Vooravond fysieke test en Vlaams Kampioenschap lange afstand
Na een korte (tweedaagse) stage met de militaire ploeg hoop ik dat de benen morgenvroeg fris genoeg zullen zijn om, met nog relatief weinig training in de benen, het tot een goed einde te brengen op de fysieke test. Als ik de limiet haal is deelname aan het EK in Zweden verzekerd, en is een deelname aan het WK in zwitserland ook alweer een stapje dichterbij. Zondag volgt dan nog het Vlaams kmapioenschap lange afstand, waar ik hoop op nog enig teken van leven in de benen. Ik durf nog geen voorspellingen doen aangezien ik daarvoor nog te weinig training in de benen heb. Zondagavond weten we meer...
Na de twee corrida's heb ik een dagje aan de zijlijn gestaan. De twee wegwedstrijden waren er nog net iets teveel aan voor Peesje, die intussen al bijna een eigen persoonlijkheid begint te krijgen. Ik ruilde een looptraining in voor andere trainingen, maar intussen lijkt Peesje zich neer te leggen bij de zaken. Deze week deed ik onder andere zelf een aardige intervaltraining op een glooiend en bochtig pad. Daags nadien begeleidde ik een heuveltraining op asfalt (interval), en die twee trainingen gingen heel erg vlot. Soepele benen! Vrijdag kregen de leerlingen-infanteristen een training zoals ik ze graag geef: veel op en af lopen, oefeningetjes per twee, elkaar de berg op heffen, off-road lopen, korte spurtjes om ter eerst boven ... Een uurtje sport z'n naam waardig. Spelen in de natuur, meer moet dat niet zijn. Morgen vertrek ik voor een weekje sneeuwpret en dus zou vandaag nog een fikse training volgen. De Kesselberg, bult van 30m hoog met aan één kant een groeve/rots, ideaal terrein om net naast de rots het steilste pad omhoog te lopen, 10x. De eerste drie waren doenbaar, daarna was het puur afzien en pijn in de quadriceps en hamstrings om in beweging te blijven. Er zijn twee opties, twee uitersten: opgeven, of hier mentaal sterker van worden. Bovenop de Kesselberg is een grasveld waar wat schaapjes lopen en met een uitzichtpunt vanwaar je het Atomium kan zien. Een prachtigere plek is er niet om puffend boven te komen en uit te blazen en te stretchen tot het lichaam gerecupereerd is. Als ik daar loop dan weet ik, ooit zal ik daar training geven, op de mooiste plaats van Leuven, in de natuur, in de buitenlucht, een combinatie van lopen en spiertraining. Ik zie ze al op een zonnige ochtend, of met de ondergaande zon die in de verte boven Brussel hangt, oefeningen doen met zicht op het Atomium (20km verder?). Het zou (in mijn ogen) de mooiste training van Leuven zijn. Ooit...
Op skireis zal de hoofdzorg zijn: ontspannen en zorgen dat ik zonder blessures terug kom, want een dikke week later wacht de fysieke test al...
Vooreerst mijn beste wensen voor iedereen, met uiteraard veel sportieve meevallers...
Daags voor de 2 corrida's overkwam me iets wat me zelden overkomt: desoriëntatie. Het noorden kwijt. Ik ging lopen in het Meerdaelwoud, groot bos waar ik al bij al nog niet veel kilometers gesleten heb omdat het wat vlakkere en aanpalende Heverlee BosIk korter bij huis ligt. Ik parkeerde op een andere plaats dan normaal, had onnoemelijk veel zin in kronkelende paadjes die ik niet kende, en kwam in het eerste kwartier geen enkel punt tegen waar ik ooit al geweest was. Vervolgens vond ik een aardige helling die ik als training 12 keer op en af liep, en waarna ik mijn tocht wilde verder zetten, incluis terugkeer. Ik dacht een kruispunt te herkennen, edoch, ik moest van daaruit nu wel een hele andere richting uit, en vertrouwde op mijn inwendig kompas. Ook nu verkoos ik kronkelpaadjes boven de gemakkelijke optie die de rechte dreven zijn. Maar helaashet inwendig kompas was met verlof. De zon was al evenmin van de partij om me als noodbaken te hulp te schieten. Ik liep