Die duvelse Menck.

Gaat hij met stokken naar me smijten. Maar ooit steek ik ze wel eens terug in zijn wielen.

Of ik nog naar iets streef voor ik mijn kaas laat.

't Is dat hij niet de meest onsympathieke peer is dat ik mij de moeite heb getroost van daar eens langer dan vijf seconden over na te denken. Bijna een maand zelfs.

Hele donsovertrekken heb ik des nachts omgewoeld met hersens op volle toeren die steeds hetzelfde deuntje draaiden : Wat wil ik nog meer? Waar wil ik dat nog meer? Hoe moet dat nog meer eruit zien?

Maar ach... ik heb alles al :

- Vier levende bewijzen van 'overbevolking begint bij jezelf.'

- Een overmatig relativeringsvermogen om het puntje hierboven te doorstaan.

- Een heerlijke symbiose met de liefste, meest humoristische en intelligente kerel van de omstreken, bovendien goed voorzien van oren en poten.

- Hulpverleners allerhande, beter bekend als vrienden en ma en pa.

- Een kapotte droogkast.

- Een omgeving waar het aangenaam verblijven is en net genoeg middelen om dat zo te houden.

- Een job die genoeg voldoening en vrije tijd verstrekt.

- Een ex-man.

 

Bijgevolg werd het piekeren over mijn toekomstige grootse daden, want zo'n Menck laat zich natuurlijk niet afschepen met half werk.

Ook daar moet ik tot mijn grote schande bekennen dat mijn huidige projecten me meer dan banaal contentement schenken.

- Ok ok, er zitten nog een paar haken en ogen aan mijn levenswerk - het opvoeden - maar die supernanny van tv is hier vooralsnog geen noodzaak.

- Euh... het liefhebben van Hills en dat lukt nog ook.

- Ongeneerd niksen is - beste mensen - een verfijnde kunst die niet iedereen gegeven is. Het vult mij met trots u te kunnen meedelen dat ik ze tot in de finesses beheers. Het vakantiegevoel oproepen midden in een werkweek... ik kan dat.   

 

Verwijt mij gerust een gebrek aan futuristische ambitie.

Kijk mij maar scheef aan omwille van mijn niet bestaande drang om de wereld te verbeteren. (Misschien begin ik ooit wel eens bij mezelf daarmee... een ooglidcorrectie ofzo.)

Doe vooral neerbuigend over mijn gebrek aan onrealiseerbare dromen.

 

Ik beloof dat ik er niet wakker van ga liggen.

 

 

PS : Oja, toch één dingetje.

Vannacht zou ik het liefst nog niet willen sterven, want wat ik nog wel wil voor ik doodga... 

Straks voor het ochtendglorie met mijn lief naar Bretagne vertrekken voor een week.

Toedeloe!

 

Psst, Stefi, Speedy en Artiest... zin om deze stok op te rapen? 

Mijn goede lijf onthapert gestaag. Behalve enkele prikkelende knetters net voor ik de vulva van de wc-bril krik, functioneer ik weer als vanouds. Ter mijner recuperatie heb ik in twee dagen zon 'De Engelenmaker' van Stefan Brijs uitgelezen. Een krachtig medicijn is dat, moet u zeker ook eens toepassen.

Het weekend belooft een ingewikkelde constructie te worden, ieder gezinslid dreigt tegelijkertijd op een verschillende plaats gesignaleerd te worden. Hill zit nu hondervijftig kilometer hier vandaan, zijn mooiste melige blikken te werpen in de lens die het huwelijk van een ouwe maat registreert. Laat ik die twee mensen vanop afstand gelukwensen : Proficiat Butchamon en I.! Bezint eer ge... (rest gecensureerd). 

 

De rest van de familie wordt verdeeld over het schoolfeest.

Voor de kinders begon dat gisteren al, de drie jongsten wilden de kinderfuif niet missen, de oudste had afgesproken met haar voormalige klasgenootjes op de jongerenfuif. Daar moesten bomma en bompa weer ingeschakeld worden want wij hadden onze centen reeds gespendeerd aan een voorstelling met An Nelissen, Janine Bischops en Mitta Van der Maat : Het goede lijf.

 

Veel positiviteit wil ik daar niet aan vuilmaken. Kleffe boel is zowat het eerste dat in mij opkomt als ik die vertoning moet beschrijven. "Janieeene, met welk deel van je lichaam ben jij niet tevreden? Ooo An, éwel, mijn borsten, ik krijg mijn vestjes niet dicht. En jij An? Die buik van mij, die baart me zorgen." 

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om meer gericht een buik bij An Nelissen te ontdekken. Ofwel was Nelissen ongegeneerd aan't liegen ofwel pleegden mijn ogen bedrog. Om me ervan te vergewissen dat niet ik maar zij hallucineerde, gleed ik af naar mijn eigen glooiend stuk vlees en ik was meteen weer gerustgesteld over de definitie van 'buik'. Door de geringe beweging die ik hierbij maakte, klakte het zitje naar voren en hetzelfde ogenblik kon ik mijn kin loswrikken uit de scheiding van de twee zetels voor mij. Tenminste, dat had ik gekund als mijn armen en de rest van de bodymassa niet in een vreemde kronkel geprangd zaten tussen de gekantelde stoel en de rugleuningen voor mij. Er was een Hill voor nodig om mijn gereten stukken terug te takelen tot de oorspronkelijke opstelling. Eén schietstoel in die hele zaal en wie had weeral het voorrecht om haar kont erop te positioneren? Het bleef niet bij één keer kantelen, maar een gewaarschuwde vrouw zet haar gebeente dan schrap en dankt niemand in het bijzonder dat ze nog niet aan osteoporose lijdt.

 

Tjonge tjonge. Als de vriendinnen en ik het over ons gevuld vel hebben, zijn we duizendmaal grappiger. En geloofwaardiger. Gelukkig maar, want als ik meer dan die zeven keer hard had moeten lachen, was ik geheid tot tegen het podium gekatapulteerd door die stoel.

De drie dames op het toneel kwamen ons dus diets maken dat we gewoon content moeten wezen met onze lichaamsbouw. Dat moet je dan vernemen uit de bek van Mitta Van der Maat, die volgens de twee bronnen links en rechts van mij, alles al heeft laten verbricoleren onder de nek wat zowat mogelijk is. De fakester! 

 

Moossie zat er als enige man in ons gezelschap van zes wat kalm zweterig bij. Niet zo verwonderlijk, wij zaten zowat tegen het plafond van de zaal alwaar de temperatuur de veertig graden oversteeg. Stilzitten en zweten was de boodschap. Iedereen pufte zowat verlangend naar het einde. Plots zie ik mijn lief met mijn trui zijn zweet absorberen. Minstens drie keer!

"Maar zap, ik snoof enkel jouw geur uit de trui. Transpireren? Moi?" drupte hij als antwoord op mijn elleboogstoot. Duhh! 

