Gisteren naar de kapper geweest, ik ben flink gekortwiekt maar voor 4 dollar voel ik me niet geplukt. Verder nog wat in de stad gewandeld, de central avenue blijft plezant om mensen te zien. Een shoppingcenter in de hoogbouwwijk, dat goed van architectuur moest zijn, was ik snel weer uit. Ik vraag me af of ze die dingen hier draaiende kunnen houden. In de volkse buurt wordt er duidelijk meer gewinkeld.
De nieuwkomers voor vandaag laten lang op zich wachten maar tijd speelt hier nog weinig rol. Zij hadden autopech, dus vertrekken we allemaal wat later voor ons volgende eilandbezoek. Ondertussen zat Frans bijna de hele tijd te snorkelen, ik hoop dat hij niet gaat krimpen. Vandaag is de bootrit gelukkig wat kalmer. Ook bij dit eiland ligt er een wrak maar een veel recenter. Je kan er niet naartoe want het ligt op de rand van het rif waar de golven hoog zijn. Onze bemanning kookt pasta met groenten en garnalenspiesjes met daarbij ananas en meloen. Er valt redelijk te snorkelen maar eigenlijk is ons eiland daarvoor nog het beste. Een oude man vertelt me dat het water soms zo glad is als een spiegel maar zo is het nu verre van. Het geeft ons wel zicht op flinke uitspattingen waar verschillende stromingen botsen. 's Avonds zitten we nog gezellig met zijn allen op het strand, er is vandaag nog een tof koppel vrouwen uit Toronto bijgekomen. De Duitsers doen hun reputatie eer aan door te veel te drinken (er zijn verschillende flessen abuelo mee, dat is goedkope Panamese rhum, maar wel lekker) Er vallen woorden als 'cocofobia'en 'cocoinsurance', je wil hier namelijk geen kokosnoot op je kop krijgen. Vannacht is mijn toiletbezoek een ietsje griezeliger met veel wind en weinig maanlicht. De volgende morgen waren de nieuwkomers er wel snel en vertrokken we vroeg naar isla Pelicano. Dat was echt een mini-eiland met 1 hutje. De schaduw van de paar palmbomen moesten we wel delen. Voor de lunch werden we weer op een ander eiland verwacht. Hier was het druk maar het was wel mooi, het was een dubbeleilandje, je kon pootjebaden naar het tweede deel. Je krijgt dan heel veel tinten met de verschillende dieptes. We lunchen ditmaal op ons eiland dat we in de namiddag weer verlaten voor het vasteland. We maken nog een stop op 1 van de overbevolkte eilandjes langs de kust. Onze kapitein woont daar. De mensen zitten er echt wel opeengepakt, de enen in rieten hutten zonder vloer, anderen in houten of stenen gebouwen. Veel meubels hebben ze hier niet, maar wel heeft ieder huis een zonnepaneel en staat er een grote wifischotel. Er zijn verschillende scholen, een medisch centrum, een gemeenschapshuis en natuurlijk een paar winkels. Het politiekantoor staat boven het water, de schooltoiletten ook. Vroeger zijn de kuna yala naar de eilanden verdreven maar nu wonen ze er omdat de eilanden malariavrij zijn en ook wel frisser met de wind. Het grootste gebouw op een ander eiland blijkt van Amerikaanse mormonen te zijn. De kustlijn van het vasteland is in alle geval geen voorbeeld, er ligt heel veel rommel. Op de derde rij zitten in de auto op een weg die veel weg heeft van een achtbaan valt niet mee. Meestal geniet ik van de bergen maar nu was ik blij om op de grote weg te komen. Uiteindelijk zijn we om 8 uur bij het hotel. We zijn best moe, vuil en een beetje verbrand.
Om 5 uur zaten we in de lobby, we werden als eersten om 6u opgepikt,niet zo'n goed begin. Met 3 koppels in de auto waren we compleet. Nog een stop gemaakt in een chique supermarkt en dan kon de rit beginnen. Eerst langs snelweg, dan een kleinere baan tot de noordelijke afslag naar Carti. Daarna ging het vooral flink draaien en kwamen er steile stukken. De weg is bijna helemaal geasfalteerd, dat valt dus mee. De omgeving is mooi met weer heel veel groentinten en verschillende boomvormen. Kuna yala is een autonoom gebied en we krijgen hier dus ook een paspoortcontrole. Dit is dan ook een uitweg naar de zee waarlangs je bijv. naar Colombia kunt. Vandaag echter niet, denk ik, er staat nogal wind en de zee is ruw. Spijtig genoeg zit ik vooraan in de sloep, daar gaat het flink omhoog om dan met een smak terug neer te komen. Zwaar voor de rug. Op het eerste eiland zetten we ons onmiddelijk in badpak om een paar eilanden verder te gaan snorkelen. Rond de eilanden zijn de kleuren van het water onwaarschijnlijk. De zon speelt verstoppertje met de wolken. Op isla del perro ligt een wrak voor het strand. Frans ziet er een paar bijzondere beesten. Ik vind het een beetje griezelig maar wel fascinerend. De lunch, vers gevangen vis, krijgen we op een ander eiland voorgeschoteld. Dit is groter en heeft in het midden begroeiing buiten de palmbomen. Ook op dit eiland woont een familie die het nu van de toeristen leeft. Je bent hier natuurlijk niet alleen want we zijn nog dicht bij de kust maar het is zeker geen overrompeling. Handig is wel dat er voorzieningen zijn zoals toiletten en een douche. Onze reisgenoten spelen een partijtje volleybal maar ik verstuik bijna onmiddellijk mijn duim en moet forfait geven. De ambiance in dit groepje is in alle geval goed. Rond 4u zijn we dan terug op ons eiland. We krijgen een privehut met 5 bedden. Ik hang het muskietennet maar op, dan hebben we het toch 1 keer gebruikt alhoewel er hier geen mug te zien is. Doordat de hut van bamboestokken is gemaakt hebben we heel veel paaltjes en touwtjes om gerief op te hangen, iets wat je in veel hotels mistte. De grond is gewoon zand. Hopelijk krijgen we wel geen storm want de muren zijn open en de vraag is hoe waterdicht een dak van palmbladeren is.
Aan de noordelijke kant zitten er veel pelikanen en dus zit er veel vis. Bij het snorkelen zag ik veel verschillende soorten, ik zwom ook door een hele school zilveren minivisjes, prachtig.
Om 6u krijgen we kip en rijst en sla. Er zijn twee kleine generators, die voorzien het eiland van verlichting. De familie die hier woont heeft een zonnepaneel.
