Eergisteren werd ik uitgenodigd!

Niet zomaar.

 

Daar waar mijn betere helft zijn loon bij mekaar scharrelt, wilden ze hun werknemers cultureel in de watten leggen en kregen de onderdevijfendertigers de opportuniteit van 'Sfinx, de wachters van Egypte' in select gezelschap en mét rondleiding mee te maken.

Aanhangsels mochten mee.

Dit aanhangsel had een beetje schrik dat ze wegens te veel rimpels en de onmogelijkheid om als min vijfendertig door te gaan, een hele koude, duistere avond zou mogen wachten aan de ingang tot mijn jonge adonis de hele mikmak achter de rug had.

 

Maar! Hèhè, het was echter niet mijn ouwelijke uitzicht dat afstak tussen de kostuumboys (waarvan je er sommigen met gemak tien jaar ouder kon schatten), maar mijn aftandse jeans en slobbertrui die blijkbaar not done waren.

De eega's zagen er allemaal eender uit : leuk om naar te kijken, eenheidsworst volgens de laatste mode. Met knielaarzen.

Gelukkig had ik er nog aan gedacht van mijn oorbellen van vijf euro, gekocht op Dranouter, in te haken. Ik was ook chique!

 

Onze gids sprak vlugger en vuriger dan zijn speeksel hem kon volgen en onze hersens konden verwerken, maar ik weet zeker dat het erg boeiend was, mocht ik hem verstaan hebben.

Tegen de tijd dat ik alle trapjes op en af gestrompeld had, was de meneer al aan zijn volgende zaaltje toe.

Die vijftig woorden die ik kon volgen waren echter meer dan de moeite waard. Ik, zelfverklaarde egyptologe, leerde er nog negenenveertig bij!

 

Potverdorie, die misvormde schedel van Echnaton, was geen gevolg van de incestcultuur aldaar of van cultus der hydrocefalie, maar als ik dertien jaar geleden geweten had dat het met twee plankjes tegen het pasgeboren hoofdje mogelijk is van de fontanel zo te vormen dat je schedel achteraan een tots vormt, dan hadden mijn bloedjes bij de geboorte allen een malletje om gekregen in hartjesvorm, zeker weten!

 

Neem nu de pronkstukken van de tentoonstelling. De sfinksen van de farao's Neferites en Achoris die door Marcus Antonius gejat zijn en alle plaatsen in Rome hebben gezien, vervolgens eeuwen later een gat in hun borst geboord kregen en als fontein mochten doorgaan in Villa Borghese.

Napoleon op zijn beurt vond het nodig om ze, na zijn inval in Italië, cadeau te doen aan het Louvre.

Pas na de vondst van de steen van Rosetta, ontdekte men dat een snoodaard - van Franse origine - stiekem op die beesten wat hiërogliefjes had bijgehakt, immers, een bijtje dat wel prijkt op het embleem van Napoleon, werd nergens elders in een of andere oudheid ooit gevonden. 

 

Toen het geluid van onze sputterende lege magen de stem van de ons rondleidende overknorde, liet hij ons gaan.

Was daar toevallig toch wel een receptie voorzien zeker?

Met hapjes!

Met zeer lekkere hapjes!

Met zeer tongsmeltende lekkere hapjes!

Het verzekeringswezen weet hoe het zijn personeel kan verwennen, zoveel was duidelijk.

Wel jammer natuurlijk voor de achteropkomende groepen die enkel nog op onze volle smakkende monden kon kijken, want ondertussen hadden wij alles op het schoteltje dat op de tafel prijkte al tussen onze kiezen geworpen, de obers beroofd van hun schotels toostjes en een vijftal flessen champagne soldaat gemaakt.

 

Naar het schijnt werd dit uitje georganiseerd met de bedoeling om die jonge ambitieuze snaken, met als voorwendsel, de opsnuiving van Egyptische beschaving, te laten netwerken. 

(Netwerken is voor mietjes en voor mannen!)

 

Sja, smikkelhapjes op, tafel schoongelikt (net gewerkt, zapmoose!)... en wijle weg... gaan Brusselen op locatie.

