Heel soms is het vervelend van een moeder te hebben. Heel soms.
Als het moederdag is bijvoorbeeld. Verre lezers kijken nu een beetje scheel, maar bij ons wordt die op vijftien augustus gevierd.
Er bestaan van die moeders die alles al bezitten - eentje ervan heeft mij gebaard - of misschien ook niet, maar wat ze niet hebben, hoeven ze ook niet. Die senseo die ze van mijn zus heeft gekregen? Bwa, ze vond de kleur niet mooi en ze heeft hem welgeteld tien keer gebruikt, tot de pads opgebruikt waren, daarna schakelde ze terug over naar haar goeie ouwe koffiezetapparaat. Een digitaal fototoestel? Niks voor mijn ouders. Een computer? "Wat moeten we daar nu mee?"
Ooit heb ik haar eens blij gekregen met een kaartmatje van vijf euro. Die herinnering staat nog steeds als een van de hoogtepunten in onze geschenkrelatie in mijn netvlies gebrand.
Ze fietsen graag, mijn oudjes. Jarenlang overstelpten we ze met allerhande toeters en bellen om hun tweewieler te 'tunen', maar de dag dat vader onhandig tegen een bakstenen muur knalde die in zijn weg stond, omdat hij zijn evenwicht niet langer kon verzekeren door al het kitcherig gewicht dat hij meesleurde, zijn we ook daarmee gestopt.
Snijbloemen vindt ze zonde van het geld, die verwelken na een week. Als je met ander groensel afkomt, is er altijd wel wat mis mee. Voor het overige is het geen lastig mens hoor, neen o neen!
Deze keer zou mijn aanpak getuigen van vernuft! Ze heeft een mooie tuin met dito verzorgd terras... dus mocht ze haar eigen planterij aanschaffen op mijn kosten. Een cadeaubon werd het. Een cadeaubon van mijn favoriete plantenzaak en ik had eens niet op de kleintjes gelet. Dit laatste had ook zijn redenen. Er zijn zo van die dochters - mijn moeder heeft er eentje gebaard - die vorig jaar hun telefonische gelukwensen overmaakten met de belofte van later binnen te springen met verrassing en dan louter zichzelf als verrassing aanboden. Bon, in 2006 werd het moederdagritueelmetcadeau per ongeluk overgeslagen, daarmee dat ik dat nu met geldelijk vertoon alsnog probeerde recht te trekken.
De telefonie staat voor niks, maar hij betekent ook niks als er niet opgenomen wordt. Al van de voormiddag belde ik het ouderlijk huis én hun gsm ("die gebruiken we toch niet, dus die laten we gewoon thuis liggen") om eens langs te lopen.
"Jee... hoelang is het al geleden dat ik ze nog gehoord heb?" Met kinderen onder ons dak ligt de frequentie van bezoek veel hoger dan zonder.
"Zou hun telefoon kapot zijn?"
"Of erger, zo ziek dat ze niet uit hun bed geraken."
"Wie weet liggen die al dagen dood... gestikt, vermoord, weetikveel?"
"Hoelang duurt het voor buren lijkgeur rieken?"
Het opnaaien van mezelf boekte zo snel vooruitgang dat Hill en ik met bon en sleutel een kijkje gingen nemen.
Niets dat abnormaal rook en de krant van die dag lag op de salontafel. Tot zover mijn morbide fantasmen. We lieten de cadeaubon achter met een begeleidend briefje.
's Avonds rinkelde onze telefoon.
"Allez, waar haal je dat nu uit?"
"Aha", dacht ik, "ze heeft door een hoeveelste deel van mijn financiën ik besteed heb en nu is ze ontroerd."
"Hoe stom kan je zijn? Die plantenwinkel, daar hebben ze nooit iets en daarbij, ik hoef geen planten meer. Ik heb je dat al eens gezegd, maar jij luistert niet. Nee, wij waren niet thuis, wij waren een hele dag gaan fietsen. En dan nog voor zoveel geld... dat krijgen wij daar nooit op. Wat zeg je? Een staander voor op het terras? Ik vind daar nooit mijn goesting. Kunnen we weer van armoei onze kerstboom daar gaan kopen, doeme toch. Een boeketje voor als we ergens op bezoek moeten? Wij moeten nooit ergens op bezoek!"
"Graag gedaan hoor anders, ma.
Zeg dan eens, wat wil je dan wèl?"
"Een doosje pralinen is goed."
Wel beste moeder, hou je cholesterol en suiker maar al in het oog, want vanaf heden krijg jij van mij kilo's pralinen van Leonidas.
En als ik goed gezind ben... koop ik heel misschien nog driekwart doos witte ook!
17-08-2007, 00:00 geschreven door zapnimf 
|
