Dinsdag na Pasen...... Wat valt er dan te beleven op de markt? Gelukkig is het dan in Schilde "kindjesdag" dat wil zeggen dat ik in het verlof meer kinderen dan anders zie. En zo wordt een terugval in mijn verkoop nog gecompenseerd. Mooi is dat: ik zie ze groeien van baby naar peuter, naar kleuter, naar tiener en dan zijn ze plots student! Sommigen bloeien helemaal open, anderen zijn reeds getekend door het leven....... Niet zo mooi is dat. Sommigen vertellen me wat er gaande is, van anderen zal ik het nooit weten. daar heb ik het raden naar.
's Middags rijd ik naar Oud Turnhout. Ik word een beetje voor gek versleten, want wanneer het geen school is en mooi weer, dan komt er weinig volk. Maar mijn klanten van het "eerste uur" die zijn er altijd............altijd! Die stel ik niet teleur. Wanneer ik zou hebben verteld dat ik niet kwam, zoouden ze daar alle begrip voor hebbeb, dat weet ik, maar ik had vorige week niks verteld, dus reed ik vol goede moed naar Oud Turnhout. VOOR DE GEZELLIGHEID!
Soms denk ik: Want ik verwacht, krijg ik in mijn schoot geworpen. Zo, ook vanmiddag.
Wanneer ik aankom, moet ik altijd eerst op de stoep staan, daarna een hek opzij zetten, dan wachten tot passerende auto's me door laten, om dan achteruit de markt op te rijden. Soms is Luc (de marktleider) daar om me te helpen. Deze keer niet en dat is ook ok voor mij. Maar wanneer ik aangestalte maak op uit te stappen, zie ik mijn jonge Turkse collega af komen. Met een glimlach wordt het hek geopend en met een zwierige draai rijd ik binnen. Het zonneke schijnt en iedereen lacht. Mijn andere collega's kijken toe en helpen me op mijn plaats. "Boem is HO" haha Het belooft dus echt gezellig te worden. Een babbeltje hier een 'kriekske' daar. Bij de andere Luc (die van het café) speelt 'Spirits in the sky' Een lied wat ik als tiener geweldig goed vond. Ik pieker naar de zanger of songwriter, 'Norman Greenbaum' schiet me even later binnen, YEZZZZ, kben nog steeds goed van geheugen :)
Ok, ik rijd naar huis om 6 uur, weinig ontvangen, maar me goed geamuseerd. Tijd gehad voor iedere klant. In Oud Turnhout zijn de mensen altijd vriendelijker dan elders. Twas weer een dagje om in te kaderen...
Joepie, Pasen is weer voorbij. Ofschoon we een reuze goede verkoop hebben gehad, ben ik, zoals ieder jaar, weer blij dat het achter de rug is. Dit jaar ben ik er op een andere manier doorheen geworsteld. Het werk is op een andere manier verdeeld geweest: mijn stress was minder groot. Ik had ook meer energie dan andere jaren voor de verkoop zelf en dat zette zich dan weer om in goede cijfers. Een van mijn laatste klanten was mijn vriendin Sandrissimo, ze heeft meteen mijn blog op haar blog vermeld, samen met een foto van de grote lachhaas die ze kwam afhalen.
Gisteren naar mijn ouders op bezoek geweest, ze waren enkele weken verwaarloosd.... ook al hebben ze daar alle begrip voor, ikzelf heb het er minder gemakkelijk mee. Kben ook gebotst met mijn dochter, omdat ze daar zelden nog op bezoek gaat. Nou ja, het was niet de enige reden, d'r zat wel meer hoog. En daar heb ik dan maar eens 2 dagen diep over nagedacht. Een een inzicht gekregen in wat er werkelijk tussen ons gebeurde. Dus hoop ik op een ander en beter gesprek, wanneer ze over een week terug komt van d'r vriendje.
Terwijl ik dus 2 dagen nadacht, ben ik super actief geweest en de tuin ingedoken: vijver leeggeschept, plantjes geplant. onderwijl nog om een kruiwagen paardemest gewandeld, Ook als een witte tornado door ons huis gestormd.
was dringend nodig!!! Er is nog veel te doen, maar alléé het begin is gemaakt.
Morgen heb ik weeral een dubbele markt, overmorgen neem ik een dagje vrijaf, om alle Paas decoratie artikelen enz. te tellen en op te bergen. Zo weet ik wat ik voor volgend jaar moet bijkopen.
Feitelijk geeft het lente weer mij een energyboost. Kheb dat wel nodig, want ik wil nog een website creeren onze pc reorganiseren en beter structureren alle belangrijke stukken op enkele sticks en dvd's zetten, en dan de boel eens formateren. Is al jaren niet meer gebeurd en hij is nu erg traag.
Onderwijl is er af en toe tijd om wat te lezen in Happinez of om me meer te verdiepen in het experiment van Lynne McTaggart of voor de voorbereiding van de vergadering van de Lichtbron vrijwilligers. Maar eerst moet ik nog een document voor iemand doorlezen en corrigeren op correct taalgebruik, want dat heb ik beloofd.