 

Voor wie het nog niet doorhad, 'Het goede lijf' was (voor mij) een dikke teleurstelling. Een zooi clichés die de enkels van 'De vaginamonologen' en 'f*ck you' niet eens benaderden. Kort gezegd : Tetten, bilkaken en vetrollen zonder clou.

Uiteraard mag u er anders over oordelen.         

 

Wij zijn gisteren op tv verschenen. Gezien?

Geen erg, wij ook niet. Het betrof een item van 'Koppen' over de dialectpop met de fixkes erin. Aan dat groepje heb ik eerder al eens een klein schrijfstukje gewijd. Die gasten wilden vorige zondag persé in eigen streek optreden, op Grosso Modo, de kleinschalige festigezellige tegenhanger van Mano Mundo. Jaja, en Hill en ik gaven daar ook een showke weg, hetzij iets bescheidener : een pasje naar links, een pasje naar rechts en eens schudden met het gat. Bon, dat was dus temidden een eveneens wiebelend publiek op de tonen van een reggaebandje, waarvan de naam mij is ontglipt omdat we het op dat moment te druk hadden om die oude wijven te ontwijken die massaal neerwaarts vielen. Op de muzikale deuntjes van de fixkes, waar driekwart ook aan mij verloren is gegaan omwille van een ontmoeting met een kennis wiens vader recentelijk overleden is en dat onderwerp kon ik moeilijk cumuleren met geconcentreerd muziekbeluisteren. Op Buscemi! (Bij nader inzien enkel op Buscemi dus, dat amateuristisch gedans van ons.) Buscemi was super. Dat had ik al eens eerder mogen ondervinden op Maanrock, te Mechelen, enkele edities geleden. Wat ik toen gegeten had, vraag het me niet, maar ik geraakte zowat in trance.

Grosso Modo is meer dan wat flarden muziek op een kluitje. Het betekent ook gratis sfeer met zo'n veel te duur wereldprullariamarktje, een tentoonstelling, het bezichtigen van het asielzoekerscentrum waar het zich allemaal afspeelt, kinderanimatie, exotisch eten en vooral veel rare snuiters die heimwee hebben naar de hippietijd. Of ook niet, ik beoordeel nu maar zonder kennis van zaken lukraak op uiterlijke kenmerken.

Helaas, er is ons daar niks abnormaals overkomen waarover ik zou kunnen berichten.

 

Maar de vraag was : waarom hebben wij onszelf gemist op één?

Omdat wij 'Peking Express' niet wilden missen tiens. De laatste aflevering van een reeks waar Hill en ik een nieuwe woordenschat hebben uit gepuurd. 

Zo had je Paul en Pascalle, deze laatste heeft de hele lifttocht door lopen emmeren tegen de arme vent. Niet echt iemand om compassie voor te kweken als je ze weer eens tegen de vlakte zag vlammen. En dat deed ze. Met verve. Liep ze al mekkerend wandelend en tegelijk adem happend, verdween ze midden in een zin - ploef - diagonaal uit het beeld. Gevallen. Of springen uit de laadbak van een vrachtwagen : kwak, tegen de korst. 

Gemene luitjes als wij zijn, hebben we daar uit leedvermaak toch wel een kwartier mee volgegniffeld.

Sindsdien, als er in huis iemand tegen een deur keilt, een schuiver maakt, onvrijwillig botst met een van de ledematen tegen een hard vlak, is er telkens wel een ander die reageert met : "O? Deed je een Pascalle?" 

Er wordt hier wat afgepascalleerd! 

Of neem de olijke extra wapperende extroverte homo Egbert. Er is mij hier al eens verweten dat ik niet zo 'Egberts' moest doen.

Intussen is die vocabulaire ook al van toepassing op personen die dichter bij ons staan.

"Ik heb vandaag een Debby gedaan!" (lees : ik zag rommel en ik heb hem voor één keer meteen opgeruimd.)

Vriendinnen onder mekaar : "Doe niet zo Nadinenerig!" (een koekje of stukje chocolade heel langzaam opeten).

"Sorry, ik deed een Lucinda en nu blijven de nichtjes slapen." (Niet durven weigeren of nee zeggen.)

 

Als u me wil excuseren, dan ga ik nu een zapnimf doen (*).  

Een lijstje 'to do's' bij mekaar sprokkelen is alvast minder arbeidsintensief dan de uitvoering ervan.

 

We hadden nog één week te gaan en behalve de hof was er nog niks in orde. Een koopsessie langs enkele doe-het-zelf-zaken had een bbq, een parasol, twee partytenten en een vijverpomp opgeleverd. De parasol hebben we mogen terugbrengen, de pomp liet het de dag voor de communie afweten, en de partytenten waren van het knulligste soort ooit om in elkaar te steken. Brol, je reinste brol was dat. Ok, de prijs was er dan ook naar dat je vanop afstand had kunnen ruiken dat ze niet zichzelf zouden ontplooien, maar ik bespaar u ons gesukkel tot diep in de duistere avond. Die ene die hier nog lag was zo mogelijk nog erger. Een hoop roestige buizen naar alle kanten verwrongen en van dien aard dat we er kop noch staart aan kregen. Mijn intuïtie verklapte me dat er vanalles niet klopte : te veel materiaal, plastieken hoekpunten die niet vier maar vijf buizen moesten verankeren, bouwplan onvindbaar... Ik begon te vrezen dat dit allegaartje de overschot van het samenraapsel was van alle partytenten die hier in het verleden de lucht in gevlogen waren (minstens vier) en die we achteraf tientallen meters verder als één asymmetrisch klimrek op zijn kop moesten demonteren en meegeven met de mannen van het oud ijzer.

Na een tiental minuten als twee doofstomme apen iedere buis te hebben betast, vloekte ik mezelf een weg naar de doos om mijn woede op te bekoelen, toen ik plots een fotootje erop geplakt zag van een dubbele partytent. Dat was een verrassing! Hoe ik ook het geheugen pijnigde, een dubbele partytent kwam er niet in voor. Een mens kan wat verdringen in zijn leven, zeg. Het puzzelen werd meteen een stuk duidelijker, doch het heeft ons toch nog enkele liters zweet gekost te midden van de regen die niet wilde ophouden.

 

Zij die mij verwekt heeft, drong bij ieder onderonsje aan op de noodzaak van enkele nieuwe stukken kledij wilde ik niet in schande vallen. Kleren kopen, gruwgruw, een hekel heb ik eraan, maar omdat ik niet goed kon inschatten of in schande vallen wel of niet erger was, plande ik dinsdagnamiddag in om alvast aan die schande te ontkomen. Kledij bemachten gaat bij mij meestal zo : een vriendin geeft door waar ze zelf op uitgekeken is en daar loop ik dan een jaar of twee mee te pronken. Dat scenario moest ik deze keer overslaan. Het werd Roosendaal, een stadje net over de Nederlandse grens dat één winkeltje heeft waar ik meestal wel iets vind waar ik de komende tijd mee over straat durf lopen. 

