|
Duvel sprak :
"Als het niet over sex gaat , gaat het over eten.
Waarom dan dat nutteloze gezwets over Egypte er tussenin ,. Lekker chillen,
smikkelen, smakkelen en smullen straks
(cit: Jo met de Banjo)"
Beste Duvel,
Hoo hoo hoo! Weeit e minit!
Laat ik het voor de verandering eens over Jo met de Banjo hebben!
Jaahaa, zelfs dàt kan ik!
Beetje kwal, die Jo. Misschien eigen aan de naam, want ik ken er nog een die de uitstraling van een weekdier heeft.
Zo stuurde hij - 'mijn' Jo, dat is - ooit rond middernacht naar mijn totaal onschuldige vriendin en tevens ex-vrouw van het sujet, een sms terwijl zij de resten van wat ooit op de dis prijkte aan het verteren was in beter gezelschap dan de voorbije vijftien jaar, die ongeveer hetvolgende bevatte :
" Gij behandelt mij als vuil en zo wil ik niet langer leven."
Nounou, als dat niet kan tellen qua gemoedsrustverstoring wanneer je net aan het feesten bent!
Vlak daarna volgde er nog een :
"Oeps, verkeerde manipulatie, sorry! Groetjes!"
Nogmaals nounou... oelewapperigheid is van alle tijden! Vrouw één en vrouw twee verwart in het adresboek, het kan gebeuren. Maar eerst bij Jo's dus.
Mijn kennismaking met Jo met de Banjo was echter ook niet van een naar huis te schrijven allooi.
Hoe die vent het ooit geschopt heeft tot opwarmer van een publieke menigte is me een waar raadsel. Toevallig bevond ik me enkele weken geleden ergens verstopt in dat publiek.
In de 'Met' ergens te Vilvoorde. Opnames bijwonende van 'De rechtvaardige rechters'.
Over manipulatie gesproken!
Ikzelf had de chance dat ik mocht stoelzitten. Op de laatste rij. Eigenlijk op de vierde laatste rij, maar bij gebrek aan handenklappend volkse mensen, haalden medewerkers alle zitplaatsen achter onze ruggen weg, terwijl een kwart van ons gezelschap - huphup - de trap weer werd opgejaagd om aan de ballustrade, vereeuwigd op beeld, mooi te gaan wezen.
De arme stakkerds, iedere keer als de camera-arm hun richting wees, dienden zij zich met een troepje van maximum vijftien koppen en wat eronder hangt, zich te verkassen naar de trap en weer terug, en nog een keer, en nog eens... Een heuse joelende en applaudisserende massa op je tv hoor, daar niet van.
Wij als gelijkvloersen mochten evenzeer platvloerse vettige lachjes produceren.
Een kolfje naar mijn keel!
Ik hikte, bulderde vullingenbloot, floot vingersgewijs, grinnikte de boel bij mekaar.
Wel een beetje jammer natuurlijk dat het op bevel was en los van wat er zich daarvoor tussen die rechters afgespeeld had. Ze zouden onze gezapige geluidjes er wel tussen monteren nadien.
Hadden wij even geluk!
In plaats van drie rechters en een weer heerlijk sexy Jo van Damme, (Oh, merde, ik trek alle bovenstaande kul over Jo's weer in, want deze overstijgt het mandom echt wel als de Hindenburg - de ontploffing die ontstond, voelde ik tot in mijn schaamstreek... dat brilleke! Dat brilleke!) kregen we er vijf voorgeschoteld : dinges, dinges en dinges oftewel Bert 'weelderige snorremans', Alain 'ik ben de grappige broer van', Marc 'ik kan alle kanten opkijken'beau (alles behalve een beau, als je het mij vraagt. Niet dat iemand iets aan mij vraagt tenzij : "Mama, wanneer is mijn broek gewassen?", maar soit, niet geplaagd door enige schroom, geef ik het toch maar mee.), Brik 'mijn rol is hier onduidelijk' en dinges dus die me geheel ontschiet na zoveel weken.
Outfits werden verwisseld, rechters ook, want we maakten twee stukken aflevering mee. Deel één en drie van wat de beeldbuiskijker nog diezelfde avond zou kunnen aanschouwen op zijn scherm.
Kort op de actualiteitenbal spelen heet dat, al kon je het ook benoemen als met de ballen van Jean-Marie Dedecker en Tom Boonen rammelen.
Er wordt gewoon verondersteld dat er geen aandachtige kijkers meer bestaan die zouden kunnen opmerken dat achtergronderige hoofdjes tijdens de uitzending ineens verwisseld worden.
En dan het middenstuk van wat de komende week uitgezonden zou worden. Met een Zweedse kok waarvan ik nog nooit had gehoord, laat staan geproefd. Het was alvast niet die van de Muppetshow.
Op tv is het allemaal grappiger, neem het van mij aan.
O teleurstelling... die onweerstaanbare naturel van Jo Van Damme, bleek er een geveinsde te zijn. Zelfs de 'euhs' en de 'ohs' kon ik mee aflezen van de autocue, maar hij blijft natuurlijk een af te likken manspersoon. Dat brilleke! Dat brilleke!
Het ware allemaal nog te doorstaan geweest, als die flauwe plezante met zijn banjo zich er niet steeds moest tussengooien met een mengelmoes van uitleg, slaapverwekkende moppen en een steeds wederkerend pedante "Sssst sssst."
Zal ik ter afsluiting als de vleesgeworden posiviteit toch nog iets goeds meegeven?
Welja, want zo ben ik dan wel weer.
Het zaaltje had een sfeer die aangenaam ademde.
Het acapellakoor tussendoor was het beluisteren meer dan waard, al hoefde dat laatste nummer echt geen drie keer gezongen te worden, gasten.
De rechtse doet me altijd aan Ramsey Nasr denken en ook de linkse kwam me bekend voor. Tot iemand me inlichtte dat het dinges is van 'Het Eiland'.
Dinges... excuseer... mijn innerlijk namenbestandje laat het vandaag afweten.
27-12-2006, 11:51 geschreven door zapnimf 
|
