Mijn goede lijf onthapert gestaag. Behalve enkele prikkelende knetters net voor ik de vulva van de wc-bril krik, functioneer ik weer als vanouds. Ter mijner recuperatie heb ik in twee dagen zon 'De Engelenmaker' van Stefan Brijs uitgelezen. Een krachtig medicijn is dat, moet u zeker ook eens toepassen.

Het weekend belooft een ingewikkelde constructie te worden, ieder gezinslid dreigt tegelijkertijd op een verschillende plaats gesignaleerd te worden. Hill zit nu hondervijftig kilometer hier vandaan, zijn mooiste melige blikken te werpen in de lens die het huwelijk van een ouwe maat registreert. Laat ik die twee mensen vanop afstand gelukwensen : Proficiat Butchamon en I.! Bezint eer ge... (rest gecensureerd). 

 

De rest van de familie wordt verdeeld over het schoolfeest.

Voor de kinders begon dat gisteren al, de drie jongsten wilden de kinderfuif niet missen, de oudste had afgesproken met haar voormalige klasgenootjes op de jongerenfuif. Daar moesten bomma en bompa weer ingeschakeld worden want wij hadden onze centen reeds gespendeerd aan een voorstelling met An Nelissen, Janine Bischops en Mitta Van der Maat : Het goede lijf.

 

Veel positiviteit wil ik daar niet aan vuilmaken. Kleffe boel is zowat het eerste dat in mij opkomt als ik die vertoning moet beschrijven. "Janieeene, met welk deel van je lichaam ben jij niet tevreden? Ooo An, éwel, mijn borsten, ik krijg mijn vestjes niet dicht. En jij An? Die buik van mij, die baart me zorgen." 

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om meer gericht een buik bij An Nelissen te ontdekken. Ofwel was Nelissen ongegeneerd aan't liegen ofwel pleegden mijn ogen bedrog. Om me ervan te vergewissen dat niet ik maar zij hallucineerde, gleed ik af naar mijn eigen glooiend stuk vlees en ik was meteen weer gerustgesteld over de definitie van 'buik'. Door de geringe beweging die ik hierbij maakte, klakte het zitje naar voren en hetzelfde ogenblik kon ik mijn kin loswrikken uit de scheiding van de twee zetels voor mij. Tenminste, dat had ik gekund als mijn armen en de rest van de bodymassa niet in een vreemde kronkel geprangd zaten tussen de gekantelde stoel en de rugleuningen voor mij. Er was een Hill voor nodig om mijn gereten stukken terug te takelen tot de oorspronkelijke opstelling. Eén schietstoel in die hele zaal en wie had weeral het voorrecht om haar kont erop te positioneren? Het bleef niet bij één keer kantelen, maar een gewaarschuwde vrouw zet haar gebeente dan schrap en dankt niemand in het bijzonder dat ze nog niet aan osteoporose lijdt.

 

Tjonge tjonge. Als de vriendinnen en ik het over ons gevuld vel hebben, zijn we duizendmaal grappiger. En geloofwaardiger. Gelukkig maar, want als ik meer dan die zeven keer hard had moeten lachen, was ik geheid tot tegen het podium gekatapulteerd door die stoel.

De drie dames op het toneel kwamen ons dus diets maken dat we gewoon content moeten wezen met onze lichaamsbouw. Dat moet je dan vernemen uit de bek van Mitta Van der Maat, die volgens de twee bronnen links en rechts van mij, alles al heeft laten verbricoleren onder de nek wat zowat mogelijk is. De fakester! 

 

Moossie zat er als enige man in ons gezelschap van zes wat kalm zweterig bij. Niet zo verwonderlijk, wij zaten zowat tegen het plafond van de zaal alwaar de temperatuur de veertig graden oversteeg. Stilzitten en zweten was de boodschap. Iedereen pufte zowat verlangend naar het einde. Plots zie ik mijn lief met mijn trui zijn zweet absorberen. Minstens drie keer!

