Hij die volgens eigen zeggen nooit kind is geweest, of het moest een ineens volgroeid en uiterst serieus exemplaar zijn, kon zijn vreugde niet op toen de kinders voor de komende twee weken zich terug onder onze pedagogische vleugels zouden voegen. Na het avondeten maakte hij van een onbewaakt ogenblik gebruik om zijn woorden van de afgelopen weken : "Ik wil eens in het zwembadje! Ik wil eens in het zwembadje!", om te zetten in daden en in al zijn speelsheid sleurde hij de twee jongsten mee het water in als alibi.

"Tikkertje! Gij bent hem!" hoorde ik hem gillen. Of : "Wie niet onder water durft, is een mietje!" Of : "Pak die bal dan!".

Ik zocht mezelf een tuinzetel en een beschut plekje bij mekaar en sloeg de naweeën van zijn gemiste jeugd uit de buurt van opspetterend nat stilletjes gade.

 

Een plichtsbewuste moeder zoals ik mijzelf wel eens durf te omschrijven, waadt in het beste geval drie rondjes in het plonsbad, uit tegelijkertijd kreetjes als "Aaaah", "Oeeeee", "Koud brrrr!" en houdt de quality time met kroost voor bekeken. Maaltafels oefenen of vriendjes bellen om te komen logeren, dat behoort ook nog tot mijn pakket, maar voor het overige heb ik mij dus een geschikte partner op de kop getikt.

 

Zo geschikt zelfs, dat ze de komende uren hun speelterrein hadden verspreid over de hele tuin. Het buurmeisje, dat waarschijnlijk ook zo'n saaie ouders heeft als ik er zelf eentje ben, had evenzeer haar weg naar speeltjesHill gevonden. Met zijn vieren hadden ze beslist dat je eerst drie keer moest pompen, dan twee keer rond de kastanjeboom diende te draaien, om ter eerst het zwembad in en uit, om zo langs de tuinstoel de aangeduide eindmeet te tikken. Tientallen variaties op hetzelfde thema passeerden de revue, maar voor de toeschouwer werd het pas echt leuk, toen een of andere onverlaat zo creatief werd om de rondslingerende handdoeken over hun toch al geklutste hoofden te binden en giechelend een parcours uit te dribbelen (met begeleider) dat links een kruipstruik bevatte, het volgen van de tuinslang, een diameter doorheen het zwembad en via nog wat attributen die toevallig hun weg beletten.

Als begeleider bracht mijn moose het er lang niet slecht af, maar de keer dat ik hem met een strandlaken over de kop, voor en achter in de zwembroek gepropt in actie zag, dacht ik toch eventjes : "Hum".

Hum, als in : "Moose, moest dit beeld mijn eerste indruk van jou geweest zijn... je had misschien nog op je appartementje gewoond." 

De kneus was meteen het noorden kwijt en stapte, met een achteruitstekende bips en twee onzekere armen vooruit gestrekt, westwaarts alwaar de vijver lag te lonken. Hij dreef resoluut zijn tempo op, toen hij in de mot kreeg dat zijn tegenstandster reeds de tuinslang had bereikt. Doornen noch gemeenschappelijk gebrul uit onzer monden die hem tegenhielden. Nooit iemand gezien die zich zo'n selectieve doofheid veroorloofde in een onbestaand oriëntatievermogen.

"Wat hebben jullie nu? Links van de boom toch?" Waarbij hij (pot)sierlijk over een rotsige waterpartij scheerde en op een volgende niet verwacht boompje botste. Dan klonk het van : "Waar ben ik? Help!?"

Helaas waren wij dan al te ver heen om onze hikkende lach te onderdrukken en nog enig woord van hulp te bieden.

 

Leuk hè, schat, zo'n in te halen kindertijd.     

Eindelijk tijd voor echte congé. Tijd waarin je nog niet weet wat je de komende uren zal uitvreten. Dat soort. Net terwijl ik dat genot laat doordringen tot in mijn diepste vezels, komt Hill met zijn volgende grote project af. Hij wil verhuizen. Naar hier. Duh! Hij woont hier potverdekke al acht maanden!

Tijdens stap één worden al zijn boeken in zes wasmanden naar dit huis verkast. Ik bekijk zijn honderden cd's en evenveel dvd's en vecht tegen de opkomende depressie die als een kermis tekeer gaat tussen mijn oren. Nooit nog leg ik het aan met een gecultiveerde vrijer! Tevens vervloek ik de dag dat ik mij een auto aanschafte die half zo groot is als de vorige.

In de betere tekenfilm zouden er nu dollartekens op mijn oogbollen moeten flikkeren van de toekomstig te innen huurgelden, maar ik geraak niet verder dan vloerwissers, stofvodden en vuilniszakken op het netvlies. Het is een fobie en er zal vast en zeker een naam voor bestaan.

 

Mijn lamlendigheid staat haaks op de energie die mijn geliefde spuit. Letterlijk. Hij sorteert en niest. We ontdekken een hardnekkige stofallergie bij de arme duts. Het snot druipt doorheen het hele huis. Dat komt ervan als ik de boekenplanken zo moet reorganiseren in dubbele rijen en in verborgen kisten zodat zijn vierhonderd stuks leesvoer ook nog bij kunnen. Belegen stof dwarrelt zo van de plumeau in zijn neusgaten. Hij bindt een zakdoek en vervolgens een kussensloop om zijn neus. Niks helpt.

De dag dat de dvd's en de cd's de oversteek naar zapdorp maken, opper ik om een stuk bij te bouwen. Kwestie van zijn cultureel erfgoed een plaats te bieden. Hij stelt een Ikeakast kopen voor, de gierigaard.

We opteren dus voor : 

- het kastje achter de zetel verhuizen naar de speelruimte op de zolder (eufemisme voor overloop met kinderrommel)

- nieuw en groter kastje achter de zetels voor zijn cd's

- manden met schoolgerief leegmaken en voorzien van dvd's

- schoolgerief laten rondslingeren tot we daar een bestemming voor hebben gevonden

- wandkast vervangen door een grotere (zijn servies! zijn gourmetstel! zijn espressohebbedingetjes! zijn speciale bierglazen! Alles wat ik nu nog vergeet!)

- huidige wandkast (van mijn grootmoeder) verplaatsen naar de overloop op eerste verdieping 

- matras en staande lamp kopen nu we toch op de koop trekken en als we daar dan toch zijn, een lichtere dons want de hitte onder deze maakt van ons bed meer dan eens een zwembad.

- grote kuis in de keuken en mijn potten vervangen door die van hem

- tweede kleerkast uitruimen en wat er nu inzit proppen in spleten en kieren in andere kasten

- zijn meubels krijgen een prominente plaats in de living van zijn ouders

 

Jaja, allemaal zeer uitgekiend, maar mijn humeur gaat erdoor niet noemenswaardig op vooruit.

 

Twee dagen later maken we een driedubbele toer bij Ikea, een keertje kijken, een keertje langs het restaurant en een keertje kar vol laden. Kastje gevonden, acht manden voor in kastje erbij, matras, dons, sloop, kist voor in de badkamer, schoolbord voor minizap (die acht juli jarig was). We trappen in de val die menig koper ons al ongetwijfeld heeft voorgedaan : we vergeten dat ik niet meer met een monovolume over het Belgische wegdek rol. We puzzelen en laden uit. Puzzelen en laden opnieuw uit. Verzetten de autozetels tot minimale beenruimte en proberen nog een keer. Na poging vijf kan het kofferdeksel dicht, Hill plakt dan wel met zijn gezicht tegen de voorruit, heeft daarbij het laatste onstapelbare mandje op zijn schoot en ik tors een opgerolde matras op de schouder. Zo heerlijk misvormd gekronkeld staan we vast in de avondspits op de ring rond Antwerpen, met god en klein pierke die ons uitlachen. Moose vindt dé oplossing om te ontsnappen aan alle grijnzende blikken die ons te beurt vallen : hij zet het rieten mandje over zijn kop. Slangenmens met slappe lach en struisvogelidioot op de baan gezien? Dat waren wij. 

 

En dan moest zijn kleerkast nog uitgesorteerd worden.

