Vrijdag weken geleden :

Pensioenfeestje van een collega.

"Schat, lang gaat dat niet duren. K. rijdt. Een etentje in het dorpje hiernaast."

Om kwart over vier plet ik met een mislukte salto een beetje boven mijn theewater mijn partner giechelend wakker.

"Euj wasj een beeje leukel dan verwachttt."

 

 

Zaterdag :

Bezoek aan de hof van Eden. Toebehorende aan Menck, die andere bloggende guit. Zap drie en vier hyperkineten de wijk bij elkaar terwijl Hill en ik pogen onze bewondering uit te spreken voor zoveel plantenpracht verzameld in één tuintje. Het blijft een knuffelbare wapper, die Menck, maar ik houd mijn neigingen in en we pleuren de meiden de achterbank op en racen door naar Oostende. Earth Explorer moet nog door ons geëxploreerd worden. We worden buitengekegeld door een jobstudent alvorens binnen te geraken wegens te laat. Het mislukte uitje wordt vervangen door een strandwandelingetje. Allerlei roodgekleurde linten spannen vierkanten af in het zand. Ook eentje precies op de plaats waar wij in januari het verjaardagsontbijt-met-belachelijke-koeienmuts-in-wielrennerskoers nuttigden. Niet ver er vandaan prijkt een waarschuwingsbord : Opgelet, mogelijk drijfzand. Niet binnen de afspanning treden. Hill en ik vallen elkaar in de armen, kieperen om, rollen van de dijk en danken met een mond vol zand hemel en aarde dat wij maanden geleden de verzwelging van onze verpakte liefde ontlopen hebben. De kleine zaps vragen of we ze nog allemaal op een rijtje hebben.

 

De kittens klauteren onze nieuwe zitbank naar de knoppen. 

 

Zondag :

De regen stroomt met bakken uit de lucht. Wij hebben een feestje voor de vrienden van Hill. De loucheaard heeft mij bedrogen. Mij voorgelogen dat hij asociaal is. Verwacht je twee, hoogstens drie vrienden, blijken er zesentwintig te affirmeren dat ze graag hun kas komen volsteken en of ze hun dertien kinderen alstublieft mogen meebrengen. Aiai, dat geraakt niet binnen. Hill (fijntjes) : "Dit is de eerste shift vrienden, de volgende nodig ik een andere keer uit." 

Geen vent die mij ooit om zes uur 's morgens mijn bed heeft uitgekregen. Nu moet het. Kleine lacune in de voorbereidingen, te lui om al veel op voorhand klaar te krijgen. Rondje meubelen bedelen in de naaste omgeving, eten zoeken, carport vrij krijgen om de tafels als een tangram te puzzelen om regenvrij wat plaats te bieden. Achteraf voel ik me een beetje ma Flodder : "'t Was een leuk feestje, maar het brengt zo'n rommel met zich mee."

Bijgezette partytent kantelt de dag nadien om en vormt een eigenaardige krul. Niks nieuws onder de regen en ik hoop stilletjes dat het rode kruis zijn tenten in de vluchtelingenkampen niet bij Gamma gaat kopen.

 

Maandag : 

Kind één moet vandaag een fiets op school hebben. Twaalf kilometer verder. Kind twee op dinsdag. Kind één moet ook op woensdag en donderdag een fiets meebrengen. Kind twee moet dinsdag om acht uur op school zijn ipv tien voor negen. Kind één wordt op donderdag om acht uur op school verwacht. Kind drie hoeft niks. Kind vier trekt haar eigen plan op een andere school. Examens, in haar geval komt dat neer op plantrekkerij.

Ik krijg kop noch staart aan mijn eigen uitgedokterde schematische voorstelling van wie waar op welk tijdstip moet toeven. Als reactie hol ik wat rondjes als een kip in het interieur, mijn kop volgt op twee meter. Dat houdt hem koel. Een tocht vol tegenwind op een aantal tweewielers volgt. Op de terugweg krijg ik er nog regen bij. Gratis. Hoera.

 

De aankoop van een bh dringt zich op. De voorlaatste knapte tijdens de personeelsvergadering. Bijna de directeur gemolesteerd toen. Ik verdachte hem abusievelijk ervan in mijn boezem te pietsen. 't Was mijn gebroken beugel die zich een wond naar de binnenkant boorde. Loop nu rond in iets dat met haken en ogen aan mekaar hangt. Vriendin opgetrommeld die ook rondloopt in haar laatste gerafelde bh. Samen verontwaardigd geraken over de discriminatie van de dikke medemens op de kledingmarkt. Vervolgens nog een lekker taartje gegeten.

Wel een broek en t-shirt gekocht. Geen bh. Zij trouwens ook niet.

 

Dinsdag : 

Help, ik zit vast in een leesstuip die al weken aanhoudt. A.H. Homes 'De dochter van de minnares' in één ruk uitgelezen. 

Mijn bh trekt tegen. 

De kleine katjes pissen op het parket.

Nog wel iets nuttigs gedaan al weet ik niet meer wat. 

