Chocolate Moose

Tegen dolenthoesiaste tienerdochters is geen kruit opgewassen. (Of moet dat kruid zijn?). We moesten eruit, willen of niet. Dochterlief had ondertussen de kat in ons bed gedropt met de gezwollen tepels naar omhoog ( Kijk maar kijk maar!) en dat beest had in die houding net genoeg tong om mijn neus te likken.

Streepje was dus zwanger. Net nu. Je zal het zien, zo gaat het altijd : je hebt een commmunie voor te bereiden, je vervangt twee collega's op het werk, na je uren rijd je dan nog van de ene sollicitatie naar de andere, als je nog een uurtje of twee over hebt, probeer je te slapen en daarbovenop gaat de kat doodleuk zwanger zijn te wezen.

Algauw viel er niet meer naast te kijken : Streepje kreeg nestdrang. Terwijl ze vroeger heelder nachten kon rondzwerven, bleek ze nu vooral geïnteresseerd in wasmanden, sokkenlades en rondslingerend karton. Maar veruit haar meest favoriete plekje bleek een rieten opbergmand onder de open haard. Op oneven dagen dan toch. De rest van de week verkoos ze een stuk geribbeld karton waar ooit de pingpongtafel bescherming in vond. Telkens ze mij zag, liep ze klagend rond het mandje of ging ze ostentatief op het karton liggen. Tot ik het karton in de mand drapeerde over een rood dekentje (dan zie je de bloedvlekken niet zo). Terstond ging ze in de mand liggen en smeet ze me handkusjes toe. Trots als een kater toonde ik mijn vriendin wat ik voor mekaar had gekregen en verklaarde : zie je wel, ik spreek poes! Ondertussen zijn we vier weken verder en de volledige Zapfamilie en vrienden lachen mij er nog altijd mee uit.

Ik spreek trouwens niet alleen poes, maar ook op koeien oefen ik een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Ik hoef maar naast een bekoeide weide te gaan staan en het verzamelde v komt op mij toe gelopen. In een vorig leven moet ik een prijsstier geweest zijn, de Don Juan onder de Holstein-Friesen. Of ik was een uit de kluiten gewassen vliegenvanger, want muggen trek ik ook aan. Maar dat laatste tussen haakjes.

Verleden zaterdag was het dan zover. Op klaarlichte dag, tijdens het ontbijt (dus rond een uur of halftwee in de namiddag) hoorden we gepiep in het mandje : twee babypoesjes, klein en lelijk, als twee uitgerokken mollenjongen. Eentje bleek doodgeboren, het andere werd zorgvuldig door mamapoes schoongelikt. Een uurtje later kon ze er nog eentje extra schoonlikken. En de volgende dag kwam er nog een kitten, maar ook dat overleefde de bevalling niet.

Ondertussen zijn we een viertal dagen verder en het olijke duo begint stilletjesaan op poes te lijken. Schattig zijn ze al, alleen zijn ze nog meer rechthoekig dan rond. Aan het tempo dat ze drinken, zal dat vermoedelijk gauw verholpen zijn.

Twee nieuwe katjes, die moet je natuurlijk ook een naam geven. Nu de kinderen bij hun vader logeerden zag ik mijn kans schoon. Over hun eigen hersenspinsels bij de benoeming van de andere poezen, ben ik maar matig te spreken. De oudste heet Poes (okee, dat is nog te doen), de rosse killer (verorbert dagelijks een vogeltje of twee, met als extraatje bijtijds een onoplettende duif of een kraakverse eekhoorn), wel die killerkat luistert (nauwelijks) naar de naam Whoppy. Hoewel, ze heeft wel iets van een Big Whopper, groot, vet en oranje. De jongste kat, de trotse moeder, heet godbetert Streepje. Moest ik zo heten, ik schaamde mij een pijama. Dat moest dus beter kunnen.

Het karakter van de moeder indachtig deed ik het volgende voorstel : de linkse Thunderstruck en de rechtse Ballbreaker. De Zapclan stelde onmiddellijk hun veto. Ik probeerde nog even met Acey en Deacy? , maar ze waren niet te vermurwen.

Daarenboven de kittens zouden we toch niet houden, en daarennogmeerboven, waarom die beesten een naam geven ; katten luisteren toch niet. Dus tot nader order heten ze de linkse en de rechtse. En als ze verkruipen van plaats, wel dan wisselen ze ook van naam. Lekker makkelijk. Veel meer dan eten en slapen doen die beestjes toch niet.

Piepen dat die kunnen. Precies een duet van slecht geoliede tramstellen van voor den expo nog. Iepiepiep. Hoorndul word je ervan. Iepiepiep. En het ergste is, de mama neemt dat irritante gekriep gewoon over. Terwijl ze vroeger heel stoer simpelweg een krab over je been gaf als zij vond dat ze eten nodig had, dan draait ze nu complexe patronen rond je kuiten tot struikelens toe en dan blaast ze in je oor: piep piep piep. Zij het een octaafje lager dan haar werpsels. Pieppieppiep.

En het ergste is nog dat ik dat allemaal versta. Ik zei het al : Ik spreek poes.

O gij vijver, gij modderpoel des verderfs, kweekbak voor muggelarves en broeihaard van bacteriën, gij simili maquette vol oersoep, brakke katalysator der schepping, verdroog ter plaatse en verdwijn uit de hedendaagse schepping! Verdwijn, zeg ik U. Verdwijn!

Mijn lief heeft een vijver. Althans schuinvooraan in de hof ligt iets wat voor een vijver zou kunnen doorgaan. Verleden week ontdekt. Ikke. Jaha. Bij het weghakken van een metershoge en metersdikke bamboehaag stootte ik op die plek. Groen en moerassig was ze, kleverig als konfituur en met een miljard zoemende zweefbeesten.
Zo jungle was het dat je er op elk moment een brontosauraus verwachtte, die met logge, wiegende pas naar het zwembad van de buren schuifelde, zich ginder tegen het tuinhuis aanschurkte en vandaar naar de achterliggende bossen slentert.
Waar water verwacht wordt drijft een drassige drab, meer moeras dan vijver.
Als ik haar op mijn ontdekking attent maak, dan klinkt het kwasi terloops : O, de vijver, heb je hem gevonden? Schoon hé, zo'n ongerept brokje natuur.

