zalig geslapen en deze keer ook minder pijn in lijf dus de warmte heeft me deugd gedaan ik eet noedels voor ontbijt en borstel mijn haar buiten in het zonnetje er hangen mandarijntje in een boompje ik pluk de rijpste, die is verrukkelijk plots zit er een rainbowlorikee voor me op een stoel ik buk me en een andere landt op mijn rug en nog een boven op mijn hoofd die vragen om voedsel, zijn dat duidelijk gewoon maar ik heb niks, toch kan ik ze aanraken ze zijn zo mooi, alle kleuren van de regenboog op sommige internetsites noem ik mezelf regenboogvrouwtje maar nu voel ik me dat nog meer dan vroeger
ik rij terug naar de plek van gisteren om nog een ondergronds mijn te bezoeken vandaar uit naar een openlucht (rommel) markt echt iets plaatselijk met live muziek naast de rommel wordt er ook druk onderhandeld over edelstenen en mineralen, het heeft wel iets
op aanraden van de eigenaresse van Bedford Gardens neem ik een alternatieve binnenweg naar het noorden ze vertelt me dat die vers geasfalteerd is ... de eerste 10 km .... daarna rij ik zeker 50 km op een weg vol grit en dit gaat beter op hoge snelheid dan traag gedurende heel die tijd kom ik niemand anders tegen en achteraf realiseer ik me dat dat toch wel een risico is want onderweg zie ik restanten van bosbranden en zelfs in de verte nog nieuwe rookpluimen en vee overal zoals gewoonlijk
onderweg begin ik mijn eigen melodie te zingen daarop plaats ik woorden die in me op komen die een intentie verwoorden mijn intentie van gisteren kwam uit: ik wilde een warm plek vinden dus vandaag concentreer ik me op gezelschap ik vraag om iemand te ontmoeten die op hetzelfde niveau denkt als ik ik heb eigenlijk erg weinig gesproken met mensen ik voelde tot nu toe weinig behoefte maar vandaag is het anders noem het honger naar een veilig en openhartig contact
ik ben onderweg naar Mackay weet nog niet goed wat daar te doen tot ik plots een gevoel krijg dat ik moet afslaan richting Marlborough weer een plaatsje in the middel of nowhere en eigenlijk al richting huis wat bezielt me? behalve het gevoel dat ik mijn intuitie volg
treinen passeren me nu 80 wagons met kolen is normaal hier naar het schijnt is dit in het diepe binnenland dubbel zoveel duurt zeer lang als je moet wachten
een oud hotel/motel kaal interieur arrogante nederlanders zijn hier per ongeluk ook ik laat niet merken dat ik ze versta voel me wel beschaamd om hun gedrag ja, het is hier niet gezellig, maar sommige mensen weten niet beter daarom hoeven ze nog geen lelijke blikken te incasseren ... de deur gaat open en daar is de persoon die ik verwacht ik voel het direct we worden tegelijk naar onze kamers geleid en vanzelf stellen we ons voor aan elkaar en meteen besluiten we samen te dineren dit gaat zo snel dat ik zeker weet dat het goed zit altijd wanneer het goed zit, wanneer ik zulke mensen onmoet, gaat het altijd zo snel er zijn geen reserves het voelt veilig vanaf het eerste moment die avond zitten we dus in een kaal cafe te kletsen dat de stukken eraf vliegen
een pracht mens die op pensioen is werkt nu meestal als vrijwilliger in een organisatie die scheepslui onthaalt, hen wegwijs maakt in Australie vroeger werkte hij voor een dienst historische gebouwen onderhield eigenlijk moest hij mensen opleiden die met toeristen in contact kwamen uren later duik ik mijn bedje in dit was een "perfect day"
In Bedford Gardens is het paradise on earth de eigenaresse is een zorgzame dame op leeftijd met vriendelijke ogen die dit werk graag doet rondom de receptie groeien prachtige bourgainvilles en overal vliegen papegaaien en lorikeets mijn intentie ging uit naar een warme verblijfplaats en nu ben ik hier op een plekje dat warm brengt binnen in mij en.... mijn bed is electrisch verwarmd wat een luxe ik besluit te eten in Pat Gems aanbevolen door die vriendelijke dame kben te vroeg: het opent pas om 6 uur dus kom ik later in het donker terug het is niet ver, slechts 3 km echt vriendelijke mensen, een restaurantje om U tegen te zeggen eigenlijk eet ik op een overdekt terras en hier en daar branden houtkachels het eten smaakt me heerlijk zeker na die dagen van primitieve zelfhulp de weg naar huis is prachtig verlicht met alweer duizenden sterren nooit krijg ik daar genoeg van tevreden slaap ik in
nu ik het belangrijkste heb bezocht allee ja, dat vind ik toch, wordt het tijd dat ik mijn neus ga volgen hij wijst naar het noorden: Emerald en daar aangekomen zegt ie me westwaards te gaan saffiertjes zoeken in Sapphyre of Rubyvale die namen alleen al spreken tot de verbeelding .... wanneer ik er aan kom dan blijkt die verbeelding tot leven te komen dit is niet voor te stellen het wilde westen maar dan in de 21ste eeuw die huizen, die mensen, die putten en bergen ik wed dat alles er is omgewoeld en dat men ondergronds een gangenstelsel heeft waar een mol "U" tegen kan zeggen nee, echt, onbeschrijfelijk en zoals ik al schreef: de mensen, vooral de mannen: lijken goudzoekers uit de film baarden, stoffige kleren, uitgemergeld, weinig tanden... het dagelijkse leven
ik zie onderweg veel verblijfplaatsen maar mijn oog valt op Bedford Gardens daar wil ik straks verblijven doch eerst nog zelf saffiertjes zoeken nee, ik heb ze niet zelf gedelfd me gewoon een beetje laten bedonderen door een emmer grond en stenen te kopen die helemaal uit te ziften en te spoelen om daarna in de volle zon (want dan blinken ze het beste) te turen tot ik alles 3 uur later de volgende buit heb: 8 bovenaan in de emmer en nog 2 onderin wat zeg ik: dat was dus opgezet spel maar ondertussen met mijn blik gefocust en mijn verstand voor de rest op nul heb ik een zalige middag doorgebracht ik ben bruin, mijn lippen zijn denk ik verbrand ik heb diverse gekleurde steentjes en voel me als een kind zo gelukkig
