Zo heel sporadisch durf ik mij wel eens op chat te begeven.

Altijd een gevaarlijke onderneming.

Met soms korte leuke gesprekjes :

 

[10:32] <chatmens> ik zou graag eens mijn warme zaad tegen je amandelen schieten
[10:33] <ik> dat is zéér vriendelijk van u...
[10:33] <chatmens> slik je door ?
[10:33] <ik> ...maar in dit geval prefereer ik toch maar mijn eigen warme chocomelk

 

Zeg nog eens dat er geen originele openers meer de ether in worden gestuurd!

 

Ach, waar is de tijd dat ik nog geheel onbevangen hoteldebotel was van ieder masculien chatwezen dat zonder dt-fouten kon schrijven?

Ondertussen heb ik mijn sociale kring duchtig uitgebreid en zijn een aantal van die chatkennissen uitgegroeid tot net ietsje meer dan het kennisschap en heb ik er enkele fantastische vriendinnen aan overgehouden en een zeldzame keer zelfs een minnaar.

 

De eerste keer dat me dat overkwam, flapperde ik nog als een onschuldig meiske wat doelloos rond in cyberspace en dacht dat mijn toekomstig leven nog enkel en alleen zou bestaan uit moeder wezen en verder gapende leegte.

 

Dat schriftelijke medium lag me wel. Om speedy (reactie op vorig stukje) even gerust te stellen, wil ik benadrukken dat ik 'klap gelijk nen Antwerpse dokwerker', maar dat het met mijn cacoëthes scribendi niet eens zo slecht gesteld is.

 

Na mijn eerste messenpuntje aandacht van een ander chatindividu was ik meteen verkocht dus. Er volgden mails en zelfs bij uitzondering een telefoontje met langs zijn kant een behoorlijke Limburgse tongval. 

Na maanden van zweven en lullig doelloos rondkaatsen, zeventien jaar later dan de vorige keer - best wel een hevige gewaarwording - prikten we een datum ter eerste keer monsteren.

"Vrouwen denken na en mannen denken voor", meldde ooit een dierbaar iemand me, dus liet ik hem onversaagd ontbieden naar mijn eigen woonst.

Op het afgesproken tijdstip kletterde er inderdaad een motorrijder voorbij.

Voorbij.

En terug.

En weer voorbij.

Stuivend het pad van de buren op.

Vanuit mijn strategische opstelling in de bosjes zag ik dat allemaal gelaten gebeuren, hoe hij afstapte en de buurman vriendelijk begroette.

Joehoe! Die vent kwam wel voor mij è è è! Ingrijpen was geboden! Met grote venijnige passen gooide ik het vege lijf doorheen de rododendrons en tierde de twee kerels iets toe dat geleek op : 

"Dat is een heel mooi huis waar je jezelf heen hebt gebracht, maar ik woon wel dààr (wijzend naar mijn krot)." 

Twee verbaasde koppen staarden me aan, maar mijn uitvaren was nog niet ten einde, oh neen. Zwanzend beet ik de buurman toe : 

"G., mooi hoor, dan heb ik eens een date en dan ga jij die aan het lijntje houden, jij durver!" 

Ondertussen had ik zijn planten zichtbaar doorploegd en stond ik tussen hen in. Ola, afspraakkletskop sloeg niet tegen, precies zoals op dat wazig fotootje dat ik ooit doorgestuurd had gekregen en ik glimlachte breed naar hem ondersteund door een verleidelijke "haaaaai".

Hij stak zijn hand uit om de mijne te schudden, maar ik had zoiets van :

"Maar menneke toch, wij kennen mekaar toch beter dan dat, greep hem vervolgens bij zijn nekvel en kuste hem vol op de mond."

De kerel in kwestie keek alsof hij Murat Kaplan voorbij zag schaatsen in roze tutu en piepte in zuiver Antwerps dialect :

"Ow, ik heb hier het groot lot gewonnen, geloof ik."

Fijne sportieve reactie wel van de motogast, want ondertussen hadden mijn hersens een signaal opgevangen dat klonk als : "Tietaatietaatietaaaaaaaa... dit is geen Limburgs!!"

