Anke en Filip (collega) trouwden vandaag!

Hoera, hoezee, hipperdepip, halleluja!

 

De faire-part was zoekgeraakt. Niet echt, maar mijn boekentas, met daarin de uitnodiging, zat ergens onvindbaar in een van de vele kloven die ons huis herbergt.

'Huwelijksviering om 10.00u' reproduceerde mijn geheugen, 'op Kerkeneind in Kalmthout. Jaja, een instrument waarop ik kan rekenen, dat herinneringsvermogen van me. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mijn capaciteiten om tijdig uit bed te klauteren. Het zij zo. Een tekortkoming die ik compenseerde door in de eerste de beste outfit rechtstreeks van het ledikant in de auto te stappen.

 

Geen kilometer van huis verwijderd of ik pakte de schrik van mijn leven. Daar was slechts één minder vluchtige blik in de achteruitkijkspiegel voor nodig. De meest verfomfaaide kop sinds mensenheugenis staarde in spiegelbeeld terug. Kreukels van hier tot aan de Kaukasus. En allemaal van mezelf. Zonder enige opsmuk bovendien.

Onderwijl mijn mimieksspieren duchtig alle richtingen rekkend, keerde ik mijn handtas om op de passagierszetel.

"Waar zit die stomp oogpotlood en die verdroogde mascara voor noodgevallen als je hem nodig hebt?" foeterde ik tegen niemand in het bijzonder die misschien nog niet overtuigd was dat dit wel degelijk onder de categorie 'noodgevallen' hoorde. Nog slechts twee verkeerslichten te gaan om de herrijzenis van het tronie te concretiseren. Bovenop verzamelde het gelaat nog een schaamteblos, toen ik bij het weder inrichten van de sjakos (stomme wichten wachten niet met dit karwei tot ze de auto tot stilstand hebben gebracht ) mezelf half spookrijdend terugvond en bij de snok aan het stuur de toeter zeer luid in werking bracht alsof ik de anderen tot inkeer claxonneerde.

 

Een donkerrood blosje, wat restjes schmink en een facelift verkregen door een volle rit Kermit, creatief met klinkers te imiteren... beter dan dit kon ik niet bekomen op een vroege zaterdagochtend. Ik was er klaar voor. Laat komen die bruid! 

 

Aan de kerk was het ongezellig leeg. De enige levende ziel was degene die nu verslag schrijft over het niets dat op te merken viel. Ik draaide met flair in alle windrichtingen, probeerde krampachtig mezelf niet de houding 'help, wat nu!?' mee te geven en graaide daarna zelfverzekerd naar de gsm. Jeweetwel, dat ding dat je aan de kassa van een overvolle Aldi het liefst zou willen afpakken van je medemensen en het ingraven in de aangekoekte ijslaag van de diepvries, maar nu leek hij me wel nuttig. Dat had hij geweest als een van mijn dierbare collega's die de eer hebben van in mijn adressenbestand te staan, opgenomen zou hebben. Talloze voicemails heb ik volgeluld met hulpkreten zonder dat het iets opleverde.

 

In het vervolg van mijn strategie, schuimde ik de onroerende goederen van de dichtsbijgelegen collega's af. Een plakkaat ter grootte van een reddingsband met 'Welkom!' op de voordeur, maar openmaken? Ho maar! 

Pas bij het derde adres was het geluk aan mijn kant. Een ijverige dochter vertelde me dat de viering plaats zou vinden om 11.00u en dat ik al enkele van mijn collega's kon vinden bij David, die ik per ongeluk overgeslagen had omdat ik hem ervan verdacht had in een ver buitenland aan een strand zijn voor en achterkant bruin te bakken.

Ik vervoegde de reünie en deed niet eens blasé bij hun verbazing over mijn vroegtijdig verschijnen.

 

Het trouwkoppel... blablabla... schoon assorti... zij fantastisch in iets tussen champagne en mokkakleur in kreukzijde... blablabla... heel mooi persoonlijke opgezette viering... veel, heel veel jengelende peuters in de mis... leerlingen die onverwacht een aangepast lied zongen... en een door de trouwers bestelde ijskar op het kerkplein... njammie!

 

En ik informeerde toch maar eens voor alle zekerheid hoe laat de receptie die namiddag begon.

 

Het is uit met huppelen. Uw zapnimf strompelt dezer dagen doorheen het leven.

Loopt het huishouden zapmoose mank? Hoor ik u denken.

Welneen, de verzameling inwoners, hun logés, hun buren en allen die gebruik maken van deze accomodatie tieren weelderig. Weerom een geplette vinger bij de jongste, die lijkt daar een patent op te hebben, krulzap die - hoedoetzehettoch? - gisteren met eenenkele kniezit een heuse plank in haar schijf timmerde. Eentje dat al eens ruggelings van de zetel dondert en daar wat blauwe uitstortingen en schaafsels aan overhoudt. Alla, niks nieuws dat mijn uitgebouwde apotheekkast niet kan dragen. 