We liggen vroeg in bed. Mijn nachtelijke wandeling naar het toilet is de beste ooit. Met de volle maan die schaduwen van de palmbomen op het zand werpt. Een lamp is niet nodig. Spijtig dat we niet eerder in zo'n hutten logeerden, ik slaap hier prima.
Er wordt hier op verschillende manieren gevist, met netten en een houten sloep of met de lijn. Gisteren vertrok er ook een primitieve zeilboot. Bij de eilanden waar we gisteren waren lagen er veel zeiljachten. De golven voorbij het rif leken me wel veel te hoog om uit zeilen te gaan.
Vandaag moest Frans nog wat zaken regelen. We zijn in de warme stad gebleven. Morgen om 5u vertrekken we naar een San Blas eiland in de Caraibische zee. Je zal dus pas zaterdag terug van me horen want we hebben daar geen internet (en wie weet wat nog allemaal niet).
We moesten vroeg de deur uit. Om 6u30 wordt er tegenover het hotel al heel druk ontbeten. Wij gaan voor een beker fruit en ik een tamale (die is geel). De rest van het uitgestelde eten is voornamelijk bruin. Niet moeilijk dat er hier zoveel mensen buitenshuis ontbijten, wie heeft er nu zin om al zo vroeg biefstuk met ui te gaan bakken. We hebben een hele uitleg op papier waar we achtereenvolgens moeten zijn en hoe we er geraken. De tolweg is gelukkig niet druk. Je kan hier op minder dan een uur van de ene naar de andere oceaan rijden. Alle uitleg ten spijt vinden we toch niet direct het eerste kantoor. Het valt hier verder wel mee, de kantoren waar de shippers zitten zijn nieuw en de omgeving is verzorgd (het zijn dan ook veel Amerikaanse bedrijven). De eerst stap is wel snel gezet, zonder aanschuiven. Stap 2 ; de douane had snel moeten gaan was het internet niet een tijd uitgevallen. De douane was wel minder goed behuisd. Stap drie duurde nog het langst. Als je alle papieren hebt kan je de auto afleveren. Alleen Frans mocht mee door de poort. Dan werd de auto nagekeken. Ik kan niet zeggen volledig, want de fietsjes mochten blijven staan. De onderkant werd met een spiegel bekeken en er kwam ook nog een drugshond aan te pas. De tassen werden ook onderzocht. Gelukkig was alles OK. Toen was het al na de middag. Frans had in het eerste gebouw een kantine gezien, daar hebben we prima gegeten. Daarna werd hier ook alle afval netjes gesorteerd. Frans wilde meteen terugkeren naar de hoofdstad maar dat vond ik zonde. Gelukkig zijn we eerst nog de sluizen van Gatun gaan bekijken. Niet dat die zooo indrukwekkend zijn maar ze zijn wel 100 jaar oud. De hedendaagse schepen passen er maar net in. Zes treintjes begeleiden de schepen met kabels vanaf de kant zodat de boot van de rand af blijft. Een cruiseschip was net door de sluis en een tanker kwam er net in. In de andere sluis zat ook een boot in dezelfde richting. Vanaf een terras kan je de activiteit goed volgen. Ik dacht vroeger altijd dat het panamakanaal er uitzag zoals het Albertkanaal maar dan smaller en dieper. Het grootste gedeelte is geen kanaal maar een stuwmeer. Dat was natuurlijk een stuk makkelijker en goedkoper. Toch is het voor die tijd wel een huzarenstuk geweest. In 2007 zijn ze begonnen met de bouw van grote nieuwe sluizen die ook een deel van het gebruikte water kunnen recupereren. De werken in Gatun zijn in alle geval nog volop bezig. Langs de randen van het meer en onderweg naar Panama city is er in alle veval nog veel groen. Terug, zijn we gaan horen voor een uitstap naar de San Blas eilanden. We zijn maar in een hostel gaan boeken, die zijn gewoon om kort op de bal te spelen. Veel confort zullen we dus niet moeten verwachten. Morgen worden we dus om 5u opgepikt en maken we een driedaagse groepsuitstap naar een kokosnoot-(toeristeneiland). Op het eiland zelf zal er dus niet veel te zien zijn, hopelijk onder water wel. De archipel schijnt in alle geval erg mooi te zijn. Ondertussen is het hier wel erg warm, alleen 's avonds is het ideaal, dat is genieten.
Deze voormiddag hebben we alles gekregen om morgen de auto in de haven af te leveren. Onze volgende job was het herinpakken. Een aantal zaken kunnen in de auto blijven. Ondertussen komt er op straat wel 3 keer een optocht van de brandweer voorbij met hun fanfare. Het zijn er veel meer dan op de foto. Wij zitten ook heel dicht bij het loterijgebouw en daarrond zit het vol met verkopers. Aan klanten die lotjes uitkiezen is er ook geen gebrek. Daarna zijn we naar het oude stadsgedeelte gewandeld. Het oostelijke deel is grotendeels gerenoveerd en behoort nu toe aan de toeristen en diegenen die daarmee hun brood winnen(niet de sukkelaars wel te verstaan) Het voelt dus steriel aan ondanks de mooie pasteltinten. De westelijke kant is niet gerenoveerd en heeft veel houten huizen. Een groot deel ervan is in erbarmelijke staat, velen staan leeg. Maar het hout in vele verweerde tinten heeft wel zijn charme. Het noordelijkste deel is het levendigste. Daardoor loopt de winkelwandelstraat die ook op zondag goed druk is. Er is vooral een groot contrast in properheid. Het toeristische deel blinkt omzeggens, daarbuiten kunnen de straten ronduit smerig zijn. Er hangt ook vaak een vieze lucht. Er staan vuile plassen waarvan je je afvraagt hoe ze er komen want het regent haast niet. Toch vind ik die volkse buurten plezanter. Er spelen kinderen, het publiek is ongelooflijk gevarieerd. In de winkelstraat liep ik bv. achter een drietal zwarte dames met heel ronde vormen maar bovendien met enorme krulspelden in hun haar. Daarnaast zijn er ook kleine indigenas waarvan de vrouwen wel erg kleurig gekleed gaan. De bevolking heeft hier alle tinten. De winkels kunnen ook erg varieren, van houten kotjes tot grote magazijnen en gewoon winkelwagentjes om je waar aan de man te brengen. 25% van de stadsbewoners is hier arm en als je hier van de hoofdbaan afwijkt zie je daarin nog een heleboel gradaties. De grond is vaak heel vuil maar toch vind je dan wel weer kleurrijke muurschilderingen. Bovendien ziet bijna iedereen er proper uit. Zondag is blijkbaar ook de dag om naar de kapper te gaan, die zaten vol. Er wordt hier veel aandacht aan het uiterlijk besteed. Zelfs in het nieuwe stadsgedeelte zie je dat ze moeite hebben om de straten proper te houden. Voetpaden zijn denk ik ook de verantwoordelijkheid van het gebouw aan de straat met als gevolg dat ze erg varieren en soms onbestaande zijn. vanavond hebben we nog eens de metro genomen, die is nieuw en die blinkt nog.