 

 

'Sfinks

De wachters van Egypte'

Nog te bezichtigen tot 25 februari 2007

Van 10 tot 18 uur.

Dit stukje is eind 2004 uit mijn pen gevloeid, ergens veel te vroeg op een ochtend tijdens een van mijn zeldzame heldere momenten.

Als ik heel eerlijk ben, vind ik het te leuk om zomaar verloren te laten gaan nu ik een forum heb waar ik mijn kletspraat kwijt kan.

 

Ziehier, mijn gerecycleerde wensen voor u allen!

 

 

Luitjes,

Nu hoor ik jullie denken : "Is het mens zo fundamenteel eenzaam dat ze op dit onchristelijk uur gaat posten?"

Wel, dat pleit dan voor jullie, want jullie hebben natuurlijk een overschot van gelijk.

 

Behalve met leedvermaak terugdenken aan het gesukkel van mijn voortplantingsresultaten in combinatie met ene grote kerstboom, ene vijftigliterbloempot en ene zware zak potgrond, hou ik me enkel bezig met het verwijderen van de ondertussen in gruzelementen geknepen kerstballen, de wakke brooddeegcreaties en het dan maar bovenhalen van het surrogaat : nl. de gordijnringen.
De drie wijzen, mag ik met regelmaat van de klok gaan zoeken achter de verwarming, onder de zetel, in de kattenbak. Volgend jaar plak ik ze met pattex vast aan het parket!

Kerstmis Olé!

Op school is het met die imitatievrolijkheid al even erg gesteld. Drie vierde van de kaarsen van de adventskrans zien eruit als de banaan in Ernies oor, de vierde is gekrakt.
De kerstboom, een erfenisje van haar die ik ooit 'schoonmoeder' noemde -thans enkel heks- is een praktisch, proper en kostenbesparend alternatief voor de echte plant, ware het niet dat in de loop der jaren, de top en de voet ergens bij de nonnen op zolder werden verdonkermaand.

Maar hey, niks dat niet gerepareerd kan worden met een emmerke zand en een bussel crêpepapier (of het moest mijn string zijn)!
 

Het enige aanvaardbaar klinkende kerstliedje dat ik ken : 'Maria reed op 't ezeltje van falderalderiere, Maria reed op 't ezeltje van falderaldera...' (leuk wijsje overigens, het doet me altijd de bedenking maken dat het doorgaans de ezels zijn die de vrouwmensen bestijgen) heb ik door omstandigheden dus vorig jaar al de gespuisjes aangeleerd. Van weeromstuit, greep ik dit jaar dan maar  'Nu zijt wellekome, Jesu lieve heer' uit het repertoire. Wat natuurlijk een hilarisch succesnummer werd, gezien ik niet eens aan de beginnoot geraakte met mijn doorrookte stembandvibraties. Zij trouwens ook niet, één constante in het lager onderwijs : kinderen zingen tegenwoordig allemaal vals.
Over verplichte nummers als daar zijn, kerstmarkten, eucharistievieringen, adventsprojecten, wil ik zelfs niet oreren, of je geraakt nooit meer uit die depressie.

Kerstmis Olé!

Nog zo'n vreugdebron is het schrijven en ontvangen van de kerstkaarten.

Manmanman, ieder jaar weer kom ik tot de constatatie dat ik meer nepvrienden bezit dan echte.

En gedrochten dat die durven sturen, je weet wel, van het soort dat ik netjes opzij leg voor de groottantes en aanverwanten.

Mochten ze er dan nog iets gemeends op geschreven hebben, ik zou het hen nog willen vergeven. Maar : 'gelukkig nieuwjaar'?? 'goede gezondheid'?? Als ze dan toch zo met mijn geluk begaan zijn, dat ze een keer hun rijke knappe buurman op me afsturen ipv zichzelf met hun ziekmakende praatjes over wie alweer wie heeft binnengedaan, ondertussen me aankijkend met een verkneukelende blik van : '...en gij mottige schrok? Nog altijd zielig op uw alleeneke?' Na vijf minuutjes mompel ik dan meestal iets als :'Als je nu zou willen opkrassen? Ik moet mijn vijf minnaars nog fysisch gaan afmatten.' Jaja, enige grootsprekerij is me niet vreemd.

