Hipperdepip.

De weergaloze fratsen van ene zapnimf werden gedurende precies één jaar toevertrouwd aan u en u, regelmatige of sporadische lezer.

 

Jeuj! Bloemetjes! Chocoladecake met een kaars! Natte zoenen! Vieze appelcider! Een cabrio!

En een microfoon :

 

U was een fijn publiek!

U was een zeer fijn publiek! 

 

Maar ik heb besloten van mijn blogwerkzaamheden stop te zetten. Denk ik.

Angst voor de herhaling.

De tijd kruipt waar hij niet gaan kan.

Het besef van eigen schrijfbeperktheden.

  

Het archief staat steeds tot uwer beschikking.

 

Alle toffe mensen die ik via dit medium virtueel en in 't echt heb leren kennen : bedankt!

 

Vooruit met de geit, we zijn weeral gestart. Met schoollopen bedoel ik dan.

Woensdag karweidag. Ik begrijp nu waarom ik onze eigen tuin laat woekeren tot oerwoud, tijdens die ene dag op school trek ik genoeg onkruid uit de klastuintjes voor een heel jaar, rij ik meer gras af dan een kudde op een week kan smikkelen en bovendien mocht ik ook nog het podium op de speelplaats vloerverven, waarvoor je dan eerst met superborstels urenlang tonnen zand moet verwijderen. Dat is uitkijken naar zo'n dag hoor! 

Vandaag personeelsvergadering. De directeur had er duidelijk zin in. Hij verschoof de onderbreking van half elf naar twaalf. Ratel ratel ratel. De neerslag van al zijn gewauwel was voor mij, de secretaresse van dienst. Het overslaan van de koffie heeft als gevolg dat ik op de duur mijn eigen kladschrijfsels niet meer leesbaar kon pennen.

 

Enkele uitstrijkjes van mijn vers getypt verslag.

"Griet en David gaan trouwen, maar niet met elkaar (ik weet niet meer met wie wel)"

Een hele discussie over het hoe en wanneer te gebruiken van het kopiemachien heb ik ingekort met : "Hoorde ik daar de directeur iets mompelen over de aanschaf van een tweede kopiëerapparaat? Hoorde de directeur zijn personeelsleden juichen?"

Naar het einde toe heb ik hier en daar een beetje geïmproviseerd, toch geen hond die zo'n verslag achteraf ooit nog naleest.

 

Morgen is het open klasdag. Ik stel mij al jaren de vraag af waarom dàt nodig is. Maandag staan de klasdeuren immers opnieuw open? En dinsdag! En woensdag!

"Ahaaa!" durfde ik vorig schooljaar nog inwendig kreten, "bij gebrek aan een klas, kan ik deze dag alvast lekker thuisblijven!" Maar het zorgteam houdt dan voor het gemak zijn eerste vergadering tijdens deze uren. De schriftelijke neerslag ervan schuif ik alvast door naar een volgende slachtoffer.

 

Mijn eerste bok heb ik ook weeral geschoten. 

Tijdens de pauze is er altijd wel een gewezen jarige die met een verlaat traktaat afkomt. Tegelijk met mijn grabbel in het mandje met snoepgoed, zie ik dat het bijbehorende briefje van V. - met haar kleine afgeplatte geschrift - afkomstig is. Ondersteboven zelfs! 

"Schol V!" glunder ik haar toe en het chocoladen juweel glijdt na mijn universeel gebaar dat bij zulke toejuiching hoort, geluidloos en als vanzelf mijn mond in.

"Jamaar, je hebt het briefje niet eens gelezen." wijst iemand uit de grote groep collega's me terecht. Iedereen kijkt naar me en toch lukt het me van tesamen met het pakken van het briefje nog een reep in mijn mouw te smokkelen. Daarna bekijk ik d'r boodschap.

 

"Ik ben zwanger." V.

 

Impulsiviteit is slechts schattig als je het op je eentje belijdt.

Zonder aarzeling produceer ik een fameuze bulderlach. Tijdens het ademhalen hik ik : "geslaagde grap! Ik wilde dat ik erop gekomen was!" 

V. - de eeuwige vrijgezel - is de laatste die ik een zwangerschap zou toekennen, laat staan door een onbekende donordonatie, dus schater ik ongegeneerd verder, ervan overtuigd dat ik in de maling genomen word.

Er is twintig man/vrouw voor nodig om me te verzekeren dat ik V's kinderwens serieus moet nemen. Plots bezit ik genoeg schaamrood om twintig man/vrouw te bevoorraden.

 

Om het weer goed te maken, bestook ik haar het volgende half uur met 'intelligente' vragen waaruit mijn diepste interesse moet blijken. En minstens tien keer vraag ik om vergiffenis...

 

Goed begonnen is half gewonnen?

De prijs der lompigheden!

 

De dag van hun geboorte werden er nog net geen suikerbonen rondgedeeld. Familie, vrienden, kennissen... allemaal leunden ze boven de bevallingsbak die eerste levensweken. Met uitgestoken voorzichtige vingers, erop lettend dat hun strelende toppen geen verstoring brachten in de mand.

Vertedering in de hoogste graad. Vertedering die "aaaahs en ooooohs" deed weerklinken en somtijds zelfs een belofte dat we er eentje mochten reserveren om in hun gezin opgenomen te worden. 

 

De bewondering voor het prille leven bleef, maar de ratio van de toekomstige kittenovernemers speelde op naarmate de wildebrassen zich een spoor van vernieling baanden op de zijkant van ons bankstel, de plantenbakken, de trots van onze living : een metershoge kamerlinde. Eerdere toezeggingen werden, verpakt in een kleurig lint van smoezen, weer ingetrokken. Wie kon het hen kwalijk nemen? Ikke! Want hoe schattig ook, die minitijgers, onze woonkamer moet nog langer dan een kattenleven mee.

