Voor het namiddagverhaal van vandaag gaan we naar SeaWorld. Zoals steeds doe ik er ook nu een website bij: http://seaworldparks.com/seaworld-sandiego/Park-Info/Interactive-Map?from=Top_Nav Hier krijg je meteen de plattegrond van SeaWorld te zien en kan je als "ontdekkingsreiziger in SeaWorld" verder een kijkje gaan nemen in dit park. Net als jullie hebben wij er al zoveel van gehoord en zijn we nieuwsgierig geworden wat dit pretpark allemaal te bieden heeft. Als we aankomen moeten we ons wel een beetje haasten want de laatste "Orka-show" gaat zo meteen beginnen. We vinden meteen een mooi plekje en vragen de dame achter ons dan ook maar gelijk om een foto van ons 2-tjes te maken.
En dan zijn we er helemaal klaar voor en mag naar onze mening de show beginnen! En daar zijn ze al!
Orka's (http://nl.wikipedia.org/wiki/Orka_(dier)) zijn de grootsten binnen de familie van de dolfijnen. En ze zijn echt wel supergroot als je ze zo "in 't echt" te zien krijgt. Op foto 1 krijg je al een beetje een idee, maar kijk eens goed hoe groot die dieren wel zijn tov. hun verzorgster (foto2).
Hoe iemand die kolossen al zover krijgt dat hij/zij kunstjes maakt...Joost mag het weten! Maar dat die dan ook nog eens een rugwaartse buiteling uit het water maakt, daar staan we al helemaal van te kijken.
Een 3 kwartier na het begin van de show komen 2 orka's nét voor onze neus een paar rondjes draaien en doen een poging om met hun vinnen te wuiven als teken van afscheid...de show is voorbij!
Daarna gaan we naar de dolfijnen-show...we zijn immers in een zeezoogdierenpretpark hé!
Toen we op huwelijksreis in Cuba waren hebben we de gelegenheid gehad om met de dolfijnen te gaan zwemmen. We werden toen ook door hen voort- en helemaal uit het water geduwd zoals je op de volgende foto kan zien. Ik verzeker je dat dát een hele belevenis was!
En dan merken we plots dat één van die dolfijen wel heel erg nieuwsgierig is naar wie er daar allemaal op de eerste rij zit. Wil hij hen gaan natspatten? En wie kijkt er hier nu eigenlijk naar wie?
Na de dolfijnen zijn de "pilot whales" ("piloot walvis" of "griend" in het Nederlands) aan de beurt. Vergis je niet...ondanks zijn naam is deze "walvis" toch - net als de orka - een dolfijn hoor! Het lijkt precies alsof deze dieren helemaal geen hoofd hebben. Je ziet nauwelijks zijn/haar ogen en/of mond en neus. Ik heb er voor de liefhebbers ook een website van gevonden: http://nl.wikipedia.org/wiki/Griend_(dier)
We wandelen verder door het park en komen voorbij een plek waar je de dolfijnen mag aanraken. Maar dan moeten ze dat natuurlijk zelf wel willen doen en deze had helemaal geen zin in een knuffel!
Dan maar weer verder waar we de zee-otters zien genieten van hun welverdiend (?) middagdutje.
Maar de mooiste, geweldigste ervaring is vast en zeker de plek waar we nu beland zijn. Het is het domein van de "Bat-Rays" (omdat ze er een beetje uitzien als vleermuizen). In het Nederlands noemt men deze dieren de "Koe-neus-roggen of vleermuisrog" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Koeneusroggen)
En ook hier is het als bij de dolfijnen...je mag ze zomaar aanraken en stukjes inktvis voederen!
Hoe voelt zo'n rog aan? Wel...in ieder geval niet zoals een vis! Ze voelen heel zacht en glibberig want ze hebben een slijmlaag over hun hele lichaam. Die slijmlaag dient uiteraard om hen te beschermen. Niki krijgt er maar niet genoeg van en dus maak ik daar gebruik van om foto's te maken. Geweldig toch?!
Maar ook aan dit mooie liedje komt een eind. We gaan nog een hapje eten en keren dan terug naar het hotel. Het is een drukke dag geweest en het wordt onze laatste nacht in San Diego. Morgen reizen we verder naar Oceanside en dan door naar Yosemite, maar dat zijn verhalen voor later.
We vliegen van O'ahu naar San Francisco (een nachtvlucht van +/- 5u) en na een stop van ongeveer een uur vliegen we (+/- 1,5u) verder naar Los Angels. Door het tijdsverschil met O'ahu is het middag als we daar aankomen. We hebben een auto gehuurd want we willen in CA gaan rondtrekken. Op onze "Wish-List" staan oa. de "USS Midway" & "Sea World" (San Diego), Ocean Side - want daar woont onze vriend Pastor Z die president is van de motoclub Bikers For Christ (BFC) - Mirror Lake in Yosemite NP, Santa Cruz, Alcatraz bij San Francisco en uiteraard SF zelf! Vermits we vannacht op het vliegtuig niet zoveel geslapen hebben en al lang aan 't reizen zijn, houden we het één dagje (zaterdag 20/4) rustig en gaan we niks ondernemen.