Zoals dat wel eens meer gaat met zaakjes waar je niet van jubelgevoelens overloopt, stelde ik de daad uit. Eerst wachtte ik op Hill, (een handlanger is nodig opdat ik niet in mijn onderbroek naar een maat groter moet gaan zoeken) daarna reed ik het gras nog even af, toen bleven we nog wat hangen op het terras en uiteindelijk kwamen we in beweging richting Roosendaal. Er wachtte ons een meevaller, een gevuld rek met kortingen tot 50 %. Ik nam en nam en nam en laadde de arm van Hill hoger en hoger. Een klein half uurtje later zeulden we de hele berg mee in het pashok. Nauwelijks twee kledingstukken gepast en een mevrouw kwam ons inlichten dat over drie minuten de zaak gesloten zou worden. Lukraak snaaide ik nog wat van de kapstok, controleerde of ik de rits dichtkreeg en dat werden dus mijn aankopen, jammer genoeg net niet afgeprijsd natuurlijk. Wist ik veel dat in Nederland de winkels een uur vroeger sluiten dan in België? Uiteindelijk ben ik bij D. toch nog aanvullend spul gaan schooien. Niet in schande vallen is een karwei!

 

Foto's frullen 

Het Kruidvat liet ons drie dagen voor de communie per mail weten dat we onze foto's mochten ophalen. Eén pakket van vijfendertig fotootjes voor de klasgenootjes was kwijtgeraakt, op de andere foto's leek ze net een verdachte die onherkenbaar gemaakt was. Het kind en haar achtergrond bestonden uit blokjes. Lelijke blokjes. Blokjes waar geen haar op mijn kop eraan dacht van die uit te gaan delen aan familie en vrienden. De kassajuffrouw was het met ons eens dat de zeven met zorg uitgekozen gelaatjes van de jongste niet voor verdeling vatbaar waren en nam de gedrochten terug. Veel tijd om te palaveren over hoe dat kwam bleef er niet over. Wij moesten ons buigen over een kleurenprinter en waar we die eventueel zouden kunnen vinden. Hill herinnerde dat er op zijn appartement nog wel zo'n onding moest rondslingeren. Zijn pc had hij al eerder hierheen versleurd en die avond volgde zijn printer. 

Onderweg naar Antwerpen passeerden we de Decathlon. Ojee! De pingpongtafel was nog niet besteld! Gladweg vergeten! Levertijd binnen de vierentwintig uur, hadden wij weeral twee minuten chance. Of toch niet, je moest ze zelf nog wel helemaal in elkaar knutselen.

De printer van moose deed "prrrrrt" en daarmee is zowat alles gezegd. Geen blad werd opgezogen, geen inktpatroon ratelde. "Prrrrt prrrrt". 

"Hmmm," hmm-de mijn geliefde, "er zal ooit wel een reden geweest zijn waarom ik hem toendertijd heb afgekoppeld van mijn pc, al weet ik niet meer precies dewelke." Intussen had ik niet veel redens meer nodig om zijn en mijn haar uit het hoofd te trekken. Alleen de rekening van mijn kappersbezoek de dag tevoren weerhield me. En het idee van kaal te verschijnen in de kerk misschien ook wel.

Mits wat netwerken, konden we de avond nadien gebruik maken van een vijftal kleurenprinters bij vrienden. We opteerden voor een collega van me wiens achttienjarige dochter zonder noemenswaardige strubbelingen de communiekaartjes van kleine zus tot een goed einde had gebracht. Voor anderhalf uur leenden we dochter en pc en dat leek allemaal zeer vlotjes te verlopen tot ineens op het scherm 'inktpatroon bijna leeg' verscheen. Terstond scheet ik een veloeren aap. Die fluisterde me in dat we gewoon wat meer exemplaren van het zwart-witprentje moesten afdrukken. Alzo geschiedde, iedereen gelukkig en deze (kleuren)druk viel ook weg.

 

Pingpong prutsen 

Thuis stond er intussen een platte doos onder de carport die de evolutie nog moest doormaken tot pingpongtafel. Makkelijker dan Ikeaspul, ware het niet dat we geen sleutels vonden om dat ding vorm te geven (sinds het vertrek van de ex vind ik meestal wel ergens gereedschap met de vakman erbij). Na een ommetje bij de buren - diegenen die het al gewend zijn dat ze hun eieren, tuinmeubilair, allerlei gerei in huis dat ik tijdelijk kan gebruiken moeten afgeven - kwam dat nog allemaal op zijn (tafeltennis)pootjes terecht. Tegen middernacht. Het volgende uur droogde ik mijn moose ongenadig af en zag ik de zeer nabije toekomst weer rooskleurig tegemoet.
 

Laat dat feest maar komen! 

O godgodgodgod.

De voorbije weken hadden wij een taak te verrichten in dit anders zo luie-laat-maar-waaien leventje.

De jongste zap had een eerste communie op 12 mei in haar agenda staan. En wij mochten daar voor opdraaien. Het besef dat er nood zou zijn aan een minimale organisatie drong slechts rijkelijk laat door in onze suffe koppen. U moet weten, feestjes ten huize zap ontstaan meestal door toeval en improvisatie : bekenden, gestuurd door het weer, nodigen zichzelf uit, na een paar sms'jes dartelt er ineens twintig man in de tuin, iemand duikt in de diepvries, iemand anders belt de pitabar en voor je het weet ben je aan het feesten zonder reden.

 

Deze keer zouden wij het degelijk aanpakken! Jahaa! Met een lijstje, met een ruime timing, met een planning. Nog omringd door heerlijk weder, werd er besloten dat het een tuinbarbeque zou worden. Voor 38 genodigden. Mijn familie en onze vrienden hebben allen gemeen dat ze de voorbije decennia geprocreëerd hebben tegen de sterren op. Dat zou daar een uit de kluiten gewassen onderonsje worden.

 

Te midden die voorbereidingen wierp sandrissimo mij een blogstok toe : hoe milieuvriendelijk ben jij? 

Hmm. In normale omstandigheden zou ik durven opperen dat het hier ten clan zap niet eens zo slecht gesteld is met het milieubewustzijn. De ultieme ecologische daad, het composteren van de zapjes, hoe graag ik dat op tijd en stond zou willen realiseren, moet ik nog even uitstellen. Een communie zonder feestvarken oogt ook maar povertjes. Bovendien lijkt de maatschappelijke tolerantie er vooralsnog niet klaar voor te zijn.

Voorts hebben wij schandelijk geconsumeerd afgelopen tijd. Daar waar wij meestal onze gebruikstuigen verteren tot zelfs het kringloopcentrum ervoor bedankt, ontdekten wij gaten in onze handen die door de omstandigheden een eigen leven gingen leiden : 

 

"Leuk, een barbeque houden, maar de mijne is vorige zomer geïmplodeerd door de roest, 'ploef' en daar hield ik nog wat schilfers oud ijzer over." (lijstje : bbq kopen + bbq lenen bij ouders)

"Wat dacht je van een nieuwe parasol?" (lijstje : parasol kopen)

De eerste parasol brachten we terug naar de winkel, de mast was gebarsten en bij nader inzien vonden we het zeil toch ook maar inferieur. Hij werd vervangen door een iets kwalitatievere soort.