Ik spuw vier muggen uit, maar doe er verder het zwijgen toe. Een verbeten, ja zelfs grimmige trek speelt om mijn mond. Hill hier zal dat varkentje wel even wassen. Hill gaat van deze vijver een subtropisch zwemparadijs maken. Aqualibi, eat your heart out!

Ik sommeerde de vriendin :

- Heb je een schepnet? Sir, yes sir! Waar ligt het schepnet? Sir, op de bodem van de vijver, sir!

- Hmhm ok. Euh. Heb je een vijverpomp? Sir yes sir! Waar ligt de vijverpomp? Sir, op de bodem van de vijver, sir, ge-explodeerd, sir. Steekvlam tot boven de vijver, sir.

- Yupyupyup, sterk, zeer sterk. Mijn lief slaagt erin haar vijver eigenhandig in de fik te steken, waarom niet. Lach , ja lach, maar ik, ik zit ermee.
- Heb je van-die-rubberen-botten-tot-net-onder-de-oksels-en-met-bretelsluiting-die-alle-zeevissers-uit-de-cartoons-dragen-hoewel-dat-belachelijk-is-op-zee ? Aye aye sir!
- En waar liggen die (ik durfde het haast al niet meer te vragen) ? In het tuinhuis, sir.

Ha, alleen dus een schepnet en een pompje nog te kopen. Een ommetje naar de Gamma en het Aquariaat, en op de gazon lag een spliksplinternieuw visnetje te glimmen, met ernaast een waterpomp, met ingebouwd fonteinsnufje. Heerlijk dat.

De laarzen vond ik inderdaad in het tuinhuisje. Maat 42. Van de ex-man. Zou het dan toch echt waar zijn, dat je uit de grootte van de voeten kunt opmaken...? Ik wurmde mijn achtenveertig in de kajtchoe-botten, en waggelde als een brontosaurus met logge, wiegende pas naar ons tuinmoeras.
Ik ploensjde in de drab en reikte naar mijn schepnet.

En nu pas zag ik hem! Naast het vijvertje, tussen de lisdodden keek ik in de lege oogkassen van een afgekloven reiger kop. De rest van het lichaam lag rottend verderop. Dit stinkt. Dacht ik nog.

Als het beest, dat dit voor mekaar gekregen heeft, in die vijver zit, en het kan met één beet een reigernekje doorscheuren dan kan dat beest met een vijftal beten en nekslagen mijn been er zo afknauwen. Och och, ik ben hier niet graag.

Maar we zitten nu in dat water, daarbij, dat beest heeft waarschijnljk zopas gegeten (getuige het nog warme kattenlijk, op de bamboestam gespietst), laten we er maar vanuit gaan dat we relatief seef zitten.

Ik koterde even met mijn schepnetje in de modderbodem, maar besefte algauw dat dit geen zin had. Wadend, tot aan mijn dijen in het water, schepte ik met volle armen de rottende lisdodde, muntstruikjes, bamboe,... uit de vijver, de salamanders (zwarte met gele stippen), kikkers (groene, gele), de padden (bruine, oranje) negerend die zich vastzogen aan mijn gezicht, en heelder plukken haar afhapten.

In mijn opruimactie, stootte ik ook geregeld op iets hards. Ik haalde bloempotten boven, stukken PVC-buis, golfballetjes, een aftrekkertje, een emmer, het schepnet, een niet-ontplofte obus uit 1916 -Vi vil vin ze var, Made in Zermanie, 1916- stond erop, de wel-ontplofte waterpomp, bakstenen, een wasmachine, vier vaten 'toxic waste' (drie zwarte driehoekjes met de punten naar elkaar toe, op een oranje achtergrond), een LP van Salim Seghers en een ticket voor België-Holland 1978.

De vijver was zo goed als schoon nu, alleen het stukje onder het terras moest nog nagekeken worden, en daarna de pomp, met fonteintje!, geïnstalleerd. Nog hoogstens een kwartiertje werk en de vijver was weer kijkensklaar.
Ik krabde met de achterkant van het schepnet, nog wat mosselen los van het terras en stootte toen op iets gladdigs, glibberig enigszins, maar ook vaagweg sponzig, zoals een overrijpe meloen dat kan zijn. Wat het was, kon ik niet meteen zien in het troebele water maar het moest een veertigtal centimeter lang zijn, net iets dikker dan een arm. Ik kreeg het niet onmiddellijk losgewrikt, het zat klem tussen twee spijlen aan de onderkant van het terras. Tot het plotsklaps losscheurde. Ik verloor net niet mijn evenwicht, ik kon me nauwelijks recht houden door een klein boompje vast te grabbelen.
Ik keek naar mijn vangst.

In mijn handen lag een nauwelijks nog menselijk onderbeen, weggevreten, van binnenuit leek het wel. Alle huid was nog intact, je kon zelfs de haren nog zien tussen de gezwollen aders door. Daar waar de voet begon, zat een blauwe wollen sok, met daaromheen een witte Nike-sportschoen. Maat 42.

Trillend als een seismograaf, sprong ik uit de vijver en kotste mijn ziel uit over de rottende reiger. Ik strompelde naar het tuinhuisje en trapte de rubber laarzen uit.

In al mijn ellende hoorde ik de tuinhuisdeur niet openkraken. Tot plots een vertrouwde stem : En ? Al klaar ?
Mijn lief keek me in mijn lijkbleke aangezicht.
Ja, klaar, trilde ik, en zonder meer verdween ik langs haar heen, het tuinhuis uit. Ik voelde hoe ze mij nakeek. Haar spottende, boosaardige blik, met ogen als twee zwartglanzende mestkevertjes, priemde in mijn rug.

Hij stond achter zijn kookpotten als een alchemist achter zijn erlenmeyers. Een grimmige trek om de lippen, in opperste concentratie. Soms kon je een tongpuntje zien flitsen in zijn rechtermondhoek.

Met een houten lepel roerde hij door zijn sausje. Iets op basis van yoghurt was het, gekruid met muskaat, cayennepeper, suiker en nog een drietal andere ingrediënten, badend in een mooie zachte zalmrozekleur, doorspikkeld met donkeroranje stipjes.

Hij proefde een vorkpuntje, lekker, maar niet super, hij roerde extra cayennepeper onder de saus en proefde nogmaals. Met gesloten ogen. De saus welfde tegen zijn verhemelte aan, zijn smaakpapillen salsadansten zichzelf een weg naar iets orgasmisch en zijn tong trilde van genot. Dit was af. Als God een yoghurtsausje was, dan zweefde zijn Geest nu over mijn tupperwarepotje. (Mijn inderdaad, want hij is ik, wat had je anders gedacht).