Maar vandaag, zondag 21 april, zijn we er - zoals gewoonlijk - weer helemaal klaar voor en reizen we van LA naar San Diego, een kort ritje van 121mls (= 195km). Dat zal ongeveer 2u in beslag nemen dus zodra we bij het plaatsje La Jolla passeren, houden we een eerste halte. Hier zouden naar het schijnt de zeehonden zomaar op het strand liggen en nu we hier toch in de buurt zijn, willen we dat niet missen! We parkeren de auto en wandelen richting het strand waar we voorbij het "Art Museum" komen. Ik vraag me wel af hoe die boten dáár terecht zijn gekomen? Of zou hier een tsunamie geweest zijn?
We naderen de kustlijn want we zien de oceaan al, maar de kleuren van deze "pergola" zijn zo geweldig mooi tegen de blauwe lucht dat we niet anders kunnen dan een foto nemen.
Terwijl we voorbij het huisje richting oceaan wandelen heb ik steeds maar de indruk dat er iets of iemand naar ons loert. Als we ons omdraaien is het duidelijk...het krioelt hier van de squirls (eekhoorns)! We hebben nog zo geprobeerd om een groepsfoto te maken maar die ongeveer 100 beestjes blijven natuurlijk niet zomaar zitten...behalve deze dan! Hij vindt zichzelf wel de "max"!
We zien steeds meer en meer mensen naar één bepaalde plek aan het strand wandelen. En vermits mensen "kudde-dieren" zijn gaan wij ook maar mee, want daar moet toch wel iets speciaals te zien of te doen zijn! En ja hoor...we hebben de "lekker-van-het-zonnetje-genietende"-zeehonden gevonden...
Het is ongeveer middag en de zeehonden zijn blijkbaar aan hun middagdutje bezig en willen niet gestoord worden. Tenminste...zo lijkt het toch als je deze foto bekijkt. Het lijkt precies of het beestje wil zeggen : "Oh nee...toch niet wééral een toerist die een foto wil maken zeker...pppfff"?
Een eindje verderop vinden we een ganse kudde die aangespoeld is en temidden van die kudde ligt er ook een baby-zeehondje...daar wil ik een close-up van...zooooo lief!
De pelikanen en de zeemeeuwen houden angstvallig de wacht, maar zijn een beetje teleurgesteld...alle aandacht van de toeristen gaat immers naar de zeehonden terwijl zij er toch ook nog zijn?!
Als we onze mede-toeristen moeten geloven zijn we tóch nog niet op de juiste plek. "Een beetje verder op liggen er zeeleeuwen op de rotsen...daar moeten jullie beslist eens een kijkje gaan nemen", zo wordt ons aangeraden. Dus gaan we op stap en maken nog enkele foto's.
Hoe dichter we bij de plaats van bestemming komen, hoe meer lawaai dat we te horen krijgen. Wat we hier te zien krijgen hou je gewoon niet voor mogelijk!!! Bekijk de 2 onderstaande foto's maar eens. Je weet gewoon niet wat je ziet. De zeeleeuwen (niet te verwarren met zeehonden!) liggen/zitten/hangen hier over, op, naast en door mekaar...of zoals ze dat in Hoeselt zeggen "én e kubbelke bijeen"! Op de 2de foto zie je hoe de aalscholvers & pelikanen allemaal netjes bij mekaar verzamelen op één grote rots!
We zetten ons op ons gemakje op het strand en besluiten een tijdje "zeeleeuwtje kijken" in te lassen want deze hele beestenboel houdt ons zodanig bezig dat we er maar niet genoeg van krijgen! Gelukkig hebben we een goed fototoestel zodat we veel...héél veel mooie foto's kunnen maken.
Om af te sluiten geef ik jullie nog graag een website over La Jolla (en dat spreek je uit als "La Choja") waar je meer tekst en uitleg (én foto's) kan vinden : http://nl.wikipedia.org/wiki/La_Jolla
Nu gaan we verder naar downtown San Diego (13mls = 21km verderop) en hier gaan we naar het hart van de stad...het "Gaslamp District", waar we een hapje zullen eten voordat we naar het hotel gaan.
San Diego is een mooie, gezellige stad en we hebben er veel in rondgewandeld, maar het is avond, we zijn moe en hebben honger. Als we voorbij het Hardrock restaurant komen wil Niki dat er een foto gemaakt wordt, maar we gaan er niet eten...dat doen we in de Sushi-Bar.
En na het eten kuieren we terug richting onze huurauto en begeven ons naar ons hotel. Morgen bezoeken we de "USS Midway" en het beloofd een goedgevulde dag te worden.
Mooie liedjes duren helaas niet lang en vandaag zijn we alweer toegekomen bij onze laatste dag op dit prachtige en tot ieders verbeelding sprekende eiland. Om mijn woorden een beetje meer kracht bij te zetten toon ik jullie een paar foto's van het zicht waar we iedere morgen mee wakker werden...
We hebben ons voorgenomen - nadat we de valies gepakt hebben en uitgechecked zijn - om een tijdje aan het zwembad te gaan rondhangen en dus zo gezegd, zo gedaan. Ook daar genieten we van een prachtig zicht op het strand en de oceaan. Het enige storende is de straat, maar ook dat valt wel mee.
Als ik een zwembad zie, wil en moet ik baantjes gaan trekken. Zwemmen is zowat mijn lievelingssport en ik kan me uren bezig houden in en om het water. Dominique daarentegen is niet zo'n waterrat. Hij houdt meer van foto's maken, terwijl ik in het zwembad rondhang.
