Ik heb een boek geschreven!

Jaja.

Zeven en een halve maand werk, uitgesmeerd over honderdzesenzestig cursiefjes en u, trouwe volgelingen van het eerste uur, of van vijf voor twaalf, of van ergens daartussenin, krijgt de primeur. Niks minder welluidend dan 'De magistrale verheerlijking van mijzelf' heet dat geschrijfsel. Vandaar uiteraard dat ik me ook niet te beroerd voel om mijn eerste zin hierboven met 'ik' te beginnen. Zondigen tegen alle opstelprincipes mág in mijn geval.

 

Jaja.

Ik heb een boek geschreven.

 

Gewoon klikken op archief.

(Schreef ik ergens dat het zou uitgegeven worden? Neen toch?)

 

Ter troost, voor de bekocht voelenden onder u, ziehier, geheel conform met de titel van mijn boek, laat ik u de hoofding van mijn volgende blogstukje proeven : 'Zapnimf, de grondlegster van de badpakkenspecials!'

Hou uw smaakpapillen in de aanslag!

"Een muis!"

"Een muis!", schreeuwde ze, "Ik zie Noah net met een muis binnenwippen en dat idiote katbeest is zo zachtaardig dat ze muizen altijd in leven laat... het liefst binnenskamers!"

"Komaan, iedereen mee op muizenjacht! Huphup!"

 

Mijn vork pasta bleef aarzelen op een decimeter van zijn doel.

"Lap, word ook eens uitgenodigd voor een hapje", murmelde ik en alles behalve gehaast drentelde ik achter de anderen aan, stiekem erop rekenend dat de muis door een van de voorgangers reeds uit de poezenbek geplukt was en ik rustig mezelf kon omdraaien op mijn hakken en werk maken van de voortzetting van de maaltijd. 

En zo werd temeer bewezen dat teveel hopen tot niks dient, afleren die handel, want ik werd meteen doorverwezen naar het actieterrein.  

 

Zoals voorspeld door D. had het knaagdier reeds de vrijheid verkregen van Noah. Dat werd iedereen duidelijk die de poes met beestloze muil als een bezetene rond een rotan kist zag circuleren. Onversaagd tilde D. de koffer in zijn geheel op, voorafgegaan door het bevel dat Hill en ik ieder aan een kant de bewaking van de living op ons moesten nemen. 

Met zijn allen sprongen we hoteldebotel op een muis die zijn verschansing de lucht in zag verdwijnen. 

Onze ei zo na knotsenbol ten spijt, maar we hadden ons onverschrokken op de speelgoedmuis geworpen, die - o toeval - kwijt was geraakt onder datzelfde rieten meubel.

 

"Daar! Daar! De echte ontsnapt naar de keuken! Pak 'm!"

Wie o wie denkt u, wiens nabijheid zich het dichtst bij die contreien bevond?

Hoe graag ik mij ook beroep op mijn stomende stoerheid, hoe uitgebreid ik eender welk luisterend oor wijsmaak dat ik mijn hand niet omdraai voor omgang met ongedierte, hoe hard ik ook lachte in het verleden met andermans spin-, wandelende tak- en muisfobieën... ineens dreef woordelijk het relaas mijn herinnering binnen over B. die bij het najagen van haar tuinmuis, die tuk was op de tv-bedrading, fameus in haar vinger werd gebeten. 

"S.O.S! - rabiës! - het zwaard van Damocles! - dokteres! - megastress!" toeterde het deel in mij dat het andere tegenhield om de muis die naderde op te scheppen.

 

"Pak 'm! Pak 'm!"

Op het ogenblik dat ik tijdens een enkele schijnbeweging met een slap handje, nauwelijks gericht naar het zoogdiertje, mijn vranke gedachten - "Paktemzelf, ik ben hier gast!" - uitte als een buikspreker gesnoerd in een te strak corset (klonk als : hmmmmmrrrmm), trippelde een lichtbruin pelsje op vier pootjes over mijn rechtervoet.

Over mijn rechtervoet!

Zowaar ik zapnimf heet!

Niet eens schichtig of vluchtend, neen... van tumtidumtidum en nog eens tumtidumtidum. Zo!

 

Mijn onbestaande sympathie voor gespuis dat in een veld thuishoort, verdween in een nog nietser dan niets. De verbazing taste zodanig mijn reactiesnelheid aan dat de ik-keil-je-morsdood-tegen-het-plafond-beweging er pas kwam toen tumtidumtidum al onder de koelkast zijn toevlucht had gezocht.

 

"Pak 'm! Pak 'm! Bij zijn staart!"

D's bevel klonk na al mijn gemiste kansen als : "En als je het niet doet, mag je nooit meer komen eten!" Nou.

Ik greep mijn kans en zijn staart in één desperate graai, erop gokkend dat muissies buikspieren al voldoende getroffen waren door zijn reis tussen de hoektanden van Noah om nog vanuit onderstebovenstand te kunnen toeslaan. Dappere ik toch!

 

Iemand uit het publiek kwam met een lege visbak aanzetten. Om muis later terug ten velde te dragen.

Mooi mooi mooi.

 

Maar mijn pasta was ondertussen wel koud.

 

Zelfs wie mijn perikelen maar met een half oog volgt, weet dat ik kamp met een onmiskenbare achterstand als ik een beoordeling moet ondergaan wat betreft mijn huishoudelijke vermogens. De tante Kaat prijs ontvangen is met zekerheid niet weggelegd voor mij (Koorddanseres in een roze maillot worden evenmin.)

 

Edoch, soms moet je tegen je natuur, ook al gaan je teennagels ervan splijten in de vorm van een spiraal, in dit segment toch eens actie ondernemen.

Bij de nieuwe kleurgeving van de woonkamer, probeerde ik uit gemakzucht eerst nog de spinnenwebben en bijbehorende spinachtigen te overschilderen, maar dat resulteerde niet meteen in het beoogde effect. Tjonge tjonge, zo'n ragebol, die ik nog ergens vanachter de wasmachine keuterde, is verdikkeme een handig ding. Nooit geweten.