"Kstond in het Laatste Nieuws van vandaag in de regio Kempen. D'r was wel veel geknipt en zodoende uit de context gerukt Zo zijn we nooit in de zaak van onze schoonouders gestapt. Maar het is de moeite niet om te zeuren, want het belangrijkste viel ook het meeste op: Een stralende vrouw die haar job graag doet. yezzzz
mijn auto moet terug vraag me niet wat voor merk het is, misschien Hyundai? hij rijdt uitstekend ik ben wat vroeg het kantoor is gesloten de hoteleigenaar kan me niet verder helpen ik wacht maar wat langer natuurlijk ben ik vergeten dat tijd hier anders marcheert daar is de man communicatie met handen en voeten hij vertrouwt me op mijn woord dat de tank vol is dat is ook zo, natuurlijk. trouwens een volle tank benzine voor 10 euro daar moet niet aan getwijfeld worden
onderwijl regende het hard maar nu het lijkt op te klaren net als gisteren dus voer ik mijn laatste grote plan uit een afdaling tot aan de kust richting Caleta een pad dat zelden gebruikt wordt soms heel steil en soms alleen maar vol grind zweten!!!!! maar ik haal het alweer beneden loop ik regelrecht een restaurant café binnen waar ik een compleet menu bestel mét appletizer lekker en dorstlessend terwijl ik daar ben komt er iemand binnen die ik ook 's avonds heb gezien een man met een open blik die met iedereen bevriend is en een hond die van geen kanten luistert daar is en verklaring voor hoor ik even later wanneer ik terug buiten wandel komt dat hondje direct naar mij zijn baasje spreekt engels het is een vondelingetje boordevol vlooien en de man tracht hem daartegen in te spuiten ik help hem daarbij en vertel ondertussen dat ik vanuit België kom en op vakantie ben hij had familie wonen in Brussel een geanimeerd gesprek volgt en ik zeg dat ik nog even wil rondwandelen en daarna terug wil liften want een bus blijkt hier vandaag niet te rijden hij moet nog bij vrienden langs maar we spreken af dat hij me oppikt wanneer hij me hier of daar langs de wegkant ziet staan zeg vertel hem dat hij vooral niet moet wachten gewoon alles aan het toeval moet overlaten
Caleta heeft een zoutwaterzwembad de zee is er vandaag onstuimig prachtig he schuim zooo wit! het water zooooo blauw!!!! even later loop ik goedgemutst met de zon in de rug richting Valverde en Tamaduste ik ben al erg ver en besluit maar eens te gaan liften op dat moment duikt de man ook op toevallig, nee echt, haha, tof maar zo rap was ik nog niet terug in Valverde hij wilde ook nog langs Tamaduste om ook daar vrienden te bezoeken onderweg naar daar krijg ik een fijne uitleg over het dorp en over een bijzonder pad ietsje verderop we maken weer dezelfde afspraak en ik loop de kant op die me aangewezen is weldra bevind ik me op pikzwart terrein het lijkt wel een koolmijn, maar het geeft niet af ik volg allerlei sporen maar waan me algauw verloren tot ik opkijk en ergens tussen allerlei lava blokken hier en daar witte verf stippen ontwaar het lijkt wel een pad ik klauter de blokken op en begin te springen als een gems wat niet simpel is met mijn rugzak lastig om in evenwicht te blijven ik gooi hem af en verberg hem verlost van die last gaat het nu veel vlugger ik heb er plezier in het kind in me komt boven misschien ook wel omdat er niemand in de omgeving te zien is onderweg glij ik slechts een keer uit en beland op mijn rug tussen de hoge blokken de lava prik scherp wanneer ik houvast zoek schuur ik mijn handen ik voel me als een hulpeloze schildpad toch niet, ik geraak overeind en spring verder telkens denk ik dat het einde in zicht is maar nee ik hoor de zee op de kust slaan ik hoor de meeuwen ik durf bijna niet op te kijken want alle aandacht gaat naar waar ik mijn voeten plaats toch eventjes zien hoe ver nog... ooooh de oceaan met recht voor me een rotseiland en een meeuwen kolonie daarop het water brult en hier een daar zijn de kloven nu wel erg diep ik besluit niet dichter naar de rand te gaan maar terug te keren het wordt te gevaarlijk en wie zou me vinden .... zelfzekerder maar super geconcentreerd keer ik terug weer iets overwonnen daar is mijn rugzak al ik wandel richting een cafeetje met terras een van de weinige en geniet nog na vervolgens stel ik me op om te liften 3 auto's stoppen niet de 4e gaat de verkeerde kant op de 5e is mijne maat voor die dag ik word keurig in Valverde gedropt hij blijkt de psychiater te zijn van het enige ziekenhuis op het eiland
's avonds eet ik warme geitenkaas met honing (moet ik thuis ook eens klaar maken)
morgen afrekenen nog wat tekenen daarna terug naar de boot zal ik hier ooit terug komen? ik wil wel...
Vannacht heb ik een beetje minder goed geslapen. Het bed lijk me steeds harder... De wind (80km/uur) heeft hier en daar ravage aangericht: op TV was dat vooral te zien op de andere eilanden. Vanmorgen regende het en ik voelde me wat depri. Enkele Nederlanders die ook in het hotel logeren zijn erg vriendelijk en openhartig. Zo'n ontbijtgesprek in eigen taal was wel leuk.
Vanwege het mindere weer ben ik naar een plaatselijk museum geweest. Heel eenvoudige maar mooie gebouwtjes die ik later nog wel wil tekenen. Daarna ben ik richting Tamijiraque gereden. Langs het water met een gigantisch hoge bergwand naast me. Roque la Bonanza die op alle fotokaarten pronkt verscheen net na een tunnel. Daar voorbij leek ik alweer op het einde van de wereld te belanden. Steeds minder behuizing en zoals steeds, nergens een terrasje of zo. Op een gegeven moment liep de weg gewoon dood. Dus dan maar terug en richting Mocanal. Zo kam ik bij een betoverend plaatsje: Pozo de las Calcozas. Daar besloot ik een piepklein restaurantje binnen te duiken en wie zaten daar ook: De Nederlanders. Ze zaten uitgebreid allerlei gerechtjes te proeven en schoven meteen een stoel bij en schonken me een glas wijn in. Twas wel handig, het menu was in het spaans dus werd het me vertaald. Ik koos voor een gerecht met tapijtschelpjes en look.
Toen de anderen vertrokken begon ik mijn afdaling richting een primitief dorpje dat ik vanuit het restaurant al had zien liggen. Dit dorpje is slechts bereikbaar via een kronkelig paadje waar zelfs geen kar op kan rijden. In de zomer wordt dit dorpje bewoond door eilanders, je vindt er een natuurlijk zwembad en verharde lava richels. Ik kon maar niet genoeg krijgen van het fotograferen. En bovendien begon ik eindelijk te tekenen. Vanonder een afdakje want het regende een beetje.
Ik droomde meteen van hier te wonen en er mijn tekeningen te verkopen. Ik droomde van een terrasje te openen. Ik droomde van tekenopdrachten enz..... En ik kwam er (alweer) helemaal tot rust.
Later reed ik ook nog naar Caleta en Las Salinas waar men ook alweer een prachtige natuurlijke zwembadconstructie had. Verder noordwestwaards en dan zuidelijker tot ik door een hele lange afdalende tunnel oog in oog stond met El Golfo, maar dan vande andere kant. Ondanks het slechtere weer was het een pracht gezicht. Maar door de meer toeristische 'look' trok het me niet echt aan. Dus rechtsomkeer en terug naar het noorden, daarna het binnenland in en langs het plaatselijke waterreservoir. Ik reed lang mijn eerste grote wandelroute en was vol ontzag. Stijl!!!!! soms in 1e versnelling de berg op
Plost stond ik in een klein dorpje neus aan neus met een camionnette De boer die er in zat wilde niet achteruit naar beneden en het was al donker. Ik wist het eventjes niet meer..... Handrem op en in achteruit helemaal naar boven: Dat was onmogelijk. Dan maar achteruit rechts bij iemand het erf op: Het lukte me eindelijk, maar ik was drijfnat van het zweet! Ik keerde terug naar boven, want ik riskeerde het niet om nog eens een tegenligger te ontmoeten....
