Dat heb je dan met vriendinnen.
Je gaat er twee keer per week hun soep oplurken en hun keuken bevuilen en ze willen meteen een hoofdrol op je blog.
Wie ben ik om die uiting van (eindelijk eens iemands anders) fratsen te weigeren.
Hierzie!
Hieronderzie!
Ons D. die zich graag onsterfelijk belachelijk maakt op niet voor de hand liggende voorwerpen.
Blunders, een geliefkoosd onderwerp aan mijn keukentafel.
Elke woensdag- en vrijdagavond komen Dryade en zapnimf bijkletsen als de kinderen gaan sporten.
Leuke gewoonte ondertussen, zeg maar 'traditie'.
De kids willen waarschijnlijk al lang niet meer gaan, maar what the f... , dit onderonsje gaan die onderdeurtjes ons niet afnemen!
Alleenstaande moeders zielig?! HA HA!
Blunders dus.
Keileuk, vooral als het niet over jezelf gaat.
Voer voor schrijven van ons aller zapnimf, maar dit keer neem ik geen risico's.
Ik wil mijn eigen blunder schrijven, zonder scherpe kantjes. Ik heb mezelf al een keer te veel herkend in haar blogs. Die zit ik dan met schaamrood op mijn kaken te lezen.
Ook al is er hier geen kat die mij kent, (heu, wie komt er allemaal naar haar feestje?), als ik in haar schrijfsels terecht kom is het steeds met een of andere idioterie.
Dus sleur ik die laptop uit haar pollen (oei, sorry zap, ik wist niet dat je er al mee vergroeid was) en schrijf mijn eigen stommiteiten op.
Vorige zomer had ik een beetje boel met mijn beste maatje. Tja, kan gebeuren, tegen wie moet ge anders zeveren als je gene vent hebt?
Mijn maateke zou mijn maat niet zijn als hij zijn kat zou sturen naar onze toenmalige stamkroeg.
Ik was aan het kletsen met zap, Dryade en nog een paar vriendinnen, toen ik P. de parking zag op komen.
Toevallig zat ik netjes aan de toog en vond dat echt wel sullig van mezelf. Hij moest zien dat ik mij gewéldig aan het amuseren was (zonder hem).
Toen ze plots het strijdlied van de gedumpte, (die dat dan allemaal vol overtuiging meezingen, ahum) 'I will survive', speelden, wilde ik me in de massa smijten. Even vergetend dat den toog een populaire plaats in een kroeg is, vond ik zo direct geen plekje om me te gaan aanstellen, dus besloot ik me op te richten op de voetsteunen van mijn kruk.
Lap, daar is zo'n ding niet op voorzien natuurlijk (en ja, ik ben een maatje meer, so what!?).
Toen ik dus spontaan dat kutlied begon mee te bléren, zwaaiend met mijn armen in de lucht, ervoor zorgend dat ik duidelijk in het vizier van P. stond, gebeurde het...
Onder mijn gewicht (ja, ja, 't is al goe) kantelde dat onding en verdween ik tussen een paar ongure types.
Zap, die natuurlijk alles had gezien, in een deuk natuurlijk (lees : schattige bulderlach).
Toen ik mij eindelijk had bevrijd van een aantal ledematen die niet de mijne waren, kon ik mij weer oprichten.
Eventjes speelde ik met de gedachte te doen alsof dit alles bij mijn act hoorde (bezwete rode kop, ontploft kapsel en al) dus trok ik me op aan de persoon het dichtst bij mij en keek recht in de ogen van P.
"Blij me te zien?" vroeg hij liefjes.
Nee dus!
Ach, mijn maateke zou mijn maateke niet zijn als hij dit er niet gewoon bij zou nemen.
(nvdr : En wij dan? Wij pikken al jaren je zelfridiculisering! Ja wij!)
