Anke en Filip (collega) trouwden vandaag!

Hoera, hoezee, hipperdepip, halleluja!

 

De faire-part was zoekgeraakt. Niet echt, maar mijn boekentas, met daarin de uitnodiging, zat ergens onvindbaar in een van de vele kloven die ons huis herbergt.

'Huwelijksviering om 10.00u' reproduceerde mijn geheugen, 'op Kerkeneind in Kalmthout. Jaja, een instrument waarop ik kan rekenen, dat herinneringsvermogen van me. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mijn capaciteiten om tijdig uit bed te klauteren. Het zij zo. Een tekortkoming die ik compenseerde door in de eerste de beste outfit rechtstreeks van het ledikant in de auto te stappen.

 

Geen kilometer van huis verwijderd of ik pakte de schrik van mijn leven. Daar was slechts één minder vluchtige blik in de achteruitkijkspiegel voor nodig. De meest verfomfaaide kop sinds mensenheugenis staarde in spiegelbeeld terug. Kreukels van hier tot aan de Kaukasus. En allemaal van mezelf. Zonder enige opsmuk bovendien.

Onderwijl mijn mimieksspieren duchtig alle richtingen rekkend, keerde ik mijn handtas om op de passagierszetel.

"Waar zit die stomp oogpotlood en die verdroogde mascara voor noodgevallen als je hem nodig hebt?" foeterde ik tegen niemand in het bijzonder die misschien nog niet overtuigd was dat dit wel degelijk onder de categorie 'noodgevallen' hoorde. Nog slechts twee verkeerslichten te gaan om de herrijzenis van het tronie te concretiseren. Bovenop verzamelde het gelaat nog een schaamteblos, toen ik bij het weder inrichten van de sjakos (stomme wichten wachten niet met dit karwei tot ze de auto tot stilstand hebben gebracht ) mezelf half spookrijdend terugvond en bij de snok aan het stuur de toeter zeer luid in werking bracht alsof ik de anderen tot inkeer claxonneerde.

 

Een donkerrood blosje, wat restjes schmink en een facelift verkregen door een volle rit Kermit, creatief met klinkers te imiteren... beter dan dit kon ik niet bekomen op een vroege zaterdagochtend. Ik was er klaar voor. Laat komen die bruid! 

 

Aan de kerk was het ongezellig leeg. De enige levende ziel was degene die nu verslag schrijft over het niets dat op te merken viel. Ik draaide met flair in alle windrichtingen, probeerde krampachtig mezelf niet de houding 'help, wat nu!?' mee te geven en graaide daarna zelfverzekerd naar de gsm. Jeweetwel, dat ding dat je aan de kassa van een overvolle Aldi het liefst zou willen afpakken van je medemensen en het ingraven in de aangekoekte ijslaag van de diepvries, maar nu leek hij me wel nuttig. Dat had hij geweest als een van mijn dierbare collega's die de eer hebben van in mijn adressenbestand te staan, opgenomen zou hebben. Talloze voicemails heb ik volgeluld met hulpkreten zonder dat het iets opleverde.

 

In het vervolg van mijn strategie, schuimde ik de onroerende goederen van de dichtsbijgelegen collega's af. Een plakkaat ter grootte van een reddingsband met 'Welkom!' op de voordeur, maar openmaken? Ho maar! 

Pas bij het derde adres was het geluk aan mijn kant. Een ijverige dochter vertelde me dat de viering plaats zou vinden om 11.00u en dat ik al enkele van mijn collega's kon vinden bij David, die ik per ongeluk overgeslagen had omdat ik hem ervan verdacht had in een ver buitenland aan een strand zijn voor en achterkant bruin te bakken.

Ik vervoegde de reünie en deed niet eens blasé bij hun verbazing over mijn vroegtijdig verschijnen.

 

Het trouwkoppel... blablabla... schoon assorti... zij fantastisch in iets tussen champagne en mokkakleur in kreukzijde... blablabla... heel mooi persoonlijke opgezette viering... veel, heel veel jengelende peuters in de mis... leerlingen die onverwacht een aangepast lied zongen... en een door de trouwers bestelde ijskar op het kerkplein... njammie!

 

En ik informeerde toch maar eens voor alle zekerheid hoe laat de receptie die namiddag begon.

 

Het is uit met huppelen. Uw zapnimf strompelt dezer dagen doorheen het leven.

Loopt het huishouden zapmoose mank? Hoor ik u denken.

Welneen, de verzameling inwoners, hun logés, hun buren en allen die gebruik maken van deze accomodatie tieren weelderig. Weerom een geplette vinger bij de jongste, die lijkt daar een patent op te hebben, krulzap die - hoedoetzehettoch? - gisteren met eenenkele kniezit een heuse plank in haar schijf timmerde. Eentje dat al eens ruggelings van de zetel dondert en daar wat blauwe uitstortingen en schaafsels aan overhoudt. Alla, niks nieuws dat mijn uitgebouwde apotheekkast niet kan dragen. 

Trouwens, als ze met hun kwaaltjes willen koketteren, dat ze dan een eigen blog aanmaken : 'Ik ben een telg van zapnimf en ik mankeer aanhoudende wel iets' ofzo.

 

Maar dit is dus wel mijn blog, waar ik het wil hebben over echte pijnen. Die van mij namelijk.Twee om precies te zijn : eentje in de linkerknie en eentje in de rechter. De ontsteking vond dat het al te lang geleden was dat ze me nog eens bezocht had en nu zit ik ermee. Ja, 'zitten', want staan doe ik als een kreupele en stappen is al helemaal een lachertje, voor de anderen die me in het vizier houden toch. Gisteren in de Aldi werd het helemaal hilarisch. Om de onderste ledematen te ontlasten, hing ik mezelf zowat in het karretje en tipteende ik mezelf door de gangen, her en der wat eetbaars meegraaiend. En dan kom je bekenden tegen natuurlijk.

 

Heb echter geen medelij. Als ik u daarvan al zou kunnen verdenken.

Het is geheel mijn eigen schuld. Ook een beetje die van de Gentse Feesten. En Yip. Yip is de meest geweldige coverband die ervoor verantwoordelijk is dat benen als de mijne weigeren om statisch te blijven en ik als de eerste de beste trekpop alles wat kan bougeren de lucht inzwier. Heel bevrijdend hoor, daar niet van, maar achteraf wens je jezelf wel een rolstoel om nog tot aan de auto te geraken.

 

Dit gevaarlijk spel van mij was al eerder deze maand ingezet.

Pulptuur, het Cactusfestival, Guy Swinnen op noten in het park, een groepje dat The Seven Laws of Woo heet, allemaal hebben ze gemeen dat mijn betere benenwerk in actie kwam. Dat van Hill ook, maar die is nog jong, zijn kraakbeen achter de knieschijf kan zo'n paarmalige buitensporigheden nog aan. Gelukkig maar, kan hij mijn rolstoel in de toekomst duwen.

 

Wil ik mijn vage remedies nog even opsommen?

- De wildgroei van het vlees proberen in te dijken. (Het doet al zeer als ik het nog maar schrijf.)

- Morgen naar de dokter om een voorraad ontstekingsremmers.

- Een ijszak uit de diepvries keuteren.

- Een stoeltjeslift bij de trap installeren.

- Trachten verder een dansloos leven te lij/eiden.

 

Hmmz, misschien ben ik toch wel ontvankelijk voor een streepje compassie.

 

Zijn ze niet om op te eten? Die schattige haarballen van nu ongeveer tien weken oud.

Ook hun zindelijkheidstraining is reeds achter de rug. Mijn poezenwonder heeft zich een avond pedagogisch beziggehouden - het grootste voorbeeld ben je zelf - en hurkte demonstratief over de kattenbak terwijl hij met zijn vingers putjes groef terwijl hij de twee liefdevol toesprak in zijn beste koeterwaals : "Zo doe je dat, poessies, krabkrab, drolletje draaien en dan weer ondergraven. Nu jullie!"