Maar als hij dan eindelijk ook eens in een jacuzzi stapt, ben ik er als de kippen bij voor een foto en zie...daar ligt hij dan, mijne "Pacha" in het warme water van de jacuzzi terwijl het al zo warm is!!
Eén van de diensters bij het zwembad wordt opgetrommeld om nog snel een laatste foto te maken.
We hebben het echt wel getroffen hier. Ons hotel is niet alleen centraal gelegen, maar het is ook een vrij nieuw, mooi en zeer goed onderhouden hotel. En om de herinnering aan een prachtige vakantie zo levendig mogelijk te houden, worden er natuurlijk ook daarvan foto's gemaakt én hier gepost. En daarna gaan we douchen en omkleden want we willen ook nog eens het strand op, naar Duke's om er te gaan eten en naar het marktje om ook daar nog even rond te kuieren vóór ze ons naar de luchthaven brengen.
Tegenover ons hotel staat een merkwaardige boom. Natuurlijk had ik daar wel een foto van kunnen nemen vanuit de kamer of ééntje waar niemand bij op staat, maar het is precies omdat die zo groot en zo speciaal is dat ik wilde dat Niki erbij zou gaan staan...dit is één boom...
We wandelen verder naar het strand en ook bij het standbeeld van Duke moet een foto gemaakt worden. Maar niet alleen daar want mijn privé fotograaf zorgt ook voor beelden terwijl ik de pier oploop.
Nu nog een etentje bij "Duke's" dat ons meest favoriete eetgelegenheid geworden is...
...en dan gaan we bij valavond de markt verkennen. Omdat die markt onder de bomen plaatsvind zijn de foto's soms een beetje donker uitgevallen, maar je kan zo de vakantiesfeer proeven.
Heb ik het hier al wel eens over de toch wel zeer aparte Hawaiiaanse taal gehad? Die heeft niet zoals wij 26 letters van A tot Z, maar slechts 13 letters waarvan 5 klinkers en 8 medeklinkers. Heel raar om te horen maar zeker om te spreken...Als je op één van deze eilanden bv. zoals wij naar de markt wil gaan of de stad intrekt, dan komt een beetje basiskennis van het Hawaiiaans goed van pas. Ik zal het jullie eens een beetje proberen bij te brengen..."Aloha" betekend eigenlijk zowel "goeie dag", "goeie morgen" als "tot ziens" . Verder heb je nog "Mahalo" en dat is "dank je". "Kane" en "Wahine" zijn 2 woorden die je hier MOET kennen! Stel je voor dat je naar het toilet moet en dan staan er deze 2 woorden. Dan wil je écht wel weten dat "Kane" "man" betekend en "Wahine" voor de "vrouw" is. Verwarrend is het wel als je deze woorden ziet bv. "Honi" dat een "kus" is en "Honu" een "schildpad" . Wil je nog wat meer Hawaiiaans leren dan kan dat hier : http://www.alohafriends.com/words.html
Bij "Tiki Town" houden we halte voor een allerlaatste cocktail, maar kunnen we een lachbui nauwelijks onderdrukken als we deze plaat zien..."Best of Belgium"?? Met de vermelding van "Mai Tai" (héél lekker trouwens!) en Belgische bieren? Dat willen we wel eens proberen!
Het busje pikt ons precies op tijd op en brengt ons veilig en wel naar de luchthaven. Helaas...deze vakantie is voorbij, maar het is wel heel mooi geweest. De vele foto's, de mooie herinneringen, de nieuwe ervaringen en uitdagingen zullen ons met vreugde doen terug denken aan deze plek.
En nu op weg naar San Francisco (voor een tussenstop) & Los Angeles (voor het vervolg). "Aloha" & "A Hui Hou" (tot ziens) Ingrid & Dominique
Op de vooravond van ons vertrek en nadat we bij Pearl Harbor geweest zijn, zijn we toe aan een zeer ontspannen, rustig avondje. Maar voor we die plek bereiken moeten we weeral Honolulu doorkruisen. En omdat ik hier nog geen foto's van gepost heb, krijgen jullie er nu een paar te zien. Deze eerste is gewoon een algemeen beeld van de grootstad Honolulu. De torens van de 2de foto hebben een wel zéér originele naam..."One Waterfront Tower" (terwijl het 2 torens zijn). Deze 2 identieke en 45 verdiepingen tellende gebouwen zijn allemaal luxueuze appartementen rechttegenover Pearl Harbor.
Ons rustig, ontspannen avondje krijgen we voorgeschoteld bij "Germaine's Luau". Je vraagt je misschien af wat dat is? Wel...een "Luau" is een dans-, eet- en drinkfestijn op het strand van Waikiki. Meer uitleg en meer foto's hierover vindt je via : http://www.germainesluau.com/ Bij onze aankomst worden we opgewacht door dit heerschap en natuurlijk volgt dan meteen een foto!
Het is nog vroeg en er is nog niet echt veel volk, maar er weerklinkt wel al typische Hawaiaanse muziek. Het orkest is aan 't inspelen en zorgt ervoor dat we meteen in de juiste sfeer geraken. Eén van de eerste dingen die Niki gaat doen is uiteraard de bar opzoeken. Helaas...er zijn nog vele wachtenden voor hem!
