Los Angeles

Een enorme stad waar ik aanvankelijk niet wilde zijn, toch een paar prachtige dagen heb beleefd, maar uiteindelijk ook blij was er te kunnen vertrekken.

Gelukkig zaten we in Santa Monica. Als je van het noorden komt moet je tenminste niet de hele stad door anders verlies je gelijk je moed. Niet dat we in verkeersopstoppingen zaten maar het verschil in schaal voel je direct. We konden niet meteen binnen in onze airbnb en zijn op hun aanraden naar 3^rd street gereden, best een gezellige winkelstraat trouwens. De pier ligt op loopafstand, daar krijg je meteen een vakantiegevoel met de kermistoestanden.

Veel volk is er niet op het strand dat hier trouwens best breed is.

Onze verblijfplaats voor de komende dagen is zeker niet de top maar de bewoners zijn in alle geval vriendelijk. Frans geraakt nogal aan de praat en aan de wijn. Koken komt er dus niet van. We doen zoals de bewoners hier en bedienen ons aan de warme toog in de supermarkt vlak bij. Zij kunnen amper geloven dat dit voor ons de eerste keer is dat we klaargemaakt eten kopen in een supermarkt.

Plannen voor de volgende dag komt er niet echt van maar volgens onze gastheren is het “Gettycenter” the place to be.

Ik doe er wel veel te lang over om daar te geraken. De metropas kopen was niet zo simpel, mijn kaart was nog maar eens onbruikbaar. De overstap duurde ook lang en de bus scheen een enorme omweg te maken. Van de andere kant was ik blij dat ik de 8km niet met de fiets heb gedaan, sommige straten waren misschien snellen dan de bus maar vooral sneller naar de hemel op een fiets. Frans was nog blijven werken in huis, uiteindelijk komen we ongeveer gelijktijdig aan. Ik heb er maar liefst 2 en een half uur over gedaan. Hij betaalt dan wel 15 dollar voor de parking.

Het centrum zelf is gratis wat ongelooflijk is, alleen al met al het personeel dat er rondloopt.

We beginnen met de speciale tentoonstelling over oud centraal en zuid Amerika. We hebben al veel gezien van deze streken maar de stukken hier waren buitengewoon. De setting is ook ongelooflijk. Het gebouw van Meyer is zeer geslaagd. Langs alle kanten heb je uitzicht over de bergen of de stad. De tuin is gesloten maar je kijkt er wel op neer vanaf het gebouw.

Verder zag ik nog onwaarschijnlijke miniaturen (nadruk op het landschap).

Alle grote namen waren er natuurlijk ook te vinden.

's Avonds en de volgende dagen nemen we de keuken wel in beslag die we deze week van een identiteitscrisis redden. Met één kookpotje in huis is het duidelijk dat we niemand in de weg zullen zitten bij het kokkerellen. We zijn ook de enigen die de tafel gebruiken. Arthur, Steve en zijn vriendin zitten meestal op het terras. Er woont nog een gast boven die we amper te zien krijgen.

De volgende dag neem ik de fietsen onder handen. De olijfolie op de ketting schijnt zijn werk te doen, ze is wel verroest maar kraakt niet.

We fietsen samen naar het strand. Gelukkig is “Arizona”, 1 blok zuid, helemaal niet druk. Langs de kust slingert er een fietspad. Gelukkig is het net geveegd en ligt er nu geen zand op. De temperatuur is perfect, de wind van de vorige dagen is gaan liggen. Venice beach is nog altijd bevolkt met rare types waarvan er een deel de straat als huis hebben. De winkels met goedkope T-shirts en zo zijn er nog altijd. De pier is deels gesloten. We fietsen langs de kanaaltjes, een erg rustige buurt maar de waterstand is erg laag zodat het er niet echt aantrekkelijk uitziet. We wandelen terug langs het voetpad langs nog meer winkels en hippies die hun “kunst” op straat verkopen. Marihuana is gelegaliseerd voor medische doeleinden, we passeren dan ook verschillende winkeltjes die buiten adverteren waarvoor het allemaal wel goed is.

Terug in Santa Monica doe ik nog een klein toertje in de buurt. Vlak achter het huis ligt een aangename woonbuurt op de heuvels.

De volgende dag nemen we de “rapid metrobus” naar downtown. De bus mag dan wel niet zo vaak stoppen maar toch duurt de rit meer dan een uur. We stoppen bij de miracle mile en bekijken een “tar pit”. De olie komt hier zo uit de grond en ze zijn hier een enorme hoeveelheid fossielen gevonden.