Wat een dag! De receptioniste van het hotel spreekt alleen Spaans. Vandaag moest ik bij Iberia mijn vlucht herbevestigen, Zo was dit vermeld bij mijn boeking. Dat ging moeizaam. Een gepensioneerde Nederlander hielp me. Toen we eindelijk het telefoonnummer hadden gevonden, bleek dit een antwoordapparaat. Gelukkig arriveerde de hoteleigenaar die wel Engels sprak, maar hij vloog uit : Iberia was een rot firma die alleen maar problemen gaf. Zijn misprijzen sloeg op de maatschappij, maar leek ook af te stralen op diegene die er boekte: Ik dus ook! Ik besloot dit eventjes te laten rusten en behield mijn vertrouwen dat alles wel in orde zou komen.
Daarna vertrok ik richting Cruz de los Reyes om op de grootste hoogte (1500 m) een ander stuk van El Camino di Virgen te bewandelen. Ik arriveerde er om 10.30 uur en besloot om 14 uur de terugweg te hervatten. Alleen al omdat ik reeds wist, dat op dat uur meestal de wolken over het eiland trokken. En ik wist immers nog niet hoe het dan op die plek zou zijn.
Het was een prachtige wandeling met grootse uitzochten over El Golfo. Naast enkele foto's maakte ik ook een klein filmpje. Onderweg had ik dikwijls het gezelschap van kraaien die soms erg dichtbij kwamen. Links geraakte ik een beetje verbrand op arm en gezicht. Niet zo erg dacht/hoopte ik.. Het landschap bestond weer uit vele fascetten. Het was duidelijk te zien waar er ondergronds water stroomde. Daar groeiden zelfs varens. Vele bomen waren er verbrand, maar hadden zich goed hersteld. tijdens heel deze tocht kwam ik niemand tegen. Op de weg terug die geschikt was voor terreinwagens passeerden er slechts 2. Deze weg was zoals verwacht iets minder opwindend, maar ik vorderde wel sneller, gelukkig bleek later. Ik zag speodig grote wolken verschijnen, die soms in slierten over het pad vlogen. De wind nam toe.
Ik zat net terug in mijn auto en het werd mistig. Ik vertrok snel: De heenweg had ik 2x gereden, maar de terugweg was me onbekend, die bood dus een ander zicht en dát heb ik geweten! Binnen enkele minuutjes zat alles potdicht van de mist. Ik had zelfs geen overzicht meer van eventuele parkeer plaatsen in de berm. En dan ook nog al die bochten (zonder vangrails) Bij minder dan 50 m zicht werden mijn ogen door het turen erg droog. Paniek voelde ik nog net niet, maar ergens had ik hwel et gevoel, dat mijn regelmatig terug kerende nachtmerry werkelijkheid werd. Een steile weg, slecht zicht, steeds maar sneller...
Al snel reden er twee auto's achter me. Ik dacht: die moeten dan ook maar trager, want ik vertik het om me te laten opjagen. Gelukkig kende ik alle namen van de dorpjes die ik passeerde en had ik een beetje inzicht waar ik me bevond. Zo kwam ik na een halse rit veilig in Valverde waar de mist ook opklaarde. Toen zag ik dat er achter me een oud vrouwtje reed, die waarschijnlijk blij was dat ze me had kunnen volgen. Eenmaal in het hotel werd het weer wild: Hevige wind en toch soms dikke mis! Maar ik was veilig en ik nam een douche. Daarna liep ik weer het stadje in om wat geld op te nemen. Daar ging het een en ander mis en van mijn Visa vond ik mijn code niet.... Een beetje ongerust wandelde ik verder... Plost stond ik oog in oog met een Iberia kantoor. Ze spraken daar ook nauwelijks engels, maar ze konden toch mijn terugvlucht herbevestigen. Dat was alweer opgelost. Terug op mijn kamer vond ik ook mijn Visakaartcode terug.
Eind goed al goed en ik sluit de dag met scampisch in look! Dankbaar omdat ik alles tot een goed eind had gebracht.
Vannacht sliep ik weer als een roosje, Ik herinner me niet dat ik gedroomd heb. Ik sliep van 10 tot 8 uur. Geen geluid van de straat of de klokken: de ramen hebben dubbel glas. Zalig, wat een rust!
Vanmorgen heb ik tosties met geitenkaas gegeten, verrukkelijk. Daarna werd er iemand gebeld, die me ophaalde met mijn huurauto. Eerst naar het kantoor om het contract te tekenen. Alles gebeurde in het spaans, 74 euro voor 3 dagen excl. benzine.
Ik heb daarna het hele eiland rondgereden. Fascinerend hoeveel verschillende vegetaties er voor komen. Dit eiland heeft 500 oude vulkanen die dus geen van allen nog actief zijn. Omdat het eiland slechts 278 km² is en de hoogste berg 1501 m, is het continu klimmen en dalen op kronkelijke wegjes. Ze zijn allen uitstekend geasfalteerd, doch bijna nergens beveiligd met vangrails. Tijdens mijn rondrit krijg ik bijna een overdosis aan prachtige uitzichten: iedere bocht brengt weer een verrassing. Mijn oren tuiten regelmatig. Door het vulkaansgesteente is er weinig onkruid. In België zou men veel geld geven voor zoiets.
Ook al kan ik nergens harder rijden dan 30 à 60 km per uur, ik voel me toch rusteloos: altijd maar verder en verder. Ook het isolement van de dorpen treft me diep. Zonder auto ben je hier niets. Daar tegenover onstaat er toch een verlangen om hier te wonen, om er een 'warme' plek te creeëren, misschien zelfs wel voor gasten. Terrasjes vind je hier zelden. Op het zuidelijk deel van het eiland is er slechts natuur en dus geen bewoning meer. Wanneer ik op grote hoogte ben meen ik in de verte eilanden te zien, die ik met geen mogelijkheid kon plaatsen. Tot ik op een gegeven moment besef, dat dit gewoon wolken zijn die lager liggen dan waar ik rij.
Wanneer de westkant opdraai ben ik vlakbij het water en voor mij duikt EL Golfo op. Een vlak stuk van een voormalige hele grote krater. De wanden zijn meer dan 1000 m hoog de dorpjes en stadjes lijken miniatuurtjes. Dichterbij is het minder idyllisch: Deze streek vind ik de minst mooie van het eiland. Hier zijn wel meer voedzame gronden, dus ik zie plantages van o.a. bananenbomen die echter allemaal ingepakt lijken door een soort jute. zo ontstaan er grote vierkante vlakken met wanden van honderden meters die ondoorzichtbaar zijn.
