Lief,

 

Mag ik je usurperen,

vijf dagen lang?

Ter mijner recupereren,

een zaak van uiterst belang.

 

Een eiland van kussens en dons

daarin zullen we verblijven,

met niemand behalve ons

en uitsteeksels die verstijven.

 

Mekaars ritme adapteren

'ex abundantia cordis'

elkaar velerlei degusteren

ter bevordering van mijn verrijzenis.

 

Blasfemie veroorloofd

voor wie durft te derangeren,

resten der wereld verdoofd,

enkel jouws en mijns extrapoleren.

 

Dat wil ik, lief,

ons alles convergeren,

primitief, instinctief, intensief

en liefde die zal prevaleren.

We schrijven voorheen drie weken ergens.

Omtrent half vier 's nachts op een donderdag.

Mijn blitse bus was zowat het enige dat de donkere nacht doormidden sneed.

Een aangenaam gevoel wel, afgeleid mogen geraken door de passagier naast mij, toch geen kat om overhoop te rijden. Jezelf nog niks aantrekken van de ochtend die enkele uren later je dag als een vermoeide hel op het werk zou inluiden. In elkaar stuiken... daar was nog tijd genoeg voor.

Thans was het enkel genieten.

En nagenieten.

 

- "Kijk, lief... naar de blauwe schijn van de maan... speciaal voor ons."

 

Ik zocht blauwte en ontdekte ze in mijn achteruitkijkspiegel.

 

- "Shit! Achter mij, een politiecombi, met zwaailicht... Wat zit die nu zo idioot te knipperlichten naar rechts? Moet ik aan de kant of wat?

Oooh, toeme! Ik reed hier minstens zestig en mijn linkerremlicht... of het rechter, ik wil het kwijt, werkt niet! Toemetoemetoeme!" 

 

Nerveus uitrekenend, doorspekt met luide vloeken, hoeveel die 'liefde maakt blind met een specifieke blinde vlek op de snelheidsmeter' en mijn legendarische luiheid als het mijn onderhoud van de rollende gebruiksvoorwerpen betreft, me zou kunnen kosten, week ik braafjes uit naar een gat in de parkeerstrook. 

 

Net als in de film.

Twee stoere gedaanten, reuzen bijna, met o-benen en de hand schijnbaar kalmpjes laten rustend op het schietpotentieel, waggelden, edoch kloek, in hun uniformen naar ons toe, zichzelf verdelend over beide zijden van mijn hip voertuig. 

Eentje ervan greep naar een knuppel - dacht ik - en zwaaide hem opwaarts.

Ik dacht op dat ogenblik nog wel meer.

Zoals :

Of :

Of :

 

Mijn spinsels waren nog niet eens koud of er scheen een bundel lichtstralen uit die vermeende knuppel, recht op de afgetrokken kop van de pluchen hond die een knuffelbui van de jongste niet overleefd had, over een piramide van vergane kauwgombolletjes, die ik zelf nog nooit opgemerkt had, nabij de plaats van de zoon, op een verloren gewaande rondslingerende cd van 'Spring' die ik uit schaamte nog vlug wilde verbergen door er eentje van Rammstein bovenop te gooien.

De geüniformeerde flik aan de basis houdt van Rammstein, heb ik me laten vertellen en zo niet, deze figuren zagen er wèl uit of ze alle cd's plus een tattoe ervan hadden.

 

Toen doemden ze plots dreigend op aan mijn en zijn raam.

O kijk, de mijne was een schattig meiske, met een paardenstaartje en de zijne was dat broekie dat vorige zomer de aangifte van mijn gestolen fiets heeft afgehandeld. Dat manneke dat amper tot aan mijn kin reikt en waarvan ik nog vond dat die geschoren schedel hem wel flatteerde.

 

Ter bevordering van het gezellig weerzien en zijn verstaanbaarheid, lieten we beide raampjes zakken.

 

- "Wat vreet u hier uit in het midden van de nacht?"

- "Rijden? Naar zijn woonst? Hem heelhuids terug afleveren?"

- "Waar mag dat dan wel zijn?"