dan maar één richting uit, is het niet de juiste, dan kom ik tenminste toch ergens uit waar ik me zal terugvinden. En jawel, ik herkende me aan de bosrand, helaas stond ik aan de overkant van het bos. De beentjes hadden gelukkig een goeie dag, want na 12x een stevige helling zo onverwacht van 1 uur naar 1 uur 40 gaan kan wel eens tegen steken... Op de Mannekenpiscorrida in Brussel, van Zatopek Magazine, startte ik als jogger, eerder achteraan in het pak, maar lopersbloed loopt waar het niet gaan kan. Je kent het misschien wel, dat joggen in een grote massa, er loopt voortdurend iemand voor je voeten, en voor die persoon is een gat, dus spring je er snel voorbij en ga je in dat gat lopen, waar alweer iemand voo je voeten loopt, en je weer een plaatsje naar voor springt. Voor je het weet ga je crescendo sneller lopen, en van dat vooruit springen word je nog enthousiast ook. Vleugels! Al bij al liep ik die corrida breed glimlachend aan 3'50/km (7.1km). Flink opgeschoten dus. Daags nadien was het wat anders, na een korte nacht stond ik al om 8.20 paraat op de Leuvense Eindejaarscorrida om de aankomststand met Zatopek mee te bemannen. Ik zou de kortste afstand -4km- lopen, opdat ik tijdig aan de meet zou zijn om de aandenkens mee uit te delen. Ik stond nog in dikke jas en trainingspak toen ik om 9.28'30" de speaker hoorde afroepen dat de 4km bijna van start ging gaan. Ik dacht dat het om 10.00 was gepland . Ik schoot mijn hoogst overbodige kleren uit, had nog veel te veel aan, spelde al lopende mijn nummer op, kroop in de massa naar voor, en ondertussen werd het startschot gegeven. Ik liep eerder voor het plezier dan voor een goede uitslag, maar het vliegen door de Leuvense straten was zodanig plezant dat ik stilletjes bleef doorschuiven, waarna ik, niet echt uitgeput, de meet averschreed als 11e in een tijd van 13'20 (3'20/km). op z'n minst een lekker tempo. en zo zit het met het tempo zonder al te veel training precies nog wel snor...
Na het BK in Schaffen was het nog even voor alle zekerheid voorzichtig zijn om zeker te zijn dat de peesblessure voor goed verleden tijd is en de aanloop naar 2012 voor goed van start kan gaan. Het is immers een voorjaar dat niet van de poes is, EK, WK en militair WK tussen 10 mei en 24 juli. Ik startte goed een week geleden met een eerste intervaltraining, de eerste sinds begin oktober. 3x6' 30-30's (30" snel-30"traag). Tijdens de training voelde ik de beentjes al wat protesteren. Het protest nam geen syndicale vormen aan, staken deden ze niet, maar de blij waren de spieren niet, met die tempo's. De volgende twee dagen mocht ik het ook ervaren, hoe mijn spieren nog steeds niet tevreden waren met het brusske ontwaken uit hun winterslaap. ik moest het noodgedwongen houden op erg trage duurlopen. Vervolgens waagde ik me, na een rustdagje met Kerstavond, aan mijn gouwe ouwe heuveltraining in Diest, op de Warandeheuvel, een vaste omloop die nooit liegt. Terwijl ik er voorheen routineus trainingen op draaide van 5 rondjes (9-10'/ronde) en op goede momenten naar 6 of 7 ronden ging, voelde ik dat deze keer 3 ronden voldoende waren. Overdrijven moet je niet doen, zeker niet als een pees misschien nog zou kunnen hervallen. Eén ding is zeker, er is werk aan de winkel. Nu, de optimist/atleet in mij vat dat positief op, "dan weet ik tenminste wat gedaan, en waarom". Het zal al snel 2x per dag worden soms, om snel naar een beter peil te groeien, maar uitgerekend dàt is zo leuk aan trainen. Geen reden tot paniek dus. Gisteren en vandaag was ik ingeschreven op de Sylvestervijfdaagse. Een dagje met koorts in bed besliste er anders over. Eergisteren lag ik een hele dag te ronken, dag en nacht, en kreeg als enige voedsel die dag een tas soep binnen. Vandaag liep ik aan heel gezapig tempo mijn omloopje, en het was duidelijk, het draaide in de soep, het was niet veel soeps, het vet was van de soep. Op naar meer, op naar beter... De laatste twee dagen van het jaar staan nog twee corrida's op mijn programma, twee werkgerelateerde opdrachtjes. Ik ga met Zatopek Magazine op de stand staan, maar in de rapte pik ik nog wel de kortste omloop mee. Vrijdag de Mannekenpiscorrida in Brussel, en zaterdag de Leuvense Eindejaarscorrida. Ik wens iedereen alvast fijne eindejaarsfeesten toe en een prettig en sportief 2012