Vrij snel besluit ik terug de hoogte op te zoeken Dit gaat via een lange weg tegen de kraterwand op. Overal zijn er parkeerplaatsen, vanwaar je op je gemakje kan rondkijken. nou ja, op je gemakje..... Wanneer ik besluit te stoppen, weet ik meteen dat dit geen goed idee is: ik rij me vast in de lava grit. Dit is hier nog maar pas gestrooid (lijkt het) Ietsje verderop staat een jeep met 3 mensen daarnaast. Die weten het ook al en wachten even af tot ik aangestalte maak om te vertrekken. Meteen zijn ze bij mijn auto en ze duwen me de weg op. Ik rij dolgelukkig verder richting de top, maar durf dus niet meer te stoppen. Wanneer ik bovenaan kom is daar ergens een prachtige uitkijkpost nabij een soort van kapelletje Daar zie ik ook de eerste wolken van de namiddag verschijnen zoals gewoonlijk om ongeveer 4 uur. Die jagen zich omhoog langs de bergwand alsof er ergens beneden vuur is.
Verderop rijd ik door de hooglanden, hier zijn vele weidegronden met overal muurtjes daar rond. het lijkt hier alweer net op Schotland.
Ik vervolg mijn weg, maar op een of andere manier blijft me hier niet zoveel van bij: waarschijnlijk omdat ik gewoon al té veel heb gezien.
Terug in het hotel lees ik eerst wat in het boek van Paolo Coelho (als een rivier....) Enkele teksten raken me diep.
Wanneer ik naar beneden loop, blijkt het restaurant niet open te zijn. Dus ik besluit het stadje in te lopen, gelukkig met wat beweging. Er is een chique restaurant met een interessant menu. Toch ga ik niet binnen: ik ben niet geschikt gekleed. Dus duik ik EL TABERON binnen een Engelse pub-achtig café-restaurant waar zoals gewoonlijk niemand engels spreekt La Taberna De muziek is er echter goed en de mensen vriendelijk. en het eten uitstekend: Geitekaas met honing en gegrilde gambas.
Ik voel me vandaag dus minder voldaan dan gisteren: te veel indrukken van buitenaf te weinig innerlijke rust, te weining contact met mijn innerlijke zelf.
O ja, ik ben wél stijf. door de wandeling van gisteren én door het vele autorijden vandaag. Maar mijn voeten lijken wel weer ok. Dus morgen rijd ik tot een volgende startplaats van El Camino di Virgen om er verder te wandelen En overmorgen ook. Een stuk heen en over een andere weg terug naar de auto. Ik zie er naar uit!
De weg kronkelt voort naar links en rechts, omhoog en omlaag, langs cactussen en bossen. Ik kom niemand tegen, ver beneden zie ik Mocanal liggen. Daardoor ben ik zeker, dat ik een nieuwe weg beloop richting Valverde. Ik ben nu wel erg dorstig en mijn ogen dwalen af richting de rode cactusvijgen. Die zijn toch eetbaar? Ik aarzel..... De meeste rode hebben minder stekels dan de groene. Misschien vallen die er wel af als ze rijp waren. Had ik dat niet ergens gelezen? Ik neem mijn zakdoek en pluk er een. Wrijf er nog eens overheen en breek hem dan doormidden. Binnenin is de cactusvijg geel, hij ruikt lekker. Ik neem een hap en nog een en eet hem met smaak op. Het proeft fris een klein beetje zuur. Ik zou er wel meer lusten, maar ik durf niet: ik wil eerst weten, hoe mijn maag er op reageert. Ondertussen heb ik toch fijne stekeltjes overgehouden: eentje boven mijn lip en 2 in mijn vingers. Onzichtbare tekenen van mijn survival, haha
Ondertussen slaat de vermoeidheid toe. Niet wanneer ik naar boven loop, wel als ik moet afdalen. Wanneer dit op asfalt gebeurt hebben mijn knieën het hard te verduren, ondanks de stokken die ik nu steeds blijf gebruiken. Plotseling zie ik een auto verschijnen.... en nog één. De bewoonde wereld komt weer binnen bereik. Eentje wil keren op een zijwegje en ik waarschuw de bestuurster om even te wachten, omdat er een tegenligger van achter de hoek komt. Bijna was ik getuige van een van de weinige ongelukken op dit eiland.
Door dit gebeuren loop ik bijna bij een splitsing de verkeerde kant op. ik vermoed onraad en keer terug, neem vervolgens een weg die bevolkt wordt door een kudde schapen. Deze worden net op dat moment bijeen gedreven door hun herder. Ze hebben langharige vachten, zoals lama's. Vanaf dat moment ben ik regelmatig in twijfel over de juiste weg, soms lijkt de weg niet berijdbaar, zo steil is hij. En dan onverwachts ligt Valverde aan mijn voeten. En links van me zie ik een wit paard staan. Het is wat schuw, maar went snel aan me. Laat zich graag wat strelen en krabben. Even denk ik: wel een wit paard, maar waar is die prins? haha De laatste loodjes om in het stadje te komen wegen echt zwaar. ik val bijna naar beneden tot ik op een normaal voetpad terecht kom. Nét naast een huis en een drukke weg. Ik denk niet dat ik naar boven zou geraken, moest ik deze weg terug willen nemen.
Mijn hotel mét douche en bad lonkt, en honger steekt de kop op! tegen dat ik in bad lig voel ik mijn pijnlijke voeten. Niet eerder, gelukkig maar. Het is nu 18.30 uur.
Wanneer ik de kaart neem besluit ik, dat ik in vogelvlucht 10 km heb afgelegd, De werkelijke loopafstand zal wel een pak meer zijn. Natuurlijk zijn geoefende wandelaars veel sneller klaar met dit traject. Ik ben blij dat ik met niemand mee liep Nee, ik ben diepgelukkig dat ik alleen liep.
Vanavond eet ik gegrilde vis met salade en aardappel in de schil.
O ja, dat geritsel dat ik hier en daar onderweg hoorde, bleken kleine hagedisjes te zijn, die liggen te zonnen op de stenen.
In Tenor was er geen enkele winkel of café. Dus alweer geen eten of drinken. Het was al voorbij 1 uur. Ik vervolg mijn weg die nu eerder glooiend verloopt. In de verte meen ik een zwart-witte koe te zien staan en ik geloof mijn ogen niet. Ik meen dat vermoeidheid of uitdroging toeslaat, haha. Het lijkt hier een beetje op de Schotse Midlands. Het is hier erg droog en toch zie ik weilanden afgebakend met muurtjes van losse stenen, of wel grote aloës. Daarachter een grote witte stier, die me vrijwel ongeïnteresseerd bekijkt. Oops aan de andere kant van het pad ontwaar ik tussen struiken een hele kudde zwart-witte koeien. Gerustgesteld (ik had geen visioenen) bekijk ik ze wat
beter, ze zijn mager maar hebben wel vrij volle uiers. Koeien had ik hier echt niet verwacht, wel schapen en geiten. Ik vervolg mijn weg, op meerdere plaatsen zijn de wegwijzers een kwartslag
gedraaid.. Op één plaats wordt ik zogezegd een heel andere
richting ingeleid, want rechtdoor lijkt het alsof ik op privé gebied van een boer terecht kom. Gelukkig vervolg ik mijn weg omdat ik vermoed dat die boer de toeristen ver weg van zijn dieren wil
houden. En ja, nu zie ik kleine kalfjes die onbeschut aan een touw vasthangen. Ze lijken me nog erg jong, niet dat ik er verstand van heb.... maar waarschijnlijk waren dat daarstraks de moeders.