deze site heeft trouwens een mannelijke delver met machines, gelukkig voor hem, en een 3tal vrouwen die alles bovengronds runnen een prachtige winkel met juwelen en souveniers een begeleide ondergrondse tour en dus die begeleiding voor zelf-uit-zoek-toeristjes krachtige en prachtige zelfzekere vrouwen ze maakten indruk op me ondertussen vroeg ik me af hoe hun mannen er uit zagen (binnenpretje)
tsjjjj, wat was dat koud! de sterren hebben mij niet meer gezien, hoor mijn autoruiten waren aangevroren zo snel mogelijk vertrek ik want die auto is binnen 10 minuutjes warm
8.30 u ik spring al uit de auto met dikke vest en rugzak het begin van deze tocht ken ik toch is de licht inval nu weer helemaal anders de temperatuur ook en vooral veel minder andere mensen snel ben ik op het punt waar ik vorige keer bleef hangen ondertussen ben ik al niet meer alleen hier en daar zijn er zijpaden maar ik besluit eerst zo ver als mogelijk te lopen en daarna te zien/voelen of ik die padjes nog wil hoe kan ik deze tocht beschrijven..... de zijwanden van de kloof komen steeds dichterbij en ze zijn echt wel heel hoog het pad wordt steeds smaller ik zie ook steeds minder verse voetsporen wel overal diepe kuilen die vers zijn gegraven wat voor een groot beest zou dat doen? allerlei vogels duiken op en dan zeggen ze dat de meesten zijn vertrokken want het is winter... er is een klein zwart/wit vogeltje dat steeds als een hondje met zijn staartje kwispelt en een hele bende bruin grijze mini vogeltjes die boven op hun kopje een vuurrrood streepje hebben en arenden en andere roofvogels
sommige bomen zijn echt wel heel oud getekend door weer en wind, soms hol in totaal steek ik de rivier (nu een beekje) 20 keer over de stenen liggen steeds losser dus lekker spannend mensen die ik nu nog tegen kom zijn ondertussen bekenden soortgenoten, die hards, haha eindelijk arriveer ik bij "de Katheraal" hier zijn oude Aboriginal tekeningen te zien en dat doet toch wel iets niemand kan er nog dichtbij komen er is een soort brug gemaakt met balustrade waar hier en daar meer uitleg staat over de afbeelding en ik vind een kastje met een logboek en een pen die niet meer schrijft in mijn rugzak vind ik een pen van onze vereniging dus vanaf nu is dit voorlopig de allerverste plaats in de hele wereld waar een pen te vinden is met onze website: www.delichtbron.be op de terugweg zie ik nog meer Aboriginal art en ik vergat nog te vertellen dat in dit gedeelte van de tocht veel poelen zijn waar smorgens of smiddags vogelbekdieren tevoorschijn komen ik heb ze niet gezien...
4.30 u ik zie mijn autootje in de verte terwijl rondom me de kangoeroes grazen ogenschijnlijk hebben ze niemand in de gaten maar een beweging in hun richting geeft een andere reaktie nou ja, ze zijn niet bang, ze krijgen regelmatig voer, denk ik oh ja, voer... kheb niks eerst wat kopen voor vanavond ik realiseer me dat ik sinds eergisteren morgen niet al te veel meer heb gegeten nu pas begint mijn maag ook te spreken weer een teken voor me dat ik me reuze geamuseerd heb alleen dan heb ik nooit honger
ik koop wat blikvoer en noedels voor smorgens en gingerbeer voor 's avonds passeer daarna een echt stekelvarken en rij richting dezelfde camping van gisteren het centrale gedeelte is en soort kantine die aan 3 zijden gaas bevat, dus openlucht er brandt een reusachtig haardvuur en houtkachels snorren er gezellig alle moderne keukenmachines zijn ook beschikbaar maar samen met andere vrouwen een maaltijd bereiden op zo'n houtkachel heeft toch wel wat even later beland ik bij een gepensioneerd boerenkoppel zij is iemand die graag op zichzelf is maar hij heeft een sociaal erg actief leven en babbelt honderd uit en stelt 1001 vragen mijn gingerbiertje smaakt me in dit gezelschap en het is diepdonker voor ik er erg in heb dus: Ja! die sterrenhemel bij vrieskou is werkelijk overdonderend! niet lang daarna duik ik mijn ijskoude bedje in mezelf belovend dat ik morgen iets warmer zoek
zonder eten vertrokken slechts een reep met fruit en sesamzaadjes en fruitsap vanaf 5 uur gingen mijn ogen al open ietsje later begon ook het burenlawaai maar de MP3 speler van Ben met daarop allerlei lezingen van David R. Hawkins zorgt vanaf nu voor een rustige morgen en avond
onderweg gooi ik alles toe: een enorme kudde vee steekt de weg over begeleid door een cowgirl te paard ze gebaart me dat ik gewoon en kalm verder kan rijden tussen het prachtige vee door en die vinden dat blijkbaar ook normaal
