Applaus voor mezelf!

Het werkjaar is een week bezig en tot op de dag van vandaag heb ik het gepresteerd om iedere keer weer binnen de schoolpoorten te geraken!

Hetzij nog een beetje omwalmd met slaapgeur.

Hetzij met wallen die moeiteloos kunnen concurreren met de hangboezem van de buurvrouw.

Maar dat is het punt niet. Het zit namelijk zo  : ik ben mijn sleutel kwijt. Kwijtkwijt. Niet meer te vinden kwijt.

 

In tegenstelling tot hier thuis, waar terrasdeuren hele nachten per ongeluk voor de verluchting van de living zorgen, sleutels op de buitenkanten van de deuren steken bij terugkomst van uitjes, en waar minstens drie reserveontsluiters ergens in openlucht roesten, sluit men daar waar ik tijdens mijn professionele leven vertoef, wél af.

Knudde is dat!

 

De eerste dagen had ik chance. 

Een werkmens, Swa geheten, dichtte een verzakking nabij het poortje dat hij om praktische redenen en omdat hij de glimp van mijn ongeschoren benen vanuit die put niet wilde missen, geopend liet. 

Daarna werd het zwetend afwachten wie er 's morgens gehoor ging geven aan mijn zielige hulpkreten en mijn vuistgetrommel.

  

Klotesleutel toch.

De vorige keer vond ik hem terug bij het afkrabben van kattenbrokken op de vloer onder de wasmachine. Of ook al eens gedraaid in een maandverband in mijn handtas. En op het kruidenschapje, in de voering van een jas, bij de bomma in een fruitschaal.

 

Zij die mij langer dan een maand kunnen verdragen, weten dat mijn geheugen zowat het slechtst werkende instrument is van het heelal, naast mijn peursenal compjoeter dan.

Eveneens ben ik in hun nabijheid al wel meer verloren : 

- mijn sacoche (met stip!)

- mijn verstand

- de onderbroek van een vriendje (en die kende ik niet eens een maand)

- Euh... en verder eigenlijk alles wat los doorheen mijn kosmos zweeft.

 

Ik ben een verliezer!

 

Edoch, geboren onder een nog niet eens zo slecht gesternte, de toog van de verloren voorwerpen in mijn geval, is het mij al iedere keer op miraculeuze wijze gelukt een prettig weerzien te verwezelijken met mijn objecten.

 

Behalve dan met de onderbroek, daar zou ik eerder van een gênante bijeenkomst gewag maken.

Met de arm boven het hoofd, het kleinnood tussen de vingers gekneld, kwam zapje drie redelijk verbaasd haar vondst tonen.

Zij : "Mama, moet je kijken, dit lag onder het kussen van de zetel!"

Ik : " Euh... wat goed van je... die badmuts was ik al weken kwijt!" 

 

Meestal is het de horeca, vrienden, collega's die me erop attenderen dat mijn handtas ettelijke kilometers buiten mijn bereik is achtergebleven en een paar keer de goodwill van een voorbijganger.

 

Zo reed ik ooit doorheen het stedelijke landschap, na een bezoek aan een tuincentrum een kilometer achter me, toen een rood verkeerslicht me dwong om halt te houden. Tussen twee headbangsessies door - er klonk iets leuks op radio één - viel mijn arendsblik op een groezelige griezel langs de kant van de weg.

Groezelige griezels boezemen mij niet echt veel angst in, zolang ze zich in de berm bevinden, (tenzij onbekend, naakt en met open regenjas) maar deze zette zijn statuur in beweging, resoluut zelfs en onvergisbaar in mijn richting.

"Oh God," bad ik, "laat hem stoppen... met leven ofzo!"

God weet volgens mij dat ik atheïst ben, want de gluiperd naderde met schreden, rasse nogwel!

Rotgod!

In gedachten panikeerde ik dat mijn pas gekapte haar er niet meer zo onberispelijk zou bij liggen na een verkrachting. Van die gedachte was ik nog niet eens bekomen of hij bepotelde met zijn vettige knokels mijn raampje, wees naar de wolken en stootte iets uit dat leek op : "auw è aa è a os o u a."

"Djeez, ik moet in een vorig leven echt wel Margaret Tatcher geweest zijn dat ik zo gestraft word, ik die zo'n belang hecht aan welbespraakte seks, krijg ik nog een zot met afasie op me afgestuurd," flitsten mijn hersens. 

Lucht diende gehapt te worden en automatisch draaide ik het raampje open waarop ik in herhaling zijn klinkers iets duidelijker opving :

"Mevrouw, er staat een sacoche op uw dak."

 

Wat een vriendelijk fijnbesnaard heerschap toch! Ze bestaan nog!

Plots vond ik het helemaal niet meer zo erg, mocht mijn haar verward geraken.

Als een glanzende coproliet zat ik wat indolent te wezen in mijn eigen stijl (lees : comateus) op mijn eigen bank. Dat spel waar de scheuren je toelachen, de opgedroogde smosplassen lonken en de kussens gezellig rafelen. Maar het zit. Vrij comfortabel zelfs.