Minstens dertig pyjama's waar zelfs Garry Glitter zijn neus voor zou ophalen, duiken op. Hij die steeds puur natuur slaapt, vindt het nodig om te gaan bakkeleien over de kwaliteit van sponsen stofjes in psychedelische tinten, met verduurde elastiek.

Hawaïaanse hemdjes van de jaren tachtig worden door een lichtelijk ontredderde Hill terug uit de zak voor spullenhulp gevist en als hij even niet kijkt er weer ingemoffeld. Je zal maar die ene arme duts wezen die uit de bak van de hulporganisatie Hills garderobe aangereikt krijgt! Mijn compassie is echter nog niet zover gevorderd dat ik toegeef aan Hills smeekbeden om toch die trainer in geel, blauw en rood mee naar huis te pakken. We laten ons nog wat meeslepen in het betere duw- en trekwerk met hemden die eruitzien als de tafelkleedjes van een tirolerfeest. "Dat is al lang uit de mode!" "Niet waar!" "Wel waar!" 

Enfin, elf zakken gaan de kledingcontainer in en de rest belandt in de vrijgemaakte kleerkast.

 

Toen vonden we het welletjes.

Hill niest nog steeds, mijn ingebeelde verhuisstoornis heeft een pauze nodig en in augustus heeft hij weer twee weken vakantie voor het vervolg.

Ojee! Hij wil dan zijn knuffelbeesten meepakken.

Op het podium schetterde swingende ska.

Wij kroelden en kronkelden ritmisch tevree.

"Zap", zong je, "ik heb een megaplan voor weldra.

En het weer werkt vandaag uitzonderlijk mee!"

 

Je wenkbrauwen seinden mystieke boodschappen.

In het schaarse licht van de festivalwei

pretendeerde ik een onschuldig ademhappen

bij het aanhoren van wat je toen zei :

 

"Lief, laten we gezwind en vliegensvlug vertrekken,

voor ik zo meteen ontplof.

Ik wil je miljoenen spermatozoïden verstrekken,

in het midden van de hof."

 

Zowaar een schenking die ik niet kon negeren.

Alras pedaleerden we tuinwaarts per fiets,

want ik heb geleerd uit vorige keren

dat openluchtcopuleren kan uitdraaien op niets.

 

Genot voltrok in duistere buitenlucht

tuin, deken en een koppel blote lijven.

Ei zo na werd ik bevrucht,

toen een ijzige storm ons deed verstijven.

Het donderde, het bliksemde, het hagelde op ons gat.

De grapjurk van hierboven kan ons duidelijk niet luchten.

Bijkans verzopen... en niet eens in eigen nat.

Weerom moesten we het huis in vluchten.

 

Vrijdag weken geleden :

Pensioenfeestje van een collega.

"Schat, lang gaat dat niet duren. K. rijdt. Een etentje in het dorpje hiernaast."

Om kwart over vier plet ik met een mislukte salto een beetje boven mijn theewater mijn partner giechelend wakker.

"Euj wasj een beeje leukel dan verwachttt."

 

 

Zaterdag :

Bezoek aan de hof van Eden. Toebehorende aan Menck, die andere bloggende guit. Zap drie en vier hyperkineten de wijk bij elkaar terwijl Hill en ik pogen onze bewondering uit te spreken voor zoveel plantenpracht verzameld in één tuintje. Het blijft een knuffelbare wapper, die Menck, maar ik houd mijn neigingen in en we pleuren de meiden de achterbank op en racen door naar Oostende. Earth Explorer moet nog door ons geëxploreerd worden. We worden buitengekegeld door een jobstudent alvorens binnen te geraken wegens te laat. Het mislukte uitje wordt vervangen door een strandwandelingetje. Allerlei roodgekleurde linten spannen vierkanten af in het zand. Ook eentje precies op de plaats waar wij in januari het verjaardagsontbijt-met-belachelijke-koeienmuts-in-wielrennerskoers nuttigden. Niet ver er vandaan prijkt een waarschuwingsbord : Opgelet, mogelijk drijfzand. Niet binnen de afspanning treden. Hill en ik vallen elkaar in de armen, kieperen om, rollen van de dijk en danken met een mond vol zand hemel en aarde dat wij maanden geleden de verzwelging van onze verpakte liefde ontlopen hebben. De kleine zaps vragen of we ze nog allemaal op een rijtje hebben.

 

De kittens klauteren onze nieuwe zitbank naar de knoppen. 

 

Zondag :

De regen stroomt met bakken uit de lucht. Wij hebben een feestje voor de vrienden van Hill. De loucheaard heeft mij bedrogen. Mij voorgelogen dat hij asociaal is. Verwacht je twee, hoogstens drie vrienden, blijken er zesentwintig te affirmeren dat ze graag hun kas komen volsteken en of ze hun dertien kinderen alstublieft mogen meebrengen. Aiai, dat geraakt niet binnen. Hill (fijntjes) : "Dit is de eerste shift vrienden, de volgende nodig ik een andere keer uit." 

Geen vent die mij ooit om zes uur 's morgens mijn bed heeft uitgekregen. Nu moet het. Kleine lacune in de voorbereidingen, te lui om al veel op voorhand klaar te krijgen. Rondje meubelen bedelen in de naaste omgeving, eten zoeken, carport vrij krijgen om de tafels als een tangram te puzzelen om regenvrij wat plaats te bieden. Achteraf voel ik me een beetje ma Flodder : "'t Was een leuk feestje, maar het brengt zo'n rommel met zich mee."

Bijgezette partytent kantelt de dag nadien om en vormt een eigenaardige krul. Niks nieuws onder de regen en ik hoop stilletjes dat het rode kruis zijn tenten in de vluchtelingenkampen niet bij Gamma gaat kopen.

 

Maandag : 

Kind één moet vandaag een fiets op school hebben. Twaalf kilometer verder. Kind twee op dinsdag. Kind één moet ook op woensdag en donderdag een fiets meebrengen. Kind twee moet dinsdag om acht uur op school zijn ipv tien voor negen. Kind één wordt op donderdag om acht uur op school verwacht. Kind drie hoeft niks. Kind vier trekt haar eigen plan op een andere school. Examens, in haar geval komt dat neer op plantrekkerij.

Ik krijg kop noch staart aan mijn eigen uitgedokterde schematische voorstelling van wie waar op welk tijdstip moet toeven. Als reactie hol ik wat rondjes als een kip in het interieur, mijn kop volgt op twee meter. Dat houdt hem koel. Een tocht vol tegenwind op een aantal tweewielers volgt. Op de terugweg krijg ik er nog regen bij. Gratis. Hoera.

 

De aankoop van een bh dringt zich op. De voorlaatste knapte tijdens de personeelsvergadering. Bijna de directeur gemolesteerd toen. Ik verdachte hem abusievelijk ervan in mijn boezem te pietsen. 't Was mijn gebroken beugel die zich een wond naar de binnenkant boorde. Loop nu rond in iets dat met haken en ogen aan mekaar hangt. Vriendin opgetrommeld die ook rondloopt in haar laatste gerafelde bh. Samen verontwaardigd geraken over de discriminatie van de dikke medemens op de kledingmarkt. Vervolgens nog een lekker taartje gegeten.

Wel een broek en t-shirt gekocht. Geen bh. Zij trouwens ook niet.

 

Dinsdag : 

Help, ik zit vast in een leesstuip die al weken aanhoudt. A.H. Homes 'De dochter van de minnares' in één ruk uitgelezen. 

Mijn bh trekt tegen. 

De kleine katjes pissen op het parket.

Nog wel iets nuttigs gedaan al weet ik niet meer wat. 

Of toch wel. Beloofd van met de kinderen eens over de Sinksenfoor te lopen. Na het zien van de prijzen verhogen we (omdat ze zondag buiten zichzelf zijn getreden qua gedienstigheid) de vijf euro per man naar tien. Hill wil zich niet laten kennen tegenover de zoon en laat zich overhalen tot een spectaculaire attractie : hoog, ondersteboven en tollen. Hij ziet eruit alsof hij in de lucht zal sterven. Wij lachen.

Morgen is het veertig procent korting, familiedag, lezen we. Tof, wij zijn hier NU.

 

Woensdag : 

Saai saai saai.

Op school mag ik kopiëren, geen kat die me nu nog kan gebruiken in de klas.

