Zo.

Dat hebben we ook weer overleefd, die trip naar het verre zuid-westen.

Mijn coole zelve was voor vertrek eerst nog wel in paniek wat inpakfolie gaan schooien bij de buurvrouw, nadat ik een uur te lang in bad was blijven weken, nadat er nog wat oponthoudjes in onze weg liepen. Daarna had ik mijn zenuwen voldoende onder controle om het voertuig dat niet het mijne is zo'n 130 km verder te gaan parkeren.

Die activiteit bracht ik tot een uitstekend einde, rond half tien 's avonds, zonder zelfs maar één garagepoort te rammen! Zelfbeheersing is alles!

 

Schoonma en -pa waren echt wel gastvrij.

Soep met balletjes werd opgeschonken, de plaatselijke beenhouwer was leeggekocht ter onzer ere en ze deden zo verdomd hun best om zichzelf verstaanbaar te maken aan een buitenlander als ikzelf, dat ik slechts een keer of tien om een herhaling moest vragen. Mijn voor de gelegenheid opgekuist Antwerps, te vergelijken met het soapvlaams, werd eveneens ontvangen in de bedoelde boodschappen. Met een beetje goeie wil, kan het leven toch wel simpel zijn.

 

Totdat we aan de verbouwing van de logeerkamer begonnen dan.

Mighty moose wilde persé het bed van de ene kamer naast dat van de andere kamer verkrijgen. Bureaus en nachtkastjes werden versleurd, één weliswaar opvouwbaar bed diende een reis van zo'n twintig meter te maken, schurende tegen het spinternieuwe behang van de hal. Een ogenblik lang zag ik mezelf al de nacht doorbrengen in de auto met de opdracht van tegen de noen hetzelfde papier te vinden en de ruimte oppernieuw te renoveren, maar het liep allemaal zo'n vaart niet, want zijn geklemd borstpelsje had het behang behoed voor erger.

 

Toen moest dat bed nog zijn oorspronkelijke vorm aannemen.

Hoezeer Hillie zijn negentig kilo ook op die ontstane bult in het midden wierp, veel verandering kwam er niet in dat visionaire concept dat neigde naar moderne kunst. Pappie, ook uit de kluiten gewassen, werd erbij geroepen en na talloze pogingen onstond er iets dat de benoeming 'bed' benaderde.

Omdat ik mijzelf al ergens op een onooglijk onverwacht nachtelijk tijdstip tegen het plafond gekatapulteerd zag, zoveel vertrouwen in verwrongen veringen mag je van mij nu ook weer niet verwachten, wees ik dat nieuwlichterig ding aan als Hills toekomstig slaapplaatsje, ik zou de ouderwetse sponde ernaast wel inwijden.

Nounou... ga ook eens ergens slapen.

 

Omdat hij zijn nimf, die er ondertussen zeer bezweet en afgepeigerd uitzag na al dat verhuistumult, persé wilde voorstellen aan zijn entourage, troonde hij me nog mee naar een café dat doorgaat als de verzamelplaats van zijn kennissen, vrienden en zus. Die zagen er op hun beurt zeer appetijtelijk uit alsof bedden verkassen iets is waarvoor ze personeel in dienst hebben. Ik kon me nog net inhouden om "Zoek de zeven verschillen!" te scanderen.

Zussie en D. overstelpten me met verhalen, die ik wonderbaarlijk genoeg helemaal kon volgen, ik vond hen meer dan joviaal en ik mag mij hier gewagen van een geslaagde avond.

 

Om een niet al te zapnimfse indruk te wekken, forceerden we ons de ochtend nadien op een nog schappelijk uur uit ons bed en gaf ik me over aan het toeristische deel van het uitje.

Ik heb alle vijfenvijftigduizend namen (met klaproosjes) mogen lezen op de Menenpoort, op de markt gekuierd van Ieper - en passant drie hippe onderbroeken gesleten aan Moossie - en ieder romantisch bankje op de vestingen, het enige bouwsel in Ieper dat de Eerste Wereldoorlog heeft overleefd, mogen bezitvlakken. Er zijn ergere dingen op een zaterdagochtend.

Flanders fields houden we voor een volgende keer, als we niet tegen de middag terug moeten zijn voor het middageten.

 

In Flanders fields (Lieutenant Colonel John McCrae, 1872-1918)

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

 (Op Wikipedia, de vertaling en de verdere achtergrond.)

 

Des namiddags liep mijn kennismakingtoer langsheen Hills ouwe makker 'Butchamon'. De mens die af en toe met snedig klavier een puntje van de verledensluier oplicht mijnes gezel.

Die West-Vlamingen toch... dan roep je vanop afstand door de telefoon dat je enkel wil komen als er patékes en koffie aanwezig is, nemen zij dat weeral letterlijk natuurlijk. Koffie, verduveld lekkere zelfgefabriceerde cake, éclairekes en veel chocola overal omheen... jaja, ze kennen hun wereld, die maten van mijn lief. En dan vooral het lief van de maten van mijn lief. 

Als wij nog hadden gedacht van halverwege de namiddag een strandwandelingetje te gaan maken, dan werd dat meteen in de kiem gesmoord door een gezellig samenzijn tot ver na het donker.

 

En nu maar afwachten of die Westhoekse bevolking hetzelfde gedacht had over mijn glorieuze intocht.

Een mens, zelfs al heet ze zapnimf, wil toch af en toe een beetje overkomen.