Kerstmis Olé!

Rest ons nog de eenzame. Alsof ik ooit meedoe met trends als daar zijn : het uitnodigen van eenzamen. Zie ik eruit als een filantroop misschien?
 

Mijn mailtje naar de Flair...

Beste huppeldepup,

Hierbij wil een oproepje lanceren om eens tegen alle geplogendheden van de meligheid te ageren en in uw fantastische weekblad het progressieve idee te promoten van, ipv die eeuwige eenzame binnen te trekken, eens te opperen dat geïnviteerd worden door een erotomane kok, die kan praten als Brugman en humor kan bedrijven als Guy Mortier, véél hipper klinkt in eindejaarsperioden.

De kok zal u dankbaar zijn. Uw ondergetekende hongerige ook.

... kreeg geen gehoor. Heb ik daarvoor al mijn tandartsbezoeken uitgesteld tot het laatste kwartaal van het jaar? Blijven lopen met die schurft tot in december?

Wachtzalen en Flairs, het is niet meer zoals het geweest is! (Natuurlijk had ik Helmut Lotti moeten pakken ipv Mortier, maar... als het op pakken aankomt, prefereer ik, op keukentafels/achterbanken/verlaten pandjes bijvoorbeeld, te allen tijde de Guy!)

Ondertussen wordt de post slapend rijk van me, denk ik, want van al mijn pakskes vrede naar Afgahnistan, Congo, Dafur, Irak, Palestina en Israël en een stuk of wat andere conflictgebieden, is er geen eentje gearriveerd.

En de ombudsman doet alsof zijn neus bloedt. Wat ik natuurlijk niet kan ontkennen, ik heb er per ongeluk mijn sjakos onzacht op laten belanden.
Kerstmis Olé!

Als jullie mij nu willen verontschuldigen, want ik heb over twee uurtjes een gezellig kerstfeestje in de klas, daarna wil ik nog genieten van een door de koters gebrachte kerstevocatie, de inkopen voor het copieus maal straks dienen nog tot een goed einde gebracht te worden, de drie laatste liedjes van mijn kerstliederenboek ga ik nog instuderen op de tamboerijn en ik mag niet vergeten mijn kerstkaarten van de Aldi te schrijven en te posten, de video te programmeren voor de kerstboodschap van de koning.
Dit alles natuurlijk nadat ik nog eens flink gesnoven heb aan de kerstboom.

Ik wens jullie alles toe, wat ik mezelf ook gun!
2007 wordt weer consumabel, acceptabel, formidabel, memorabel! Let maar een keer op!

Ik : Hier zijn we weer eeeeeeens...

Ik : Jaaahaaa, joehoeee! We hebben weer geen zin om ons in beweging te trèèèkken!

Ik : Hoe? Moesten we dan nog wat doen vandaag?

Ik : Sloompie, zie je daar dat net? Met die kerstboom erin? Het is de bedoeling dat dat ding binnen het uur in een pot gejourd wordt, netjes aangestampt met potgrond en dan ook nog eens versierd.

Ik : Je meent het! Door ons?

Ik : Uhu, jij en ik, schat, en ik en jij, volgens mij is er momenteel niet veel volk in de buurt die we voor onze kar kunnen spannen om rotklusjes uit te voeren.

Ik : Heb jij onze kerstlichtjes al eens goed bekeken? Dat is een onontwarbaar kluwen van drie stellen ineen. Dat is onbegonnen werk!

Ik : Maar neen, gij... we doen zoals altijd : we pleuren de boel in die boom, en dan maar trekken aan de bedrading tot het geheel een beetje verspreid is en niemand die het opvalt hoe wij vijf jaar geleden zo lui waren om bij de opruim ze niet rond een kartonnetje te draaien. 't Is ons al jarenlang gelukt om iedereen een rad voor de ogen te draaien : "Jaja, dat is mode nu, zo hier en daar een kluwen van lichtjes, wij zijn trendsetters op dat gebied."

Ik : Ah bon, ik dacht zo, met al dat bijlezen van de andere blogs, dat onze taak voor vandaag er al opzat.