ietsje verder draai ik een mooie weg in richting Carnarvon Gorge overal vliegen witte papagaaien op die mooie weg gaat even later over in een gritweg 30 km lang... zo geraak ik wel aan alles gewend skippies springen hier en daar vrolijk rond en de buffalloos kijken ook niet meer op ze kunnen zich niet volledig vrij bewegen want hier en daar loopt de weg over een grillewerk waar zij niet durven te passeren geen slaapgelegenheid in Garnarvon Gorge Lodge geen slaapgelegenheid in Tarakka Bush Resort wel in Warremba Farm Stay 50 km verderop voordat ik terug naar daar rij ga ik eerst die beroemde kloof verkennen De wandelpaden lopen prettig en via keien steek ik 9x de rivier over prachtige uitzichten en een zeldzame varensoort die alleen hier groeit valt meteen op omdat hij op een stam van3-5 m staat vandaar de naam tree fern ik geraak vandaag niet verder dan Moss Garden, 3,5 km en terug natuurlijk maar dat is ook de bedoeling morgen het grotere werk: meer dan 9 km ik heb er zin in! de geluiden zijn hier zo puur en zijn wel meer toeristen doch nooit te veel sommigen lopen op blote voeten en dat kan zonder problemen op het pad ligt zuiver zand en de keien zijn volledig glad geschuurd naar het schijnt kan het water hier geweldig stijgen deze winter moet het van dadde geweest zijn ik kan de sporen zien alle planten en bomen die toen zijn meegesleurd hangen nog steeds her en der in de bomen
16 u kben een beetje met mijn hoofd in de wolken en wanneer dat gebeurt denk ik niet aan eten met andere woorden: daar sta ik op een camping met alleen kaas en fruitsap who cares, ik niet, haha, kheb wel wat reserve.. op deze camping zijn de bezoekers 60-70+sers er is eigenlijk geen contact het belooft een koude nacht te worden sokken aan en Ben's dekbed als extra deken gebruiken ik lach om mezelf ik was nog zo gewaarschuwd dat het zou vriezen
vertrek: 11.30 u km stand: 46050 allerlei raadgevingen en controles van de anderen maken dat ik plots niet snel genoeg kon vertrekken ik ben niet nerveus zij wel het is niet de eerste keer dat ik alleen op pad ga
terug richting Biloela vanwwaar we gisteren in het donker huiswaarts keerden dit landschap is nu dan ook weer helemaal nieuw voor me immens!!!! Dawson Highway hier rijden van die superlange vrachtwagens: roadtrains men rijdt rustig en nooit te dicht achter elkaar dus eigenlijk nooit files met eafremmen en gas geven' dichtbij de steden heb je extra rijstroken om langzamer verkeer voorbij te steken maar verder afgelegen voldoet een gestippelde middenstreep dus moet je gewoon het tegemoet komende verkeer vermijden bij iedere bocht is er een bord met de advies snelheid die echt wel veilig is niet zoals hier of daar in Belgie want die is soms te hoog voor vrachtwagens andere borden spreken boekdelen: TAKE A REST AND STAY ALIVE REST OR R.I.P. NEXT 30 KM CRASH ZONE STOP DRIVE AND SURVIVE DRIVERS FATIQUE CRASH ZONE NEXT 30 KM
in Biloela zie ik eindelijk een gewone mus nooit gedacht dat die hier ook zaten
18 u uren en uren gereden waarbij ik een uur lang geen enkele andere auto tegen kom op soms een vrij nieuwe baan en ander keren een hobbelig wegdek wat mijn ingewanden grondig door elkaar schud en een keer vroeg men de automobilisten in het midden van de weg te rijden behalve wanneer er dus een teenligger aankwam hier was ook geen enkele wegmarkering in totaal 9 dode kagoeroes op de weg gezien met bijbehorende grote roofvogels soms was het land bevolkt met runderen soms zag ik gigantisch grote velden met akkerbouw andere keren citrus fruitbomen maar het meeste landschap was gewoon puur natuur en nergens in Belgie en Nederland is het zo stil grassen, struiken en veel eucalyptusbomen en een werkelijke overblijver uit de prehistorie de boab tree of bottle tree en figtrees die ik ook in florida zag (hiernaast)
nu ben ik in Rolleston als je nu spreekt over the middle of nowhere .... nou ja er zullen wel meer zulke plaatsjes zijn maar dit is er zeker een van het hotel/motel is volgeboekt ik vermoed dat dit geen toeristen zijn maar wegenwerkers, want er wordt hier grondig vernieuwd diegene die lager in rang zijn (maar ook dit is een vermoeden) delen met mij een blok van 8 cabines op de camping in dit desolaat dorpje kost het kamertje 40 dollars per nacht tv inclusief, voor de rest moet je naar buiten gsm bereik is zero, de nacht is helder ... en koud
om 7 uur kruip ik al in mijn bed er heerst een sfeer die me voorzichtig maakt buiten lopen dus die lui rond met veel kabaal en massa's bier ze kwamen pas na aan en iets vertelt me dat ik me beter niet buiten liet zien dit gevoel heb ik eigenlijk zelden maar ik besluit het niet te checken het duurt lang voor ik insliep dat lawaai en de airco die loeit in de aangrenzende kamer wanneer ik snachts naar het toilet ga zie ik duizenden sterren ook al heb ik mijn contact lenzen niet in ik beloof mezelf om morgen mijn lenzen wat langer in te houden
waarschijnlijk zelfs veel meer dan 500 km gereden maar zoiets hou ik natuurlijk weer niet bij in ieder geval ging het rijden nu vanzelf en de ruiten zijn slecht 2 keer gepoetst kben wel 2x de verkeerde kant op gereden want op een of andere manier geraakt mijn innerlijk compas er niet aan gewoon en wil dat instrument niet geloven dat de zon 's middags in het noorden staat kheb al zitten gieren van het lachen om mezelf vooral toen ik moest tanken: met geen mogelijkheid kon ik uitvinden hoe die stop er af moest tot mijn neef eens ging kijken aan mijn stoel en daar beneden aan de deurkant een hendeltje vond daarna ging er het een en ander fout met de betaling met kaart omdat ik sommige instructies niet begreep blijven proberen helpt in zo'n geval en de pompbediende was heel geduldig en behulpzaam
maar om op de planning terug te komen plannen? welke plannen? ik en plannen dat werkt niet..... De grotten hebben we gezien, ja ze waren prachtig en de gids was enthousiast doet me er aan denken dat ik mijn batterijen van het fototoestel moet opladen en ik vergeet ook iedere keer de foto's over te zetten op mijn usb stick kheb gelukkig 2 memorycards bij organisatorisch loopt het in het honderd... nou ja, zo ben ik, en ik heb er geen last van wel op aanraden van mijn oom mijn gsm uit geprobeerd er bleek een nr te ontbreken, daarna kon ik wel met hem bellen tenzij er natuurlijk geen gsm bereik is