 

Feestjes, blog, toevallige ontmoetingen, geplande samenkomsten, geen gelegenheid liet ik onbenut om de vreugdes van het juist begonnen poezenbestaan te promoten. Een procedure die vruchten afwierp. Op een halve week tijd hadden zowel Acey als Deacy een bestemmeling in het verschiet. Het enige ambetante aan de begunstigden was dat ze allebei een augustus ver van huis hadden voorzien zodat het samenzijn met hun nieuwe huisdieren nog wat uitstel vroeg.

 

Een verlenging van verblijf die hier in huize zapmoose voor bijkomende grijze haren zorgde. Onze rosse reus wierp zich meer dan eens als een allesverslindende lawine op de ukkies, waarop wij ons dan weer verplicht voelden om reddend tussen te komen. De ladder werd er menigmaal bijgehaald om de sloomste van de twee terug uit een boom te plukken, nadat hij klagend piepend liet weten dat hij het panorama beugekeken was. Van de kamerlinde en zijn kluit blijft niet veel meer over. Half opgevreten muizenlijkjes daarentegen, die vonden we overal.

 

Uiteindelijk is het zover. Poessie één is reeds vertrokken naar zijn nieuwe thuis en voelt zich daar kiplekker volgens zijn nieuwe bewaarders. De andere mag zich vanaf vandaag op het platteland rond Tongeren tegoed doen aan alle muizen die in haar blikveld verschijnen.

 

En moeder Streep? Daarmee liepen we een maand geleden langs de dierenarts.

Haar moederinstincten lijken mee doorgeknipt, want zij gedroeg zich alsof het de kittens van de melkboer betrof, toen de gevulde poezenbak werd weggevoerd.

 

De kinderen huilden in haar plaats.
Efkes. 

"Ozo, jij wil actie," liefkoosde hij me toe. 

"Laat dat dan maar over aan superman." Zijn strelende hand op mijn rug oefende meer druk uit tot ze me uiteindelijk stuurde naar onze fietsen. "Voila, wij gaan een trapje in de wereld zetten vandaag."

 

Alweer alleen minizap was te porren om ons te chaperonneren. Krulzap verstopte zich bij de buren, zoonzap had net een nieuwe hobby ontdekt - naast een vissende buurjongen gaan zitten - en eerstgeborene vond alles waarbij ze zich uit horizontale stand uit de zetel moest richten te vermoeiend. 

 

Krakend knietje, waarmee ik mijzelf de laatste maand vereenzelvig, draaide in lichte vitesse de kilometers weg. Dat ik daarbij een keertje werd ingehaald door een joggende vijftigplusser nam ik er dan maar bij. Mijn pedaal klakte als een ergerlijke metronoom door bos, hei en wijk. Fietsherstellers - die ene waar ik net vandaan kom toch - zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, volgende week zal ik hem op zijn incompetentie wijzen, maar vandaag liet ik mijn dag er niet door vergallen.

 

De rit voerde ons naar het park van Brasschaat. Een mooi stukje aangelegde kasteeltuin en op zondag kan je over de koppen lopen, dat we ertussen bleven was enkel te wijten aan onze technische rijvaardigheid. 

We passeerden een vijver met zijn bootshuis. Hill hield ons staande. 

"Helaba, jij die jaloers was op een kano... ik huur je een roeiboot voor een half uur! Net zo flitsend!" 

Bij het instappen wilde ik dat ik mijn vorig blogstukje had opgegeten in plaats van het te posten. Zo'n boot wiebelt! Zo'n boot heeft een minimeer op zijn bodem! Ik zocht nog het gat in de romp en de hoosemmer, toen kind en moose met hun zeebenen moeiteloos over me heen stapten en de roeispanen hanteerden. Zelf zat ik vastgevroren schrijlings op het eerste zitplankje, nadat ik eerst een dikke minuut de hele horeca aldaar van mijn achterste in voorbuigstand heb laten genieten omdat ik niet durfde te gaan zitten. Daarna duurde het nog een hele poos vooraleer ik mijn twee benen naast elkaar kreeg. Stokstijf en met geniepige broekspijpen die het minimeer opzogen. Mijn stoerheid is vergaan tesamen met de stukjes kraakbeen uit de knieschijven. Die twee medematrozen echter, hadden de tijd van hun leven. Ze kirden en gilden van vreugde en lachten een ander varend gezin uit wiens verzamelde haar was vastgelopen in de takken van de oeverplanten. 't Was dat de boot er zo haveloos uitzag, of ik had Hill er nog van kunnen verdenken van zijn twee euro waarborg achter te laten en het afgebladderde geval achterop zijn fiets te transporteren naar ons tuinvijvertje.

 

De fietstocht liep verder doorheen de Brasschaatse bossen naar de 'Melkerij'. Ideale stopplaats om de innerlijke mens te versterken, de kleine mens op een speeltuig te deponeren en twee collega's tegen het lijf te lopen.

 

En dat niet alleen. Sta je daar bescheiden te wezen tussen die vijfhonderd anderen die dezelfde locatie op diezelfde zondagmiddag hadden geprikt, galmt er iemand doorheen de massa : "Zaaaaapniiiiimf!!"

Op honderdzesendertig kilometer van haar huis verwijderd, zat medeblogster Y@zoo daar mooi te wezen.

 

De wereld is klein.

Maar onze route terug naar huis veel te lang.

Mijn zadelpijn kreunde nog tot diep in de nacht.