We zullen ons straks wel tegoed doen aan de "pupu" van "pipi" met "poi". Nu zijn jullie wel eens curieus wat dát wel mag zijn hé?! Wel..."pupu" dat zijn de appetizers of voorgerechtjes. Die zijn gemaakt van "pipi" en dat is koeienvlees en dat dip je in een sausje van "poi" en dat is een moes van de taro-wortel (dat is absoluut NIET lekker!). Maar eerst gaan we naar de oceaan om enkele foto's te nemen. Zoals je aan de lucht kan zien, is er gedonder op komst maar we hopen dat het zal overwaaien.
Op grote zeeschelpen wordt het signaal gegven dat we ons naar "de keuken" moeten begeven waar met een heus ritueel een speenvarken voor ons bereid werd. Maar deze keuken is in openlucht en van een oven is weinig te zien, ware het niet dat de oven zich in de grond bevindt!! Volgens de tradities en de gewoontes hier op Hawaii, moeten we eerst bidden en dan wordt er een dans voor de goden gedaan. Daarna wordt - al even traditioneel - het varken uit de put gehaald en mogen we gaan aanschuiven.
De vele toeristen zijn voorzien van spijs en drank en mogen nu voldaan en tevreden achterover leunen voor een wervelende en zeer kleurrijke show.
Maar zoals het zo dikwijls in de hotels ook is, worden er natuurlijk ook hier mensen uit het publiek gevraagd om mee te doen op het podium. Deze 3 mannen zijn echte lefgozers want niet alleen moeten ze op het podium komen dansen alsof hun leven er van af hangt, ze moeten dat ook nog eens doen in een strooien rokje met kokosnoten op hun borsten. Jammer genoeg is Niki daar NIET voor te vinden...
Ook de dames ontsnappen er niet aan en worden massaal op het podium verwacht. Biebieke staat er ook ergens tussen. Kunnen jullie mij vinden? Wel goed zoeken hoor, want je ziet me nauwelijks...
Als iedereen braafjes op zijn plek zit, brengen de mannen een impressionate show. Op sommige momenten lijkt het precies alsof ze op oorlogspad zijn, op ander momenten zie je dat ze er plezier in hebben.
Maar ook de vrouwen dansen dat het een lieve lust is. En samen met de mannen brengen zij nog een aantal dansen die vooral als dank aan de goden zijn. We zouden eigenlijk allemaal als dank moeten gaan meedansen want het is gelukkig de ganse avond droog gebleven...
Net vóór we terug op de bus stappen, krijgen we nog een foto aangeboden. Deze werden aan het begin van de avond gemaakt en is en blijft een mooie herinnering aan onze Hawaii trip!
En zo zit ook die voorlaatste avond erop. Morgen nog een beetje zwemmen en zonnen, nog enkele foto's van de omgeving maken, valies inpakken en een beetje wandelen. Het wordt een lange dag want we verlaten Honolulu pas heel laat en vliegen dan zo'n 5u naar San Francisco en vandaar naar Los Angeles.
Vandaag gaan we een bezoek brengen aan "Pearl Harbor" en dus is het 's morgensvroeg al om 7am bij de ingang van het hotel een drukte van jewelste. Zo'n 100-tal mensen gaan allemaal op uitstap vertrekken en daardoor duurt het uiteraard even voor we de juiste bus gevonden hebben en iedereen ingestapt is. We moeten dwars door Honolulu en dat geeft ons de kans om een beetje aan "sight-seeing" te doen.
Dit "Supreme Courthouse" (hooggerechtshof) en kreeg de naam "Ali'iolani Hale". Het zwarte - met bladgoud bekleedde - standbeeld dat voor het gebouw staat is dat van "King Kamehameha the Great". Voor de nieuwsgierigen is er deze website : http://en.wikipedia.org/wiki/Aliiolani_Hale
Hawaii is niet alleen maar mooie natuur, zon, zee en zand...Wie Hawaii zegt, denkt meteen ook aan deze man voor wie hier in Honolulu een levensgroot standbeeld staat. Het is niemand minder dan onze eigenste Pater Damiaan (http://nl.wikipedia.org/wiki/Pater_Damiaan), die vooral op Molokai verbleef en daar zorgde voor de armen en de melaatsen. Hij was en blijft een zeer geliefd persoon en we mogen dan ook terecht fier zijn op onze landgenoot!
We hebben ons doel eindelijk bereikt en daar hoort een foto bij...uiteraard!
Dit anker - dat slechts één van de 3 ankers van de USS Arizona was - weegt maar liefst om en bij de 10 ton. Om jullie een idee te geven...als je ziet dat het anker - in vergelijking met Niki - toch wel zeer groot is, kijk dan ook eens naar foto 2 om de verhouding te zien tussen dat anker en het schip. Zo kan je je een beetje beter het beeld vormen hoe groot die USS Arizona eigenlijk wel was.
In deze militaire haven liggen niet alleen gigantisch grote schepen, maar ook duikboten zoals je ziet. Hetgeen waar wij "zomaar" tegenaan leunen/op zitten is een torpedo van die duikboot!