kdwaal af..... de highway no1 die loopt doodleuk zo goed als helemaal rondom Australie en die is niet groter dan een voorrangsweg 2 banen met hier en daar een verbreding zodat er soms voorbijgestoken kan worden voor de rest soms erg oneffen, vrij smal en onverlicht kronkelt over en onder en links en rechts van bergen en dalen en regelmatig komt er een mededeling: opgepast overstroming is mogelijk kijk naar de peilpaal hoe diep hij dan is met andere woorden "bij slecht weer geraak je niet thuis" alle grote wegen zijn hetzelfde dus verrassingen alom, maar ook vermoeiender er hopte trouwens een kangoeroe over, net voor mij een groot beest zo van dichtbij en op zijn dooie gemakske mijn ogen op steeltjes, die van mijn neef ook kdacht dat er in dit gebied alleen koeien stonden...
kheb me vandaag vanwege de staat van die highways nogal schromelijk vergist in afstanden en tijden met een omweggetje besloot ik een oud mijnstadje te bezoeken wat te vroeg sloot een ferm oud station konden we nog bezichtigen en langs buiten diverse oude gebouwen daarna heb ik me gespoed om nog zo ver als mogelijk en bij daglicht te rijden om 5 uur zakt de zon hier weg om half 6 wordt het hier pikkedonker en om 9 uur waren we thuis tzou kunnen dat ik vannacht hardop droom tzou zelfs kunnen dat het een nachtmerry wordt maar misschien ook niet spannend voor mijn huisgenoten haha
vanaf morgen hoop ik niet meer te kunnen bloggen want dat wil zeggen dat ik dan eindelijk westwaards trek een beetje op goed geluk en zonder nog in het donker te rijden na vandaag heb ik dat wel gezien kbedoel: kzag niks, zelfs weinig andere weggebruikers dus een groot risico mijn oom zegt dat het daar wel veel kouder is dat ik me goed moet aankleden ik heb dat vandaag al gevoeld aan de kust is het nu eenmaal overal warmer dan in het binnenland
in ieder geval heb ik een dagboek bij moet slechts tijd maken om dat om te zetten in blog en organisatie..... en ik... geen combinatie
het onderwerp van vandaag: in een linkse auto links rijden dat is grappig ik bedoel; de ruiten zijn nu wel heeeeeel proper want iedere keer als ik wilde pinken werden mijn ruiten gepoetst mijn koppeling zit nu ook links en de handrem ik zit rechts maar ik stapte iedere keer bijna aan de linkse kant in het autootje rijdt voor de rest prima kheb vandaag geoefend, niet de auto gaf problemen maar de wegen wel een beetje hele steile hellingen waarbij er geen zicht is op wat er daarna komt misschien gaat het me morgen wel beter af omdat ik dan al beter aan de auto gewend ben
op een gegeven moment reed ik van de kaart af we zaten op een voorrangsweg hadden net een afdaling van 18 procent achter de rug daarna veel bochtenwerk en de weg werd steeds smaller op het laatst reed ik op een zandweg ben dan maar omgedraaid een felle zon belemmerde het zicht het duurde veel langer om terug te geraken
in Gladstone heb je bijna nergens hoogbouw iedereen heeft er zijn eigen bungalo op een ruim stuk grond en meestal in doodlopende straten of woonparken de grond helt overal en mij valt op dat daardoor prachtige constructies ontstaan veel oude huizen vind je hier ook al niet want de stad is pas de laatste 25 jaar gegroeid nu wordt dus alles meer systematisch volgebouwd maar wat er voordien al stond is tof alsof de vrijheid van geest hier een vereiste was alles kon en mocht, denk ik zo zag ik ook ergens in de middel of nowhere een treinstel staan dat bewoond werd
ok genoeg voor vandaag ik voel me steeds rustelozer worden morgen gaan we naar Rockhampton grotten induiken misschien het dreamtime centre bewonderen en nog een ander centrum wat me tot de verbeelding spreekt maar mijn rusteloosheid heeft eerder betrekking tot een groeiende hunkering om wat verder landinwaarts te trekken waarschijnlijk is het overmorgen zover dat hoeft niet heel ver te zijn ik kan het niet goed verwoorden het is gewoon tijd
bijna plakte ik vast in huis mijn oom heeft ook zoveel interessant studie materiaal ondertussen heb ik zijn mp3 speler in gebruik om lezingen van David Hawkins te beluisteren dit doe ik smorgens vroeg dan ben ik fris
en er is vanalles te vertellen soms hebben we bijna tranen van het lachen hij heeft lang op een boot gewoond en daardoor allerlei kleurrijke figuren ontmoet en ikzelf plak daar mijn verhalen tegenaan
maar ok, kheb me losgerukt en ben aan het wandelen gegaan naar de andere kant van de rivier en daar viel mijn oog plots op een heleboel zakjes die in de bomen langs de rivier hingen dus ik met mijn fototoestel in aanslag dichterbij ik had echt geen idee wat dat was tot er eentje bewoog..........en nog eentje..... en toen vloog heel de troep op om ietsje verder neer te strijken fruit etende "flying foxes" hoorde ik achteraf maar ik dacht op dat moment nog slechts aan gevaarlijke vampierachtige vleermuizen terwijl ik nu een afbeelding zoek op het net vind ik een site waar blijkt dat ze deze kolonie wilden verwijderen in 2002 is dus niet gelukt want ik zag er honderden en doordat ze opvlogen werden er meteen ook enkele grote roofvogels wakker ik was eerlijk gezegd nogal gebiologeerd dit alles zo vlak bij de bewoonde wereld...