 

Mijn ramen echter, vloekten nu hevig bij het vernieuwde interieur. De smurrie die erop plakte, was ondertussen ook al zo'n anderhalf jaar oud. Daar waar het nog prima paste bij het ziekenhuisgeel van voorheen, vond ik die waas erop toch wel een tikkel voorbijgestreefd. Dat werd dus poetsen.

 

Vroeger, toen ik mij nog kon beroepen op een bevalling op zeer regelmatige basis, kwam die ruitenkuisdrang vanzelf. Enkele weken voor ik alweer een mensuitdrijving zou plegen, kwam ik in zwang om met spons en zeemvel alle glas te bewerken.

 

Door het ontbreken van die impuls, de laatste situeerde zich omstreeks 1999, moest ik mijzelf waarlijk die trapladder opsleuren om dat karwei aan te vangen. Ik aanvaard gaarne uw compassie, dat in gulpen u zal ontsnappen, als ik verklap dat twee van onze vensters aan de zuidkant de vier meter overstijgen. Veel passieve zonnewarmte, tof hoor en knap, behalve dus bij een schoonmaak, dan maak ik liever gewag van termen als gruwel en horror.

 

Daar bibberde ik dan, eenzaam op het bovenste platform van een achttredentrapladder, die lekker meehelde met het aflopende terras, in de hand een net iets te korte stok met daarop op geïmproviseerde wijze een wisser gemonteerd. Doe mij maar eens na!

 

Mijn concentratie werd voortdurend onderbroken door gedachten als : 

"Jee, als ik nu kantel, breekt mijn rug op de tuinbank."

Of

"Als ik een ferme zwier maak, beland ik in de bamboe, brrr prik prik, doorboor... mijn strottenhoofd ofzo."

Of

"Zou je het bloed nog uit de richel krijgen als ik er van drie meter negentig hoog met mijn hoofd op plets?"

Een mens denkt wat af in precaire omstandigheden. 

Ook dat er genoeg glazenwassers in de gele gids staan, bijvoorbeeld.

En dat je wel echt een onbenul moet zijn om je architect destijds te dicteren dat je zeven ramen in je living wil.

 

De late namiddag brak aan en enkel het glas aan de oostkant moest nog een beurt krijgen. In de boekjes zien skimmia's er altijd uit als beheersbare kniehoge struikjes. Bij ons woekert die plant tegen het venster tot aan de oksels. Ik perste mijn krent tussen het gebladerde en herinnerde mij lijflijk prompt weer dat we ooit op dat stukje ook iets met venijnige doornen geplant hebben. Mijn lijstje van verfoeilijke dingen werd allengs uitgebreider, na raam, ladder, stekelplant en ouwe knar met zweethanden en onwelriekende adem die je komt halen om te dansen, voegde ik er ook nog slakken aan toe. Die beesten hadden in drommen een onderkomen gezocht in de hoeken van mijn venster. Mijn spons was ongenadig. Om de liquidatie wat extra kracht bij te zetten, vermoderniseerde ik een stukje rijm van Annie M.G. Schmidt uit volle borst :

 

Op het raam ging hij zich kwakken.
Eigenzinnig! En niet bang.
Zeiden alle and're slakken:
Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!

Na een poosje werd toen even
dit berichtje doorgegeven:
Buiten werd een moord gepleegd.
Huisjesslak is opgeveegd.

 

En ik lachte eens vettig.

 

Uit wraak, uit onbeholpenheid of omdat hun sonarsysteem niet marcheerde, ik weet het niet, maar ieder van die weekdieren beschreef een boogje tussen hemel en aarde met eindbestemming mijn verfomfaaide -ik heb een hele dag op een bezwete kop mogen vertoeven- haardos. Het adagium : 'Een verblijfplaats is een verblijfplaats, zelfs al is het een wandelende nest.' is mij nauwelijks genegen en onder mijn eigen kreetjes als 'eikes en jakkes' schudde ik de beestenboel krachtig het universum in.

 

Beproevingen of niet, het resultaat was naar behoren. Bijgestaan door mijn trots beleefde ik doorheen het glas sinds lang de kleurschakeringen van moeder natuur, haar vage tinten van weleer getransformeerd tot contouren klaar, scherp en oogverblindend.

 

Op mijn fierheid staat geen maat. En ook geen tijdslimiet.

Tijdens het (nog maar eens) bewonderen van mijn glaspartijen zag ik daarstraks vanop het terras de twee jongsten binnen dingen naar mijn aandacht. Net iets te dicht bij de ruit naar mijn zin.

 

- "Pas op voor het venster... dat is gisteren gelapt! Achteruit!"

 

- "Wat zeg je mama?"

 

Waarop ze met hun hand achter hun oor een smeuïge afdruk op de raam pletten.

Aaaaaaaargh!
 

Zomaar ergens in ons ruime tijdsbestand vond ik na een klusje buiten, mijn lief terug in de living, drukdoend bezig met ledig wezen. Opgelet, daar bedoel ik niks negatief getint mee, mijn levensgezel is ontzettend schattig in die positie. Ik durf zelfs te beweren : on-weer-staan-baar! Het zou best kunnen dat hij in die hoedanigheid een halve gordijn vasthield, of stoffer en blik, maar mijn herinnering reikt slechts tot aan het deel dat mijn vlees begon te smelten. Smelten werkt wel eens op mijn stembanden, ook nu. In de verte trilde een ceedeetje van Queen zijn geluid de lucht in. 

 

Ik vergreep me aan zijn Jerommekesstatuur, klauterde met leden zijn lijf op, bepotelde hem op  plaatsen die mijn moeder een verontruste blik zouden bezorgen en zong :

 

"I want it all

I want it all

I want it all

and I want it now"

 

Moose had zulk een plotse wending van mijn intrede niet verwacht, knotste wat ongemakkelijk  tegen de vloer en snakkend naar zuurstof piepte hij :

 

"I want to break free,

I want to break free,

Oehoe I want to break free!"