 

Ze waren nog niet een heel klein beetje curieus, die twee. Mijn moose mag dan al een heel aantrekkelijk exemplaar wezen... hij was nu wel aan mij geliëerd hoor!

 

- "Komt u van een feestje?"

 

Nadenkend over de definitie van 'een feestje' en of de staakwoorden 'zetel-horizontaal-kaarsjes' daar bepaald voor in aanmerking kwamen, keken we elkaar een keer veelbetekenend aan en schudden beiden een platliggende acht met het hoofd alla 'twaswelfeestmaartochnietechteenfeest'.

 

- "Dan mag u doorrijden."

 

Aaaaaaaah! Ik. Mocht. Verder. Rijden!

Geen woord over snelheid of krakkemikkig materieel!

 

Toch niet voor ik ietsjes van mijn schrikbui van daarvoor even omzette in enige assertiviteit :

 

- "Waarom houden jullie ons tegen? Stellen jullie van die pertinente vragen? Is er iets gebeurd ofzo?"

- "Neenee, enkel inbraakpreventie, meer niet."

 

Wijle weg op zijn Thelma en Louises (je mag nog kiezen met welke van de twee jij je wil identificeren, Hill)  in één vlot manoeuvre, plankgas, doorheen het oranje stoplicht, mekaar kussend en zigzaggend over de volle witte lijn stuivend.

 

Hij bespaart mij weeral een onderwerp.

Beter dan hij zou ik nooit de stress kunnen beschrijven die hier de laatste dagen ten huize zap waart.

 

 

Kus ik even mijn twee handen dat hij hier nog de enige is die in alle chaos rust kan toevoegen aan de stormen die communicatiegewijs woeden tussen de kinders en mij.

 

- "Ga studeren, je bent al naar de wc geweest, je hebt een liter sinaasappelsap gedronken, je bent al vijf keer iets komen zoeken, je kaft is een mesthoop..."

- "Mama... ga op een ander mekkeren!"

- "Zal ik je afvragen?"

-"Alstublieft... zie ik eruit als een baby?"

 

Dan komt hij, zet zich naast de ambetante puber, vraagt heel neutraal of hij haar kan helpen en bij God en alle andere figuren uit hogere regionen, het jonk zegt niet nee.

De jongste wil met hem lezen.

Mijn zoon heeft zijn halve cd-collectie al geplunderd om op zijn mp3-speler te zetten.

Krulzap wil haar wiskunde door hem uitgelegd krijgen.

Ze willen Uno met hem spelen.

Ambras ontstaat omdat ze tegelijk op zijn schoot willen zitten.

Een dubbele haag van theelichtjes worden aan de achterdeur gezet als hij toekomt.

Zijn scampi zijn om je duimen van af te likken.

De katten willen nog enkel zijn lichaam als slaapplaats, alsof ze ruiken dat hij er allergisch voor is.

Ik word helemaal warm bij het zien hoe hij zijn loopneus snuit.

Hij danst als een teddybeer met lamme armen en een potlood in zijn gat... zooooo koddig!

Voor hij naar het werk trekt, strijkt hij zijn hemd, teder alsof het een vrouw betreft.

Hij beroert mij alsof hij een hemd strijkt.

Hij beroert mij alsof zijn zenuwvezeltjes alle kanten op willen en onderwijl een mini big bang veroorzaken in zijn en mijn lijf.

Hij beroert mij, punt.

't Is een vat vol romantische ideeën (ze nu nog uitvoeren, lieverd!).

Niemand in huis die durft klagen over een tekort aan aandacht, hij lijkt ze wel in aanbieding te hebben.

 

Kortom, hij maakt van mij een melig wijf.

(D. daarstraks toen ik nog maar eens uiteen zette hoezeer ik met mijn gat in de boter ben gevallen : "Je hebt ooit gezegd dat ik je een knal voor je kop mocht geven als je ooit zo ver zou afglijden dat je melig gaat worden... dit lijkt me een uitstekend moment om je een kopstoot te geven!")

 

Alleen...

De stakkerd heeft last van kleptomanie.