verder wandelend zag ik vreemde bomen en planten tot ik op de kop belandde van het eiland Tannum Sands hier zijn wat opnamen te zien weer ietsje verder kwam ik uit barbeque plaats en wat voor een!! Deze lag hoog op een heuvel en daar was overal rondom een wandelpad met net als bij een fort allerlei erkers die overdekt waren maar rondom open onder het dak stonden banken en tafels en meestal was er een hoek waarin je je kon omkleden want beneden was er een prachtstrand net naast het gebouwtje vond je een barbecue plaats waarin reeds hout gestapeld lag overal stonden palen met een sprinkler installatie en ergens in de buurt van de parking waren er douchen en toiletten met andere woorden: in plaats van barbecuen te verbieden werd hier gewoon een complete site aangeboden die op en top in orde was. en de honden mochten er vrij rondlopen mits ze maar konden terug gefloten worden
daar hing ik over de ballustrade naar het water te kijken springen er toch wel 2 echte kangeroes voorbij! ja echt, in het wild, langs het strand ok, mijn dag was weeral een bijzondere dag die kon niet meer stuk
vanavond heb ik weer gekookt naar het schijnt mag ik niet meer naar huis :) morgen gaan we op zoek naar een huurauto mijn oom vindt dat er hier niets te zien is kben een andere mening toegedaan kvind flying foxes niet niks waar we dan zoals naar toegaan? om wat te bezoeken???? nou oompje, ik rij zoals gewoonlijk mijn neusje achterna en wat we zien is minder belangrijk dan hoe we het beleven ja toch?
slapen eten kletsen studeren shoppen of kleine variaties daarin
het is vreemd de tijd lijkt stil te staan gisteren wilde ik toch even uitrekenen hoeveel dagen ik had want het is hier prettig om te verblijven en toch wil ik ook nog iets meer van Australie zien.
mijn oom leer ik steeds beter kennen en blijf ik oefenen in waarneming en communicatie dit is door het taalverschil soms net iets moeilijker maar het gaat toch prima
vandaag wordt de levensgezellin van mijn oom 80 jaar ik voel me goed bij haar dus heb ik ballonnen gekocht met "happy birthday" erop en slingers die ik vanmorgen vroeg al om uur heb gehangen want soms zijn ze vroeg en soms laat op de ballonnen zijn inmiddels al geploft, haha bloemen hebben een plaatsje gekregen visite wordt tussendoor ontvangen en ze straalt heel de dag
vanavond kook ik: broccolitaart met koolsalade tussendoor bekijk ik dvd's en lees ik boeken en debatteer ik met mijn oom over allerlei onderwerpen gaande van EFT via Quantum Touch naar Kinesiologie veel toffer dan via chat, nu heb je ook lichaamscommunicatie.
de plaatselijke supermarkt heeft geen appelmoes wel heb ik er eindelijk de door mij zo fel begeerde kaneel met rozijnen broodjes gevonden daar snak ik al naar sinds ik jaren geleden in Florida was even in de broodrooster en wat boter erop en ik voel me in de zevende hemel maar even terug naar de supermarkt hier mag kip/vis/vleeswaren allemaal in dezelfde toog liggen er is wel een schot tussen conserven met fruit vind je erg weinig waarschijnlijk omdat dit meestal vers voorradig is het personeel is super vriendelijk en mijn bank kaart werkt trouwens dat moest ik nog uitproberen
maandag gaan we naar Gladstone op jacht naar een huurauto daarna een beetje kriskras rondtouren tijdens daguitstappen en tegen het eind van de week duik ik de bush in ondertussen loop ik al weer meer dan thuis dus mijn conditie verbetert iedere dag moet ook wel want ik wil grote wandelingen maken
oh ja, tijdens een wandeling langs de Boyne River zag ik grote vissen springen, waarschijnlijk zalm. en er vloog ook nog een zeearend rond zoveel indrukken vragen om verwerking en daarnaast ben ik pas vandaag wat minder moe want de reis bleek vermoeiender dan ik dacht
4.29 u 's morgens vroeg of te wel kben weer klaar wakker
dat ik er in Australie moet achter komen dat ik een boekenbon heb gewonnen t.w.v. 10 euro net voor mijn vertrek had ik meegedaan aan een enquete van IVOX en nu ontving ik dus een mailtje
dit bericht starte ik ergens na 2 uur 's nachts Australische tijd en toen kwam dochter- en manlief online en het is naar de boem: 2 uur later, haha 't is nikske, ik hoop dat ik morgen nog wat tijd vind vreemd, wat zeg ik nu: tijd vinden? hier heb ik plenty of time, maar we hebben elkaar vanalles te vertellen en er is zoveel natuur te zien.