Ik : Goh ja, dat lezen... het schijnt me dat er maar weinig regulieren zijn die met volle goesting Kerstmis tegemoet gaan. Beetje bedrukkend wel, die weemoed en die tegenzin zo op een kluitje.

Ik : Nuja, dat opgefokt consumentengedoe, daar zijn wij toch ook tegen?

Ik : Ja?

Ik : Ja!

Ik : Ok, ja dan.

Ik : Wat niet wegneemt dat we hier nu wel zitten met een nog ingepakte spar en een kleinigheidje voor de kinders.

Ik : Behalve sober, wat gaan we trouwens doen dit jaar met Kerstmis?

Ik : Kerststronk eten bij de bomma en daarna doen alsof we haar konijn met pruimen - traditie sinds 1977 - lekker vinden.

Ik : Dat is ook lekker!

Ik : Vind jij!

Ik : Vind ik!

Ik : Bweurk ja! En om de vijf voet de kinderen waarschuwen dat ze hun kots zelf moeten opkuisen als ze hun bed onderspauwen door een teveel aan chips.

Ik : Ik herinner me anders nog andere geboortes van Jezus. Had jij vorig jaar niet in je broek geplast in de gang van L. ?

Ik : Dat was jij! Trouwens, dat kwam omdat we geen koters mee te sleuren hadden. De jaren dat ze het lichtfeest vieren bij hun vader verlopen redelijk atypisch. Een beetje toch.

Ik : Hm, een beetje dus.

Ik : Nuja, samen met D. en overschotten van cake en hapjes binnenvallen bij L. die zielig naar VT4 zat te gapen en dan haar avond opluisteren door haar sexuele handleidingen uit te pluizen en uitvoerig te bespreken voor zover het lachen het ons toeliet, om vervolgens al urinerend te eindigen in haar gang, net op het moment dat dat lesbisch koppel daar komt binnenvallen om twee uur 's nachts, lijkt me toch een ietsiepietsietje afwijkend van het gewone.

Ik : Oh oh oh! Wacht even. Daar was wel een goeie reden voor hè! We geraakten niet buiten en D. die weerkeerde op de trap om een sleutel, flatuleerde en passant de hele godverdamse Brabançonne bij mekaar... even dacht ik dat ze zou opstijgen! Daar mag je al eens een straaltje voor plegen, vind ik.

Ik : Jij wel, ik niet. Ik beheers mijn bekkenbodemspieren.

Ik : Nogal wiedes, jij zit in de bovenste helft van zapnimf.

Ik : Jij toch ook?

Ik : Euh... waar zitten we eigenlijk precies?

Ik : Geen flauw idee, maar het is er heerlijk toeven... zacht, warm, tussen vlinders...

Ik : ... geklutst in een chaotisch universum, kortom.

Ik : Dat universum beveelt ons nu wel van in gang te schieten.

Ik : We zouden ze ook kunnen negeren?

Ik : Zapnimf negeren? Ben je een haartje betoeterd? Dat betekent zelfdoding!

Ik : Flauwe. Op hoeveel haartjes heb jij al getoeterd?

Ik : Tellen schaamhaartjes mee?

Ik : Wat zijn we nu eigenlijk aan het doen?

Ik : Ik geloof dat dat 'quatsch verkopen' heet.

Ik : Dat klinkt geweldig bij Jean-Marie Dedecker, maar bij ons?

Ik : Je hebt weeral gelijk!

Ik : Iemand!?

 

('schop' en 'schop'... tweemaal onder kont)

Ahaaaa!
Morgen! Morgen!
Morgen zullen moosje en ik stekkers uittrekken rond half negen.
Mobiele telefonie uitzetten.
De katten een overdosis van een of ander rondslingerend narcoticum toedienen.
De tv-dekentjes bovenhalen en ons eronder nestelen.
Schrijfblokken op de schoot, een schot tussen ons in (want ik verdenk hem ervan te willen spieken) en alles, maar dan ook alles negeren behalve de tv die zal afgesteld staan op Canvas.