Zo fier als een Antwerpse pauw liet hij zijn creatie proeven aan zijn wederhelft. Ze nam een hapje, liet het rondgaan in de mond en oordeelde : nogal flets. Met nauwelijks verholen minachting snoof hij twee keer en presenteerde het godendrankje aan een toevallig binnengewaaide vriendin. Ook zij nam een hapje en vond het nogal... peperig, iets te té, als je begrijpt wat ik bedoel. De wanhoop nabij over het fenomale plebejisch gehalte van zijn kennissenkring, verborg hij zijn potje diep in de ijskast, achter de blauwe komkommer en de groene jonge Gouda. Dat de zwijnen maar hun eigen parels zoeken.

Pas toen de gasten aanmeerden en al aan tafel zaten, haalde hij zijn tupperware potje met gele dekseltje opnieuw boven. Hij plaatste het strategisch, midden op de tafel, naast de cocktailsaus, de mayonaise light en de sojadressing. Dra daalt de Messias neder aan deze dis, dacht hij nog en hij bespiedde de gasten vanuit zijn eveneens strategisch geplaatste teakterrasstoel.

Het duurde wel even vooraleer de eerste overstag ging en een lepeltje Heavenly McGraw probeerde. In spanning zag hij haar het mengsel over haar notensla druppelen. Eeuwen vervlogen vooraleer zij er een hapje van nam en. En. En niets. Ze vertrok geen spier en nam een lepeltje cocktailsaus.

Ik kan hier nu nog een tijdje mee doorgaan, maar ieder aan de volle feestdis, die hij vanuit zijn schuilhoek volgde, schakelde met uitgestreken gezicht over van de artisanale yoghurtsaus op de zielloze dressing light, een rode bol met 'Min 30 cent" op het ondertussen vettige flesje gekleefd.

Terwijl de gasten lachten, zich vrolijk maakten en grapten onder de zoele zachte avondzon, zat hij in een hoekje weggedoken, diep in zijn tuinstoel. In zijn hand een koffielepeltje en een tupperware potje met geel dekseltje. In zijn oog een traan.
God is een mislukking.

De gecamoufleerde escorte leidde ons door een loopgravenpanorama, braakland doorploegd met opengereten asfaltwegeltjes. Veilig, dat wel, maar enigszins overdonderd reden we afspraakpunt KW6 binnen. Wij, dat zijn Brigadegeneraal Zap en Adelborst eerste klasse Moose, belast met geheime opdracht.

We betraden het verduisterde gebouw, werden een kamer binnengebracht en knipperden toen de lamp op ons gericht werd. Op de achtergrond klonk een akelig gekrijt, alsof met een roestige vork over een metaalplaat werd geschraapt. Het was de stalen blik van Menck die ons gemillimetreerd vanuit zijn oogkassen gadesloeg, hij gezeten op een troon van kevlar en asbest. Na de eerste keuring werd ons aangemaand plaats te nemen op een voor de gelegenheid strategisch geplaatste divan. Veldmaarschalk Raf verwees ons naar onze stek en nam zelf plaats in een hoogarmende zetel, waarna met haviksblik roerloos het gezelschap overschouwend.

Drank werd ons aangeboden, ja zelfs opgedrongen door de gelegenheidsgastvrouwe en meesterschutter Artemis, hooggelaarsd, gedecideerd, godin.

We nipten van onze mixtuur. Aanvaardingsritueel : volbracht.

Onze ogen wenden aan het schimmenspel geworpen door de flakkerende haard. Pas nu merkten we de aanwezigheid van twee andere sinistere figuren, verdoken in de vierde hoek. Spionnen! flitste het door mijn brein, mijn zenuwen spanden zich als ankerkettingen bij een op drift slaande tanker maar knapten niet. Een blik naar Menck, een nauwelijks merkbaar knikje terug en ik wist : zij horen bij ons.

Duister is het adjectief dat bij deze laatsten paste. Duister en toch tegenpolen. De ene, van mannelijke kunde, stevig stoer en achteraf zo bleek luimiggoedlachs, de tweede, stil, sierlijk, maar sluw als een vossemoer. Zijn naam : Philou. Zij, zo top secret dat ze niet eens een naam heeft. Zij is alleen bekend met een nummer. Noem haar 11.

Zap keek naar mij en ik keek terug. Waar wachtten ze nu nog op ? Waarom werd de vergadering niet op gang getrokken ? Menck bleef onverstoorbaar zwijgzaam, Artemis liet ons in het ongewisse, maar de Veldmaarschalk ging rechtstaan en wees met gestrekte arm, gestrekte en puntige wijsvinger naar de voordeur. Op dat eigenste ogenblik galmde de bel. Artemis, onhoorbaar naar de deur geslopen, ontsloot die geruisloos. Ze opende ze, op een kier maar, toch werd het hengsel haar uit de handen geslagen en een wervelstorm in rood en zwart raasde door de kamer. Totaal verrast door die explosie van energie en kleur bleven wij sprakeloos. Alleen his imperial coolness Menck liep op de tornado af en vroeg haar op de vrouw af, want het was een vrouw, onmiskenbaar : Secret Agent Ncumisa I presume ? De vrouwelijke Bond beaamde, Sir, yes sir!, en tikketakte vervaarlijk met haar stiletto's op de tegels naar een zitplaats naast nummer 11. Achter zich een spoor van rode bloedpuntjes stempelend. Hakken kunnen een dodelijk wapen zijn.

We waren compleet. De meeting kon beginnen. We werden met zijn allen door de onberispelijke godin van de jacht naar een ander vertrek geleid alwaar een tafel gedekt stond met spijzen voor vijftien personen. En drank voor minstens dertig personen.

Informatie werd uitgewisseld en technieken verfijnd.

Secret Agent Ncumisa pleitte voor het undercover inzetten van knaagdieren om sabotage (door knabbeling) aan informatienetwerken te plegen. Moeilijkheden in deze materie, de hoge ADHD-factor van de doorsnee flapoor, werden door Veldmaarschalk Raf vakkundig weggewerkt door de ontwikkeling van het geneesmiddel Relapine. Phil daarentegen demonstreerde met grote precisie hoe een rectaal touché kan bereikt worden (verbergen microfilms) en hoe je alle sporen daarvan wegwerkt met koffie of andere cafeïnehoudende dranken. Onzichtbare inkt (Johnsons Gin in een Menck mengsel), leegstaande kastelen en verborgen appartementjes als schuilplaats, geheime missies in Iran en Indië, lijken dumpen in pasaangelegde tuinen, het passeerde allemaal de revue.