 

"Maar jongen toch? Doe niet zo paniekerig." repliceerde ik. Ondertussen zat ik boven op hem. "Alsof ik het kan verhelpen :

 

This thing, called love

crazy little thing called love."

 

"Jamaar jamaar, er zijn ook nog andere manieren om je liefde te betuigen, je vermorzelt me :

 

You're a Killer Queen

Gunpowder, gelatine

Dynamite with a laserbeam

Guaranteed to blow my mind"
 

Sloeg dát me even tegen, van dat lekker dier had ik wel wat meer enthousiasme verwacht en een beetje pissig bitste ik hem toe :

 

"Who wants to live forever?

Who wants to live foreeeeever?"

 

"En daarbij...

 

"Fat bottomed girls

They 'll be riding today

So look out for those beauties o yeah!"

Hill keek wat ongelukkig naar mijn lager gelegen rondingen die zijn bloedtoevoer naar de uithoeken van het nog nauwelijks sputterende lijf afsneden en met een laatste krachtinspanning blies hij :

 

"Save me

Save me

Saaaaaaave meeeee!"
 

"Tutututut, wat is me dat nu?" Ik stak mijn tong in zijn oor en versleurde hem aan één been naar de zetel op het ritme van :

 

"Don't stop me now

I'm having such a good time

Don't stop me now

I don't want to stop at aaaaall."

 

In de ademruimte die hij op die enkele meters bijeen kreeg gescharreld, riposteerde hij snel :

"Schaaaat, ik wil jou ook minnen, maar het is je methode die me iets te drastisch is :

 

That's because I'm a good old-fashioned lover boy!"

 

Ach ach, meteen vertederde ik tot op het bot, mijn zwak vlees wiegde, humde en streelde hem zachtjes en ik bekende hem dat ik zo gelukkig was dat hij het was :

 

"Somebody to looooooove!" 

 

Zachtaardigheid, lieflijkheid en vrouwelijkheid voortaan, beloofde ik hem...

 

Waarop ik hem over mijn schouder zwierde en hem de trap opdroeg richting slaapkamer. Luid kelend : 

 

"Oooh yes... I'm the great pretender

Oeeeoeeeee!"
 

Zondag 19.12u.

Ergens op een bankje aan het Schelde-Rijnkanaal.

 

- "Zooover kan het toch niet meer zijn tot thuis? Een kilometer of tien?"

- "Lief... zie je die koeltorens van Doel hier vlak over ons? Kijk... iedereen die in een straal van twintig kilometer, in vogelvlucht, ik herhaal, in vogelvlucht rond een kerncentrale woont, kon gratis jodiumtabletten afhalen. Ewel... ik kwam niet in aanmerking. Het is nog minstens dertig kilometer."

- "Zuchtzuchtzucht."

 

Het achterwerk voelde alsof het een kudde olifanten verwerkt had gekregen. Uitbundige olifanten. Die na drie dagen hun drinkpoel terugvonden ofzo. Mijn enkel door sandalen beschermde tenen tintelden alsof ze in de rugzak zaten van Dixie Dansercoer, op poolreis. De knieën leken door de mangel gezwierd, eentje nieuwerwets waar tevens een mixer in gebouwd zat voor godweetwelkereden. Het gelaat was een halfje verbrand, de westkant. 

 

En dit allemaal omdat ik Hill wilde fietsvoeren langs het water. En ook allemaal omdat ik nog niet wist dat blindelings vertrouwen op een fietsroutekaart een stomme stoot is. 

Hoe joelend-juichend waren we niet vertrokken vele uren eerder. Ik toonde hem een reigersbos, een nudistenkamp, Ossendrecht, prachtige landschappen, prachtige landschappen met veel Nederlanders erin...

 

Tussen Ossendrecht en Woensdrecht zouden we dan via het Schelde-Rijnkanaal helemaal weer afzakken tot aan de polderdorpjes en verder tot zapdorp. Halverwege liep de A12 in de weg. Ik bespaar jullie de route naar de brug en vooral naar een pad dat ons naar het kanaal zou leiden, maar het ging ongeveer als volgt : zuidwaarts, brug over, noordwaarts, weg is geen weg maar een akker, zuidwaarts, weg is een weg maar loopt dood, noordwaarts, weg is een weg maar loopt weer dood. En onze kaart maar beweren dat ieder wegeltje ons naar ons doel zou brengen. Ondertussen kweekte ik naast al de lichamelijke ongemakken allergieën voor agrarische gronden en landkaartenopstellers.

 

Vraag me niet hoe, maar we hebben dat kanaal gevonden. Rond die tijd straalde mijn achterwerk al genoeg sterren en bliksems uit om een wanhoopsdaad in het water te overwegen, maar de gedachte aan Hill, die nooit meer zou thuisgeraken, zijn legendarisch oriëntatievermogen inschattende, hield me op die fiets.

 

Het werd het voorlaatste loodje dat het zwaarst was, want het laatste heb ik kunnen vermijden door een telefoontje naar mijn vader :

"Pa, honderden en honderden kilometers hebben wij afgelegd en nu zitten we bij te komen in 'Het Ravenhof' (taverne), de vellen van mijn gat plakken aan de stoel, dus wij blijven hier nog een maaltijd, tot ze er weer aangegroeid zijn, maar tegen die tijd is het stikdonker... zeg, jij hebt toch een fietsenrek voor achter de auto hè...?"

Donderdag had de woonkamer zijn laatste lik verf moeten krijgen. Had.

C. zou ergens in de voormiddag even binnenwippen. Of ik een werkje voor school kon nalezen?

D : "Ooh, C. komt? Ik bel haar meteen of ze dan de korte inhoud van biologie kan meepakken, 't is volgende week examen... euh, het is toch goed dat N. en ik en de kinders na de markt ook eventjes langskomen?"

