Wat je wel moet doen als je naar Bobbejaanland gaat :

- Zo'n regenachtige dag uitkiezen als vrijdag er eentje was. Net genoeg volk om het park niet leeg te laten lijken en niet genoeg volk om ook maar ergens een wachtrij te vormen. Zalig!

- Weten dat na regen altijd zonneschijn komt, al is het pas een pak na de middag.

- Genoeg eten in jammerende kinderen duwen.

 

Wat je niet moet doen als je naar Bobbejaanland gaat :

- In je vorig blogstukje stoefen over hoe zuinig je de vakantie doorbrengt.

- Je paraplu en regenvesten vergeten.

- Lachen met je zoon die de 'tip-hoon' heeft ontdekt. Nadat hij weet hoe je 'typhoon' uitspreekt, daagt hij je uit om zo'n dodenrit mee te uit te zitten.

- Stoer doen tegenover je kinderen over een attraktie die niet zo spectaculair lijkt, daarna verraad je jezelf toch maar door te gaan gillen.

- Voor de derde keer blijven zitten in een wildwaterbaan wegens geen wachtenden. Twee keer gaat het relatief droog, de derde keer krijg je gegarandeerd maxigolf te verwerken.

- Ongesteld zijn. Na het puntje van hierboven liep ik als een peuter die met zijn pamper in de zee is gaan zitten.

- Je extra maandverband in de auto laten liggen.

"Ieder kind kost een huis."

(men vergat : "en sloopt het bestaande.")

 

Zouden ze daar een krot, een rijwoning of een villa mee bedoelen? In het laatste geval had ik nu al miljonair kunnen zijn. Met een halve pree en wat kinderbijslag... wat knap van mezelf.

 

Connecties hebben, helpt ook om het kostenplaatje wat te drukken. Cinematickets op de kop kunnen tikken voor € 5,20 bijvoorbeeld. Bij een broer van een collega die als politieagent korting krijgt op zijn kaarten. (Wist jij dat trouwens al, G., gij nieuwbakken woman in blue?)

De gemeente reikt per inwoner gratis cultuurcheques uit, waarmee hier ten huize de tienbeurtenkaart van het gemeentelijk zwembad wordt gesponsord of een ritje op de tijdelijke winterschaatsbaan of een plaatselijk optreden in een van de cultuurtempeltjes die zapdorp rijk is.

Je krijgt ook al eens een afgedankte fiets van iemand, uitgegroeide kledij, het aanbod om je kind ter vermaak van een vriendje enkele dagen uit te besteden. Buurkindjes zijn ook altijd een goedkoop excuus om de ontspanning van je kroost te verzekeren. Je zet een zwembadje en een kapotte tent uit de solden in de tuin...

 

Waarmee ik wil uitdrukken dat de vakantierecreatie van de zappies qua harde duiten tot hiertoe nog binnen de perken bleef.

Tot hiertoe. Zapzoon trok gisteren met buurjongen naar de cinema en liet zijn fiets stelen aan de bushalte. Niet op slot gedaan. Hij kon er nog mee lachen. Hij wel.

 

Hardop droomde hij al van hoe zijn nieuwe fiets er moest uitzien.

"Je nieuwe fiets, beste zoonlief, is dat kramakkelijk, gammel, kaduuk, vervallen wrak dat nog onder de carport staat en waarvan we de lekke achterband wel eens zullen herstellen als we zin hebben en dat nog tot je twaalfde verjaardag, nog slechts 261 dagen. Tot zolang kan je je zakgeld investeren in een behoorlijk fietsslot."

Zijn lach verkruimelde tot een omgekeerde rotte banaan.

 

"Ieder kind kost een huis."

En veel fietsen.

 

 

De vrolijke vrienden zapmoose zwichtten nog maar eens voor de aan alle kanten rammelende argumenten van de zaps :

"Als de tent mag staan zullen we nooit meer zeuren om iets.

