het wilde westen maar dan in de 21ste eeuw die huizen, die mensen, die putten en bergen ik wed dat alles er is omgewoeld en dat men ondergronds een gangenstelsel heeft waar een mol "U" tegen kan zeggen nee, echt, onbeschrijfelijk en zoals ik al schreef: de mensen, vooral de mannen: lijken goudzoekers uit de film baarden, stoffige kleren, uitgemergeld, weinig tanden... het dagelijkse leven
ik zie onderweg veel verblijfplaatsen maar mijn oog valt op Bedford Gardens daar wil ik straks verblijven doch eerst nog zelf saffiertjes zoeken nee, ik heb ze niet zelf gedelfd me gewoon een beetje laten bedonderen door een emmer grond en stenen te kopen die helemaal uit te ziften en te spoelen om daarna in de volle zon (want dan blinken ze het beste) te turen tot ik alles 3 uur later de volgende buit heb: 8 bovenaan in de emmer en nog 2 onderin wat zeg ik: dat was dus opgezet spel maar ondertussen met mijn blik gefocust en mijn verstand voor de rest op nul heb ik een zalige middag doorgebracht ik ben bruin, mijn lippen zijn denk ik verbrand ik heb diverse gekleurde steentjes en voel me als een kind zo gelukkig
deze site heeft trouwens een mannelijke delver met machines, gelukkig voor hem, en een 3tal vrouwen die alles bovengronds runnen een prachtige winkel met juwelen en souveniers een begeleide ondergrondse tour en dus die begeleiding voor zelf-uit-zoek-toeristjes krachtige en prachtige zelfzekere vrouwen ze maakten indruk op me ondertussen vroeg ik me af hoe hun mannen er uit zagen (binnenpretje)
tsjjjj, wat was dat koud! de sterren hebben mij niet meer gezien, hoor mijn autoruiten waren aangevroren zo snel mogelijk vertrek ik want die auto is binnen 10 minuutjes warm
8.30 u ik spring al uit de auto met dikke vest en rugzak het begin van deze tocht ken ik toch is de licht inval nu weer helemaal anders de temperatuur ook en vooral veel minder andere mensen snel ben ik op het punt waar ik vorige keer bleef hangen ondertussen ben ik al niet meer alleen hier en daar zijn er zijpaden maar ik besluit eerst zo ver als mogelijk te lopen en daarna te zien/voelen of ik die padjes nog wil hoe kan ik deze tocht beschrijven..... de zijwanden van de kloof komen steeds dichterbij en ze zijn echt wel heel hoog het pad wordt steeds smaller ik zie ook steeds minder verse voetsporen wel overal diepe kuilen die vers zijn gegraven wat voor een groot beest zou dat doen? allerlei vogels duiken op en dan zeggen ze dat de meesten zijn vertrokken want het is winter... er is een klein zwart/wit vogeltje dat steeds als een hondje met zijn staartje kwispelt en een hele bende bruin grijze mini vogeltjes die boven op hun kopje een vuurrrood streepje hebben en arenden en andere roofvogels
sommige bomen zijn echt wel heel oud getekend door weer en wind, soms hol in totaal steek ik de rivier (nu een beekje) 20 keer over de stenen liggen steeds losser dus lekker spannend mensen die ik nu nog tegen kom zijn ondertussen bekenden soortgenoten, die hards, haha eindelijk arriveer ik bij "de Katheraal" hier zijn oude Aboriginal tekeningen te zien en dat doet toch wel iets niemand kan er nog dichtbij komen er is een soort brug gemaakt met balustrade waar hier en daar meer uitleg staat over de afbeelding en ik vind een kastje met een logboek en een pen die niet meer schrijft in mijn rugzak vind ik een pen van onze vereniging dus vanaf nu is dit voorlopig de allerverste plaats in de hele wereld waar een pen te vinden is met onze website: www.delichtbron.be op de terugweg zie ik nog meer Aboriginal art en ik vergat nog te vertellen dat in dit gedeelte van de tocht veel poelen zijn waar smorgens of smiddags vogelbekdieren tevoorschijn komen ik heb ze niet gezien...