(C. en D. volgen dezelfde opleiding met een jaar verschil.)

Toen kreeg ik L. aan de telefoon, of ze dan ook geen zin had om te koffiekletsen?

K. stuurde als door het lot gestuurd in de loop van de dag een sms : "Ik ben nog maar eens toevallig in zapdorp, geen bezwaar dat ik passeer?"

 

De dames en ik hebben onze hele dag kwebbelend bebbelend doorgebracht in de zon op het terras. Onzer dertienkoppige kroost en die van de buren erbij verspreid over huis en tuin en tuin van de buren. Binnen stonden kasten van de muren getrokken en (nog steeds ouwe) zetel in delen uit elkaar de ruimte te benemen.

De koekjeskast is leeggevreten. De koffie is op.

Chaos ten top, maar ik geef toe, wat hou ik van die onverwachte bijeenkomsten die onze schaterlachen laten samenvloeien met het ruisen van de bomen.

 

Vandaag gaat de living af geraken!

Als er niks tussenkomt.

 

Een sudoku.

'Sukkels doen kunstjes', zou ik een jaar geleden nog durven denken hebben. Dat was de tijd dat het begrip sudoku nog nergens betekenis had in mijn woordenschat.

Maar sudoku's zijn leep. Eerst dringen ze door tot bij de bomma, mijn vriendinnen en tenslotte werden ook mijn kinderen erdoor besmet, als ze eens gaan logeren bij de bomma, dat is.

 

Vorig weekend was het zover. Nietsvermoedend de Humo lezend, kom ik onverwacht achter de tv-programma's een chaossudoku tegen. En lonken naar mij, lonken! Stilletjes kijk ik naar moose die met zijn snufferd de krant doorsnuisterde.

"Ah", denk ik, "het komende uur liggen er alvast geen plannen in het verschiet, laat ik dit plechtige moment maar eens benutten om mijn eerste sudoku ooit tot een goed eind te brengen."

Ik besluit van een systeem te hanteren, alle getallen die in aanmerking komen te potloden en achteraf weerom te elimineren met de gom. Onmogelijk te mislukken!

 

Hill ziet waarmee ik bezig ben en wijst op de uitleg boven de rooster :

"Moeilijk, uitroepteken, en dat pak jij dan om te starten, argeloze beginneling."

Grenzeloos badend in een stevig zelfvertrouwen, spetter ik hem wuivend weg : "Leesduwgazet, onwetende!"

 

Geen uur later zit ik potvast, niet meer wetend welke verticale of horizontale ik reeds onder de loep genomen had.

"Humhum, moossie", zeem ik, "geef mij eens de sudoku uit de krant, die waar 'makkelijk' bovenstaat."

Hill is nog niet uitgelachen of ik heb in mijn nonchalance alweer een koppel fouten gemaakt die ik niet meer rechtgezet krijg. De krant beschrijft een boog en komt neer op de kat. Het beest snapt de heisa om negen cijfers ook langs geen kanten en schiet er vandoor.

 

In mijn hele leven is er mij nog nooit één sudoku opgevallen, maar net aan de ontbijttafel de volgende ochtend bots ik op de chaossudoku in de laatste Humo. De zon schijnt, het is zondag, er ligt een potlood in de buurt, de terrasstoelen zitten uitmuntend, de pyjama ook, dus stort ik mij als een bezetene op dat spel.

 

Hij : "Ohnee, ben je nu nog niet geleerd? We gingen de living verder schilderen."

(een kwartier later)

Hij : "Ook toch eens proberen, zo'n sudoku, dat kan toch niet moeilijk zijn?"

(tien minuten later)

Hij : "Wat een idioot spel! En saai! Saai! En stom! Ik stop ermee." (Lees : ik heb gegokt en kan niet meer verder.)

(Een half uur later)

Hij : "Aah, je hebt al vijf cijfers kunnen invullen, lief... ochoch, gelukkig ben je wel taalvaardig, trek het je niet aan."

(Nog een tijd later)

Hij : "Dat zelfvertrouwen van je toch, je glundert ervan... je wéét dat je gaat mislukken en toch blijf je erin geloven. Daarom zie ik je zo graag."

(De zon staat nu hoog aan de hemel)

Ik : "Klaar! En helemaal just!"

Hij : "Uh? Je hebt er maar een halve werkdag over gedaan, lief, flink!"

 

's Avonds merk ik dat de desbetreffende pagina uit de Humo verwijderd is.

"Gedver, het joch kon het niet verkroppen", peins ik, "hoe kinderachtig, bewijsmateriaal van mijn kunnen vernietigen."

 

Tot mijn zoon uit het kleinste kamertje komt : "Mama, wat is't? Zo fier dat je eens een sudoku kon oplossen dat hij op de magneetmuur moet plakken? Stoefer, met de 'moeilijk, uitroepteken' nog eens dik omcirkeld ook!"

 

Oela.

Daar zat ik vrijdagmorgen met verstomming geslagen te kijken naar onze nieuwe pastoor in vol ornaat. Nuja, zo nieuw is hij ook weer niet, ik schat dat hij toch al een viertal decennia in zijn vel zit en na zo'n tien minuten in mijn vizier gedarteld te hebben, concludeerde ik, mensenkenner, dat hij er best wel goed in zit, in dat vel.

 

Ik bevond mij dus in een kerk, met rondom mij twaalf leerjaren kinders, voor wat heet een verplicht rondje eucharistie. Altijd wel wat te beleven die vier keer per jaar dat we daar vertoeven.

Heel in de beginne van mijn blogperikelen heb ik al eens uitgebreid bericht over de priester-fossielen die ze doorgaans op ons afsturen, maar deze keer zou het anders worden, ik voelde het aan de eelt onder mijn voeten.