Acey en Deacey, of Bollie en Sollie, of Nicole en Hugo... namen variëren hier in huis, naargelang hun gebruiker, keken alsof ze ieder moment hun voorpoot tegen het voorhoofd zouden tikken en plasten lustig op het tapijtje voor de open haard. De tactiek van Hill hield het slechts een kwartier vol, tot de kuitenkramp zijn toppunt bereikte. Daarna observeerde hij het tweetal nauwkeurig en alles wat van ver op een hurkzitje geleek, eindigde in een luchtrit naar de absorberende korrels. En warempel, na een avondje waarbij mijn beeldbuis telkens een van hot naar haar rennende moose te verduren kreeg, waren we getuige van de eerste kittenstront in de daarvoor bestemde zone. Het vreugdesjumpen van Hill - wie nog kinderen heeft in een beïnvloedbare fase, weet meteen over welk idioot staaltje van trendsetterij ik het heb - joeg het kakje ook meteen weer uit de bak. Het had de aars nog niet gelost toen poessie opgeschrikt door de sprongen zelf het hazenpad koos. De jacht op de faeces was geopend. Gewapend met keukenrol konden we de zaken weer deponeren waar ze hoorden.

Maar soit, het is hem uiteindelijk gelukt van de katjes in de bak te krijgen als er uitwerpselen of urine geloosd moet worden.

Zindelijk dus.

Bovendien klimmen ze nooit met hun scherpe klauwtjes zo langs de zijkant van onze nog niet zo oude zitbank van schratsch schratsch schratsch, eten ze helemaal niet met hun voorpootjes mee in de etensbak zodat je een wirwar aan pootjes kan volgen op de keukenvloer en blijven ze uit de planten, althans toch uit diegene die versierd zijn met rechtopstaande satéstokjes in het zand. En natuurlijk bijten ze in niks, in geen rondslingerende sandalen, in geen rondslingerende humo, in geen onoplettende tenen tijdens het tv-kijken.

 

Zeg nu zelf :zijn ze niet om op te eten?

 

Hebben?

 

Voor op uw volgende barbeque ofzo?

Mail!

 

Wat je wel moet doen als je naar Bobbejaanland gaat :

- Zo'n regenachtige dag uitkiezen als vrijdag er eentje was. Net genoeg volk om het park niet leeg te laten lijken en niet genoeg volk om ook maar ergens een wachtrij te vormen. Zalig!

- Weten dat na regen altijd zonneschijn komt, al is het pas een pak na de middag.

- Genoeg eten in jammerende kinderen duwen.

 

Wat je niet moet doen als je naar Bobbejaanland gaat :

- In je vorig blogstukje stoefen over hoe zuinig je de vakantie doorbrengt.

- Je paraplu en regenvesten vergeten.

- Lachen met je zoon die de 'tip-hoon' heeft ontdekt. Nadat hij weet hoe je 'typhoon' uitspreekt, daagt hij je uit om zo'n dodenrit mee te uit te zitten.

- Stoer doen tegenover je kinderen over een attraktie die niet zo spectaculair lijkt, daarna verraad je jezelf toch maar door te gaan gillen.

- Voor de derde keer blijven zitten in een wildwaterbaan wegens geen wachtenden. Twee keer gaat het relatief droog, de derde keer krijg je gegarandeerd maxigolf te verwerken.

- Ongesteld zijn. Na het puntje van hierboven liep ik als een peuter die met zijn pamper in de zee is gaan zitten.

- Je extra maandverband in de auto laten liggen.

"Ieder kind kost een huis."

(men vergat : "en sloopt het bestaande.")

 

Zouden ze daar een krot, een rijwoning of een villa mee bedoelen? In het laatste geval had ik nu al miljonair kunnen zijn. Met een halve pree en wat kinderbijslag... wat knap van mezelf.

 

Connecties hebben, helpt ook om het kostenplaatje wat te drukken. Cinematickets op de kop kunnen tikken voor € 5,20 bijvoorbeeld. Bij een broer van een collega die als politieagent korting krijgt op zijn kaarten. (Wist jij dat trouwens al, G., gij nieuwbakken woman in blue?)

De gemeente reikt per inwoner gratis cultuurcheques uit, waarmee hier ten huize de tienbeurtenkaart van het gemeentelijk zwembad wordt gesponsord of een ritje op de tijdelijke winterschaatsbaan of een plaatselijk optreden in een van de cultuurtempeltjes die zapdorp rijk is.

Je krijgt ook al eens een afgedankte fiets van iemand, uitgegroeide kledij, het aanbod om je kind ter vermaak van een vriendje enkele dagen uit te besteden. Buurkindjes zijn ook altijd een goedkoop excuus om de ontspanning van je kroost te verzekeren. Je zet een zwembadje en een kapotte tent uit de solden in de tuin...

 

Waarmee ik wil uitdrukken dat de vakantierecreatie van de zappies qua harde duiten tot hiertoe nog binnen de perken bleef.

Tot hiertoe. Zapzoon trok gisteren met buurjongen naar de cinema en liet zijn fiets stelen aan de bushalte. Niet op slot gedaan. Hij kon er nog mee lachen. Hij wel.

 

Hardop droomde hij al van hoe zijn nieuwe fiets er moest uitzien.

"Je nieuwe fiets, beste zoonlief, is dat kramakkelijk, gammel, kaduuk, vervallen wrak dat nog onder de carport staat en waarvan we de lekke achterband wel eens zullen herstellen als we zin hebben en dat nog tot je twaalfde verjaardag, nog slechts 261 dagen. Tot zolang kan je je zakgeld investeren in een behoorlijk fietsslot."

Zijn lach verkruimelde tot een omgekeerde rotte banaan.

 

"Ieder kind kost een huis."

En veel fietsen.

 

 

De vrolijke vrienden zapmoose zwichtten nog maar eens voor de aan alle kanten rammelende argumenten van de zaps :

"Als de tent mag staan zullen we nooit meer zeuren om iets.

Als de tent opgezet wordt, kan het buurmeisje komen slapen." Waarbij ze onverdroten vergeten dat het buurmeisje dit jaar al meer dan een vijfde van haar nachten hier heeft doorgebracht. Zonder tent.

"Als de tent in de tuin mag, kunnen we daar spelen en dan is het rustig in de living."

 

Vooraf ging het zo. 

Terwijl moeder zap twee interimslaapkinderen naar hun eigen stek terugbracht na hun tweedaagse hier, hadden de minidonders die afwezigheid efficiënt benut door Hill te bewerken tot murw. Of hij alstublieeeft vanavond de tent wilde construeren... Hill verwees naar de niet echt uitmuntende weersomstandigheden om slaap te vatten onder een zeil.

"Van mama mag het!"

Sja, een uitspraak die het onvermijdelijke suggereert, hij zou straks nog wel zien.

Zodra ik het erf betrad, stormden een achttal benen me tegemoet. Uit hun monden hetzelfde zinnetje : "Hill heeft gezegd dat hij de tent gaat opstellen!" 

"Jamaar..." begon ik, onderbroken door "Hill gaat de tent opstellen! Joepie joepie!"

"'t Is geen weer om..." 

"En N. komt er vannacht al mee in slapen!"

De oudste truuk ter kinderwereld en het duo zapmoose liet zich inpakken als het eerste het beste koppel randdebielen.

 

Die tent is precies een jaar in ons bezit. In een opwelling gekocht om een augustusweekend te kamperen in de Ardennen. Herinnert u zich augustus 2006 nog? Er was slechts één andere opwelling voor nodig om het uitje terug te annuleren. De tuin verving de camping en na anderhalve week verloren ook de kampeerders alle belangstelling om nog op een vochtige luchtmatras de nacht te midden van de spinnen en de muggen door te brengen.  

Nochtans, het is een prachtig brokje stroomlijnen, geschikt voor vier, met een middenplaats waar er ooit nog eens drie koters bijgefrommeld werden. Tweehonderdvijftig euro in AS Adventure, of zoals mijn spreekcentrum zich nog steeds vergist : het Amerikaans Stockhuis, bekend om zijn gladde verkopers. Een koopje, een soldenprijsje, honderdvijfentwintig euro profijt gebald in vier buigzame tentstokken en 25 m² nylon. Met twee jaar garantie! De Aldi verkocht de week erop een vergelijkbaar kampeerverblijf voor twee derde van de prijs, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn hebbeding met die wigwam in verhouding stond als la Sagrada Familia tegenover een fermette.