IJskoude hagelbui op BK Cross (militair), beresterke pees
Het vliegveld van Schaffen lag er nat bij. Modderig was het niet, althans niet bij aanvang, maar natte voeten kreeg je overal. Terwijl bij de damens sluysmans naar een overwinning liep kelderden mijn benen al snel mijn ijdele hoop op een goed resultaat. Hoezeer je ook niet getraind kan zijn, in je hoofd durf je wel eens te vliegen. Het decor van Schaffen, de herinneringen, de beelden van grote toppers die je bij wijze van mentale training door je hoofd ziet flitsen, samen vormen ze je rinste fantasie, namelijk dat je zal vliegen over het vliegveld. Helaas merkte ik al bij de opwarmin dat de hellingen me meer moeite kostten dan me lief was. In plaats van te gaan vliegen stond ik al snel weer met mijn twee voeten aan de grond. Een vliegveld is ook een landingsbaan. Ik vertrek ietsje gematigder dan gewoonlijk, draai na 400m de eerste bocht in rond de 40e of 45e plaats en voel dat het al niet veel rapper moet. Met een kennersoog zie ik wel dat er in het pak voor mij nog een aantal dappere Belgen zijn, rasechte strijders noem ik ze, zonder nadenken en met veel oorlogskreten volle kracht vooruit, tot ze er bij neervallen. Ze sneuvelen nog voor de strijd echt begonnen is. Het pak rekt zich uit, ik schuif richting de 30e plaats en voel dat het dat zal zijn voor dit jaar. Ik schuif wel wat op naar voor, en weer naar achter, als een volleerde jojo. in een groepje lopen is zelden mijn ding geweest. Eens een koppige eenzaat, altijd een koppige eenzaat zeker? Tijdens de wedstrijd barst een fikse hagelbui los en de hagel slaat hard in het gezicht en op de blote armen. Ik grap tegen de man die mij flankeert dat ik het niet voel, met dank aan mijn Pukkelpopharnas. Niets is minder waar, een pretje was het niet. Ik weet dat het een uitslag zal zijn die niet van tel is en kan me dan ook niet opladen om voor elke plaats te strijden, 28, 29, of 30, wat maakt het uit. Mijn goede maat Roel Van Ginneken komt net voor mij lopen als we de windrecht tegenhebben. Roel is zowat 1 meter kleiner dan ik, en ik vang dus nog steeds veel wind. Ik besluit dan maar uit vriendschap voor hem te gaan lopen, zo is er tenminste nog één van ons twee uit de wind gezet . Na dat symbolisch ruggesteuntje koos Roel het hazenpad en liep van me weg. Ik liet nog een loper terugkomen, maar in de laatste stukken tegen de wind op vond ik toch dat ik nog even een efoort mocht doen en terwijl ik de achterkomenden op afstand wilde houden liep ik zowaar per ongeluk de loper voor me weer voorbij. Ik kwam zelfs nog terug kort bij Roel, maar om die te gaan halen had ik dan toch de moed niet. Het resultaat is een pak minder dan ik gewoon ben, en dat deed wel wat pijn, anderzijds is het nog steeds niet slecht, vergeleken met een hoop anderen die er wel specifiek voor trainen. Een 28e plaats zonder enige snelheidstraining/weerstandstraining of zelfs duurtempotraining in 3 maanden is niet slecht. De grootste opsteker is vooral de pees die niet van zich heeft laten horen, ook vandaag niet, en die blijkbaar voor goed hersteld is. Nog in de Zatopeksfeer: ik heb opnieuw met één compressiekous gelopen, en heb sinds de wedstrijd ook 1 compressiekous aangehouden, om te kijken of ik een verschil waarneem tussen de beide benen.