Of toch wel. Beloofd van met de kinderen eens over de Sinksenfoor te lopen. Na het zien van de prijzen verhogen we (omdat ze zondag buiten zichzelf zijn getreden qua gedienstigheid) de vijf euro per man naar tien. Hill wil zich niet laten kennen tegenover de zoon en laat zich overhalen tot een spectaculaire attractie : hoog, ondersteboven en tollen. Hij ziet eruit alsof hij in de lucht zal sterven. Wij lachen.

Morgen is het veertig procent korting, familiedag, lezen we. Tof, wij zijn hier NU.

 

Woensdag : 

Saai saai saai.

Op school mag ik kopiëren, geen kat die me nu nog kan gebruiken in de klas.

Bomma en bompa worden door de geslepen zappies overhaald om ook eens een kijkje te gaan nemen op de Sinksenfoor. Gaan ze toch lekker mee! En... het is kortingsdag! Grootouders blijken wederom niet bestand tegen manipulatie van kleinkinderen.

Geen kat thuis dus kan ik bh wassen en drogen met de haardroger. Droogkast is nog altijd kapot. 

Ik krijg de kinderen terug. Zoon is zo mottig als een krab en zo wit als een spook, dochter valt meteen een paar uur in slaap, andere dochter hersens zijn in die mate geschud dat ze alle overactiviteit even achterwege laat. Doeme, kan ik zelf alle pakjes voor de juffen in elkaar frutselen.

 

Donderdag :

Speeldag in het bos met de hele lagere school. Prima weertje daarvoor. Mijn verantwoordelijkheid bestaat uit het meepakken van de koffie en de vuilniszakken. Ik vergeet dat. Ik mag terugrijden.

Alle leerkrachten handtekenen de kaartjes voor de schoolverlaters uit het zesde. Afschuwelijke gedrochten, die kaarten, gefabriceerd met het kopiëerapparaat op een geel achtergrondje en scheef afgesneden. Om mijn koffieblunder recht te zetten, ontferm ik me over dat pakje kaarten.

 

's Avonds diploma-uitreiking voor het zesde. 

Diezelfde avond rapport afhalen van oudste zap. Mama is niet zo tevreden. Eerstgeborene heeft weliswaar een A-attest, maar is desondanks niet meer welkom in het ASO. Te veel proefwerken verknald. Ik zoek naar een deukje in het zelfvertrouwen "Leren is voor mietjes, mama" in dochter en vind enkel een hangende lip, waarop gebeiteld : "Het is allemaal de schuld van een ander!"

(Krulzap blijft zitten, maar dat zat er al lang aan te komen.) 

Race tegen de tijd : fietsen en gerief naar de papazap brengen, achtergelaten jong bij de bomma terug oppikken en thuisbrengen, in sneltreinvaart en met geurende oksels terug naar school om met plateaus vol wijn zesdejaars en hun ouders geluk te wensen.

Zonder kaarten, want die zijn in mijn rush ergens zoekgeraakt. Het verlangen naar het werkelijke einde van het schooljaar neemt tesamen met het schaamrood op mijn kaken nu toch groteske proporties aan.

 

Vrijdag :

Eén of andere klojo, oftewel onze directeur, heeft de eucharistieviering op de laatste dag geprogrammeerd. Ik probeer nu te onthouden dat ik hem dit internetadresje nooit ga doorspelen. Tot de middag heerst er een onbeschrijfelijke chaos in de school. Alle ouders komen tegelijkertijd het rapport afhalen van hun oogappel. Ik noem ze binnensmonds rotte appels en ik kan het weten, want ik mag er toezicht op houden tot twaalven.

Het etentje met de collega's was lekker, maar veel te weinig.

Mijn bh jeukt. Of beter, ik jeuk onder mijn bh.

 

Moose en ik vieren het begin van de vakantie onder het Antwerps vuurwerk. Ik wacht nog steeds op de apotheose.

 

Zaterdag : 

Goesting om te schrijven. Nog meer goesting om te blijven liggen in bed. Prioriteiten eerst. Toch nog pyjama uitgekregen om mezelf te reppen naar onze meidenavond. Mijn krat wijn van drie liter is in een mum leeg. Ik om half zes 's morgens ook.

 

Heey, er ligt een stapeltje afgrijselijke gele kaarten onder mijn plooibox in de auto

 

Zondag : 

Goesting om te schrijven, maar 'Pulptuur' wenkt. Het gezelligste festivalletje van het jaar in het dorp. Vier podia en op eentje ervan Sammy Deburggraeve, een goedgekapte kolderkop die wat eigen werk in dictie brengt. Hill en ik besluiten ter plekke dat wij een straffere conference bij elkaar kunnen rommelen. Zo zijn wij, mooie ideeën waarvan de uitvoering... (ik kijk nu even naar Hill die dicteert : "mooie ideeën waarvan de uitvoering in de mistige krochten der vergankelijkheid wegerodeert tot een nauwelijks voelbare sprankel rest van wat ooit eens de perfectie benaderde zoals een krolse kater zijn nietsvermoedende kattin. Verdomme, mijn sigaar is uit! Maar dat laatste moet je niet opschrijven.")

Hill en ik besluiten nog meer. Dat punkers toch niet meer zijn wat ze geweest zijn. Dat was na een glimp opgevangen te hebben van Marino Punk, de wildebras met zijn accordeon.

 

Ten slotte besluiten we dat het leven nog niet zo slecht is.

Het gaat alleen te snel.