De aankoop kwam er omdat ik de vorige tent, een simpeler model iglo, een paar weken te lang had laten rusten op een verwarmingsbuis. Groot was mijn verbazing toen ik door een vreemde geur gealarmeerd nog slechts een pruttelende drab tent terugvond op die plaats. Ooit, beste mensen, zal ik het wel eens leren...

O... en bij het inpakken van deze vond ik op de plank in het tuinhuis nóg een tent... oeps, vergeten.

 

Aldus geschiedde ; de eerste keer dat moose en zap zin hadden om met de piketten elkaar een oog uit te steken of toch minstens de ander een bloederige haal toe te brengen.

"De binnentent staat scheef!"

"Alles aan die tent staat hier scheef!"

"Ik moet aan deze kant meer zeildoek hebben!"

"Dikke pech, ik hier ook!"

"Gebruik de grote piketten om de stormkoorden vast te maken!"

"Er zijn geen grote piketten meer!" 

 

De nacht herbergde de tent drie slapers, waaronder inderdaad een buurmeisje. Minizap kloeg herhaaldelijk dat ze bang was, maar wilde toch niet in eigen bed. Vanmorgen bleef er van hun niet-zeur-argumenten niks meer over. Een ijsje wilden ze (maal 50) en heel de living inpalmen met groots vertoon en dito gedruis. Mijn boek en ik dropen dan maar gedwongen af naar de tent. Heerlijk lezen tot een luide 'krak!' me uit mijn plot haalde. De bamboestok van de voortent had het begeven. Vorig jaar de onderste rits van de deuropening.

 

Hmz... twee jaar garantie... misschien moest ik toch maar eens op zoek gaan naar het bonnetje.

De vrolijke vriendin in mij is in geen heinde en verre meer te bespeuren. Net wat ik nodig heb om op de toog van AS Adventure te gaan slaan.

 

Het heeft hier binnengeregend, mijn ouders zagen de hagelbollen hun rolluiken perforeren en K. liet haar autodakraampje geopend tijdens de zondvloed wijl wij ons tegoed deden aan chocolaatjes en koffie.

 

Kortom, het leek mij vanochtend een ideale dag om te contempleren over enkele wijsheden.

Bijvoorbeeld : Ik ben als water... ik volg ook altijd de gemakkelijkste weg.

Neen, ik zal zo gek zijn van me een omweg te rijden naar de garage over de talloze verkeersdrempels die ons dorp rijk is. Niet ik.

Zodoende zat ik om tien uur in een soortement van reuzenvisbak, alwaar in het midden een geïmproviseerd salonnetje de schijn van behaaglijk wachten mocht ophouden. De zeteltjes waren voorzien van wieltjes, maar die deden het niet... zelf uitgetest. Je moest met zo'n leren stoel maar eens zwiepen tot tegen de mauve Peugeot 207, 407 (groen), 1007 (schijtkleur na het eten van spinazie), 107 (rood). De Mitsubishi's stonden in de periferie, maar waarom zou eender welke blinkende carrosserie mijn aandacht moeten vangen? Ik kwam gewoon mijn eigen net niet meer nieuwe en ook niet meer zo glanzende bewerkte koetsplaat op vier wielen binnenbrengen voor een eerste gratis nazicht.

En dan moet je wachten natuurlijk. In zetels met kapotte wielen. Met een koffiemachine waar de stralen cappuccino ook dienst weigerden. En de koffie. En zelfs het heet water. Mijn brein neigde dezelfde toer op te centrifugeren, maar over mij zat iemand op vinkenslag om wanhopig een hersenloos tweegesprek te starten over het weer. 

"Excuseer", redekavelde ik, "meteorologische besognes behoren in dit minimaal verenigd colloquium niet tot de usances van mijn misplaatst been, uweetwel, de combine met de sponde."

Met een haal ontvouwde ik 'Dinsdagland' (weeral van huppeldepup Verhulst... inhaalbeweging enzo) en las prachtige zinnen als : Zeker twee woorden schonk België aan het vocabularium van de wereld : spa en yperiet. Yperiet is van de twee het leukst om neer te leggen tijdens een potje scrabble, een zevenletterwoord met een ypsilon, zalig. Maar België is dus dat kleine land dat ligt tussen een glas water en een bidon mosterdgas. 

 

De glazen kooi, waarop plaksilhouetten van zwaluwen verhoedden dat echtere versies zich een verbrijzeling vliegen, ten doel hun drek een eindbestemming op een gesimoniseerde Peugeot te geven, lichtte plots op. Als een melkwitte buik die de ritssluiting openrijt na het falen van de broeksknoop die zich niet kon assimileren met het dessertenbuffet - altijd in voor een kromme vergelijking - scheurde de zon doorheen het wolkendek.

En ik dacht zo temidden die helderheid : "Verdoeme, nog drieëndertig bloglezers en een paardenkop in mijn statistieken. Aftakeling in volle bloei!" ( ook altijd in voor een gebrekkige contradictie.) 

Lang kon ik mijn gedachten niet houden bij het gokken wie die paardenkop zou kunnen wezen, want de auto had zijn eerste vluchtige controle kloek doorstaan.

 

Bij het instappen kreeg ik mijn laatste bedenksel van de noen : minderheden mogen voor mijn part best in de werkende maatschappij integreren... maar dan moet die dwerg van de garagewerkplaats mijn autostoel wel terug op normale beenlengte instellen!

 

Hij die volgens eigen zeggen nooit kind is geweest, of het moest een ineens volgroeid en uiterst serieus exemplaar zijn, kon zijn vreugde niet op toen de kinders voor de komende twee weken zich terug onder onze pedagogische vleugels zouden voegen. Na het avondeten maakte hij van een onbewaakt ogenblik gebruik om zijn woorden van de afgelopen weken : "Ik wil eens in het zwembadje! Ik wil eens in het zwembadje!", om te zetten in daden en in al zijn speelsheid sleurde hij de twee jongsten mee het water in als alibi.

"Tikkertje! Gij bent hem!" hoorde ik hem gillen. Of : "Wie niet onder water durft, is een mietje!" Of : "Pak die bal dan!".

Ik zocht mezelf een tuinzetel en een beschut plekje bij mekaar en sloeg de naweeën van zijn gemiste jeugd uit de buurt van opspetterend nat stilletjes gade.

 

Een plichtsbewuste moeder zoals ik mijzelf wel eens durf te omschrijven, waadt in het beste geval drie rondjes in het plonsbad, uit tegelijkertijd kreetjes als "Aaaah", "Oeeeee", "Koud brrrr!" en houdt de quality time met kroost voor bekeken. Maaltafels oefenen of vriendjes bellen om te komen logeren, dat behoort ook nog tot mijn pakket, maar voor het overige heb ik mij dus een geschikte partner op de kop getikt.

 

Zo geschikt zelfs, dat ze de komende uren hun speelterrein hadden verspreid over de hele tuin. Het buurmeisje, dat waarschijnlijk ook zo'n saaie ouders heeft als ik er zelf eentje ben, had evenzeer haar weg naar speeltjesHill gevonden. Met zijn vieren hadden ze beslist dat je eerst drie keer moest pompen, dan twee keer rond de kastanjeboom diende te draaien, om ter eerst het zwembad in en uit, om zo langs de tuinstoel de aangeduide eindmeet te tikken. Tientallen variaties op hetzelfde thema passeerden de revue, maar voor de toeschouwer werd het pas echt leuk, toen een of andere onverlaat zo creatief werd om de rondslingerende handdoeken over hun toch al geklutste hoofden te binden en giechelend een parcours uit te dribbelen (met begeleider) dat links een kruipstruik bevatte, het volgen van de tuinslang, een diameter doorheen het zwembad en via nog wat attributen die toevallig hun weg beletten.

Als begeleider bracht mijn moose het er lang niet slecht af, maar de keer dat ik hem met een strandlaken over de kop, voor en achter in de zwembroek gepropt in actie zag, dacht ik toch eventjes : "Hum".

Hum, als in : "Moose, moest dit beeld mijn eerste indruk van jou geweest zijn... je had misschien nog op je appartementje gewoond." 

