Welwelwel. Twee uur 's nachts voorbij en ze zijn eindelijk stil.

De rotjong.

Nuja, ik moet ze nog harden tot morgenmiddag, dat gaat nog net lukken en aansluitend mag ik er een volgende afkieperen bij een ander feestje ter compensatie.

 

De dag begon omstreeks vijf uur. Soms heb ik de vervelende gewoonte van dringend werk te verschuiven naar de ochtend. Tijdgebrek is altijd een uitstekend pressiemiddel om hoofdzaken van bijzaken te scheiden en zo schreef ik nog eerst een mailtje, verrookte de binnenlucht, zette rustig een kopje koffie, nam een douche, beluisterde een cd om dan rond zes uur toch maar in gang te schieten voor school.

Dat schooltoneeltje, alwaar de directeur de hoofdrol, zij het vermomd, in speelt, kan ik waarschijnlijk nog een keer herschrijven, gezien ik er een striptease voor de baas in verwerkt heb. Ik vond het lollig... nu hij nog.

 

Hoe zeer ik mij gisteren nog twee hoopjes samenschraapsel voelde, hoe opgewekt was ik vandaag. De dag kon mij niet volgen. Tot de schoolbel het einde van de werkweek inluidde, toen transformeerde ik weerom in mijn slome zelve bij de aanblik van de popelende pre-feestende grietjes die de komende zestien uur mijn verantwoordelijkheid zouden vormen.

 

'k Heb mijn wagen volgeladen vol met jonge meisjes.

Toen wij bij de Aldi kwamen, stopte ik noodzakelijkerwijsjes.

Nooit ga ik van mijn levensdagen, nog achter een zak frieten vragen

Hop, kindjes, hop...

Hop, kindjes, hop...

 

... terug in de auto voor jullie mij nog meer voor schut kunnen zetten!

"Gezellig met zijn zessen even om ons avondeten", denk je dan.

Voor mij liep een figuur, zo gestapt uit een sketch van Chris Van den Durpel. Snelle Eddy komt er het dichtst bij. Hemdje open tot bijna aan de navel, joggingbroek, sandalen, omhangen door twee meter nepgoud, strogeel haar met een donkere uitgroei van zeven centimeter, een kar gevuld met enkel bier en de pas van van een gorilla... waarschijnlijk zaten zijn biceps in de weg.

En dan zegt je dochter met een stem die het geluid van een gros brulkikkers evenaart : "Kijk mama, zou dat geen goeie man zijn voor je?"

O o o, waarom moest ik zonodig baren?

 

De vertoning (17.00u) van 'Beesten bij de buren' (Over the hedge) (Shrek, ook van Dreamworks, was stúk-ken beter!) haalden we op de valreep. Spannend anders, met vijf flesjes drinken en evenveel pakjes chips uit de supermarkt gestoken in de achterzijde van ons broek, mijn binnenzakken en mijn handtas en evenveel snoeten die de mens achter de kassa seinden dat ze keiondeugend voer en drank aan het smokkelen waren.

Achteraf bekeken, was deze voor- en napret ( Iemand :"Zie dat niemand in de zaal kan zien dat we dat van thuis meebrachten!!!!" en dat terwijl we de enigen waren die op het illustere idee waren gekomen om deze film te gaan kijken op deze prachtige herfstdag ) nog mijn meest leuke herinnering aan dit cinemabezoek. Buiten dan mijn ontvangen sms'en nalezen en nog eens en nog eens.

 

Twee extra logés werden nagebracht en zoals vooraf voorspeld werd de rest van de avond opgevuld met frieten fretten, dansjes inoefenen, lawaai maken, lawaai maken, boven lawaai maken, nog meer lawaai maken, gegiechel, extra kussen komen vragen, lawaai maken, boze mama, vooral als ze haar zoon aan de verkeerde kant van de trapleuning boven het gat ziet staan, overgeven van teveel aan bitterballen, lawaai maken.

Wil ik volgende keer ook eens zo'n herrie maken met MIJN logé, kindjes? Huh!?

Nog acht uur en dertig minuten!

Jochei!

Vanmorgen, toen ik al wel wakker was, maar mijn gezicht en ingewanden nog niet, ontving ik, die van ver geroemd word om mijn polyglotterij, een sms waarvan de prut me uit de ooghoeken schoot :

 

"Zasto si mis djelovao tuzno kakovo je larin govno danas ljubi te zenica."