 

Eén inwoner van de plaats alwaar we druk aan het vieren waren en daarnaast ook nog collega van me, wist me tussen de schuldbelijdenis door te vertellen dat Chris, of Herman, of Jan ('k bent kwijt) in een voorreligieus leven nog café heeft gehouden.

Kijk eens aan, en daar tussen de dronkaards kreeg hij plots een late roeping. Die riep : "Verpruts je tijd niet meer tussen de lavelozen, die vallen toch niet meer te bekeren, maar richt je tot de schoolgaande jeugd en die enkelingen die zich nog niet van de kerkfabriek hebben afgekeerd!"

Dát, dames en heren, deed hij dan ook dat het geen aard meer had.

Van het evangelie - de voetwassing van de apostelen - maakte hij een verstaanbaar verhaal waar hij niet naliet parallellen te trekken naar hun eigen voeten als ze uit de zandbak kropen. De eerste keer dat ik mij herinner dat een evangelie onder hun pet belandt ipv torenhoog erboven. Chapeau, Chris! Of Herman. Of Jan.

 

Voor wat hoort wat. Als dank dat wij voor één keer eens niet als gendarm moesten optreden om de meute, die automatisch ontspoort als ze er niks van snappen, zong ik het volgende liedje als een volleerde non met enkel een speelse knipoog naar Chris (of Herman, of Jan) sirenees mee :

 

"Vandaag zeg ik ja,

Ik wil als Jezus leven.

Vandaag zeg ik ja,

ik wil mij aan hem geven."

 

Waarbij ik zelfs niet dacht : "Alleen vandaag è Jezus, en niet zeuren van 'gegeven is gegeven', want morgen heeft Hill mij terug nodig."

 

Maar het was nog niet over. Ergens bij de homilie ging hij palmtakjes wijden voor in de klassen.

De misdienaars, twee schoelies van de derde graad die ikzelf nooit in die dienende rol zou kunnen verbeelden, hadden pret. Mijn gave tot gedachtenlezen vertelde mij dat ze het wijdtuig vergeleken met een wc-borstel, maar Chris of dinges vervolgde onverstoorbaar zijn show. Met de micro in de hand doorkruiste hij de kerk en maakte er een quiz van. 

-"Volgende zondag...wat is er dan speciaal?"

- Kind 1 : "Dan gaan we paaseieren rapen bij de bomma."

- Kind 2 : "Dan denken we aan palmbomen."

...

 

De mens veroverde eensklaps zo ook alle kinderhartjes daar aanwezig.

 

En wij maar zingen :

"Jezus roept alle kleine kinderen (X3).

Alle kleine kinderen mogen komen.

 

"Jezus roept alle grote kinderen (X3)

Alle grote kinderen mogen komen."

 

Onverwacht, maar niet onwelkom voelde ik mij die vrijdagmorgen nog eens kinds.

't Deed deugd.

 

Deze groene griet herinnerde zich plots ergens diep in de nacht die volgde op de legendarische vorige dat er ook nog banale handelingen zoals vuilnis buitenzetten recht hebben op hun gang van zaken. Ze keek een keer naar haar wederhelft, waarvan reeds de twee helften weder in een diepronkende andere realiteit vertoefden. Ze pookte lieftallig zijn naakte lijf op enkele strategische plaatsen, klaar om van zijn ontsluimering gebruik te maken en als een volleerd toneelspeelster tussen de kusjes door te simuleren dat ze er eensklaps aan dacht dat de vuilniskar hun straat zou aandoen binnen enkele uren.

Echter, het zomeruur en een ellenlange geschiedenis van braaf en gestructureerd leven, dat het uitgelopen feestje nog niet verteerd had, had mijn geliefde zodanig platgeslagen, dat zelfs de boks, die de por vervangen had, geen enkele indruk maakte. Hij pflufte en gromde een keer en herviel in dommelpittendoezelarij.

Tegen mijn zin riep ik de woorden van een vriendin op :

"Wat ik wil, is liefde, de vuilnisbakken buitenzetten kan ik zelf ook wel."

Ik telde op mijn vingers hoeveel liefde ik de laatste dagen ontvangen had van mafkees en besloot dat mijn opoffering om de koude te trotseren ongeveer de balans in evenwicht bracht.

 

Slaapdronken trok ik de restafvalzak uit de keukenpoebèl mee, constateerde dat hij vooral verpakkingen van niet vettige aard bevatte, bibberde naar de hoge rolcontainer en - hier verfoei ik mijn milieuactivistenverleden - leegde de zak ipv hem ermee in te kieperen, (want ik vond hem herbruikbaar) in de groene container!

DE GROENE!

DE GROENE MILJAAR!

Die met weken etensresten, etensresten verworden tot prut, etensresten rot als snot erin!

 

Dat krel reikt hoger dan de navel en was niet eens voor de helft gevuld. Vloekend en spartelend hing ik ondersteboven te graaien naar alles wat plastiekerig voelde. Het duister was niet geneigd om mee te helpen. 'Een handje toesteken' kreeg ineens een heel andere dimensie, toen dat handje zeven scampi van 2001, recentelijk verwijderd uit de diepvries, beethad.

"Yuk" en "bweurk" gillen, bracht geen soelaas, niemand die me kwam redden uit de smurrie met zijn drabdampen.

 

Het enige lichtpuntje, daar met mijn kop in de afval, was dat ik dacht : "stof voor een blogstuk".

Magere troost.

 

Mijn misser heel vrouwelijk projecterende op Hill, kroop ik na mijn karwei als straf voortreffelijk stinkend dicht tegen hem aan.

Waarop hij 's ochtends Zappaiaans sprak : "There are two things that smell like fish... one of them is fish."

Het lichaam is vermolmd achter het scherm gekropen, de geest pruttelt nog ergens rond. Sinds we vanmorgen rond negenen thuiskwamen, is hij naar een afgelegen hoekje gekropen om te recupereren van wat hij gisteren en vannacht allemaal heeft moeten verwerken. 

