"Iedere voorbijganger heeft invloed op je leven."

 

Dat is de wijsheid die D. me vandaag met een mond vol slablaadjes en pita, of kipsla want ik zat met een tekort aan pitavlees, toebedeelde.

 

Na haar eerdere sms :

 

"Zap, goesting om mee naar onze stamkroeg 'de Vlug' te gaan? Ik krijg boebels van mijne kleine nadat hij in de selfcarwash twee auto's met schuim heeft ondergespoten en zichzelf bijna heeft opgezogen in een stofzuiger aldaar. (Waarom zijn die dingen niet ietsjes krachtiger?) Nu wil ik hem zoekmaken in een ballenbad!"

 

(Ik terug : Gisteren al frieten gegeten, kom maar naar hier broccoli eten, ook een smaak die je nooit meer los laat.)

 

(Voor wie niet mee is : "Quiiiiiiick, zijn smaak laat je nooit meer los!")

 

en ons plotse besluit van de broccoli te vervangen door pitabroodjes, kwamen die woorden aan als een tang op een varken.

Maar ze wist ze uit te leggen.

 

Ooit, toen zij en ik te voet naast elkaar kribbig mekaar erop wezen dat het de hoogste tijd werd dat nog eens iemand anders ons zou ophemelen dan - ons kent ons - vriendinnen, reed er een opmerkelijk figuur tegen twintig per uur op zijn moto ons tegemoet.

Zij : "Zie hem daar! Die heeft daar duidelijk geen last van, die is juist van bil gegaan, zoveel is zeker."

Het eerste wat ons opviel was een uiterst belachelijke zwarte pothelm, tenminste als je een beetje cool wil uitstralen gezeten op zo'n brulding. Als je je blik daarop richtte, werd die onvermijdelijk getrokken naar een beetje lager, waar zo'n beate grijns van oor tot oor de rakker een zeer idiote uitstraling gaf.

Hij was werkelijk een lust voor het humoristische oog.

We konden nog net de beleefdheid opbrengen om te wachten met slappe lach tot hij zich buiten gehoorsafstand bevond. Wat daarna volgde kan je situeren tussen over de grond rollen van het lachen en mekaar in evenwicht houden, wat pijnlijke trommelvliezen veroorzaakte, want het geluid dat we produceerden was vergelijkbaar met dat van een kudde zeekoeien die met een breipriem bewerkt worden en snot en tranen overal, gecombineerd met buikkrampen.

Een kwartier lang.

De rest van ons leven lang.

Deze voorbijganger/rijder kan nooit bevroeden hoe hij sindsdien ons leven beïnvloed heeft.

Op gepaste en vooral ongepaste tijden wordt hij weer vanonder het stof gehaald en zijn uitdrukking heeft ondertussen benamingen gekregen als de poepsmile, de Michel Lelièvrelach (al betwijfel ik of die toen van de grond is geweest, hij werd toen voorgeleid), de pothelmgrijns. We herkennen hem op onze eigen gezichten en op die van anderen.

Lachen om de lach, een geweldig gevoel is dat.

 

Intussen zijn we experts in lachherkenning en in ieder verhaal dat iemand van ons afsteekt, neemt de beschrijving en vooral het naäpen van de uitdrukking van het gelaat toch wel een grote hap eruit.

Die we vervolgens terug opvullen met ons eigen gegrinnik, gegiechel, zeekoegejank.

 

Iedere voorbijganger heeft dus invloed op je leven.

Jah... 

Om mijn kritische ik te omzeilen mompelde ze er nog vlug achteraan :

"Ahja, stel dat je bij het opzij gaan om iemand te laten passeren daardoor net niet in dat putje stapt waardoor je je knie zou gebroken hebben!"

Wat prijs ik me toch gelukkig met zulke intelligente vriendinnen! 

 

Onze Vader die in de hemelen zijt.

Verschaf mij toegang tot die zevende.

Laat mij een rijk tegenkome,

lief... bedoel ik dan.

Uw wil geschiede op aarde als in de hemel.

Mag mijn wil nu ook eens voor één keer?

Geef ons heden ons dagelijks brood,

maar een wokrestaurantje is ook ok hoor.

En vergeef ons onze schulden

die we onderweg maken bij al dat verbrassen.

Gelijk ook wij vergeven zijn van hebzucht

naar dat andere geslacht.

Leid ons vooral in bekoring,

liefde en lust,

maar verlos ons van kwade tongen.

Amen

Ik : Hier, ze duwt ons weer op het scherm hoor.

Ik : Ja, 't zal weer wat zijn.

Ik : Hetzelfde van altijd hè, ze heeft weer geen tijd.

Ik : Of ze probeert wat te verzwijgen, dat kan ook.

Ik : Je bedoelt toch niet dat verhaal van die vlooienbeten op een zeer onwelvoeglijke plaats?

