Het eerste deel van de rit lijkt wel een beetje op de Franse pyreneeën en is heel groen, over de bergpas zitten we eerder in Spanje, het is hier meteen veel droger. Er staan dennen tussen bruin gras en roestige aarde. De rivier is wel mooi blauwgroen. Bij momenten slingert de weg enorm en zijn er reuzehaarspeldbochten maar gemiddeld rijdt het goed. Na een flinke afdaling komen we in Santa Cruz del Quiche, een levendig stadje. Het is niet makkelijk om erdoor te geraken. Het is zondag en we zien eerst niets om te eten. Bij het buitenrijden zien we enkele tafeltjes staan. Het enige wat ze verkopen is cebiche, in dit geval met garnalen, inktvis en surimi. Al tijdens het bestellen beseffen we dat we dit beter niet eten, het is allemaal rauw. We zullen het morgen hopelijk niet bekopen. Het was wel lekker, dat moet gezegd.

Ons einddoel is Chichicastenango, een stadje met een bekende markt. We zijn al laat en bovendien moeten we bij het binnenrijden meteen naar de verkeerde kant afslaan, we raken niet aan de goeie kant van het stadje doordat het hele centrum is ingenomen door de markt. Uiteindelijk lukt het ons toch. Van aan het hotel zie ik sommige kramen al opruimen. Gelukkig heb ik het meeste nog kunnen zien, het is wel prachtig wat ze hier allemaal maken. Door de volhardendheid van een meisje heb ik dan toch een blouse gekocht. Mijn oprechte twijfelen heeft me wel een betere prijs bezorgd toen ze achter me aan kwam. Nu ben ik toch blij met mijn aankoop. Ik heb ook nog wat strengetjes borduurgaren gekocht om op school nog eens op papier te naaien. Het is onwaarschijnlijk hoeveel tinten ze hier verkopen.

Na de markt is het hier eigenlijk nog specialer. Het is heel druk doordat de meeste kramers hun spullen moeten wegbrengen. Sommige kramen worden afgebroken andere worden nu als open keukens gebruikt. Er zit heel veel volk op straat te eten. Er zijn sandwiches, er worden tortillas geroosterd er zijn bbcs. Het is een gezellige drukte. Het gros van de vrouwen is hier trouwens traditioneel gekleed, dat wil zeggen met heel veel kleur. Tel daar nog kleurrijke tasjes en doeken bij, ze zijn prachtig. 

We kiezen toch maar een restaurant en zitten buiten op de eerste verdieping waar we zicht hebben op een druk kruispuntje waar tuctucs af en aan rijden langs een eetstalletje en tussen straatventers. Naast ons zit een Mexicaan met een Columbiaanse vriendin die antropologe is en het textiel hier bestudeert. 

Bij het terugwandelen is de sfeer nog vreemder omdat op de plaza alleen nog maar de stokken en dakjes van de lege kramen staan met op de achtergrond een witte kapel.

we zitten nu in een kamer in koloniale stijl, zeker niet mis, de wollen dekens op bed zullen we wel kunnen gebruiken.