Bomma en bompa worden door de geslepen zappies overhaald om ook eens een kijkje te gaan nemen op de Sinksenfoor. Gaan ze toch lekker mee! En... het is kortingsdag! Grootouders blijken wederom niet bestand tegen manipulatie van kleinkinderen.

Geen kat thuis dus kan ik bh wassen en drogen met de haardroger. Droogkast is nog altijd kapot. 

Ik krijg de kinderen terug. Zoon is zo mottig als een krab en zo wit als een spook, dochter valt meteen een paar uur in slaap, andere dochter hersens zijn in die mate geschud dat ze alle overactiviteit even achterwege laat. Doeme, kan ik zelf alle pakjes voor de juffen in elkaar frutselen.

 

Donderdag :

Speeldag in het bos met de hele lagere school. Prima weertje daarvoor. Mijn verantwoordelijkheid bestaat uit het meepakken van de koffie en de vuilniszakken. Ik vergeet dat. Ik mag terugrijden.

Alle leerkrachten handtekenen de kaartjes voor de schoolverlaters uit het zesde. Afschuwelijke gedrochten, die kaarten, gefabriceerd met het kopiëerapparaat op een geel achtergrondje en scheef afgesneden. Om mijn koffieblunder recht te zetten, ontferm ik me over dat pakje kaarten.

 

's Avonds diploma-uitreiking voor het zesde. 

Diezelfde avond rapport afhalen van oudste zap. Mama is niet zo tevreden. Eerstgeborene heeft weliswaar een A-attest, maar is desondanks niet meer welkom in het ASO. Te veel proefwerken verknald. Ik zoek naar een deukje in het zelfvertrouwen "Leren is voor mietjes, mama" in dochter en vind enkel een hangende lip, waarop gebeiteld : "Het is allemaal de schuld van een ander!"

(Krulzap blijft zitten, maar dat zat er al lang aan te komen.) 

Race tegen de tijd : fietsen en gerief naar de papazap brengen, achtergelaten jong bij de bomma terug oppikken en thuisbrengen, in sneltreinvaart en met geurende oksels terug naar school om met plateaus vol wijn zesdejaars en hun ouders geluk te wensen.

Zonder kaarten, want die zijn in mijn rush ergens zoekgeraakt. Het verlangen naar het werkelijke einde van het schooljaar neemt tesamen met het schaamrood op mijn kaken nu toch groteske proporties aan.

 

Vrijdag :

Eén of andere klojo, oftewel onze directeur, heeft de eucharistieviering op de laatste dag geprogrammeerd. Ik probeer nu te onthouden dat ik hem dit internetadresje nooit ga doorspelen. Tot de middag heerst er een onbeschrijfelijke chaos in de school. Alle ouders komen tegelijkertijd het rapport afhalen van hun oogappel. Ik noem ze binnensmonds rotte appels en ik kan het weten, want ik mag er toezicht op houden tot twaalven.

Het etentje met de collega's was lekker, maar veel te weinig.

Mijn bh jeukt. Of beter, ik jeuk onder mijn bh.

 

Moose en ik vieren het begin van de vakantie onder het Antwerps vuurwerk. Ik wacht nog steeds op de apotheose.

 

Zaterdag : 

Goesting om te schrijven. Nog meer goesting om te blijven liggen in bed. Prioriteiten eerst. Toch nog pyjama uitgekregen om mezelf te reppen naar onze meidenavond. Mijn krat wijn van drie liter is in een mum leeg. Ik om half zes 's morgens ook.

 

Heey, er ligt een stapeltje afgrijselijke gele kaarten onder mijn plooibox in de auto

 

Zondag : 

Goesting om te schrijven, maar 'Pulptuur' wenkt. Het gezelligste festivalletje van het jaar in het dorp. Vier podia en op eentje ervan Sammy Deburggraeve, een goedgekapte kolderkop die wat eigen werk in dictie brengt. Hill en ik besluiten ter plekke dat wij een straffere conference bij elkaar kunnen rommelen. Zo zijn wij, mooie ideeën waarvan de uitvoering... (ik kijk nu even naar Hill die dicteert : "mooie ideeën waarvan de uitvoering in de mistige krochten der vergankelijkheid wegerodeert tot een nauwelijks voelbare sprankel rest van wat ooit eens de perfectie benaderde zoals een krolse kater zijn nietsvermoedende kattin. Verdomme, mijn sigaar is uit! Maar dat laatste moet je niet opschrijven.")

Hill en ik besluiten nog meer. Dat punkers toch niet meer zijn wat ze geweest zijn. Dat was na een glimp opgevangen te hebben van Marino Punk, de wildebras met zijn accordeon.

 

Ten slotte besluiten we dat het leven nog niet zo slecht is.

Het gaat alleen te snel.

 

Moe moe moe.

Druk druk druk.

 

Hij : "Er hangt nog slaapspul in je oog, lief."

Ik : "Uh uh? Nochtans, ik heb mij gewassen."

Hij : "Misschien volgende keer een beetje dichter bij je washandje gaan staan?"

 

Als je zo moe bent als ik, lach je jezelf daarmee een breuk. Melig melig, ik weet het.

 

Hij : "Je hoeft daar niet zo hard om te lachen, ik heb dat uit een Suske en Wiske album."

"We moeten dringend de handdoeken wassen, zal ik alle achtergebleven vodden uit de tuin plukken, wil jij boven die toren uit de badkamer ontmantelen en meebrengen?"

Met het voorbije zwembadweer is de trommel ontoereikend om al het vervuilde afdroogtextiel in één keer te slikken en ik laat een halfje staan.

Hoogst verbaasd zie ik hoe moose achter me komt aangedrenteld met die wasmand. Met een plets zet hij ze voor mijn neus op tafel :

"Dit moet er ook nog in."

"Maar neen, 't zit vol en daarbij, de handel draait al."

"Jawel!"

Schuin kijk ik hem aan, zou de stakkerd een kwink kwijt zijn? Te veel stress op het werk? Een vorm van smetvrees kweken? 

Tot hij verwoed begint te rommelen tussen het goed en daarbij een cd blootlegt. Een dubbele van Bert Kaempfert.

Net voor ik wil gaan vloeken op de 'ik mag alles overal laten rondslingeren' gewoonte van de kinderen, daagt het me : O? Bert Kaempfert? Die heb ik niet!

De lieverd!

 

Voor er iemand in geproest uitbarst wegens mijn onhippe smaak : ik daag jullie uit om stil te blijven staan op 'Living it up' (het aireke van Kapitein Zeppos). 

Onmogelijk!

 

(Die verdomse youtube heeft het niet in zijn archief, jammer!)

  

De bomma (mijn moeder) ligt in het ziekenhuis. Een ontsteking aan de gal. En galstenen. Weken heeft ze krom gelopen van de pijn. Zegt ze nu. Eerdere onderzoeken wezen niks uit : "Och, hier, ik schrijf iets voor tegen de maagpijn." Vorig weekend werd het zo ondraaglijk dat ze samen met mijn vader een plaats onder de scanner en een echografie is gaan eisen. Toen mocht ze ineens blijven.

 

Vader aan de telefoon :

"Ah, zap, je moeder zit op hotel in Brasschaat. Om zeven uur vanochtend zaten we al bij de dokter die ons dan toch maar doorstuurde naar Klina. Schoon is het hier, we vroegen eigenlijk een kamer voor twee, maar die waren allemaal volzet, jaja, 't is hier druk. Misschien dat ze straks nog verhuist, maar dit kamertje is een pareltje, er staan hier zes stoelen en een grote tafel en met uitzicht in de grote hal, pal op de receptie. Knap hoor. De verpleging is behulpzaam en zei dat ze straks verder onderzocht zal worden. Hoelang ze moet blijven weten we nog niet, maar zo'n gezellig kamertje, helemaal anders dan dat oude spel dat hier vroeger stond. Ze heeft ook al eten gekregen, dat zag er best lekker uit, maar ze heeft er niet veel van gegeten. Verzorgd, kind, heel die boel hier. Weetjewat, ik geef je moeder zelf even."