"Maar zap, ik snoof enkel jouw geur uit de trui. Transpireren? Moi?" drupte hij als antwoord op mijn elleboogstoot. Duhh! 

 

Voor wie het nog niet doorhad, 'Het goede lijf' was (voor mij) een dikke teleurstelling. Een zooi clichés die de enkels van 'De vaginamonologen' en 'f*ck you' niet eens benaderden. Kort gezegd : Tetten, bilkaken en vetrollen zonder clou.

Uiteraard mag u er anders over oordelen.         

 

Wij zijn gisteren op tv verschenen. Gezien?

Geen erg, wij ook niet. Het betrof een item van 'Koppen' over de dialectpop met de fixkes erin. Aan dat groepje heb ik eerder al eens een klein schrijfstukje gewijd. Die gasten wilden vorige zondag persé in eigen streek optreden, op Grosso Modo, de kleinschalige festigezellige tegenhanger van Mano Mundo. Jaja, en Hill en ik gaven daar ook een showke weg, hetzij iets bescheidener : een pasje naar links, een pasje naar rechts en eens schudden met het gat. Bon, dat was dus temidden een eveneens wiebelend publiek op de tonen van een reggaebandje, waarvan de naam mij is ontglipt omdat we het op dat moment te druk hadden om die oude wijven te ontwijken die massaal neerwaarts vielen. Op de muzikale deuntjes van de fixkes, waar driekwart ook aan mij verloren is gegaan omwille van een ontmoeting met een kennis wiens vader recentelijk overleden is en dat onderwerp kon ik moeilijk cumuleren met geconcentreerd muziekbeluisteren. Op Buscemi! (Bij nader inzien enkel op Buscemi dus, dat amateuristisch gedans van ons.) Buscemi was super. Dat had ik al eens eerder mogen ondervinden op Maanrock, te Mechelen, enkele edities geleden. Wat ik toen gegeten had, vraag het me niet, maar ik geraakte zowat in trance.

Grosso Modo is meer dan wat flarden muziek op een kluitje. Het betekent ook gratis sfeer met zo'n veel te duur wereldprullariamarktje, een tentoonstelling, het bezichtigen van het asielzoekerscentrum waar het zich allemaal afspeelt, kinderanimatie, exotisch eten en vooral veel rare snuiters die heimwee hebben naar de hippietijd. Of ook niet, ik beoordeel nu maar zonder kennis van zaken lukraak op uiterlijke kenmerken.

Helaas, er is ons daar niks abnormaals overkomen waarover ik zou kunnen berichten.

 

Maar de vraag was : waarom hebben wij onszelf gemist op één?

Omdat wij 'Peking Express' niet wilden missen tiens. De laatste aflevering van een reeks waar Hill en ik een nieuwe woordenschat hebben uit gepuurd. 

Zo had je Paul en Pascalle, deze laatste heeft de hele lifttocht door lopen emmeren tegen de arme vent. Niet echt iemand om compassie voor te kweken als je ze weer eens tegen de vlakte zag vlammen. En dat deed ze. Met verve. Liep ze al mekkerend wandelend en tegelijk adem happend, verdween ze midden in een zin - ploef - diagonaal uit het beeld. Gevallen. Of springen uit de laadbak van een vrachtwagen : kwak, tegen de korst. 

Gemene luitjes als wij zijn, hebben we daar uit leedvermaak toch wel een kwartier mee volgegniffeld.

Sindsdien, als er in huis iemand tegen een deur keilt, een schuiver maakt, onvrijwillig botst met een van de ledematen tegen een hard vlak, is er telkens wel een ander die reageert met : "O? Deed je een Pascalle?" 

Er wordt hier wat afgepascalleerd! 

Of neem de olijke extra wapperende extroverte homo Egbert. Er is mij hier al eens verweten dat ik niet zo 'Egberts' moest doen.

Intussen is die vocabulaire ook al van toepassing op personen die dichter bij ons staan.

"Ik heb vandaag een Debby gedaan!" (lees : ik zag rommel en ik heb hem voor één keer meteen opgeruimd.)