Zelf bleef ik op de achtergrond en dekte me in, door alle ontvangen informatie te capteren en met tussenpozen ongezien over te zetten op microdrager in het toilet. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn in de geheime dienst.

Even later brak het angstzweet me toch uit, toen de gastvrouwe zelve net voor het uitwuiven, blijk gaf van argusogen in combinatie met een fotografisch geheugen. Tot op de gram wist ze te melden wat iedereen gegeten had, terwijl ze me ijskoud aanstaarde. Meteen kreeg ik weer een kramp en ik haastte me naar het toilet. Deze keer voor echt.

Bij terugkomst bleek het plotsklaps volop dag (dat zomeruur doet rare dingen met een mens) en deze keer, zonder escorte, maar met ballon aan de antenne, vatten we terugweg aan.

De omkadering doet veel, het gezelschap doet alles. Beiden grensden aan de perfectie.

In dit kader, op spot KW6 werd tussen tijdstip 200703241900 en tijdstip 200703250800 de basis gelegd voor wat later de geschiedenis zal ingaan als de dag dat niets veranderde.

Het vergt moed om de dreigende gevaren af te wenden zonder dat de wereld ooit te weten zal komen dat er gevaar was. Het feit, het enige feit dat jullie hier nu nog zitten, en vanuit jullie luie zetel, of vanachter jullie bureautje deze blog kunnen lezen, heb jij aan ons te danken ! Ja jij !

Rapport HMcG200703252230-1

Toen ik thuiskwam lag zij al languit in bad, met de ogen dicht, genietend van de wakke warmte in de badkamer.

Ik ging op mijn knieën naast de tobbe zitten en deed Bllbbpublullbbllplpbb op haar natte buik.

Omdat ik dat graag doe. Omdat zij dat graag heeft.

En omdat ik dat eens wou schrijven in de titel van een stukje.

Een ijzige kreet scheurde de morgen aan flarden, een angstschreeuw van wel acht medeklinkers te reke.

Ik wist onmiddellijk dat dit ernstig was. Dat moest wel, want ik was het die gilde.
Versteven stond ik in het deuregat van de badkamer. Het was geen nachtmerrie geweest, geen droom. Dit was echt.

Voor mij lag een lamgeslagen badkamer, het slagveld van één of andere bitsige strijd tussen twee rivaliserende Keltische clans, een bachanaalzaal uit een Middeleeuwse abdij, een uitgekipte container tweehandskledij. Maar dit was niet het angstaanjagende, dat was het vertrouwde. Bij ons ziet de badkamer er altijd zo uit.

Alleen was nu de linkermuur geverfd in iets turkwaas blauw. Turkwaas ja. Als je er langer dan drie minuten naar kijkt (en dat doe je als je op het toilet zit) dan trekt een blauwige waas over je netvlies en begin je prompt in een vergeten Anatolisch dialect te brabbelen. Turkwaas.

Ter verhoging der hilariteit was de rest van de muren gerold in een kleurtje dat het midden hield tussen kaki-beige en muizebruin, een flets camoeflage aftreksel waar het Armeense leger vroeger in grossierde. In het interbellum. Dat van tussen 1816 en 1834. Gatverdamme.

Op papier had het nochtans doenbaar geleken maar in het echt leek het nergens naar. Ja, slechte Lynch op calmants. Dit was B-film horror. In die badkamer kan geen solide drol meer gedraaid worden, geen bad genomen zonder zonnebril.

Man wat kun jij lelijk doen over blauw met grijs zeggen jullie nu. Man leer toch wat relativeren, maar wacht wacht wacht, dat was nog niet alles, neen neen neen, bijlange niet. Zet u neer en luistert !

Dat dat blauw met dat onbestemd kotskleur vloekte als een lazarus gezopen stoephoer op het Coninckspleintje, dat hadden wij ook wel door gisterenavond, zo kleurenblind zijn wij nu ook niet. Maar we hadden het 'opgelost'.

Door er ter compensatie nog een jubelkleurtje tegenaan te gooien. Jeuj. Kwestie van het bruin wat te ontsaaien.

Ons oog viel op fluogroen. Als de zon erop zit is het fluogeel. (Ongetwijfeld de kleur van de paddo's die we ervoor gesjiekt hadden.)

Och, een mens is een beest met stalen zenuwen, een mens went aan alles. Over een jaar of vier zien we al niet eens meer hoe vreselijk de badkamer er nu uitziet.

En bij het overschilderen over vijf jaar, zullen we eens tegen elkaar knikken en zeggen, dat nieuwe zacht perzikroze is tenminste een heerlijk badkamerkleurtje. Zo rustgevend ook meteen. Niemand zal nog beseffen dat de badkamer vroeger ook zacht zoetjes perzikroze was.

Overschilderen over vijf jaar. Heerlijk.

Het kan ook over drie maand.

Met hun drieën kwamen ze aangesloft : Lange Rikken, Korte Rikken en de Franco. In grijze overall met "I-Technics" op de rug. De beide Rikken droegen hem dichtgeknoopt, Franco liep in opgestroopte hemdsmouwen, zijn overbehaarde armen showend.
Met hun drieën kwamen ze kijken naar het hieltje van Dorien. Een fraai hieltje daarnietvan maar drie voor één hieltje was toch wel overdreven.

Dorien kwam de lift uitgestormd, met een stapel paperassen onder de arm, in gele en oranje gekreukte kaften. Haar pen, een rode, hield ze tussen haar tanden geklemd, als een trapper op oorlogspad, met zijn bowiemes. Ze rikketikte op haar hoge laarzen door de gang en hield halt voor de deur van de vergaderzaal die ze met een vrije elleboog openduwde. Achter zich trok ze de deur weer dicht met de tip van haar laars. En dat had ze niet moeten doen.

De laars stak zijn middelvinger op en bromde, hiervoor ben ik geen laars geworden, en prompt brak de hak af. Op wankele poten stond Dorien in de vergaderzaal. Ze sukkelde terug tot aan haar bureau, gooide haar stapel papier in de kast en sakkerde de wereld bij elkaar.

Die wereld bestond vandaag uit Kurt, praktische mens bij uitstek en Hill, al even praktisch, vooral als het er echt niet toe doet.

