|
Het is weer die tijd van het jaar.
Die van het zoveelmaandelijks cinemabezoekje met mijn drie ouwe normaalschoolvriendinnen.
Herculesarbeid nochtans!
Onze perforators waarmee we datagaatjes prikken in onze gezamenlijke agenda blijken niet altijd even compatibel. Puzzelen, regelen, verzetten, (af)bellen... som op en we zijn er bedreven in.
Bij mijn olijke intrede daar in de hal van dat megacomplex dat we wel eens in een juiste luim 'Metropolis' plachten te noemen, zie ik daar enkel B. wat in haar neus staan peuteren.
Wachtende mensen observeren... je kan er wat van opsteken. Hoe je jezelf verrukkelijk kan vervelen bijvoorbeeld. Plafonnetje staren, voetje draaien, geeuwend wiegen, een tic nerveux ontwikkelen, Abba neuriën... het behoort allemaal tot de mogelijkheden.
Of gee-es-emm(er)en. Ook een favoriet in een wachtpositie. Al dan niet fictief.
Ooit betrapte ik iemand die er zo onmiskenbaar eenzaam uitzag, op geanimeerd praten tegen zijn mobiel toestel, toen het ineens een ferme deun produceerde. Persoon in kwestie evenaarde vijf seconden lang een dieprode biet, keek schichtig rond en ging over tot zijn echte babbel. De technologie biedt mogelijkheden dezer dagen!
Terwijl ik bij wijze van grap langs achteren haar vinger uit haar neus trek (rarara, rikketikketik, wie benekik?), hoor ik dat de andere twee hun dagelijks patroon wat onderschat hebben met als gevolg dat er plots belangrijkere activiteiten opgedoken waren.
Geen erg, dat overkomt de meest georganiseerde wel eens, maar dat maakt dat ik mijn bijna verlopen tickets niet aan hen kan verpatsen.
Je kent dat wel. Zo'n levensgezel die van de ene of de andere een reeks bioscoopcheques krijgt, ze laat verpieteren tot er bijna haar op staat en dan drie dagen voor vervaldatum afkomt met : "Oojee schat, kijk hier wat ik nog vind, zes cinemakaarten die binnenkort geconsumeerd moeten worden."
Gelukkig heeft zo iemand dan een partner die zich opoffert om binnen de termijnsverstrijking haar vriendinnen op te zadelen met de overschot.
Meer zelfs, een lief die bij gebrek aan vriendinnen niet te beroerd is om wildvreemden aan te klampen ter geldelijke recuperatie van zijn cadeau.
Tientallen rondhangenden benader ik op vriendelijke wijze. Of ze zichzelf al een ticket hebben aangeschaft? Ja? Tjonge, die voorgekochte cadeaubons zijn in trek. Zowat half Antwerpen loopt ermee te zwaaien.
Ik verander van tactiek. Speur gericht naar lege handen in de wachtrij. Hoor pertinente geluiden zoals die enkel door Noorderburen voortgebracht kunnen worden.
Ahaaaaa! Nederlanders... altijd bereid om hun ziel te verkopen als ze er munt uit kunnen slaan! Laat ik hen eens gelukkig maken vandaag.
- "Helaba, beste Nederlandertjes, ik sta hier met vier bios-entreetjes, die ik jullie voor zeven euro aan de hand wil doen ipv zeven en half, tel uit je winst!"
- "Nou. Welke film moeten we dan kijken?"
- "Dat mag je zelf kiezen, ze gelden voor iedere voorstelling."
De jongelingen werpen wat blikken naar mekaar, voeren een mimische conversatie die volgens mij alleen te begrijpen valt als je blond, slungelig en begiftigd bent met een oerhollands gebit en dan verklaart de woordvoerder me : "Neej, toch maar niet." en ze keren zich synchroon naar de kassa.
Duhhh!
De vernedering! De blamage! De afgang!
Ik word aanzien als een niet koosjere sjacheraar van nepmateriaal ofzo!
Door het zuinigste volk ter wereld nogwel!
B. ligt ondertussen op de grond te rollebollen en imiteert een dolle koe.
Rofl heet dat in het jargon. Klinkt als : "Uh uh uh hu hu haaaaa!"
Versterkt in de volharding, stap ik over haar heen, het niet kunnen nalaten van ze een trap te verkopen - toch iets dat ik verkocht krijg - en maak mij zoek in een iets minder wantrouwige massa om alzo toch nog achtentwintig euro rijker en vier tickets lichter te worden.
Bij de laatste deal besef ik plots dat in bulk gekochte cheques slechts zes euro twintig kosten per stuk. Kijkeensaan... mijn onbewuste ondernemingsgeest heeft zowaar drie euro twintig op zijn bil geslagen en aangezien Hill als cadeau verworven heeft, nog veel en veel meer! Ik neem mij voor de winst straks te investeren in een versnapering voor de innerlijke mens.
Ergens bij de postervitrines vind ik ze terug. We kussen mekaar terug vriendjes en hebben vervolgens geen flauw benul van wat we eigenlijk willen zien.
Met zijn vieren is het makkelijker, dan is het een kwestie van veel water bij de wijn doen en dat resulteert meestal in een fluttig vrouwenfilmpje, iets waarover we dan ongegeneerd gniffelen dat we met onze mannen nooit zo zouden kunnen ontaarden en dat we er nu van moeten profiteren. Die methode levert meer dan eens een miskleun op. Zoals die keer dat we terecht kwamen bij 'Mister T and the women'. Die is zo en zo en zooo barslecht dat we na een kwartier overwogen van ons geld terug te vragen. Het werd een wikken en wegen tussen afschuw om zoveel brol en het plezier over zoveel quatsch. We kozen voor de laatste optie.
Anders bekeken achteraf, was het eigenlijk de leukste prent die we ooit zagen. Nooit zo hard gelachen, becommertarieerd, gewalgd en na de ontsteken van de lichten zelfs bedreigd door een louche kerel die vond dat we die prachtfilm naar de knoppen hadden geholpen met ons onderdrukt gegnuif.
Tssss... bij Monty Python bulder je toch ook?
Dit alles in het achterhoofd, elimineren we fluks en blijven we staan voor 'Babel' en 'Bobby'. Allebei kandidaat, de ene zelfs ooit voor president, samen lekker bekkend, ambetant om te kiezen. We plegen een Ienemienemuttetje. 'Bobby' zal het worden dus.
- "Jamaar... die andere..."
En we bestellen twee keer 'Babel'
Waarvan we niet het minste spijt hebben!
Beklijvende film.
Prachtige muziek.
Open vragen.
Oordeel zelf.
05-02-2007, 09:39 geschreven door zapnimf 
|