De kneus was meteen het noorden kwijt en stapte, met een achteruitstekende bips en twee onzekere armen vooruit gestrekt, westwaarts alwaar de vijver lag te lonken. Hij dreef resoluut zijn tempo op, toen hij in de mot kreeg dat zijn tegenstandster reeds de tuinslang had bereikt. Doornen noch gemeenschappelijk gebrul uit onzer monden die hem tegenhielden. Nooit iemand gezien die zich zo'n selectieve doofheid veroorloofde in een onbestaand oriëntatievermogen.

"Wat hebben jullie nu? Links van de boom toch?" Waarbij hij (pot)sierlijk over een rotsige waterpartij scheerde en op een volgende niet verwacht boompje botste. Dan klonk het van : "Waar ben ik? Help!?"

Helaas waren wij dan al te ver heen om onze hikkende lach te onderdrukken en nog enig woord van hulp te bieden.

 

Leuk hè, schat, zo'n in te halen kindertijd.     

Eindelijk tijd voor echte congé. Tijd waarin je nog niet weet wat je de komende uren zal uitvreten. Dat soort. Net terwijl ik dat genot laat doordringen tot in mijn diepste vezels, komt Hill met zijn volgende grote project af. Hij wil verhuizen. Naar hier. Duh! Hij woont hier potverdekke al acht maanden!

Tijdens stap één worden al zijn boeken in zes wasmanden naar dit huis verkast. Ik bekijk zijn honderden cd's en evenveel dvd's en vecht tegen de opkomende depressie die als een kermis tekeer gaat tussen mijn oren. Nooit nog leg ik het aan met een gecultiveerde vrijer! Tevens vervloek ik de dag dat ik mij een auto aanschafte die half zo groot is als de vorige.

In de betere tekenfilm zouden er nu dollartekens op mijn oogbollen moeten flikkeren van de toekomstig te innen huurgelden, maar ik geraak niet verder dan vloerwissers, stofvodden en vuilniszakken op het netvlies. Het is een fobie en er zal vast en zeker een naam voor bestaan.

 

Mijn lamlendigheid staat haaks op de energie die mijn geliefde spuit. Letterlijk. Hij sorteert en niest. We ontdekken een hardnekkige stofallergie bij de arme duts. Het snot druipt doorheen het hele huis. Dat komt ervan als ik de boekenplanken zo moet reorganiseren in dubbele rijen en in verborgen kisten zodat zijn vierhonderd stuks leesvoer ook nog bij kunnen. Belegen stof dwarrelt zo van de plumeau in zijn neusgaten. Hij bindt een zakdoek en vervolgens een kussensloop om zijn neus. Niks helpt.

De dag dat de dvd's en de cd's de oversteek naar zapdorp maken, opper ik om een stuk bij te bouwen. Kwestie van zijn cultureel erfgoed een plaats te bieden. Hij stelt een Ikeakast kopen voor, de gierigaard.

We opteren dus voor : 

- het kastje achter de zetel verhuizen naar de speelruimte op de zolder (eufemisme voor overloop met kinderrommel)

- nieuw en groter kastje achter de zetels voor zijn cd's

- manden met schoolgerief leegmaken en voorzien van dvd's

- schoolgerief laten rondslingeren tot we daar een bestemming voor hebben gevonden

- wandkast vervangen door een grotere (zijn servies! zijn gourmetstel! zijn espressohebbedingetjes! zijn speciale bierglazen! Alles wat ik nu nog vergeet!)

- huidige wandkast (van mijn grootmoeder) verplaatsen naar de overloop op eerste verdieping 

- matras en staande lamp kopen nu we toch op de koop trekken en als we daar dan toch zijn, een lichtere dons want de hitte onder deze maakt van ons bed meer dan eens een zwembad.

- grote kuis in de keuken en mijn potten vervangen door die van hem

- tweede kleerkast uitruimen en wat er nu inzit proppen in spleten en kieren in andere kasten

- zijn meubels krijgen een prominente plaats in de living van zijn ouders

 

Jaja, allemaal zeer uitgekiend, maar mijn humeur gaat erdoor niet noemenswaardig op vooruit.

 

Twee dagen later maken we een driedubbele toer bij Ikea, een keertje kijken, een keertje langs het restaurant en een keertje kar vol laden. Kastje gevonden, acht manden voor in kastje erbij, matras, dons, sloop, kist voor in de badkamer, schoolbord voor minizap (die acht juli jarig was). We trappen in de val die menig koper ons al ongetwijfeld heeft voorgedaan : we vergeten dat ik niet meer met een monovolume over het Belgische wegdek rol. We puzzelen en laden uit. Puzzelen en laden opnieuw uit. Verzetten de autozetels tot minimale beenruimte en proberen nog een keer. Na poging vijf kan het kofferdeksel dicht, Hill plakt dan wel met zijn gezicht tegen de voorruit, heeft daarbij het laatste onstapelbare mandje op zijn schoot en ik tors een opgerolde matras op de schouder. Zo heerlijk misvormd gekronkeld staan we vast in de avondspits op de ring rond Antwerpen, met god en klein pierke die ons uitlachen. Moose vindt dé oplossing om te ontsnappen aan alle grijnzende blikken die ons te beurt vallen : hij zet het rieten mandje over zijn kop. Slangenmens met slappe lach en struisvogelidioot op de baan gezien? Dat waren wij. 

 

En dan moest zijn kleerkast nog uitgesorteerd worden.

Minstens dertig pyjama's waar zelfs Garry Glitter zijn neus voor zou ophalen, duiken op. Hij die steeds puur natuur slaapt, vindt het nodig om te gaan bakkeleien over de kwaliteit van sponsen stofjes in psychedelische tinten, met verduurde elastiek.

Hawaïaanse hemdjes van de jaren tachtig worden door een lichtelijk ontredderde Hill terug uit de zak voor spullenhulp gevist en als hij even niet kijkt er weer ingemoffeld. Je zal maar die ene arme duts wezen die uit de bak van de hulporganisatie Hills garderobe aangereikt krijgt! Mijn compassie is echter nog niet zover gevorderd dat ik toegeef aan Hills smeekbeden om toch die trainer in geel, blauw en rood mee naar huis te pakken. We laten ons nog wat meeslepen in het betere duw- en trekwerk met hemden die eruitzien als de tafelkleedjes van een tirolerfeest. "Dat is al lang uit de mode!" "Niet waar!" "Wel waar!" 

Enfin, elf zakken gaan de kledingcontainer in en de rest belandt in de vrijgemaakte kleerkast.

 

Toen vonden we het welletjes.

Hill niest nog steeds, mijn ingebeelde verhuisstoornis heeft een pauze nodig en in augustus heeft hij weer twee weken vakantie voor het vervolg.

Ojee! Hij wil dan zijn knuffelbeesten meepakken.

Op het podium schetterde swingende ska.

Wij kroelden en kronkelden ritmisch tevree.

"Zap", zong je, "ik heb een megaplan voor weldra.

En het weer werkt vandaag uitzonderlijk mee!"

 

Je wenkbrauwen seinden mystieke boodschappen.

In het schaarse licht van de festivalwei

pretendeerde ik een onschuldig ademhappen

bij het aanhoren van wat je toen zei :

 

"Lief, laten we gezwind en vliegensvlug vertrekken,

voor ik zo meteen ontplof.

Ik wil je miljoenen spermatozoïden verstrekken,

in het midden van de hof."

 

Zowaar een schenking die ik niet kon negeren.

Alras pedaleerden we tuinwaarts per fiets,

want ik heb geleerd uit vorige keren

dat openluchtcopuleren kan uitdraaien op niets.

 

Genot voltrok in duistere buitenlucht

tuin, deken en een koppel blote lijven.

Ei zo na werd ik bevrucht,

toen een ijzige storm ons deed verstijven.

Het donderde, het bliksemde, het hagelde op ons gat.

De grapjurk van hierboven kan ons duidelijk niet luchten.

Bijkans verzopen... en niet eens in eigen nat.

Weerom moesten we het huis in vluchten.

 

Vrijdag weken geleden :

Pensioenfeestje van een collega.

"Schat, lang gaat dat niet duren. K. rijdt. Een etentje in het dorpje hiernaast."

Om kwart over vier plet ik met een mislukte salto een beetje boven mijn theewater mijn partner giechelend wakker.

"Euj wasj een beeje leukel dan verwachttt."