 

Vorige jaren maaide ik het gazon welgeteld twee keer per jaar. Voor en na de zomer. Nuja, gras is een beetje eufemistische uitdrukking voor mos met enkele sprieten gras en een heleboel gewassen die men doorgaans niet in een pelouze zou verwachten. De benzine die ik de voorbije maand al in dat grasmachien heb gegoten, daar kan de naftversie van mijn  wagen tot aan de zee mee geraken. Maar het afgesneden mos had cachet. In die mate zelfs dat Hill er zich op waagde tot in een uithoek. Daar ontdekte hij verstopt in een oerbos de vijver. Meteen kwam zijn gecultiveerde aard naar boven en wilde hij dat stukje oerwoud vrij en toegankelijk maken. En zichtbaar voor het toekomstige bezoek ("O o o... een man in huis, het doet wel wat met je tuin zeg!") Er kwam een kettingzaag aan te pas, ieder lid van de familie, inclusief ma en pa, veel uren doornkapperij, de ontbinding van de omheining rond de vijver en de verplaatsing van het verworven kreupelhout naar een verstopplaats aan de andere kant van de hof. Gedreven door een mij onbekend enthousiasme, plonste Hill de vijver in, heeft dagenlang eendenkroos en de afvalberg die door de tijd en vooral kinderhanden was ontstaan op de bodem, geschept. (lijstje : kabbelvijverpomp, zodat we doorlopend het gevoel krijgen dat we moeten plassen als we op het terras zitten, vijverplantjes)

De fauna die jarenlang onafgebroken zijn uitbreiding had gevonden in het ondoordringbaar gebied vluchtte verstoord alle richtingen uit. Een duif en een eekhoorn namen de verkeerde richting, ze belandden recht in de bek van onze rosse kater. Tot zover ons ecologiebeleid in eigen hof.

 

Ter beloning van zijn arbeid, wilde moose zichzelf trakteren op een pingpongtafel. we probeerden ze onze communicant op te dringen, als cadeau, maar die wilde liever aan zelfverminking doen, met zilveren oorbellen erbij. Pas nadat ze doorprikt van bij de juwelier terugkeerde, besloot ze dat pingpongen misschien toch wel enige amusementswaarde had. (lijstje : tafeltennistafel outdoor)

 

Nu het decor bijna toonbaar was (lijstje : terrasplanten in potten), wilden we nog een beschermlaagje over de gasten leggen. Gepeupel als wij zoekt daar zijn bestaande partytenten uit zijn tuinhok en besloot er nog twee bij te kopen. (lijstje : twee partytenten)

 

Veel te laat bedacht ik dat ik misschien eens kon gaan kijken voor iets nieuws om rond het lijf te draperen, van de vodden in de kast was er niets meer dat voldeed voor een feestelijke gebeurtenis. (lijstje : kledij mama) (lijstje : Kapper!! De uitgroei wegdoefelen!) De meiden waren gelukkig al eerder voorzien van feesttextiel en de zoon zwoer bij zijn gebruikelijke zwarte plunje.

 

Op de valreep bracht nog iemand naar voren dat het kind misschien ook nog een paar fotootjes nodig had om uit te delen aan de belangstellenden. Oow, dat waren we in alle commotie even vergeten. (lijstje : foto's nemen en doormailen naar het Kruidvat)

 

Tot slot zette ik er onder druk van mijn moeder nog enkele waterverspillende acties op zoals 'auto kuisen' en 'orde scheppen in huis met water en vervuilende detergenten'.

 

We hadden nu een lijstje en ik een berg stress. Zo'n grootscheepse acties, daar doe ik normaal een half jaar over.

 

De laatste keer dat het kind haar eerste communie mag doen!

Milieuonvriendelijk op de koop toe!

 

't Was zonnig en met voorbedachten rade.

Zoetjes drukte ik je startknop.

Lager gelegen gebieden smeekten om genade.

Daarop ontblootte ik die driftkop.

 

Het ontbrak je aan een boutade,

je mechanisme kwam in volle bloei.

Ik sloeg je vreugdeknuppel gade,

een liefdesstengel in ware wildgroei.

 

't Werd hevig en niet te versmaden,

het gebruik van je apparatuur,

zo op het terras voor de facade,

net uit het zicht van de gebuur.

 

Plots vertoonde je instrumentarium een blokkade,

je spurtte naar binnen luid vloekend in vierendertig talen.

Verbouwereerd aanhoorde ik je heuse tirade,

tot ook ik de ex zag die kinders' spullen op kwam halen.

 

Voor diegenen die nu pas binnenvallen, spoed u naar het vorige lees-eltje, of de lol is van mijn schrijven en uw lezen. Vort! Scrollen!

 

De bewijslast hier ergens te vinden op de webstek van vandaag, noodzaakt me om wat toelichting te verstrekken bij de zelfadoratie waarin ik mij gisteren vrij vlotjes verloor.

 

Hoewel de beschrijving van mijn ouders niet strookt met het profiel van de mannelijke lezer, belust op sensationele beelden van auto's, sport en vrouwelijk schoon, slingerde er toch wekelijks een 'Panorama' op de salontafel rond. Een goeie eigenschap van rondslingeren is, dat je destijds zestienjarig oog wel eens wat oppikt. Bijvoorbeeld een rubriekje dat aangeprezen werd als volgt :

'Ook u kunt door ons worden verwend, als u met een origineel idee komt aandraven, dat ons niet meer kost dan 15 000 fr. Stuur het naar Panorama - "Mijn Idee" - Jan Blockxstraat 7, 2080 Antwerpen.'

 

Dat geld stak mijn ogen uit, maar welke bakvis komt nu met een origineel bedenksel op de proppen? Zoals alle tieners wilde ik gewoon de vrouwelijke tegenhanger van Liberace wezen, of een dierenasiel openhouden, of juffrouw worden.

Het soelaas nestelde zich in mij in de persoon van mijn ex-man, toen nog voorgewend in een brok eerste jeugdliefde. Hem gebruiken als lokaas voor mijn eendagsroem in een boekske zou misschien een slaagkans opleveren.

 

Hoe mijn handgeschreven briefje de postbus induikelde, is volledig uit het geheugen verdwenen, maar de gereconstrueerde inhoud houdt iets in alla :

 

Beste,

 

Ik heb een lief.

Het zou me plezieren als ik bedolven werd onder een (hooi)mijt foto's van hem.

 

Zapnimf

 

Dra berichtte de redactie me dat ik bij de uitverkorenen hoorde.

De scheldekaaien, het museum voor schone kunsten en de studio van de fotograaf fungeerden als achtergrond alwaar we onze koppen tweedimensionaal op geperst zouden zien. Daarna mocht ik nog eens de studio in - in mijn evakostuum, zo vroegen ze - om het eindresultaat te vereeuwigen. Mijn tepels en schaamstreek vonden daar echter niks aan en verschuilden zich achter een tweedelig badpak, het was tenslotte mijn idee, met mijn inspraak.