 

Moeder :

"Aaaargh, 't is hier een echt rommelkot! Ik heb zelfs geen wc want ze hebben mij in een kamertje gestoken van de dagkliniek. En onvriendelijk dat die verpleegster was omdat ik vroeg hoe ik dan naar het toilet moest. Een bedpan kreeg ik toegeworpen. Een bedpan! Eentje van voor de oorlog. Zie je mij al op een bedpan gaan? Als je het raam openzet krijg je al die duffe lucht van de hal binnen, het is hier veel te warm, het eten trok op niks, de petatten waren niet eens gaar. Daarstraks hebben ze een baxter antibiotica gestoken en zo'n zak zoutoplossing. Het bloed vloeide uit mijn handrug in het darmpje. Denk je dat die kenau van een verpleegster eens zegt dat ik mijn hand naar beneden moet houden? Ja, toen ik bijna leeggebloed was, toen!"

 

De kinderen (tijdens ons eerste bezoek)

"Keicool hier, zie dat bed! Dat kan omhoog en weer omlaag! Er is ook een belletje, zullen we...? O bomma, jij kan hier gewoon 'FC de kampioenen kijken, gelukzak! Thuis moeten wij eerst voor ons examen leren. Ik heb dorst, maar ik heb in de gang een bak met water zien staan, ik zal eens twee flesjes gaan halen sè. Oja, we hebben wat lavendel geplukt uit een hofke waar onze auto staat en een blaadje klimop errond gedraaid, blijf zitten, wij zoeken wel een vaas, die kast hebben we daarnet al gezien. Toch wel tof zo'n ziekenhuis. In de lift hebben we daarnet op alle knopjes gedrukt. Ik zou blij zijn hoor als ik hier een paar dagen mocht blijven."

 

'De gelukzak' mag nog tot zaterdag genieten van alle fun die de kliniek te bieden heeft. Over vier weken mag ze dan nog een keer terug om waarschijnlijk haar gal af te staan. Ondertussen deelt ze een kamer met een madammeke dat niks zegt, niks hoort, niks doet, behalve dan moeders handdoek per ongeluk gebruiken. En vanmorgen heel hard te vallen wanneer ze zich uit bed wilde hijsen. Mijn moeder krijste de hele verpleging in een mum hun kamer in, doeltreffender dan dat belletje vond ze.

 

Zoveel actie en spanning, tesamen met zeeën tijd om haar geliefde sudoku's op te lossen. Maar veel tevreden lachjes kunnen er niet vanaf.

Gelukkig maar, want lachen doet zeer aan haar gal.

 

Beterschap ma en proficiat, al vier je vandaag niet je vijfenzestigste verjaardag op de plaats die je verwacht had. Wist je dat je, als je wil, vanaf nu helemaal gratis met de bus en de trein terug naar huis kan? Tof hè?!

Kuskuskus! 

Uitverkoren! Jaja, ikke.

Twee keer schriftelijk uitgenodigd voor dezelfde dag, één keer met dt-fout ("Gelieve u zondag 10 juni 2007 - blablabla - te begeven naar het hieronder aangewezen lokaal waar uw stembureau zich bevind." (!)) en dan nog een volgend schrijven :

"Mevrouw, Ik heb de eer u mede te delen dat u aangewezen bent om op zondag 10 juni 2007 om 8 uur stipt, de bediening waar te nemen van bijzitter. (...) Gelieve u op de gestelde dag ten laatste om 7.30 uur 's morgens, op dat bureau aan te melden."

 

Een gehoorzame burger als ikzelf vergeet dan fluks dat ze acht jaar geleden haar plicht scrupuloos verzuimde. Sterker nog, niet zonder leedvermaak, zwaaide ik naar mijn buurvrouw - toen ook met eer geïnviteerd - met een gynaecologenbriefje met daarin de conclusie dat het hoogzwangere lijf, dat toen voor de vierde keer extra last droeg en toebehoorde aan ene zapnimf, niet meer in staat was om een ganse dag arbeid te leveren, met name alle lelijke koppen uit haar buurt aan te vinken op een lijst vanop een harde stoel.

 

Dus toog ik fietsend door straten die ik nog nooit op een zondagmorgen zo vroeg heb mogen aanschouwen. Een leegte van vier kilometer. In het stembureau was het nauwelijks beter gesteld. Behalve de voorzitter, twee secretarissen en een handvol computers was er niks. Mevrouw de voorzitster was verheugd over mijn enthousiasme, dat er eigenlijk alleen maar in bestond dat ik op tijd verschenen was. Vier bijzitters had ze nodig, daarvoor waren vierentwintig lieden uit mijn buurt aangeschreven. En allen kenden ze de truken van de foor. De eerste tien moesten zonder uitzondering naar huwelijken, communiefeesten, reünies die niet verzet konden worden, de volgende drie moesten de cursus van hun blokkende kinderen mee instuderen, nog eentje - die ik per ongeluk ken - had slechts één vrij weekend in de maand en fluisterde me toe met een luchtje waar ik bijna van achterover sloeg dat hij een uur voordien nog in de kroeg zat. Er sijpelde nog wat morrend volk binnen en omdat acht uur naderde en de computers pas opgestart mochten worden als de zitploeg samengesteld was, werd ik mede aangeduid om mijn burgerplicht te vervullen. Dat creëer je dan als je kinderopvang hebt geregeld. Veel tijd bleef er echter niet over om mij te verbazen over mijn eigen naiviteit. Om vijf voor acht piepten nog een achttal zeer onschuldig kijkende gezichten vanachter de deur, waaronder ik drie naaste buren herkende. "O? Zijn we te laat? Dat is wel spijtig zeg. Schrijf je wel op dat we ons komen aanmelden zijn?"

 

Referentiestemmen werden genomen, ik kreeg de omvangrijke taak van het afstempelen en teruggeven van de kiesbiljetten en paspoorten, Joël, de jolige zaakvoerder van een immobiliënkantoor alhier, had de bak bier reeds ontdekt, Corinne valideerde de kaarten tegen honderd per uur, Martine, de voorzitster, las haar halve meter documenten er nog eens op na. Dit dagje stempelen zou me € 22,50, zoveel broodjes als ik opkreeg, drie thermossen koffie, bier of frisdrank opleveren. Jeuj!

 

Zeshonderdzevenvijftig kiezers werden er verwacht. Allez, niet echt want in de wandelgangen werd gewag gemaakt van tien procent die met de oproepingsbrief hun hol zouden afkuisen ipv hem door mijn zorgvuldige handen te laten beroeren. De durvers!

 

De toevallige ploeg voor die dag had gelukkig het talent om zich te vermaken. Die twee secretarissen bleken van het leuk zwanzende soort, ook Joël steeg in grappigheid naarmate de bak bier slonk, Kris en Corinne bleven op de achtergrond, Martine kon ook wel met een kwinkslag weg en ik beperkte mij tot het onzichtbare mietjesschap.

 

"Als we aan 250 kiezers zitten, pakken we er nog ene hè mannen!"

"Nummer 369! We hebben net afgesproken dat nummer 369 een danske moet doen voor hij mag gaan stemmen."

Tegen een bekende met een been in het gips : "Gehandicapten dienen het laatste kot te nemen, daar staat een stoeltje."

Tegen (hopelijk) een andere bekende : "Het lokaal voor de lelijke mensen is hiernaast, vort."

 

We zagen ze passeren, de ouwe welgestelde ventjes met hun nauwelijks de wieg ontgroeide echtgenotes (en maar op die identiteitskaarten loeren hoeveel jaar die koppels verschilden), de mannen die hun kater nog niet te baas waren - vanaf twee uur 's namiddags. Iedereen wilde weten hoelang hun buren al op deze aardkloot rondhuppelden, we herkenden de ex-vrouw van Gert Verhulst, een oud-voetballer (al vond ik hem vooral een ouwe voetballer) de hooggehakte atv-omroepster. Eigenlijk herkende ik er niemand van, maar zo'n dagje zetelen is te vergelijken met een jaar lang 'Dag Allemaal' lezen, je bent meteen bij met alle onwetenswaardigheden.

 

Ergens tussen tien en elf viel de stroom uit.

Remi, onze gemeentelijke toezichter en koketterend homofiel, repte zich alsof er een muntstuk de doorgang (van buitenaf) naar zijn aars belemmerde, naar de paters, op wiens uitgestrekte domein ons armtierig lokaaltje in the middle of nowhere zich bevond, om zich ervan te vergewissen dat de elektriciteitspanne enkel plaatselijk was. Er kwam een extern persoon met kennis van zaken aan te pas. Twintig minuten later was een kwart van de plaatselijke bevolking samengedrumd voor onze deuren. Een nooit geziene verbroedering, met natuurlijk ook de gebruikelijke klaagzangen en vingers in onze richting alsof we persoonlijk onze aansteker onder de zekering hadden gehouden.