Militair BK veldloop 2011: Voorbeschouwing van een modderpoel
Morgen wordt het militair BK veldlopen betwist in Schaffen. Op mijn jaarprogramma kan je het een beetje mijn Mont Ventoux noemen, compleet geïsoleerd, vloekt met alles wat errond ligt (timingsgewijs), steekt als doehoog boven de omgeving uit en is qua aanzien een monument, een killer, een misbaksel om U tegen te zeggen. Op de vooravond van het militair BK veldlopen vraag ik mezelf op wat ik ervan mag verwachten. Van een voorbereiding kan ik namelijk niet spreken, want die was er niet. Na mijn elfde plaats vorig jaar hoopte ik eindelijk een gooi te doen naar een top 10, en gezien de afwezigen onder de toppers had ik daar waarschijnlijk nog niet eens een recordworp voor moeten doen. Gewoon een keitje schieten. Geen voorbereiding wil in mijn geval niet zeggen dat ik heb stilgezeten. Ik heb lessen gegeven, trainingen gegeven, zelf wat eigen conditie onderhouden op de mountainbike of in de fitnesszaal en heb wat oriëntatiewedstrijden kunnen lopen, dat alles zonder al te veel last. slechts 2 à 3 dagen leek ik iets te voelen. pijn kan je het niet noemen. Het heeft wel twee volle maanden aangesleept, iets meer zelfs. Dat wil zeggen, geen tempotrainingen, nog duurtempo, nog kortere intervals. Het anders razendsnelle parkoers - buiten die deksles moordende hellingen- zal er dankzij de overvloedige regenval van de laatste dagen heel zwaar bij liggen, en snelheid en weerstand zullen minder belangrijk zijn dan anders, en kracht zal belangrijker zijn. Misschien een voordeel gezien mijn 'voorbereiding'. Op dit eigenste moment, dinsdagavond, 14 uur voor de wedstrijd, weet ik ook nog niet hoe ik het zal aanpakken. Ik heb nu al 4 dagen volledig niets gevoeld, dus kriebelt het om er toch tegenaan te gaan. Anderzijds, is dit wel verstandig, een wedstrijd, die buiten het seizoen valt en waar je daarenboven niet op bent voorbereid, waarom zou je daar de kans gaan lopen een blessure een kans te geven? Het antwoord is simpel, ik heb na al die weken 'traag' lopen zin om er in te vliegen, niet meer en niet minder. We zullen snel weten hoe ver die dappere instelling draagt. misschien houden de benen het al ne 2km voor bekeken...
Het winterseizoen is vollop aan de gang en dat betekent evenveel als het volgende seizoen komt razendsnel dichterbij. Gezien de vroege selecties en fysieke test voor EK en WK 2012 mag er met training niet geaarzeld worden. Begin februari moet de fysieke test afgelegd worden en nauwelijks een maand later worden de selecties al gelopen. Op zich ligt me dat goed, aangezien ik niet liever doe als trainen in de winter. Liever trainen in de winter dan in de zomer, liever warm gekleed in de koude, in het donker dan op warme dagen waar de zon vol op je hoofd staat en waar terrasjes gevaarlijk lonken. Helaas blijft de achillespees af en toe opspelen, en dat gaat stilan toch wel wat bezorgdheid wekken. De internationale kampioenschappen mogen dan nog ver weg zijn, de selecties zijn dat niet. Eigen trainingen doe ik nog steeds niet (al oneveer 2 maanden). ik ben wel ongeveer elke dag aan het sporten, tot geregeld 2x per dag. Conditietraining geven aan de rekruten, looptraining aan hen, looptraining aan klanten in het weekend, mountainbiken ter vervanging van looptraining,... En wat militaire oriëntatiewedstrijden. Ik merk dat de algemene conditie niet slecht is, maar hier en daar kom ik wat tekort, en dat hoop ik snel te kunnen inhalen, maar daarvoor moet ik op mijn pees kunnen vertrouwen. Het plan is om de conditie met alternatieve trainingen zo goed mogelijk op peil te brengen (oa MTB en krachttraining voor de benen), intervals met de fiets, en het lopen wat beperken met korte sessies met wat snelheid en looptechniek om de soeplesse erin te houden en om op die manier toch de opgebouwde conditie zo snel mogelijk te kunnen transfereren richting lopen...
Topregisseur Hollywood betrokken bij Safari-joggen
Wij die dachten eens lekker een reportage te gaan maken over het Safari-joggen werden op onze beurt gebruikt voor andere doeleinden, zijnde het witte doek. Hoewel we geen enkele camera noch regisseur gezien hebben wijst alles erop dat het hele boeltje Safari-joggen een regelrecht opgezet spel is met Hollywoodiaanse plot. Geen enkel cliché bleef onbenut.
Het begon al bij het verzamelpunt, waar één van onze medejogsters bij wijze van ideaal camouflagepak een fluoroze pet en dito shirt aan had getrokken. Na amper 20m lopen zagen we al een eerste wild dier, een vos. Een retestrak begin, kwestie van van meet af aan wakker geschud te zijn. Weg slaapoogjes. In de komende kilometers, de duisternis trok slechts traag weg, zagen we nog een handvol herten op grote afstand. Helaas zagen zij ons ook en, schuchter als ze zijn, namen ze al snel de biesen.