 

Had ik ambities gehad in de fotobranche, één namiddag was voldoende om ze te laten varen. Die kiekjestrekker die zich fotograaf noemde en ook wel Herman, sleurde vanuit de vliering een papieren rol oranje neerwaarts, bedekte er eveneens de ongepolijste beton mee en daarop mocht ik me dan werpen. Zijdelings neergevlijd, het hoofd gestut door een arm. 

Foto per foto, allemaal A4 of A3 formaat, verdoezelde een koppel medewerkers mijn nog gewillige ligging.

Een half uur later moest ik niezen. En zij herbeginnen.

Kuchjes inhouden, onbeweeglijk moeten spreken, losgeslagen plukken haar in je gezicht moeten tolereren, dat is geen sinecure, neem het van mij aan.

Twee uren waren verstreken vooraleer die kerel achter zijn statief kroop. "Lach eens," waagde hij ook nog.

Lachen?

Mijn tanden klemden zich in een grimas op elkaar en tussen de spleten door lispelde ik : 

"Lachen? Ik moet al uren naar de wc, mijn arm voelt aan alsof hij ingepalmd is door fantoompijnen, de jeuk die mijn bles veroorzaakt in mijn neusgat is te vergelijken met een grasparkiet die de samba danst met zijn vleugels in mijn vleugels en mijn oor slaapt! Ik kan niet meer lachen! Ik ben een verstijfde kramp!"

 

En toen drukte de mens af.

 

 

 

Ik heb een boek geschreven!

Jaja.

Zeven en een halve maand werk, uitgesmeerd over honderdzesenzestig cursiefjes en u, trouwe volgelingen van het eerste uur, of van vijf voor twaalf, of van ergens daartussenin, krijgt de primeur. Niks minder welluidend dan 'De magistrale verheerlijking van mijzelf' heet dat geschrijfsel. Vandaar uiteraard dat ik me ook niet te beroerd voel om mijn eerste zin hierboven met 'ik' te beginnen. Zondigen tegen alle opstelprincipes mág in mijn geval.

 

Jaja.

Ik heb een boek geschreven.

 

Gewoon klikken op archief.

(Schreef ik ergens dat het zou uitgegeven worden? Neen toch?)

 

Ter troost, voor de bekocht voelenden onder u, ziehier, geheel conform met de titel van mijn boek, laat ik u de hoofding van mijn volgende blogstukje proeven : 'Zapnimf, de grondlegster van de badpakkenspecials!'

Hou uw smaakpapillen in de aanslag!

"Een muis!"

"Een muis!", schreeuwde ze, "Ik zie Noah net met een muis binnenwippen en dat idiote katbeest is zo zachtaardig dat ze muizen altijd in leven laat... het liefst binnenskamers!"

"Komaan, iedereen mee op muizenjacht! Huphup!"

 

Mijn vork pasta bleef aarzelen op een decimeter van zijn doel.

"Lap, word ook eens uitgenodigd voor een hapje", murmelde ik en alles behalve gehaast drentelde ik achter de anderen aan, stiekem erop rekenend dat de muis door een van de voorgangers reeds uit de poezenbek geplukt was en ik rustig mezelf kon omdraaien op mijn hakken en werk maken van de voortzetting van de maaltijd. 

En zo werd temeer bewezen dat teveel hopen tot niks dient, afleren die handel, want ik werd meteen doorverwezen naar het actieterrein.  

 

Zoals voorspeld door D. had het knaagdier reeds de vrijheid verkregen van Noah. Dat werd iedereen duidelijk die de poes met beestloze muil als een bezetene rond een rotan kist zag circuleren. Onversaagd tilde D. de koffer in zijn geheel op, voorafgegaan door het bevel dat Hill en ik ieder aan een kant de bewaking van de living op ons moesten nemen. 

Met zijn allen sprongen we hoteldebotel op een muis die zijn verschansing de lucht in zag verdwijnen. 

Onze ei zo na knotsenbol ten spijt, maar we hadden ons onverschrokken op de speelgoedmuis geworpen, die - o toeval - kwijt was geraakt onder datzelfde rieten meubel.

 

"Daar! Daar! De echte ontsnapt naar de keuken! Pak 'm!"

Wie o wie denkt u, wiens nabijheid zich het dichtst bij die contreien bevond?

Hoe graag ik mij ook beroep op mijn stomende stoerheid, hoe uitgebreid ik eender welk luisterend oor wijsmaak dat ik mijn hand niet omdraai voor omgang met ongedierte, hoe hard ik ook lachte in het verleden met andermans spin-, wandelende tak- en muisfobieën... ineens dreef woordelijk het relaas mijn herinnering binnen over B. die bij het najagen van haar tuinmuis, die tuk was op de tv-bedrading, fameus in haar vinger werd gebeten. 

"S.O.S! - rabiës! - het zwaard van Damocles! - dokteres! - megastress!" toeterde het deel in mij dat het andere tegenhield om de muis die naderde op te scheppen.

 

"Pak 'm! Pak 'm!"

Op het ogenblik dat ik tijdens een enkele schijnbeweging met een slap handje, nauwelijks gericht naar het zoogdiertje, mijn vranke gedachten - "Paktemzelf, ik ben hier gast!" - uitte als een buikspreker gesnoerd in een te strak corset (klonk als : hmmmmmrrrmm), trippelde een lichtbruin pelsje op vier pootjes over mijn rechtervoet.

Over mijn rechtervoet!

Zowaar ik zapnimf heet!

Niet eens schichtig of vluchtend, neen... van tumtidumtidum en nog eens tumtidumtidum. Zo!

 

Mijn onbestaande sympathie voor gespuis dat in een veld thuishoort, verdween in een nog nietser dan niets. De verbazing taste zodanig mijn reactiesnelheid aan dat de ik-keil-je-morsdood-tegen-het-plafond-beweging er pas kwam toen tumtidumtidum al onder de koelkast zijn toevlucht had gezocht.

 

"Pak 'm! Pak 'm! Bij zijn staart!"

D's bevel klonk na al mijn gemiste kansen als : "En als je het niet doet, mag je nooit meer komen eten!" Nou.

Ik greep mijn kans en zijn staart in één desperate graai, erop gokkend dat muissies buikspieren al voldoende getroffen waren door zijn reis tussen de hoektanden van Noah om nog vanuit onderstebovenstand te kunnen toeslaan. Dappere ik toch!

 

Iemand uit het publiek kwam met een lege visbak aanzetten. Om muis later terug ten velde te dragen.

Mooi mooi mooi.

 

Maar mijn pasta was ondertussen wel koud.

 

Zelfs wie mijn perikelen maar met een half oog volgt, weet dat ik kamp met een onmiskenbare achterstand als ik een beoordeling moet ondergaan wat betreft mijn huishoudelijke vermogens. De tante Kaat prijs ontvangen is met zekerheid niet weggelegd voor mij (Koorddanseres in een roze maillot worden evenmin.)

