Er zijn zo van die stelligheden.

Eentje keert hier in lijve zapnimf maandelijks terug.

Het offensief van de oestrogenen noemen anderen dat ongemak. Ik zeg er gewoon dikke knudde tegen.

Dikke knudde manifesteert zich vooral door korte huilbuitjes. Voor niks. Voor alles.

 

In de Colruyt staan bij de blikken gesuikerde melk is genoeg om tranen te laten voor wieweetwat.

Hill die een keer naar mij wijst en het is van datte.

Telefoon krijgen van de politie dat ze zoons fiets hebben teruggevonden, resulteert in oognat.

Als ik probeer te verwoorden dat ik het zelf ook op mijn heupen krijg van mijn geween, geraak ik niet verder dan 'boehoehoeoe' en snottebellen.

Dat het regent, dat de droogkast nog altijd kapot is, dat mijn boek in mineur eindigt... jaja...

Of bij de aanblik van wat die katten weer aanrichten... hun excrementen liggen dan wel op de juiste plaats, maar ze vinden de grote bloempotten lollig om als speelzandbak te gebruiken... oh neen, toen moest ik toevallig niet blèren, toen dacht ik alleen maar : jullie rotkatten, kan ik weer gaan stofzuigen.

Bij het besef dat ik aan het stofzuigen ben zonder stofzuigzak (ze zijn op!), drup ik er weer wel lustig op los.

 

Nounou, ik ben me er eentje! Een huilebak-eentje.

Weten dat het morgen over is, of overmorgen, of in het slechtste geval in de nacht van overmorgen naar overmorgenover, helpt nauwelijks. Dat is als na een echtscheiding/miskraam suggereren dat je nog jong genoeg bent om... om watte ja?

 

"Kijk", probeert hij me op te fleuren, "wat ik hier nog vind... de kussensloop die we op het marktje in Dranouter hebben gekocht." Hij draait het ding rondom een kussen en ik lees...

 

 

Joke van Leeuwen

Waarop ik een mini-overstroming veroorzaak in onze slaapkamer.

Zucht, ik wou dat ik een vent was...
Of toch maar niet... kijk, het is al over!

Een pendelbus is doorgaans een noemenswaardig initiatief. De Lokerse feesten hebben er eentje. Laatste rit terug om half drie 's nachts. Dat is dan toch balen als je ze om 02.22u voor je neus ziet vertrekken om nooit meer terug te keren. Dan weet je de auto een keertje exact staan, is het vier kilometer verder.

Een onverschrokken iemand - uw nederige nimf om precies te zijn, nadat ze iets opving van "dat wordt dan een wandelingetje in de nacht" - wierp zich in puurste radeloosheid voor een wagen. Een techniek van liften die best redelijke resultaten scoort als je hem nog kan navertellen tenminste. Het vehikel werd bestuurd door een rasechte Lokerse autochtone schone die mijn smartverhaal over mijn knie en mijn slechte vrienden die hun sportiviteit aan mij wilden opdringen, al na vijf seconden onderbrak en teken deed dat ze vier plaatsen kon aanbieden. Het lieve kind maakte een ommetje met ons tot bijna tegen de motorkap van onze wagens.

 

Hoe het die andere tien tevergeefs wachtenden aan de bushalte is verlopen? Geen flauw benul, we hebben in het voorbijrazen nog eens vriendelijk gewuifd. Moge een goede verstaander dit gedrag als voorbeeld nemen.

 

En Fischer-Z, vraagt u zich (al dan niet) af. Euh... ik was alvast niet alleen die het programma niet goed gelezen had.

"John Watts is not Fischer-Z and Fischer-Z is not John Watts." snoerde Johnny de bebbel van iemand uit de meute die driekwart optreden lang "Marlieeeeese!" jankte. Plaatsvervangende schaamte was vanaf toen geen loos begrip meer voor me.

Bijgevolg konden we op onze kin kloppen. Afgezien van een verwrongen versie van 'The Worker' bleven de vroegere hits achterwege.

John Watts is een hufter. 

     

 

Jubelde ik gisteren iets te enthousiast over Sinéad O' Connor? Kan ik dat nog terugnemen? De meid kreeg het op haar heupen van het geklooi van het wezen dat achter de mixtafel aan het experimenteren sloeg en zij was niet alleen. Sommige nummers waren het aanhoren niet waard. Eerlijk gezegd, behalve een handjevol bekende songs, klonk alles van het mens krak hetzelfde. *Geeuw*

Ook Admiral Freebee vond ik de twee vorige keren dat ik hem in het echt heb mogen beluisteren, beter.