Vriendinnen onder mekaar : "Doe niet zo Nadinenerig!" (een koekje of stukje chocolade heel langzaam opeten).

"Sorry, ik deed een Lucinda en nu blijven de nichtjes slapen." (Niet durven weigeren of nee zeggen.)

 

Als u me wil excuseren, dan ga ik nu een zapnimf doen (*).  

Een lijstje 'to do's' bij mekaar sprokkelen is alvast minder arbeidsintensief dan de uitvoering ervan.

 

We hadden nog één week te gaan en behalve de hof was er nog niks in orde. Een koopsessie langs enkele doe-het-zelf-zaken had een bbq, een parasol, twee partytenten en een vijverpomp opgeleverd. De parasol hebben we mogen terugbrengen, de pomp liet het de dag voor de communie afweten, en de partytenten waren van het knulligste soort ooit om in elkaar te steken. Brol, je reinste brol was dat. Ok, de prijs was er dan ook naar dat je vanop afstand had kunnen ruiken dat ze niet zichzelf zouden ontplooien, maar ik bespaar u ons gesukkel tot diep in de duistere avond. Die ene die hier nog lag was zo mogelijk nog erger. Een hoop roestige buizen naar alle kanten verwrongen en van dien aard dat we er kop noch staart aan kregen. Mijn intuïtie verklapte me dat er vanalles niet klopte : te veel materiaal, plastieken hoekpunten die niet vier maar vijf buizen moesten verankeren, bouwplan onvindbaar... Ik begon te vrezen dat dit allegaartje de overschot van het samenraapsel was van alle partytenten die hier in het verleden de lucht in gevlogen waren (minstens vier) en die we achteraf tientallen meters verder als één asymmetrisch klimrek op zijn kop moesten demonteren en meegeven met de mannen van het oud ijzer.

Na een tiental minuten als twee doofstomme apen iedere buis te hebben betast, vloekte ik mezelf een weg naar de doos om mijn woede op te bekoelen, toen ik plots een fotootje erop geplakt zag van een dubbele partytent. Dat was een verrassing! Hoe ik ook het geheugen pijnigde, een dubbele partytent kwam er niet in voor. Een mens kan wat verdringen in zijn leven, zeg. Het puzzelen werd meteen een stuk duidelijker, doch het heeft ons toch nog enkele liters zweet gekost te midden van de regen die niet wilde ophouden.

 

Zij die mij verwekt heeft, drong bij ieder onderonsje aan op de noodzaak van enkele nieuwe stukken kledij wilde ik niet in schande vallen. Kleren kopen, gruwgruw, een hekel heb ik eraan, maar omdat ik niet goed kon inschatten of in schande vallen wel of niet erger was, plande ik dinsdagnamiddag in om alvast aan die schande te ontkomen. Kledij bemachten gaat bij mij meestal zo : een vriendin geeft door waar ze zelf op uitgekeken is en daar loop ik dan een jaar of twee mee te pronken. Dat scenario moest ik deze keer overslaan. Het werd Roosendaal, een stadje net over de Nederlandse grens dat één winkeltje heeft waar ik meestal wel iets vind waar ik de komende tijd mee over straat durf lopen. 

Zoals dat wel eens meer gaat met zaakjes waar je niet van jubelgevoelens overloopt, stelde ik de daad uit. Eerst wachtte ik op Hill, (een handlanger is nodig opdat ik niet in mijn onderbroek naar een maat groter moet gaan zoeken) daarna reed ik het gras nog even af, toen bleven we nog wat hangen op het terras en uiteindelijk kwamen we in beweging richting Roosendaal. Er wachtte ons een meevaller, een gevuld rek met kortingen tot 50 %. Ik nam en nam en nam en laadde de arm van Hill hoger en hoger. Een klein half uurtje later zeulden we de hele berg mee in het pashok. Nauwelijks twee kledingstukken gepast en een mevrouw kwam ons inlichten dat over drie minuten de zaak gesloten zou worden. Lukraak snaaide ik nog wat van de kapstok, controleerde of ik de rits dichtkreeg en dat werden dus mijn aankopen, jammer genoeg net niet afgeprijsd natuurlijk. Wist ik veel dat in Nederland de winkels een uur vroeger sluiten dan in België? Uiteindelijk ben ik bij D. toch nog aanvullend spul gaan schooien. Niet in schande vallen is een karwei!