Ik : Ik heb nog koppijn van de vorige keer toen we de man met de hamer tegenkwamen. Veel goesting om mij hier te gaan profileren heb ik vandaag niet.

Huh? Wat vlooienbeten? Is ze op de kat gaan zitten?

Ik : Neen, ik geloof dat ze wat te laat doorhad dat die rotkat op haar achteloos weggesmeten pyjama in de badkamer is gaan liggen.

Ik : Daar moet je weer zapnimf voor heten natuurlijk, eigen schuld, dikke jeukerige bult!

Ik : 't is te hopen voor haar dat ze de eerste weken geen touche heeft : "Ooh schat, wat een poezelig achterwerkje, zijn die bultjes in de vorm van een hartje speciaal voor mij erop aangebracht?"

Ik : Mja, subiet is ze alweer ribbedebie, stel je voor dat ze uitgerekend vanavond botst op iemand waar het mee klikt.

Ik : Ha ha ha! Gij zwanst of watte?

Ik : Zooooo abnormaal is dat toch niet?

Ik : Nee?

Ik : Euh... eigenlijk wel, maar laat ons onszelf het voordeel van de twijfel geven.

Ik : Uhu, per slot van rekening zijn we wel positivo's natuurlijk.

Ik : Uiteraard! Wij bestaan uit twee brokken samengesmolten pure synergie!

Ik : Dus... wat wil zeggen : dat gaat vanavond goed aflopen met het mens!

Ik : Jaaaaah, die gaat de tijd van haar leven hebben!

Ik : Dat moet gevierd worden! Muziek maestro!

Ik : Luider! Luider!

Ik : Jiehaaaaaa!

 

Met een onwaarschijnlijke uitbundige vreugdepolonaise zwieren ik en ik, luidkeels galmend "Ich bin wie duuuuuuuuuuuuu" galmend de blogkamer uit.

"Joepiejaidie joepiejaida joepiejaidie joepiejaida!!"

(vier benen links in de lucht tegen mekaar klepperend, vier benen rechts in de lucht tegen mekaar klepperend, met onzer aller smoel tegen de grond klepperend.)

"Hoera!! Hoera!! Hoeraaaa!!" 

Hoe opmerkelijk!

Dat zit hier allemaal te hengelen naar details uit mijn privéleven.

Wie vraagt die krijgt! (Ober, voor mij een appetijtelijke jonge snaak aub! A point, in een romig sauske en niet te timide!)

 

Dus...

gisteren bevond ik mij in een zeer aangenaam gezelschap.

Stappekes aan het zetten.

Eén van die stappekes bracht mij een verdiep hoger van een etablissement omdat daar kon voldaan worden aan een primaire behoefte : namenlijk : het plassen.

Ornamentorisch was daar aan de buitenkant van de toiletdeur een sterk uitvergrootte lever aangebracht. Tweedimensionaal welteverstaan. Met benoemingen van alle onderdelen die er los of vast aan een lever kunnen zitten. Helaas kan ik u daar geen verslag van uitbrengen, want mijn drang om water af te laten was sterker dan mijn ingewandenkennis bij te schaven.

De praktijk was sterker dan de theorie, zeg maar.

Beetje stom van die eigenaars om niet te beseffen dat praktijk en theorie wel degelijk zouden kunnen samengaan, mochten ze lucide genoeg geweest zijn om hun blikvanger langs de binnenzijde te laten schilderen. Ik vermoed dat ze gingen voor de kwantiteit van het aantal blikken. Prestigeprobleem zoiets.

Toen ik dat allemaal bedacht had (een mens denkt wat af op zinvolle momenten), had ook mijn activiteit een mooi afgerond einde bereikt.

Opgelucht en helemaal klaar om er terug in te vliegen, je kent dat wel... haar nog eens door mekaar warrelen, eens verleidelijk pogen te kijken naar je spiegelbeeld terwijl je het nat van je handen staat af te zwieren, jezelf afvragen hoe je ineens aan die pandalook komt en dan ineens beseft, bij twintig centimeter dichter, dat het restanten van mascara zijn die niet meer op hun oorspronkelijke plaats hangen, die nog natte vingers gebruiken om tevergeefs te proberen van die waterproof af te vegen om uiteindelijk te berusten in het onvermijdelijke en jezelf wijs te maken dat je zelfs met zwarte vegen toch wel heel sexy eruit ziet vandaag, bon zo dus, tippel je heel vrouwtjesachtig en zwierig en al een voorbereidende glimlach op het gelaat die trap terug af, onderwijl kijkend naar prachtige versiersels in nissen aan de zijkant...

en dan KNAL!!...

tegen een godverdekselse balk die in dat mooie decor juist vijf centimeter te laag hangt om je een onbelemmerde doorgang te verzekeren.