Ik vervolg mijn weg en besluit af te wijken van El
Camino di Virgin. Ik wil Arbol Santo bezoeken: een van de bekendste bezienswaardigheden van het
eiland. Een plaats waar een laurierboom wordt vereerd, omdat naar het schijnt aan de voet hiervan op vele plaatsen water is te vinden. Ik meen dat daar wel iets is om te pauzeren. Nu kom ik ook de eerste mensen tegen sinds ik
vanmorgen vertrok. Op dit punt heb ik een uitzicht naar de beide zijden
van het eiland, ik zie de oceaan. Prachtig en het is hier ook zo stil.....
Bij Arbol Santo vind ik slechts een klein gebouwtje, met hierin wat plaatselijke kunst en een studente (met een jong hondje) Zij is daar om te noteren waar de bezoekers vandaan
komen. Ze spreekt Engels. Voor de rest: geen eten, geen drinken. De studente wijst me een dorp aan (San Andrès) waarvoor ik een deel rechtsomkeer moet maken, ofwel heel véél verderop en veel lager gelegen
(Mocanal). Ze vreest echter dat ik daar dan aan kom wanneer iedereen siësta houdt. Ik besluit toch de laatste optie te nemen, omdat ik het beter vind om eerst noordelijker te
wandelen en dan terug naar het oosten af te wijken richting
Valverde. Dit pad is minder gebruikt dan hetgeen ik nu achter me
laat. Op sommige plaatsen is het wel eens een rivier
geweest, met diepe groeven. Hier en daar ontwaar ik gaten in de bergwanden waarin water wordt verzameld voor vee. Daar groeien ook prachtige planten, die ik herken als kamerplanten van bij ons. Een eind verderop is het een holle bedding met aan weerszijden hoge wanden waarin ik vele vulkaanuitbarstingen in kan aflezen. Oranje-gele-grijze-witte strepen. Wel zeker 30 strepen boven elkaar. Het is hier erg dor, ik loop tussen cactussen en aloës en andere
vetplanten op lavagrit. Ik geraak dus moeizaam vooruit. Ik besluit vanaf nu mijn Nordic sticks te gebruiken. Vooral tijdens afdalingen. Op het laatste stuk van dit gedeelte (want verderop zou een serieus pad beginnen, richting de bewoonde wereld) is er bijna geen pad meer te zien, op een afstandje wel, maar van dichtbij lijkt het helemaal op te gaan in de
omgeving. Ik voel me een beetje ontdekkingsreizigster. Na een laatste afdaling beland ik op een geasfalteerde
weg. Tekens geven aan dat ik naar links moet gaan, richting de bewoonde wereld en El Mocanal. Ik zie autos rijden en hoor allerlei werkgeluiden. Daar heb ik geen behoefte aan, dus ik besluit rechts te gaan en op grotere hoogte te
blijven lopen. Deze weg loopt dood op de kaart, maar omdat hij vrij vers geasfalteerd lijkt besluit ik
hem toch te volgen. Iedere bocht is weer een openbaring, elke helling brengt weer opwinding over wat ik
daarachter zal vinden. Het is ondertussen al 4 uur. De eerste wolken verschijnen.... Ik kan totaal niet inschatten hoe lang ik nog moet
lopen. Toch voel ik me eigenlijk heel blij en vrij, verdwalen kan niet echt op zon eiland, koud is het er ook niet als het donker wordt.
Ik vind het fijn om alles op mijn eigen tempo te
kunnen doen.
Vandaag kwam de zon op
uit de zee En dat recht voor mijn
raam. Ik heb uitstekend
geslapen. Het is hier zo rustig
en het bed is goed. Na een lekker ontbijt
verkies ik toch wat te wandelen. Ik kies een pad uit dat
de bergen in leidt, Zodat ik vandaar uit
Valverde kan zien liggen. Iemand wijst me naar
het begin En vertelt me dat dit
El camino di Virgen is: De weg van de maagd. Hierover wordt iedere 4
jaar een processie gehouden. Na enige tijd klimmen
en buiten adem zijnde, Verloor ik even het pad
uit het oog. Het uitzicht was wel al
prachtig. Ik besluit eventjes
terug af te dalen En ja hoor daar is het
weer. Een stukje verder vraag
ik me in stilte af of dit echt wel die
processie weg is: ik moet onder een boom
doorkruipen en over een
afrastering.... wel spannend. In plaats van af te
wijken om die berg helemaal te beklimmen Besluit ik dat
processiepad te volgen. Dan pas realiseer ik
me, dat ik door mijn
wandeling te verlengen, straks wel honger en
dorst zal hebben, want ik heb niks bij. Nou ja, verloren kon ik
niet lopen op dit eiland En er zou toch wel
ergens wát te koop zijn? Eh........ Wel.... Ik vertrok om 10.30 uur en kwam terug in het
hotel om 18.30 uur zonder iets op mijn weg
tegen te komen. Pure survival, haha. Nee, serieus, het viel
wel mee. Het was niet zo heet,
ik was wel bezweet, Maar voor winkels moest
ik honderden meters afdalen, En dit wilde ik
vermijden, omdat ik dan op het
eind van de piste Weer helemaal naar
boven zou moeten klimmen. Mezelf kennende was dit
zwaarder dan honger of dorst.
Na het eerste stuk van
de wandeling kwam ik uit op een
geasfalteerd pad, wat steil naar beneden
liep en dan weer rustig naar boven. Tot alweer een hek dat
hoog was op slot zat. Gelukkig tilde ik het
slot op En zag dat het hangslot
gewoon los was. Dus ik opende het hek
en sloot het weer af Zoals ik het gevonden
had. Meer dan waarschijnlijk
wilde men autos uit dit natuurgebied
weren... Daarna belandde ik op
een gewone weg. Dus lopende op de
asfalt in de brandende zon Vervolgde ik deze
langzame oplopende wandeling. Langs zon weg lijkt
het veel langer te duren Dan op een kronkelig
pad, Terwijl ik
waarschijnlijk veel sneller vooruit kwam. Ik liep richting Tenor
en zag in de verte De eilanden La Gomera
en Tenerife liggen. Overal waren kleine
roofvogels actief En ik hoorde ook
dikwijls geritsel, Maar ik zag toen nog
niet wat dit was.
Terwijl ik loop, zoeven
de autos me hier voorbij. De vrachtautos niet,
die halen niet meer dan 30 km per uur.
