Eindelijk tijd voor echte congé. Tijd waarin je nog niet weet wat je de komende uren zal uitvreten. Dat soort. Net terwijl ik dat genot laat doordringen tot in mijn diepste vezels, komt Hill met zijn volgende grote project af. Hij wil verhuizen. Naar hier. Duh! Hij woont hier potverdekke al acht maanden!
Tijdens stap één worden al zijn boeken in zes wasmanden naar dit huis verkast. Ik bekijk zijn honderden cd's en evenveel dvd's en vecht tegen de opkomende depressie die als een kermis tekeer gaat tussen mijn oren. Nooit nog leg ik het aan met een gecultiveerde vrijer! Tevens vervloek ik de dag dat ik mij een auto aanschafte die half zo groot is als de vorige.
In de betere tekenfilm zouden er nu dollartekens op mijn oogbollen moeten flikkeren van de toekomstig te innen huurgelden, maar ik geraak niet verder dan vloerwissers, stofvodden en vuilniszakken op het netvlies. Het is een fobie en er zal vast en zeker een naam voor bestaan.
Mijn lamlendigheid staat haaks op de energie die mijn geliefde spuit. Letterlijk. Hij sorteert en niest. We ontdekken een hardnekkige stofallergie bij de arme duts. Het snot druipt doorheen het hele huis. Dat komt ervan als ik de boekenplanken zo moet reorganiseren in dubbele rijen en in verborgen kisten zodat zijn vierhonderd stuks leesvoer ook nog bij kunnen. Belegen stof dwarrelt zo van de plumeau in zijn neusgaten. Hij bindt een zakdoek en vervolgens een kussensloop om zijn neus. Niks helpt.
De dag dat de dvd's en de cd's de oversteek naar zapdorp maken, opper ik om een stuk bij te bouwen. Kwestie van zijn cultureel erfgoed een plaats te bieden. Hij stelt een Ikeakast kopen voor, de gierigaard.
We opteren dus voor :
- het kastje achter de zetel verhuizen naar de speelruimte op de zolder (eufemisme voor overloop met kinderrommel)
- nieuw en groter kastje achter de zetels voor zijn cd's
- manden met schoolgerief leegmaken en voorzien van dvd's
- schoolgerief laten rondslingeren tot we daar een bestemming voor hebben gevonden
- wandkast vervangen door een grotere (zijn servies! zijn gourmetstel! zijn espressohebbedingetjes! zijn speciale bierglazen! Alles wat ik nu nog vergeet!)
- huidige wandkast (van mijn grootmoeder) verplaatsen naar de overloop op eerste verdieping
- matras en staande lamp kopen nu we toch op de koop trekken en als we daar dan toch zijn, een lichtere dons want de hitte onder deze maakt van ons bed meer dan eens een zwembad.
- grote kuis in de keuken en mijn potten vervangen door die van hem
- tweede kleerkast uitruimen en wat er nu inzit proppen in spleten en kieren in andere kasten
- zijn meubels krijgen een prominente plaats in de living van zijn ouders
Jaja, allemaal zeer uitgekiend, maar mijn humeur gaat erdoor niet noemenswaardig op vooruit.
Twee dagen later maken we een driedubbele toer bij Ikea, een keertje kijken, een keertje langs het restaurant en een keertje kar vol laden. Kastje gevonden, acht manden voor in kastje erbij, matras, dons, sloop, kist voor in de badkamer, schoolbord voor minizap (die acht juli jarig was). We trappen in de val die menig koper ons al ongetwijfeld heeft voorgedaan : we vergeten dat ik niet meer met een monovolume over het Belgische wegdek rol. We puzzelen en laden uit. Puzzelen en laden opnieuw uit. Verzetten de autozetels tot minimale beenruimte en proberen nog een keer. Na poging vijf kan het kofferdeksel dicht, Hill plakt dan wel met zijn gezicht tegen de voorruit, heeft daarbij het laatste onstapelbare mandje op zijn schoot en ik tors een opgerolde matras op de schouder. Zo heerlijk misvormd gekronkeld staan we vast in de avondspits op de ring rond Antwerpen, met god en klein pierke die ons uitlachen. Moose vindt dé oplossing om te ontsnappen aan alle grijnzende blikken die ons te beurt vallen : hij zet het rieten mandje over zijn kop. Slangenmens met slappe lach en struisvogelidioot op de baan gezien? Dat waren wij.
En dan moest zijn kleerkast nog uitgesorteerd worden.
Minstens dertig pyjama's waar zelfs Garry Glitter zijn neus voor zou ophalen, duiken op. Hij die steeds puur natuur slaapt, vindt het nodig om te gaan bakkeleien over de kwaliteit van sponsen stofjes in psychedelische tinten, met verduurde elastiek.
Hawaïaanse hemdjes van de jaren tachtig worden door een lichtelijk ontredderde Hill terug uit de zak voor spullenhulp gevist en als hij even niet kijkt er weer ingemoffeld. Je zal maar die ene arme duts wezen die uit de bak van de hulporganisatie Hills garderobe aangereikt krijgt! Mijn compassie is echter nog niet zover gevorderd dat ik toegeef aan Hills smeekbeden om toch die trainer in geel, blauw en rood mee naar huis te pakken. We laten ons nog wat meeslepen in het betere duw- en trekwerk met hemden die eruitzien als de tafelkleedjes van een tirolerfeest. "Dat is al lang uit de mode!" "Niet waar!" "Wel waar!"
Enfin, elf zakken gaan de kledingcontainer in en de rest belandt in de vrijgemaakte kleerkast.
Toen vonden we het welletjes.
Hill niest nog steeds, mijn ingebeelde verhuisstoornis heeft een pauze nodig en in augustus heeft hij weer twee weken vakantie voor het vervolg.
Ojee! Hij wil dan zijn knuffelbeesten meepakken.
14-07-2007, 14:22 geschreven door zapnimf 
|