Dorien daarentegen panikeerde alsof de wereld zopas vergaan was.

- Ze liep nooit op hoge hakken, het ging haar al niet af, en nu was die hak er nog eens afgebroken, nu kon ze elk moment haar benen breken, wat moest ze nu, ze zou nooit de trein halen, ik zal naar huis moeten bellen dat ze mij komen oppikken, en mijn ventje moest vandaag overwerken, ai ai ai,

Wij, de praktische mensen, lieten haar eventjes doorrazen.

- O neen, en vanmiddag dan, hoe ga ik in de refter geraken op één hak, jongens kunnen jullie mijn eten naar beneden brengen, ik zal jullie mijn proton meegeven...
Wij, rotsen in de branding, hielden het hoofd koel.
- Het is toch waar zeg, die dag zal ik niet gauw vergeten, en ik moet straks nog naar die vergadering, kun jij mij verontschuldigen ik kan toch niet op mijn sokken naar die vergadering gaan, bel jij even...
Wij, zwijgzame boomstronken, lieten haar eventjes stoom afblazen.
- Net nu, het zal je maar overkomen, net vandaag als ik de tram moet nemen dan breekt die hak af en...
Wij, lichtjes geïrriteerde mannenmenschen, probeerde haar zachtjes te sussen.

- Gottogottogot, hoe is dat nu toch mogelijk...

Dorien. Dorien! DO-RIEN!

Ze ontwaakte uit haarzelf.

- Huh ? Grote verbaasde slaapoogjes keken ons aan, even maar en meteen ratelde ze weer door.

Hier hielp geen lievemoederen aan. Dit noopte tot doortastende actie. Dit vroeg om mannelijk probleemoplossend denken.

Kurt draaide een verkort nummer, de 6000, en ik hoorde hem bellen met de mannen van Facility Management. (Of de klusjesmannen van het bedrijf, zo je wil).

Ze waren net verwikkeld in een heel complexe verhuis, iets met een metalen archiefkast die niet in de lift kon, terwijl ze daar een viertal maanden geleden nog vlotjes in paste. Metaal dat is entwat raars, jong. Dat leeft en dat zet zich en dat zwelt. Wreed groot probleem allemaal. Maar ze zouden de kast wel eventjes de kast laten en naar boven tenen. Met de lift.

Goeiendag uffra, u heeft een probleem met de bot? We zullen eens kijken, zie. De laars én Dorien werden aan een uitgebreid onderzoek onderworpen en hun voordehandliggende conclusie was dat ze de laars wel eventjes zouden lijmen. Met colle-tout waarmee het nooit niet meer zou lossen. Ze hebben er in den tijd nog de horloge van de Sint-Medarduskerk in Vloesem mee vastgeplakt en is die ooit losgekomen ? Neen of neen ? Wij schudden allemaal van neen. Niemand van ons was ooit in Vloesem geweest, laat staan dat hij wist dat daar een kerkje was met loshangende wijzerplaat, maar als Lange Rikken dat zei, dat zou dat wel zo zijn.

Als driekwart Daltons sloften ze weer naar hun metalen kast. Misschien dat die nu al iet of wat ontzwollen was, met de laars tussen duim en wijsvinger vasthouden. Om ze niet te schenden.

Een klein kwartiertje daarna stond de laars, met gelijmd hieltje al weer te glimmen op Doriens bureau. De brave kerels hadden ze zelfs nog opgeblonken ook.

Dorien putte zich uit in dankbetuigingen, de Rikken kreeg net geen kus vol op de mond, zelden iemand zo gelukkig gezien.

Ze trok al één knie op om de laars aan te passen, toen Rik droogweg waarschuwde : Jamaar uffra, wacht daar nog een beetje mee. Die lijm moet wel twaalf uur drogen.

Wat mijn vriendin kan, kan ik ook.

Okee, zij deed het in een monovolumewagen van tarra drie ton, en ik doe het weliswaar met een plooivlooitje van ach och here een paar kilo's. Maar toch !

Dus sjees ik al anderhalve week zonder remmen door 't stad en zijn deelgemeentes.
Helemààl zonder remmen niet natuurlijk, ik ben niet gek. Alleen de voorfrein laat het afweten. De achterrem is nog half zo goed als bij aankoop. Kijk niet zo, dat is niet abnormaal ; de remmen moeten zich nog 'zetten' in het begin. De eerste maand twijfelt de staaldraad nog tussen breken en rekken en die van mij koos naar verwachting voor rekken. Tien minuutjes bij de bandenplakker en Amélie (mijn fietske heet Amélie Jomme Liliane Van Slembrouck. Tsja een fiets kiest zijn naam niet zelf, nietwaar) Amélie dus is weer remmensklaar. Maar je moet er geraken natuurlijk. En och, met een beetje anticiperen en dat beetje achterrem stopt mijn fietske nog waar ik het wil.

Gezwind pedaleer ik deze morgen naar mijn werk, een viertal rode lichten zijn mijn deel en ik geniet van een mals regentje op mijn verhitte voorhoofd (beetje koortsachtig dacht ik nog, maar ik was gewoon mijn pijamabroek vergeten uit te trekken deze morgen, vandaar).

Vanaf de laatste rode lichten is het nog honderd meter naar mijn broodwinning, daar dender ik dan rechtsaf de oprit door en slaag er nog net in achter een leaseBMW door, door de electrische valpoort binnen te glippen. Net op tijd. Net voor ze met een apart gevoel voor humor guillotinegewijs dichtklapt. Precies getimed schiet ik ertussendoor. Ervaring heet zoiets. Eigen ervaring dan nog.

Eén keer ben ik door de roodwitgeringde slagboom (net na de poort staan nog twee slagbomen, denk je dat je het gehaald hebt komt zo'n slaghout keihard op je voorarm terecht) geraakt en één keer was de poort me te snel af. Ik zag het gevaarte op me af komen en in een poging om die te ontwijken, plooide ik dubbel en klapte ik pardoen met mijn kinnebak op mijn stuur. Ssssjtukje van mijn ztong.

Ik slalom tussen de poort en de slagboom door en rijd de helling naar de fietsstallingen af. Op verdieping min twee. Zoetjes hobbelend, snelheid winnend op het dalend vlak en daarna volle pétrol naar beneden, bijremmen in de eerste bocht. Bijremmen in de eerste bocht. BIJREMMEN.