De dieren hielden zich verborgen, beschut tegen regen en wind. De heide was doods ens til, de enige dieren die we zagen, zagen we in het bos. Rob, onze gids, toverde het ene excuus na het andere uit zijn hoed. "Normaal laten ze zich beter zien," was er één van. Je kon voelen dat hij wat gegeneerd was. Ik trachtte hem alle druk te ontnemen door te zeggen dat dat wel in orde zou komen, dat, zoals in de meest kleffe Hollywoodfilm, alles op het einde wel goed zou komen. Het clichéverhaal kent een blitsstart die de kijker kriebelt waarna het 80' lang wachten is op noemenswaardige gebeurtenissen, enkel bang en hoopvol afwachten, met om de 15' een glimp, een sprankeltje hoop. op het einde, zo origineel is zo'n Hollywoodregisseur wel, komt alles wel goed. Iedereen gelukkig. Chicmovies, simpeler kan niet.
En dan, plots, na goed 14km rennen, 14km hardlopen, zagen we een hert uit het bos komen, de heide op. Oh, het zijn er 4, en daar nog één...en plots stapte zowaar een roedel van 30, 50 tot 70 herten de heide op. De regisseur had ons zodanig lang laten wachten dat we de hoop hadden opgegeven, en net op dat moment slaat hij toe. De bronsttijd mocht dan al wel over zijn, twee mannetjesherten gingen nog met elkaar op de spreekwoordelijke vuist. Langzaam gindgen we verder, en de roedel liep nog een tijdje voor ons uit. Dit had zelfs gids Rob nog nooit gezien.
We sloten onze tocht af na 18km, door- en doornat, kregen van Rob nog een sportdrankje aangeboden, en gingen ons dan in het sporthotel Papendal opwarmen in de wellnessafdeling.
Voor al wie sportief én natuurliefhebber is, een aanrader van formaat: Logeren in het Nederlands nationaal sportcentrum, en luxueus sportcentrum waar alles in het teken van topsport staat, gecombineerd met 2 uurtjes joggend wild spotten en nadien lekker opwarmen in de wellness, beter dan het doorsnee wellnessweekendje als je't mij vraagt...
Terwijl de laatste hand wordt gelegd aan het artikel over de compressiekousen trek ik het komende weekend alweer meer journalistieke loopschoenen aan. Deze keer gaan we op pad in Nederland, op zoek naar, jawel, wild! Ik zie je al denken, wildlife in Nederland?Ik weet het, een logische reactie zou zijn: gewoon op Koninginnedag eender waar in Oranje een kijkje gaan nemen. Klopt! Het betreft hier iets geheel anders. Onze noorderburen hebben het idee opgevat, naar analogie van de Big Five Marathon, om wild te spotten tijdens het lopen. Een gids begeleidt een kleine schare lopers doorheen het grootste natuurpark van Nederland, op zoek naar fauna. Om het hele goedje nog een ietsje avontuurlijker te maken gebeurt het safari-joggen bij zonsopgang, dat verhoogt immers de kans op ontmoetingen met de dieren. Van het hele gebeuren mag ik een verslag maken dat dan in Zatopek Magazine komt. Omdat Arnhem wat ver verwijderd is van Vlaanderen koppelen we het aangename aan het nuttige en logeren we in het aanbevolen sporthotel met wellness in de buurt. De achillespees heb ik intussen op een speciaal regime gezet, ze wordt enkel belast met lopen indien nodig. Les geven, militaire wedstrijden, training geven, ... Geen eigen trainingen. Die bestaan enkel uit MTB, krachttraining en wat looptechniek. Nu, dat komt nog steeds neer op dagelijks 1 tot 2 maal sporten, dus slecht zal de conditie niet zijn, maar om voor een goed resultaat te gaan op het militair BK veldlopen, daar zal de conditie tekort schieten. Voorts tracht ik dezer dagen een project uit te werken rond sponsoring voor EOC2012. Gezien de federatie (VVO) geen budget voorziet voor deze toch wel grote, internationale kampioenschappen en ik desondanks toch wil deelnemen zie ik me genoodzaakt het op een eigenzinnige manier aan te pakken. Laten we hopen dat ik met het project een vijfde kan waarmaken van wat ik in mijn hoofd heb, dan hebben we al een aardig centje extra... Dromen, niets zo leuk als dat, toch Lekker fantaseren...
Terwijl afgelopen zaterdag in het Brusselse een stel clowns rondliepen met 1 compressiekous aan het been en andere clowns het circus van de Wetstraat nog wat extra élan geven word er uiteraard ook getraind. De achillespees steekt heel af en toe de kop even op. Of misschien zeg ik beter dat de ontstekingsremmers de kop eerder indrukken. Feit is dat de lopende kilometers nog steeds erg beperkt blijven, tot bijvoorbeeld training en les geven. daarnaast wordt de mountainbike nog steeds vaker dan normaal uit de stal gehaald. Wat dat betreft is het zachte en droge herfstweer een regelrechte zegen, althans voor wie niet graag uren aan zijn mountainbike kuist (ik dus). Het is alleszins een alternatieve training waar ik allesbehalve tegenop zie wegens een zekere voorliefde voor deze sport (uithouding, kracht, behendigheid, beetje lef, en modder...) en die voorliefde wordt dezer dagen nog wat opgesmukt door het florerende veldritseizoen.