 

Edoch, soms moet je tegen je natuur, ook al gaan je teennagels ervan splijten in de vorm van een spiraal, in dit segment toch eens actie ondernemen.

Bij de nieuwe kleurgeving van de woonkamer, probeerde ik uit gemakzucht eerst nog de spinnenwebben en bijbehorende spinachtigen te overschilderen, maar dat resulteerde niet meteen in het beoogde effect. Tjonge tjonge, zo'n ragebol, die ik nog ergens vanachter de wasmachine keuterde, is verdikkeme een handig ding. Nooit geweten.

 

Mijn ramen echter, vloekten nu hevig bij het vernieuwde interieur. De smurrie die erop plakte, was ondertussen ook al zo'n anderhalf jaar oud. Daar waar het nog prima paste bij het ziekenhuisgeel van voorheen, vond ik die waas erop toch wel een tikkel voorbijgestreefd. Dat werd dus poetsen.

 

Vroeger, toen ik mij nog kon beroepen op een bevalling op zeer regelmatige basis, kwam die ruitenkuisdrang vanzelf. Enkele weken voor ik alweer een mensuitdrijving zou plegen, kwam ik in zwang om met spons en zeemvel alle glas te bewerken.

 

Door het ontbreken van die impuls, de laatste situeerde zich omstreeks 1999, moest ik mijzelf waarlijk die trapladder opsleuren om dat karwei aan te vangen. Ik aanvaard gaarne uw compassie, dat in gulpen u zal ontsnappen, als ik verklap dat twee van onze vensters aan de zuidkant de vier meter overstijgen. Veel passieve zonnewarmte, tof hoor en knap, behalve dus bij een schoonmaak, dan maak ik liever gewag van termen als gruwel en horror.

 

Daar bibberde ik dan, eenzaam op het bovenste platform van een achttredentrapladder, die lekker meehelde met het aflopende terras, in de hand een net iets te korte stok met daarop op geïmproviseerde wijze een wisser gemonteerd. Doe mij maar eens na!

 

Mijn concentratie werd voortdurend onderbroken door gedachten als : 

"Jee, als ik nu kantel, breekt mijn rug op de tuinbank."

Of

"Als ik een ferme zwier maak, beland ik in de bamboe, brrr prik prik, doorboor... mijn strottenhoofd ofzo."

Of

"Zou je het bloed nog uit de richel krijgen als ik er van drie meter negentig hoog met mijn hoofd op plets?"

Een mens denkt wat af in precaire omstandigheden. 

Ook dat er genoeg glazenwassers in de gele gids staan, bijvoorbeeld.

En dat je wel echt een onbenul moet zijn om je architect destijds te dicteren dat je zeven ramen in je living wil.

 

De late namiddag brak aan en enkel het glas aan de oostkant moest nog een beurt krijgen. In de boekjes zien skimmia's er altijd uit als beheersbare kniehoge struikjes. Bij ons woekert die plant tegen het venster tot aan de oksels. Ik perste mijn krent tussen het gebladerde en herinnerde mij lijflijk prompt weer dat we ooit op dat stukje ook iets met venijnige doornen geplant hebben. Mijn lijstje van verfoeilijke dingen werd allengs uitgebreider, na raam, ladder, stekelplant en ouwe knar met zweethanden en onwelriekende adem die je komt halen om te dansen, voegde ik er ook nog slakken aan toe. Die beesten hadden in drommen een onderkomen gezocht in de hoeken van mijn venster. Mijn spons was ongenadig. Om de liquidatie wat extra kracht bij te zetten, vermoderniseerde ik een stukje rijm van Annie M.G. Schmidt uit volle borst :

 

Op het raam ging hij zich kwakken.
Eigenzinnig! En niet bang.
Zeiden alle and're slakken:
Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!

Na een poosje werd toen even
dit berichtje doorgegeven:
Buiten werd een moord gepleegd.
Huisjesslak is opgeveegd.

 

En ik lachte eens vettig.

 

Uit wraak, uit onbeholpenheid of omdat hun sonarsysteem niet marcheerde, ik weet het niet, maar ieder van die weekdieren beschreef een boogje tussen hemel en aarde met eindbestemming mijn verfomfaaide -ik heb een hele dag op een bezwete kop mogen vertoeven- haardos. Het adagium : 'Een verblijfplaats is een verblijfplaats, zelfs al is het een wandelende nest.' is mij nauwelijks genegen en onder mijn eigen kreetjes als 'eikes en jakkes' schudde ik de beestenboel krachtig het universum in.

 

Beproevingen of niet, het resultaat was naar behoren. Bijgestaan door mijn trots beleefde ik doorheen het glas sinds lang de kleurschakeringen van moeder natuur, haar vage tinten van weleer getransformeerd tot contouren klaar, scherp en oogverblindend.

 

Op mijn fierheid staat geen maat. En ook geen tijdslimiet.

Tijdens het (nog maar eens) bewonderen van mijn glaspartijen zag ik daarstraks vanop het terras de twee jongsten binnen dingen naar mijn aandacht. Net iets te dicht bij de ruit naar mijn zin.

 

- "Pas op voor het venster... dat is gisteren gelapt! Achteruit!"

 

- "Wat zeg je mama?"

 

Waarop ze met hun hand achter hun oor een smeuïge afdruk op de raam pletten.

Aaaaaaaargh!
 

Zomaar ergens in ons ruime tijdsbestand vond ik na een klusje buiten, mijn lief terug in de living, drukdoend bezig met ledig wezen. Opgelet, daar bedoel ik niks negatief getint mee, mijn levensgezel is ontzettend schattig in die positie. Ik durf zelfs te beweren : on-weer-staan-baar! Het zou best kunnen dat hij in die hoedanigheid een halve gordijn vasthield, of stoffer en blik, maar mijn herinnering reikt slechts tot aan het deel dat mijn vlees begon te smelten. Smelten werkt wel eens op mijn stembanden, ook nu. In de verte trilde een ceedeetje van Queen zijn geluid de lucht in. 

 

Ik vergreep me aan zijn Jerommekesstatuur, klauterde met leden zijn lijf op, bepotelde hem op  plaatsen die mijn moeder een verontruste blik zouden bezorgen en zong :

 

"I want it all

I want it all

I want it all

and I want it now"

 

Moose had zulk een plotse wending van mijn intrede niet verwacht, knotste wat ongemakkelijk  tegen de vloer en snakkend naar zuurstof piepte hij :

 

"I want to break free,

I want to break free,

Oehoe I want to break free!"

 

"Maar jongen toch? Doe niet zo paniekerig." repliceerde ik. Ondertussen zat ik boven op hem. "Alsof ik het kan verhelpen :

 

This thing, called love

crazy little thing called love."