Absynthe Minded viel dan weer wel reuze mee, zo goed zelfs dat ik er een tukje op gepleegd heb.

 

Maar de randanimatie was geweldig! Drie haaimannen met fijngevoelige choreografietjes, steltlopers alsof ze recht uit het atelier van Panamarenko kwamen gezeild, de stofzuigerventer die eveneens veel nonsens verkocht en het 'mentale wereldwonder' dat ons in een piepklein tentje lokte en ons veel veel veel zweet ontlokte.

 

Inventief zijn ze genoeg, die Dranoutronauten. Standjes om je door kortgerokte plaatselijke schonen in te laten smeren, een afkoelruimte met stuifwater dat - o hitte - reeds verdampte vooraleer het je nek kon bereiken, een zweefmolen, maar de leukste frats was die van het plaatselijke kringloopcentrum. Mannen konden er hun sokken ruilen voor een luchtige rok. Die meneren kon je van ver herkennen over het ganse terrein. Daarnaast hadden ze een soort openbare douche geïnstalleerd (waterstraaltjes die als een fontein uit een nepgrasperkje spetterden), gegadigden kregen gratis zwemkledij ter beschikking, het liefst in felle kleuren en bedrukt met een jaren '70 bloemetjesboeket en vanuit het kleedhokje werden ze door noeste medewerkers eerst met zwabbers ingezeept en na de douche vervolgens weer netjes afgedroogd. Dit was lachen, maar echt gieren werd het toen een kerel, die ik in een dagelijks taalgebruik in leder op een Harley Davidson zou situeren, zijn talrijke tattoos aan de toeschouwers showde in een vijf maten te groot afgrijselijk damesbadpak. Zijn baard, een exemplaar waar die twee baardapen van ZZ Top stikjaloers op zouden zijn, was bijeen gebonden met een stuk of wat dezelfde elastiekjes in een flinke worst haar. Hij veerde nauwelijks op van de onderwaartse stralen.

 

Een festival ondergaan is boeiend, maar proberen er vandaan te geraken is nog veel spannender!

Hill zou even de auto op de parkeerweide voor ons opsnorren, dan konden V. en ik onze konten (en knieën) een rustpauze gunnen op de rand van een vangrail. Slechts twintig minuten later zagen we hem terug. Zonder voertuig. Zijn oriënteringsvermogen van nul komma nul speelde hem nog maar eens parten. Ik leende mijn vriendin uit om alzo toch nog ooit uit dat dorp weg te geraken. Ondertussen kreeg ik het gezelschap van vriendelijke dames, van geblesseerde heren, van de politie en allemaal werden ze eerder opgepikt als ik. Zij stonden geparkeerd in rij veertien, of zeventien, of dertig. Het was dan dat het me begon te dagen dat wij geen rijen hadden geteld. Tienduizenden bezoekers... en heel hun zwik rollend materieel rondom de onze geparkeerd... het gehalte paniek in mij steeg met stip. Een half uur tikte weg. De gee-es-em zat in de rugzak. De rugzak zat op de rug van Hill. En wie weet waar Hill ondertussen zat?

 

Een jonge vrouw zag in mij een routeplanner en vroeg of ik wist hoe men van Gent naar Dranouter geraakte. Aangezien ik tijd op overschot had, somde ik op : Gent, Kortrijk, Ieper, Dikkebus, gele pijlen met 'D' volgen. Het arme schaap was er nog erger aan toe dan ik. Haar chauffeur was verdwenen, mét auto en zonder mobieltje. "Jamaar", hield ik haar tegen toen ze een vriend wilde bellen om haar te komen oppikken, "als mijn chauffeur er ook niet vanonder muist met mijn vriendin, kan je gerust met ons mee, wij rijden over Gent naar Antwerpen."

Iemand gelukkig maken... 't is toch zo simpel. Zo simpel als een wagen beloven die er maar niet aan wil komen.

 

En wat deden de vriendenschaar V. en Hill ondertussen?

Spelletjes. Iedere rij auto's aflopen en maar drukken op die autosleutel. Bij knipperlicht kwam het erop aan om met een aantal personen om het snelst ter plaatse uit te maken wiens sleutel overeen kwam met het slot. Eentje viel af, de rest speelde het spel opnieuw in een van de volgende rijen.

 

Om half drie waren ze eindelijk uitgespeeld en kon ik mijn pasverworven lifster voorstellen : ons Valerie met vermiste chauffeur uit Gent! V. is zelfs wakker gebleven tot in Gent. Een unicum!