Het museum - waar je een karrevracht aan overblijfselen van die dag vindt - heeft een doorlopende film die haarfijn uitlegt wát er precies gebeurde die ochtend van 7 december 1941. Die bewuste morgen werd Pearl Harbor opgeschrikt door een Japanse verrassingsaanval met als enigste doel het grootste deel van de Amerikaanse vloot te vernietigen en zo Japan vrij spel te geven in de Pacific. Tijdens deze aanval kwamen maar liefst 2402 Amerikanen om het leven en werden er nog eens 1282 gewond. Aan Japanse kant werden slechts 65 militairen gedood of gewond en 1 enkele Japanse matroos werd gevangen genomen. De aanval leidde tot de Amerikaanse toetreding tot Wereldoorlog II in de Stille Oceaan en ook in Europa, want de dag na de aanval verklaarden de Verenigde Staten de oorlog aan Japan. Voor meer uitleg verwijs ik jullie naar : http://nl.wikipedia.org/wiki/Aanval_op_Pearl_Harbor
Wij gaan zo meteen naar de Memorial van de USS Arizona die hier haar graf gevonden heeft. Om ons daar een beter beeld van te kunnen vormen, bekijken we deze 2 maquettes. Foto 1 toont hoe het schip eruit zag vóór de bombardementen. Het witte gedeelte op foto 2 is de Memorial die boven het schip werd gebouwd en precies dáár gaan wij nu naartoe.
Bij aankomst aan de Memorial vallen de uitbundige gesprekken van zojuist stil. Dit gebouw en de boven het water uitstekende restanten van de USS Arizona, dwingen tot respect en sereniteit.
In het gebouw is het behoorlijk druk en dus begeven wij ons eerst naar de achterste wand van het gebouw waar de namen van alle slachtoffers in wit marmer gegraveerd staan. Geloof me...ook al hebben we het niet aan den lijve ondervonden, ook al hebben we nooit een oorlog hoeven meemaken...dit stemt tot nadenken. Wie zou er hier niet stil van worden en/of een traantje wegpinken...
Terwijl we terug wandelen naar de boot die ons weer naar de haven zal brengen maken we foto's die niet veel uitleg hoeven krijgen...
Als we olie op het water zien drijven vragen we onze gids naar meer uitleg. Volgens deze veteraan is die olie nog steeds afkomstig van de USS Arizona. Symbolisch worden ze "tranen van matrozen" genoemd, want ook duikers slagen er niet in de juiste plaats van het lek te vinden...
Op deze speciale plaats willen we een foto met z'n 2 en het gezonken schip op de achtergrond.
Nog een laatste blik op deze gedenksteen bij de uitgang en dan laten we de Memorial letterlijk en figuurlijk achter ons. Ik had nooit gedacht dat deze plek zoveel indruk zou nalaten...
We zijn er een beetje stil van geworden...en wij niet alleen! Maar onze uitstap van vandaag is nog niet voorbij. We moeten terug richting Honolulu en vandaar gaan we naar "Germaine's Luau" voor een gezellige avond met eten & drinken, zang & dans, ergens op het strand.
Anderhalf uur na ons Diamond Head avontuur arriveren we bij Turtle Beach (Lani'akea op z'n Hawaiaans). We zijn héél erg benieuwd of we die mega-grote-en-uit-de-kluiten-gewassen-groene-zeeschildpadden ook écht te zien zullen krijgen. Voor alle nieuwsgieren heb ik inderdaad ook nu weer een website gevonden waat je meer info kan nalezen : http://www.to-hawaii.com/oahu/beaches/turtlebaybeach.php Dit bord verraad in ieder geval dat we op de juiste plek zijn.
"Een mens is een kudde-dier" wordt wel eens gezegd, dus als je veel mensen ziet samentrommelen dan wéét je gewoon dat je op de juiste plek bent en dat er één en ander te zien of te doen is. Als we bij het strand aankomen zien we meteen dat je - nogal logisch - niet zomaar bij die schildpadden mag komen. Om ervoor te zorgen dat dat ook niet gebeurd is er steevast iemand in de buurt die zowel de toegestroomde mensen alsook de nietsvermoedende schildpadden "in het oog" houdt...en maar goed ook!
Met een rode koord wordt netjes het te-respecteren-grondgebied van de schildpadden afgebakend, maar buiten (of in Niki's geval "tussen") die koord mag je vrij bewegen en foto's maken.
Voor de opzichters is het een koud kunstje om - aan de hand van foto's - precies een onderscheid tussen al die dieren te kunnen maken en de nodige uitleg te kunnen verschaffen aan de nieuwsgierige toeristen. De beestjes hebben allemaal een naam gekregen en volgens de uitleg zijn ze nét zo verschillend als mensen. De ene heeft een vlekje hier, een andere heeft een hap uit zijn/haar schild door een gevecht en zo heeft ieder dier heeft zijn/haar eigen identiteit en zijn ze nét zo uniek zoals een vingerafdruk.
Deze "jongedame" heet Missy en in het Hawaiaans is dat "Kauila". Ze is ongeveer 30 jaar oud en weegt 225 lbs (102,58kg).
Ik ben helemaal in de ban door die gigantische dieren en wil op de foto met Missy.
We maken een wandeling over het strand en een beetje verderop zien we een schildpad die met alle mogelijk moeite probeerd uit het water te raken. De stroming is sterk en het kost blijkbaar immense moeite voor dit dier. Wat zou ik hem/haar graag een duwtje geven, maar dat mag niet hé!