4.30 u ik zie mijn autootje in de verte terwijl rondom me de kangoeroes grazen ogenschijnlijk hebben ze niemand in de gaten maar een beweging in hun richting geeft een andere reaktie nou ja, ze zijn niet bang, ze krijgen regelmatig voer, denk ik oh ja, voer... kheb niks eerst wat kopen voor vanavond ik realiseer me dat ik sinds eergisteren morgen niet al te veel meer heb gegeten nu pas begint mijn maag ook te spreken weer een teken voor me dat ik me reuze geamuseerd heb alleen dan heb ik nooit honger
ik koop wat blikvoer en noedels voor smorgens en gingerbeer voor 's avonds passeer daarna een echt stekelvarken en rij richting dezelfde camping van gisteren het centrale gedeelte is en soort kantine die aan 3 zijden gaas bevat, dus openlucht er brandt een reusachtig haardvuur en houtkachels snorren er gezellig alle moderne keukenmachines zijn ook beschikbaar maar samen met andere vrouwen een maaltijd bereiden op zo'n houtkachel heeft toch wel wat even later beland ik bij een gepensioneerd boerenkoppel zij is iemand die graag op zichzelf is maar hij heeft een sociaal erg actief leven en babbelt honderd uit en stelt 1001 vragen mijn gingerbiertje smaakt me in dit gezelschap en het is diepdonker voor ik er erg in heb dus: Ja! die sterrenhemel bij vrieskou is werkelijk overdonderend! niet lang daarna duik ik mijn ijskoude bedje in mezelf belovend dat ik morgen iets warmer zoek
zonder eten vertrokken slechts een reep met fruit en sesamzaadjes en fruitsap vanaf 5 uur gingen mijn ogen al open ietsje later begon ook het burenlawaai maar de MP3 speler van Ben met daarop allerlei lezingen van David R. Hawkins zorgt vanaf nu voor een rustige morgen en avond
onderweg gooi ik alles toe: een enorme kudde vee steekt de weg over begeleid door een cowgirl te paard ze gebaart me dat ik gewoon en kalm verder kan rijden tussen het prachtige vee door en die vinden dat blijkbaar ook normaal
ietsje verder draai ik een mooie weg in richting Carnarvon Gorge overal vliegen witte papagaaien op die mooie weg gaat even later over in een gritweg 30 km lang... zo geraak ik wel aan alles gewend skippies springen hier en daar vrolijk rond en de buffalloos kijken ook niet meer op ze kunnen zich niet volledig vrij bewegen want hier en daar loopt de weg over een grillewerk waar zij niet durven te passeren geen slaapgelegenheid in Garnarvon Gorge Lodge geen slaapgelegenheid in Tarakka Bush Resort wel in Warremba Farm Stay 50 km verderop voordat ik terug naar daar rij ga ik eerst die beroemde kloof verkennen De wandelpaden lopen prettig en via keien steek ik 9x de rivier over prachtige uitzichten en een zeldzame varensoort die alleen hier groeit valt meteen op omdat hij op een stam van3-5 m staat vandaar de naam tree fern ik geraak vandaag niet verder dan Moss Garden, 3,5 km en terug natuurlijk maar dat is ook de bedoeling morgen het grotere werk: meer dan 9 km ik heb er zin in! de geluiden zijn hier zo puur en zijn wel meer toeristen doch nooit te veel sommigen lopen op blote voeten en dat kan zonder problemen op het pad ligt zuiver zand en de keien zijn volledig glad geschuurd naar het schijnt kan het water hier geweldig stijgen deze winter moet het van dadde geweest zijn ik kan de sporen zien alle planten en bomen die toen zijn meegesleurd hangen nog steeds her en der in de bomen
