Ik : "Kijk daar, daar beneden... wat een pit."

Ik : "Dat lijkt wel het pit van zapnimf, nou nou."

Ik : "Ja, erg gestroomlijnd is ie niet, maar valt jou het specifieke dan niet op?"

Ik : "Euh... het is wel een karakterpit natuurlijk, met wat kaleidoscopische kleurtjes, nog ongeslepen en gehouwen uit blubbermateriaal."

Ik : " 'Gehouwen'... schlemiel! Geboetseerd ziet hij eruit! Maar dat bedoelde ik niet.

Ik : "Een specifieke pit dus... ik bestudeer, ik observeer... Kan je niet gewoon melden wat er volgens jou met hem aan de hand is?

Ik : "DAT HIJ ZO LAAG BIJ DE GRONDS IS, kwiet!"

Ik : "Uhu, hij heeft al hoger gehangen, dat moet ik toegeven, dit laag pitje benadert zowat zeeniveau. Bij eb."

Ik : "Daarom stuurt ze ons natuurlijk weer het scherm op, wij mogen het komen uitleggen."

Ik : "Pffft, wat flauw van d'r. 't Is toch niet dat je per ongeluk een half dozijn extra schoolwerkdagen op je agenda hebt staan, een kamer te herinrichten, boebels krijgt van een puberdochter die onbekommerd doorheen de kosmos dartelt en denkt dat 'blokken' een woord is dat nog moet uitgevonden worden, dat je moet overschakelen op een lage pit?"

Ik : "Je vergat de zeven jaar tuinverwaarlozing die ze nu in één gulp tracht recht te trekken."

Ik : "Misschien dat die parkeerboete in Mechelen, toen ze een dag muzisch ging workshoppen, haar schrijfmoraal zo heeft doen zakken?"

Ik : "Neen gij, ik weet uit welingelichte bron dat ze dat briefke met 'U heeft geopteerd voor langparkeren in een zone waar enkel kortparkeren is toegestaan, vandaar deze retributiebon' heeft binnengeleverd op school en met zwoele charme haar directeur ervan overtuigde dat de parkeermeter vermomd was als minipispaal voor de hond, bijgevolg onzichtbaar en dat zij de vervoerskosten al op zich had genomen."

Ik : "In dat geval vind ik geen excuus voor haar lacunes in het schrijven. Dat ze zich eens wat vermand, zeg."

Ik : "Ja, zap... slome!"

Ik : "Boekskes lezen daarentegen."

Ik : "Oja, doet zij dat? Wanneer heeft ze daar dan tijd voor? Ze verschuilt zich achter al haar werk, toch?"

Ik : "Daar heeft de uitgekookte sloerie een tactiek voor, heb ik al gemerkt. Die pas geverfde badkamer, weetjenog, dat is de plaats waar zij zich alle al dan niet laxerende darmkwalen voorwendt en dan gaat ze daar op het gemak een Dimitri Verhulst lezen, of een Marcella Baete.

Ik : "Een echte plaag, die Dimitri Verhulsten, ze belemmeren een vlotte schrijfkwantiteit van zap."

Ik : "Dan heb je deze nog niet gehoord, het kan nog altijd idioter. Zij en hare amant gaven elkaar op eenzelfde tijdstip ieders een pennenvrucht van Verhulst. Chance dat het niet dezelfde was. Hij leest die dan op de trein en zij op de plee. Tjoeketjoek"

Ik : "Ik blijf erbij, een ware schande, letters smaken, terwijl je ze zelf moet vervaardigen."

Ik : "Ja maar, naar het schijnt schrijft die Dimitri echt wel moeitewaards."

Ik : "Zoals wat dan?"

Ik : "Zoals 'Mevrouw Verona daalt de heuvel af' en 'De helaasheid der dingen', twee schoon vertelseltjes hoorde ik zap kreunen vanop de pot."

Ik : "Ik krijg al het vermoeden dat ze ons hier voor haar kar spant om reclame te spuien over DeeVee en zijn schrijven in boekvorm.

Ik : "Dat kan goed zijn, maar ik heb daar helaas allemaal geen tijd voor, ik heb nog dinges te doen.

Ik : "Dinges... ik ook. Jeevee wacht op mij.

Ik : "Jeevee?"

Ik : "Jozef Vantorre... 'de kavijaks'... 'k moet lezen, sorry!