Als de tent opgezet wordt, kan het buurmeisje komen slapen." Waarbij ze onverdroten vergeten dat het buurmeisje dit jaar al meer dan een vijfde van haar nachten hier heeft doorgebracht. Zonder tent.

"Als de tent in de tuin mag, kunnen we daar spelen en dan is het rustig in de living."

 

Vooraf ging het zo. 

Terwijl moeder zap twee interimslaapkinderen naar hun eigen stek terugbracht na hun tweedaagse hier, hadden de minidonders die afwezigheid efficiënt benut door Hill te bewerken tot murw. Of hij alstublieeeft vanavond de tent wilde construeren... Hill verwees naar de niet echt uitmuntende weersomstandigheden om slaap te vatten onder een zeil.

"Van mama mag het!"

Sja, een uitspraak die het onvermijdelijke suggereert, hij zou straks nog wel zien.

Zodra ik het erf betrad, stormden een achttal benen me tegemoet. Uit hun monden hetzelfde zinnetje : "Hill heeft gezegd dat hij de tent gaat opstellen!" 

"Jamaar..." begon ik, onderbroken door "Hill gaat de tent opstellen! Joepie joepie!"

"'t Is geen weer om..." 

"En N. komt er vannacht al mee in slapen!"

De oudste truuk ter kinderwereld en het duo zapmoose liet zich inpakken als het eerste het beste koppel randdebielen.

 

Die tent is precies een jaar in ons bezit. In een opwelling gekocht om een augustusweekend te kamperen in de Ardennen. Herinnert u zich augustus 2006 nog? Er was slechts één andere opwelling voor nodig om het uitje terug te annuleren. De tuin verving de camping en na anderhalve week verloren ook de kampeerders alle belangstelling om nog op een vochtige luchtmatras de nacht te midden van de spinnen en de muggen door te brengen.  

Nochtans, het is een prachtig brokje stroomlijnen, geschikt voor vier, met een middenplaats waar er ooit nog eens drie koters bijgefrommeld werden. Tweehonderdvijftig euro in AS Adventure, of zoals mijn spreekcentrum zich nog steeds vergist : het Amerikaans Stockhuis, bekend om zijn gladde verkopers. Een koopje, een soldenprijsje, honderdvijfentwintig euro profijt gebald in vier buigzame tentstokken en 25 m² nylon. Met twee jaar garantie! De Aldi verkocht de week erop een vergelijkbaar kampeerverblijf voor twee derde van de prijs, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn hebbeding met die wigwam in verhouding stond als la Sagrada Familia tegenover een fermette.

De aankoop kwam er omdat ik de vorige tent, een simpeler model iglo, een paar weken te lang had laten rusten op een verwarmingsbuis. Groot was mijn verbazing toen ik door een vreemde geur gealarmeerd nog slechts een pruttelende drab tent terugvond op die plaats. Ooit, beste mensen, zal ik het wel eens leren...

O... en bij het inpakken van deze vond ik op de plank in het tuinhuis nóg een tent... oeps, vergeten.

 

Aldus geschiedde ; de eerste keer dat moose en zap zin hadden om met de piketten elkaar een oog uit te steken of toch minstens de ander een bloederige haal toe te brengen.

"De binnentent staat scheef!"

"Alles aan die tent staat hier scheef!"

"Ik moet aan deze kant meer zeildoek hebben!"

"Dikke pech, ik hier ook!"

"Gebruik de grote piketten om de stormkoorden vast te maken!"

"Er zijn geen grote piketten meer!" 

 

De nacht herbergde de tent drie slapers, waaronder inderdaad een buurmeisje. Minizap kloeg herhaaldelijk dat ze bang was, maar wilde toch niet in eigen bed. Vanmorgen bleef er van hun niet-zeur-argumenten niks meer over. Een ijsje wilden ze (maal 50) en heel de living inpalmen met groots vertoon en dito gedruis. Mijn boek en ik dropen dan maar gedwongen af naar de tent. Heerlijk lezen tot een luide 'krak!' me uit mijn plot haalde. De bamboestok van de voortent had het begeven. Vorig jaar de onderste rits van de deuropening.