Het uur daarna was er eentje van het chaotische soort. Aan de ene kant van de tafel aanvaardden ze in een aanzienlijk hoger tempo de paspoorten dan de stemplichtigen hun bolletjes konden aanduiden. Die massa belandde vervolgens op mijn tafelblad en geloof me, u wil niet weten hoeveel grijze mannen er rondlopen met baarden, hoeveel mensen na de ingebruikneming van hun pas de haartooi helemaal switchen. 

"Een bril is een bril en een baard is een baard hè", probeerde ik me er nog uit te knoeien nadat ik me al twee keer had vergist in gelijkaardige overtollige kinbegroeisels. Of er komt een vrouw uit het hokje en ik had nog enkel mannenfoto's in voorraad. Paniek! Tot ze de middelste aanwees.   

 

Eén heertje weigerde een van de drie lege stemhokjes te betreden, zijn vrouw zat in het andere. "Ik wacht op de bril", verklaarde hij. Dan kwam de Nederlander, die zelf niet mocht stemmen, met een volmacht voor de stem van zijn vrouw. "Oeps", verkondigde de adjunct-secretaris even nadien, "die hadden we moeten stoppen, wegens niet wettelijk." We controleerden of de volmacht niet een zelfgeschreven kladje was op briefpapier van de gemeentelijke groendienst en schoven vervolgens alle schuld in de schoenen van de onoplettende gemeentelijke ambtenaren. Aan de deur stond er intussen een jongbejaarde meneer die een kwartier lang de hele kieslijst bestudeerde. En wij grinniken : "Daar, een late beslisser." Het volgende kwartier moesten we de meneer duidelijk maken dat hij geen oproepingsbrief had gekregen omdat hij niet gemachtigd was om federaal zijn stem uit te brengen omdat hij de Britse nationaliteit had. ("Jamaar, vorige keer mocht het wel!") Eentje bracht zijn kiesbrief van 2006 mee, kleine vergissing. Zesentwintig mensen lieten zich vertegenwoordigen bij volmacht, een twintigtal gaven hun ziektebriefje mee.

 

Tegen drie uur telden we 599 opgedaagden.

"Als we aan 600 zitten, drinken we er nog ene hè mannen!"

Maar die zeshonderste liet op zich wachten. Martine had haar stapel te verzegelen enveloppen al bovengehaald, toen om zes over drie er nog een jong paartje kwam aangehold. "We zaten in de file!" In hun kielzog schuifelde een protesterende Remi in zijn frappante stijl. Hij had nog lopen zoeken naar de sleutels van het lokaal. Zijn 'het is al voorbij drie uur' werd gesmoord door de joelende vreugde voor onze zeshonderste klant : "Proficiat, u heeft bij deze gewonnen... een gratis bezoek aan het immobiliënkantoor van Joël."

 

Volmachten, ziektebriefjes, overgebleven kaarten werden geteld, computers volgens het boekje afgesloten, alle paperassen in de juiste enveloppes gestoken. Iedere aanwezige moest zijn handtekening een keer of vijf krabbelen. Joël, die niet meer wachtte op de zeshonderdtweede kiezer dronk nog een pintje. De secretaris, die ook niet meer volstrekt nuchter te noemen was, wilde graag de boel verzegelen met het staafje was. Hij morste zijn druppels in een creatief patroon behalve op de sluiting. Vervolgens zagen we de briefomslag in de fik staan. Een andere nog heldere geest heeft hem geblust met de stempel. Remi zou de urne bewaken tot ze hem kwamen ophalen, Martine ging haar documenten afleveren in het administratief centrum en wij mochten naar huis, recht of in zigzag. Met in mijn fietsmandje vijftien overgebleven broodjes gepropt. 

 

Zootje schorriemorrie, die zetelaars, maar niet van de onaardigste.

 

De helft van de tijd, beste lezer, is uw zapnimf wat men noemt een deftige deerne. Een voorbeeldpareltje voor de meer beschaafde medemens, zeg maar.

 

Gevoelige lezers mogen nu afhaken.

Mensen die mij irl kennen als geciviliseerd gezelschap ook.

Want twee vrijdagen geleden is de andere tijdshelft losgebroken : de overheersing van niet te negeren scatologische eruptieve knallers in al zijn facetten.

 

Enkele seconden was ik de wekkerradio voor.

"Vrauwwwm!"

"Oeps, er zit een 'boem' in mijn gat." expliceerde ik overbodig en giechelde wat ochtendlijk kostschoolmeisjesachtig ter vergoelijking.

Het startsein voor onze congé was gegeven. Er zouden nog vele seinen in die trant volgen.

 

Wie mee is, weet dat het komende stukje zal gaan over de moeilijkste momenten tijdens de vakantie in den vreemde. Dat deel waar je nooit één letter in een reisverslag over leest : de getroubleerde omgang met je darmstelsel eenmaal je van huis verwijderd bent. Het feit dat ik hierboven nog veilig in mijn eigen nest lag, maakt het onderwerp des te onrustwekkender.

 

Precies zevenhonderd kilometer bedroeg onze reisweg. Daarna zouden we ergens aan een oever van La Rance ons nestje voor de volgende zes dagen installeren. Waar een gemiddelde Hollander met caravan een uur of acht over doet, daar hadden wij - zonder noemenswaardige bagage - enkele uren langer voor nodig. Op minstens een derde van de airs hebben wij onze voetstappen achtergelaten. En etensresten. In al dan niet verteerde vorm.

 

Het sanitair in de chambre d' hôte liet niks te wensen over. Een geinig elektrisch dingetje waar je telkens weer van opkeek dat je hoop(je) in een piepklein gaatje achterin werd gezogen. Helaas verbleven wij daar slechts de nachten, terwijl mijn bioritme zich niet liet commanderen door de aanwezigheid van rust en accomodatie. Het wachtte liever tot het kon tegenwringen tussen de woeste rotsen van Cap zus of zo. Of tijdens wandelingen op stukjes van de GR du Littoral. Of bij de verkenning van ongerepte partjes strand. Nou, leuk is anders. Zonsondergangen zien er altijd beter uit als je niet met krampen kampt, dat kan ik u alvast verzekeren. Meermaals bezondigden moose (hij ook, hij ook) en ik ons aan het wildkakken/plassen, maar een restje gêne liet ons toch eerst nog enkele kilometers afleggen met de bilnaden tegen mekaar geklemd en een smoel waaraan iedereen kon zien dat je worstelde met je kringspier, je wist maar nooit of een bijdehante architect een toilet in de kliffen uitgehouwen had. En hoezee, een enkele keer komen wensen uit. Bijna dan toch, want het systeem van de Franse wc zonder je sandalen te bevuilen is me tot nog toe niet helemaal duidelijk.

 

Het beetje Bretagne dat wij aflegden was magnifiek, pittoresk, impressionant, maar dagdagelijks overschaduwd door de angst overvallen te worden door mijn eigen endeldarm. Die prikte en kietelde, friemelde en wiebelde. Vijf dagen verder leek hij in flarden uit te monden en kreeg ik psychische bijverschijnselen bij de gedachte alleen al aan een bolus.

 

Tussentijds gierde de wind door mijn visceraal innerlijk. Ik voelde me verwant met alle grote petomanen. Het volkslied achterwaarts blazen lukte nog net niet, maar de toon werd alleszins gezet. En dit alles geheel buiten mijn eigen wil om. Tussen de muren van middeleeuwse stadjes leek het alsof kanonnen opnieuw tot leven kwamen. Terwijl ik heel nauwgezet een meeuw ofzo bestudeerde, dat leek me gepaster dan schuldig te kijken. Hill leerde op die week een heel nieuwe zapnimf kennen. En schetenhumor ; goedkoop en je kan ermee blijven lachen. 

 

Ach ach, die vent blijft me graag zien. Hoe ik dat zo zeker weet? 

"Zap schat", zei hij na een borrelende opstoot of drie, "je bent zo'n bruisende, zo'n sprankelende..."