16 u kben een beetje met mijn hoofd in de wolken en wanneer dat gebeurt denk ik niet aan eten met andere woorden: daar sta ik op een camping met alleen kaas en fruitsap who cares, ik niet, haha, kheb wel wat reserve.. op deze camping zijn de bezoekers 60-70+sers er is eigenlijk geen contact het belooft een koude nacht te worden sokken aan en Ben's dekbed als extra deken gebruiken ik lach om mezelf ik was nog zo gewaarschuwd dat het zou vriezen
vertrek: 11.30 u km stand: 46050 allerlei raadgevingen en controles van de anderen maken dat ik plots niet snel genoeg kon vertrekken ik ben niet nerveus zij wel het is niet de eerste keer dat ik alleen op pad ga
terug richting Biloela vanwwaar we gisteren in het donker huiswaarts keerden dit landschap is nu dan ook weer helemaal nieuw voor me immens!!!! Dawson Highway hier rijden van die superlange vrachtwagens: roadtrains men rijdt rustig en nooit te dicht achter elkaar dus eigenlijk nooit files met eafremmen en gas geven' dichtbij de steden heb je extra rijstroken om langzamer verkeer voorbij te steken maar verder afgelegen voldoet een gestippelde middenstreep dus moet je gewoon het tegemoet komende verkeer vermijden bij iedere bocht is er een bord met de advies snelheid die echt wel veilig is niet zoals hier of daar in Belgie want die is soms te hoog voor vrachtwagens andere borden spreken boekdelen: TAKE A REST AND STAY ALIVE REST OR R.I.P. NEXT 30 KM CRASH ZONE STOP DRIVE AND SURVIVE DRIVERS FATIQUE CRASH ZONE NEXT 30 KM
in Biloela zie ik eindelijk een gewone mus nooit gedacht dat die hier ook zaten
18 u uren en uren gereden waarbij ik een uur lang geen enkele andere auto tegen kom op soms een vrij nieuwe baan en ander keren een hobbelig wegdek wat mijn ingewanden grondig door elkaar schud en een keer vroeg men de automobilisten in het midden van de weg te rijden behalve wanneer er dus een teenligger aankwam hier was ook geen enkele wegmarkering in totaal 9 dode kagoeroes op de weg gezien met bijbehorende grote roofvogels soms was het land bevolkt met runderen soms zag ik gigantisch grote velden met akkerbouw andere keren citrus fruitbomen maar het meeste landschap was gewoon puur natuur en nergens in Belgie en Nederland is het zo stil grassen, struiken en veel eucalyptusbomen en een werkelijke overblijver uit de prehistorie de boab tree of bottle tree en figtrees die ik ook in florida zag (hiernaast)
nu ben ik in Rolleston als je nu spreekt over the middle of nowhere .... nou ja er zullen wel meer zulke plaatsjes zijn maar dit is er zeker een van het hotel/motel is volgeboekt ik vermoed dat dit geen toeristen zijn maar wegenwerkers, want er wordt hier grondig vernieuwd diegene die lager in rang zijn (maar ook dit is een vermoeden) delen met mij een blok van 8 cabines op de camping in dit desolaat dorpje kost het kamertje 40 dollars per nacht tv inclusief, voor de rest moet je naar buiten gsm bereik is zero, de nacht is helder ... en koud
om 7 uur kruip ik al in mijn bed er heerst een sfeer die me voorzichtig maakt buiten lopen dus die lui rond met veel kabaal en massa's bier ze kwamen pas na aan en iets vertelt me dat ik me beter niet buiten liet zien dit gevoel heb ik eigenlijk zelden maar ik besluit het niet te checken het duurt lang voor ik insliep dat lawaai en de airco die loeit in de aangrenzende kamer wanneer ik snachts naar het toilet ga zie ik duizenden sterren ook al heb ik mijn contact lenzen niet in ik beloof mezelf om morgen mijn lenzen wat langer in te houden
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