In Tenor aangekomen
begon er weer een steil pad. Overal lagen er buizen
langs dit pad. Ik besefte dat men in
deze harde bodem Geen buizen netwerk kan
aanbrengen. Dus water; gas en
elektriciteit ligt bovengronds. Soms zie ik tussen
huizen onderling ook touwtjes hangen. Het
lijkt er op dat men daarmee onderling contact heeft.
Voorlaatste en laatste etappe Daarmee bedoel ik dus dat ik de bus naar het hotel was vergeten :)
Maar ok, ik vaar op El Hierro aan ik zit op de eerste rij, rechts van me varen we La Gomera voorbij. Op de deining van de golven heb ik even geslapen. Ondanks het getaterwater van 2 Duitse echtparen naast me, die overigens wel vriendelijk waren.
Eindelijk vakantie! mijn maaltijd bestond uit een grote vers fruit salade en ik knapte er helemaal van op.
El Hierro komt al maar dichterbij: wat een immens hoog eiland. Zo compact en boordevol cactussen en vetplanten (en vangnetten langs de wegen om vallend gesteente op te vangen. maar dat zag ik vanaf het schip nog niet) Op de boot was het personeel zeer vriendelijk en op de wal nog vriendelijker. Ik voel een verschil tussen beleefde vriendelijkheid of gemeende vriendelijkheid die van binnenuit komt.
In Tenerife moesten we zelf bagage sleuren. En ook liet de chauffeur ons erg lang in de koude ochtendwind wachten terzijl hij een geanimeerd telefoontje pleegde. Van beleefdheid gesproken. ik kan wel alles zelf hoor, maar ik ben geen hond.
In El Hierro komt de buschaufeur iedereen lachend tegemoet En hij laadt alles zelf in. Er zijn ook families die allerlei booschappen bij hadden tot 2 zakken van 25 kg pataten toe. Geen probleem, alles wordt eventjes anders geschikt. We stappen in, daar onderaan die reusachtige bergwand. Een spaans muziekje wordt opgezet: ik voel me als in een of andere Mexicaanse film. Mijn ogen prikken en tranen van geluk: het is hier perfect! Alle inspanningen waard. Ook deze chauffeur rijdt fel foor de bochten alweer de volgende helling op: steekt onderweg zelfs 2 vrachtwagens voorbij. Op zijn gemakske, maar eens op snelheid, wil hij die behouden. De weg slingert zich om hoog tot 600 m. In Valverde aangekomen laadt hij rustig alles uit, groet me en verdwijnt om de hoek. Het is hier de hoofdstraat van de hoofdstad van het eiland. eh...... echt waar het lijkt een dorp ietsje verderop zitten mannen te keuvelen op een bankske en te kijken naar wie er met de bus komt. .....
De andere passagiers van de bus verspreiden zich en ik haal mijn plannetje te voorschijn. Hotel Boomerang is niet zo ver.... maar wel steil bergafwaarts. Zo steil dat mijn voeten in mijn schoenen naar voor gleden. Mijn tenen krulden op, haha Mijn reiszal op wieltjes reed ik voor me uit in plaats van deze voort te slepen. Een politie auto stopte en reed zelfs achteruit om me te laten oversteken.
Dan arriveer ik bij het hotel: morgen ochtend wordt ik waarschijnlijk wakker van klokkengelui en kinderstemmen, want recht over mijn raam is een school. Bij de receptie spreekt niemand engels, de baas wel, maar die is er niet. Mijn paspoort volstaat: ik krijg kamer 103 toegewezen. Super de luxe, mét bad en haardroger en .... en...... O ja, uitzicht op de zee, eh oceaan. In ieder geval kan ik hier mezelf 's avonds lekker verwennen.
Ik laad mijn spullen uit en onderneem een verkenning van de stad: altijd maar hoger en hoger én buiten adem. Gelukkig worden mijn logen dit al vrij snel gewoon. In de winkels spreekt niemand engels en een kaart met enige uitleg in het engels beweert niemand te hebben. Aangezien ik dat niet voor mogelijk houd, snol ik in iedere winkel tussen de kaarten. En ja, ik vind er een, met alle wandelroutes er op én meteen een duidelijke aanwijzing van de hoogten. Op deze kaart staan ook de buslijnen: ze rijden 1x per dag heen en 1 x per dag terug probleempje: in de verkeerde richting..... oei, niet alle lijnen rijden iedere dag... tjonge, geraak hier maar eens weg..... Ik wil ondertussen steeds liever wandelen en heel het eiland bekijken, dus waarschijnlijk huur ik een van de dagen een auto.
Ik loop terug naar het hotel en val er in slaap. Wanneer ik wakker word, heb ik het koud. Hier heeft geen enkele kamer verwarming, het is dan ook 20°C, die kou komt door het slapen. Ik ga naar beneden en het bediend personeel van de bar/restaurant spreekt Engels.
Mijn aperitief bestaat uit sherry en brood met pesto daarna soep en vervolgens vis met aardappel in de schil en ui. lekker,lekker
Er zitten ook 2 dames uit Nederland die denken dat ik engelstalig ben en ik laat dat maar zo. Ze hebben over alles een mening, maar vertellen elkaar niks over zichzelf. Muziek uit de jaren 70 speelt op de achtergrond. Filmmuziek of soms zoals je vroeger hoorde bij een circus op tv: In mijn fantasie zie ik de paarden hun kunstjes vertonen. Dan weer muziek zoals mams vroeger thuis placht op te zetten: viool en trompetmuziek, vioolmuziek, kapitein Zeppos muziek, adamo, Beatles.... maar alles instrumentaal. Zie je: ook ik heb over alles een mening, haha, kben dan ook Nederlandse van geboorte...
Ik waan me op het einde van de wereld, daar waar de tijd stil staat. Op de achtergrond klinkt hard Spaans wat ik niet versta. Het restaurant heeft geen vensters.
Vandaag voelde ik al de kriebels om een huis te tekenen dat een dak bezat was helemaal begroeid was met cactussen en vetplanten, prachtig. De Aloës staan in bloei. Hele grote kerststerstruiken ook. Cactussen dragen rode vruchten. Allerlei kamerplanten van bij ons zijn hier struiken. Dwars door het stadje dat tegen een berg aanligt lopen uitgesleten rivierlopen die nu droog staan. Sommigen lopen onder de huizen door, 't is een vreemd gezicht: Het water zoekt hier zijn weg en de mens past zich aan.
Veel rosse katers zijn er ook en prachtige vergezichten en nogal wat wolken die zich vanuit het noorden over de bergkam naar beneden storten.
Morgen voormiddag is het hier vast lekker warm, in de namiddag valt hier de schaduw eerder, dus wordt het frisser, maar niet te fris voor een wandeling. Ik neem me voor om dus smorgens te tekenen en daarbij wat kleur te krijgen en na de middag zal ik wandelen en rondtoeren.