Wat de test van de compressiekousen betreft verwijs ik u graag naar het volgende Zatopek Magazine. Iki kan wel al een aantal fotos wereldkundig maken.
Op zaterdag 19 november, overmorgen, zullen we met enkele atleten testen uitvoeren naar de werking van de befaamde compressiekousen. Samen met het magazine Zatopek en het Erasmusziekenhuis gaan we nagaan wat de impact is van deze hulpstukken. We zullen in de kinesitherapieafdeling van het ziekenhuis een aantal tests doen op een vernuftig toestel, waarna we een intensieve loopinspanning zullen doen. Tijdens het lopen zal 1 been in compressiekous gehuld zijn, het andere been niet. Nadien worden dezelfde testen opnieuw gedaan in het ziekenhuis en wordt gekeken naar het verschil tussen beide benen. Een batterij kinesisten zal, niet wetend welk been in een compressiekous zat, moeten trachten te ontdekken of er vershcillen voelbaar zijn. Ik kijk alleszins uit naar de test. De resultaten kan je later lezen in het volgende nummer van Zatopek.
Fast Forward Fitness Coaching en Running Nation slaan de handen in elkaar. Running Nation was eerder al succesvol onder de taalgrens en in Luxemburg met bedrijfswedstrijden waar een ludieke loopwedstrijd gevolgd wordt door een business meeting met walking dinner. Eind dit jaar lanceren ze het concept ook in Vlaanderen. gent is eerst aan de beurt, met MarathonMan als Peter van het event. Als Nederlandstalige partner heeft Running Nation een beroep gedaan op Fast Forward Fitness Coaching (mezelf dus). In 2012 zal na Gent ook Leuven aan de beurt komen.
Wat is de greenENERGYRUN ? Loopwedstrijd per ploeg gevolgd door een Walking Dinner, voor bedrijven die actief aan hun energieverbruik werken.
Wanneer ? 21 december 2011, 17u 22 u.
Waar ? Het Sport- en Recreatiepark Blaarmeersen (Strandgebouw) te Gent
Vandaag stelde de federale trainer het programma van 2012 aan ons voor. Het WK (WOC) wordt uiteraard het hoogtepunt van het jaar. Het EK(EOC) krijgt helaas geen genade, er is (alweer) geen budget voor voorzien. Desalniettemin mogen atleten het land er vertegenwoordigen. Ik ben kandidaat voor beide, en zal (zeker voor het EK) op zoek gaan naar wat sponsors. Mogelijk zoeken we een gezamelijke sponsor, met de a,ndeere kandidaten (Yannick Michiels, ...) om het hele hraptjen betaalbaar te maken. Het seizoen begint alles een stuk vroeger dan andere jaren. Reden daarvoor is dat België zijn beschermd statuut bij het IOF kwijt is . daar waar we vorige jaren telkens véél te laat inschreven als federatie zouden we deze keer eens normaal doen, hoe moeilijk dat ook mag zijn. Dat maakt dat eind januari en begin februari de beentjes al paraat moeten staan voor de fysieke test, en hoofd en benen paraat tegen eind februari en begin maart voor de selecties. Dat brengt alleszins de eerste deadlines al een heel stuk dichterbij, maakt ze concreter. Ik weet dus direct wat gedaan. Wat mij berteft is dat een goede zaak, een beetje spreiding in het drukke voorjaar ligt me wel. Later in de lente volgt traditiegetrouw al de Springcup, Tiomila, Jukola, daar komt dan nog eens het militair WK bij in juni, misschien nog een trail en een trainingsstage, en het ziet er naar uit dat met Fast Forward Fitness Coaching en Running Nation een groot event (running business) in Haasrode op poten zal gezet worden ergens in het voorjaar (eind april). Stilzitten zal niet voor 2012 zijn
In mijn vorige bericht hoopte ik de waarheid te kunnen manipuleren door te posten dat de peesproblemen van me afgeschud waren bij een tempotraining. Helaas ging het om een illusie. Niet dat ze me fel hindert, soms denk ik dat ik ze een hele dag niet voel, edoch, af en toe laat ze me weten dat ze er is. Geen paniek, amper getreur, een doodsteek is dit niet. Het militair BK veldlopen is een wedstrijd waar ik graag paraat ben, maar meer dan dat is het niet, het is geen hoofddoel. Ik wil me momenteel richten op 2012, WK, EK, militair WK. Het mooie herfstweer zet me deze week dus op de mountainbike. Alternatieve training, goed voor de been- en onderrugkracht. Beetje interval ook door vooral de hellingen door te trekken. Tijdens de 3-daagse van Het Zoniënwoud hoop ik wel 1 of 2 maal aan de start te verschijnen, zij het niet om een dijk van een prestatie neer te zetten, maar om van de mooie herfstkleuren te genieten. We onderhouden de conditie, en dan zien we wel wanner we er weer kunnen invliegen...
