Enkele ochtenden terug :
Bij het ontwaken voelde ik een vervelende kriebel ergens aan de zijkant van mijn rug.
Als het kriebelt moet je sporten.
En geen atletiekpiste, zwembad of koersfiets in de buurt natuurlijk.
Bij nader onderzoek zag ik moossie en mijn bed. Met deze povere attributen moest ik het dan doen. Van de nood een deugd makende, sportte ik me (en hem) in een wip klaarwakker. Zeg nog eens dat er geen grein sportiviteit in mij zit! Trek uw woorden terug! En rap!
Meteen daarop stak die kriebel weerom de rug op. Ik keek nog eens veelbetekenend naar mijn partner, maar één oogopslag was genoeg om dat vurige idee geruisloos te laten varen. Weg van Moose, richtte ik mijn blik dan maar naar de spiegel en mijn achterkant.
O kijk... een bloedend moedervlekje.
Owjee... iets dat lijkt op een melanoom.
O help! Ik ga sterven! Mijn voormalig schoonvader is me daar al eens in voor/heengegaan! En die van mijn zus ook!
Hill sommeerde me nog diezelfde avond mijn huisdokter te gaan opzoeken.
Zoals dat gewoonlijk voorvalt bij onschuldige jonge mensjes als ikzelf, verwikkeld in een doodstrijd, komt pech nooit alleen. De jeuk verspreidde zich in een mum over het gehele geteisterde lichaam bij het lezen van het briefje dat over de bel geplakt was van mijn heelvrouw :
"Heden geen consultatie. Wendt u tot dokter huppeldepup, telefoonnummer..."
Jaaaaa zeg... alsof haar griepje of familiale omstandigheid kon opwegen tegen mijn reeds bijna door huidkanker verteerde lijfje. Dunkend, hippend en mijn onderlijf in kronkels draaiend van de niet meer te harden jeuk begaf ik mij in mineur terug naar huis. No way dat ik mijn reliëfvlek zou laten bepampelen door een wildvreemde!
Een nimf bedenkt zo wat als haar laatste uren geslagen zijn.
Welke cd's Hill wil erven bijvoorbeeld.
Welke roddels er over mij zullen circuleren aan de koffietafel.
Of dat de dermatoloog - de wrattendokter zoals hij hier genoemd wordt - op woensdag een vrije consultatie heeft. Ik zou mij meteen beraden bij iemand gespecialiseerd, iemand die mij misschien nog zou kunnen redden als hij vroeg genoeg het mes in mijn teerbemind middel kan koteren.
De euforie over mijn zelfgevonden knappe oplossing verdween als sneeuw voor de zon toen ik zeventien mensen telde die met hun minuscule kwaaltjes precies die woensdag ook persé hun vel wilden laten controleren. Pfoeh!
Een paar uur over huis gaan mocht niet van de strenge secretaresse achter de balie. Noodgedwongen zonk ik neder op een miniatuurkrukje voor meegebrachte peuters want alle behoorlijke stoelen waren ingenomen door norse anderen. Stilletjes hoopte ik dat dat plastieken Ikea-ding spectaculair zou krakploffen. Die muffe ruimte - doordeweekse brave zielen kunnen toch stinken als ze boventallig gepropt worden op een paar vierkante meter - kon wel wat opleving gebruiken... iedereen zag eruit alsof er in de nabije toekomst stukken uit gesneden zouden worden.
Overwelmend! Overwelmend!
Overwalmend ook.
De volgende drie uur hield ik me bezig met :
a) het bemachtigen van een normale zitplaats. Dat kostte mij slechts één vettige blik naar iemand die na mij binnenkwam en even dacht dat hij de pikorde van eerstgekomene kon in de war sturen.
b) door mijn mond ademen om luchtjes te vermijden via het reukorgaan.
c) mijn meegebrachte Humo lezen.
d) mij afvragen of iemand het verdekke gewaagd had van een scheet te laten en wie die sadistische onbeschofterik dan wel kon zijn.
e) nog meer door mijn mond inademen
f) de andere klanten taxeren en gissen wie van de zeventien met schurft zou kunnen rondlopen
g) bijna flauwvallen
h) zweten en daarmee mijn bijdrage aan de stank volbrengen
i) fel verlangen naar een sigaret
j) fel verlangen naar moose én een sigaret
k) het laatste half uur de seconden tellen
En toen hoorde ik mijn naam afroepen! Hoezee!
De huidspecialist keek vijf seconden naar mijn opgezwollen sproet en verklaarde plechtig :
"Niks aan de hand, mevrouw, volkomen onschuldig. Dat is dan 30."
Waarop ik luidkeels in lachen uitbarstte.
Surrealisme troef!
(Maar toch ook een beetje opgelucht hoor.)
25-01-2007, 00:00 geschreven door zapnimf 
|