Ik keek van de een naar de ander, de ander keek naar de een en allebei keken ze naar mij, zo een vijftal keer na elkaar. Net het volgen van een tennismatch.

"Kennen jullie mekaar dan?" vroeg mijn stem die voor de gelegenheid twee octaven hoger lag.

Dwaas speurde ik naar een diepe put om mezelf in te werpen. Met een zinkbaar stuk grond was ik ook al tevreden geweest.

Gelukkig besloot toen een van ons drieën om in de lach te schieten en om niet te onbeleefd te lijken, deden de andere twee gul mee.

"Euh... als je me zoekt... ik woon dus daar." en ik droop af in de richting van mijn vinger.

 

Geen vijf minuten later rolde er een motor mijn oprit op en nog voor de helm verwijderd was van een kaal hoofd, stak ik mijn rechterhand ostentatief vooruit :

"Dag ik ben zapnimf en ik kan niet eens Donald Duck nadoen."  

Bijna een maand vertoef ik op het virtuele circuit van de webloggende verteller.

Een magnifiek rariteitenkabinet, geschikt als kweekvijver voor de 'afrit negens' van ons medialandschap als je het mij vraagt. Niemand die mij wat vraagt uiteraard, maar vanuit mijn plots opgedoken 'ikvoelmijkeinormaal'-gevoel, ga ik u mijn visie op de idiosyncrasieën van weeweeweebloggers toch niet onthouden.

 

Gestroomlijnde figuren alvast, want ik vermoed dat er meer dan één hoek af is.

Moppen aftappen van het net, als volwassene melige plaatjes posten zoals ik ze herken uit het mapje briefpapier van mijn zevenjarige spruit, de wereld willen meedelen dat de zoon van Danny Fabry zich verslikt heeft in een visgraat... bedenk het zo gek en het bestaat!

 

Er lummelt er zelfs een rond die denkt dat ze het niks dat haar leven vult kan verheffen tot leesmaterie! Stel je voor! Zonder prentjes dan nog! 

Mocht je haar die kritiek ooit aan de hand doen... ze zou je nog "Less is more!" durven toebitsen... tot je de barokke zinnen met tussenwerpsels van hier tot in Tokio zou lezen.

 

Maar kijk, dat is nu net het leuke eraan... een behoorlijk percentage leest niet, maar komt gewoon in je gastenboek iets nietszeggend typen dat in codetaal eigenlijk "reclame voor mezelf" betekent. Geen oordeel, neenee, gewoon : "Ik ben op wandel en ik hou hier even rust." Als ie nu maar niet peinst dat hij nog een dorstlesser bovenop krijgt. Tenzij een bidon met een doos laxatiefjes erin.

Of nog banaler : de weekend/weekdaggroeten. Het schijt krijg ik daarvan! Zelfs als ik geen bedorven stoofvlees heb gegeten.

 

Is iemand in het ware leven al eens op een onbekende gebotst die zomaar out of the blue je een prettig weekend toewenste?

Euh... nu ik het zeg... ja, ik, daarstraks nog!

Voor de bestorming van mijn wagen kan plaatsvinden na schooltijd, moeten er nog een paar obstakels overwonnen worden en een ervan is een fietspad. Nadat ik de zapjes al eens een keer uit een aan iemand anders toebehorende spakenbundel heb moeten plukken, zijn ze geneigd van een herhaling ervan te ontlopen.

Doodgemoedereerd (wat een woord, klinkt als een jeugdtrauma!) kwam er een rasta aangefietst. Sexy wel, die doodgemoedereerde rasta's op fiets, vooral als ze hoffelijk stoppen om de vruchten van mijn schoot en het omhulsel ervan de meters naar het vehikel te laten overbruggen. Nog steeds erotisch aantrekkelijk zette hij zich terug in gang, schonk mij een glimlach en de boodschap dat ik er nog een prettig weekend van moest maken.

Lief!

 

Nuja, nog liever had ik iets gehoord in de trant van : "Gij ferme brok, laat ons die kinderen opsluiten in je voertuig en ga met mij een cuba libre drinken bij mij thuis, alwaar we mekaar éloges toefluisteren tot onze vezels versmelten tot een synergetische zooi."