Immers, de zeventiende editie van het Groot Dictee der Nederlandse Taal zal dan de huiskamer domineren.
Dat is een traditie die ik toch al enkele jaren geleden in het leven heb geroepen.
Het is goed om af en toe nog eens te beseffen dat je totaal geen kaas hebt gegeten van spelling als ze ietsjes afwijkt van het dagdagelijkse. Kwestie van met je voeten op de grond te blijven.
Meer zelfs, driemaal hoera, het is weerom Martine Tanghe die zal dicteren. De klojo die ze voorheen die taak op zich lieten nemen, klonk als een fooraap die zijn gebit in een glaasje water op het nachtkastje had laten liggen, onverstaanbaar.

Onversshjtaanbaaj, zeg ik je!
Ooit heb ik een volledige zin van hem fonetisch opgeschreven en pas bij het nalezen beseft wat de eigenlijke betekenis ervan was.
Volgens mij was ik niet de enige die problemen had met zijn onarticulerende shjtjes, zijn klemtonen op verkeerde plaatsen, want het jaar daarop werd hij afgevoerd.
Leve Martien!

Mijn lief is er niet erg gerust in. Zijn ego laat hem niet toe van de mist in te gaan.
- "Wist je, schat, dat ik donderdag moet overwerken?"
- "Het is woensdag, lieverd, woensdag!"
- "Jij dwingt mij omdat je me dan grandioos kunt uitlachen achteraf!"
- "We lachen toch graag, zoet, wat is je probleem?"
- "Jij gaat onze scores uitsmeren op je blogje!"
- "Enkel en alleen als ik beter ben, Hillie, anders zal ik een discreet 'meedoen is belangrijker dan winnen' neerschrijven en wat vrijblijvend rond de pot draaien."

Bon, hij heeft me voor morgen al mee te eten uitgevraagd, maar dat heb ik fijntjes verzet naar donderdag, hij loopt al dagen met zweetpareltjes op zijn voorhoofd en hij fingeert regelmatig krampen in zijn schrijfhand.

Nochtans, hij had het kunnen weten!
In ons mailverkeer dat vooraf ging aan zijn koffiegesmos in het 'Paters Vaetje' en mijn voorhoofdsgeknots tegen de balk boven de trap van 'Het elfde gebod' (zie zijn en mijn blogje ergens), verwees ik al eens cryptisch naar het dictee van vorig jaar.

"Beste Hill,

Jij wil dus kennismaken?

Dan dient een passende locatie gevonden te worden, waar men zich kan overgeven aan het dolce far niente gevoel, waar men heerlijk luiwammesend een tête-à-tête kan organiseren, waar blèrende obstakels uitgesloten worden, al dan niet twee-eiig. Kortom, niet voor Jan en alleman geschikt. Een ruimte waar smyrnatapijten toon aangeven, feeëriek verlicht, geen plaats voor aftandse tweezitscrapaudtjes, maar faciliteiten de naam vip-plaats waardig.
Als dit alles gerealiseerd is, dient de bijtijdse bohémien, die lonkt naar het hoogste goed, zijn reputatie als promiscue mecenas waar te maken en kan hij vooraf zich tegoed doen aan een croque-monsieur, vooraleer hij zich te gronde mag richten en met het nodige sex-appeal de excentrieke spring-in-'t-veld, tevens vrijeberoepsbeoefenaar (katholiek onderwijs!), seksobject en muze, liefst niet als een houten klaas , kan benaderen ter tenenlikkerij onder wat in elkaar geflanste genreschilderijen.
Met andere woorden : Wil je met mijn voeten spelen, na een snack bij de betere Turk?
Of had je een beter idee(-fixe)?

 

Zap"

 

Hij snapte de clou niet echt.

Wist ik veel dat hij geen tv heeft?

 

Doen jullie ook mee morgen?

 

Oja... mijn score is al jarenlang abominabel slecht!

Ik mis gegarandeerd ieder koppelteken, tussen-n, hoofdletter en van of aan mekaar schrijven.

Zijn ego zal zegevieren, me dunkt.

 

Geachte heer Bosmans,

 

Dat ik het zeer vriendelijk vond dat u op ziekenbezoek kwam, vrijdag, kan ik niet ontkennen.