Maar laat dat mij niet beletten van de waarheid en niks dan de waarheid te schrijven van wat er op die blogmeeting werkelijk is gebeurd!

 

Artemis mag dan nog zo mooi wonen, haar huis woonst staat wel ergens ingeplant waar mappy nog nooit van heeft gehoord. Hij raakte de kluts kwijt bij een cluster van onnoemelijk veel straten die allen shampootdreef heten, ergens op een spuwworp van onze eindbestemming.

Artemis was op alles voorzien, ze trommelde haar geleidewagen op, opgesmukt met ballonnen en kwam ons redden uit de wildernissen.

Telefonisch : 

- "Zijn jullie al de manège gepasseerd?"

- (stellig) "Geen paardenstal gezien!"

We drukken af en merken dat we naast een mastodont van een schuur staan met de letters 'manège Huppeldepup' erop. Ondanks deze flater betraden we een weinig later toch het tuinpad, versierd alsof er een van haar dochters trouwde : lichtjes en hartjesballonnen en allemaal voor ons bloggers. Een impressionante entree op zijn minst. Net als haar verwelkoming, haar tafel voer, haar verschijning. (Het valt toch niet op dat ik haar een wow-vrouw vind?)

 

Die andere figuranten die al in de living zaten - en nu gaan we roddelen - waren de verpersoonlijkingen van hun blog. Philou, had duidelijk zijn dagje. Die mens taterde alleman onder tafel over lekstokken in de woestijn en wc's die te groot waren, maakte visuele voorstellingen van hoe hij met deuren worstelt, vingers in aarsen en toen hij eindelijk ergens adem kon happen kwam er nog achteraan : "Wat mij hier opvalt, is dat er geen pijnlijke stiltes vallen." Vaneigens! De showsteler.

Elfje, een valse stille en wijze volgens mijn vriend die ernaast zat, zag het allemaal geamuseerd aan, net zoals wij, we konden moeilijk anders. Als die kerel, die durft te beweren dat hij wel eens inspiratieloos is, zou uittypen wat er allemaal ontsnapt aan zijn spreekorgaan... hij had blogs tot 2016 en verdekke grappige ook.

 

Raf vond ik tot dan de meest mysterieuze van het gezelschap. Tegen de tijd dat hij weerwaarts keerde, hing ik zowat aan zijn lippen van bewondering. Zijn openheid, vragen aan iedereen en vertellingen verrasten aangenaam. Jawel, Raf, zoals je ergens in reactie schreef... zeker vatbaar voor herhaling, we waren nog niet uitgeklapt.

 

Menck kan vanaf nu niks meer verkeerd doen of zeggen. Die gast complimenteerde me met mijn haardos. (Ik verzwijg nu even met klem dat een mannetjesleeuw die een carwashbeurt niet verteerd heeft, niks is in vergelijking met hoe het harige uiterlijk er momentaan bijzweeft.) Ncumisa schreef eerder deze dag al wat lovende woordjes over Menck en ik kan deze niet ontkennen. Nu Hill even voor de zoveelste keer naar de wc is, een gewoonte waar hij gisteren zonder weerga mee gestart is, kan ik wel kwijt dat Menckie een heerlijke brok conversatie is in een njammie verpakking.

 

Van Ncumisa ben ik genoopt een beknopte samenvatting op te stellen. Van haar kan je vellen volschrijven. Denken en zeggen flitsen bij haar tegelijkertijd de buitenwereld in, vermeerderd met een charisma (en decolleté ;-) om u tegen te zeggen en bovendien gezegend met reisvooruitzichten waar wij, simpele zielen, niet eens aan durven beginnen. Na het aanhoren van de strapatsen van haar knijn Flappie, haar voormalige huisgenoot, haar appartement (Hill zat voor de verandering op het toilet toen), haar werk, haar vrienden, besloten we gezamenlijk dat we zouden sparen voor Rilatine in bulk voor haar en dat ook haar konijn wat Rilapine kon gebruiken. Voor op reis, lieve schat, beschouw het als ons afscheidscadeau tesamen met een flinke dosis geluk. Wat ons na gisteren zeer duidelijk is geworden, die reiskerel gaat zich niet vervelen. (zot worden daarentegen...)

 

In een onbewaakt moment, Hill stond toen ergens met de deurkruk van het kleinste kamertje in zijn handen te morrelen, misten we Speedy. En stienie. En Kate. En Artiest.

Mijn ziel lag zowat gedeegrold op tafel, geklemd tussen die van anderen, toen Artemis kwam aandraven met magneetjes voor mijn kinders, met overschotten eten voor mijn kroost, met haar frauduleus verkregen gele doos voor mijn nakomelingen... de eerste keer piepte ik nog dat mijn erfgenamen een week bij pappie gedomicilieerd waren, maar bij het vijfde gerecht dat ze in een zakje stak ("dat lusten de zapjes toch hè?"), knikte ik fluks en grif ("en wij ook").

 

Onze gastvrouw heeft oren en ogen waaraan niks ontsnapt. Eerst maande ze ons aan om toch maar genoeg foerage op te nemen. We namen haar raad ter harte, een zwelg- en schranspartij ontspon. Later somde ze op wie hoeveel broodjes verorberd had, moose schrok toen hij zijn aantal hoorde en baande zich preventief een weg naar de plee. Ikzelf telde hoeveel roomsoesjes ik in de vlucht de mondholte had ingezwierd en hoopte dat haar argusogen bij het nagerecht al wat tekenen van vermoeidheid vertoonden... wee, sneu, jammer, spijtig, mijn reputatie als dessertdeskundig werd bevestigd. Voor zichzelf was onze hospita milder.

"Wie heeft die fles gin helemaal soldaat gemaakt?" Tutututut. Wij keken allen heel demonstratief naar mevrouw Artemis zelve, maar dat scheen ze niet echt op te merken. 