Vanuit dit hotel kunnen we makkelijk naar de kustboulevard. Zo wilden we gisteren naar de oude stad wandelen en daar iets eten. Op vrijdagavond was de cinta costera in alle geval heel levendig. Ze hebben hier land op de zee gewonnen en daarop twee dubbele rijbanen aangelegd maar evengoed sportparken, een fiets- en wandelpad, afdaken, perken...het geheel is erg geslaagd. En er wordt dan ook druk gebruik van gemaakt. Tot de oude stad zijn we wel niet geraakt want bij de vissershaven was heel de weg gevuld met tafeltjes en veel lawaai. Wilde je er nog bij dan werden er gewoon nog tafels aangehaald. Zo brengen dus heel veel panamezen hun vrijdagavond door ; al vis etend tussen heel veel andere viseters. Misschien houden ze ook helemaal niet van rustig en proper. De algemene geur had ook beter gekund, maar ja je zit dan ook bij de vismarkt. Om mensen te kijken was het hier in alle geval geschikt. Veel sporters die langskwamen en veel krappe kleding. Vandaag hebben we dan een costa cintera bis gedaan. We hebben hem helemaal gefietst. Van aan de vismarkt draai je links op een brug die helemaal rond het oude stadsgedeelte gaat. (Zie rechts op de foto) Afgescheiden van de autobaan aan de stadskant ligt weer een fiets- en een voetpad. Tussen de rijbaan en de weg zijn er klimplanten met bloemen en ook aan de rand van de brug. Ideaal om rustig te fietsen. De wielertoeristen verkozen om op de autobaan te rijden. Ze moeten nog wel trainen om nog maar een D ploeg in Vlaanderen te kunnen volgen. Aan het eind ga je terug onder de brug om de kustlijn te vervolgen langs de avenida de los poetas. Voorbij het nieuwe stadion moesten we wel even de grote baan op om naar het schiereiland Amador te rijden en verder naar isla perico en isla flamenco die door een weg verbonden zijn die eigenlijk een bescherming vormt voor de ingang van het kanaal. spijtig genoeg zijn ze deze weg nog aan het verbreden en zat het uitzicht over de stad achter een schutting. We zagen ook wel heel wat schepen verder voor anker liggen, waarschijnlijk moeten ze hun beurt afwachten om het kanaal door te varen. Op de terugweg hadden we een mooi zicht op de brug van de Americas. Frank Gehry heeft hier een museum over de biodiversiteit neergepoot. Bilbao blijft toch zijn tophit. Als je onder de luifel bent is het wel mooi en omkadert het knap verschillende uitzichten. Het dak heeft legokleuren, zelf hou ik heel veel van kleur maar toch vond ik het niet helemaal geslaagd (tenzij voor legoland). In Misouri zagen we nog een gebouw van hem, in baksteen, dus wel compleet anders maar zeker hier waren er te veel overbodige delen, je had trappen die niet eens naar een goed uitzicht leidden. Na een lunch met deels zicht op de brug zijn we teruggekeerd en door het oude gedeelte gereden. Dat moeten we in alle geval verder gaan ontdekken. Ter hoogte van het hotel waren ze nog aan het volksdansen onder een afdak. Ik ben dan nog de cinta aan de andere zijde afgereden. Dat is niet ver meer maar misschien was het net teveel want ik kwam oververhit terug bij het hotel. Zelfs op het terras zitten is me nog te veel, ik geniet momenteel van de airco op de kamer. Ik ben dus uitgeteld na 28km aan gemiddeld 9 per uur en nog geen 100m klimmen, dat beloofd! Naar de temperatuur ben ik vergeten te kijken, een sauna met een windje zou ik zeggen.
De auto moest deze morgen om 9uur bij de politie zijn voor controle. De gps gaf 10 minuten aan. Voor alle zekerheid vertrokken we om 8 uur voor de 5 af te leggen kms. 500m van ons hotel op de grote weg stond alles bijna stil. we hebben een half uur gedaan over 2km. Dan was het kwestie om door een soort spaghettiknoop te geraken. Uiteindelijk kwamen we op de juiste coordinaten, bleken dat diegene te zijn waar we in de namiddag de papieren moeten afhalen. Het controlecentrum zagen we liggen aan de andere kant van de snelweg. Uiteindelijk waren we er om 5 na 9. Gelukkig hadden we op het internet een foto gezien van de plaats waar we moesten zijn, het leek bijna meer op een autokerkhof dan op een politiepost. Bovendien ligt het in een buurt waar je anders zeker zou wegblijven. Er was nog een engels koppel op crossmotors. Die kwamen ook uit de states en gingen verder naar Colombia. Stap 1 voor vandaag was dus gelukt. Als beloning zijn we dan maar de heuvel opgereden waar ik gisteren was, die lag vlakbij en dan kon Frans ook van het uitzicht genieten. Het terug rijden ging gelukkig iets vlotter. Dan zijn we verhuisd naar een ander hotel, minder chique maar 1derde minder duur en toch ook met een zwembadje op het dak. Deze namiddag kon Frans dan terug om de papieren bij de politie op te halen. Ondertussen ben ik naar de bank geweest om de betaling van het verschepen te regelen. Zelfs dat ging niet van een leien dakje. Centraal Amerika leeft toch deels onder het motto : ' waarom het gemakkelijk maken als het ook moeilijk kan.' Terug bij het hotel was Frans nog niet terug. Ik begon me direct al ongerust te maken. Het was al 3 uur dus ben ik op het terras maar een sla gaan eten. Pas om 4 uur was Frans terug. Lang moeten wachten, en dan had hij nog geluk dat hij niet in shorts was want dan mag je er naar verluid niet binnen. Het werk voor vandaag zit er dus op. Nu maar hopen dat het verschepingsdocument er nu snel is. Ondertussen zijn er voor die verscheping al tientallen mails verstuurd. Voor 3 dagen was het bijna een fulltime job voor Frans. Ps vandaag kreeg ik mijn mailbox nog niet open, mocht iemand een antwoord verwachten.