"...ingewand." 

 

Die duvelse Menck.

Gaat hij met stokken naar me smijten. Maar ooit steek ik ze wel eens terug in zijn wielen.

Of ik nog naar iets streef voor ik mijn kaas laat.

't Is dat hij niet de meest onsympathieke peer is dat ik mij de moeite heb getroost van daar eens langer dan vijf seconden over na te denken. Bijna een maand zelfs.

Hele donsovertrekken heb ik des nachts omgewoeld met hersens op volle toeren die steeds hetzelfde deuntje draaiden : Wat wil ik nog meer? Waar wil ik dat nog meer? Hoe moet dat nog meer eruit zien?

Maar ach... ik heb alles al :

- Vier levende bewijzen van 'overbevolking begint bij jezelf.'

- Een overmatig relativeringsvermogen om het puntje hierboven te doorstaan.

- Een heerlijke symbiose met de liefste, meest humoristische en intelligente kerel van de omstreken, bovendien goed voorzien van oren en poten.

- Hulpverleners allerhande, beter bekend als vrienden en ma en pa.

- Een kapotte droogkast.

- Een omgeving waar het aangenaam verblijven is en net genoeg middelen om dat zo te houden.

- Een job die genoeg voldoening en vrije tijd verstrekt.

- Een ex-man.

 

Bijgevolg werd het piekeren over mijn toekomstige grootse daden, want zo'n Menck laat zich natuurlijk niet afschepen met half werk.

Ook daar moet ik tot mijn grote schande bekennen dat mijn huidige projecten me meer dan banaal contentement schenken.

- Ok ok, er zitten nog een paar haken en ogen aan mijn levenswerk - het opvoeden - maar die supernanny van tv is hier vooralsnog geen noodzaak.

- Euh... het liefhebben van Hills en dat lukt nog ook.

- Ongeneerd niksen is - beste mensen - een verfijnde kunst die niet iedereen gegeven is. Het vult mij met trots u te kunnen meedelen dat ik ze tot in de finesses beheers. Het vakantiegevoel oproepen midden in een werkweek... ik kan dat.   

 

Verwijt mij gerust een gebrek aan futuristische ambitie.

Kijk mij maar scheef aan omwille van mijn niet bestaande drang om de wereld te verbeteren. (Misschien begin ik ooit wel eens bij mezelf daarmee... een ooglidcorrectie ofzo.)

Doe vooral neerbuigend over mijn gebrek aan onrealiseerbare dromen.

 

Ik beloof dat ik er niet wakker van ga liggen.

 

 

PS : Oja, toch één dingetje.

Vannacht zou ik het liefst nog niet willen sterven, want wat ik nog wel wil voor ik doodga... 

Straks voor het ochtendglorie met mijn lief naar Bretagne vertrekken voor een week.

Toedeloe!

 

Psst, Stefi, Speedy en Artiest... zin om deze stok op te rapen? 

Mijn goede lijf onthapert gestaag. Behalve enkele prikkelende knetters net voor ik de vulva van de wc-bril krik, functioneer ik weer als vanouds. Ter mijner recuperatie heb ik in twee dagen zon 'De Engelenmaker' van Stefan Brijs uitgelezen. Een krachtig medicijn is dat, moet u zeker ook eens toepassen.

Het weekend belooft een ingewikkelde constructie te worden, ieder gezinslid dreigt tegelijkertijd op een verschillende plaats gesignaleerd te worden. Hill zit nu hondervijftig kilometer hier vandaan, zijn mooiste melige blikken te werpen in de lens die het huwelijk van een ouwe maat registreert. Laat ik die twee mensen vanop afstand gelukwensen : Proficiat Butchamon en I.! Bezint eer ge... (rest gecensureerd). 

 

De rest van de familie wordt verdeeld over het schoolfeest.

Voor de kinders begon dat gisteren al, de drie jongsten wilden de kinderfuif niet missen, de oudste had afgesproken met haar voormalige klasgenootjes op de jongerenfuif. Daar moesten bomma en bompa weer ingeschakeld worden want wij hadden onze centen reeds gespendeerd aan een voorstelling met An Nelissen, Janine Bischops en Mitta Van der Maat : Het goede lijf.

 

Veel positiviteit wil ik daar niet aan vuilmaken. Kleffe boel is zowat het eerste dat in mij opkomt als ik die vertoning moet beschrijven. "Janieeene, met welk deel van je lichaam ben jij niet tevreden? Ooo An, éwel, mijn borsten, ik krijg mijn vestjes niet dicht. En jij An? Die buik van mij, die baart me zorgen." 

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om meer gericht een buik bij An Nelissen te ontdekken. Ofwel was Nelissen ongegeneerd aan't liegen ofwel pleegden mijn ogen bedrog. Om me ervan te vergewissen dat niet ik maar zij hallucineerde, gleed ik af naar mijn eigen glooiend stuk vlees en ik was meteen weer gerustgesteld over de definitie van 'buik'. Door de geringe beweging die ik hierbij maakte, klakte het zitje naar voren en hetzelfde ogenblik kon ik mijn kin loswrikken uit de scheiding van de twee zetels voor mij. Tenminste, dat had ik gekund als mijn armen en de rest van de bodymassa niet in een vreemde kronkel geprangd zaten tussen de gekantelde stoel en de rugleuningen voor mij. Er was een Hill voor nodig om mijn gereten stukken terug te takelen tot de oorspronkelijke opstelling. Eén schietstoel in die hele zaal en wie had weeral het voorrecht om haar kont erop te positioneren? Het bleef niet bij één keer kantelen, maar een gewaarschuwde vrouw zet haar gebeente dan schrap en dankt niemand in het bijzonder dat ze nog niet aan osteoporose lijdt.

 

Tjonge tjonge. Als de vriendinnen en ik het over ons gevuld vel hebben, zijn we duizendmaal grappiger. En geloofwaardiger. Gelukkig maar, want als ik meer dan die zeven keer hard had moeten lachen, was ik geheid tot tegen het podium gekatapulteerd door die stoel.

De drie dames op het toneel kwamen ons dus diets maken dat we gewoon content moeten wezen met onze lichaamsbouw. Dat moet je dan vernemen uit de bek van Mitta Van der Maat, die volgens de twee bronnen links en rechts van mij, alles al heeft laten verbricoleren onder de nek wat zowat mogelijk is. De fakester! 

 

Moossie zat er als enige man in ons gezelschap van zes wat kalm zweterig bij. Niet zo verwonderlijk, wij zaten zowat tegen het plafond van de zaal alwaar de temperatuur de veertig graden oversteeg. Stilzitten en zweten was de boodschap. Iedereen pufte zowat verlangend naar het einde. Plots zie ik mijn lief met mijn trui zijn zweet absorberen. Minstens drie keer!

"Maar zap, ik snoof enkel jouw geur uit de trui. Transpireren? Moi?" drupte hij als antwoord op mijn elleboogstoot. Duhh! 

 

Voor wie het nog niet doorhad, 'Het goede lijf' was (voor mij) een dikke teleurstelling. Een zooi clichés die de enkels van 'De vaginamonologen' en 'f*ck you' niet eens benaderden. Kort gezegd : Tetten, bilkaken en vetrollen zonder clou.

Uiteraard mag u er anders over oordelen.         

 

Wij zijn gisteren op tv verschenen. Gezien?

Geen erg, wij ook niet. Het betrof een item van 'Koppen' over de dialectpop met de fixkes erin. Aan dat groepje heb ik eerder al eens een klein schrijfstukje gewijd. Die gasten wilden vorige zondag persé in eigen streek optreden, op Grosso Modo, de kleinschalige festigezellige tegenhanger van Mano Mundo. Jaja, en Hill en ik gaven daar ook een showke weg, hetzij iets bescheidener : een pasje naar links, een pasje naar rechts en eens schudden met het gat. Bon, dat was dus temidden een eveneens wiebelend publiek op de tonen van een reggaebandje, waarvan de naam mij is ontglipt omdat we het op dat moment te druk hadden om die oude wijven te ontwijken die massaal neerwaarts vielen. Op de muzikale deuntjes van de fixkes, waar driekwart ook aan mij verloren is gegaan omwille van een ontmoeting met een kennis wiens vader recentelijk overleden is en dat onderwerp kon ik moeilijk cumuleren met geconcentreerd muziekbeluisteren. Op Buscemi! (Bij nader inzien enkel op Buscemi dus, dat amateuristisch gedans van ons.) Buscemi was super. Dat had ik al eens eerder mogen ondervinden op Maanrock, te Mechelen, enkele edities geleden. Wat ik toen gegeten had, vraag het me niet, maar ik geraakte zowat in trance.