Na deze overpeinzingen duik ik terug mijn bedje in.
Oh what a night (in Madrid). De aansluitende vlucht werd met 2 uur vertraagd. We kregen een ander vliegtuig, omdat de eerste mankementen vertoonde. Met het beetje dat ik 's avonds had gegeten werd ik bijna luchtziek. Ik heb m'n maag dan maar een beetje gevuld met nootjes. Dat hielp. Die luchthav ens zijn wel enorm luidruchtig. Volgens mij heb ik geen oog toe gedaan, dus niet geslapen. De busdienst heb ik uitgezocht: om 8.10 uur vertrek ik met lijn 487 richting de Ferry van Fred Olson Lines. Het perron werd om 6 uur al geduchtig gepoetst!
Grappig: ik zie overal Bougainvillea én kerstrozen. En er vroeg me een duitse vrouw om 15 euro of kleren. Ik weigerde vriendelijk, ik was meteen oninteressant, haha. Ik vind op dit moment spaanssprekenden enorm luidruchtig En wanneer ik iets wil vragen, negeren ze me eerst een tijdje, door voort te tetteren met hun gesprekspartner. Ze zullen hier toeristen al moe zijn, zeker? Ik hoop dat het op EL HIERRO anders zal zijn.
Ehhhh Wat bezielt me om naar een Spaanstalig eiland te gaan? Om me op te sluiten in mezelf om te tekenen, schilderen, schrijven, etc.... Ik ben moe, ik klink moe en wat depri, ik weet het.. nou ja, het zij zo.
Dat boek is ook al geen lachertje: Het gaat over de strijd tegen het ouder worden. Nogmaals: wat bezoelt me toch? haha. ... Na een rit met een waanzinnige buschauffeur ben ik in Los Cristianos beland. Ik ben blij dat ik niet in Tenerife verblijf. Het is hier helemaal volgebouwd aan de kust. Niet te doen!!!!
Mijn ticket voor de Bonanza Express heb ik al op zak. Mijn fototoestel heeft platte batterijen, dus van de bootreis heb ik heen geen foto's. misschien wel van de terug weg. Ik zal zowiezo wel fotokaarten kopen op het eiland.
Vanmorgen heb ik ontbeten met koffie en croissant. Hola, de boot komt er aan. De laatste etappe!
Vorige woensdag heb ik pas deze reis vastgelegd. Het nadeel(?) ervan is, dat er meer moet worden overgestapt of gewacht, Dat vraagteken zet ik er bij, omdat ik daar toch gemengde gevoelens over heb. Positief vind ik dat ik er meer naar toegroei, in plaats van er plotseling 'gedropt' te worden. En ik hou er ook van om naar mensen te kijken op vlieghavens of stations nog meer dan ergens anders! Vandaag heb ik echter wat hoofdpijn en een wazig 'zicht': Meestal komt dit door de aircondition en, tja, ik ken geen vliegtuig of luchthaven zonder, dus.... Het maakt dat mijn wereld rondom me erg klein is, ik ben een beetje opgesloten in mezelf. Gelukkig heb ik het tijdschrift 'OPZIJ' gekocht, boordevol verhalen over vrouwen die 'het' gemaakt hebben op hun eigen manier, successtories. Hier in Madrid moet ik 6 uur wachten, 'Opzij' is al uit! In mijn tas zit ook nog een boek van Benoîte Groult "Uit liefde voor het leven" te wachten om gelezen te worden.
Vannacht kom ik om 2 uur aan in Aeropuerto Reina Sofia in zuid Tenerife morgen reis ik dan met de bus naar Los Cristianos En dan de Ferry op. Ik hoop dat ik dan fris genoeg ben om van de reis en het uitzicht te genieten . Ik denk dat het beter is om in Tenerife mijn lensen uit te doen voor een paar uur. Want dan kan ik bij mijn bagage en mijn lenzenvloeistof.
In december wist ik dat ik even op verlof wilde in een warmer land dan hier..... Waar maakte me niet uit, ik zou wel iets fiksen op last minute basis. Voor alle zekerheid had ik een paspoort aangevraagd, zodat ik daardoor meer mogelijkheden zou hebben. Eerlijk gezegd: mijn visie was niet echt positief ingesteld. Want zeg nu zelf: het maakte me niet uit! Dat wilde zeggen dat ik me maar zou laten leiden door een ander. Toen ik dat inzag (en nog steeds niks vond) was het al januari....... En begon ik te zoeken met een andere ingesteldheid:
Welke regionen had ik binnen mijn budget? Welke ware de minst toeristische? Waar had ik ooit wel een naar toe gewillen. En waar wil ik beslist niet naar toe? Wat zijn de suggesties van anderen?
Ik begon zaterdag 30 december mijn neus te richten naar de Canarische eilanden. met gemengde gevoelens ...... En dinsdag viel mijn oog op EL HIERRO ooooooo ja!!!!! Dat was dat eilandje, waar je wat moeite voor moest doen om er te geraken! wat vroeger het einde van de (platte) Westerse wereld was. wat nauwelijks interesse opwekte bij reisbureaus. ....... Woensdag lagen mijn vliegtuigen en hotel vast. Donderdag kreeg ik al commentaar dat ik gek was om zo maar ongeorganiseerd en helemaal alleen op reis te vertrekken naar een land waar men nauwelijks engels sprak.
Who cares Annemiek zou Annemiek niet zijn. Dat eiland zoog me inmiddels naar me toe. Ik was verloren naarmate mijn vertrek naderde. Op internet kreeg ik er een beter beeld van. Zaterdag besloot ik voor alle zekerheid om van die Noorse wandelstokken te kopen, want die konden nog wel eens van pas komen.
En vandaag, zondag, vertrek ik. John brengt me naar de trein in Roosendaal en vanaf daar sta ik er alleen voor. Ik voel me opgewonden en vol vertrouwen. Ik voel me veel vrolijker dan 2 weken geleden: ik wil naar warmere streken... het maakt me niet uit...... wat een zeur/depri houding had ik toen. Wat een contrast met vandaag: I can reach every mountain, hahaha Niemand die me nog kan tegenhouden, ik vertrek naar een eiland van mijn dromen.
De kerstmarkt loop op zijn einde... Morgen de laatste dag. Ieder jaar schenken we de reuze chocolade kerstman van 1 meter aan een vzw die mensen in moeilijkheden opvangt. Dit jaar was het vluchthuis voor vrouwen 'De Stobbe" aan de beurt. In plaats van de laatste dag, heb ik hem nu al gebracht, dan is het een echt kerstgeschenk. Het is wel leeg in onze kerstmarktstal...... Maar ik ben wel blij met de glunderende gezichten, die ik me inbeeld in dat centrum.
Voor de rest zijn we allen steendoodmoe. Het was goed-het is genoeg-op naar het volgende jaar.