Die heeft zich weer bijna heel de dag bezig moeten houden met het verzenden van de auto. Het lijkt te gaan lukken, nu schijnt alles zo goed als vast te liggen. Morgen moeten we langs een politiedienst die de wagen moet controlleren. Maandag brengen we de auto naar de haven. Kathy, mijn Amerikaanse zus, logeert bij haar dochter in Florida. Voor haar is het 20min. rijden om de auto op te halen. Daarmee hebben we echt geluk. We moeten nog wel langs de Amerikaanse ambassade voor een officiele verklaring dat zij de wagen mag afhalen in de haven. Had ik dit moeten regelen, ik was al een paar keer totaal geflipt. Voor Frans is het in alle geval ook geen plezier, zeker niet omdat er iedere halve dag wel iets veranderde. Deze namiddag ben ik naar het 'museo del arte contemporano' getrokken. Dat was zelfs amper de verplaatsing in de stad waard. Er hingen werken van de 2de helft van vorige eeuw van kunstenaars uit centraal Amerika. Het meeste zag er al gedateerd uit. Achter het museum ligt een heuvel, daar kan ik altijd moeilijk aan weerstaan. De wandeling was wel verder dan ik dacht. Onderaan is er een grote oncologische kliniek en verder zijn er grote huizen die vanop de flank een mooi uitzicht op de stad moeten hebben. Hogerop is er bos. Op die ene heuvel wonen wel 39 verschillende vogels en 15 soorten zoogdieren. Van beiden heb ik er maar 1 gezien, het was te warm denk ik en dierensiesta. Van boven had je wel een mooi uitzicht over de hele stad en de oceaan en aan de andere zijde het kanaal met de sluizen en de grote brug. Terug ben ik dan nog maar eens naar de copyshop geweest voor scans. Een plons in het water deed daarna wel deugd. Morgen beloofd voor een deel uit wachten te bestaan, we zullen er maar het beste van maken.
Zo wordt Frans genoemd in expeditietermen. Hij is dus heel erg bezig met het verschepen van de auto en natuurlijk komt er altijd weer meer bij kijken dan aanvankelijk gedacht. We zijn er nog niet uit. Dit is niet iets waar je met zijn tweeën mee bezig kan zijn, ik ben maar wat andere hotels gaan bekijken. Nu zitten we mooi maar tegen de bovenlimiet van ons budget. Vandaag ging het zwembad open op het dakterras en de prijs van de sangria is meteen verdubbeld. (Als je Frans zijn figuur ziet bij terugkomst zal je wel snappen dat we niet alle dagen aperitieven, maar die van gisteren was zoooo goed!) Deze morgen heb ik hier de metro uitgeprobeerd, die is vrij nieuw, dat zie je. Een fatsoenlijk plan van de stad heb ik nog wel niet kunnen vinden, je moet hier weer je plan trekken. Zelfs in het metrostation kan je niet zien waar de trein naartoe rijdt, je krijgt alleen de namen van de eindstations en in de trein de stations. Een plan bij de bushaltes is helemaal teveel gevraagd. 'S middags ging ik met Frans naar de boulevard aan het water. Het stratenplan is hier ook niet evident. Alles is ook op de auto gericht, die hebben overal voorrang. Voetpaden worden steeds onderbroken. De skyline oogt erg mooi met al die torengebouwen maar als je ertussen zit is het veel minder fraai. Eigenlijk is het een rommeltje van beneden, helemaal niet prettig om rond te wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de weg aan zee. Er is een fietspad maar er wordt niet gefietst, het is dan ook erg moeilijk om ernaartoe te fietsen met alle eenrichtingswegen die bijna nooit doorlopen. Er zijn voetgangersbruggen over de grote baan, anders geraak je er echt niet over. Het zicht is wel weer mooi, zolang je de wolkenkrabbrs maar van ver ziet. Gisterenavond waren ze de laatste hand nog aan het zwembedje aan het leggen. Deze namiddag is het gevuld. Het is wel verfrissend maar te klein. We raken er aan de praat met een canadese die morgen terug naar Quebec vliegt waar er net enorm veel sneeuw is gevallen. We vergezellen haar ook maar bij het avondmaal (ik eet 'ropa viejo', oude kleren, een soort plaatselijke variant op goulash. Erg lekker en maar 7 dollar) Niet jaloers worden bij de foto, dit was wel het beste moment van de dag.
Na Santiago is de weg 4baans. Vanaf hier is er ook meer bewoning, langs de weg althans. Op de bergen, in de verte, zie je geen bewoning. Er is wel wat landbouw maar alles is hier voor het ogenblik nogal droog. Er zijn ook heel weinig zijwegen. Zo'n 100 km voor Panama city is er hoogbouw langs de stranden. Daarna wordt het heuvelachtiger. Heel der stukken bos worden gerooid voor eenvormige nieuwe wijken. Allemaal losse eensgezinswoningen die eigenlijk te dicht op elkaar staan. Ze zouden er beter enkele aan elkaar bouwen zodat er wat ruimte overblijft voor groen. De stad is dus nog serieus aan het uitbreiden.
Daarna gaat het over de 'puente de las Americas', een toch wel indrukwekkende brug overhet kanaal. We hebben een hotel in het nieuwere gedeelte van de stad en daar geraken we verbazend vlot via grote banen. In onze straat is het verkeer zelfs redelijk kalm. Frans heeft ondertussen al enkele contacten voor het verschepen van de auto. We moeten daarvoor volgende week bij de politie zijn en daarna natuurlijk ook een dag uittrekken om de wagen in de haven af te leveren. Hopelijk gaat dat allemaal goed lukken. Het goede nieuws is dat we dus eigenlijk nog wat te vroeg hier zijn. Ondertussen zorg ik ervoor dat onze was draait. Het is hier flink warm. Bij zonsondergang zijn we op het terras gaan genieten van het uitzicht en de nu goede temperatuur. Het is hier echt een grote stad met heel veel wolkenkrabbers. Dit is zeker de grootste stad van onze reis, Houston moet hiervoor onderdoen. Op het eerste gezicht is het hier inderdaad heel multicultureel en zeker niet onaangenaam, toch niet in deze buurt met veel cafés en restaurants.