 

Hmz... twee jaar garantie... misschien moest ik toch maar eens op zoek gaan naar het bonnetje.

De vrolijke vriendin in mij is in geen heinde en verre meer te bespeuren. Net wat ik nodig heb om op de toog van AS Adventure te gaan slaan.

 

Het heeft hier binnengeregend, mijn ouders zagen de hagelbollen hun rolluiken perforeren en K. liet haar autodakraampje geopend tijdens de zondvloed wijl wij ons tegoed deden aan chocolaatjes en koffie.

 

Kortom, het leek mij vanochtend een ideale dag om te contempleren over enkele wijsheden.

Bijvoorbeeld : Ik ben als water... ik volg ook altijd de gemakkelijkste weg.

Neen, ik zal zo gek zijn van me een omweg te rijden naar de garage over de talloze verkeersdrempels die ons dorp rijk is. Niet ik.

Zodoende zat ik om tien uur in een soortement van reuzenvisbak, alwaar in het midden een geïmproviseerd salonnetje de schijn van behaaglijk wachten mocht ophouden. De zeteltjes waren voorzien van wieltjes, maar die deden het niet... zelf uitgetest. Je moest met zo'n leren stoel maar eens zwiepen tot tegen de mauve Peugeot 207, 407 (groen), 1007 (schijtkleur na het eten van spinazie), 107 (rood). De Mitsubishi's stonden in de periferie, maar waarom zou eender welke blinkende carrosserie mijn aandacht moeten vangen? Ik kwam gewoon mijn eigen net niet meer nieuwe en ook niet meer zo glanzende bewerkte koetsplaat op vier wielen binnenbrengen voor een eerste gratis nazicht.

En dan moet je wachten natuurlijk. In zetels met kapotte wielen. Met een koffiemachine waar de stralen cappuccino ook dienst weigerden. En de koffie. En zelfs het heet water. Mijn brein neigde dezelfde toer op te centrifugeren, maar over mij zat iemand op vinkenslag om wanhopig een hersenloos tweegesprek te starten over het weer. 

"Excuseer", redekavelde ik, "meteorologische besognes behoren in dit minimaal verenigd colloquium niet tot de usances van mijn misplaatst been, uweetwel, de combine met de sponde."

Met een haal ontvouwde ik 'Dinsdagland' (weeral van huppeldepup Verhulst... inhaalbeweging enzo) en las prachtige zinnen als : Zeker twee woorden schonk België aan het vocabularium van de wereld : spa en yperiet. Yperiet is van de twee het leukst om neer te leggen tijdens een potje scrabble, een zevenletterwoord met een ypsilon, zalig. Maar België is dus dat kleine land dat ligt tussen een glas water en een bidon mosterdgas. 

 

De glazen kooi, waarop plaksilhouetten van zwaluwen verhoedden dat echtere versies zich een verbrijzeling vliegen, ten doel hun drek een eindbestemming op een gesimoniseerde Peugeot te geven, lichtte plots op. Als een melkwitte buik die de ritssluiting openrijt na het falen van de broeksknoop die zich niet kon assimileren met het dessertenbuffet - altijd in voor een kromme vergelijking - scheurde de zon doorheen het wolkendek.

En ik dacht zo temidden die helderheid : "Verdoeme, nog drieëndertig bloglezers en een paardenkop in mijn statistieken. Aftakeling in volle bloei!" ( ook altijd in voor een gebrekkige contradictie.) 

Lang kon ik mijn gedachten niet houden bij het gokken wie die paardenkop zou kunnen wezen, want de auto had zijn eerste vluchtige controle kloek doorstaan.