Boyne Island - Australie een toetsenbord zonder een toets voor tremas en accenten: querti. gelukkig heb ik mijn type examen daar ooit op afgelegd
dus daar ben ik weer snel mee weg
kben wakker geworden van geluiden
die ik voor gisteren nooit gehoord had
maar ik ga even terug in de tijd:
om half 5: maandagmorgen stond ik al naast mijn bed
nog voor de wekker afliep ik had genoeg geslapen:
tijd voor misschien wel het avontuur van mijn leven
laatste spullen worden ingepakt
natuurlijk heb ik weer veel te veel bij
kwart voor 6: met de tram richting Antwerpen Centraal
half 7:een boordevolle trein: veel toeristen
tot nu toe verloopt alles naar wens
langzaam maar zeker voel ik me meer en meer openstellen
voor indrukken en beelden
van plaatsen, mensen, dieren, geluiden, geuren
8 uur: een berichtje: mijn neeft is al gearriveerd ..
en ik mag rustig aandoen: er is al een vertraging van 4 uur!
vierrrrr uurrrr?????????
eh, dat is evenveel als onze overstaptijd in Kuala Lumpur
mijn laatste eigenschap voor op reis laat zich voelen:
een onwankelbaar geloof, dat alles atijd goed komt.
wat er ook gebeurt, me druk maken doe ik niet.
hoe mijn reisgenoot dit zal opnemen is wat anders
weinig geduldig en op een andere manier belevend
vanaf dat moment besluit ik bij het schrijven,
alleen mijn gewaarwordingen uit te werken
ook omdat ik wel beslist heb om te schrijven,
maar daarom smeer ik nog niet
een andermans leven beed uit over het internet
wanneer ik om half 9 in Schiphol arriveer zie ik 3 mensen zitten die blij zijn me te zien en tegelijkertijd ook ongerust een contrast met de rust die ik binnenin gewaar word waar ik ook daarna me steeds bewust van blijf: hoe voel ik me van binnen en wat neem ik misschien over?
ietsje na 9 uur vertrekken mijn nicht en tante huiswaards en wij schuiven aan om de eerste barriere te nemen de incheck en het afgeven van de bagage een lange rij mensen gaat ons vooraf ondertussen kijk ik mensen onze bagage is waarschijnlijk te zwaar vooraf heb ik al beslist om bij te betalen ja alles is te zwaar en nee, we moeten niet bijbetalen
ondertussen vernemen we dat we al 5 uur vertraging hebben later wordt het 8 uur, de luchthaven ken ik ondertussen wel. we stijgen echter op om 9 uur in plaats van 12 uur's middags voor een aansluitende vlucht wordt gezorgd door Malaysian Airways Dit wil zeggen: via Singapore naar Brisbane. juist omdat de afstand tussen Kuala Lumpur en Singapore klein is gaan we ook niet heel hoog en daarom geniet ik met volle teugen van het uitzicht zoveel eilanden in deze regio en ook zoveel groen!
terwijl ik dit hier schrijf ontdek ik een gat in mijn memorie: ik herinner me niets van onze overstap in Singapore, vreemd is dat......... .......waarschijnlijk stond mijn "een-en-al-aandacht-knopje" uit de vlucht die daarop volgde bracht ik door met hazeslaapjes want onze latere aankomst verhindert een verblijf in een hotel in Brisbane
kwart na 6 Australische tijd: we staan op Australische bodem. het is er 9 graden een koude nacht zeggen ze en terwijl we wachten hebben we een super fijn gesprek met 2 onthaal beambten van de luchthaven de laatste van de 2, een vrouw, gaf ik een kus op de kaak spontaan kwam dat in me op en waarom zou ik me inhouden? ze gaven ons niet alleen inlichtingen, maar ze waren ook vol oprechte interesse. zoekende naar wat dit contact nu zo bijzonder maakte kwam ik tot de conclusie dat ze hun job dolgraag deden en dat ze ook spontaan waren over hun eigen ervaringen of gevoelens of indrukken. eigenlijk moet ik dit gewoon anders verwoorden: deze mensen waren een spiegel voor mijzelf, ik kon zien hoe anderen mij zien ik ontmoette andere mensen in een ver land die een spontane meerwaarde toevoegden aan een gewoon los contact want we hadden per slot van rekening slechts gevraagd hoe we op een ander deel van luchthaven geraakten en waar ik een telefoonkaart kon kopen wanneer ik zelf een vreemdelig ontmoet die een vraag heeft ga ik op identieke wijze met deze persoon om en na dit zelf ervaren te hebben ben ik er meer dan ooit van overtuigd van de waarde
en om 1 uur 's middags staan we oog in oog met mijn oom een emotioneel moment alle uren die we wachtend en zittend hebben doorgebracht worden op slag vergeten
twee dagen na vertrek, 6 uur smorgens (Belgische tijd) en 2 uur 's middags arriveren we in Boyne Island de levensgezellin van mijn oom en de hond wachten ons op beide vrolijk, gelukkig en knuffelig
Het is een bijzondere dag in mijn leven: ook ik kom thuis (niet alleen mijn neef) ik hoef me niet aan te passen ik kan niet goed omschrijven wat er in me gebeurt ik heb daartoe ook niet direct behoefte het is niet onder woorden te brengen maar het heeft te maken met een 'moeten' dat weg valt een 'doe wat goed voelt' daarvoor in de plaats komt dat klink heel simpel en wordt door iedereen begrepen maar hier op deze plaats voel ik eindelijk wat dit in escentie is en ik besef hoe we in het westen onbewust worden voortgedreven door een sociale druk die ons vertelt over wat hoort en wat niet hier op deze plaats kom ik voor innerlijk vragen te staan die telkens luiden: is dat zo vanzelfsprekend? en klopt dat eigenlijk wel? om 8 uur duik ik mijn kleurig opgemaakte bed in ik slaap in de veranda van het huis waarin op het eerste verdiep geleefd word het lijkt alsof ik een adelaar ben op een rots ik slaap als een roos
het is bijna zover: morgen ochtend vertrek ik naar Australië vandaag heb ik op mijn eigen unieke en chaotische manier ingepakt zonder stress, gewoon op mijn gemakske... het gewicht van de bagage gecontroleerd en zowaar, ongelofelijk, ik zat onder de 20 kg en mijn handbagage onder de 5 kg. Bijna niet mogelijk, maar ik heb er zelfs geen moeite voor moeten doen!