 

Eerst dacht ik nog dat die duivelse duvel via slinkse methodes aan mijn gsm-nummer was geraakt en me een te ontcijferen boodschapje stuurde alla :

"Bolle teut, kom hier dat ik je € 100 betaal om mijn addergebroed te vieren in mijn garage."

Tot ik besefte dat het stokje dan echt zou krakken onder zoveel gekheid, dus die optie verwierp ik alras.

 

Ondertussen ben ik meer geneigd om te geloven dat Radovan Karadzic, waarover ik al wel eens lelijke dingen heb gedacht in het verleden, met me wil afspreken in Zenica.

Met mijn wijsvinger verzamelde ik de verspreide prutbroksels en mijn moed en ik stuurde terug :

"Radooke, mijn zondags kleedje zit in de was, ik krijg zo meteen bezoek van mijn homovrienden en ik zou je trouwens liever zien in Den Haag. Liefs, zap."

 

Telkens als ik aan F. en C. denk, peter en bijpeter van de jongstleden jarige, loop ik over van warmtegevoelens. De schatten.

Tevens de hoofdrolspelers van de meest memorabele trouwpartij van 2005. Nooit zoveel deelnemers van 'de (roze) familie' meegemaakt als op die plechtigheid.

En alle clichés zijn waar... die venten kunnen dansen! Ik heb er met coiffeurs, verplegers, bloemisten en een dokwerker gepraat (kijken mag, aankomen niet), allemaal om ter lekkerst. De wereld zit oneerlijk in mekaar.

 

In de namiddag had mijn jongste met haar acrobatisch stuk taart het kostuum geruïnneerd van F.'s vader. Om nog meer onheil te voorkomen en omdat ik graag eindes meemaak van feestjes liet ik de zappies tijdens de avondfuif achter bij een babysit.

 

Een van de twee eega's verdween voor een half uur en gaf met een pasgeschoren lichaam een prachtig dragqueenshowke weg voor de andere ondertussen onwetende panikerende helft. Het buffet, verstopt in een aparte kamer werd een pleisterplaats om bij te babbelen met jan en alleman en op de dansvloer wilde ik niet onderdoen voor al die lenige jongelingen.

Uiteindelijk brak het moment aan dat het laatste heterokoppel de zaal verliet en ik nog de enige was die mijn paringsdrang wil uitvoeren met iemand van een andere sexe. Maar ach, wie let er nu op een swingende zapnimf? 

Terstond ging als afgesproken alle bovenkledij uit, behalve die van mij en een corpulente teddybeer. En niemand die mij probeerde te overhalen om hetzelfde te doen, ik was zowaar in mijn gat gebeten door zoveel niet interesse in mijn bovenlijf! 

Wie nog denkt dat in het milieu het ontbreken van het borsthaar een visitekaartje is... keep on dreaming! Ik heb nog nooit zoveel borsthaar (en piercings) bij mekaar gezien. Ik waande mij Alice in harig Kylie Minogue land. Waarbij Alice - een beetje ongelukkig uitgedrukt - de ene haarbol niet van de andere kon onderscheiden, daar ze er allemaal eender uitzagen : kaal met ringbaard, zwarte t-shirt met lederen broek.

Waaai em cie ééééé!

 

Het fijne van die lieverds is, dat ze zich niet inlaten met rolpatronen. Toen we nog met twintig man aan de opkuis begonnen, mocht ik delegeren en zij voerden netjes uit.

 

Uhu, ik heb vrienden die hun wereld kennen... u mag nu allen even jaloers op me zijn!  

Om vijf voor vier gaat de schoolbel en omstreeks half zeven draaide ik de sleutel van de achterdeur om. Hoe doe ik het, hoe doe ik het?

 

Bij dat romantische beeld van vier uur mag je minstens een half uur bijtellen, omstreeks twintig over vier lever ik de gasten die naar de nabewaking moeten pas af aan de mevrouwen die ze vanuit een gemeentelijke organisatie op school komen ophalen. In die tijd hebben ze mekaar al vijf keer een bloedneus getimmerd, omdat de nieuwste rage, iets met idiote plastieken schijfjes - waarvan de naam me ontschiet - die je zoals de flippo's indertijd moet wegschieten, altijd hommeles met zich meebrengt als er raak geschoten wordt. Drama's zijn dat, je eigen spul moeten afgeven bij verlies.

 

Daarna volgt traditiegetrouw een sigaretje roken met de collega's, zij die eerst zuigen en dan de stoom aflaten. De meest hilarische stoten van het jonge volk worden dan nagespeeld. 