Iedere dag opnieuw verdwijnt mijn tandpasta twee keer in zijn toiletzak...

 

Hij poetst dus wel zijn tanden!

Zei ik al dat hij mooi lacht?

 

Zapnimf is back in town!

Juicht allen!

Of net niet.

 

De intentie meezeulend van niet meer te krom te lopen onder de druk van het schrijven en wetende dat tijd kostbaar genoeg is om hem evenredig te verdelen onder hen die er recht op hebben, neem ik mij voor van wat minder intensief en obsessief achter dat scherm te kruipen.

Ziehier! Al meteen een goei voornemen voor volgend jaar!

Toe maar, ik doe er gewoon nog eentje bij : nog eens ongehinderd een boek lezen, ervan genieten, mijn lief het laten voorlezen (die vent heeft zo'n zachte, diepe stem... alles wat hij uitkraamt, klinkt bij mij als een geil "Ik wil je, lief, werp je in mij." En dan zwijg ik nog over wat zijn rollende rrrrrr teweeg brengt in het klotsen van mijn lichaamssappen. Frank Vander Linden is er niks tegen. Owjee, ik klink verdomme verliefd!) als ik te lui ben...

 

Reden van mijn helemaalweerzienzitterij?

Een lieve heelmeesteres heeft mij twee weken, aansluitende aan de kerstvakantie, rust voorgeschreven.

Zitrust.

Ligrust.

Doe-lekker-zonder-schuldgevoel-alle-dinkskes-waar-je-niet-te-hard-voor-hoeft-te-bewegen-rust.

Moosje... mag ik je dvd-collectie eens komen plunderen, schat?

Ramen ondertussen ondoorzichtbaar? Spijtig hè? Maar ik mag effe niks forceren!

 

Een knieblessuretje dus, dacht ik.

Eentje dat al dateert van voor de zomervakantie.

Ontstekingsremmers deden toen wel hun werk, maar telkens als ik mezelf op een dansvloer smeet, of wat hevig schudde met hetgeen zich onder de gordel bevond, betaalde ik daags nadien gelag. Wie sportief plezier wil hebben, moet pijn lijden... zoiets.

 

Omdat biljarten niet echt iets voor mij is en ik de voorbije maanden merkte dat ik toch wel de trappen nam in een heel aparte ganzenpas drong een nieuwe kniecontrole zich op. 

Nu moet je weten dat onze school een aaneenrijging is van halve verdiepjes en zitputjes als je ergens wil komen. En ik kom overal.

Gaandeweg daagde het me dat ik ondertussen een jolige attractie werd voor de leerlingen die ik ergens moest plukken, meetronen naar mijn keldertje en bijwerken... met leerstof welteverstaan.

 

Mede gedwongen door mijn vrijer, die niet meer "I love/hartje Zapnimf" in de lucht kon schrijven met mijn onderbeen tijdens het liefdesspel - en laat hij daar nu zo van houden, dat luchtschrijven (op zijn eigen blog heet dat gebakken lucht ;-), mondde het mankementje uit in een doktersvisite, vervolgens breidde het zich uit naar de afdeling 'medische beeldvorming' van het dichtsbijzijnde ziekenhuis.

Ik verheugde me al op het inhalen van twee achterstallige Humo's. Wachtkamers zijn daar uitermate geschikt voor, toch?

Helaas kwam er een naar urine ruikende bejaarde naast me zitten. Het peinzen over het waarom zulke mensen al niet lang een honderdbeurtenkaart 'wassen en afdrogen' toegestopt hebben gekregen, desnoods door een filantroop, zijn eigen kinderen, een toevallige voorbijganger, werkte niet echt leesbevorderend. En ik kan niet bukken met die zere knieschijf! Ik val flauw van penetrante geurtjes! Anders natuurlijk...

 

Toen was het mijn beurt.

Dat die twee grieten van de radiologie mij telkens 'dame' noemden, compenseerde voor geen sikkepit het feit dat ze mij niet waarschuwden telkens als dat platformpje, alwaar ik ontkleed rare houdingen moest aannemen, met een schok voor- of achterwaarts bewoog. Een minder stabiel iemand, al dan niet stinkend naar pipi, zag ik daar in gedachten al een gang gaan... onderwaarts.