 

Hm... de weekendgroet dus.

Welopgevoed als ik ben, klikte ik de laatst bijgevoegde in mijn gastenboek even aan. Een wandelende mens. En erop een foto van die wandelende mens.

"Tedekke", dacht ik, "ik ken die vent van ergens", om maar eens origineel uit de hoek te komen, maar mijn ommetjes in de bossen van Zapbuurtschap kenmerken zich door net het ontbreken van zoogdieren zonder pels. 

Na wat scrollerij stuitte ik op een afbeelding van zijn zoon Jozef.

Jooooozef! Natuurlijk!

Jozef en zijn paps die indertijd het onder de knie krijgen van het autorijden tot een Stadler en Waldorf hebben verheven! Die!

Het leven zoals het is... ambras maken tegen vijftig per uur onderwijl de ontkoppeling en de kijker flink geselend. Te onthouden televisie... (zei ze dubbelzinnig).

 

Bon, als we de bloggerij als referentiekader voor het echte leven mogen nemen... doe mij dan maar een rondje apocalyps!

 

Een ontploffende magnetron, daar kan je mee scoren. Dat is spectaculair!

 

Eerst had ik nog de intentie van dit varkentje eventjes zelf in een handomdraai te wassen, beesten en ik vormen meestal een symbiose. (Wie nu aan aarsmade, luis, lintworm, vlo denkt... euh, kan ik niet echt ongelijk geven.)

 

Met een air van 'overeenhalfuurwilikmeteennieuweinbouwovenbuitenstappen' flaneerde ik daags nadien de plaatselijke elektronicaboer binnen. Om een tiental minuten later, gedesillusioneerd door het vooropgestelde prijsje van die dellerige verkooptroela, in diepe depressie verzonken weer de straat op te strompelen.

Acht-hon-derd euro voor iets waar je slechts iedere dag van het jaar je avondmaal in bereidt! Scandaleus!

Beduusd keek in naar mijn lege handen en bemerkte dat ze een fles schoonmaakmiddel omklemden. Op de (niet gesloten) koop toe had deze seut zich een vaporiseur laten aansmeren voor een microwave die stuk was. 

Als schaamte je kan overvallen, dan was ik toen beroofd... van eigenwaarde.

En wat doet een mens zonder...?

Die teert op andermans kunde en belt bleirend naar de dichtsbijzijnde persoon, die telkens op komt draven als het huishoudelijke arsenaal faalt : pappie!

De mijne heeft handen aan zijn lijf. Daarmee zocht hij houtjes en ijzertjes in zijn rommelhok, evenals een aanrechtmodel in de Makro voor een derde van het bovenvernoemde bedrag en kadreerde het geheel waterpas en op en top ingekleed boven mijn koelkast.

Jezelf doelgericht laten equiperen beroep doende op derden... een bekwaamheid die ik machtig ben.

 

Maar eigenlijk wilde ik het dus over exploderende voorwerpen hebben, mijn derde zap even buiten beschouwing gelaten.

Op de terugweg van zee seinde D. me via ons globaal systeem voor mobiele communicatie de volgende hulpkreet : 

"Help! Mijn vrijheid, mijn lopende rekening, mijn rijdende strontkleur is de lucht in gevlogen! Een kwak knallers en toen niks meer! Ik ben ontroostbaar! Wat nu?" 

Aha! Mijn hulp werd ontboden en ik leverde hem meteen in de donatie van mijn schouders om op te huilen, een balsembeurt voor de ziel en een lift iedere donderdag van haar stageplaats naar huis.

Verder stelden we een lijstje op van potentiële handige Harry's die zouden kunnen instaan voor de nazorg en schaterden naar goeie gewoonte de nacht een stuk dichter bij de ochtend.

Pffft, 'ontroostbaar'... het liegebeest!

 

Moest er toch toevallig iemand van jullie een gratise nog rijdende schroothoop op zijn/haar erf hebben staan... want de Harry's keken allen met dezelfde hopeloze blik naar haar statussymbool.
Kakgetind is geen bezwaar.

