|
Sahara!
Mijn allerste sahara!
(bloedmooi, dwingt ze me nu even te schrijven)
Zit hier nu op mijn zitbank. (Ik heb ze nu even achtergelaten in het gezelschap van D. - een van mijn andere geweldige vriendinnen - en het klikt, dus kan ik zonder schuldgevoel mij even onttrekken aan die twee.
Ik vermoed trouwens dat sahara een deel van mijn nacht in beslag gaat nemen, dus dacht ik : "Laat ik blogje maar even schrijven nu we nog fit en helder woordelijk kunnen formuleren."
Door heel stom toeval zijn wij mekaar op het virtuele lijf gebotst. Het klikte meteen. Telefoonnummers werden uitgewisseld.
Hieronder lees je eerst haar verslag (met toestemming) over onze eerste ontmoeting, ook redelijk geïmproviseerd, en daarna mijn reactie erop.
We schrijven januari 2004
vrijdagmiddag ten huize sahara, nà een avondje bij zapnimf
ff mij met mijn belabberde kop naar mijne pc slepen en mijn mails checken
aha!
ik kreeg post!!
twéé e mails in éne keer?!?
juich!!!
van wie? van wie?
koeni??
o
zapnimf
eerst een jatz koffie drinken dan
gedver... één avondje samen stappen en dan denkt dat mens zeker al dat ze d'er een vriendin bij heeft? is het er zo ééntje?
nu, verwondert me niks, daar scheelde duidelijk iets aan.. mij overvallen op chat, zeuren dat ik es moet langskomen, tot ik er niet meer onderuit kan. bon, ik gooi héél mijn agenda overhoop, speciaal voor haar en trek naar het zapdorp. ZO tegenvallen kan het nu ook weer niet. af en toe is die zap best wel grappig op chat.
djeez...
waar IK terechtgekomen ben toen!!! vierde wereldtoestanden zijn er niets tegen. erg, erg.. dacht dat ik al veel gore buurten gezien had, maar dit sloeg alles. Ik dacht, ik draai mijn wagen hier snel om op die oprit met die malle brievenbus (de smààk van sommige mensen...) en keer weer huiswaarts, maar ze had mij al bij mijn nekvel.
Wat volgt is pure horror, eindeloos gemem over wasmanden, tante Kaatmiddeltjes om vlekken uit tapijten te verwijderen, kalligrafie (!), Morres meubelen (!!)
Ze sleurt mij vervolgens mee naar een louche kroeg (na toch wel een zéér gênante scène op straat),schreeuwt daar heel het kot bijeen, klampt alle mannen aan, wordt pissig omdat die enkel oog voor mij hebben (je zou voor minder). Maar het gruwelijkste moet dan nog komen, in een ultieme wanhopige poging om de aandacht te trekken begint ze te DANSEN!!! Heeft iemand onder jullie zap al ooit zien dansen?!?
Enfin, hopelijk laat ze mij vanavond wat met rust.
Btw, zap, je bent FANTASTISCH!!! (een moordwijf)
--------------
Allerschattigste sahara,
Tutututututututututut
Het trendy modewoord 'perceptie'lijkt ook aan jou ook niet voorbijgegaan te zijn...
De enige ware versie volgt nu :
Donderdagmiddag half vier (beetje vroeger maar het klinkt zo sjiek van K.H. een keertje te plagiëren) bekeek ik op mijn gemak mijn mails (dat er vanzelfsprekend veel meer dan twee waren!), snuisterde ik eventjes de nicks op #canvas door en waarop viel mijn lodderig oog? Die zielige sahara stond daar weer op haar eentje te blinken in de room.
Een groot schuldgevoel maakte zich meester van me, immers, deze kerstvakantie had ik, in tegenstelling tot andere jaren, nog steeds geen enkele goede daad verricht. Impulsief als ik ben, klikte ik het arme mensje aan en nodigde haar uit. Nuja, dat hoefde ik geen twee keer te zeggen... nog voordat mijn eindzin getypt was, bevond dat rode vehikel van haar zich reeds op de autosnelweg.
Amper de tijd had ik om wat rommel in het rond te smijten en mijn waterclosets te bevuilen (te gezellig moest het hier nu ook weer niet wezen... stel je voor dat ze nog wilde terugkomen!) of daar kwam ze luid toeterend mijn oprit opgestoven.