 

Weerom overviel gelukzaligheid me bij de gedachte dat die slomerds nog veel tijd zouden nodig hebben om mijn sierlijke gewrichten te ontwikkelen en dat ik me eindelijk me door mijn tijdschrift zou kunnen werken.

Volgens mij heb ik een leesallergische beschermengel, want geen drie letters gevorderd, hoorde ik binnen geluidsafstand : "Heey kijk! Daar zit juffrouw zapnimf!"

Een snaakje dat enige jaren geleden nog het genot heeft gehad van door mij onderricht te worden, duwde zijn rolstoel dichterbij en toonde me fier zijn opgezwollen enkel die hij bij wat onduidelijke scoutsactiviteiten had opgelopen.

Eens onder mijn invloed uit, worden ze wel vrank : 

"Amaai, juf, jij ziet er ook niet goed uit... slaap jij wel genoeg?"

Een knoertharde stamp tegen zijn nog gezonde enkel onderdrukkend, maakte ik mij ervan af met wat nietszeggend :

"Nickje jongen, ik zie er altijd zo uit, ik kan het alleen doorgaans goed verbergen."

Bon, zoveel was duidelijk, het achtendertigschap heeft me niet knapper gemaakt.

Dat eens iemand een halt roept aan die waarheden uit kindermonden... ik ben ze zowat beu.

 

Volledig leesloos te zijn geweest, toog ik richting mijn huisarts met mijn pasverworven prentjes en begeleidend briefje. 

Een beetje te achteloos. Bij het uitstappen van de wagen, kwam ik in aanraking met een hondenweer. Ik probeerde nog "apporte!" te schallen, toen de enveloppe zichzelf ontrukte en met onregelmatige loopings zo'n dertig meter ver woei, daarbij geen enkele plas schuwende.

Mijn pasgeposeerde röntgenfotografie!

Nat!

Besmeurd!
Ver weg!

Wild dansend naar een directie waar een perron en een spoorlijn erachter het landschap elementeren!

Ten einde mijn tweedimensionale ledematen te redden van de uiteenrijting, stoof ik erachter aan.

Dat verliep zo : hinkel, pikkel, auw, sleep, stapstap, pijnscheut, strompel, pletsssh... en nog eens en nog eens, tot ik ze eindelijk uit een vettige drab kon opvissen.

 

Nog helemaal gevuld van adrenaline omwille van mijn ongelooflijk avontuurlijke leven, luisterde ik naar de woorden van mijn dokter die het ziekenhuisbriefje voorlas :

blablabla... DEGENERATIE... blablabla.

De-ge-ne-re-ren!

In de fleur van mijn leven! Eindelijk de leeftijd van mijn seksuele top bereikt! Nog zoveel fuifjes en feestjes te gaan (al had ik dat van zaterdag beter overgeslagen, me dunkt)! En dan te moeten aanhoren dat ik versleten ben.

Met kalk en artrose.

Met grillige knieschijven die achteraan schurken tegen het gewricht.

Met holtes die te dicht drukken zodat de meniscus te weinig plaats heeft.

O jeuj! Wat veel!

En allemaal vervat in twee knieën.

 

De oplossing, die er eigenlijk geen is, was simpel. Behalve een handvol pillen en wat rust kreeg ik van mijn geneesdame één woord mee. Kordaat en gedecideerd uitgesproken : 'vermageren'.

Twee eigenlijk, ze bedacht het nog met het voorvoegsel 'drastisch'.

O help!

Naast fuifjes heb ik minstens nog evenveel taartjes, etentjes, chocolade, chips, kaas en nu even van consternatie vergeten lekkernijen te gaan!

O help in het kwadraat!

 

Hmm... anderzijds, nu ik een jonge potige kerel heb kunnen strikken... zou die mij niet uit liefde iedere avond de trap willen opdragen?

 

Losse plots associërende gedachte tot slot : Als Atlas de wereld droeg, waar stonden zijn voeten dan op?

Iemand?