Godverdomme! Klapt die achterrem door !

Met ware doodsverachting gooi ik me aan zestig per uur naar beneden door een regengladde ondergrondse parking. Al glibberend en al gletsend breek ik het wereldrecord peentjes zweten voor plooifietsploegers.

Het moet een boeiend zicht geweest : een aap op een stokje, zigzaggend om zoveel mogelijk plassen te vermijden en vooral om zoveel mogelijk snelheid te verliezen, waar het kan met de voeten remmend (eerst met de schoenzool, dan met de schoen, dan met de sok, en uiteindelijk inderdaad met de voet). Tot zover het visuele.

Het auditieve moet anders ook niet te versmaden geweest zijn : piepende banden op geboende beton, rinkelend belletje met helse echo erop om voetgangers weg te jagen uit mijn Highway to Hell en het onvermijdelijke Ow ow ow ow! in de bochten.

Ik heb het gehaald. De fietsenstalling bestaat uit een zwaar metalen kooiconstructie en daar heb ik optimaal gebruik van gemaakt.

Vanavond maak ik eens tijd om de remmen bij te stellen.

En één en ander terug recht te buigen.

Met dertien aan een grote ovalen tafel ; de tafel, hardhout met leder afgeboord, de tien mannen en drie vrouwen, harde trekken om de mond, met cynisme afgeboord. De mannen strak in goed pak, de vrouwen strak, in broekpak.

Ze zwijgen. Ze kijken grimmig naar een opgefokt Hugo Boss-type, een gladde pit-bull in streepjeskostuum. Hij zit ook aan die reuzentafel, daar waar de ovaal op zijn smalst is, met voor zich een laptop die beelden schiet naar een groot diascherm dat aan het plafond is bevestigd.

De zaal ligt op de zestiende verdieping van een kantoorgebouw. Buiten dempt een vuilnatte mist alle geluid, binnen is dat een grijs hoogpolig tapijt. Tegen de muur hangt een onverlicht schilderij, aarden kleuren maar met veel beweging erin. Het blijkt een Breughel te zijn.

De man vooraan blijft doorrazen over Europese stelsels, over het gelijkschakelen van grensoverschrijdende clearing, over projecten en opportuniteiten voor 2011.

Mijn aandacht verslapt, ik zie hem nog wel, maar hoor hem niet meer. Zijn slides flitsen over het scherm als was het een diamontage van abstracte schilderijen. Ik staar de vergaderzaal rond, gruizig. Iedereen lijkt zo serieus, iedereen kijkt met gesloten gezichten, alles te verbergen, wat verbergen ? Hun grimlachen zijn net echt.

Dit is een flashback. Ik heb dit al gezien, ik herken die tafel, ik herken die gezichten, waar heb ik dit al eens gezien ? Die atmosfeer, die gespannen ambiance. Waarom ken ik dat ?

Plotsklaps staat Sara recht, excuseert zich en verlaat de zaal.
In een flits komt de flash terug : dit is een scène uit "The Godfather".

Nu moet het gebeuren. Nu zal die helicopter voor de brede ramen verschijnen. Nu zal mitrailleurgeweld de zaal aan flarden schieten. Nu zullen dertien lichamen kapotspatten op het parket. Ik duik weg onder de tafel.

Gisteren kon je op Brussel Vlaams (de eerste chaine, de BRT, de VRT, Eén of is die ondertussen weer veranderd van naam) een Verhelderend programma aanschouwen over de politieke en maatschappelijke controverse van de afgelopen week, maar ook met aandacht voor sport, cultuur, media en lifestyle. Ik schrijf dit hier ook maar over van het internet hoor.

Een verhelderend programma dus, vol politiek en maatschappelijke controverse. En met lifestyle. Klinkt goed nietwaar. En ik, ik keek daarnaar. Ikke. Jawel. Met vriendin. Jaha.

En wat meer is, wij kijken daar al drie weken te reke naar.

Het programma heet De Zevende Dag en wordt uitgezonden op de eerste dag van de week. Waar blijven ze het halen.

In De Zevende Dag nodigen politici zichzelf uit, politici vooral, die vinden dat ze de laatste weken te weinig airplay gekregen hebben. In de hoop hun marktwaarde wat op te pompen, gooien ze een balletje op, dat door de andere aanwezigen wordt teruggekaatst. De dag erna wordt de politicus dan teruggefloten door zijn eigen partij, de zaak wordt gesust bij een goed glas wijn en een Montecristo. Niets is gebeurd maar onze vertegenwoordiger heeft toch weer zijn kop kunnen tonen, wijl er op de achtergrond een strijkje zijn ding doet of een groepje zijn toekomstige netniethit pringelt.

Het geheel wordt dan ook nog eens uitgezonden tijdens aperitieftijd op zondagmorgen.

En wij kijken daarnaar. Wij. Jawel meneer mevrouw, wij, wij zijn intelluelen.

Okee, geen kat die dit gelooft natuurlijk en het is ook niet waar. Of toch niet helemaal. Al drie weken kijken wij naar De Zevende Dag omdat we na het laatavondjournaal gewoon te luizig zijn om uit de zetel te klimmen en een andere zender te kiezen. Of de TV af te zetten. Het bakske is kapot, moet je weten.

En wij luisteren nu ook niet bepaald aandachtig naar wat de verzamelde verkozenen te vertellen hebben. Onze gedachten dwalen af, van de politici naar het levend publiek. En daar liggen wij dan naar te kijken. Naar dat publiek dus. Op onze sofa.

D'er zitten altijd een paar karakterkoppen tussen. De eerste keer zat er een norse baard. En de vader van Michel Follet. Althans, die arme man keek alsof hij de vader van Michel Follet was. Gebeeldhouwde kop, met bijhorend oor. Er zat ook een heel zuur kijkend dametje, met een kortgeknipt donker frisuurtje. Bruin-zonder-zon geverfd en met behoorlijk wat oogschaduw op. Zeker een kwartier hebben wij ons geamuseerd met dat verveelde koppeke van de madam. Ze zat dan nog op de eerste rij ook. En wij maar fantaseren.

Volgens mij heeft ze vrijkaarten gewonnen voor een TV-programma, en pas bij aankomst bleek dat het voor De Zevende Dag was, hahaha. Neen, neen, het is de vrouw van Bart De Wever die gewoon meekomt om haar ventje in de gaten te houden. Of neen, het is de maîtresse van Bart De Wever die geen glimp van hem kan missen. Ja zeg, dan had ze evengoed thuis voor de TV kunnen zitten. Nee, da's anders, vrouwen snappen dat! Misschien moet ze wel dringend naar het toilet en kan ze niet weg omdat ze nu in beeld zit. Of of, ze is de enige fan van Dedecker ! Jaaaah !