Gisteren ben ik naar een chinese dokter geweest. Eentje die o.a. accupuntuur beoefent. Een bijzondere vrouw, eenvoudig en wijs. Wat ze met me gedaan heeft, moet zijn uitwerking nog bewijzen en volgende week heb ik een nieuwe afspraak. Ik ging voor een tennisarm, omdat gewone onstekingsremmers geen enkele verlichting brachten. Mijn visie rond gezondheidsproblemen is dat lichaam en geest invloed hebben op elkaar. Mijn rechterarm vertelt me wat ik al langer weet: Mijn wilskracht om mijn eigen plannen voor mezelf om te zetten in daden ontbreekt in ieder opzicht. De oorsprong is me bekend, daar werk ik momenteel aan, Maar die pijn is dus ook een gevolg van een blokkade. Dus leek me accupunctuur geschikt.
Die Chinese dokter ontdekte meteen zomaar eventjes veel meer blokkades. Overal waar zij haar vinger zette, verging ik van de pijn. Meteen beseft ik dat ik reeds lange tijd al die pijnplaatsen vermeed aan te raken. Alsof ik mijn pijn niet wilde voelen. Het wordt dus hoog tijd om in te grijpen anders komen er ergere kwalen op mijn pad.
Wat vandaag betreft: Dinsdag is altijd een eerste marktdag van mijn werkweek, meteen twee markten achter elkaar. Deze keer hard gewerkt, goed verkocht, fijne mensen ontmoet. Op dagen als deze geniet ik vol uit. Zorgen liggen dan op de achtergrond. Maar 's avonds ben ik wel steen dood moe. Dus ik duik nu mijn bedje in.
Gisteren avond ben ik eindelijk eens op bezoek geweest bij Marjolein Ze is kunstenares en dit is haar website: http://www.marjoleininnemee.nl/ Haar huis is een juweeltje boordevol fantasie en lijkt binnenin op een klein kasteeltje. Helemaal bovenaan kijkt ze rechtstreeks uit op de Westerschelde. Marjolein heeft me geïnspireerd om zelf ook weer mijn artistieke talenten aan te boren. En daar ben ik haar dankbaar voor. Daarnaast voel ik me bij haar en haar man vrij om me zelf te zijn. Iedere keer wanneer ik haar gezien heb heb ik nieuwe ideeën, nieuwe plannen en ook meer inzicht in hoe ik functioneer in het leven. Het is echter laat geworden en vandaag heb ik dus een beetje concentratie stoornissen. Het lijkt een lamme dag te worden... Maar nee, ik verhef me van deze stoel en ga wat werken. Want ik heb genoeg rondgesurfd op het net, mailtjes beantwoord, mogelijkheden bekeken om mijn eigen boek te publiceren, Kaarten van mijn tekeningen te laten afdrukken. Op zich al een fijne dag eigenlijk.
Wanneer ik mijn waren uitstal in mijn wagen komt er ook een heleboel op een plank vóór mijn toog te liggen. Steeds krijg ik te horen: "dat ligt klaar om gepikt te worden." Dan vraag ik: "Zou U dat doen?" "Nee" is dan het antwoord, "maar je weet toch nooit met al die vreemdelingen......" Tot nu toe heb ik enkele keren ervaren, dat mensen soms die intentie hadden. Ik voel dat, vraag me niet hoe, maar ik kijk ze dan aan en geef ze een knipoog. Blijkbaar werkt dat.
En natuurlijk zijn er wel eens kinderen die iets meenemen. Dan neem ik ze apart en vraag of ze niks van mij in hun zakken hebben. Er volgt dan een ontkenning en dan vraag ik nogmaals vriendelijk of ze toch eens eventjes willen kijken. Na enige aarzeling komt het dan tevoorschijn en dan zeg ik "geef het maar snel terug aan mij en dan praten we er niet meer over. Beloof je dat je dat nooit meer zal doen?" Rel schop ik daar nooit over, ik heb immers ook ooit wel eens een mooie postzegel ontvreemd. Ik ben ook jong en onbezonnen geweest.
Wat er ook wel eens voorkomt is, dat er een grote groep kinderen van het middelbaar onderwijs langs komt. Een of twee daarvan kopen wat en de anderen staan er rond te draaien. Die hou ik in het oog, altijd, met een lach en een zwans vang ik hun aandacht. En soms trakteer ik heel de groep, zogezegd omdat anders het zakje meteen leeg is van diegene die koopt. Op termijn worden ze alsnog klant of in ieder geval ben ik geen vreemde meer die zij willen benadelen.
Een tijdje terug was er een vervelendere groep waarmee ik op een of andere manier komaf mee wilde maken. En die kans kwam er doordat er eentje iedereen trakteerde met een bakje met nootjes van een marokkaanse marktkramer. Nu weet ik dat die man alles verkoopt in plastic zakjes en dat die bakjes gewoon op zijn toog staan om iedereen te laten proeven. Dus vroeg ik die jongen: "Waar komt dat vandaan?" Hij zei brutaal: "Gekocht!" Ik zei hardop: "Nee, gepikt! Want die man verkoopt zijn nootjes in zakjes en die bakjes staan daar om te proeven" Dat manneke kleurde helemaal rood en verdween gauw uit zicht. Die groep loopt sindsdien met een boogje voorbij mijn kraam. haha, 't was opgelost!
Van mijn marokkaanse collega's had ik meteen iets geleerd: Proevertjes op de toog zetten. Doe ik nu ook en het leuke van al is dat er nooit iemand zonder geld zich rot voelt als die voorbij komt. Alle kindjes hebben minstens één snoepje. En andere mensen kopen dan weer gemakkelijker iets van wat ze geproefd hebben. Bovendien is er nu altijd volk aan mijn kraam en volk trékt volk er wordt dus meer verkocht. Bovendien zijn er ouders die weten, dat hun kinderen soms een snoepje hebben genomen. Een de eerstvolgende keer dat ze bij me iets kopen, Zeggen ze "laat dat kleingeld maar zitten." Hun manier om te laten merken dat ze mijn houding appreciëren.
De jeugd moet ik dan soms wel eens terecht wijzen, dat die bakjes echt niet leeg moeten, hè. Maar wat me het meeste verbaast is, dat er veel keurige mensen zijn, die zogenaamd aan de lijn doen en daarom niks durven te kopen. En dan werkelijk graaien naar mijn proevertjes. Ziekelijk is dat gewoon. Die kijk ik lachend aan en dan vraag ik "U denkt aan uw lijn zeker? U durft dit waarschijnlijk niet te kopen? Want u denkt zeker: van 100 gram kom ik 1 kilo aan?" Ja, die lach ik dus echt wel uit, dat meen ik. Wat denken ze wel, profiteurekes.
Ziezo, dat is gezegd. 'T is tijd om in mijn bedje te duiken.
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
