Het doet toch wel raar om de deur achter je dicht te doen en te beseffen dat je hier in geen zeven maanden nog een voet gaat zetten (dat hopen we tenminste).

Voor een reis ben ik meestal nogal gespannen en bang om van alles en nog wat te vergeten. Nu heb ik al een beetje spijt dat ik geen toertje meer door de tuin heb gemaakt, het onkruid zal me daarvoor dankbaar zijn.

Gewoonlijk is Frans te relaxed voor het vertrek, inpakken is nooit dringend bij hem. Dat maakt mij natuurlijk nog meer nerveus. Dit keer was ook hij gespannen. Het voordeel was wel dat zijn koffer op tijd gepakt was. Het nadeel, dat het af en toe knetterde tussen ons.

Maar wonder boven wonder viel ik de dag voor vertrek vanzelf in slaap.

We kwamen pil op tijd aan in Berchem waar Coyotte en Ingrid op ons wachtten.

Ik was zelfs redelijk ontspannen achter het stuur. We waren dan ook ruim op tijd om boot n°1 te halen van Duinkerken naar Dover. Mooi trouwens hoe je van daarop de twee kusten kan zien.

In Dover heeft Coy het stuur overgenomen. Hij bracht al een paar winters in Zuid-Afrika door en heeft dus ervaring met links rijden.

Rij nooit langs de snelweg naar Southampton als je van het Engelse landschap wil genieten. Er is dus nikt te zien, je rijdt de hele tijd tussen de bomen.

De prijzen voor logies liggen erg hoog al verblijven we in een B&B met gedeelde badkamer. Later horen we dat we hier net in het duurste weekend logeren. Er is een “bootshow” die heel veel volk aantrekt. Dan liggen er ook nog een paar cruise schepen in de haven. De zondag bij het ontbijt schijnen de meeste gasten, net als wij, op cruise te vertrekken.