Vandaag willen we een paar honderd km rijden maar eerst willen we nog een bezoekje brengen aan 'cowboy Dave', die kan ons misschien wat wijzer maken op gebied van autoverkoop. Cowboycars zat wel een beetje verstopt, hij heeft blijkbaar genoeg aan zijn reputatie. Dave was duidelijk jong in de jaren 60 maar kan ons spijtig genoeg niet helpen. we zoeven dan maar weer langs de brede weg naar beneden. Als we David uit zijn beginnen er wegenwerken en 200km verder zijn ze nog bezig. Niet zoals in Guatemala waar ze met 20 man staan kijken naar iemand die schept, nee hier worden de grote middelen ingezet en er wordt over bijna het hele traject gewerkt om de weg van 2 naar 4 rijstroken te brengen. Er worden heuvels afgegraven en de extra rijstroken liggen er soms klaar bij, op andere plaatsen moeten ze nog rotsen uit de weg ruimen. Er zijn veel machines aan het werk, bovendien hebben ze verplaatsbare verlichting zodat ze 's nachts kunnen doorwerken. Voor ons lijkt Panama nu wel groter omdat we traag opschieten. Opeens zie ik toch zeker een toekan over de weg vliegen. Ik heb al een beetje een stijve nek van al het naarboven kijken in de bossen. Nu krijg ik hem cadeau, ik kan zijn gekleurde bek en zijn gele borst goed zien. In Boquete was er trouwens een vlindertrek aan de gang. Deze voormiddag vlogen er tientallen voorbij het hotel, gisteren had ik ze ook al gezien. Ze zijn driehoekig en blauwgroen. Je ziet ze nooit op een bloem maar ze vliegen allemaal noordwaarts. Op de weg ben ik langzamer gegaan om er geen aan te rijden. (Green urania moth, gaat van Colombia naar Guatemala) Nu logeren we in de buurt van Santiago. Het stadje heeft veel winkels, diegene in het centrum zou Bart De Wever ondermaats vinden voor zijn stad. Aan de rand ziet alles er meer Amerikaans uit. Erg belezen zullen ze niet zijn. Ik zocht een boekhandel om een kaart te kopen maar niemand kende er eentje. We hebben bij het schoolgerief alleen woordenboeken gevonden. Een bibliotheek is er wel. Er werd trouwens druk gewinkeld, we hebben dan ook amper iets tegengekomen op die 200km. In Mexico kan je meestal wel eten kopen langs de weg, hier was er zo goed als niets. We logeren nu bij een klein meertje maar konden toch niet gaan wandelen omdat we geen hoge schoenen hebben en er schorpioenen en slangen zitten. Het is hier inderdaad droog.
Hier in Boquete kan je haast niet verloren rijden, zo goed als alle verharde wegen maken een lus en komen terug bij het stadje uit. We zijn de noordwestelijke lus gaan verkennen. Daar krijg je vooreerst van die zeshoekige rotsen te zien die heel lang geleden in een plooi zijn gelegd. De weg volgt een snelle rivier die je op verschillende plaatsen kan bewonderen. Dan volgt er een waterval. Waar de lus terugdraaid vertrekken er verschillende wandelingen. In de rechtse vallei hingen er lage wolken dus kozen we voor de 'pipelinetrail' die rechtdoor gaat. Voor 3 dollar mag je het pad bewandelen dat op privé terrein ligt. Het klimt de hele tijd en is eerst een dubbel spoor door landbouwgebied. Daarna wordt het pad smaller en steiler. Ook hier zie je weer het verschil in begroeiing veranderen met de hoogte, hoe hoger hoe vochtiger. Er staan hier weer geweldige bomen, dit keer met een soort geschubde schors. Een boom is vanonder geweldig breed. Er is ook een vogel met een heel speciale roep maar we krijgen hem niet te zien. Andere wandelaars hebben quetzals gezien maar wij hebben ze niet ontdekt. De wandeling loopt dood op een fijne hoge waterval. Al bij al is het een mooi pad, redelijk druk bezocht ook. De opbrengst voor de eigenaar zal beter zijn dan wat het koppel verdient dat we een steile helling zien bewerken. Verder geeft de lus enkele mooie uitzichten op het dal en de bergen. We passeren enkele koffieplantages. Na een sandwich rijden we de oostelijke lus. Daar krijg je een uitzicht tot aan de pacific. Daarna verken ik de buurt nog met mijn verrekijker bij de hand. Dicht bij ons hotel staan er grote groentenserres met aquacultuur. De sla groeit duidelijk niet op grond. Het valleitje onder het hotel staat vol koffieplanten. Buiten worden er nog andere groenten zoals kolen verbouwd. Een Amerikaanse vrouw die hier al 3 jaar woont maakt nog een praatje. Blijkbaar is de temperatuur hier heel stabiel en regent het vooral in oktober en november. Vandaag en gisteren heeft het ook wel gedruppeld, met enkele prachtige regenbogen als resultaat.
Om 6u15 was ik al op wandel. Het water in de baai was spiegelglad. De vogels maakten heel veel lawaai. Een man met een mand op zijn hoofd riep ook dat hij brood te koop had. De huizen raken met de voorzijde bijna de weg maar de rest staat op palen in het water. Zelfs aan de andere zijde stonden er huizen boven water. Het ontbijt kunnen we onthouden vanwege de mooie locatie boven het water.
Om 8u30 waren we 'on the road', een uurtje later bij de grens. Er zijn hier inderdaad veel winkels. We vinden de rij om Costa Rica te verlaten, die is redelijk lang. We hebben ons briefje nog dat we vorige keer uitreistax betaalden maar volgens hen zijn we dus in Panama geweest doordat ons paspoort al 2 dagen geleden was gestempeld en moeten we terug betalen. Die weten daar dus gewoon niet wat er aan de andere grens gaande is. Ik was gewoon principieel kwaad, twee keer aanschuiven, 550km omrijden en dan nog dubbel moeten betalen! Hier deden ze natuurlijk gewoon hun job maar aan de andere grens hebben we ons wel terug aangemeld toen we niet doorkonden. Ze hadden daar amper werk en dan nog hebben ze ons niet goed geholpen, zet een ambtenaar achter een loket en hij toont geen respect meer voor wie aan de andere zijde staat. Al die grensovervangen schijnen zich ook helemaal niet te bekommeren over een greintje comfort voor de passanten. Je staat dikwijls buiten in de zon, er zijn geen aanwijzingen en amper parkeerplaatsen.
Bon, het is dan na 2 uur gelukt om Panama binnen te rijden. In David slaan we af naar het Noorden, naar Boquete. Dat ligt op 1000m hoogte en zou een aangenaam klimaat moeten hebben. De weg lijkt een klein beetje op de autostrade naar Chambery. Een vierbaansweg naar een bergstadje had ik niet verwacht. Het stadje is ook een pleisterplaats voor gepensioneerde Amerikanen. Het is dan ook een beetje een gekke combinatie van oud en nieuw. Buiten het centrum zijn er Amerikaanse villa's, erin heb je een krottige markt bijna naast een soort colruyt. Er wonen hier ook indigenas en de vrouwen zijn nog traditioneel gekleed (lang niet zo mooi als noordelijker maar wel kleurrijk) Wij zitten wat boven het stadje in een bungalow. Deze namiddag zijn we de tuin van een koffiehuis gaan bezoeken en hebben we Bouquete verkend. Het voelt hier wel erg veilig aan. Een aantal huizen hebben wel een flinke omheining maar het is hier niet de regel zoals in Nicaragua en Costa Rica. Daar had bijna ieder hotel of restaurant bewaking. Politie hebben we ook nog niet gezien. Het voelt als vakantie!