 

 

Zaterdag :

Bezoek aan de hof van Eden. Toebehorende aan Menck, die andere bloggende guit. Zap drie en vier hyperkineten de wijk bij elkaar terwijl Hill en ik pogen onze bewondering uit te spreken voor zoveel plantenpracht verzameld in één tuintje. Het blijft een knuffelbare wapper, die Menck, maar ik houd mijn neigingen in en we pleuren de meiden de achterbank op en racen door naar Oostende. Earth Explorer moet nog door ons geëxploreerd worden. We worden buitengekegeld door een jobstudent alvorens binnen te geraken wegens te laat. Het mislukte uitje wordt vervangen door een strandwandelingetje. Allerlei roodgekleurde linten spannen vierkanten af in het zand. Ook eentje precies op de plaats waar wij in januari het verjaardagsontbijt-met-belachelijke-koeienmuts-in-wielrennerskoers nuttigden. Niet ver er vandaan prijkt een waarschuwingsbord : Opgelet, mogelijk drijfzand. Niet binnen de afspanning treden. Hill en ik vallen elkaar in de armen, kieperen om, rollen van de dijk en danken met een mond vol zand hemel en aarde dat wij maanden geleden de verzwelging van onze verpakte liefde ontlopen hebben. De kleine zaps vragen of we ze nog allemaal op een rijtje hebben.

 

De kittens klauteren onze nieuwe zitbank naar de knoppen. 

 

Zondag :

De regen stroomt met bakken uit de lucht. Wij hebben een feestje voor de vrienden van Hill. De loucheaard heeft mij bedrogen. Mij voorgelogen dat hij asociaal is. Verwacht je twee, hoogstens drie vrienden, blijken er zesentwintig te affirmeren dat ze graag hun kas komen volsteken en of ze hun dertien kinderen alstublieft mogen meebrengen. Aiai, dat geraakt niet binnen. Hill (fijntjes) : "Dit is de eerste shift vrienden, de volgende nodig ik een andere keer uit." 

Geen vent die mij ooit om zes uur 's morgens mijn bed heeft uitgekregen. Nu moet het. Kleine lacune in de voorbereidingen, te lui om al veel op voorhand klaar te krijgen. Rondje meubelen bedelen in de naaste omgeving, eten zoeken, carport vrij krijgen om de tafels als een tangram te puzzelen om regenvrij wat plaats te bieden. Achteraf voel ik me een beetje ma Flodder : "'t Was een leuk feestje, maar het brengt zo'n rommel met zich mee."

Bijgezette partytent kantelt de dag nadien om en vormt een eigenaardige krul. Niks nieuws onder de regen en ik hoop stilletjes dat het rode kruis zijn tenten in de vluchtelingenkampen niet bij Gamma gaat kopen.

 

Maandag : 

Kind één moet vandaag een fiets op school hebben. Twaalf kilometer verder. Kind twee op dinsdag. Kind één moet ook op woensdag en donderdag een fiets meebrengen. Kind twee moet dinsdag om acht uur op school zijn ipv tien voor negen. Kind één wordt op donderdag om acht uur op school verwacht. Kind drie hoeft niks. Kind vier trekt haar eigen plan op een andere school. Examens, in haar geval komt dat neer op plantrekkerij.

Ik krijg kop noch staart aan mijn eigen uitgedokterde schematische voorstelling van wie waar op welk tijdstip moet toeven. Als reactie hol ik wat rondjes als een kip in het interieur, mijn kop volgt op twee meter. Dat houdt hem koel. Een tocht vol tegenwind op een aantal tweewielers volgt. Op de terugweg krijg ik er nog regen bij. Gratis. Hoera.

 

De aankoop van een bh dringt zich op. De voorlaatste knapte tijdens de personeelsvergadering. Bijna de directeur gemolesteerd toen. Ik verdachte hem abusievelijk ervan in mijn boezem te pietsen. 't Was mijn gebroken beugel die zich een wond naar de binnenkant boorde. Loop nu rond in iets dat met haken en ogen aan mekaar hangt. Vriendin opgetrommeld die ook rondloopt in haar laatste gerafelde bh. Samen verontwaardigd geraken over de discriminatie van de dikke medemens op de kledingmarkt. Vervolgens nog een lekker taartje gegeten.

Wel een broek en t-shirt gekocht. Geen bh. Zij trouwens ook niet.

 

Dinsdag : 

Help, ik zit vast in een leesstuip die al weken aanhoudt. A.H. Homes 'De dochter van de minnares' in één ruk uitgelezen. 

Mijn bh trekt tegen. 

De kleine katjes pissen op het parket.

Nog wel iets nuttigs gedaan al weet ik niet meer wat. 

Of toch wel. Beloofd van met de kinderen eens over de Sinksenfoor te lopen. Na het zien van de prijzen verhogen we (omdat ze zondag buiten zichzelf zijn getreden qua gedienstigheid) de vijf euro per man naar tien. Hill wil zich niet laten kennen tegenover de zoon en laat zich overhalen tot een spectaculaire attractie : hoog, ondersteboven en tollen. Hij ziet eruit alsof hij in de lucht zal sterven. Wij lachen.

Morgen is het veertig procent korting, familiedag, lezen we. Tof, wij zijn hier NU.

 

Woensdag : 

Saai saai saai.

Op school mag ik kopiëren, geen kat die me nu nog kan gebruiken in de klas.

Bomma en bompa worden door de geslepen zappies overhaald om ook eens een kijkje te gaan nemen op de Sinksenfoor. Gaan ze toch lekker mee! En... het is kortingsdag! Grootouders blijken wederom niet bestand tegen manipulatie van kleinkinderen.

Geen kat thuis dus kan ik bh wassen en drogen met de haardroger. Droogkast is nog altijd kapot. 

Ik krijg de kinderen terug. Zoon is zo mottig als een krab en zo wit als een spook, dochter valt meteen een paar uur in slaap, andere dochter hersens zijn in die mate geschud dat ze alle overactiviteit even achterwege laat. Doeme, kan ik zelf alle pakjes voor de juffen in elkaar frutselen.

 

Donderdag :

Speeldag in het bos met de hele lagere school. Prima weertje daarvoor. Mijn verantwoordelijkheid bestaat uit het meepakken van de koffie en de vuilniszakken. Ik vergeet dat. Ik mag terugrijden.

Alle leerkrachten handtekenen de kaartjes voor de schoolverlaters uit het zesde. Afschuwelijke gedrochten, die kaarten, gefabriceerd met het kopiëerapparaat op een geel achtergrondje en scheef afgesneden. Om mijn koffieblunder recht te zetten, ontferm ik me over dat pakje kaarten.

 

's Avonds diploma-uitreiking voor het zesde. 

Diezelfde avond rapport afhalen van oudste zap. Mama is niet zo tevreden. Eerstgeborene heeft weliswaar een A-attest, maar is desondanks niet meer welkom in het ASO. Te veel proefwerken verknald. Ik zoek naar een deukje in het zelfvertrouwen "Leren is voor mietjes, mama" in dochter en vind enkel een hangende lip, waarop gebeiteld : "Het is allemaal de schuld van een ander!"

(Krulzap blijft zitten, maar dat zat er al lang aan te komen.) 

Race tegen de tijd : fietsen en gerief naar de papazap brengen, achtergelaten jong bij de bomma terug oppikken en thuisbrengen, in sneltreinvaart en met geurende oksels terug naar school om met plateaus vol wijn zesdejaars en hun ouders geluk te wensen.

Zonder kaarten, want die zijn in mijn rush ergens zoekgeraakt. Het verlangen naar het werkelijke einde van het schooljaar neemt tesamen met het schaamrood op mijn kaken nu toch groteske proporties aan.

 

Vrijdag :

Eén of andere klojo, oftewel onze directeur, heeft de eucharistieviering op de laatste dag geprogrammeerd. Ik probeer nu te onthouden dat ik hem dit internetadresje nooit ga doorspelen. Tot de middag heerst er een onbeschrijfelijke chaos in de school. Alle ouders komen tegelijkertijd het rapport afhalen van hun oogappel. Ik noem ze binnensmonds rotte appels en ik kan het weten, want ik mag er toezicht op houden tot twaalven.

Het etentje met de collega's was lekker, maar veel te weinig.

Mijn bh jeukt. Of beter, ik jeuk onder mijn bh.