Downtown is zoals je het verwacht, brede autobanen en veel verkeer tussen hoogbouw, met toch nog wel wat oude gebouwen ertussen. We volgen Arthur zijn raad en gaan lunchen boven op het “standard hotel”. Dat is een hippe lounge plaats boven op het dak met bar en zwembad. Voor het eten moet je er niet zijn maar we kunnen ons Arthur hier wel voorstellen. Waarschijnlijk is het 's avonds ook mooier als de gebouwen verlicht zijn.

Op zijn aanraden bezoeken we ook “The broad”.

Over een betonnen kern is een soort schelp gezet. Het gebouw is nieuw en oogt mooi. We bezoeken de derde verdieping die vrij toegankelijk is en ons direct oog in oog brengt met een aantal werken van Jeff Koons (Michael Jackson en ballonfiguren). De tentoonstelling is zeker een aanrader.

Beneden informeren we naar de speciale tentoonstelling van Kusama (infinite rooms). Voor 30 dollar de man kunnen we een half uur later binnen. Dit is echt een “feel good expo”, de oude dame kan iedereen charmeren en verwonderen met haar “infinite rooms”, sculpturen en schilderijen. De foto's voor ons nieuwjaarskaartje zijn daar genomen.

De volgende dag bezoek ik de twee locaties van het MOCA. Ik maak er ook een wandeling door het centrum van. Deze keer heb ik de trein genomen naar downtown. Die noemt de “expoline” en iedere halte heeft knappe kunstwerken op de perrons.

Op de overdekte markt staat er een enorme rij voor één kraam. Het blijkt een instagram hype te zijn. Ik drink koffie bij de buren waar het rustig is.

Onlangs zagen we “blade runner 1”. Het oude gebouw met metalen liftkooi oogt veel kleiner dan in de film en gelukkig minder bedreigend ook.

De eerste tentoonstelling valt tegen. Ten eerste vind ik de ingang niet en eens binnen is het veel te donker. De naam “theater of Disappearance” is toepasselijk want buiten de verlichtte diepvriezers zie je erg weinig. Bovendien is Adrian Villar Rojas voor zijn grote sculpturen zijn licht gaan opsteken bij een Franse beeldhouwer waarvan ik de naam vergat.

Terug naar het centrum loop ik door Japan town. Dat is OK om eens door te wandelen.

Het Moca tegenover the broad is gelukkig interessanter. Nog nooit gehoord van de Braziliaanse Anna Maria Maiolino maar haar werk kan me wel bekoren.

Vanaf vier uur zou het Lacma gratis zijn maar dat blijkt alleen te gelden voor de inwoners van LA.

Aangezien het nog enkele uren open is betaal ik toch maar de 25 dollar, goed voor een overdosis aan kunst voor vandaag. Gelukkig is het de moeite. Zeker de expo over de theaterontwerpen van Chagal is erg knap. Ze hebben ook een mooie Japanse afdeling.

Het is goed donker tegen ik buiten kom. Gelukkig ligt het Lacma op de busroute naar huis.

We eten vanavond bij een Japanner om de hoek.

Zaterdag wil Frans de auto nemen om Beverly Hills en omgeving te bezoeken. We rijden Sunset Boulevard af die niet zo ver van ons ligt. Het design gebouw is dicht en niet echt een goed voorbeeld van design. In de omgeving zijn er veel winkels maar ze schijnen niet goed te draaien. Parkeren is er ook geen lachertje. De modewijk krijgt ook niet veel bezoekers, geef mij dan maar Antwerpen. Misschien leeft het meer op een weekdag.

Bij “Farmers market” is het wel erg druk. Daar kan je over de koppen lopen. De kerstsfeer zit er ook goed in. Op de markt kan je vooral eten en net ernaast is er een openlucht shoppingcenter.

We kopen een flesje “Marie Sharp”(Belize) bij een kraam dat alleen maar pikante sauzen verkoopt. “Anal angst” van doktor “painintheas” durven we niet aan.

Verder ziet de buurt er heel levendig uit maar onze parkeertijd is ondertussen verstreken.

Frans rijdt naar huis en zet me af bij Rodeo drive, de meest chique winkelstraat van Beverly Hills.

't is eens wat anders, een winkelstraat met dubbele rijen palmbomen met kerstlichtjes. Ik kijk meer naar de etalages en het interieurontwerp van de winkels dan naar de rest. Als je naar een paar prijskaartjes hebt gekeken weet je genoeg. Als goed excuus heb ik dat mijn koffer al te vol zit (vooral met oude spullen weliswaar).