 

"Jamaar jamaar, er zijn ook nog andere manieren om je liefde te betuigen, je vermorzelt me :

 

You're a Killer Queen

Gunpowder, gelatine

Dynamite with a laserbeam

Guaranteed to blow my mind"
 

Sloeg dát me even tegen, van dat lekker dier had ik wel wat meer enthousiasme verwacht en een beetje pissig bitste ik hem toe :

 

"Who wants to live forever?

Who wants to live foreeeeever?"

 

"En daarbij...

 

"Fat bottomed girls

They 'll be riding today

So look out for those beauties o yeah!"

Hill keek wat ongelukkig naar mijn lager gelegen rondingen die zijn bloedtoevoer naar de uithoeken van het nog nauwelijks sputterende lijf afsneden en met een laatste krachtinspanning blies hij :

 

"Save me

Save me

Saaaaaaave meeeee!"
 

"Tutututut, wat is me dat nu?" Ik stak mijn tong in zijn oor en versleurde hem aan één been naar de zetel op het ritme van :

 

"Don't stop me now

I'm having such a good time

Don't stop me now

I don't want to stop at aaaaall."

 

In de ademruimte die hij op die enkele meters bijeen kreeg gescharreld, riposteerde hij snel :

"Schaaaat, ik wil jou ook minnen, maar het is je methode die me iets te drastisch is :

 

That's because I'm a good old-fashioned lover boy!"

 

Ach ach, meteen vertederde ik tot op het bot, mijn zwak vlees wiegde, humde en streelde hem zachtjes en ik bekende hem dat ik zo gelukkig was dat hij het was :

 

"Somebody to looooooove!" 

 

Zachtaardigheid, lieflijkheid en vrouwelijkheid voortaan, beloofde ik hem...

 

Waarop ik hem over mijn schouder zwierde en hem de trap opdroeg richting slaapkamer. Luid kelend : 

 

"Oooh yes... I'm the great pretender

Oeeeoeeeee!"
 

Zondag 19.12u.

Ergens op een bankje aan het Schelde-Rijnkanaal.

 

- "Zooover kan het toch niet meer zijn tot thuis? Een kilometer of tien?"

- "Lief... zie je die koeltorens van Doel hier vlak over ons? Kijk... iedereen die in een straal van twintig kilometer, in vogelvlucht, ik herhaal, in vogelvlucht rond een kerncentrale woont, kon gratis jodiumtabletten afhalen. Ewel... ik kwam niet in aanmerking. Het is nog minstens dertig kilometer."

- "Zuchtzuchtzucht."

 

Het achterwerk voelde alsof het een kudde olifanten verwerkt had gekregen. Uitbundige olifanten. Die na drie dagen hun drinkpoel terugvonden ofzo. Mijn enkel door sandalen beschermde tenen tintelden alsof ze in de rugzak zaten van Dixie Dansercoer, op poolreis. De knieën leken door de mangel gezwierd, eentje nieuwerwets waar tevens een mixer in gebouwd zat voor godweetwelkereden. Het gelaat was een halfje verbrand, de westkant. 

 

En dit allemaal omdat ik Hill wilde fietsvoeren langs het water. En ook allemaal omdat ik nog niet wist dat blindelings vertrouwen op een fietsroutekaart een stomme stoot is. 

Hoe joelend-juichend waren we niet vertrokken vele uren eerder. Ik toonde hem een reigersbos, een nudistenkamp, Ossendrecht, prachtige landschappen, prachtige landschappen met veel Nederlanders erin...

 

Tussen Ossendrecht en Woensdrecht zouden we dan via het Schelde-Rijnkanaal helemaal weer afzakken tot aan de polderdorpjes en verder tot zapdorp. Halverwege liep de A12 in de weg. Ik bespaar jullie de route naar de brug en vooral naar een pad dat ons naar het kanaal zou leiden, maar het ging ongeveer als volgt : zuidwaarts, brug over, noordwaarts, weg is geen weg maar een akker, zuidwaarts, weg is een weg maar loopt dood, noordwaarts, weg is een weg maar loopt weer dood. En onze kaart maar beweren dat ieder wegeltje ons naar ons doel zou brengen. Ondertussen kweekte ik naast al de lichamelijke ongemakken allergieën voor agrarische gronden en landkaartenopstellers.

 

Vraag me niet hoe, maar we hebben dat kanaal gevonden. Rond die tijd straalde mijn achterwerk al genoeg sterren en bliksems uit om een wanhoopsdaad in het water te overwegen, maar de gedachte aan Hill, die nooit meer zou thuisgeraken, zijn legendarisch oriëntatievermogen inschattende, hield me op die fiets.

 

Het werd het voorlaatste loodje dat het zwaarst was, want het laatste heb ik kunnen vermijden door een telefoontje naar mijn vader :

"Pa, honderden en honderden kilometers hebben wij afgelegd en nu zitten we bij te komen in 'Het Ravenhof' (taverne), de vellen van mijn gat plakken aan de stoel, dus wij blijven hier nog een maaltijd, tot ze er weer aangegroeid zijn, maar tegen die tijd is het stikdonker... zeg, jij hebt toch een fietsenrek voor achter de auto hè...?"

Donderdag had de woonkamer zijn laatste lik verf moeten krijgen. Had.

C. zou ergens in de voormiddag even binnenwippen. Of ik een werkje voor school kon nalezen?

D : "Ooh, C. komt? Ik bel haar meteen of ze dan de korte inhoud van biologie kan meepakken, 't is volgende week examen... euh, het is toch goed dat N. en ik en de kinders na de markt ook eventjes langskomen?"

(C. en D. volgen dezelfde opleiding met een jaar verschil.)

Toen kreeg ik L. aan de telefoon, of ze dan ook geen zin had om te koffiekletsen?

K. stuurde als door het lot gestuurd in de loop van de dag een sms : "Ik ben nog maar eens toevallig in zapdorp, geen bezwaar dat ik passeer?"

 

De dames en ik hebben onze hele dag kwebbelend bebbelend doorgebracht in de zon op het terras. Onzer dertienkoppige kroost en die van de buren erbij verspreid over huis en tuin en tuin van de buren. Binnen stonden kasten van de muren getrokken en (nog steeds ouwe) zetel in delen uit elkaar de ruimte te benemen.

De koekjeskast is leeggevreten. De koffie is op.

Chaos ten top, maar ik geef toe, wat hou ik van die onverwachte bijeenkomsten die onze schaterlachen laten samenvloeien met het ruisen van de bomen.

 

Vandaag gaat de living af geraken!

Als er niks tussenkomt.

 

Een sudoku.

'Sukkels doen kunstjes', zou ik een jaar geleden nog durven denken hebben. Dat was de tijd dat het begrip sudoku nog nergens betekenis had in mijn woordenschat.

Maar sudoku's zijn leep. Eerst dringen ze door tot bij de bomma, mijn vriendinnen en tenslotte werden ook mijn kinderen erdoor besmet, als ze eens gaan logeren bij de bomma, dat is.