Het was geweldig wakker worden deze morgen. Onze kamer geeft uit op bomen, 1 wand is bijna helemaal raam. Het slechte nieuws was dat het regende en mistig was, het goede dat de vogels zich daar helemaal niet aan storen en ik ze vanuit bed kon gadeslaan. En bovendien 2 kruisjes heb kunnen bijzetten op mijn dierenkaart. Plus zagen we voor de 2de maal een aracari. Bij het ontbijt kregen we dan wel geen zicht op de bergen maar ook daar gaven de vogels een show. Gelukkig was er gisteren bij aankomst wel uitzicht. Een wandeling hebben we dan maar niet gemaakt, we zijn onmiddelijk weer zuidwaarts gereden, met heel veel bochten weliswaar. Voorbij Carthago waren we eindelijk op de grote weg, voor 1km toch, toen vlogen we er af. De omleiding hou je niet voor mogelijk, een steile zandweg vol putten. Bovendien sturen ze je wel van de baan maar moet je het daarna maar zelf uitzoeken. Gelukkig komen we terug op de grote baan uit, die nu wel in erg goede staat is. Veel verkeer is er ook niet als je er een stuk uitknipt. Daarna begint de klim, even waren we uit de regen maar nu gaan we terug naar de wolken. Er wonen hier quetzals en die douchen graag de hele dag. Met goed weer moet het mogelijk zijn om de 2 kusten te zien, maar dat zal niet vaak gebeuren. We komen inderdaad boven de 3300m uit. Hier is de begroeiing wat lager en armer maar tot 3000m is het erg weelderig. We rijden lang oostwaarts over een bergrug, waar we zuidwaarts draaien begint een lange afdaling tot San Isidro del general. De kathedraal daar is redelijk nieuw maar valt binnen erg tegen, van buiten had ik de idee dat de glasramen knapper zouden zijn. Ondertussen is het ook lunchtijd, we eten bij een bakker die ook eten serveert. Dan zijn er nog wat kleine bergen te kruisen tot aan de kust. Het landschap is weer erg mooi en inmiddels is het droog. Een lange met hout geladen camion drukt de pret, met de onophoudelijke bochten komen we er niet voorbij. De wegen zijn dikwijls beter dan de voertuigen die erop rijden. Daarna komt er nog een lange rit langs de kust. Frans had Golfito voorgesteld, een kleine haven niet ver van Panama. Gisteren dacht ik niet dat we daar zouden geraken. Het laatste stuk snijden we de weg af, niet altijd zo'n goed idee, er waren weer heel veel putten. Gelukkig begon het pas te onweren toen we af de zandweg waren. Je zag nog amper een hand voor ogen. Gelukkig kan je in de hostal waar we nu zitten van op het overdekte terras de golf zien. Ondertussen is nog maar zachtjes aan het regenen. Niet alleen hebben er zich vandaag veel vogels aangediend maar we zijn ook 3 keer door de politie tegengehouden. Gelukkig deden ze gewoon hun job, en wij hebben natuurlijk meer kms gereden dan we normaal zouden doen. Waarschijnlijk hebben we wat mooie dingen laten liggen maar ja, het weer speelt ook mee. En de omweg van 550km is bijna gemaakt.
Eigenlijk geloof ik niet in slechte voortekens maar na vandaag...Vanmorgen was ik al in een slechte bui en dan trap ik nog letterlijk in de shit. Dit zou onze laatste en makkelijkste grensovergang zijn. De rit verloopt vlot. Sixaola is een triestig grensplaatsje. Eerst moet je een uitreistax betalen aan een verkoopsstalletje, dan sta je in de rij voor de paspoortcontrole en dan kan je de autopapieren doen. De brug is wel afgezet door politie want er is een protestactie aan de gang. De politie vertelt ons dat het wel een uur kan duren. We gaan dus maar aanschuiven om ons paspoort te laten stempelen. Daarna gaan we eens op de brug kijken of er al schot komt in de zaak. Er zijn twee bruggen, een heel oude spoorwegbrug die ze gebruiken voor de voetgangers en een nieuwe voor auto's. Op de helft zijn beide bruggen afgezet met spandoeken en in totaal misschien 50 man die de de doorgang versperren. Het zijn boeren die ze in Panama willen onteigenen voor de bouw van een dam. In hun plaats zou ik natuurlijk mee op de barricade staan. Het is duidelijk dat er met hen ook niet te onderhandelen valt. We komen alleen te weten dat de grens de hele dag gesloten blijft. De voetgangers brengen ze met een bootje naar de overzijde. wat mij vooral kwaad heeft gemaakt is dat ze ons maar laten doen. Blijkbaar is de grens al langer gesloten, er staan zeker 6 agenten niets te doen en in het kantoor zegt er ons ook niemand dat de kans klein is dat we over kunnen. Als we dan terug naar de paspoortcontrole gaan laten ze ons nog een uur wachten op een papiertje. Pas als ik me kwaad maak zeggen ze dat de betrokken persoon aan het lunchen is. Aan een lunch zijn wij ondertussen ook toe. Wij zijn dus naar de grens gereden om te lunchen en thats it. Om 2 uur hebben we dus rechtsomkeer kunnen maken voor een omweg van schat ik 400km. Om 5u30 zijn we terug in de buurt van Turialba. Gelukkig is de weg nu wel droog en is er uitzicht op de bergen. En gelukkig hadden we nog geen hotel gereserveerd. Panama zal nog een paar dagen moeten wachten. De route die we nu volgen zou heel mooi zijn maar komt tot op 3300m, snel zal dat dus niet gaan. Het rijden met de auto komt hierdoor ook in het negatieve vind ik. Eerst hebben we 3 weken moeten wachten, nu moeten we zo ver omrijden. Misschien was het openbaar vervoer zelfs sneller geweest. Bovendien willen we nu toch snel naar Panama om de auto te verkopen of terug te sturen, dat gaat ook tijd vragen om dat uit te zoeken. Daarna kunnen we meer relaxed reizen als we een oplossing hebben. 1 troost misschien, morgen zou het aan de Carraibische kust veel regenen, misschien ontsnappen we daaraan.