 

Moose en ik vieren het begin van de vakantie onder het Antwerps vuurwerk. Ik wacht nog steeds op de apotheose.

 

Zaterdag : 

Goesting om te schrijven. Nog meer goesting om te blijven liggen in bed. Prioriteiten eerst. Toch nog pyjama uitgekregen om mezelf te reppen naar onze meidenavond. Mijn krat wijn van drie liter is in een mum leeg. Ik om half zes 's morgens ook.

 

Heey, er ligt een stapeltje afgrijselijke gele kaarten onder mijn plooibox in de auto

 

Zondag : 

Goesting om te schrijven, maar 'Pulptuur' wenkt. Het gezelligste festivalletje van het jaar in het dorp. Vier podia en op eentje ervan Sammy Deburggraeve, een goedgekapte kolderkop die wat eigen werk in dictie brengt. Hill en ik besluiten ter plekke dat wij een straffere conference bij elkaar kunnen rommelen. Zo zijn wij, mooie ideeën waarvan de uitvoering... (ik kijk nu even naar Hill die dicteert : "mooie ideeën waarvan de uitvoering in de mistige krochten der vergankelijkheid wegerodeert tot een nauwelijks voelbare sprankel rest van wat ooit eens de perfectie benaderde zoals een krolse kater zijn nietsvermoedende kattin. Verdomme, mijn sigaar is uit! Maar dat laatste moet je niet opschrijven.")

Hill en ik besluiten nog meer. Dat punkers toch niet meer zijn wat ze geweest zijn. Dat was na een glimp opgevangen te hebben van Marino Punk, de wildebras met zijn accordeon.

 

Ten slotte besluiten we dat het leven nog niet zo slecht is.

Het gaat alleen te snel.

 

Moe moe moe.

Druk druk druk.

 

Hij : "Er hangt nog slaapspul in je oog, lief."

Ik : "Uh uh? Nochtans, ik heb mij gewassen."

Hij : "Misschien volgende keer een beetje dichter bij je washandje gaan staan?"

 

Als je zo moe bent als ik, lach je jezelf daarmee een breuk. Melig melig, ik weet het.

 

Hij : "Je hoeft daar niet zo hard om te lachen, ik heb dat uit een Suske en Wiske album."

"We moeten dringend de handdoeken wassen, zal ik alle achtergebleven vodden uit de tuin plukken, wil jij boven die toren uit de badkamer ontmantelen en meebrengen?"

Met het voorbije zwembadweer is de trommel ontoereikend om al het vervuilde afdroogtextiel in één keer te slikken en ik laat een halfje staan.

Hoogst verbaasd zie ik hoe moose achter me komt aangedrenteld met die wasmand. Met een plets zet hij ze voor mijn neus op tafel :

"Dit moet er ook nog in."

"Maar neen, 't zit vol en daarbij, de handel draait al."

"Jawel!"

Schuin kijk ik hem aan, zou de stakkerd een kwink kwijt zijn? Te veel stress op het werk? Een vorm van smetvrees kweken? 

Tot hij verwoed begint te rommelen tussen het goed en daarbij een cd blootlegt. Een dubbele van Bert Kaempfert.

Net voor ik wil gaan vloeken op de 'ik mag alles overal laten rondslingeren' gewoonte van de kinderen, daagt het me : O? Bert Kaempfert? Die heb ik niet!

De lieverd!

 

Voor er iemand in geproest uitbarst wegens mijn onhippe smaak : ik daag jullie uit om stil te blijven staan op 'Living it up' (het aireke van Kapitein Zeppos). 

Onmogelijk!

 

(Die verdomse youtube heeft het niet in zijn archief, jammer!)

  

De bomma (mijn moeder) ligt in het ziekenhuis. Een ontsteking aan de gal. En galstenen. Weken heeft ze krom gelopen van de pijn. Zegt ze nu. Eerdere onderzoeken wezen niks uit : "Och, hier, ik schrijf iets voor tegen de maagpijn." Vorig weekend werd het zo ondraaglijk dat ze samen met mijn vader een plaats onder de scanner en een echografie is gaan eisen. Toen mocht ze ineens blijven.

 

Vader aan de telefoon :

"Ah, zap, je moeder zit op hotel in Brasschaat. Om zeven uur vanochtend zaten we al bij de dokter die ons dan toch maar doorstuurde naar Klina. Schoon is het hier, we vroegen eigenlijk een kamer voor twee, maar die waren allemaal volzet, jaja, 't is hier druk. Misschien dat ze straks nog verhuist, maar dit kamertje is een pareltje, er staan hier zes stoelen en een grote tafel en met uitzicht in de grote hal, pal op de receptie. Knap hoor. De verpleging is behulpzaam en zei dat ze straks verder onderzocht zal worden. Hoelang ze moet blijven weten we nog niet, maar zo'n gezellig kamertje, helemaal anders dan dat oude spel dat hier vroeger stond. Ze heeft ook al eten gekregen, dat zag er best lekker uit, maar ze heeft er niet veel van gegeten. Verzorgd, kind, heel die boel hier. Weetjewat, ik geef je moeder zelf even."

 

Moeder :

"Aaaargh, 't is hier een echt rommelkot! Ik heb zelfs geen wc want ze hebben mij in een kamertje gestoken van de dagkliniek. En onvriendelijk dat die verpleegster was omdat ik vroeg hoe ik dan naar het toilet moest. Een bedpan kreeg ik toegeworpen. Een bedpan! Eentje van voor de oorlog. Zie je mij al op een bedpan gaan? Als je het raam openzet krijg je al die duffe lucht van de hal binnen, het is hier veel te warm, het eten trok op niks, de petatten waren niet eens gaar. Daarstraks hebben ze een baxter antibiotica gestoken en zo'n zak zoutoplossing. Het bloed vloeide uit mijn handrug in het darmpje. Denk je dat die kenau van een verpleegster eens zegt dat ik mijn hand naar beneden moet houden? Ja, toen ik bijna leeggebloed was, toen!"

 

De kinderen (tijdens ons eerste bezoek)

"Keicool hier, zie dat bed! Dat kan omhoog en weer omlaag! Er is ook een belletje, zullen we...? O bomma, jij kan hier gewoon 'FC de kampioenen kijken, gelukzak! Thuis moeten wij eerst voor ons examen leren. Ik heb dorst, maar ik heb in de gang een bak met water zien staan, ik zal eens twee flesjes gaan halen sè. Oja, we hebben wat lavendel geplukt uit een hofke waar onze auto staat en een blaadje klimop errond gedraaid, blijf zitten, wij zoeken wel een vaas, die kast hebben we daarnet al gezien. Toch wel tof zo'n ziekenhuis. In de lift hebben we daarnet op alle knopjes gedrukt. Ik zou blij zijn hoor als ik hier een paar dagen mocht blijven."

 

'De gelukzak' mag nog tot zaterdag genieten van alle fun die de kliniek te bieden heeft. Over vier weken mag ze dan nog een keer terug om waarschijnlijk haar gal af te staan. Ondertussen deelt ze een kamer met een madammeke dat niks zegt, niks hoort, niks doet, behalve dan moeders handdoek per ongeluk gebruiken. En vanmorgen heel hard te vallen wanneer ze zich uit bed wilde hijsen. Mijn moeder krijste de hele verpleging in een mum hun kamer in, doeltreffender dan dat belletje vond ze.

 

Zoveel actie en spanning, tesamen met zeeën tijd om haar geliefde sudoku's op te lossen. Maar veel tevreden lachjes kunnen er niet vanaf.

Gelukkig maar, want lachen doet zeer aan haar gal.

 

Beterschap ma en proficiat, al vier je vandaag niet je vijfenzestigste verjaardag op de plaats die je verwacht had. Wist je dat je, als je wil, vanaf nu helemaal gratis met de bus en de trein terug naar huis kan? Tof hè?!

Kuskuskus! 

Uitverkoren! Jaja, ikke.

Twee keer schriftelijk uitgenodigd voor dezelfde dag, één keer met dt-fout ("Gelieve u zondag 10 juni 2007 - blablabla - te begeven naar het hieronder aangewezen lokaal waar uw stembureau zich bevind." (!)) en dan nog een volgend schrijven :

"Mevrouw, Ik heb de eer u mede te delen dat u aangewezen bent om op zondag 10 juni 2007 om 8 uur stipt, de bediening waar te nemen van bijzitter. (...) Gelieve u op de gestelde dag ten laatste om 7.30 uur 's morgens, op dat bureau aan te melden."