Levensnoodzakelijk, die bijeenkomst, waarna we allen beginnen aan de opruim van ons eigen klaslokaal. In mijn geval spreken we dan over een koude kruipkelder alwaar ik nog enkele dagklappers bijwerk (van iedere leerling die ik uit de klas pluk, worden de doelstellingen, vorderingen, opmerkingen en gebruikte leermiddelen neergeschreven op een dagklapper) en die ruimte juist netjes genoeg achterlaat zodat niemand, moest ik vannacht mijn kaas laten, op mijn doodsbrief er een stuk tussen plakt over mijn beruchte slonzigheid. Over de doden niks dan goeds! 

 

Daar morgen een verjaardagsfeestje voor krulzappie op het programma staat, stond ik vanmorgen een half uur vroeger op om die kortingsbonnen van de Colruyt te doorploegen en rekende uit dat ik minstens tien euro op mijn bil zou slaan bij de inkopen na de werktijd. Wat een tijdverspilling is dat! Vier van die produkten hadden ze niet eens in voorraad (tien minuten zoekwerk kwijt), de camembert van de bon kostte nog steeds een halve euro meer dan krak dezelfde ernaast, maar dan niet verpakt in acht partjes en ze hadden wel Boursin light, maar die verpakking zag er anders uit dan die van op het fotootje, dus telde hij niet.

Kijk, daar word ik dus slecht gezind van. Toen ik de rekening kreeg nog meer.

 

Zal ik wel een geheimschrifttocht in mekaar steken, waarbij die negenjarigen geblinddoekt naar een punt gevoerd worden (met mij erbij uiteraard) waaruit ze te voet en via het oplossen van de gecodeerde boodschappen en opdrachten de weg naar huis terug kunnen verdienen, zo'n vijf kilometer doorheen de bossen. Leukleukleuk!

Maar krulzappie wil liever met een veel lager aantal klasgenoten naar de cinema, daarna volgestopt worden met frieten en andere vettige brol, wat meidendingen doen in pyjama en ze allen de nacht onder mijn supervisie houden. Op verjaardagen zijn de zappies, als het binnen de perken blijft, de baas. Filmke zien zal het worden, die tocht praat ik de volgende jarige wel aan.

Alleen vervelend dat ik daarnet de frieten ben vergeten te kopen. Hmz.

 

Voorts maakte ik nog een ommetje langs de Standaard boekhandel, ik krijg bonnetjes vanuit de Knack van een collega om mezelf te trakteren op een dvd (vandaag Mulholland Drive van David Lynch), die ik dus vanavond niet kan zien, want ik mag straks nog even het schoolstartmoment in mekaar boksen (toneeltje uitschrijven, activiteiten zoeken, praktische uitwerking van de dag) van de 'doop van Toeka'. Een vreemdsoortige vogel uit een handleiding die gebruikt wordt om sociale vaardigheden dat grut in te pompen en 't is nodig!

 

Op weg naar huis begon ineens mijn lichtje te flikkeren dat duidde op een bijna lege tank. Met al mijn omwegen was ik mijn reguliere tankstation niet gepasseerd, dus mocht ik er in allerijl nog eentje gaan zoeken.

O, wat voelde ik me bweurk!

 

Op de terugweg, ondertussen waren de diepvriesprodukten al doorheen mijn auto aan het drijven, werd ik nog eens gestopt door een overweg die voor een paar dagen wegens werken gesloten is.

Eén omweg kon er nog wel bij.

 

Donderdag bweurkdag!

Mijn oudste dochter, die ik morgen dus niet op mijn werk vijf keer zal kunnen kussen, iedere keer als ik mijn lippen bij heb tijdens het speelkwartier (de twee jongsten hebben daar een gewoonte van gemaakt), vroeg me maandag per sms of ik haar voortaan iedere papawoensdag wil bellen.

 

Het wil-gedeelte zit wel mee, maar mijn vergeethoofd durft al wel eens belangrijke gegevens te skippen. Een immense druk is dat! Temeer omdat het niet de eerste keer zou zijn dat die ukken gelaten af moesten wachten tot grote zap zich hun bestaan weerom herinnerde. Tijd en ik hebben een knipperlichtrelatie die meestal op vol oranje staat.

 

Het begon al bij het gekrijs van de eerstgeborene dat na een dut plots de stilte versplinterde. Ettelijke keren is het me voorgevallen dat ik van niks naar één meter sprong, links rechts kijkend, armen wijd open, een been voor het andere, om te kunnen sporen vanwaar dat gekke brandalarm kwam. Tot het me na dertig seconden daagde dat ik even voordien nog de grootste belevenis van mijn leven had meegemaakt : het uitdrijven van mijn allereerste minimens.