Het natuurreservaat van Cahuita ligt op een driehoekig uitsteeksel in zee, van een paar km lang. Toen we er om 9u30 aankwamen was er wel veel volk, een bus Nederlanders...Er loopt ook maar 1 pad maar gelukkig lag het tempo van diegenen met gids veel lager zodat het pad verder rustiger was. Het is hier populair maar prachtig. Het pad loopt meestal kort bij de kust, van strand is er niet altijd sprake, het water komt tot tegen de bomen. Na een km is er een riviertje om over te steken. Eerst komen we een familie brulapen tegen die hun kostje aan het zoeken zijn. De meeste tijd loop ik met mijn hoofd in mijn nek naar boven te kijken. Vandaag heb ik geluk en kan ik een kruisje zetten achter de vogel die ik het liefst wilde zien ; een 'collared aracari.In de zoo vond ik hem prachtig maar tot hiertoe had nog geen enkele toekan zich laten zien. Deze heeft zich bovendien zeer goed laten bekijken. Voor mij kan de dag al niet meer stuk. We zien nog een flard van een grote paars-gele vlinder, de kapucijneraapjes met witte bef laten zich maar al te goed zien. Die vind je overal waar er picknick tafels zijn. Als je gaat zwemmen laat je best niks op het strand liggen want het zijn dieven. Hoger zie ik weer een leguaan over een tak kruipen, een flinkerd met oranje stekels op zijn rug. Waar het strand draait zijn er meer kokospalmen langs het water. Hier is er weer wat strand. Er zijn heel wat soorten heremietkrabbetjes, een holle boomstam zit er vol mee. Verder betonen een eekhoorn en een paar krabben veel interesse in een kokosnoot. Achter de volgende bocht vinden we een privestrand. In het water gaan valt tegen want er is een eerst meter met brokken aangespoeld koraal. Daarna wordt het snel diep. Op de terugweg ziet Frans nog een slangetje dat rond een tak naast de weg is gekronkeld. Dankzij de opmerkzaamheid van anderen zien we nog een jonge drietenige luiaard. Dat zijn goede fotomodellen. Bij de lunch zien we nog een paar schattige vogeltjes en hier aan het hotel zijn er grijze met een blauwe rug. Bij de school staan er twee machtige bomen, daarin heb ik een specht gezien en een prachtig vogeltje met lichte borst en zeer helder blauw aan de vleugels. Dat waren dus heel wat 'bingo's voor vandaag. Ondertussen zijn de kippen van het Afro-Caraibisch museum tegenover ons op stok gegaan. Ik dacht het deze namiddag te bezoeken maar alleen de kippen waren aanwezig. Je kon wel binnenkijken, de vloer was vuil en alles wat kan roesten was verroest. Sommige zaken zijn zoals je ze eigenlijk een beetje verwacht in de Caraiben, autowrakken die niet worden opgeruimd, een paar verlaten huizen, maar doordat er meestal nog verf op zit heeft het toch nog zijn charme. Een tuin die helemaal wit ziet van de spinnenwebben. Die zijn hier trouwens in 3D.
Vandaag ga ik een zaagblog schrijven. Ben om 7u gaan wandelen en alleen 2 agoutis en een groot spinnenweb gezien. We geraakten niet op gang (Frans). De fietsen gaan uit de auto , de rest gaat erin. We gaan naar het zuidoosten fietsen. Ik wist eigenlijk wel dat we beter een stuk met de auto hadden gedaan. Voor mij is 12km langs de grote weg in de zon niet zo erg maar Frans wil stoppen en cola light drinken, wat ze toevallig nergens hebben. Na de splitsing is het wel mooier fietsen. We vinden cola light aan het zwarte strand van puerto viejo. Ze hebben er een Belgian style white beer dat ter plaatse wordt gebrouwen met combucha fermenten (we proberen het toch maar niet) In bijna iedere bar wordt er hier wel reggea gespeeld. Daarna fietsen we dicht bij de oceaan die hier best wild is. Puerto viejo zelf is toeristischer dan Cahuita, meer hotels en cabinas en restaurants en veel jong volk. Voorbij het centrum zijn de stranden lichtgekleurd. Langs de weg volgen de vakantieverblijven elkaar op, de meesten toch wel verstopt in het groen. De bomen staan hier tot vlak tegen het strand. Het tij is hier dan ook klein. Een bosweggetje brengt ons bij een klein strandje dat een beetje beschut is door lage rotsen aan 1 zijde. Je kan er goed zwemmen en drijven. Het is een deel van playa Chiquita (ja naar de bananan genoemd). De temperatuur van het water is zalig. Met onze fietsen kunnen we moeilijk verder wandelen langs het water. Ik had graag nog 2km verder gefietst naar een volgend strand dat mooi zou zijn. Frans heeft al schrik voor de terugrit dus draaien we terug. Ik krijg het zand niet uit mijn onderbroek, hopelijk schuurt dat niet tijdens het fietsen. Bij 1 restaurant aan het strand verhuizen we maar, na het zien van de menu ; hamburgers en co tegen skistationprijzen. Dan gaan we maar bij een paar Costa Ricaanse mama's een casado en rijst en bonen eten. Op die kost moeten we zeker terug thuis geraken. Frans is al snel achter. De grote weg fietst nu veel beter want er is schaduw. Terug maken we nog maar even gebruik van het mooie zwembadje, ons nieuwe hotel is nl. heel simpel maar wel in orde. Fietsen zonder Frans is in alle geval veel plezanter, je komt vooruit, moet niet om de haverklap iets gaan drinken, je ziet veel meer (natuurlijk ben ik ook veel meer afgepeigerd als hij niet meegaat). Eigenlijk zou ik hem moeten feliciteren want hij heeft toch een kleine 50km gefietst, en het was warm. Vanavond hebben we ons voor 1 keer laten gaan bij een Franse kok. Jonge gasten en goed eten met lokale producten.