 

Ncumisa had een leuke om de aandacht van onze maaginhoud af te leiden. Ze vergeleek Hill met een Monchichiaapje en aaide hem zachtjes over zijn coiffure. Hill spurtte van weeromstuit naar daar waar hij zijn natuurlijke behoefte kon vervullen en Ncumisa richtte zich op mij. En mijn rimpels. Ik kreeg een wondermiddel gepresenteerd : coup dingens... euh (spiekspiek bij N.) d'éclat. Alsof ik wondermiddelvatbaar ben, poeh!

 

Het rookwaar slonk, het duister zonk (of de zon kwam op, kan ook) en Hills blaas ging het volgens hem uithouden tot thuis. Onze afsluiter werd een geprivilegieerd ommetje in de megatuin van Artemis, het gepeupel mag hem tijdens tuindagen op 23 en 24 juni komen bezichtigen, waarna we vertrokken. 

 

Onderweg overliepen we het gezelschap, alle vragen die we vergeten te stellen waren en intussen ontweek ik vakkundig slaaprijdend de bomen aan de kant.

 

Doeme, mijn ziel plakt nog aan die tafel.     

De een tegen de ander : "O lief, gij zou iedereen kunnen krijgen wie je wil!"

De ander : "Mmmjahaa, dat is inderdaad zo, kan ik niet ontkennen... "

De een kijkt een tikkel jaloers haar minnaar aan.

De ander : "... kijk, ik wil jou en zie! Tataaaa!"

 

-------------------------

 

De ander : "Vanavond wil ik bad met jou. Kaarsjes en wij."

De een : "En ik weer geklemd zitten en bovendien op de stop, met het shampooschapje in mijn nek gewrongen?"

De ander : "Ok... vanavond gaat een van ons in bad, de ander gaat ernaast zitten en ik ben diegene in het water."

 

--------------------------

 

Eentje van Toon Tellegen

 

De een legt zijn hoofd op zijn armen,

denkt aan iets nieuws, iets anders,

iets dat niet begint met een woord

en met twee mensen,

iets zonder jaloezie en sterven,

en zonder wansmaak, wangedrag

en onbedwingbare nonchalance,

maar hij kan niks bedenken

en valt in slaap,

 

en naast hem zit de ander -

geschapen als zijn evenbeeld -

zijn gezicht naar de hemel,

schuw, bang en verlegen,

 

maar hij is wakker

en bedenkt alles,

alles wat hij bedenken wil.

 

U leest een kattenkenner!

Tenminste drie ken ik er.

De onze.

Poes, Whoppy en Streepje.

Dan geef je je katten onder druk van de kinderen de meest debiele roepnamen, luisteren doen ze vanzelfsprekend niet. Ooit, toen ik nog niet belemmerd werd door dwingende tussenwerpsels geuit door de vruchten van mijn lenden, gaf ik mijn poezebeesten koosnamen als 'Nefertete' of 'Meneer Janssen'. Idioot nepintelligent natuurlijk, want uiteindelijk roep je toch "poeeees, komen eten!"

 

Streepje kwam gelijk met Hill aanwaaien. Bij ons komen katten aanwaaien. (Hills eigenlijk ook) Plots staan ze daar, zonder gêne voor de achterdeur, klaar om glippend de paar meter naar de etensbak te overbruggen. Voorts testen ze de zetel uit en als dat bevalt, blijven ze, hoe vaak je ze terug de buitenlucht inwerpt, telkens vinden ze zich via allerlei louche manieren (kinderen vertederen is de meest doeltreffende) zich een vaste plek te bemachtigen in de zaproedel. (Werpen met Hill is te intensief, hem rol ik.)

 

Met moose heb ik mij wel een poezenfluisteraar binnengehaald. Vraag me niet wat hij met die beesten uitvreet, maar ze lijken eraan vastgegroeid. Zie je Hill ergens zitten, gegarandeerd dat zijn kruis bezet is door een harige stinkbol. In het verleden heeft dat wel eens voor een krijsende verpletterende tableau vivant gezorgd. Ik herinner mij niet meer wie het hardst gilde, de kat of ik die in blind vertrouwen ook diezelfde schoot opzocht.

Wel jammer - gnuifgnuif - dat je allergisch aan katten bent, schat!

 

Maar ik sprak voorheen over mijn kennersstatuut. Dat is niet altijd even feilloos als ik graag pretendeer. Al maanden speculeer ik over de nakende geboorte van de voortplantsels die ik meende te herkennen in de omvang van Streep. Die zwerfster waagde het domweg van zich ongesteriliseerd uit te nodigen op mijn domein. De twee katers zijn 'geholpen'. 't Was pas vorige week dat het doordrong dat ik haar moederinstinct verwarde met 'hoera, ik heb een nieuwe thuis en hoe vlug vreet ik hier mijn kas vol zodat mijn maag uitzet tot de ballon van de Montgolfiers'. Dat beest heeft gewoon dezelfde eetstoornis als ikzelf, pfft.

 

Nog steeds kattenkennend vond ik dat ze enkele dagen geleden toch wel zeer eigenaardige trekjes vertoonde ; d'r kop naar beneden, zichzelf uitrekkend tot stoofbuis en de staart hoog verticaal, smeet ze zichzelf voor onze rosse, die reageerde als al de maanden tevoren, met een ferme tik en een knauw. Edoch, ze liet zich niet ontmoedigen en overnieuw onderwierp de masochiste zich aan hetzelfde ritueel.

"Dit moet mij weer overkomen", zuchtte ik, "een mentaal krankjorume kat die aan een of ander huisvrouwmetrotteventsyndroom lijdt, o help!"

Ik heb nog moeten wachten op de informatie van de fluisteraar die één woord voor me had :  krols.

"Is dat zoals in 'de kat krabt de krols van de trap'?" probeerde ik nog hoopvol.

Op eigen houtje ontkrulden mijn eigen krols van het nieuws. Tot ik concludeerde dat ik best wel een typevoorbeeld ben van een poezenbomma.

