Morgen wordt het militair BK veldlopen betwist in Schaffen. Op mijn jaarprogramma kan je het een beetje mijn Mont Ventoux noemen, compleet geïsoleerd, vloekt met alles wat errond ligt (timingsgewijs), steekt als doehoog boven de omgeving uit en is qua aanzien een monument, een killer, een misbaksel om U tegen te zeggen.
Op de vooravond van het militair BK veldlopen vraag ik mezelf op wat ik ervan mag verwachten. Van een voorbereiding kan ik namelijk niet spreken, want die was er niet. Na mijn elfde plaats vorig jaar hoopte ik eindelijk een gooi te doen naar een top 10, en gezien de afwezigen onder de toppers had ik daar waarschijnlijk nog niet eens een recordworp voor moeten doen. Gewoon een keitje schieten. Geen voorbereiding wil in mijn geval niet zeggen dat ik heb stilgezeten. Ik heb lessen gegeven, trainingen gegeven, zelf wat eigen conditie onderhouden op de mountainbike of in de fitnesszaal en heb wat oriëntatiewedstrijden kunnen lopen, dat alles zonder al te veel last. slechts 2 à 3 dagen leek ik iets te voelen. pijn  kan je het niet noemen. Het heeft wel twee volle maanden aangesleept, iets meer zelfs. Dat wil zeggen, geen tempotrainingen, nog duurtempo, nog kortere intervals. Het anders razendsnelle parkoers - buiten die deksles moordende hellingen- zal er dankzij de overvloedige regenval van de laatste dagen heel zwaar bij liggen, en snelheid en weerstand zullen minder belangrijk zijn dan anders, en kracht zal belangrijker zijn. Misschien een voordeel gezien mijn 'voorbereiding'.
Op dit eigenste moment, dinsdagavond, 14 uur voor de wedstrijd, weet ik ook nog niet hoe ik het zal aanpakken. Ik heb nu al 4 dagen volledig niets gevoeld, dus kriebelt het om er toch tegenaan te gaan. Anderzijds, is dit wel verstandig, een wedstrijd, die buiten het seizoen valt en waar je daarenboven niet op bent voorbereid, waarom zou je daar de kans gaan lopen een blessure een kans te geven? Het antwoord is simpel, ik heb na al die weken 'traag' lopen zin om er in te vliegen, niet meer en niet minder. We zullen snel weten hoe ver die dappere instelling draagt. misschien houden de benen het al ne 2km voor bekeken...