 

Bij het instappen kreeg ik mijn laatste bedenksel van de noen : minderheden mogen voor mijn part best in de werkende maatschappij integreren... maar dan moet die dwerg van de garagewerkplaats mijn autostoel wel terug op normale beenlengte instellen!

 

Hij die volgens eigen zeggen nooit kind is geweest, of het moest een ineens volgroeid en uiterst serieus exemplaar zijn, kon zijn vreugde niet op toen de kinders voor de komende twee weken zich terug onder onze pedagogische vleugels zouden voegen. Na het avondeten maakte hij van een onbewaakt ogenblik gebruik om zijn woorden van de afgelopen weken : "Ik wil eens in het zwembadje! Ik wil eens in het zwembadje!", om te zetten in daden en in al zijn speelsheid sleurde hij de twee jongsten mee het water in als alibi.

"Tikkertje! Gij bent hem!" hoorde ik hem gillen. Of : "Wie niet onder water durft, is een mietje!" Of : "Pak die bal dan!".

Ik zocht mezelf een tuinzetel en een beschut plekje bij mekaar en sloeg de naweeën van zijn gemiste jeugd uit de buurt van opspetterend nat stilletjes gade.

 

Een plichtsbewuste moeder zoals ik mijzelf wel eens durf te omschrijven, waadt in het beste geval drie rondjes in het plonsbad, uit tegelijkertijd kreetjes als "Aaaah", "Oeeeee", "Koud brrrr!" en houdt de quality time met kroost voor bekeken. Maaltafels oefenen of vriendjes bellen om te komen logeren, dat behoort ook nog tot mijn pakket, maar voor het overige heb ik mij dus een geschikte partner op de kop getikt.

 

Zo geschikt zelfs, dat ze de komende uren hun speelterrein hadden verspreid over de hele tuin. Het buurmeisje, dat waarschijnlijk ook zo'n saaie ouders heeft als ik er zelf eentje ben, had evenzeer haar weg naar speeltjesHill gevonden. Met zijn vieren hadden ze beslist dat je eerst drie keer moest pompen, dan twee keer rond de kastanjeboom diende te draaien, om ter eerst het zwembad in en uit, om zo langs de tuinstoel de aangeduide eindmeet te tikken. Tientallen variaties op hetzelfde thema passeerden de revue, maar voor de toeschouwer werd het pas echt leuk, toen een of andere onverlaat zo creatief werd om de rondslingerende handdoeken over hun toch al geklutste hoofden te binden en giechelend een parcours uit te dribbelen (met begeleider) dat links een kruipstruik bevatte, het volgen van de tuinslang, een diameter doorheen het zwembad en via nog wat attributen die toevallig hun weg beletten.

Als begeleider bracht mijn moose het er lang niet slecht af, maar de keer dat ik hem met een strandlaken over de kop, voor en achter in de zwembroek gepropt in actie zag, dacht ik toch eventjes : "Hum".

Hum, als in : "Moose, moest dit beeld mijn eerste indruk van jou geweest zijn... je had misschien nog op je appartementje gewoond." 

De kneus was meteen het noorden kwijt en stapte, met een achteruitstekende bips en twee onzekere armen vooruit gestrekt, westwaarts alwaar de vijver lag te lonken. Hij dreef resoluut zijn tempo op, toen hij in de mot kreeg dat zijn tegenstandster reeds de tuinslang had bereikt. Doornen noch gemeenschappelijk gebrul uit onzer monden die hem tegenhielden. Nooit iemand gezien die zich zo'n selectieve doofheid veroorloofde in een onbestaand oriëntatievermogen.

"Wat hebben jullie nu? Links van de boom toch?" Waarbij hij (pot)sierlijk over een rotsige waterpartij scheerde en op een volgende niet verwacht boompje botste. Dan klonk het van : "Waar ben ik? Help!?"

Helaas waren wij dan al te ver heen om onze hikkende lach te onderdrukken en nog enig woord van hulp te bieden.

 

Leuk hè, schat, zo'n in te halen kindertijd.