Probeer het u eventjes visueel voor te stellen : vier wielen met daarop iets dat rijp voor de schroothoop is en erin een wilde haardos met armen en benen. Jee, de tijd van noodgevallen was ontegenspreekbaar aangebroken en noopte me aan tot het herzien van mijn goedhartigheid. Fluks wierp ik me achter mijn DESIGNbank.
Driewerf helaas... in al mijn haast was ik twee puntjes vergeten... haar alom bekende vrijpostigheid en de achterdeur. Het wicht stond al binnen toen ik bedremmeld rechtkrabbelde, nog een laatste spijtige blik wierp op die drie uitnodigingen voor die avond van TOFFE luitjes, en haar dan maar gespeeld hartelijk begroette.
Allez, ze had haar best gedaan. Om in de gratie te komen had ze een flesje rode wijn bij dat ze zelf ooit eens gekregen had van een soortgelijke snul.
Vervolgens kwetterde ze er kwiek op los over allerlei onbenullige zaken als daar zijn : teletekst, noodzakelijke hahaha's op chat, haar onderbroek die ze eerst nog tussen de was had moeten gaan zoeken en aardigheidjes als telefoons niet opnemen en deurbellen negeren, ondertussen gezapig al mijn fruitsap (en energie) oplurkend.
Omdat ik vond dat ze nu al wel lang genoeg van mijn gastvrijheid had geprofiteerd, stelde ik voor om duur uit te gaan eten. Dat zou zo'n arme sloor, die niks gewend is, vast wel afschrikken. Niet het minst gehinderd door het snappen van zeer duidelijke lichaamstaalsignalen hapte ze gretig toe.
Aan de deur van de meest exclusieve tent van mijn aimabele dorpje hing een briefje : "Wij zijn deze donderdag uitzonderlijk gesloten."
En wat zij dan gênant noemt. Ik vloekte een keer binnensmonds omdat die andere keet, waar ik haar daarna naartoe moest loodsen, de helft goedkoper is.
Welja, ze had touche. Van de meest verwerpelijke verwekfout (die ik nota bene al vijf keer eerder had afgewezen, voor hij eindelijk doorhad dat mijn gunsten voor een select publiek bestemd zijn) uit mijn brede kennissenkring.
Je kent het type wel : gluiperd tot in het graf, opscheppen over een onbestaand seksleven, slijmballerige opmerkingen rondstrooiend. Dat liet ze zich kommerloos welgevallen, als was ze protagonist der zeikstralen.
De plurk smeekte me zowat om met hem te dansen. (nvdr : Uw nimf werd eerder door respectabele leden van canvaschat complimenteus bedolven voor haar soepele dansmovementen.)
Tja, niemand die beweert, ik nog allerminst, dat het barmhartige Samaritaanschap eenvoudig is, vooral niet in tweevoud.
Uit jaloersheid waarschijnlijk (hoewel de droplul ook haar een keer ten dans vroeg), ging ze op de koop toe nog wartaal uitslaan.
En wel de volgende : Dat Lucas Vandertaelen in een vorig leven nog lid was van Arbeid Adelt. Whoehahahahaha.
Zoals creaturen uit haar milieu dat waarschijnlijk wel meer doen, wilde ze er nog om wedden ook. Volledig in de war door alle consternatie die ik de voorbije uren had moeten doorstaan, en volkomen begrijpbaar, vermixte ik die olliebolliekrollie van de twee Belgen met deheer Cas.
We kwamen er niet uit. Dus, ondernemend als ik ben, ondervroeg (iets geheel anders dan aanklampen, saharaschatje) ik alle heren (de dames waren op, of hadden een te hoog barbiegehalte) die de gepaste leeftijd hadden om zulke vraagstukken te beantwoorden, terwijl zij, zonder enig besef van schroom, achterwerken van jochies keurde, die haar zonen konden zijn.
Enfin, het eindigde ermee dat de patron ons heeft buitengekeild omstreeks drieën en dat ik mijn googleapparaat moest aanspreken om erachter te komen dat de Cas uiteindelijk bij geen van beide formaties zijn kost heeft verdiend.
Ere wie ere toekomt, ons sahara kreeg in een lucide moment de plotse inval : "Hetlevenisschoon!"
Welja, het voortbestaan is proper!
AAILOFJOETOESAHARABEEBIE!!!!!! je bent evenzeer een liquidatiegleufdier!
|