Uit die lethargie werd ik hardhorig gewekt toen het vrouwelijke bestand mijnes kroost het tijd vond voor 'een danske met publiek'. Welk amorf figuur werd er deze keer gekozen, denk je, om toe te schouwen? Tijd en rust vindiceren, het blijft een utopie als er hupseflupse huppels ten berde worden gebracht.

 

Ondanks dat mijn gezicht naar de juiste richting wees, moest het toch de fulminatie torsen van het grut. Grut wil blijkbaar niet misleid worden als het over aandachttrekkerij gaat.

- "Mama.. je kijkt niet naar mij, maar naar daar." (wijzend naar een punt achter haar)
- "Huh huh?" (Blik terug bijstellen)
*dansdans*
- "Nu doe je het weer, mama!" (geërgerd)
- "Schatje... niks mis met mijn periferisch zicht. Zelfs vanuit mijn rechterooghoek kan ik je choreografie op dat misbaksel van Spring tot in het oneindige voorstellen en de gemolesteerde afstandsbediening van de tv als microfoon gebruiken, is wel erg belachelijk als je niet eens meezingt. Niet dat ik je daartoe wil dwingen want ik ken je kleinkunsttalenten, even abominabel als de mijne en dan dans ik zelfs nog beter."
 

(in realiteit klonk die laatste eigenlijk zo : "Huh huh?" Ik kijk wèl! (blik bijstellen))
(X 3)
*dansdans*
 

Ik wil mij niet sterk maken dat het mijn eerste werkweek was die het concentratieverlies veroorzaakte, distantieer mij van de gedachte dat zowel geest en lichaam steeds minder geneigd zijn van me krediet te geven als het tot recuperatie komt. Als protagonist van het eeuwig postpuberaal leven, wil ik hoentjesfris en sappig savoureerbaar mijn avonden slijten!

Het ontaardde in een machtsstrijd tussen wil en lijf.

Lijf won.

"Tijd voor enige aangepaste actie", dacht ik zo, en ik stak een deeveedeetje in. Een gekregen schijfje over een Harry Potter en een vuurbeker leek me een slimme tegenzet om cirkelende mijmerinkjes over nakende aftakelingen te blokkeren, alsook kinderlawaai te temperen.

 

En hoe!

Volslagen daas, met koppijn en met een netvlies alsof er met een barbiepop met glittergel in geklopt was , vonden we onszelf echt wel oelewapperig over ons uithoudingsvermogen.

De dvd-speler slikte het gekopiëerde ding niet geheel.

Zelfs niet half.

Driekwart film gaapten we naar stilstaande blokjesbeelden zonder geluid, scènesprongen die ook niet echt de verhaallijn accentueerden en onherkenbare donkere wezens, waarbij ik telkens dementiewaardig aan mijn kinderen vroeg : "Wie is dit ook alweer?"

Enfin... het boek is beter dan de film!

Er was eens een gehaaste kennis van zapnimf.

Die had een afspraak bij haar gynaecoloog.

 

Vastberaden geen aanleiding te geven tot de olfactorische moppen over mosselbanken in vrouwendoktersmilieus, vrijwaarde zij zichzelf vooraf van alle bestanddelen die die doorgaans onder de noemer 'vuil' en/of 'stank' geklasseerd worden.

Daarbij utiliseerde ze een inventief watersysteem : de douche. 

Fiere vrouwspersonen, vooral als ze verwacht worden binnen een korte tijdsspanne naakt en gespreid zichzelf tentoon te stellen op een tafel, schenken extra aandacht aan hun intieme delen onder een stortbad. Verstrooide kennis had verzuimd van een washandje mee te gritsen en vond op armlengte nog een wasdoekje, recentelijk gebruikt door een van de familieleden. 

Onder het motto : nood breekt wet en een natte vloer breekt mijn been, u raadt het al, werd dit het voorwerp waarmee ze ervoor zorgde dat de vagina piekfijn blootgesteld kon worden aan dokterskabinetlucht.

 

Toen ze uiteindelijk deze handeling daadwerkelijk uitvoerde, reageerde de betrokken specialist een ietsiepietsie merkwaardig. Er gleed een schijn van een mysterieuze glimlach op zijn gezicht en hij neuzelde : "Dat ziet er allemaal héél mooi uit, mevrouw." en wroette met beroepsernst verder waar hij gebleven was.

 

Geen chlamydia, endometriose of tumoren gevonden en dat was een opluchtende plas bij thuiskomst waard!

Een occupatie die uitmondde in volledige ontsteltenis. Glitters allerhande, genoeg om een bushok vol dragqueens mee te tooien, sierden het wc-papier.

Vraagtekens, verbazing, verstomming, verbijstering! En daarnaast allesoverheersend de glimlach en de raadselachtige woorden van de dokter.

 

Vtm kleurt je dag... glinsters je k*t en je kop... rood!

 

De ontzetting werd onderbroken door dochterlief die binnen trippelde :
"Kijk eens mama... ik heb mijn vier barbies geschminkt, met glittergel, maar drie ervan heb ik al terug gewassen hoor! Knap hè?"