 

Foto's frullen 

Het Kruidvat liet ons drie dagen voor de communie per mail weten dat we onze foto's mochten ophalen. Eén pakket van vijfendertig fotootjes voor de klasgenootjes was kwijtgeraakt, op de andere foto's leek ze net een verdachte die onherkenbaar gemaakt was. Het kind en haar achtergrond bestonden uit blokjes. Lelijke blokjes. Blokjes waar geen haar op mijn kop eraan dacht van die uit te gaan delen aan familie en vrienden. De kassajuffrouw was het met ons eens dat de zeven met zorg uitgekozen gelaatjes van de jongste niet voor verdeling vatbaar waren en nam de gedrochten terug. Veel tijd om te palaveren over hoe dat kwam bleef er niet over. Wij moesten ons buigen over een kleurenprinter en waar we die eventueel zouden kunnen vinden. Hill herinnerde dat er op zijn appartement nog wel zo'n onding moest rondslingeren. Zijn pc had hij al eerder hierheen versleurd en die avond volgde zijn printer. 

Onderweg naar Antwerpen passeerden we de Decathlon. Ojee! De pingpongtafel was nog niet besteld! Gladweg vergeten! Levertijd binnen de vierentwintig uur, hadden wij weeral twee minuten chance. Of toch niet, je moest ze zelf nog wel helemaal in elkaar knutselen.

De printer van moose deed "prrrrrt" en daarmee is zowat alles gezegd. Geen blad werd opgezogen, geen inktpatroon ratelde. "Prrrrt prrrrt". 

"Hmmm," hmm-de mijn geliefde, "er zal ooit wel een reden geweest zijn waarom ik hem toendertijd heb afgekoppeld van mijn pc, al weet ik niet meer precies dewelke." Intussen had ik niet veel redens meer nodig om zijn en mijn haar uit het hoofd te trekken. Alleen de rekening van mijn kappersbezoek de dag tevoren weerhield me. En het idee van kaal te verschijnen in de kerk misschien ook wel.

Mits wat netwerken, konden we de avond nadien gebruik maken van een vijftal kleurenprinters bij vrienden. We opteerden voor een collega van me wiens achttienjarige dochter zonder noemenswaardige strubbelingen de communiekaartjes van kleine zus tot een goed einde had gebracht. Voor anderhalf uur leenden we dochter en pc en dat leek allemaal zeer vlotjes te verlopen tot ineens op het scherm 'inktpatroon bijna leeg' verscheen. Terstond scheet ik een veloeren aap. Die fluisterde me in dat we gewoon wat meer exemplaren van het zwart-witprentje moesten afdrukken. Alzo geschiedde, iedereen gelukkig en deze (kleuren)druk viel ook weg.

 

Pingpong prutsen 

Thuis stond er intussen een platte doos onder de carport die de evolutie nog moest doormaken tot pingpongtafel. Makkelijker dan Ikeaspul, ware het niet dat we geen sleutels vonden om dat ding vorm te geven (sinds het vertrek van de ex vind ik meestal wel ergens gereedschap met de vakman erbij). Na een ommetje bij de buren - diegenen die het al gewend zijn dat ze hun eieren, tuinmeubilair, allerlei gerei in huis dat ik tijdelijk kan gebruiken moeten afgeven - kwam dat nog allemaal op zijn (tafeltennis)pootjes terecht. Tegen middernacht. Het volgende uur droogde ik mijn moose ongenadig af en zag ik de zeer nabije toekomst weer rooskleurig tegemoet.
 

Laat dat feest maar komen!