Eigenlijk begonnen we die De Zevende Dag wel lollig te vinden.

De week erna lagen we nog steeds voor de beeldbuis, en weer keken we naar de mensen achter de politici. Was dat daar de vader van Michel Follet weer niet ? Hmmm, het bleef onzeker, we geraakten er niet uit. En die baard zat een beetje verborgen achter Geert Lambert, dat werd ook niets.

Maar heyheyhey, wie zat daar ongelooflijk verveeld te geeuwen, weer op de eerste rij ? Alweer ons tante Liliane. (We zijn er kwasi zeker van dat ze Liliane heet. Zo'n mensen moéten gewoon Liliane heten).

Ze keek naar links, ze keek naar rechts, ze geeuwde, ze zat te dromen, ze deed alles behalve aandachtig volgen. Liliane zat daar duidelijk niet voor haar plezier. Waarom gaat iemand nu tegen haar goesting in het publiek zitten ?

Hebben ze te weinig publiek en is mevrouw eigenlijk een schminkster die ze verplichten na haar uren de gaten te vullen ? Heeft tante Liliane een abonnement van haar dochters gekregen, zodat die ook eens kunnen uitslapen op zondag. Heeft ze een weddenschap gesloten met haar collega-verpleegsters om zoveel mogelijk op TV te komen en de enige vrijkaarten die ze nog hadden waren voor politieke programma's ?

De Zevende Dag werd gewoonweg ons favoriete programma! : weg met Debby & Nancy, gaat heen de kaviaks, wij willen alleen nog de Zevende Dag!

De derde week zaten we al een kwartier voor het begin rechtop in onze zetel, vol spanning. Zou ze er weer zijn ? Ja! Ja! Ja ! Ze was er weer, ze was er weer, tralalalaliere. Ze had het ons wel moelijker gemaakt, ze zat niet meer op de eerste rij, maar linksboven, helemaal achteraan. Maar we hadden ze wel in de smiezen.

Komende zondag zijn we zeker weer present, met dekentje, mokken warme chocomelk en spandoek : Zet 'em op Tante Liliane ! Een wedstrijdje om ter eerst tante Liliane spotten. Misschien sta ik zondag stiekempjes eens vroeger op.

Kan ik haar in de ochtendversie zien !

Ze boog zich voorover, naar het beeldje toe. Alsof ze het wou kussen.

Maar dat deed ze niet. Ze tuitte haar lippen en blies toen, met bolle wangen een pluisje stof van tussen de plooien van het beeld.

Even later hing ze met haar neus tegen iets wat leek op een glazen buffetkast : een soort van vitrine waarachter okeren, oranje en zwarte potloodtekeningen hingen. Aandachtig bestudeerde ze de werken.

Ik, nu ook nieuwsgierig geworden, volgde haar blik. De tekeningen waren een verzameling pornografische tekeningen van Félicien Rops.

Ze stapte de afdeling ""Droom en Emotie" binnen. De schilderijen hingen er spaarzaam verlicht, één klein spotje per kunstwerk.

Nauwelijks waren details te onderscheiden. Gelukkig was er nog de audiofoon om haar te leren dat links onderaan in het romantisch klassieke werk vroeger een wastobbe stond, maar dat baron James die later overschilderde.

Morrend schuifelde ze verder naar een ander werk, met ondergaande maan. De maan kon je onderscheiden, ja, maar voor de rest : doffe duisternis.

Ze stapte door de volgende afdeling binnen, die van de stillevens.

Voor een stilleven van een gedekte jachttafel hield ze halt. Kijk hier, riep ze misnoegd, driftig wijzend naar de dis waarop centraal een wilde gans prijkte, Een dooi beest, en dáár zetten ze dan twee spots op!

Daarom, daarom vind ik haar zo leuk.

Ik moest weer verjaren verleden week. Joepie. Maar niet heus.

Normaal probeer ik mijn verjaardag tussen de plooien van twee doordeweekse dagen te laten verdwijnen, zo stiekempjes laten vallen tussen de voering en de zetel. Niet teveel drukte aan mijn kop.

En meestal slaag ik daar ook wel in. Alleen, dit jaar is het mislukt. De vriendin dacht er anders over.

Zaterdagmorgen.
Voor dag en dauw word ik door haar uit mijn bed gesleurd waarna ze me in één beweging zonder ontbijt de auto in stouwt, echter niet alvorens mij aangemaand te hebben om mijn lange onderbroek aan te doen, want het zou koud zijn. En ik heb geeneens een lange onderbroek! En ik zit al in de auto!

(voor het gedetailleerde relaas van de ochtend : http://www.bloggen.be/zapnimf/archief.php?ID=135)

De bestemming moest onbekend blijven. Maar na nog geen half uurtje autostrade verspreekt ze zich al (Hopelijk komt er geen zand in de zeteltjes, oeps!). Het wordt dus een romantisch dagje aan zee. Altijd leuk.

De rit voert ons naar de vismijn van Oostende. En dwars erdoor (Vreemd). En dan nog eens, maar dan in tegenrichting (Tiens). En dan nóg eens, maar nu heel traag erdoor (Wat kan hier de bedoeling van zijn ?) Niets bleek achteraf, ze was verdwaald.

Maar nauwelijks tien minuten later zijn we er. Op ons stukje strand : een nog niet ontgonnen plekje paradijs onder het wakend oog van een vuurtoren. Dag vuurtoren!

Werkelijk, het is een rustig plekje, door God en de hele wereld verlaten. Zeker nu, zo buiten het seizoen. Niemand is er te zien, in geen velden of wegen een levende ziel. Of het moeten die eeuwig schreeuwende meeuwen zijn.

Alleen wij tweetjes. Ware het niet zo koud geweest, we... maar neen.

Zapje opent de koffer van haar bolide en ze diept er een tafeltje en twee stoeltjes uit op. Daarna twee armvollen dekentjes. En om het helemaal af te maken staan er ook nog twee reuzenplastic tassen in de auto. Die moeten ook mee. Want daar zit de verrassing in.