Volle 2 uur zijn we bezig geweest met kijken, foto's maken en wandelen van de ene naar de andere schildpad, maar ook aan deze indrukwekkende ervaring komt helaas een einde. We moeten ons opweg begeven naar het hotel, want de huurauto moet tijdig terug binnen zijn.
Op de terugweg passeren we een koffie-plantage. Alweer iets nieuws en alweer iets dat we nog nooit "in 't echt" gezien hebben. Stoppen is de boodschap want daar willen we foto's van hebben! Terwijl ik foto's neem van de plantage, merk ik ook dat er helemaal geen omheining rond staat en dus trek ik mijn stoute schoenen aan en ga die koffiebonen eens van héél dichtbij bestuderen.
We gaan via de "Likelike" Hwy terug naar Waikiki en je ziet het al aan de foto...we krijgen een serieus onweer op ons (auto)dak. Het regent dat het giet, er is zelfs hagel, bliksem en gedonder bij, maar het heeft ook een mooie zijde want als de zon er ook nog bij komt, krijgen we een prachtige regenboog en zoals je op de 2de foto kan zien, moeten we er precies onderdoor rijden.
Tegen dat we het hotel bereiken is het gedaan met regenen, is alles terug opgedroogd en is ook de zon weer van de partij. Volgens mij word het toch nog een mooie avond, na een al even mooie dag.
Op naar het volgende en dat wordt een bezoek aan Pearl Harbor & de USS Arizona Memorial. Tot dan! Ingrid
Vandaag hebben we een auto gehuurd en die krijgt als eerste een plaatsje op dit blog. De chauffeur wilde zijn autootje echter niet in de steek laten, dus die moeten jullie er sowieso ook maar bijnemen.
Voor ons "wandelingetje" begeven we ons naar "Diamond Head" of in het Hawaiaans "Le'ahi" dat bekend staat voor zijn historische wandelingen, zijn adembenemende panoramische uitzichten en zijn militaire geschiedenis. Hier is de link : http://www.hawaiistateparks.org/parks/oahu/?park_id=15
Het is een vulkanische krater is en als je onderstaande foto bekijkt, zie je dat meteen. "Le'ahi" betekent letterlijk "wenkbrauw van de Ahi-vis", maar het betekent ook "krans van vuur" waarmee de naam verwijst naar vuren die vroeger vanop de rim aangestoken werden om de kano's op de oceaan te navigeren. We gaan aan de 0,8mls (1,3km) tocht beginnen die - zoals er te lezen staat - zeer steil en inspannend zal zijn en waarvan de laatste 1/10mls (160meter) alleen maar zeer steile trappen zijn...we zijn benieuwd!
Dit station - met tunnels, ondergrondse commandoposten en voldoende camouflage - werd in 1908 door de US Army (Landmacht) gebouwd. Helemaal boven zou zich een bunker bevinden en om die te kunnen zien, moeten we over hetzelfde pad - dat van onder uit de krater helemaal tot op de rim loopt - naar boven. Het is nog steeds hetzelfde pad dat vroeger ook door de soldaten en muilezels gebruikt werd. Het pad is op sommige plaatsen niet alleen smal en steil, maar ook zeer oneffen. Niet voor niets dat er op voorhand gewaarschuwd wordt stevige schoenen aan te trekken en voldoende water mee te nemen...
Halfweg de trappen hebben we eindelijk een plekje in de schaduw gevonden en wordt er een zoveelste kleine pauze ingelast...geloof me...het was een hele klim! Maar...we zijn er nog niet helemaal en de laatste loodjes wegen altijd het zwaarst dus nog even een "paar" trapjes, nog even doorbijten...
Mijn vreugde kan niet op als we eindelijk in de bunker aangkomen zijn!! We hebben er precies 1,5u over gedaan, maar we worden ruimschoots beloont voor de moeite want wát een spectaculair uitzicht!! Het was ECHT wel de moeite waard om de hele klim te ondernemen.
En nog is het niet gedaan want we moeten via bovenstaand raam van de bunker naar buiten klimmen. Ik laat jullie even meegenieten van een aantal foto's die we daar maakten......
......om dan tot de conclusie te komen dat we NOG hogerop moeten!! Zie je daar achter mij, helemaal in de diepte die vuurtoren? Kijk maar naar foto 2, die is er op ingezoemd.
Op het hoogste punt vragen we een "toevallige aanwezige" om onze aankomst mét uitzicht op Waikiki voor ons op de gevoelige plaat vast te leggen en daarna maken we zelf nog een panorama-foto.
Na ongeveer een uurtje van "oohh" en "aahh" en "kijk eens" is het tijd geworden om onze terugtocht aan te vatten. We willen immers ook nog naar Turtle Beach! Dus Niki gaat er alvast aan beginnen en ik neem nog snel een laatste foto die duidelijk laat zien dat we op de rand van de krater staan.
Als we bijna beneden zijn zien we plots dat een aantal mensen op één plaats stilstaan en foto's maken. Meestal betekend het dat er iets speciaals te zien is. Nieuwsgierig als we zijn, gaan ook wij dichterbij om het spectakel gade te slaan en inderdaad...net zoals bij de Boedistische Temple op onze rondrit, zitten ook hier zeer uitbundig-gekleurde kardinaalvogels. Deze vinden we zelf de mooiste...