Het weer wilde aanvankelijk niet mee, maar mijn onverwoestbaar goed humeur was gisteren niet klein te krijgen. Daarbij werd het onderweg geholpen door verteerbare deuntjes op Stubru. Met dank aan de gids (zie later) wil ik deze ook in jullie hoofd stampen, zodat ik niet langer de enige ben die het al achtenveertig uur loop te fluiten/zingen

 

(fluit, fluit, fluit, fluit)

 

and we don't care about the young folks
talkin' bout the young style
and we don't care about the old folks
talkin' 'bout the old style too
and we don't care about their own faults
talkin' 'bout our own style
all we care 'bout is talking
talking only me and you

 

(Peter Bjorn & John - Young folks)

 

De overige kilometers tot Aalst wiebelde ik gelukzalig verder, tot een mastodont van een vrachtwagen mijn aandacht trok, geagiteerd zijn lichten dimmend in mijn achteruitkijkspiegel.

Ergens binnenin mijn lieflijk imitatiesharonstonehoofdje vroeg mijn ene ik zich af of we misschien ons haar vergeten te kammen waren. Tot de andere ik ons er fijntjes op wees dat dat een handeling is die we al jaren niet meer uitvoeren en dat die beginnende tressen dreadlocks daar resultaat van zijn.

Ochgod, wie maalt er om een duffe camioneur meer of minder, zolang ik er mij maar niet links van bevind als hij aan zijn stuur gaat sleuren. 

 

Twee jonge blommen die kirrend Koksijde binnen bolderen, daar kan geen weergod tegenop en op zijn zomers volgden we een bus boerinnenbondleden die halt hield aan Abdij Ten Duinen. Tussen de landbouwersvrouwen, de bezwerende liggende figuren (I Dormienti) en de ruïnes van de Duinenabdij, infiltreerden we tot luisterafstand van de oma die de creaties van Mimmo Paladino expliceerde. Voor meer uitleg... zoek uw eigen onderlegde oma.

Tersluiks meesluipen heeft nog meer voordelen. Bij het verlaten van de site, ontdekten we dat we onbewust onze eerste attractie op kosten van een ander bezocht hadden.

 

Andries Botha en Bart De Zutter zouden het ons kwalijk nemen, mochten we hun beeldende kunst overslaan en wie zijn wij om art-tisten teleur te stellen? We negeerden de waarschuwingsborden en pampelden zonder pudeur aan hout en bouten in de vorm van een kudde olifanten en een boot, verwondering en bewondering luidop uitsprekend.

 

Het strand van Sint-André (Jane Alexander - kleine figuren met dierenmaskers) traceren, was ons volgend opzet. Horden ignorante toeristen deden of we Chinees praatten... wil iemand hen eens diets maken dat het Nederlands een van de gangbare talen van België is, of hadden nog nooit van de happening Beaufort 2006 gehoord... wil iemand hen eens een pak voor hun broek geven, aub?

 

Drastische maatregelen drongen zich op. Ik sms'te iemand die ik al een tijdje uit het oog had verloren, maar waarvan ik wist dat de westkust zijn biotoop is.

En zie! Een kwartier later vervoegde onze gids ons en vanaf toen kreeg de namiddag vaart.

 

De jachthaven van Nieuwpoort, de vismijn, een hemelscherf (Ilya en Emilia Kabakov), Jan Fabre die al twee jaar lang op zijn pas gekuiste schildpad de dijk siert, een terras met verfrissing, de bovenhal van de stadshalle (met een Raveel, een Roobjee, een Fred Bervoets en nog andere enkelingen die niet in het geheugen zijn blijven steken) werden in een gezapig tempo afgewerkt.

De gustibus et coloribus non disputandum!

Goesting en kleuren... er valt best over te redetwisten, althans, dat flikten wij toch.

 

Onze kusttijd werd schaars en we selecteerden nog onze eerste Belgische astrounaut (rijmt op Frimaut) - jeweetwel, hij die in tegenstelling tot miljoenen andere inwoners wél zijn lach kon inhouden bij het aanhoren van de idiote vragen van onze toekomstige koning op zijn schermpje - op het dak van het Casino van Oostende en luisterden naar de gedirigeerde zee.