Als trainer of ervaren loper geef je wel vaker advies of tenminste je eigen mening als het op training aankomt. De ene zweert bij de lange trage duurloop, de andere bij interval. Zo zal ook ongeveer elke gematigde trainer (niet de trainers uit de DDR, CCCP, China...) je aanraden om bij een blessure niet verder te trainen, edoch een pauze in te lassen om erger te voorkomen. Of alternatieve training. Sinds jaar en dag geef ik aan mijn vader met regelmaat van de klok het advies om niet te hevig te doen, te rusten en naar zijn lichaam te luisteren. Het is zowat het enige waar ik tegen hem in ging dat niet gebaseerd was op rebellie, eigen aan enerzijds mijn puberteit en anderzijds mijn (daaruit verder gegroeide) persoonlijkheid . Ook nu hou ik hem nog steeds kort. En dan komt de dag dat je zelf plots een pees gewaarwordt die je anders tijdens het lopen niet voelt. Zo enthousiast als ik eerder berichtte over de spelende intervaltraining, zo sip was ik daags nadien toen ik opstond met een licht zeurend peesje. De enige tip die ik in dat geval zou geven: rust, alternatieve training. Helaas wringt daar het schoentje. Voor jezelf gelden andere regeltjes. Je wil namelijk meedoen aan die ene wedstrijd, dat doel dat je voor ogen hebt, en daarvoor heb je nog heel wat trainingen af te werken. OK, ik wil recht in mijn loopschoenen staan, dus schrap ik waar mogelijk de looptrainingen en vervang ik ze door andere trainingsvormen. Zo eenvoudig is het niet als je op woensdag training geeft, op zaterdag training geeft, en op het werk training geeft. Ook al is de intensiteit lager, het blijft lopen. Repetitieve schokken terwijl er vanuit die voet repetitieve signalen naar boven gaan om je te overtuigen te stoppen. Het was vorige week dan ook een week vol lessen hindernissenpiste, niets dan sprongen op en af hindernissen (demo's met weinig opwarming). En dan lijkt de natuur plots weer volstrekt eigenzinnig en onverklaarbaar: vandaag stond er voor de rekruten interval op het menu, ik loop vooraan (hard!) en wat blijkt de hele dag nadien... geen zeurende pees meer... Daar sta je dan met je wetenschap...
Intussen bloeit FFFC nog wat verder op. Na een eerste meeting met Running Nation zijn we overeengekomen te gaan samenwerken voor een aantal projecten. Running Nation organiseerde eerder al business runs (ImmoRun, FinanceRun (Lux)), mét succes. Op 21 december gaat de eerste greenENERGYRUN van start in Gent. Marathonman Stefaan Engels zet er zijn schouders ook onder. Ik krijg een stek in het organiserende team (in de mate dat ik hen van dienst kan zijn). Later slaan we samen met hen de handen in elkaar om in Haasrode ook een business run uit de grond te stampen. Dat is uiteraard fantastich nieuws voor mezelf, als zelfstandige sportcoach, om aan die bedrijven training te gaan geven. Zo hebben ze een perfect trainingsdoel.
Intussen is in Zatopek Magazine mijn eerste artikel verschenen. Voor het volgende artikel mag ik in de Hoge Veluwe gaan 'Safari-joggen'...
Hoewel het leven momenteel razend druk is met zowel de zelfstandige zaak (contacten met bedrijven en andere organisatorische en administratie taken) en de vele trainingen die ik moet geven probeer ik toch her en der een gaatje te vinden om interval te trainen. Vandaag was er zo eentje. Een bochtig en heuvelend toertje paste perfect voor een stevig potje interval op onregelmatig terrein. Een smal pad met veel uitstekende wortels, kleine bochtjes en een behoorlijk tricky afdaling gevolgd door een stevige klim bezorgde me het ideale decor voor versnellingen van 1'10-1'15, gevolgd door een steil stukje afdaling van 1' datme weer naar de start bracht. Erg pittig, en vooral erg leuk om aan relatieve rotvaart slingerend door bochtend met zwiepende twijgjes langs m'n oren en dansend tussen de wortels naar beneden te donderen en vervolgens de dans langs de wortels bergop verder te zetten met zo weinig mogelijk inboeten aan snelheid. Puur plezier, al hoorde bij die Spielerei op het einde van de training ook wel behoorlijk wat gehijg...