Owkeey, dit vind ik zelf nog vergeefbaar, je hersens krijgen immers met vertraging de terugslag te verwerken van de kuren die je baarmoeder voorheen uithaalde. (Een vriendin van me wist bij de beenhouwer, acht maanden na de bevalling, nog steeds niet of ze hesp of een krop sla wilde.)

En vooral... er waren geen getuigen bij! 

 

Dat werd even anders toen zap twee het daglicht zag. Als een prins gezeten in zijn maxi-cosi, zeulde ik hem iedere morgen mee naar de klas waar ik zijn oudere zus moest afleveren, ontmantelen en dagelijkse weetjes met de juf uitwisselen.

Geweldige moeder die ik ben, zette ik het joch steeds achter de open klasdeur die hem naast de dikke mat in de turnzaal vrijwaarden van de snotvingers en bacteriën van dat loslopende geweld dat kleuter heet. Tot ik op een dag, enkele meters verwijderd van de schoolpoort, luidkeels en met een lichaamsexpressie die er niet om loog, werd toegeroepen door een zapéénklasgenootmoeder : "Ben je niks vergeten? Er staat nog een baby achter de deur!"

Oeoeoeoeoeoeoeoeoeoe... afgang!

 

Tien jaar later, voorbije zomer, schitterend weer... en ik lag in mijn bijna blote bast onder de kastanjeboom in mijn tuin languit voos te wezen. De telefoon rinkelde en ik kreeg een medewerker van 'factor 10' aan de lijn, de organisatie waarmee dezelfde prins van hierboven een week mee gaan Ardennen was :

- " Met huppeldepup van factor 10"

- "Ai ai, er is toch niks mis met J.? Heeft hij zich verwond ofzo?"

- "Neen mevrouw, er is niks mis, behalve dan dat u hem een uur geleden aan Berchem stadion had moeten oppikken."

(lange stilte)

- "Euh... was dat morgen niet?"

- "Dat was een uur geleden, mevrouw."

(slik)

(Gooi blote bast in de auto, grabbel rooie kop mee en kruip een half uur later onderdanig naar de twee figuren in de verzengende hitte met mea culpa borstklopjes.)

J. heeft er niets aan overgehouden, een straf verhaal voor de vriendjes, doorspekt met slappe lach, niet meegeteld.

 

Ook de twee jongsten ontsnapten vorig jaar niet aan mijn vergetelheid.

Het einde van de buitenschoolse sportnamiddag kwam in zicht. Terzelfdertijd, werd mijn zicht op het uurwerk onttrokken door een afleiding om U tegen te zeggen. Zelf noem ik ze meestal K.

(Het is niet zo dat ik geen benul heb van tijd, neen hoor... alleen broddelt mijn interne klok wel eens.)

Bijgevolg begroette ik de turnjuf een half uur te laat op soortgelijke wijze als de vorige alinea onderwijl een resem van charmante smoezen op haar af vurend, allemaal gezogen uit mijn dikste vinger.

 

"Hoe moet dat nu met die arme kindertjes?", hoor ik u tekeer gaan.

Ach ach... hoe slecht zou ik ze opvoeden als ik niet af en toe hun flexibiliteit test?

Ik geef toe, dit blogschrijfsel zou niet het scherm halen, indien ik niet trots zou zijn op hun relativeringsvermogen... en dat hebben ze natuurlijk van hun Mutti!

Gisteren diende ik een vergeten regenjas terug bij zijn eigenaar af te leveren in Aalst.

 

Ken je dat?

Als je mijmeringen het stuur en het gaspedaal overnemen en je zelf bolt naar een schijnbare oneindigheid?

Zo volledig één met jezelf, een zalige leegheid in je hoofd die zich onderweg vult met déjà vu's, met impressies, met citaten, het ene zichzelf associërende met het andere, met flarden herbeleving en net of dit alles op een logische manier met elkaar correspondeert. En een Mano Negra op de achtergrond die het geheel compleet maakt.

 

Met mijn laatste restje realiteitszin hield ik de appel op de passagierszetel naast me af en toe in toom als hij aan een rotonde - ik ben er veel gepasseerd en allemaal pasten die krullen bij mijn gedachten - dreigde zijn eigen reis te starten. Die appel bewaarde ik voor de laatste kilometers.

Iedere tractor in Oost-Vlaanderen heb ik voor mij weten tuffen (en één keer bijna tegen me), maar who cares? Niks zo veilig als dagdromen om je aan de snelheidsbeperkingen te houden.