ondertussen nog met mijn dochter gebeld, die verblijft op de camping en wei van Werchter begint me plots te missen: van geen wonder, want wanneer ik terug kom maakt zij aanstalten om te vertrekken richting Nederland. Voorgoed bijna 23 en bezig met het nest te verlaten niet te vroeg, niet te laat... en ook niet zonder een weg terug. fijn, zoals onze verstandhouding is. en bovendien gaat het helemaal anders dan vroeger bij mij: nu is er internet en skype ver weg en toch nabij. mijn engeltje, mijn oogappeltje trekt de wijde wereld in!
ondertussen doet d'r mama hetzelfde, maar met een ander intentie nooit heb ik durven beweren dat ik naar Australië zou gaan, wel durven fantaseren, maar het doen is nog net iets anders.
gisteren zag ik nog een klant die dezelfde kant is opgegaan en ik vermoed dat zij me de juiste richting wees: tot nu toe was ik nog in twijfel of ik de staat Northern Territory zou bezoeken of Carnarvon gorge in Queensland Deze klant had dus beide bezocht: De overvloed aan groene natuur in Queensland was prachtig maar ze was nog steeds stil van de immense leegte van Norhtern Territory misschien geen twijfel meer als ik kan probeer ik beide. terwijl ik dit schrijf, surf ik dwars door Australië hang ik weeral een uur op het net. maar ik wil nog eventjes iets opzoeken voor ik in mijn bedje duik .......
Helder is het in mijn geest eindelijk, want de deadline komt in zicht maandag morgen stap ik vroeg op de trein richting Schiphol en voor die tijd wil ik orde op zaken zien
een draaiboek maken voor diegene die mijn markten overnemen dit is echter gewoon een houvast als er enige onzekerheid is want ik ben de laatste om iemand te zeggen hoe die het moet aanpakken ik ga er van uit dat er een maandje later hier en daar wat veranderd is dat ik heel even mijn draai niet meer vind dat mijn wagen naar iemand anders' hand staat geen probleem, zij zullen het al moeilijk genoeg hebben ze voelen zich immers een beetje indringer in mijn wereld ik wens dat de klanten begrip opbrengen voor het 'niet weten' van oude gewoonten want zelf heb ik het daar lang geleden heel moeilijk mee gehad maar misschien was het wel mijn eigen onzekere uitstraling die maakte dat de klanten 'alles' in vraag stelden gelukkig zijn mijn vervangers geen groentjes dus ze zullen zich wel weren
ook wil ik een verslag typen voor de vzw en vandaag heb ik de binnenlandse Australische vluchten geboekt en massa's was gewassen en lekker eten gekookt (eh, de wortelen waren wel wat aangebrand onderaan in plaats van gecarameliseerd) en de bagage bijeen gezocht en gewogen en de hond vertroeteld en oorstopjes gezocht en gevonden en mailtjes verstuurd en mijn financiën uitgepluist enkele telefoontjes gepleegd en de vissen in de vijver geteld want gisteren mistte ik er een.... vandaag waren het er weer 20 oefffff!!!!
Dit alles gebeurde vanmiddag want vanmorgen heb ik een toffe markt gehad wat me opvalt: in rijkere gemeenten krijg ik meer opmerkingen over mijn reis vanuit een negatieve hoek: een beetje jaloers velen zijn zelfs niet geïnteresseerd in het waar, hoe en waarom daar tegenover staan in de socialere woonwijken: daar vindt iedereen, dat het me dik gegund is. Ze vragen honderd uit en hun ogen schitteren net als die van mij. vele klanten van de markt van Antwerpen Luchtbal verwarmen mijn hart. Bijna zou ik overwegen om een kadootje voor hun mee te nemen wat kost het ook weer per kilo overgewicht in de bagage?
