Wilden we nog voor sluitingstijd Ensor en zijn trawanten in de ban van de zee bezichtigen, moesten we wel voortmaken. Hoezeer de  vermaledijde verkleuming van de botten al door het dekentje heen was gerekwireerd, het bleef moeilijk om de inertie van het huidige genieten te doorbreken.

En die van de ondertussen opgekomen stijfheid evenmin.

 

Nooit verlegen om een extra brokje cultuur mee te pikken, maakten we alvorens onze verderzetting naar de andere kant van de vaargeul nog een ommetje langs Fort Napoleon. Eigenlijk omdat we beiden een koffievolle blaas op springen moesten ledigen, maar we beloofden elkaar dat we hier uitgebreider zouden halthouden als we een keer de tros kinders meezeulen.

 

Als ervaren Oostenderotten, parkeerden we mijn keineige koets op de grote randparking en stapten daar over op een stel gratis fietsen, ons tijdelijk aangeboden door de stad. Geweldig initiatief van die knakkers! Al hadden ze er die dag geen rekening mee gehouden dat ook figuren als mijn stoere, grote bink gebruik wilde maken van een stalen ros. We hadden keuze uit 'te klein' of 'veel te klein' met zadel niet aanpasbaar.

 

De ganse rit, die ons voerde langsheen een fietsboulevard, voorbij het station, richting zeedijk en zo naar het casino, had ik een fenomenaal mieters uitzicht op een fietsende Hill, vermomd als kabouter plop tussen de milkakoeien, met knieën die zowat boven zijn oren uitstaken telkens als de trapper zijn hoogste punt bereikte, zijn lichaam gebogen als een wel erg kromme banaan met een hoofd dat voorwaarts in cadans loskwam van zijn nek als hij kracht zette. Stel u daarbij 'dé zak' dwars over de schouder gebonden voor, met de teelbalkant zichtbaar, die ook zijn eigen leven scheen te leiden bij iedere snok.

Hoempi-krrch-doem hoempi-krrch-doem hoempi-krrch-doem... 

 

Mijn lachspieren gingen in overdrive, maar dan ook wér-ke-lijk gigantisch luid, hinnikend, snikkend, snurkend over de rooie. Het moet al van lang geleden zijn, dat ik een half uur ononderbroken alle aandacht met mijn schallen naar kwatta trok, vervolgens naar de andere kwatta die voor mij eender welke komiek naar huis fietste en op hun beurt barstte willekeurig menigeen in vrolijk schaterlachen uit, zichzelf een zalig begin van de overige uren bezorgend.

Djeezes, mijn vriend is toch een ultra grappig sujet! Voor geen geld wil ik die kerel nog missen.

Wie zou ik dan moeten uitlachen?

 

In mijn handtas had ik een zorgvuldig opgevouwen plannetje bewaard, waar we het PMMK ergens konden vinden. Dat herinnerde ik me dus de volgende dag weer. Ondertussen lieten we ons van hot naar haar sturen door onwetende bewoners van de parel der kust, die blijkbaar geen weet hadden van een tentoonstelling over hun bekendste schilder. Achteraf bemerkten we dat we slechts een omweggetje van vier kilometer hadden gemaakt.

Doch eentje dat voor altijd in het geheugen gegrift zal staan als Plop en lachebekje op zoek naar Ensor en de avant-gardes aan zee.