Grosso Modo is meer dan wat flarden muziek op een kluitje. Het betekent ook gratis sfeer met zo'n veel te duur wereldprullariamarktje, een tentoonstelling, het bezichtigen van het asielzoekerscentrum waar het zich allemaal afspeelt, kinderanimatie, exotisch eten en vooral veel rare snuiters die heimwee hebben naar de hippietijd. Of ook niet, ik beoordeel nu maar zonder kennis van zaken lukraak op uiterlijke kenmerken.

Helaas, er is ons daar niks abnormaals overkomen waarover ik zou kunnen berichten.

 

Maar de vraag was : waarom hebben wij onszelf gemist op één?

Omdat wij 'Peking Express' niet wilden missen tiens. De laatste aflevering van een reeks waar Hill en ik een nieuwe woordenschat hebben uit gepuurd. 

Zo had je Paul en Pascalle, deze laatste heeft de hele lifttocht door lopen emmeren tegen de arme vent. Niet echt iemand om compassie voor te kweken als je ze weer eens tegen de vlakte zag vlammen. En dat deed ze. Met verve. Liep ze al mekkerend wandelend en tegelijk adem happend, verdween ze midden in een zin - ploef - diagonaal uit het beeld. Gevallen. Of springen uit de laadbak van een vrachtwagen : kwak, tegen de korst. 

Gemene luitjes als wij zijn, hebben we daar uit leedvermaak toch wel een kwartier mee volgegniffeld.

Sindsdien, als er in huis iemand tegen een deur keilt, een schuiver maakt, onvrijwillig botst met een van de ledematen tegen een hard vlak, is er telkens wel een ander die reageert met : "O? Deed je een Pascalle?" 

Er wordt hier wat afgepascalleerd! 

Of neem de olijke extra wapperende extroverte homo Egbert. Er is mij hier al eens verweten dat ik niet zo 'Egberts' moest doen.

Intussen is die vocabulaire ook al van toepassing op personen die dichter bij ons staan.

"Ik heb vandaag een Debby gedaan!" (lees : ik zag rommel en ik heb hem voor één keer meteen opgeruimd.)

Vriendinnen onder mekaar : "Doe niet zo Nadinenerig!" (een koekje of stukje chocolade heel langzaam opeten).

"Sorry, ik deed een Lucinda en nu blijven de nichtjes slapen." (Niet durven weigeren of nee zeggen.)

 

Als u me wil excuseren, dan ga ik nu een zapnimf doen (*).  

Een lijstje 'to do's' bij mekaar sprokkelen is alvast minder arbeidsintensief dan de uitvoering ervan.

 

We hadden nog één week te gaan en behalve de hof was er nog niks in orde. Een koopsessie langs enkele doe-het-zelf-zaken had een bbq, een parasol, twee partytenten en een vijverpomp opgeleverd. De parasol hebben we mogen terugbrengen, de pomp liet het de dag voor de communie afweten, en de partytenten waren van het knulligste soort ooit om in elkaar te steken. Brol, je reinste brol was dat. Ok, de prijs was er dan ook naar dat je vanop afstand had kunnen ruiken dat ze niet zichzelf zouden ontplooien, maar ik bespaar u ons gesukkel tot diep in de duistere avond. Die ene die hier nog lag was zo mogelijk nog erger. Een hoop roestige buizen naar alle kanten verwrongen en van dien aard dat we er kop noch staart aan kregen. Mijn intuïtie verklapte me dat er vanalles niet klopte : te veel materiaal, plastieken hoekpunten die niet vier maar vijf buizen moesten verankeren, bouwplan onvindbaar... Ik begon te vrezen dat dit allegaartje de overschot van het samenraapsel was van alle partytenten die hier in het verleden de lucht in gevlogen waren (minstens vier) en die we achteraf tientallen meters verder als één asymmetrisch klimrek op zijn kop moesten demonteren en meegeven met de mannen van het oud ijzer.

Na een tiental minuten als twee doofstomme apen iedere buis te hebben betast, vloekte ik mezelf een weg naar de doos om mijn woede op te bekoelen, toen ik plots een fotootje erop geplakt zag van een dubbele partytent. Dat was een verrassing! Hoe ik ook het geheugen pijnigde, een dubbele partytent kwam er niet in voor. Een mens kan wat verdringen in zijn leven, zeg. Het puzzelen werd meteen een stuk duidelijker, doch het heeft ons toch nog enkele liters zweet gekost te midden van de regen die niet wilde ophouden.

 

Zij die mij verwekt heeft, drong bij ieder onderonsje aan op de noodzaak van enkele nieuwe stukken kledij wilde ik niet in schande vallen. Kleren kopen, gruwgruw, een hekel heb ik eraan, maar omdat ik niet goed kon inschatten of in schande vallen wel of niet erger was, plande ik dinsdagnamiddag in om alvast aan die schande te ontkomen. Kledij bemachten gaat bij mij meestal zo : een vriendin geeft door waar ze zelf op uitgekeken is en daar loop ik dan een jaar of twee mee te pronken. Dat scenario moest ik deze keer overslaan. Het werd Roosendaal, een stadje net over de Nederlandse grens dat één winkeltje heeft waar ik meestal wel iets vind waar ik de komende tijd mee over straat durf lopen. 

Zoals dat wel eens meer gaat met zaakjes waar je niet van jubelgevoelens overloopt, stelde ik de daad uit. Eerst wachtte ik op Hill, (een handlanger is nodig opdat ik niet in mijn onderbroek naar een maat groter moet gaan zoeken) daarna reed ik het gras nog even af, toen bleven we nog wat hangen op het terras en uiteindelijk kwamen we in beweging richting Roosendaal. Er wachtte ons een meevaller, een gevuld rek met kortingen tot 50 %. Ik nam en nam en nam en laadde de arm van Hill hoger en hoger. Een klein half uurtje later zeulden we de hele berg mee in het pashok. Nauwelijks twee kledingstukken gepast en een mevrouw kwam ons inlichten dat over drie minuten de zaak gesloten zou worden. Lukraak snaaide ik nog wat van de kapstok, controleerde of ik de rits dichtkreeg en dat werden dus mijn aankopen, jammer genoeg net niet afgeprijsd natuurlijk. Wist ik veel dat in Nederland de winkels een uur vroeger sluiten dan in België? Uiteindelijk ben ik bij D. toch nog aanvullend spul gaan schooien. Niet in schande vallen is een karwei!

 

Foto's frullen 

Het Kruidvat liet ons drie dagen voor de communie per mail weten dat we onze foto's mochten ophalen. Eén pakket van vijfendertig fotootjes voor de klasgenootjes was kwijtgeraakt, op de andere foto's leek ze net een verdachte die onherkenbaar gemaakt was. Het kind en haar achtergrond bestonden uit blokjes. Lelijke blokjes. Blokjes waar geen haar op mijn kop eraan dacht van die uit te gaan delen aan familie en vrienden. De kassajuffrouw was het met ons eens dat de zeven met zorg uitgekozen gelaatjes van de jongste niet voor verdeling vatbaar waren en nam de gedrochten terug. Veel tijd om te palaveren over hoe dat kwam bleef er niet over. Wij moesten ons buigen over een kleurenprinter en waar we die eventueel zouden kunnen vinden. Hill herinnerde dat er op zijn appartement nog wel zo'n onding moest rondslingeren. Zijn pc had hij al eerder hierheen versleurd en die avond volgde zijn printer. 

Onderweg naar Antwerpen passeerden we de Decathlon. Ojee! De pingpongtafel was nog niet besteld! Gladweg vergeten! Levertijd binnen de vierentwintig uur, hadden wij weeral twee minuten chance. Of toch niet, je moest ze zelf nog wel helemaal in elkaar knutselen.

De printer van moose deed "prrrrrt" en daarmee is zowat alles gezegd. Geen blad werd opgezogen, geen inktpatroon ratelde. "Prrrrt prrrrt". 