 

Vorig weekend was het zover. Nietsvermoedend de Humo lezend, kom ik onverwacht achter de tv-programma's een chaossudoku tegen. En lonken naar mij, lonken! Stilletjes kijk ik naar moose die met zijn snufferd de krant doorsnuisterde.

"Ah", denk ik, "het komende uur liggen er alvast geen plannen in het verschiet, laat ik dit plechtige moment maar eens benutten om mijn eerste sudoku ooit tot een goed eind te brengen."

Ik besluit van een systeem te hanteren, alle getallen die in aanmerking komen te potloden en achteraf weerom te elimineren met de gom. Onmogelijk te mislukken!

 

Hill ziet waarmee ik bezig ben en wijst op de uitleg boven de rooster :

"Moeilijk, uitroepteken, en dat pak jij dan om te starten, argeloze beginneling."

Grenzeloos badend in een stevig zelfvertrouwen, spetter ik hem wuivend weg : "Leesduwgazet, onwetende!"

 

Geen uur later zit ik potvast, niet meer wetend welke verticale of horizontale ik reeds onder de loep genomen had.

"Humhum, moossie", zeem ik, "geef mij eens de sudoku uit de krant, die waar 'makkelijk' bovenstaat."

Hill is nog niet uitgelachen of ik heb in mijn nonchalance alweer een koppel fouten gemaakt die ik niet meer rechtgezet krijg. De krant beschrijft een boog en komt neer op de kat. Het beest snapt de heisa om negen cijfers ook langs geen kanten en schiet er vandoor.

 

In mijn hele leven is er mij nog nooit één sudoku opgevallen, maar net aan de ontbijttafel de volgende ochtend bots ik op de chaossudoku in de laatste Humo. De zon schijnt, het is zondag, er ligt een potlood in de buurt, de terrasstoelen zitten uitmuntend, de pyjama ook, dus stort ik mij als een bezetene op dat spel.

 

Hij : "Ohnee, ben je nu nog niet geleerd? We gingen de living verder schilderen."

(een kwartier later)

Hij : "Ook toch eens proberen, zo'n sudoku, dat kan toch niet moeilijk zijn?"

(tien minuten later)

Hij : "Wat een idioot spel! En saai! Saai! En stom! Ik stop ermee." (Lees : ik heb gegokt en kan niet meer verder.)

(Een half uur later)

Hij : "Aah, je hebt al vijf cijfers kunnen invullen, lief... ochoch, gelukkig ben je wel taalvaardig, trek het je niet aan."

(Nog een tijd later)

Hij : "Dat zelfvertrouwen van je toch, je glundert ervan... je wéét dat je gaat mislukken en toch blijf je erin geloven. Daarom zie ik je zo graag."

(De zon staat nu hoog aan de hemel)

Ik : "Klaar! En helemaal just!"

Hij : "Uh? Je hebt er maar een halve werkdag over gedaan, lief, flink!"

 

's Avonds merk ik dat de desbetreffende pagina uit de Humo verwijderd is.

"Gedver, het joch kon het niet verkroppen", peins ik, "hoe kinderachtig, bewijsmateriaal van mijn kunnen vernietigen."

 

Tot mijn zoon uit het kleinste kamertje komt : "Mama, wat is't? Zo fier dat je eens een sudoku kon oplossen dat hij op de magneetmuur moet plakken? Stoefer, met de 'moeilijk, uitroepteken' nog eens dik omcirkeld ook!"

 

Oela.

Daar zat ik vrijdagmorgen met verstomming geslagen te kijken naar onze nieuwe pastoor in vol ornaat. Nuja, zo nieuw is hij ook weer niet, ik schat dat hij toch al een viertal decennia in zijn vel zit en na zo'n tien minuten in mijn vizier gedarteld te hebben, concludeerde ik, mensenkenner, dat hij er best wel goed in zit, in dat vel.

 

Ik bevond mij dus in een kerk, met rondom mij twaalf leerjaren kinders, voor wat heet een verplicht rondje eucharistie. Altijd wel wat te beleven die vier keer per jaar dat we daar vertoeven.

Heel in de beginne van mijn blogperikelen heb ik al eens uitgebreid bericht over de priester-fossielen die ze doorgaans op ons afsturen, maar deze keer zou het anders worden, ik voelde het aan de eelt onder mijn voeten.

 

Eén inwoner van de plaats alwaar we druk aan het vieren waren en daarnaast ook nog collega van me, wist me tussen de schuldbelijdenis door te vertellen dat Chris, of Herman, of Jan ('k bent kwijt) in een voorreligieus leven nog café heeft gehouden.

Kijk eens aan, en daar tussen de dronkaards kreeg hij plots een late roeping. Die riep : "Verpruts je tijd niet meer tussen de lavelozen, die vallen toch niet meer te bekeren, maar richt je tot de schoolgaande jeugd en die enkelingen die zich nog niet van de kerkfabriek hebben afgekeerd!"

Dát, dames en heren, deed hij dan ook dat het geen aard meer had.

Van het evangelie - de voetwassing van de apostelen - maakte hij een verstaanbaar verhaal waar hij niet naliet parallellen te trekken naar hun eigen voeten als ze uit de zandbak kropen. De eerste keer dat ik mij herinner dat een evangelie onder hun pet belandt ipv torenhoog erboven. Chapeau, Chris! Of Herman. Of Jan.

 

Voor wat hoort wat. Als dank dat wij voor één keer eens niet als gendarm moesten optreden om de meute, die automatisch ontspoort als ze er niks van snappen, zong ik het volgende liedje als een volleerde non met enkel een speelse knipoog naar Chris (of Herman, of Jan) sirenees mee :

 

"Vandaag zeg ik ja,

Ik wil als Jezus leven.

Vandaag zeg ik ja,

ik wil mij aan hem geven."

 

Waarbij ik zelfs niet dacht : "Alleen vandaag è Jezus, en niet zeuren van 'gegeven is gegeven', want morgen heeft Hill mij terug nodig."

 

Maar het was nog niet over. Ergens bij de homilie ging hij palmtakjes wijden voor in de klassen.

De misdienaars, twee schoelies van de derde graad die ikzelf nooit in die dienende rol zou kunnen verbeelden, hadden pret. Mijn gave tot gedachtenlezen vertelde mij dat ze het wijdtuig vergeleken met een wc-borstel, maar Chris of dinges vervolgde onverstoorbaar zijn show. Met de micro in de hand doorkruiste hij de kerk en maakte er een quiz van. 

-"Volgende zondag...wat is er dan speciaal?"

- Kind 1 : "Dan gaan we paaseieren rapen bij de bomma."

- Kind 2 : "Dan denken we aan palmbomen."

...

 

De mens veroverde eensklaps zo ook alle kinderhartjes daar aanwezig.

 

En wij maar zingen :

"Jezus roept alle kleine kinderen (X3).

Alle kleine kinderen mogen komen.

 

"Jezus roept alle grote kinderen (X3)

Alle grote kinderen mogen komen."

 

Onverwacht, maar niet onwelkom voelde ik mij die vrijdagmorgen nog eens kinds.

't Deed deugd.