Alsook we tenslotte Louise Bourgeois' zwangere spin boven het graf van James Ensor uitkozen om de trip af te ronden. Het zou mij verbazen dat Louiseke zelf, nu vierennegentig nazomers jong, het laswerk van het imposante beest voor eigen rekening zou genomen hebben, maar indrukwekkend was het in ieder geval wel.

 

Onze nog steeds open monden, omkaderd door een carrosserie op vier wielen die zich terug oostwaarts begaf, werden vlug esthetisch in gewoonlijke stand gebracht, toen we op iedere berm, brug, waterkant, in bussen, tenten en boten, knappe jongelingen in soldatenoutfit waarnamen. Ik vermoed dat we ze alle achtduizend in ons vizier gehad hebben.

De knoerften... er kon niet eens een zwaaitje met de mitraillette af toen we joelend voorbijsuisden...

 

Wat hebben we weeral opgestoken?

Ons haar...

...en dat dagjes met onszelf in kunstige kaders niet kunnen mislukken!

  

Manmanman en vrouwvrouwvrouw.

Kreeg ik me vanmorgen daar iets vies toegestuurd naar mijn postdoos van pandora!

Yuk, bah, vomeer, rilling... zoiets.

 

Een voormalig aangetrouwd familielid van het zevende knoopsgat blijft me, ondanks mijn voorzichtige pogingen om er een rem op te zetten, van die voze moppen en vunzige filmpjes sturen. Gewoonlijk verwijder ik die zonder te openen, maar omdat bij deze geen attachment zat, dacht ik nog even dat ze werkelijk iets te melden had.

 

Ik had beter moeten weten!

Uw zapnimf is niet altijd even snugger!

 

O blogdilemma!

Vier momenten heb ik getwijfeld of ik wel wil meewerken met de verspreiding van het onderstaande, maar ik ga ervan uit dat de twee man en de paardenkop die het zullen lezen de tendentie van hetgene waartegen ik ageer het gegarandeerd in de juiste context kunnen plaatsen.

 

Hier komt ie, het onderwerp van mijn half uur liggen op apegaperij.

 

 

 

(Bron : 't Scheldt)

 

Laat ons collectief een minuut stilte houden voor dit ongelooflijk staaltje van vuilspuierij. Ondertussen telepatheer ik u mijn diepste excuses door voor het moeten lezen van zo'n gebrekkige schrijfstijl.

 

Patrick Janssens' huwelijk marcheerde niet meer en hij heeft nu een lief.

So?

De chansaar.

 

Hij woont schoon.

Ik ook.

Is dat verboden?

 

De scheldende meneer uit straffe taal waarin hij de burgervader van nepotisme beschuldigt.

Potsierlijk Patje toch!

Bewijzen?

 

Weliswaar op een hartstikke kloefkapperig niveau geschreven, meneer 't Scheldt, maar toch zou ik u willen honoreren voor een stip in de top tien van het 'spelen op de man' en de bal onvindbaar in de boskes te shotten. Tevens is het hartverwarmend, hoe u tegen alle geplogenheden en domme pers (inderdaad, uw krantblad* die connotatie toebedelen zou ons in verwarring brengen) in, uw objectief verslag toch naar buiten brengt ten voordele van die onwetende burger die dankzij u nu geïnformeerd wordt over de wereld der waarheden en daar zijn nakende stem op kan afstemmen. 

Dat verdient een pluim... een grote... met weerhaken... in uw gat.

  

Om tenslotte op uw vraag te antwoorden : "Ja, het is romantisch om naar de sterren te kijken boven de Schelde, opgewarmd door een geliefde (maar toch liever gezellig vanuit het groen op een dekentje.)

 

 

 

@ Raf... welgemeende verontschuldigingen, het was deze keer sterker dan mijzelf. Niks in uw hoofd halen hoor! ;-)

 

 

 

*' 't Scheldt' is iets dat dezelfde vorm heeft als een gazet, maar dan met je reinste onzin erin.