 

Een gehoorzame burger als ikzelf vergeet dan fluks dat ze acht jaar geleden haar plicht scrupuloos verzuimde. Sterker nog, niet zonder leedvermaak, zwaaide ik naar mijn buurvrouw - toen ook met eer geïnviteerd - met een gynaecologenbriefje met daarin de conclusie dat het hoogzwangere lijf, dat toen voor de vierde keer extra last droeg en toebehoorde aan ene zapnimf, niet meer in staat was om een ganse dag arbeid te leveren, met name alle lelijke koppen uit haar buurt aan te vinken op een lijst vanop een harde stoel.

 

Dus toog ik fietsend door straten die ik nog nooit op een zondagmorgen zo vroeg heb mogen aanschouwen. Een leegte van vier kilometer. In het stembureau was het nauwelijks beter gesteld. Behalve de voorzitter, twee secretarissen en een handvol computers was er niks. Mevrouw de voorzitster was verheugd over mijn enthousiasme, dat er eigenlijk alleen maar in bestond dat ik op tijd verschenen was. Vier bijzitters had ze nodig, daarvoor waren vierentwintig lieden uit mijn buurt aangeschreven. En allen kenden ze de truken van de foor. De eerste tien moesten zonder uitzondering naar huwelijken, communiefeesten, reünies die niet verzet konden worden, de volgende drie moesten de cursus van hun blokkende kinderen mee instuderen, nog eentje - die ik per ongeluk ken - had slechts één vrij weekend in de maand en fluisterde me toe met een luchtje waar ik bijna van achterover sloeg dat hij een uur voordien nog in de kroeg zat. Er sijpelde nog wat morrend volk binnen en omdat acht uur naderde en de computers pas opgestart mochten worden als de zitploeg samengesteld was, werd ik mede aangeduid om mijn burgerplicht te vervullen. Dat creëer je dan als je kinderopvang hebt geregeld. Veel tijd bleef er echter niet over om mij te verbazen over mijn eigen naiviteit. Om vijf voor acht piepten nog een achttal zeer onschuldig kijkende gezichten vanachter de deur, waaronder ik drie naaste buren herkende. "O? Zijn we te laat? Dat is wel spijtig zeg. Schrijf je wel op dat we ons komen aanmelden zijn?"

 

Referentiestemmen werden genomen, ik kreeg de omvangrijke taak van het afstempelen en teruggeven van de kiesbiljetten en paspoorten, Joël, de jolige zaakvoerder van een immobiliënkantoor alhier, had de bak bier reeds ontdekt, Corinne valideerde de kaarten tegen honderd per uur, Martine, de voorzitster, las haar halve meter documenten er nog eens op na. Dit dagje stempelen zou me € 22,50, zoveel broodjes als ik opkreeg, drie thermossen koffie, bier of frisdrank opleveren. Jeuj!

 

Zeshonderdzevenvijftig kiezers werden er verwacht. Allez, niet echt want in de wandelgangen werd gewag gemaakt van tien procent die met de oproepingsbrief hun hol zouden afkuisen ipv hem door mijn zorgvuldige handen te laten beroeren. De durvers!

 

De toevallige ploeg voor die dag had gelukkig het talent om zich te vermaken. Die twee secretarissen bleken van het leuk zwanzende soort, ook Joël steeg in grappigheid naarmate de bak bier slonk, Kris en Corinne bleven op de achtergrond, Martine kon ook wel met een kwinkslag weg en ik beperkte mij tot het onzichtbare mietjesschap.

 

"Als we aan 250 kiezers zitten, pakken we er nog ene hè mannen!"

"Nummer 369! We hebben net afgesproken dat nummer 369 een danske moet doen voor hij mag gaan stemmen."

Tegen een bekende met een been in het gips : "Gehandicapten dienen het laatste kot te nemen, daar staat een stoeltje."

Tegen (hopelijk) een andere bekende : "Het lokaal voor de lelijke mensen is hiernaast, vort."

 

We zagen ze passeren, de ouwe welgestelde ventjes met hun nauwelijks de wieg ontgroeide echtgenotes (en maar op die identiteitskaarten loeren hoeveel jaar die koppels verschilden), de mannen die hun kater nog niet te baas waren - vanaf twee uur 's namiddags. Iedereen wilde weten hoelang hun buren al op deze aardkloot rondhuppelden, we herkenden de ex-vrouw van Gert Verhulst, een oud-voetballer (al vond ik hem vooral een ouwe voetballer) de hooggehakte atv-omroepster. Eigenlijk herkende ik er niemand van, maar zo'n dagje zetelen is te vergelijken met een jaar lang 'Dag Allemaal' lezen, je bent meteen bij met alle onwetenswaardigheden.

 

Ergens tussen tien en elf viel de stroom uit.

Remi, onze gemeentelijke toezichter en koketterend homofiel, repte zich alsof er een muntstuk de doorgang (van buitenaf) naar zijn aars belemmerde, naar de paters, op wiens uitgestrekte domein ons armtierig lokaaltje in the middle of nowhere zich bevond, om zich ervan te vergewissen dat de elektriciteitspanne enkel plaatselijk was. Er kwam een extern persoon met kennis van zaken aan te pas. Twintig minuten later was een kwart van de plaatselijke bevolking samengedrumd voor onze deuren. Een nooit geziene verbroedering, met natuurlijk ook de gebruikelijke klaagzangen en vingers in onze richting alsof we persoonlijk onze aansteker onder de zekering hadden gehouden.

Het uur daarna was er eentje van het chaotische soort. Aan de ene kant van de tafel aanvaardden ze in een aanzienlijk hoger tempo de paspoorten dan de stemplichtigen hun bolletjes konden aanduiden. Die massa belandde vervolgens op mijn tafelblad en geloof me, u wil niet weten hoeveel grijze mannen er rondlopen met baarden, hoeveel mensen na de ingebruikneming van hun pas de haartooi helemaal switchen. 

"Een bril is een bril en een baard is een baard hè", probeerde ik me er nog uit te knoeien nadat ik me al twee keer had vergist in gelijkaardige overtollige kinbegroeisels. Of er komt een vrouw uit het hokje en ik had nog enkel mannenfoto's in voorraad. Paniek! Tot ze de middelste aanwees.   

 

Eén heertje weigerde een van de drie lege stemhokjes te betreden, zijn vrouw zat in het andere. "Ik wacht op de bril", verklaarde hij. Dan kwam de Nederlander, die zelf niet mocht stemmen, met een volmacht voor de stem van zijn vrouw. "Oeps", verkondigde de adjunct-secretaris even nadien, "die hadden we moeten stoppen, wegens niet wettelijk." We controleerden of de volmacht niet een zelfgeschreven kladje was op briefpapier van de gemeentelijke groendienst en schoven vervolgens alle schuld in de schoenen van de onoplettende gemeentelijke ambtenaren. Aan de deur stond er intussen een jongbejaarde meneer die een kwartier lang de hele kieslijst bestudeerde. En wij grinniken : "Daar, een late beslisser." Het volgende kwartier moesten we de meneer duidelijk maken dat hij geen oproepingsbrief had gekregen omdat hij niet gemachtigd was om federaal zijn stem uit te brengen omdat hij de Britse nationaliteit had. ("Jamaar, vorige keer mocht het wel!") Eentje bracht zijn kiesbrief van 2006 mee, kleine vergissing. Zesentwintig mensen lieten zich vertegenwoordigen bij volmacht, een twintigtal gaven hun ziektebriefje mee.

 

Tegen drie uur telden we 599 opgedaagden.

"Als we aan 600 zitten, drinken we er nog ene hè mannen!"

Maar die zeshonderste liet op zich wachten. Martine had haar stapel te verzegelen enveloppen al bovengehaald, toen om zes over drie er nog een jong paartje kwam aangehold. "We zaten in de file!" In hun kielzog schuifelde een protesterende Remi in zijn frappante stijl. Hij had nog lopen zoeken naar de sleutels van het lokaal. Zijn 'het is al voorbij drie uur' werd gesmoord door de joelende vreugde voor onze zeshonderste klant : "Proficiat, u heeft bij deze gewonnen... een gratis bezoek aan het immobiliënkantoor van Joël."