Terug bij de auto voorzien we ons van een welverdiend ijsje en gekoelde drankjes. En dan gaan we opnieuw "in de voetsporen van Jacques Cousteau" treden en gaan de zeeschildpadden zoeken.
We hadden eigenlijk willen gaan duiken met de grote manta-roggen, maar die zitten deze periode van 't jaar voor de kust van The Big Island (Hawaii). Misschien denken jullie dat we dan gauw effe met een bootje daar naartoe zouden kunnen, maar da's helemaal niet zo. We zouden er per vliegtuig naar toe moeten (en dat zijn extra kosten), een bijkomende overnachting moeten boeken (wéér extra kosten want na een duik mag je niet zomaar meteen een vlucht terug doen), de duik moeten betalen (nog maar eens extra kosten) en bovendien zouden we ook nog eens 2 dagen van onze al-veel-te-korte week verliezen. Een zéér kostelijk plaatje om maximaal een uurtje te duiken als je 't mij vraagt. Dus hebben we wijselijk besloten dat maar niet te doen en ons te beperken tot snorkelen, wat we vandaag gaan ondernemen. Als we uitvaren hebben we tijd genoeg om een paar foto's van het eiland te maken.
En zoals steeds kan Niki het niet laten om paparazzi te spelen, maar ik beken...ik vind het zelf ook wel een hele mooie foto geworden...if I do say so myself!
We naderen de grootste zandbank ter wereld...ze is maar liefst 6mls (9,6km) lang en 1mls (1,6km) breed. Op onderstaande foto zie je de zandbank als een bleke vlek in de oceaan opduiken.
Dat willen we wel eens van dichterbij gaan bestuderen, maar het is een rare gewaarwording als je wéét dat je temidden van de oceaan staat en het water op sommige plaatsen maar tot je enkels reikt en op andere plaatsen maximaal tot aan je kniën staat, waarvan hier een kleine demonstratie.
Een gewillige mede-snorkelaar wordt vriendelijk verzocht enkele foto's van ons 2 te maken. Op de 1ste zie je duidelijk dat het water tot aan onze enkels reikt, terwijl de boot toch niet zo héél ver van ons vandaan is. Maar het is vooral foto 2 die ALLES zegt...hier staan we beiden rechtop op amper 2 tot 3 meter afstand van mekaar!! Hoe donkerder blauw het water wordt, hoe dieper het is!
Pootje baden is plezant - en zeker op zo'n spectaculaire plek - maar we zijn gekomen om te snorkelen. Dus varen we een eindje verder naar één of ander koraalrif. Onderweg krijgen we het gezelschap van de zeeschildpadden. Niet gemakkelijk om een foto van te maken, maar 't is ons gelukt!
Nu begint het pas goed te kriebelen om het water in te kunnen en het duurt dan ook niet lang voor de boot voor anker gaat en wij een frisse duik gaan nemen. Niki gaat als één van de eersten van de boot maar terwijl ik nog snel een foto probeer te nemen is hij al "Jacques Cousteau" achterna!
De onderwaterwereld is zo fascinerend mooi dat ik de tijd helemaal uit het oog verlies. Als ik uiteindelijk op mijn schouder getikt wordt en mijn hoofd boven water steek, krijg ik te horen dat ik terug aan boord moet omdat we gaan vertrekken. Maar vooraleer dát kan gebeuren, krijg ik eerst mijn "douche".
En zo komt er een eind aan onze snorkeltrip, maar de dag is nog niet voorbij. Vanavond gaan we uit eten in "Duke's Restaurant" en dat is - denk ik - het meest bekende restaurant hier op O'ahu. We wandelen via het strand er naar toe en bij de ingang maak ik alvast maar eens een foto van mijn ventje...
Wie was die "Duke"? Wel zijn volledige naam is "Duke Paoa Kahinue Mokoe Hulikohola Kahanamoku"! (amaai...het is eruit...stel je voor dat je met zo'n naam door 't leven moet en handtekeningen moet zetten!!) Hij was/is de meest bekende - en van Honolulu afkomstige - Hawaiaanse zwemmer die in de loop van zijn 20-jarige sportcarrière maar liefst 3 gouden Olympische medailles won. Het was net hier - op de stranden van Waikiki Beach - dat Duke zich bekwaamde in zowel het surfen als het zwemmen. Juli 1911 ontmoette de Amerikaanse rechter William T. Rawlins de toenmalige Polynesische 21-jarige "beach-boy" en vroeg hem deel te nemen aan de nationale amateurkampioenschappen in de Honolulu Harbor. Daar verpletterde Duke het bestaande wereldrecord 100m vrije slag met maar liefst 4,6 seconden. Dát en nog veel meer over dit personage kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Duke_Kahanamoku In het restaurant prijkt bij de ingang het originele surfbord van Duke!
Iedere avond barst dit restaurant bijna uit zijn voegen want iedereen wil hier komen dineren en zoveel mogelijk verhalen horen vertellen over deze legende. Bij het buitenterras zijn alle tafeltjes al snel ingenomen en dus krijgen wij een plekje net aan de rand tussen binnen en het buiten.
En als we na het eten via het strand terug wandelen komen we nét tegenover ons hotel oog in oog te staan met het standbeeld van eerder vernoemd personage.
