Het triumviraat zapmoose met jongste dochter ploeterde zich een pad doorheen de grashalmen. Afrika in 't nat en purper. Steppe zo ver je oog toegang had tot zicht. Boven ons trilden de laatste restjes zonlicht van de dag. Weldra zou de parkwachter op zijn moutainbike iedere verdwaalde wandelaar aanmanen het gebied te verlaten. Zo hadden we minizap wijsgemaakt. Bij iedere tint donkerder duister keek ze over haar schouder op zoek naar een boeman op een fiets. In de verte klonken knallen. "Ai, fantaseerde ze zichzelf een realiteit, die mens wilde waarschijnlijk niet luisteren naar de boswachter en dan... - ze springt in cowboyhouding - pang pang." Haar gemoedsrust werd er niet in positieve zin door geholpen. Aan ons de taak om haar wat afleiding te bieden.

Nog een knalletje! Moose wees haar op een eekhoorn tussen het struikgewas. "Eentje die een windje liet, heb je het gehoord?" Ze had het gehoord, maar bij gebrek aan een pluimstaart constateerde ze dat de dader dichterbij te vinden was. Ze liep er zelfs hand in hand mee. Alle nog vrije handen wapperden. Ze probeerden een constante stroom van muggen uit het looppad te slaan. Terwijl ik me afvroeg hoeveel kilo muskiet je zou kunnen vangen door een grote kartonnen doos met de opening naar onder te laten vallen, had Hill een leeuw gesignaleerd. Zij speurde de richting van zijn wijsvinger af en jawel, ze vond wat ze zocht. "Onder die boom daar." hielp Hill. " Neenee, mijn welpje zit op een tak te kijken naar ons." verbeterde zij hem. En ik applaudisseerde op de achtergrond om hun verbeeldingstalenten en vooral om mezelf vijf muggenbeten te besparen.

 

Het landschap ademde rust en nevelslierten.

Drie schimmen baggerden zich een weg terug doorheen het mulle zand.

Afrika in 't nat en purper.

 

Dochter liet haar angsten achter bij de uitgang en kwetterde :

"Komen we morgen terug naar de Kalmthoutse Heide?"

Ware ik een vis, dan hubbelde ik me vandaag door het verzonken land dat tuin heet.

Ik flipperde van luchtbel tot luchtbel, broze glanzende koepels der neerslag . In hun weerspiegeling bewonderde ik mezelf. Voorts flikflakte ik zo gezond als ikke het omgekeerde zwembadje in en acteerde ik eigenvinnig alle rollen uit Finding Nemo in de bodemplas. Dat schuilende ros chagrijn op vier poten zou ik een poepie laten ruiken met als apotheose mijn beste liveversie van 'Purple Rain', gezongen vanop het terras naast de vijver. Deze prins-vis snoof rauwe natte bosgeur, kroelde tussen de vette druppels door en speelde verstoppertje in zompige modderpoelen. Hemelwateren doorzwom ik en ik wentelde mezelf in een stortvloed van gelukzaligheid.

 

Maar ik ben een zapnimf.

Eentje die mompelt : "Vaneir kutweer."

"Ik ga maar eens in bad." 

Lee Towers zingen.

Je zou het mij niet meteen aangeven, maar ik ben een echte denker.

Dat begint al in de badkamer 's ochtends. Vooraf ben ik nog even doener en smeer ik enkele droge huidplekken in met de crème van Hill tegen zwangerschapsstriemen. Pas daarna ga ik nadenken over dit gedrag. Hij noch ik zijn zwanger. Mijn gelaat is vooralsnog niet voorzien van striae. Waarom doe ik dat dan? Stapsgewijs overloop ik dan alle stappen terug tot ik bij mijn nieuwbakken schoonmoeder uitkom. Over een huis- tuin- en badkamermiddel dat van je verse familie afkomstig is, hoef je niet te diep je kop te breken, omwille van lieve vredes mag je al eens iets geks uitvreten, niet?

 

Maar gedachten staan niet stil. Neen, ze sluipen mee met mij de trap af naar de keuken. Daar wachten mij een resem moeilijke vraagstukken als :

Waarom is de afwasmachine nog niet uitgeladen?

Wie heeft nog steeds niet de koelkast van alle smurrie ontdaan?

De boter is op. Hoe kan dat nu?

Hoe komt het dat deze boterham naar karton smaakt?