 

Al hoop ik maar dat de kittens getaxidermeerd bij de nieuwe kleuren van de schouw zullen passen.

Center Parcs.

Hof van commerce, oord van verderf, territoir van irritante Hollanders en vooral nattigheid troef.

 

Behalve natuurlijk als de fenomenale bomma en de bompa (mijn ouders) hun kleinkinders willen verrassen met zo'n waterpretweekend. Dan is Center Parcs het paradijs op aarde, weliswaar nog altijd met luidruchtige noorderburen, maar soit. En wij zitten dan in dat andere walhalla dat rust heet.

 

De weg naar het lusthof is echter lang. Zo'n uur en een kwart goed doorvlammen met een vervoermiddel dat auto heet. Die auto is op zijn beurt dan weer ontoereikend als heel de kinderkudde erin vervoerd moet worden. De bomma werd dus achtergelaten voor enkele uren, tot wij, ouders van goeie wil, het vergeten corpus, tesamen met proviand voor een heel leger, ook tot daar brachten. Voor een weekend verlost van druktemakers, hebben we alles over.

 

Of een half weekend, want voorzienend als we zijn, hadden we zelf ook een proper onderbroek, zwemgerief en een pyjama meegebracht. Om illegaal een nachtje te verblijven op de zitbank, die best wel twee uit de kluiten gewassen personen kan herbergen.

Waar we weeral niet op gerekend hadden, was dat die piwies van CP de dekens, waar er altijd wel enkele van over waren, vervangen hadden door donsdekens, net gepast voor die andere zes verblijvers en moose en ik mochten bijgevolg een hele vrijdagnacht bevriezen.

 

Ikzelf, een gerenommeerde koukleum, had mij gewapend met breiwol, al voorgevormd in de trui van Hill, over de pyjama en sokken. Zo kroop ik onder een inhoudloos meegepakt flannelletje, bibberend de nacht tegemoet. Hillie ging prat op zijn alombekende hete constitutie en was er gerust in dat een waas van zweet hem zou beschermen tegen de afkoeling.

Het weegt zwaar.

Ik loop eronder gebukt.

Moeilijk om dragen.

Torsen is het, torsen!

 

Die tonnen inspiratieloosheid.

Iemand die het soortelijk gewicht ervan kent?

 

Af en toe heet het ook loze inspiratie.

Menig schrijfsel is al onder de deleteknop opgelost.

Wegens geen einde vinden, wegens niet naar mijn zin, wegens te raprap en onkwaliteitsvol (of te vol onkwaliteit).

 

Nuja, jullie vergeven me wel, niet?

 

Tijd!

Kom terug!

Ik vergeef het je.

Hoe je me telkens ontglipt,

hoe je me verschalkt.

Altijd ben je te nipt.

 

Toon jezelf opnieuw.

Ruimschoots, breedvoerig en vrijgevig.

Laat mij mezelf aan je laven,

onbeperkt.

 

Wat zeg je?

Minder lummelen?

Terugschroeven van het minnekozen?

Het fietsen en het lezen laten?

Kopjes koffie in gezelschap verzaken?

 

Ow, je lijkt mijn moeder wel.

 

Je wijst jezelf wel even uit?

We hebben er gelegen.

Hij en ik.

 

Op ons terras, of wat dacht u?

Wij genieters van levens, het liefst nog de onze, wij werden gedwongen tot het nietsdoendom.

Alsof wij van nature zo lui zijn dat wij een eerste lentedag zouden durven doorbrengen op een ligstoel - uweetwel, zo'n plastieken geval waar je na twee jaar pardoes doorheen ploft - zomaar lanterfanterig wijntje nippen en boekje lezen.

Nee nee, niet wij! Wij behoren tot de noeste garde der onderhoudsdriftigen, die lentedagen aangrijpen om het erf en zijn patrimonium klaar te stomen voor de zomer. 

 

U, u en u daar, die mij in het ware leven kent, u lacht net iets te hard nu.

Maar u heeft gelijk. 't Was de ontlening voor een beperkte tijd van die hogedrukreiniger die ons noopte tot een tuindaad. Vooral mossen vastgehecht aan terras en richels en verder alles wat in de weg lag op de grond, van bladerdek over bloempot tot kinderspeelgoed spoten we het zicht uit. Dat ging lekker. Zo lekker zelfs dat ik mijn botvierende inzet wilde continueren op het vijverplatform, de verdwenen tuintegels die ooit een wegeltje vormden naar de handwaterpomp, het tuinbankje waarvan we verwachten dat we er een dezer toch zullen doorzakken.

 

Maar het fatum besliste in onze plaats dat we genoeg gewerkt hadden.

Na de versleuring van het loodzware gemotoriseerd waterpistool naar de andere kant van de hof, een extra waterslang onder tien jaar graspollen opgegraven te hebben, de buren lastig te vallen voor het schooien van een koppelstuk, kwam er uit dat ding nog enkel een pffffieuwtstraaltje, draaiend in kringetjes. Geen lieveheersbeestje dat je daarmee nog kon platspuiten, misschien hoogstens van een stip ontdoen. Als je goed mikte.

 

Terwijl ik bedacht hoe ik dit euvel alweer aan de gulle lener moest gaan uitleggen, negeerde ik het overige tuingerief dat zich blinkend ergens in een ooghoek op een netvlies van me had genesteld, want behalve nijvervolle tuinders, zijn wij bovenal zeer bijgelovig : het lot wilden wij niet tarten!

A lot of taarten daarentegen, dat leek ons wel iets. Uit koelkasten werden ze aangesleept. Gechaperonneerd door een thermos koffie. Tot vlak naast de ligstoelen die iemand van ons onbewust had achtergelaten. 

Bestraald door een goddelijk zonnetje, zat er voor ons niks anders op dan onze namiddaguren door te brengen met een boekje op een ligbed, mondvoorraad binnen handbereik. 

 

Dik tegen onze goesting, zeg ik u, tegen onze goesting!