Het ene seizoen is amper gedaan of het volgende is alweer begonnen. De laatste nationale oriëntatiewedstrijd is nog maar net beslecht, of ze vallen ons al lastig met het nieuwe veldloopseizoen of wintercriterium. Ik mag dan wel mijn eigen ruimverdiende break genomen hebben, het blijft aanvoelen alsof we quasi in het nauw gedreven worden. Claustrofobisch. Met de vele uren sport die ik momenteel geef (vaak 2x lopen per dag geven, soms nog eens MTB of conditietraining en de eigen trainingen die ik met Fast Forward Fitness Coaching stilletjes begin te geven schiet er niet veel meer over om aan eigen, specifieke training te doen. Ik heb besloten om me opnieuw op te laden voor het militair BK veldlopen, wat impliceert dat ik voordien een drietal veldlopen wil doen, en dus ook een nieuw VAL-nummer heb aangevraagd. Het legt me wat druk op om met interval van start te gaan, en da's maar goed ook...
Alles is relatief. Lopen is dat ook. Vorige week liep ik de wisselbeker Rik Thys. Ik had de laatste maanden weinig getraind en had op zich dus weinig te verwachten, maar de adrenaline die met deze prestigieuze militaire aflossing gepaard gaat zorgt ervoor dat de verwachtingen wel hoog gespannen staan. Ik zie vooraf al scenarios in mijn hoofd waar ik de grond niet eens raak, waar anderen blijven steken bij elke oneffenheid. Pure dromen zijn het. Tijdens de wedstrijd zie ik het gezelschap in de kopgroep van kerels die toch van het kaliber nationale ploeg zijn en ik maak de bedenking dat ik toch gezegend lijkt te zijn met een goed stel benen, zo met amper training meedraaien met Belgische kleppers. Tegelijkertijd zie ik ook Miek F en Dirk G steeds weer vooraan in de kopgroep meelopen, een vrouw en een master die richting 50 gaat. Ik bedenk dat we een stelletje nietsnutten zijn die in eigen nat feestvieren. Eénoog is koning in het land der blinden. Mijn niveau mag dan nog voldoende zijn om met de kleppers te strijden, de kleppers zijn van een niveau dat Miek en Dirk meekunnen. Armoede troef. We zullen onszelf maar ophemelen op binnenlandse wedstrijden onder elkaar, maar zelfs tegen Miek en Dirk hebben we het bijna moeilijk.
Twee dagen later moet ik 3x les geven, 12km met licht interval. Ik klok af op 37km, die vrijdag. Niet slecht, zon dapper dagje. Zie je wel, ik ben een krak, een Flandrien, ik loop zomaar eventjes 37km en ben er nauwelijks moe van. Niet te vroeg juichen, Bart, s avonds, tijdens de rit huiswaarts, het weekend kondigt zich aan, muziek schalt door de boxen, de vensters staan open, en 200km asfalt passeert onder de wielen. Wat voel ik me sterk, vrolijk en onbreekbaar. Think again 37km laat sporen na, met name vermoeidheid, verminderde weerstand. 2 uur in de tocht zitten cruisen resulteert niet geheel onterecht in een joekel van een verkoudheid, waarmee een eenvoudige trap me al naar adem doet happen. Daar sta je dan met je onbreekbaar gevoel
. Ik schoot mijn hoogst overbodige kleren uit, had nog veel te veel aan, spelde al lopende mijn nummer op, kroop in de massa naar voor, en ondertussen werd het startschot gegeven. Ik liep eerder voor het plezier dan voor een goede uitslag, maar het vliegen door de Leuvense straten was zodanig plezant dat ik stilletjes bleef doorschuiven, waarna ik, niet echt uitgeput, de meet averschreed als 11e in een tijd van 13'20 (3'20/km). op z'n minst een lekker tempo. en zo zit het met het tempo zonder al te veel training precies nog wel snor...
. Na dat symbolisch ruggesteuntje koos Roel het hazenpad en liep van me weg. Ik liet nog een loper terugkomen, maar in de laatste stukken tegen de wind op vond ik toch dat ik nog even een efoort mocht doen en terwijl ik de achterkomenden op afstand wilde houden liep ik zowaar per ongeluk de loper voor me weer voorbij. Ik kwam zelfs nog terug kort bij Roel, maar om die te gaan halen had ik dan toch de moed niet. 
