Solden.

Ideaal als je een zitbank hebt die de tand des tijds niet doorstaat.

Zoals de mijne bijvoorbeeld.

Menig bezoeker is reeds in die scheur van nu toch al zo'n tachtig centimeter verdwenen. Nice, meer koekjes voor de rest van de visite en op het eind van de avond trekken we met vereende krachten het gesukkelde exemplaar weerom op de bewoonde wereld, want er staat natuurlijk wel een grens op mijn gastvrijheid.

Ze moeten niet profiteren.

Ontbijt is niet inbegrepen.

 

Een weldenkend mens als ikzelf trommelt dus in koopjestijden een vriendin op, die haar nut op vlak van binnenhuisinrichting al wel eens eerder heeft bewezen en spreekt een namiddag af om samen de plofcapaciteit uit te testen van enkele in de smaak vallende toonzaalmodellen.

 

Op automatische piloot rolde ik aldus ergens midden vorige week, het tijdstip van de uitvoer der bovenstaande consumeerplannen naar D., toen ik per ongeluk een voorrangetje van rechts tegenkwam. Laat daar toevallig ook nog net een auto die straat willen uitdraaien. 

Uw zapnimf, die al jaaaaaren ongeval vrij rijdt - enkele paaltjes, een ambetante achterliggende chauffeur die niet rap genoeg zag dat ik achteruit reed, een in de weg staande poort uitgezonderd - duwt dan hoffelijk het rempedaal in om de medeweggebruiker even aan te tonen dat zij echt wel op de hoogte is van regels der voorrang.

Laat de heer in kwestie daar niks van gemerkt hebben, want de druk onder mijn pedaal was plots onbestaande en ik bolde hem, rechts van mij latende, gewoon gezwind met eenzelfde snelheid als ik voordien aanhield, voorbij.

 

"Aan deze situatie klopt iets niet", dacht ik nog.

Het duurde toch wel een volle seconde vooraleer het besef van niet stoppen tot me doordrong. Vervolgens sloeg de schrik mij om het hart.

Ik sloeg hard terug, maar het hielp niet, angst had zich in mij geworteld.

Hier reed ik, temidden een kudde onbetrouwbare automobilisten, overmoedige fietsers, pronkende moeders met kinderwagens en oma's die denken dat oversteken sinds de jaren '20 niet meer veranderd is ; doof en blind met de paraplu vooruit gestoken jezelf op een rijbaan werpen.

 

In de loop der jaren, maakte ik het al wel eens meer mee, een motor die ineens ongezonde geluiden begon te brommen en ik die dan telkens als een bang wijf vermoedde dat ik de waaslandwolf opgeschept had tijdens een onoplettend moment... glurende naar de achterkant van een eenzame jogger ofzo. Maar deze keer ging de non actie van mijn kar gepaard met stilte, tenzij een zielige 'pffft' ergens afkomstig onder mijn rem.

 

Onderwijl laverend tussen allerlei te vermijden obstakels, resumeerde ik even :

Ik bevind mij in een druk verkeer.

Ik verkeer in moeilijkheden.

Dit lijkt me redelijk verkeerd.

 

De woonst van D. lag dichterbij dan die van mijzelf, doorduwen, in al zijn betekenissen, maar dus.   

Best wél verschrokken, maar toch ook wel moedig, paste ik mijn rijstijl aan. Dat wil zeggen dat ik reed alsof ik een pet op mijn kop had. De Parkinsonbibber kreeg ik er gratis bij. 

Zap met de pet remde telkens af op de motor en bewerkstelligde een stilstand met de handrem.

Vlotjes.

Sierlijk.

Keigevaarlijk!

 

Omdat ik het eerste halve etmaal toch niet meer in mijn vehikel durfde stappen, nam D. de taak van het meubelshoppen op zich. Tegen negentig in een rijdende strontkleur van tweeëntwintig jaar oud (die al eens een figurantenrol heeft gespeeld in mijn blogstukje van 21.9.2006) over de autosnelweg tuffen, het heeft wel wat.

Vooral veel leute.

Maar het bracht niks op. Geen zetel die me echt kon bekoren, geen soldenprijs die me overhaalde.

 

Depressie kondigde zich aan.

Zonder zitmeubel, zonder remmen moest ik ooit toch nog eens thuisgeraken...

 

Het vervolg leest u morgen.

 

Zal zap verongelukken onderweg?

Zoja, wie heeft dit lapje tekst dan geschreven?

Hoe fijn vond zij het toen ze bij thuiskomst vaststelde dat ook haar wasmachine het begeven had?

Of dat haar garagist zich feestvierend in de Ardennen bevond?

Hoe voelt het aan om 2007 in te zetten met geen zetel, een kapotte auto en enkel vuile kledij?

Zal ze dit uitwerken op haar vrijer?

Gaat de arme man bezwijken en zijn boeltje terug pakken?

Hoe moet ze deze reeks spannend houden als de ontknoping reeds te lezen valt op chocolatemoose?