"Hmmm," hmm-de mijn geliefde, "er zal ooit wel een reden geweest zijn waarom ik hem toendertijd heb afgekoppeld van mijn pc, al weet ik niet meer precies dewelke." Intussen had ik niet veel redens meer nodig om zijn en mijn haar uit het hoofd te trekken. Alleen de rekening van mijn kappersbezoek de dag tevoren weerhield me. En het idee van kaal te verschijnen in de kerk misschien ook wel.

Mits wat netwerken, konden we de avond nadien gebruik maken van een vijftal kleurenprinters bij vrienden. We opteerden voor een collega van me wiens achttienjarige dochter zonder noemenswaardige strubbelingen de communiekaartjes van kleine zus tot een goed einde had gebracht. Voor anderhalf uur leenden we dochter en pc en dat leek allemaal zeer vlotjes te verlopen tot ineens op het scherm 'inktpatroon bijna leeg' verscheen. Terstond scheet ik een veloeren aap. Die fluisterde me in dat we gewoon wat meer exemplaren van het zwart-witprentje moesten afdrukken. Alzo geschiedde, iedereen gelukkig en deze (kleuren)druk viel ook weg.

 

Pingpong prutsen 

Thuis stond er intussen een platte doos onder de carport die de evolutie nog moest doormaken tot pingpongtafel. Makkelijker dan Ikeaspul, ware het niet dat we geen sleutels vonden om dat ding vorm te geven (sinds het vertrek van de ex vind ik meestal wel ergens gereedschap met de vakman erbij). Na een ommetje bij de buren - diegenen die het al gewend zijn dat ze hun eieren, tuinmeubilair, allerlei gerei in huis dat ik tijdelijk kan gebruiken moeten afgeven - kwam dat nog allemaal op zijn (tafeltennis)pootjes terecht. Tegen middernacht. Het volgende uur droogde ik mijn moose ongenadig af en zag ik de zeer nabije toekomst weer rooskleurig tegemoet.
 

Laat dat feest maar komen! 

O godgodgodgod.

De voorbije weken hadden wij een taak te verrichten in dit anders zo luie-laat-maar-waaien leventje.

De jongste zap had een eerste communie op 12 mei in haar agenda staan. En wij mochten daar voor opdraaien. Het besef dat er nood zou zijn aan een minimale organisatie drong slechts rijkelijk laat door in onze suffe koppen. U moet weten, feestjes ten huize zap ontstaan meestal door toeval en improvisatie : bekenden, gestuurd door het weer, nodigen zichzelf uit, na een paar sms'jes dartelt er ineens twintig man in de tuin, iemand duikt in de diepvries, iemand anders belt de pitabar en voor je het weet ben je aan het feesten zonder reden.

 

Deze keer zouden wij het degelijk aanpakken! Jahaa! Met een lijstje, met een ruime timing, met een planning. Nog omringd door heerlijk weder, werd er besloten dat het een tuinbarbeque zou worden. Voor 38 genodigden. Mijn familie en onze vrienden hebben allen gemeen dat ze de voorbije decennia geprocreëerd hebben tegen de sterren op. Dat zou daar een uit de kluiten gewassen onderonsje worden.

 

Te midden die voorbereidingen wierp sandrissimo mij een blogstok toe : hoe milieuvriendelijk ben jij? 

Hmm. In normale omstandigheden zou ik durven opperen dat het hier ten clan zap niet eens zo slecht gesteld is met het milieubewustzijn. De ultieme ecologische daad, het composteren van de zapjes, hoe graag ik dat op tijd en stond zou willen realiseren, moet ik nog even uitstellen. Een communie zonder feestvarken oogt ook maar povertjes. Bovendien lijkt de maatschappelijke tolerantie er vooralsnog niet klaar voor te zijn.

Voorts hebben wij schandelijk geconsumeerd afgelopen tijd. Daar waar wij meestal onze gebruikstuigen verteren tot zelfs het kringloopcentrum ervoor bedankt, ontdekten wij gaten in onze handen die door de omstandigheden een eigen leven gingen leiden : 

 

"Leuk, een barbeque houden, maar de mijne is vorige zomer geïmplodeerd door de roest, 'ploef' en daar hield ik nog wat schilfers oud ijzer over." (lijstje : bbq kopen + bbq lenen bij ouders)

"Wat dacht je van een nieuwe parasol?" (lijstje : parasol kopen)

De eerste parasol brachten we terug naar de winkel, de mast was gebarsten en bij nader inzien vonden we het zeil toch ook maar inferieur. Hij werd vervangen door een iets kwalitatievere soort.

 

Vorige jaren maaide ik het gazon welgeteld twee keer per jaar. Voor en na de zomer. Nuja, gras is een beetje eufemistische uitdrukking voor mos met enkele sprieten gras en een heleboel gewassen die men doorgaans niet in een pelouze zou verwachten. De benzine die ik de voorbije maand al in dat grasmachien heb gegoten, daar kan de naftversie van mijn  wagen tot aan de zee mee geraken. Maar het afgesneden mos had cachet. In die mate zelfs dat Hill er zich op waagde tot in een uithoek. Daar ontdekte hij verstopt in een oerbos de vijver. Meteen kwam zijn gecultiveerde aard naar boven en wilde hij dat stukje oerwoud vrij en toegankelijk maken. En zichtbaar voor het toekomstige bezoek ("O o o... een man in huis, het doet wel wat met je tuin zeg!") Er kwam een kettingzaag aan te pas, ieder lid van de familie, inclusief ma en pa, veel uren doornkapperij, de ontbinding van de omheining rond de vijver en de verplaatsing van het verworven kreupelhout naar een verstopplaats aan de andere kant van de hof. Gedreven door een mij onbekend enthousiasme, plonste Hill de vijver in, heeft dagenlang eendenkroos en de afvalberg die door de tijd en vooral kinderhanden was ontstaan op de bodem, geschept. (lijstje : kabbelvijverpomp, zodat we doorlopend het gevoel krijgen dat we moeten plassen als we op het terras zitten, vijverplantjes)

De fauna die jarenlang onafgebroken zijn uitbreiding had gevonden in het ondoordringbaar gebied vluchtte verstoord alle richtingen uit. Een duif en een eekhoorn namen de verkeerde richting, ze belandden recht in de bek van onze rosse kater. Tot zover ons ecologiebeleid in eigen hof.

 

Ter beloning van zijn arbeid, wilde moose zichzelf trakteren op een pingpongtafel. we probeerden ze onze communicant op te dringen, als cadeau, maar die wilde liever aan zelfverminking doen, met zilveren oorbellen erbij. Pas nadat ze doorprikt van bij de juwelier terugkeerde, besloot ze dat pingpongen misschien toch wel enige amusementswaarde had. (lijstje : tafeltennistafel outdoor)

 

Nu het decor bijna toonbaar was (lijstje : terrasplanten in potten), wilden we nog een beschermlaagje over de gasten leggen. Gepeupel als wij zoekt daar zijn bestaande partytenten uit zijn tuinhok en besloot er nog twee bij te kopen. (lijstje : twee partytenten)

 

Veel te laat bedacht ik dat ik misschien eens kon gaan kijken voor iets nieuws om rond het lijf te draperen, van de vodden in de kast was er niets meer dat voldeed voor een feestelijke gebeurtenis. (lijstje : kledij mama) (lijstje : Kapper!! De uitgroei wegdoefelen!) De meiden waren gelukkig al eerder voorzien van feesttextiel en de zoon zwoer bij zijn gebruikelijke zwarte plunje.

 

Op de valreep bracht nog iemand naar voren dat het kind misschien ook nog een paar fotootjes nodig had om uit te delen aan de belangstellenden. Oow, dat waren we in alle commotie even vergeten. (lijstje : foto's nemen en doormailen naar het Kruidvat)

 

Tot slot zette ik er onder druk van mijn moeder nog enkele waterverspillende acties op zoals 'auto kuisen' en 'orde scheppen in huis met water en vervuilende detergenten'.

 

We hadden nu een lijstje en ik een berg stress. Zo'n grootscheepse acties, daar doe ik normaal een half jaar over.

 

De laatste keer dat het kind haar eerste communie mag doen!

Milieuonvriendelijk op de koop toe!