 

Volmachten, ziektebriefjes, overgebleven kaarten werden geteld, computers volgens het boekje afgesloten, alle paperassen in de juiste enveloppes gestoken. Iedere aanwezige moest zijn handtekening een keer of vijf krabbelen. Joël, die niet meer wachtte op de zeshonderdtweede kiezer dronk nog een pintje. De secretaris, die ook niet meer volstrekt nuchter te noemen was, wilde graag de boel verzegelen met het staafje was. Hij morste zijn druppels in een creatief patroon behalve op de sluiting. Vervolgens zagen we de briefomslag in de fik staan. Een andere nog heldere geest heeft hem geblust met de stempel. Remi zou de urne bewaken tot ze hem kwamen ophalen, Martine ging haar documenten afleveren in het administratief centrum en wij mochten naar huis, recht of in zigzag. Met in mijn fietsmandje vijftien overgebleven broodjes gepropt. 

 

Zootje schorriemorrie, die zetelaars, maar niet van de onaardigste.

 

De helft van de tijd, beste lezer, is uw zapnimf wat men noemt een deftige deerne. Een voorbeeldpareltje voor de meer beschaafde medemens, zeg maar.

 

Gevoelige lezers mogen nu afhaken.

Mensen die mij irl kennen als geciviliseerd gezelschap ook.

Want twee vrijdagen geleden is de andere tijdshelft losgebroken : de overheersing van niet te negeren scatologische eruptieve knallers in al zijn facetten.

 

Enkele seconden was ik de wekkerradio voor.

"Vrauwwwm!"

"Oeps, er zit een 'boem' in mijn gat." expliceerde ik overbodig en giechelde wat ochtendlijk kostschoolmeisjesachtig ter vergoelijking.

Het startsein voor onze congé was gegeven. Er zouden nog vele seinen in die trant volgen.

 

Wie mee is, weet dat het komende stukje zal gaan over de moeilijkste momenten tijdens de vakantie in den vreemde. Dat deel waar je nooit één letter in een reisverslag over leest : de getroubleerde omgang met je darmstelsel eenmaal je van huis verwijderd bent. Het feit dat ik hierboven nog veilig in mijn eigen nest lag, maakt het onderwerp des te onrustwekkender.

 

Precies zevenhonderd kilometer bedroeg onze reisweg. Daarna zouden we ergens aan een oever van La Rance ons nestje voor de volgende zes dagen installeren. Waar een gemiddelde Hollander met caravan een uur of acht over doet, daar hadden wij - zonder noemenswaardige bagage - enkele uren langer voor nodig. Op minstens een derde van de airs hebben wij onze voetstappen achtergelaten. En etensresten. In al dan niet verteerde vorm.

 

Het sanitair in de chambre d' hôte liet niks te wensen over. Een geinig elektrisch dingetje waar je telkens weer van opkeek dat je hoop(je) in een piepklein gaatje achterin werd gezogen. Helaas verbleven wij daar slechts de nachten, terwijl mijn bioritme zich niet liet commanderen door de aanwezigheid van rust en accomodatie. Het wachtte liever tot het kon tegenwringen tussen de woeste rotsen van Cap zus of zo. Of tijdens wandelingen op stukjes van de GR du Littoral. Of bij de verkenning van ongerepte partjes strand. Nou, leuk is anders. Zonsondergangen zien er altijd beter uit als je niet met krampen kampt, dat kan ik u alvast verzekeren. Meermaals bezondigden moose (hij ook, hij ook) en ik ons aan het wildkakken/plassen, maar een restje gêne liet ons toch eerst nog enkele kilometers afleggen met de bilnaden tegen mekaar geklemd en een smoel waaraan iedereen kon zien dat je worstelde met je kringspier, je wist maar nooit of een bijdehante architect een toilet in de kliffen uitgehouwen had. En hoezee, een enkele keer komen wensen uit. Bijna dan toch, want het systeem van de Franse wc zonder je sandalen te bevuilen is me tot nog toe niet helemaal duidelijk.

 

Het beetje Bretagne dat wij aflegden was magnifiek, pittoresk, impressionant, maar dagdagelijks overschaduwd door de angst overvallen te worden door mijn eigen endeldarm. Die prikte en kietelde, friemelde en wiebelde. Vijf dagen verder leek hij in flarden uit te monden en kreeg ik psychische bijverschijnselen bij de gedachte alleen al aan een bolus.

 

Tussentijds gierde de wind door mijn visceraal innerlijk. Ik voelde me verwant met alle grote petomanen. Het volkslied achterwaarts blazen lukte nog net niet, maar de toon werd alleszins gezet. En dit alles geheel buiten mijn eigen wil om. Tussen de muren van middeleeuwse stadjes leek het alsof kanonnen opnieuw tot leven kwamen. Terwijl ik heel nauwgezet een meeuw ofzo bestudeerde, dat leek me gepaster dan schuldig te kijken. Hill leerde op die week een heel nieuwe zapnimf kennen. En schetenhumor ; goedkoop en je kan ermee blijven lachen. 

 

Ach ach, die vent blijft me graag zien. Hoe ik dat zo zeker weet? 

"Zap schat", zei hij na een borrelende opstoot of drie, "je bent zo'n bruisende, zo'n sprankelende..."

"...ingewand." 

 

Die duvelse Menck.

Gaat hij met stokken naar me smijten. Maar ooit steek ik ze wel eens terug in zijn wielen.

Of ik nog naar iets streef voor ik mijn kaas laat.

't Is dat hij niet de meest onsympathieke peer is dat ik mij de moeite heb getroost van daar eens langer dan vijf seconden over na te denken. Bijna een maand zelfs.

Hele donsovertrekken heb ik des nachts omgewoeld met hersens op volle toeren die steeds hetzelfde deuntje draaiden : Wat wil ik nog meer? Waar wil ik dat nog meer? Hoe moet dat nog meer eruit zien?

Maar ach... ik heb alles al :

- Vier levende bewijzen van 'overbevolking begint bij jezelf.'

- Een overmatig relativeringsvermogen om het puntje hierboven te doorstaan.

- Een heerlijke symbiose met de liefste, meest humoristische en intelligente kerel van de omstreken, bovendien goed voorzien van oren en poten.

- Hulpverleners allerhande, beter bekend als vrienden en ma en pa.

- Een kapotte droogkast.

- Een omgeving waar het aangenaam verblijven is en net genoeg middelen om dat zo te houden.

- Een job die genoeg voldoening en vrije tijd verstrekt.

- Een ex-man.

 

Bijgevolg werd het piekeren over mijn toekomstige grootse daden, want zo'n Menck laat zich natuurlijk niet afschepen met half werk.

Ook daar moet ik tot mijn grote schande bekennen dat mijn huidige projecten me meer dan banaal contentement schenken.

- Ok ok, er zitten nog een paar haken en ogen aan mijn levenswerk - het opvoeden - maar die supernanny van tv is hier vooralsnog geen noodzaak.

- Euh... het liefhebben van Hills en dat lukt nog ook.

- Ongeneerd niksen is - beste mensen - een verfijnde kunst die niet iedereen gegeven is. Het vult mij met trots u te kunnen meedelen dat ik ze tot in de finesses beheers. Het vakantiegevoel oproepen midden in een werkweek... ik kan dat.   

 

Verwijt mij gerust een gebrek aan futuristische ambitie.

Kijk mij maar scheef aan omwille van mijn niet bestaande drang om de wereld te verbeteren. (Misschien begin ik ooit wel eens bij mezelf daarmee... een ooglidcorrectie ofzo.)

Doe vooral neerbuigend over mijn gebrek aan onrealiseerbare dromen.

 

Ik beloof dat ik er niet wakker van ga liggen.

 

 

PS : Oja, toch één dingetje.

Vannacht zou ik het liefst nog niet willen sterven, want wat ik nog wel wil voor ik doodga... 

Straks voor het ochtendglorie met mijn lief naar Bretagne vertrekken voor een week.

Toedeloe!

 

Psst, Stefi, Speedy en Artiest... zin om deze stok op te rapen?