|
Herfstvakantie.
Dat betekent een overdosis vriendinnen en dito kinderen.
Het hield ons echter niet tegen van alweer een weekend samen te plannen. Zo zijn we dan wel weer, veel niet concreet over en weer spuien van ideeën, maar de uitvoering laat wel eens op zich wachten.
Niet dat we het nog nooit gepresteerd hebben, van tesamen ons hectische leven te ontvluchten en te doen alsof we nog nooit een kind hebben gezien.
De laatste keer kenmerkte zich door een organisatie om u tegen te zeggen.
Laat ik daar nu weer ergens in de archieven een verslagje van gevonden hebben.
Owkeey, van die twee weekends op een jaar dat we onszelf samen kidsvrij kunnen noemen, (nvdr : die situatie is ondertussen rechtgetrokken, jeuj!) wilden de vriendinnen en ik er toch eentje samen weg.
Het plan was : dat we geen plan mochten hebben.
Na een halfslachtige poging om ergens aan zee iets te huren (te laat natuurlijk), de folder te doorbladeren van de 'gezinnen op de fiets' van den Bond (te lui om hem aan te vragen) via via wat te regelen (niemand wilde ons in zijn kot), besloten we van op de wilde boef te vertrekken niet wetende waarheen.
Dat klinkt koddig als je twintig bent, maar vier deernes tegen de veertig die hopen ergens bij de boer op zolder te kunnen belanden?
Vlak voor het vertrek, kregen we het fantastische idee om het via chat te proberen.
Altijd leuk om bij een of andere psychopaat thuis op verkenning te mogen! Dus testte ik eerst Eco-teddy uit om te oefenen. De meneer hapte natuurlijk niet toe. Fideel leek me ook wel een geschikt slachtoffer om zijn living vol te proppen met ons vrouwelijk schoon, maar daar stond dan weer een vrouwmens tussen droom en daad. (We zouden uw echtgenoot echt wel in één stuk gelaten hebben hoor, mevrouw).
En toen... toen verscheen Multiplex op chat na een wekenlange afwezigheid op de box (God bestaat dus echt!).
De lieverd kon niet tegen het idee dat we de nacht onder een brug zouden moeten doorbrengen en nodigde ons prompt uit. Misschien dat zijn uitleg over het ontbreken van warm water ons nog diende af te schrikken, maar heey, een weekendje vervuilen, het heeft wel wat als je primitievelingetje wil spelen.
De mens sleurde ons mee naar Aalst, naar een zeer doenbaar café, alwaar de waardin telkens deed of ze ons niet hoorde, mijn grote koffie twee milliliter meer bedroeg dan een kleine en waar we leerden dat in de omstreken van Aalst tepelknijpen een inheemse traditie is. Zoals verwacht waren de vriendinnen he-le-maal weg van Multiplex en boden ze spontaan hun tepels aan als dank.
Uuuuuuren en honderd decibels geschater later, hinkten we langs fonteintjes, stomende putdeksels, oppoppende paaltjes allen gearmd terug (Aalst is waarlijk schoon en lieflijk, met dank aan de gids), om na te kaarten op de zitbanken van de gastheer.
In onze elegantste(!) pyjama onder de dekentjes deden we niet veel meer dan mekaar wat uitlachen, straffe genante verhalen vertellen, afspreken wie er 's ochtends met de hond zou gaan wandelen, wie bij Multiplex in bed mocht.
Gezien het gebatter dat daarop zou volgen, besloten we maar van dwars op de meegebrachte luchtmatras te slapen en eentje op de zetel. (Foto's van Multiplex op de matras omringd met harem verkrijgbaar aan 10 't stuk bij gmail zapnimf)
Drie uur slaap, een natte droom van de persoon naast mij en een pak gesnurk later, zat zij die wakker geworden was van mijn wc-bezoek en ikzelf aan de koffie en aan de hond.
Wandelen dus, met hond, op zoek naar de Dender. De ochtendstond had vooral mist in de mond, vandaar dat we natuurlijk dachten op het bruggetje over die open riool de Dender gevonden te hebben. Voor alle zekerheid vroegen we het nog maar eens aan een tuinkweker :
- "De Dender meneer, waar vinden we die?"
- "Je rijdt dan rechtdoor over die brug..."
- "Rijden??? Wij zijn te voet... op weg naar Compostella!"
Ach, de arme sukkel snapte niks van onze Antwerpse klanken en we lieten hem dan maar een beetje beduusd achter. Doel Dender was bereikt, nu de bakker nog.
Dàt was een ander paar mouwen! We werden van jut naar jaar gestuurd.
En ocharme ik, het bakkerswijf werd ook nog kwaad op me omdat ik persé chocolade koffiekoeken wilde met pudding : "Dat hebben wij niet, dat is ingevoerde rommel, wij maken onze koffiekoeken zelf!"
Ik keek een keer meewarig naar de brok ineengestompte deeg met een toef chocolade op en besloot wijselijk van iets anders te kiezen. De pistolets met zaadjes waren toevallig op, de hesp kreeg ik niet mee want die was voor op de belegde broodjes enz enz.
Overgelukkig dat onze queeste naar eten toch iets had opgeleverd, struinden we de logeerwoonst terug in.
Multiplex had 'verboden toegang' briefjes voor de aanpalende familie op alle toegangswegen naar zijn stulp geplakt, verpakt als : 'Stilte, ik heb slapers'.
Helaas helaas, de mammie had waarschijnlijk de hond herkend en twee minuten later, liet ze zichzelf binnen met de sleutel.
Het leek ons een oergezellig mens, denken we toch, want dat dialect van daar is dus werkelijk onverstaanbaar...
Vier vrouwen onder het dak van haar zoon... dat moet wel vertelstof zijn voor de volgende vijf jaar familiefeesten.
Doorgespoeld : ... K en S uit bed gesjot... living reconstrueren... ontbijten rond één uur 's middags...
Hoezeer we ook aandrongen om Multiplex mee te lokken naar zee, hij bleef bij zijn verplichtingen. Als dank hebben we nog stiekem een appelcakeje in zijn koelkast gezet met de woorden : merci voor uw gastvrijheid... de volgende keer met seks?
Aldus, trokken we door naar Oostende, wuifden we vanop afstand naar confetti onderweg.
Vonden we daar op die Oostendse parking toch wel gratis fietsen zeker? Waarmede we de eerste de beste tearoom op de dijk binnentrapten.
Ook daar mochten we van de baas blijven slapen, maar de keet tegen de volgende morgen te moeten opkuisen was er net iets te veel aan.
De logeerpartij werd dan maar in het dorpje Zap verdergezet met alles erop en eraan wat vrouwen kan bekoren : zuip, fret, getetter, paasontbijt, cinema en mekaar!
|