Beetje chaos......... planningen liepen in het honderd nieuwe planning krijg ik niet goed rond 1001 dingen die ik niet mag vergeten neeeee..... nou niet overdrijven 1001 dingen, zeg..... kben geen computer tzijn geen 1001 dingen, 101 is al genoeg... tussen alles door ontstaan er teksten zoals die van vanmorgen gelukkig besloot ik die van me af te schrijven anders bleven ze spoken
tussendoor komt Tessa me vertellen (in Knack) dat ze stopt met haar column, maar gelukkig nog verder blogt al haar schrijfsels volg ik net zoals die van Jaqueline Goossens twee vrouwen die oog hebben voor de andere kant van.... .....eender welk onderwerp of gebeurtenis zeer gevarieerd en vlot te lezen.
wat er nog zoals stormt in mijn hoofd: natuurlijk de voorbereiding voor onze Australië reis en enkele pc probleempjes binnen onze vereniging en de gebruiksvriendelijkheid van diverse bestanden en mijn ouders wiens gezondheid vermindert mijn broers en hun gezinnen mijn marktwagen in spé en vooral de kleurkeuze mijn dochter + lief die rondhangen op Graspop verslaggeving van een vergadering een dringend bezoek aan een vriendin die levenslang in de psychiatrie zit automobilisten die onverantwoorde manoeuvres maken
trouwens ik hoor dikwijls gemopper van automobilisten die tijdens het ritsen geen plaatsje vinden wat die mensen vergeten te vertellen: ze rijden eerst alle wachtenden voorbij om dan ergens voorin de rij plotseling al ritsend een plaatsje te bemachtigen van geen wonder dat ze d'r niet tussen geraken van mij krijgen ze ook geen meter, door hun gedrag staat iedereen die netjes aanschuift weeral wat langer in de file. wanneer ik dat zelf zie gebeuren dan durf ik me gerust en op mijn dooie gemakje op de linker rijstrook te plaatsen om vervolgens gelijk op te rijden met de auto die achter me rijdt. wanneer we dan aan de wegversmalling komen laat die me er weer vanzelf tussen en ondertussen is de file wat versneld het is geen gezicht: een klein twingootje dat zich voor die egoïstjes gooit maar ik dacht: "wat sommige vrachtwagens doen, dat kan ik ook" en weg is mijn frustratie
meteen is dat onderwerp ook geschrapt uit dit overvolle hoofdje
alhoewel wanneer ik "ritsen" op Google opzoek kom ik op een site terecht waar wordt verteld, dat men het beste zo laat mogelijk begint te ritsen omdat men anders het achterliggende verkeer op houdt huh?????????????? welk achterliggende verkeer? het verkeer van die snelheidsduivels, die er voor zorgen dat die andere rijstrook volledig stilstaat? nou moe ben ik nu echt zo dom? ziek ik het dan echt verkeerd? of is dat geschreven door zo'n persoon? worden zulke gebeurtenissen dan werkelijk aangemoedigd?
hoofdpijn komt op toch wil ik dat inderdaad wel eens van de andere kant bekijken misschien zie ik iets over het hoofd ..... zou kunnen
pas vernoemde ik nog mijn favoriete schrijver: Paulo Coelho en daar verscheen alweer een engelstalige nieuwsbrief van deze strijder van het licht altijd weer opnieuw mijn aandacht vangende over onderwerpen die me nou aan het hart liggen zijn manier van naar de wereld kijken en ze beschrijven is eenvoudig en tegelijk groots ik heb hem leren kennen door zijn boek: De pelgrimstocht naar Santiago
... ondertussen loopt een vriend een stukje van deze weg en ik vind het fijn dat hij ons regelmatig mailt over zijn ervaringen in de Pyreneeën daarbij surf ik rond om daarbij beelden te vinden en zo ben ik meteen ook een stukje daar ...
een feestgevoel heeft bezit van me genomen vandaag werd ons contract getekend voor mijn nieuwe wagen verder zijn er daarover onnoemelijk veel details besproken alles werd nog eens na gemeten veel gediscussieerd over de kleurschakeringen en daar zijn we nog niet helemaal uit maar dat is niet erg daar hebben we nog tijd voor onze wagenbouwer is iemand die heel goed mensen aanvoelt heel helder is in zijn taal en woordgebruik open van geest en warm van hart net wat wij nodig hadden en zo zijn er niet zoveel
ik ben zowaar weer eens bijna ontploft bijna uit mijn wagen gehold om iemand eens de wind van voor te geven arrogante, eigenwijze, egoïstische, beterweterige kl......... ok, 't is al wat gezakt, maar niet helemaal hoe moet ik in godsnaam reageren, wanneer iemands hond tegen mijn logo plast wat buiten vóór mijn marktwagen staat een bord wat ik achteraf weer binnen moet zetten, dat dan stinkt...... hoe moet ik iemand zeggen dat ik dat niet prettig vind? vandaag zei ik tegen het baasje van zo'n hondje: "meneer als u uw hond mee naar de markt neemt moet u die wel in het oog houden want die plast tegen mijn bord, wat nu stinkt en dit moet ik straks weer terug inladen" die meneer antwoordt: ik hou mijn hond in het oog, die doet dat niet" ik zeg : "achter uw rug wel, meneer" hij zegt: "U mag wel eens wat vriendelijker zijn, want door uw gedrag jaagt U mensen weg van de markt" "Ik zeg, zulke mensen als U kunnen we denk ik wel missen" pffffffff Khad hem nog nooit gezien, volgens mij was hij zowiezo tegen zijn zin met het vrouwtje mee gegaan de hond meesleurend
maar om terug te komen op mijn titel: hoe zeg ik het op een ander manier? mijn overbuur zei: "vragen aan zo iemand of die het leuk vindt dat ik tegen zijn voordeur kom plassen" toen lag ik alweer in een deuk kzag het al voor me ik met mijn bloot gat voor die voordeur zo'n man zou nog kunnen antwoorden: "ja, dat vind ik leuk!"
maar ondertussen heb ik het dus wreed moeilijk met al die mensen die hun honden overal maar tegenaan laten plassen bij voorkeur automaten en kasten van allerlei nuts voorzieningen leuk voor die mensen die daar aan moeten werken
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