 

In Dendermonde stuitte ik op een wegomlegging via APPELS! 

O ik gehutselde verwarring, die net mijn eerste beet in de mijne had gepleegd! Een paranormale golf sloeg over me. Ik voelde me uitverkoren als... als... euh... een uitverkorene!

Alsof er een appel op me werd gedaan van hogerhand, begon ik er murmelend van op niveau te dichten :

 

O gij appels,

die appelend appelt,

in alle appeligheid.

U wil ik appelen!

 

Vlak daarop voelde ik weer een golf, de hele auto deinde ervan. Mijn rêverieën waren zo ver weg dat de groene (Mijn eerste groene! Een teken, een teken!) verkeersdrempel aan hun aandacht ontsnapt was.

De appel legde ik even neder, want na zoveel onthutsing moest ik toch eerst even een dosis nicotine aan mijzelf verstrekken.

 

Het hield echter niet op, het volgende gat heette Schoonaarde.

Hoe vuil ook, voor mij was er op dat moment geen 'schoner' aarde dan die waar ik me op verplaatste.

Dat laatste deed de losliggende appel ook, bij de volgende bocht, in de aarde tussen de zetel en het portier, maar niks dat mijn gevoel van me, myself and I samen met iedereen en alles kon doorbreken!

Ken je dat?

Mijn woordenschat van handen* zou vandaag willen tokkelen over stemhokjes en gisteren, maar alles daarover is al eens geschreven en vooral uit de nek gekletst, weliswaar nog nooit met woorden die bleven haken in de beoogde doelgroep. 

Eigen aan de mens, denk ik, om in de zon te zitten en verzuchten naar de maan.

Wat valt daar nog aan toe te voegen, behalve dan mijn teleurstelling?

 

Ik zou kunnen schrijven over krulzappie, die zaterdag haar negende verjaardag vierde zonder mij. Ze had taart, moeke en het naar haar zin, zo vertelde ze mij aan de telefoon.

Dat volstaat.

Ondertussen probeer ik een deftige organisatievorm te vinden om haar pyjamalogeerfeestje met enkele klasgenootjes volgende vrijdag alhier niet in totale chaos te laten uitmonden.

 

Lyrisch zou ik kunnen oreren over de eruptie van een puist, (ik moet ineens ongewild aan Filip De Winter denken, in dat geval schrap ik 'Lyrisch') door mijn toedoen, liefst bij een ander want ik ben kleinzerig, maar wie plezier ik daarmee?

 

De tijdelijke verwensing van mijn vader zou ook aan bod kunnen komen. Hij die mijn eerste weekdaguitslaapsessie onderbrak op een ontieglijk vroeg uur omdat hij per ongeluk een bui kreeg van overijverigheid en die nu laat losbarsten onder mijn dak.

Wie in de toekomst het genot heeft van mijn trap te bestijgen... kijk omhoog, één kunststuk van onze pa heeft dan de isolatie en de balken aan het oog onttrokken.

 

Daar hangt - allicht, wat dacht u anders - weer een voorgeschiedenis aan vast. Mijn handige ex, bricoleur genoemd door sommigen, boorde ooit vier meter hoog een balkje vast nabij het zuidelijk raam dat twee verdiepingen overlapt. Zoals een bewonderende eega betaamt, gaf ik hem vanaf de overloop die grenst aan het gat alwaar hij zijn ding deed, aanwijzingen ter voorkoming van balkse scheefheid ( die zou pas later tussen ons voorvallen ).

Ik heb het voor krachtige mannen en hij demonstreerde dat op zijn boormachine, in die mate zelfs dat de ladder onder zijn voeten weg schoof. Zijn kracht kon hij toen gebruiken om aan het muurtje te blijven hangen tot ik de tegenwoordigheid van geest kreeg om naar beneden te lopen en de ladder terug op/onder zijn poten te zetten.

Schrikken was ons dat. Bij hem resulteerde de schrik in het vermijden van uitschuifladders.

Sindsdien noemde hij de isolatie boven de trap 'ons naakte karakter' van het huis.

Huzarenstukjes... mijn vader wil er zijn leeftijd mee ontkennen. Hij mag dat van mij.

 

Tot slot zou ik willen beschrijven hoe rondhuppelen in je flikker door de tuin je gevoel van vrijheid kan veruitwendingen, maar ik moet er nu als de bliksem vandoor... sorry!

 

 

 

*gepikt van Bart Moeyaert