Trouwens, als ze met hun kwaaltjes willen koketteren, dat ze dan een eigen blog aanmaken : 'Ik ben een telg van zapnimf en ik mankeer aanhoudende wel iets' ofzo.

 

Maar dit is dus wel mijn blog, waar ik het wil hebben over echte pijnen. Die van mij namelijk.Twee om precies te zijn : eentje in de linkerknie en eentje in de rechter. De ontsteking vond dat het al te lang geleden was dat ze me nog eens bezocht had en nu zit ik ermee. Ja, 'zitten', want staan doe ik als een kreupele en stappen is al helemaal een lachertje, voor de anderen die me in het vizier houden toch. Gisteren in de Aldi werd het helemaal hilarisch. Om de onderste ledematen te ontlasten, hing ik mezelf zowat in het karretje en tipteende ik mezelf door de gangen, her en der wat eetbaars meegraaiend. En dan kom je bekenden tegen natuurlijk.

 

Heb echter geen medelij. Als ik u daarvan al zou kunnen verdenken.

Het is geheel mijn eigen schuld. Ook een beetje die van de Gentse Feesten. En Yip. Yip is de meest geweldige coverband die ervoor verantwoordelijk is dat benen als de mijne weigeren om statisch te blijven en ik als de eerste de beste trekpop alles wat kan bougeren de lucht inzwier. Heel bevrijdend hoor, daar niet van, maar achteraf wens je jezelf wel een rolstoel om nog tot aan de auto te geraken.

 

Dit gevaarlijk spel van mij was al eerder deze maand ingezet.

Pulptuur, het Cactusfestival, Guy Swinnen op noten in het park, een groepje dat The Seven Laws of Woo heet, allemaal hebben ze gemeen dat mijn betere benenwerk in actie kwam. Dat van Hill ook, maar die is nog jong, zijn kraakbeen achter de knieschijf kan zo'n paarmalige buitensporigheden nog aan. Gelukkig maar, kan hij mijn rolstoel in de toekomst duwen.

 

Wil ik mijn vage remedies nog even opsommen?

- De wildgroei van het vlees proberen in te dijken. (Het doet al zeer als ik het nog maar schrijf.)

- Morgen naar de dokter om een voorraad ontstekingsremmers.

- Een ijszak uit de diepvries keuteren.

- Een stoeltjeslift bij de trap installeren.

- Trachten verder een dansloos leven te lij/eiden.

 

Hmmz, misschien ben ik toch wel ontvankelijk voor een streepje compassie.

 

Zijn ze niet om op te eten? Die schattige haarballen van nu ongeveer tien weken oud.

Ook hun zindelijkheidstraining is reeds achter de rug. Mijn poezenwonder heeft zich een avond pedagogisch beziggehouden - het grootste voorbeeld ben je zelf - en hurkte demonstratief over de kattenbak terwijl hij met zijn vingers putjes groef terwijl hij de twee liefdevol toesprak in zijn beste koeterwaals : "Zo doe je dat, poessies, krabkrab, drolletje draaien en dan weer ondergraven. Nu jullie!"

Acey en Deacey, of Bollie en Sollie, of Nicole en Hugo... namen variëren hier in huis, naargelang hun gebruiker, keken alsof ze ieder moment hun voorpoot tegen het voorhoofd zouden tikken en plasten lustig op het tapijtje voor de open haard. De tactiek van Hill hield het slechts een kwartier vol, tot de kuitenkramp zijn toppunt bereikte. Daarna observeerde hij het tweetal nauwkeurig en alles wat van ver op een hurkzitje geleek, eindigde in een luchtrit naar de absorberende korrels. En warempel, na een avondje waarbij mijn beeldbuis telkens een van hot naar haar rennende moose te verduren kreeg, waren we getuige van de eerste kittenstront in de daarvoor bestemde zone. Het vreugdesjumpen van Hill - wie nog kinderen heeft in een beïnvloedbare fase, weet meteen over welk idioot staaltje van trendsetterij ik het heb - joeg het kakje ook meteen weer uit de bak. Het had de aars nog niet gelost toen poessie opgeschrikt door de sprongen zelf het hazenpad koos. De jacht op de faeces was geopend. Gewapend met keukenrol konden we de zaken weer deponeren waar ze hoorden.

Maar soit, het is hem uiteindelijk gelukt van de katjes in de bak te krijgen als er uitwerpselen of urine geloosd moet worden.

Zindelijk dus.

Bovendien klimmen ze nooit met hun scherpe klauwtjes zo langs de zijkant van onze nog niet zo oude zitbank van schratsch schratsch schratsch, eten ze helemaal niet met hun voorpootjes mee in de etensbak zodat je een wirwar aan pootjes kan volgen op de keukenvloer en blijven ze uit de planten, althans toch uit diegene die versierd zijn met rechtopstaande satéstokjes in het zand. En natuurlijk bijten ze in niks, in geen rondslingerende sandalen, in geen rondslingerende humo, in geen onoplettende tenen tijdens het tv-kijken.

 

Zeg nu zelf :zijn ze niet om op te eten?

 

Hebben?

 

Voor op uw volgende barbeque ofzo?

Mail!