In het Antwerpse neemt men dan gewoonlijk druiven of pralines mee, maar deze kleine vergetelheid wil ik met graagte door de vingers zien, want voor mensen van uw medisch soort pretendeer ik een streng dieet te volgen.

 

Wat er echter niet zo goed verteerde, was dat u weinig begrip opbracht - heeft u daarvoor zo lang gestudeerd? - voor het feit dat ik omstreeks drieën niet aanwezig was om u te ontvangen.

Wist u niet dat schoolpoorten en dan nog in het bijzonder diegene waar mijn bloedjes doorheen stappen, zich dan openstellen teneinde de uittocht naar het weekend van de plaatselijke schoolpopulatie te vergemakkelijken?

Dat die beurtroltaak vijftien december op de kalender van hun vader stond geschreven, is slechts een toevallige bijzaak. Het had gekund. En dan had u ook zonder genezend zoets voor de deur staan koekeloeren.

 

Ik hoef u dat niet uit de doeken te doen, maar ik ben een open meid, zodat ik u zelfs wil verklappen dat ik de namiddag heb doorgebracht met Dryade, overwegend zittend - dus dat mag - en voor een overgroot deel in een restaurant - dat mag dus eigenlijk niet -, maar het was zalm - dat mag dus half - met een vettig sauske - euh... u vergeeft het me wel voor deze ene keer, veronderstel ik.

 

In plaats van een lief beterschapskaartje, dropte u een heuse brief in mijn brievenbus, waaruit bleek dat u zich toch echt wilde vergewissen dat ik geen karottentrekkerij veinsde en u ontbood me bij u thuis tussen 19.00 u en 20.00 u.

Nu kan ik mij voorstellen dat u 's namiddags had gehoopt op een kopje koffie - ik hoopte immers op uw chocolade voor erbij -, maar hoefde u het nu werkelijk zo cru te stellen?

"Ik, ondergetekende, Dr. Bosmans, dien na te gaan of zapnimf wér-ké-líjk arbeidsongeschikt is."

 

U wist waarover het ging.

U wist dat mijn knieën het traplopen slecht kunnen verdragen.

En dan roept u me naar een kabinet dat enkel per trap, anderhalf verdiep boven de begane grond, bereikbaar is!

Wat een gemene streek van u!

Om u te pesten, haalde ik een quasi onleesbaar briefje boven dat als volgt ging :

 

' Het onderzoek toont een beginnende degeneratie ter hoogte van het mediale femorotibiale compartiment, hetgeen duidelijk meer prominent is aan de linker dan aan de rechterzijde. Er is tevens inzettende degeneratie ter hoogte van het femoropatellaire compartiment met osteofytaire uitbouw langs de achtervlakte van de patella. Er is bilateraal een dysplastisch elongatie van de apex patella, prominenter links. Matige porose. Degeneratieve elongatie van de tubercula intercondylaria.'

 

(nvdr : wie mij ooit nog durft betichten van te moeilijke woorden te gebruiken, krijgt dit in zijn maag gesplitst!)

 

U wilde zich niet laten kennen en u deed alsof u alles volkomen begreep.

Daarop kneep u, sardonisch lachend, in mijn geblesseerde knieschijf met een kracht alsof u ze wilde verpulveren. Nogmaals, ik kon er niks aan doen dat ik uren tevoren uw komen heb gemist, moest u me daarvoor nu zo doen lijden? Rancuneuze rakker!

Mijn pijn leek bevorderlijk voor uw humeur en uiteindelijk bewonderde u me zo dat u nog een handtekening van me vroeg en die ook nog eens naar een andere fan op het departement onderwijs doorfaxte. Het spijt me dat ik mijn gesigneerde foto's thuis had laten liggen.

 

Enfin, ik ben niet haatdragend. Zelfs niet nadat u me weerom geheel alleen die hindernis naar beneden liet nemen. Daarom geef ik u gratis nog de volgende tip mee :

Ik ben zaterdag uitgebreid gaan eten in het wokpaleis in Wijnegem. Lekker, vent!

En dan dat dessertenbuffet! DAT DESSERTENBUFFET!

Een keer doen, man!

 

hoogachtend,