 

In slow motion gaat dat als volgt : kijk opzij, bewonderend en lachend, tanden half bloot, je draait je net terug naar een vooraanzicht, je mooie lange blonde lokken lijken op een commerciële spot van een Fructis Laboratoire Garnier shampoo... en dan PLOOOINK, terugslag... je kijkt nu heel verwonderd omdat je niet weet wat er gebeurt, geëpileerde wenkbrauwen schieten (maar dan traag) de hoogte in, je spant je nekspieren om te vermijden dat je achterover valt als zo'n doodgeschoten cowboy en die vallen dan nog meestal gewoon op de grond, terwijl jij op die trap wel eens ergere toeren zou kunnen uithalen terwijl je ooit achteloos die cursus stuntvallen bij het oud papier hebt gesmeten, en nu dik spijt daarvan natuurlijk, dat spannen van die nek drijft je terug naar voren en zo veroorzaak je een tweede PLOINK, maar deze keer niet meer zo knoerthard.

 

Bon.

't Deed geen pijn.

Patrons mogen dan al geen verstand hebben van versiersels op wc-deuren, ze waren wel zo voorzienend geweest om die balk in te pakken met een pel isolatiematerieaal dat je normaliter rond buizen ziet in het sanitaire equipement.

 

Van mijn hele pose bleef geen grein meer over en gebukt (je zou voor minder) onder mijn eigen gebulder zette ik mijn tocht naar het gelijkvloers als een krom wijffie verder.

 

Ik mag hopen dat ik daarmee heb voldaan aan jullie zucht voor detail!

Graag gedaan!

Vandaag pakken we schrijfpauze.

Ja, dat doen we.

Dat mag zelfs.

 

Ik zou natuurlijk ook kunnen schrijven over mijn bezoek aan de boekenbeurs gisteren en hoe ik bij vertrek mijn vrijkaarten niet meer vond.

(Heb jij die meegejat toevallig, sahara? ;-)

Of over hoe leeg een boekenbeurs is op een maandagnamiddag.

Of over hoe ik twee Marcella Baetes heb gekocht.

Of over hoe ik die kussenslopen met poëzie op kan smaken en als antwoord op mijn vraag of er ook dekovertrekken van bestonden lik op stuk kreeg met : "De mensen zijn toch nooit content!"

Of een Tom Lanoye heb gekozen boven het Penisboek van Liekens bij het verlengen van het Humo-abonnement.

Of hoe lastig die babbelutten deden bij 'De Morgen' toen ik ook daar wilde verlengen en een boek wilde meegritsen : "Die boeken zijn enkel voor nieuwe abonnees, maar als je wil kunnen we wel poteren, hoewel dat geen garantie geeft of je dan niet binnenkort met twee gazetten in je bus zit."

Of over hoe de après-boekenbeurs wel een eigenaardig staartje kreeg.

 

Dat zou ik.

Maar ik pak pauze dus vandaag.

De wereld (lees : Antwerpen) wacht op mijn stappekes vandaag.

Iedereen weet dat je werelden niet te lang mag laten wachten.

 

O, wat verheugde ik mij op de eerste lange slaap sinds lang!

Ik controleerde of er geen erwt onder mijn matras lag en vlijde me vervolgens neer om mijn rechterzij, beetje foetusachtig, met de flanellen donsovertrek langs alle kanten heerlijk onder mij gewurmd.

Klaar om de meest prettige dromen toe te laten.

 

Geen tien seconden later zoemde er een insect langs. Zelfs zonder licht te ontsteken wist mijn biologische kennis dat beest te detecteren en het te ontleden als zijnde een vlieg.

"Niks aan de hand," denk je, "zo meteen zoekt die zespoter wel een muur om mij vanop een afstandje in stilte te begluren met zijn facetogen." (Jaja, mijn biologische kennis is zeer uitgebreid!)

Echter, de deze was niet goed opgevoed, hij bleef me ambeteren met zijn luidruchtig gestuntvlieg rond mijn hoofd.

En vrank! Vrank!

Vrijpostig gebruikte hij mijn lieftallige schedeldelen als landingsplaats.

Nadat ik mijzelf al enkele keren vruchteloos tegen de harses had gemept en nog wat lucht in het ijle had verplaatst tussen mijn handpalmen, vond ik het welletjes geweest.

Eén kopkussen gebruikte ik om de top van mijzelf onder te verstoppen en de dons werd opgetrokken tot van die hele zapnimf enkel nog de neus vrij bleef.

Met hernieuwde moed probeerde ik de slaap te hervatten, lachend in mijn stiekeme bedekte vuistje omdat ik uiteindelijk toch de slimste was.

Doezel overviel mij.

Doezel werd sterker.

Doezel ging over in rem-slaap.

Rotvlieg vond het nodig om een kringetje te draaien aan een neusgat.

 

Ik schoot recht, armen wijd open, het kussen maakte een pirouette tot tussen mijn oorbelen op het nachtkastje, stootte mijn grote teen tegen de sponde achteraan, oerkreette iets uit dat op "Aaaaaaarghh!!" geleek...

... en niesde ze dood.