Deze steeds weerkerende onoplosbare serie laat ik voor wat ze zijn. Er zijn grenzen aan mijn probleemoplossend prakkiseren.

 

Desalniettemin bevind ik me in uitstekend gezelschap. Tussen Plato, Kierkegaard, Nietzsche, Schopenhauer voel ik mij als zelfverklaarde filosoof helemaal thuis. Al overpeins ik en passant wel waarom ik die serie boeken van De Morgen nu persé in mijn bezit wilde hebben... zou ik er al meer dan vier letters uit gelezen hebben? Jawel! De titels!

 

Mijn pijlen richten zich dan maar op een citaat uit een tijdschrift : "Als je ringvinger langer is dan je wijsvinger mag je er donder op zeggen dat je een mannelijk brein hebt."

Nu heeft een of andere mindere god mij al wel eens betiteld als 'manwijf', maar dat hij zo dicht bij de waarheid zat, is weeral een gedachte waard. Bijvoorbeeld : "Ik heb een hekel aan artikels waar men met iets afkomt en het nalaat van een degelijke toelichting toe te voegen."

Dus schuif ik het broedwerk door naar mijn betere helft. 

"Dat verwondert me niks!" meent hij en meteen erachteraan, "Jij snapt mijn grappen." 

Daar daar... onder mijn ogen verrijst het rijk der man, (tongklak).

 

En zo begeef ik me dagelijks in penibele omstandigheden : die van het logisch, waarachtig, doem- en andersdenken. Ware ik een schrijver, ik zou het u meegeven...

 

De laatste anderhalve week denk ik vooral aan Ncumisa en Stefaan. Iemand moet het doen nu het persagentschap Belga hen vergeten is.

 

Er was eens een Menck.

't Is te zeggen, er is nog steeds een Menck, maar niet meer eigenhandig schrijvend aanwezig in Bloggenland.

Radeloze lezers probeerden zich via zijweggetjes (lees : andere blogs) een weg te banen om het plotse verdwijnen van hun idool te achterhalen. Eentje ervan geraakte zelfs tot hier.

 

Dat was eigenlijk nog niet zo dom bekeken van de kweepeer, want uw zapnimf had haar eigen verbazing reeds willen stillen via een mailtje naar de populaire Menck. Helaas kon ze weinig opheldering melden, want hoe vriendelijk zijn antwoord ook luidde, het bleef een cryptische omschrijving naar het waarom van deze impulsieve daad. 

 

Inderdaad, beste medebloggers, u leest het goed, 'impulsief', al wie Menck al een poosje lezend volgt, weet dat deze mens niet gespeend is van spontaneïteit in al zijn facetten. Gevoelig hartje ook, die beer van een meter negentig.

Openhartig, humoristisch, fijn taalgevoel, rijpe fantasie overgoten met een saus van herkenbaarheid... en dit is nog maar een greepje uit de woordenschat waarmee we hem kunnen typeren.

 

Tijdens zijn geschrijfsel op zijn blog gaf hij zichzelf meer dan eens figuurlijk bloot - helaas enkel figuurlijk - en dan word je kwetsbaar natuurlijk. Kwetsbaar voor gure figuren die niet altijd het beste menen met hun medemens en hun gekonkelfoes ver weg van het openbare scherm houden, maar graag via mail iemand onderuit willen halen. Beetje lafbekkerig dus.

Zevenhonderd lezers per dag (de laatste tijd) moet je verdienen, maar soms krijg je er jammer genoeg een percentage banditische deugnieten bij. Menck vond het sop de kool niet meer waard en ging over tot de daad die we met zeer velen betreuren. En al kan ik heel luid brullen dat je jezelf daarboven moet stellen, Mencks beslissing behoort nog altijd hem toe.

 

"Zuigt die zap deze laatste alinea nu uit haar duim?" hoor ik uw hersens kraken tot hier.

Neen neen, niet gevrijwaard van enige nieuwsgierigheid, wendde ik vandaag de telefoon aan en belde de heer in kwestie met het excuus dat blogland in rep en roer stond en dat we tussen de vraagtekens de letters niet meer snapten en gezien hij zelf geen forum meer heeft om uitleg te verstrekken, vroeg ik toestemming om het in zijn plaats te doen. Bij deze.

 

Het ga je goed, Menck. Weet dat je ons toch niet kan overtuigen dat je nooit meer terugkeert naar dit medium, wij weten wel beter.

Tot dan!