Gebukt onder het gewicht van zoveel verrassingen stommelen we niet zonder moeite naar het strandje. We moeten zelfs onder een roodwit lint door om tot op het strandje te raken. Heeft waarschijnlijk iets te maken met de herstellingswerken aan de golfbreker. Denk ik.

Helemaal in het midden van de vlakte poten we ons tafeltje neer. En de twee stoeltjes. Dat de linkse veertig centimeter lager is dan de tweede geeft echt niets.

Uit de plastic zakken haalt nimfje een onbijtje. Ontbijtje wat zeg ik : het is een ontbijt waar menig english breakfast jaloers op zou zijn. Het gaat van fruitsap over yoghurt naar koffiekoeken, zelfgemaakte scampisalade en gekookte eitjes. Van koffie over melk naar pistoleetjes met krabsla. En mandarijntjes. En een reserve thermos koffie. En en en... Wat moet die meid me graag zien. Of gewoon graag eten.

Ze heeft werkelijk overal aan gedacht : Ze heeft wanten en handschoenen bij tegen de kleumende vingers, dekentjes om de schouders en benen mee warm te houden, en tegen de rode oortjes, de twee meest gruwelijke gedesignde mutsen ever : gewonnen bij Milka of Leo, ik wil er vanaf zijn. Voor haar eentje met twee kabouter Plop punten eraan en voor mij één met een trusseltje eraan. Een pluizig dotje. Zo iets waar je moet aan trekken in draaimolen op de kermis. Witte, dan nog. Koegevlekt. Met pimpeltjespaars. De weinige wandelaars die voorbijstruinen krijgen prompt buikkrampen van het lachen bij het aanschouwen onzer verschijning. Maar trekken wij ons dat aan ? Niem !

Het is perfect. Wij met ons beidjes in de wereld, en tegen de wereld. Alles is die dag van ons. Zelfs de zon glimlacht alleen voor ons. Perfect ? Neen. Denk bij Zapnimf nooit dat het af is, ze blijft je verbazen. Net als ik denk van dit kan niet mooier, krijg ik nog een cadeautje.

Leuk leuk leuk! Ik scheur het papier open en... tsja, wat is het nu ?

Voor mij ligt een afrekening van de Colruyt, met een lijn erdoor getrokken. Een kaartje eraan vastgeniet, en er zitten vier puzzelstukjes in.

De puzzel is een makkie : een foldertje van het PMMK met de Ensor tentoonstelling. Daar gaan we dus ook nog heen. Maar de rest ? Een postkaart van een hotelletje. Ze zou toch niet ? Maar dan die Colruyt ? Word ik verwacht van een stuk van die rekening te betalen ? Ik kom er niet uit.

Wat zie je ? vraagt ze geduldig.

Neen, in je handen.

Een rekening van de Colruyt.

Goed zo, en wat zie je nog ?

Een alcoholstreep erdoor.

Ja, en wat wil dat zeggen ?

Een lijn door het ontbijt !

Neen, probeer nog eens.

Een streep door de rekening ? En dan valt hij.

Het hotelletje blijkt een streep door de rekening want het is gesloten in januari. Maar... het is gereserveerd voor februari. Wat heb ik toch een prachtlief!

Ondertussen begint het zonnetje nog feller te schijnen ook, en we kijken gearmd naar de bootjes (cargo's) op het zilte sop van de zee. Idyllisch. We dommelen net niet in, als we opgeschrikt worden door een snerpend fluitje en veel geroep en getier. We kijken verbaasd op, en zien vanachter de golfbreker een stofwolk naderen.

Ze komt dichter en nu horen we ook het mechanisch getik van kettingen tegen metaal. Een kamfergeur drijft ons tegemoet. In een warreling van kleuren en lawaai zoeven wel twintig mountainbikers ons voorbij, eerst voorlangs, om tegen de kustlijn een bocht van negentig graden te nemen, en zo nog eens zijlangs te passeren.

We zijn nog niet helemaal bekomen of er dendert nog zo'n horde voorbij. Hetzelfde geluid, dezelfde geur, alleen zit hier meer geel en rood in de kleuren.

En daarna nog vier renners alleen.

En daarna één geloste, helemaal alleen.

En daarna nog een groepje van vier.

En dan het tweede peleton.

We krijgen een donkerbruin vermoeden waarom die roodwitte linten daar hingen. We zitten pats pardoes in het midden van een mountainbike parkoers.

Tot op het bot ontroerd om zoveel opoffering van mijn nimfje, omhels ik haar en ik kus ze vol op de mond. Mijn wielerhart juicht. Ze laat alles gebeuren en bekent daarna pas dat dit niet gepland is. Die koers is er gewoon, daar had zij nu eens niets mee te maken.
Ach zo...

We dommelen weer in. Een kwartiertje of zo en dan krijgen we de hele reutemeteut weer over ons heen, voorafgegaan door een LandRover met een vlagje derop. Die hadden we de eerste keer gemist. Na die doortocht beginnen twee oude mannetjes de linten op te rollen, dus dat zal de laatste ronde geweest zijn. Het leed was verreden.

We sluiten opnieuw de ogen en in perfecte harmonie dromen we onze toekomst in de zee. We kunnen daar de hele dag en nog een goed stuk van de week blijven zitten. Ik kijk naar haar halfgesloten ogen en denk : Menslief wat zie ik die meid graag.

Zij opent de lippen, een klein stukje maar en ze zegt : Ik zou eigenlijk moeten pissen...

24-05-2007, 19:40 geschreven door Hill

17-05-2007, 21:24 geschreven door Hill

02-05-2007, 09:08 geschreven door Hill

16-04-2007, 23:32 geschreven door Hill

15-04-2007, 21:58 geschreven door Hill

10-04-2007, 11:13 geschreven door Hill

30-03-2007, 18:04 geschreven door Hill

25-03-2007, 22:49 geschreven door Hill

22-03-2007, 20:07 geschreven door Hill

11-03-2007, 10:02 geschreven door Hill

09-03-2007, 12:27 geschreven door Hill

05-03-2007, 20:22 geschreven door Hill

20-02-2007, 20:49 geschreven door Hill

15-02-2007, 22:07 geschreven door Hill

13-02-2007, 22:06 geschreven door Hill

07-02-2007, 21:45 geschreven door Hill

05-02-2007, 23:19 geschreven door Hill

01-02-2007, 21:34 geschreven door Hill

31-01-2007, 21:34 geschreven door Hill

30-01-2007, 22:00 geschreven door Hill