Het blijft hier gewoon regenen. Tijdens het inpakken van de auto gelukkig maar heel zachtjes. We nemen afscheid van de vriendelijke familie, we deelden ook hun living. Daarna is het heel de afdaling blijven regenen, soms pijpestelen. Toch is het zelfs dan nog een mooie rit. Ik ben heel voorzichtig in de vele bochten, het wegdek is kletsnat met olievlekken. We staken de rivier over waarop we geraft hebben en die zag er nu nog wilder en bruiner uit. Alle rivieren bulken van het water, als we verder afdalen staan er hele stukken land blank. Gelukkig staan daar de meeste huizen op palen. Nu zouden die palen niet nodig moeten zijn want het is het droge seizoen. Lager is er ook veel vrachtverkeer, Limon is een belangrijke haven. Van hieruit vertrekken er heel wat bananen en ik veronderstel ook koffie. Als we vlak bij de kust zijn houdt de regen pas op. Langs de kust passeren we nog verschillende rivieren, de oceaan ziet dan ook bruin van al het slib dat ze nu meevoeren. We logeren nu in een cabina voor het dorp in een stuk bos. Voor het ogenblik zit ik op het terras bij het geluid van krekels, gestjilp en gepiep, en verder weg de flinke ruis van de golven. Er was een misverstand bij de reservering dus moeten we voor morgen een ander logies gaan zoeken. Dan zitten we in het dorp zelf. Daar ziet het er wel tof uit, heel relax met gezellige bars en restaurantjes. Hier is de bevolking grotendeels zwart en engelssprekend, dat geeft een zekere cool. We moesten wel eventjes zoeken naar een fruitwinkeltje voor ons ontbijt van morgen.
Het is hier vooral vochtig, heel de dag is het blijven regenen. We zijn hier nog blijven plakken omdat we hopen morgen wel te kunnen genieten van het uitzicht en de rit naar de kust. Of onze natte spullen van gisteren, morgen droog zullen zijn is maar de vraag. Juist buiten Turialba is er een universiteit met een afdeling gespecialiseerd in vruchtbomen. We zijn die tuin dan maar gaan bezoeken. Voor de 10 dollar inkom de man hadden ze wel wat meer bordjes met uitleg mogen voorzien. Een deel is meer als tuin aangelegd maar de grootste oppervlakte wordt ingenomen door rijen bomen. Ze hebben bijvoorbeeld veel verschillende soorten koffie staan, verder staan er dan palmen, notenbomen... We waren in alle geval goed nat na de wandeling. Bij Betty was de lunch simpel en goed. Nu doen we het kalmpjes aan met de weekendkrant en de reisgids. Hopelijk trekken de wolken morgen op. Gelukkig was de zon gisteren van de partij tijdens het raften.
Zo wordt Frans genoemd in expeditietermen. Hij is dus heel erg bezig met het verschepen van de auto en natuurlijk komt er altijd weer meer bij kijken dan aanvankelijk gedacht. We zijn er nog niet uit. Dit is niet iets waar je met zijn tweeën mee bezig kan zijn, ik ben maar wat andere hotels gaan bekijken. Nu zitten we mooi maar tegen de bovenlimiet van ons budget. Vandaag ging het zwembad open op het dakterras en de prijs van de sangria is meteen verdubbeld. (Als je Frans zijn figuur ziet bij terugkomst zal je wel snappen dat we niet alle dagen aperitieven, maar die van gisteren was zoooo goed!) Deze morgen heb ik hier de metro uitgeprobeerd, die is vrij nieuw, dat zie je. Een fatsoenlijk plan van de stad heb ik nog wel niet kunnen vinden, je moet hier weer je plan trekken. Zelfs in het metrostation kan je niet zien waar de trein naartoe rijdt, je krijgt alleen de namen van de eindstations en in de trein de stations. Een plan bij de bushaltes is helemaal teveel gevraagd. 'S middags ging ik met Frans naar de boulevard aan het water. Het stratenplan is hier ook niet evident. Alles is ook op de auto gericht, die hebben overal voorrang. Voetpaden worden steeds onderbroken. De skyline oogt erg mooi met al die torengebouwen maar als je ertussen zit is het veel minder fraai. Eigenlijk is het een rommeltje van beneden, helemaal niet prettig om rond te wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de weg aan zee. Er is een fietspad maar er wordt niet gefietst, het is dan ook erg moeilijk om ernaartoe te fietsen met alle eenrichtingswegen die bijna nooit doorlopen. Er zijn voetgangersbruggen over de grote baan, anders geraak je er echt niet over. Het zicht is wel weer mooi, zolang je de wolkenkrabbrs maar van ver ziet. 
Het was geweldig wakker worden deze morgen. Onze kamer geeft uit op bomen, 1 wand is bijna helemaal raam. Het slechte nieuws was dat het regende en mistig was, het goede dat de vogels zich daar helemaal niet aan storen en ik ze vanuit bed kon gadeslaan. En bovendien 2 kruisjes heb kunnen bijzetten op mijn dierenkaart. Plus zagen we voor de 2de maal een aracari. 
Het natuurreservaat van Cahuita ligt op een driehoekig uitsteeksel in zee, van een paar km lang. Toen we er om 9u30 aankwamen was er wel veel volk, een bus Nederlanders...Er loopt ook maar 1 pad maar gelukkig lag het tempo van diegenen met gids veel lager zodat het pad verder rustiger was. Het is hier populair maar prachtig. Het pad loopt meestal kort bij de kust, van strand is er niet altijd sprake, het water komt tot tegen de bomen. Na een km is er een riviertje om over te steken. Eerst komen we een familie brulapen tegen die hun kostje aan het zoeken zijn. De meeste tijd loop ik met mijn hoofd in mijn nek naar boven te kijken. Vandaag heb ik geluk en kan ik een kruisje zetten achter de vogel die ik het liefst wilde zien ; een 'collared aracari.In de zoo vond ik hem prachtig maar tot hiertoe had nog geen enkele toekan zich laten zien. Deze heeft zich bovendien zeer goed laten bekijken. Voor mij kan de dag al niet meer stuk. 
Vandaag ga ik een zaagblog schrijven. Ben om 7u gaan wandelen en alleen 2 agoutis en een groot spinnenweb gezien. We geraakten niet op gang (Frans). De fietsen gaan uit de auto , de rest gaat erin. We gaan naar het zuidoosten fietsen. Ik wist eigenlijk wel dat we beter een stuk met de auto hadden gedaan. Voor mij is 12km langs de grote weg in de zon niet zo erg maar Frans wil stoppen en cola light drinken, wat ze toevallig nergens hebben. Na de splitsing is het wel mooier fietsen. We vinden cola light aan het zwarte strand van puerto viejo. Ze hebben er een Belgian style white beer dat ter plaatse wordt gebrouwen met combucha fermenten (we proberen het toch maar niet) In bijna iedere bar wordt er hier wel reggea gespeeld. 
Het blijft hier gewoon regenen. Tijdens het inpakken van de auto gelukkig maar heel zachtjes. We nemen afscheid van de vriendelijke familie, we deelden ook hun living. 
Het is hier vooral vochtig, heel de dag is het blijven regenen. We zijn hier nog blijven plakken omdat we hopen morgen wel te kunnen genieten van het uitzicht en de rit naar de kust. Of onze natte spullen van gisteren, morgen droog zullen zijn is maar de vraag. 
