Voor diegenen die nu pas binnenvallen, spoed u naar het vorige lees-eltje, of de lol is van mijn schrijven en uw lezen. Vort! Scrollen!
De bewijslast hier ergens te vinden op de webstek van vandaag, noodzaakt me om wat toelichting te verstrekken bij de zelfadoratie waarin ik mij gisteren vrij vlotjes verloor.
Hoewel de beschrijving van mijn ouders niet strookt met het profiel van de mannelijke lezer, belust op sensationele beelden van auto's, sport en vrouwelijk schoon, slingerde er toch wekelijks een 'Panorama' op de salontafel rond. Een goeie eigenschap van rondslingeren is, dat je destijds zestienjarig oog wel eens wat oppikt. Bijvoorbeeld een rubriekje dat aangeprezen werd als volgt :
'Ook u kunt door ons worden verwend, als u met een origineel idee komt aandraven, dat ons niet meer kost dan 15 000 fr. Stuur het naar Panorama - "Mijn Idee" - Jan Blockxstraat 7, 2080 Antwerpen.'
Dat geld stak mijn ogen uit, maar welke bakvis komt nu met een origineel bedenksel op de proppen? Zoals alle tieners wilde ik gewoon de vrouwelijke tegenhanger van Liberace wezen, of een dierenasiel openhouden, of juffrouw worden.
Het soelaas nestelde zich in mij in de persoon van mijn ex-man, toen nog voorgewend in een brok eerste jeugdliefde. Hem gebruiken als lokaas voor mijn eendagsroem in een boekske zou misschien een slaagkans opleveren.
Hoe mijn handgeschreven briefje de postbus induikelde, is volledig uit het geheugen verdwenen, maar de gereconstrueerde inhoud houdt iets in alla :
Beste,
Ik heb een lief.
Het zou me plezieren als ik bedolven werd onder een (hooi)mijt foto's van hem.
Zapnimf
Dra berichtte de redactie me dat ik bij de uitverkorenen hoorde.
De scheldekaaien, het museum voor schone kunsten en de studio van de fotograaf fungeerden als achtergrond alwaar we onze koppen tweedimensionaal op geperst zouden zien. Daarna mocht ik nog eens de studio in - in mijn evakostuum, zo vroegen ze - om het eindresultaat te vereeuwigen. Mijn tepels en schaamstreek vonden daar echter niks aan en verschuilden zich achter een tweedelig badpak, het was tenslotte mijn idee, met mijn inspraak.
Had ik ambities gehad in de fotobranche, één namiddag was voldoende om ze te laten varen. Die kiekjestrekker die zich fotograaf noemde en ook wel Herman, sleurde vanuit de vliering een papieren rol oranje neerwaarts, bedekte er eveneens de ongepolijste beton mee en daarop mocht ik me dan werpen. Zijdelings neergevlijd, het hoofd gestut door een arm.
Foto per foto, allemaal A4 of A3 formaat, verdoezelde een koppel medewerkers mijn nog gewillige ligging.
Een half uur later moest ik niezen. En zij herbeginnen.
Kuchjes inhouden, onbeweeglijk moeten spreken, losgeslagen plukken haar in je gezicht moeten tolereren, dat is geen sinecure, neem het van mij aan.
Twee uren waren verstreken vooraleer die kerel achter zijn statief kroop. "Lach eens," waagde hij ook nog.
Lachen?
Mijn tanden klemden zich in een grimas op elkaar en tussen de spleten door lispelde ik :
"Lachen? Ik moet al uren naar de wc, mijn arm voelt aan alsof hij ingepalmd is door fantoompijnen, de jeuk die mijn bles veroorzaakt in mijn neusgat is te vergelijken met een grasparkiet die de samba danst met zijn vleugels in mijn vleugels en mijn oor slaapt! Ik kan niet meer lachen! Ik ben een verstijfde kramp!"
En toen drukte de mens af.
19-04-2007, 17:24 geschreven door zapnimf 
|
