Woensdag.
Ik wroette net aan mijn belangrijke bijdrage over de Aldi, toen onderstaand berichtje van ene meneer Raf mij bereikte :

"Ik hoop nog meer van je te kunnen lezen, misschien ook eens iets kritisch ten opzichte van dit land, dit volk en zijn leiders (en zijn media)?"

beste meneer Raf,

De tijd dat ik met mijn groene hanenkam, de roze hield ik voor feestdagen, de straat op trok tegen de kernwapens in Florennes - terwijl er in Woensdrecht, zo'n twintig kilometer hier vandaan al tal lagen te blinken, wistikveel? -, tegen iedere Martens (van één tot en met negen) zichtbaar protesteerde (Na het lezen van zijn biografie lijkt het ook maar een sterfelijke mens met sores te zijn.), ligt ondertussen al enige decennia onder het stof. Fijne periode anders, wat goedkope meninkjes van anderen overnemen alsof het de mijne waren en je weekenden zoek maken met de fiolen van mijn toorn over die klotemaatschappij uitgieten. De totale chaos heb ik nog net niet willen propageren.

Mijn t-shirtjes met 'no time to waste' vielen zowat uit elkaar toen ik mijn twintigste levensjaar bereikt had. Die dienden eigenlijk vooral om mijn moeder op stang te jagen die me iedere dag met opgetrokken neus toebeet : "Wasteweigenais!" (Antwerps, voor de burger die zijn bestaan buiten deze wereldstad slijt.)

Geschreven voor Nelson Mandela - denk je dat hij ooit teruggeschreven heeft? -, aan Aziatisch beesten mijn zakgeld gegeven opdat ze op een andere wijze in de pot zouden belanden ipv levend gestroopt, minstens vijftien singeltjes van Sting, waar hij Pinochet op de korrel nam, willensnillens aan de omgeving cadeau gedaan, gehuild voor de slachtoffers in Bhopal... kortom, men noemde mij een geëngageerd iemand.

Eigenlijk durf ik mezelf nog steeds zo te bestempelen, hetzij niet meer zo openlijk mijn gelijk willen krijgend van de buitenwereld.
De internen van mijn leefwereld weten dat ik het van leer trekken tegen maatschappelijke fenomenen, dit land en zijn leiders en zelfs zijn media, nog niet verleerd ben. Discussiëren tot de ander meurrig onder tafel ligt, is mijn ding!
Doch, het is een bewuste keuze om er niet mijn ambitie van te maken deze webstek te vullen met mijn grootse meningen, tenzij over kleine herkenbare luimen en in een luchtige vorm gegoten. De aandachtige lezer vindt er zeker 'het volk van dit land' en zijn kleine kantjes in terug.

Het adagium 'Als je het beter kan, doe het dan zelf' hanterend, ga ik mijn kritiek op onze leiders een beetje inslikken. Als de nood hoog is, zal hij zich wel een weg naar buiten banen, maar enkel en alleen als ik er zelf, of iemand uit de omgeving, mee te maken krijgt. Als voorstander van het empirisch onderzoek ontbreekt de zin me om na het lezen van een artikel hoog van de toren te gaan blazen vanop afstand.
Burgerlijk en bezadigd ondertussen en gretig gebruik makend van de voordelen van onze verzorgingsstaat, mag ik tot op heden nog niet te hard klagen.

De media, sja, dat is lachen gieren brullen, meestal onbedoeld. Ofwel appreciëer ik het aanbod, ik kan maar een geringe tijd vrijmaken om voor de beeldbuis te zitten, dus laat ze vooral niet te veel zaaks uitzenden, ofwel, als het huilen met de pet zich aandient, druk ik af. Wie ben ik om me druk te maken over de nuttigheidsfactor van programma's? Dat doet Rudy Vandendaele wel voor me.
Een menselijk wezen draagt nog altijd ook zorg voor eigen welzijn, toch?

Bij het lezen van krant en tijdschrift beperk ik mezelf nog meer. Dan denk ik, een bijpassende smoel trekkend : " 't Zal zijn!" om vervolgens over te schakelen naar de overlijdensberichten... "Weer een heleboel die deze week gestopt zijn met roken, nu ik nog."
Euh... een menselijk wezen draagt soms ook niet zorg voor eigen welzijn dus.

Relativeren is een mooie deugd.
Als het me niet lukt, herhaal ik verplicht de woorden van een van mijn vriendinnen : "Zapnimf, je kinderen zijn gezond en vrolijk, je kan je nog steeds voorzien van voedsel, je loopt niet in een boerka rond in vijftig graden, je wordt niet bijgetimmerd door een gemaal, je hebt vrijheden te over... om te beginnen die van het denken bijvoorbeeld."
Nog een mooie, ook van een geliefde meid : "Laat het vlees maar zwak zijn, voor de zielenpijntjes achteraf zorgen wij wel."

Dus wat zou ik zeuren?
Maar om aan het publiek te voldoen, waag ik hieronder een kleine poging.
Het betreft de schoolpremie die eind augustus op ieders rekening, die de afgelopen achttien jaar had gebaard, prijkte. In allerlei middens, waar ik zelf het liefst zou van tussen willen blijven, hoorde ik klaagzangen en die klonken meestal dissonant.
"Pfoeh, vijftig euro, daar ben ik vet mee, daar koop ik mijn verwend nest niet eens een boekentas mee." Dat was zowat overal de teneur.
Duhhh!
a) Mijn zaps hebben al jaren een boekentas die het nog steeds doet.
b) Die paar schriften, kaften en kleurpotloden kostten bijlange na geen vijftig euro.
c) Vorige jaren was er niks bijkomends, alle valuta's die extra aangeboden worden, mooi meegenomen!

Wie het geld kreeg, vond het te weinig, wiens kinderen de middelbare schoolleeftijd ontgroeid zijn, kloeg erover dat het in hun tijd allemaal njet was, wie geen nakomelingen heeft, vond het een laffe stunt zo vlak voor de verkiezingen, geld dat veel beter besteed had kunnen worden.
Alleman malcontent over een maatregel die verschrikkelijk veel geld gekost heeft, behalve ik blijkbaar.
Tjonge, de verzuring sloeg weer harder toe dan dat die Amerikaanse vogelpest mijn grond naar de knoppen kan helpen.

Natuurlijk kan ik pleiten, tesamen met de schooldirecteur, die kansarme gezinnen hekelde om hun lak aan budgettering ergens in een lezersbrief aan Humo, dat dit bedragje nuttiger had geweest indien men het had belegd in de infrastructuur van de toch wel krot en compagnie staat van de schoolgebouwen - in mijn vorige klas viel de kalk met schellen van de muur - of in fundamentele investeringen in het onderwijs. Waarvan ik op de eerste rij getuige ben dat dat meestal tijdelijke pleisters op de wonden zijn die met een enorme planlast gepaard gaan.
Lamaar dan.

Nounou... effe rekenen... tweehonderdtwintig euro in mijn geval... dat zijn zeven sloefen sigaretten!
Tjakkaaaaaaaa!!

Uw te onkritische zapnimf