Dit gezegd en getoond zijnde komen we aan het eind van dit verhaal. Het was weer een prachtige dag met nieuwe uitdagingen en nieuwe ervaringen. Morgen hebben we een auto gehuurd want we willen een wandeling gaan maken naar de top van "Diamond Head". We willen ook terug naar Turtle Beach in het Noorden omdat we hopen daar de zeeschildpadden van héél dichtbij te kunnen zien.
Deel 2 start opnieuw met de kaart van O'ahu zodat jullie de rest van onze rondrit kunnen meevolgen.
We zetten onze tocht verder noordwaarts van Kane'ohe in de richting van Kahaluu want daar gaan we de "Macademia Nut Farm" bezoeken. Natuurlijk zijn rondritten zoals deze bestemd om goedgelovige toeristen te lokken en wordt er hier en daar van de gelegenheid gebruik gemaakt om de plaatselijke economie op gang te houden. En dus stoppen we hier bij deze Macademia Nut Farm waarvan ik jullie even de website doorgeef indien je meer uitleg wil : http://www.macnutfarm.com
Bij de ingang worden we verwelkomt door deze 2 opvallenden figuren. Het zijn houten standbeelden ter ere van Harry & Mary Lake, die hun leven in dienst stelden voor het welzijn van de Hawaiaanse kids. Zij waren er heilig van overtuigd dat alle tragedie's en armoede konden overwonnen worden als je maar sterk genoeg zou geloven. Hun vrijgevigheid, hun harde werk, hun groot gevoel voor humor en hun liefde voor de familie waren vanzelfsprekend in ieder aspect van hun leven. Daardoor werden zij op handen gedragen door de gehele gemeenschap die voor deze beelden zorgden.
Na die hele uitleg aanhoort te hebben, mogen we ons binnen gaan storten op allerhande lekkernijen gaande van noten, naar cupcakes en koffie. Niki heeft wel 10 verschillende "snoeperijtjes" uitgeprobeerd en de ene smaakt al beter dan de andere. Net voor we terug de bus in moeten, slaan we toch maar eerst een kleine hoeveelheid knabbeltjes in. We moeten toch iéts hebben als tussendoortje onderweg!
En verder gaat onze reis...naar Waimea Bay helemaal in het noorden. Daar bevindt zich ook "Turtle Beach". Maar vermits hier geen halte gemaakt wordt om de zeeschildpadden eens van dichtbij te bekijken, besluiten Niki en ik meteen dan en daar dat we een auto zullen huren om terug naar deze plek te komen. Plots duiken naast ons gigantisch grote velden op. Het ziet er eigenlijk een beetje als aardbeien-velden uit, maar schijn bedriegt. Het zijn ananas-velden...kilometers en kilometers lang aan één stuk.
Het kan haast niet anders...we moeten hier dicht in de buurt van de "Dole-plantation" zijn. Zoals je kan zien staan we letterlijk bij de "voordeur" en hier is hun website : http://www.dole-plantation.com
Binnen is het één grote winkel/restaurant/ijssalon (met mega-lekkere ananasijsje!!)/museum. In een hoek van de winkel wordt er een demonstratie gegeven en krijgen we meer uitleg over de ananas.
We krijgen er te horen hoe je de vrucht het best aansnijdt, dat je het vruchtvlees eerst moet spoelen voordat je het eet want dat vele mensen een branderig gevoel in hun mond krijgen door de zuren die in de ananas zitten en - last but not least - hoe je zelf een ananasplant kan kweken! Daarvoor moet je wel héél erg veel geduld hebben want zo een plant brengt slechts één keer om de 2 jaar één vrucht voort. Nu weten jullie meteen waarom die velden zo groot zijn hé!! Na de hele uitleg kan/moet er uiteraard ook geproefd worden...vooral door Biebieke!
Dominique zou Dominique niet zijn als hij niet ergens een grapje kan uithalen...hij kan het niet laten! Als hij deze kartonnen maïskolf ziet - die eigenlijk helemaal niks met Dole te maken heeft - komt spontaan het kind in hem naar boven en zal en moet hij een foto daarvan hebben!!
De ananas-planten zijn heel erg mooi en lijken net bloemen. Ik wist niet dat er zoveel verschillende ananasplanten bestonden en in zoveel verschillende kleuren en maten. Ik heb een aantal planten van dichtbij gefotografeerd en deze 3 foto's zijn de besten in de reeks...
We zijn nog maar een paar uur geleden bij de Boedistische tempel geweest en hebben daar toen geen enkele priester gezien...volgens mij hadden ze zich verstopt. Maar als we bij Dole terug op de bus willen stappen komen we dit heerschap tegen. Wees er maar zeker van dat ik er samen mee op de foto wil!
Het wordt avond en we zijn terug bij ons hotel aangekomen. Vermits we nog niet gegeten hebben trekken we de stad in om onze innerlijke mens te verstevigen. We wandelen (en geocachen!) langs het strand en genieten van een geweldige zonsondergang waarvan we jullie deze foto niet willen onthouden.
Iedereen weet dat Hawaii bekend staat om zijn mooie danseressen die - ogenschijnlijk - alleen maar rieten rokjes aanhebben. In het restaurant zijn die rieten rokjes een onderdeel van hun "werk-outfit". Helaas...onze serveerster was een man. Dus hier is een foto van hem...IN zijn rieten rokje...hahaha!!
Daarna wil onze kelner nog snel een foto maken van ons 2-tjes. Dus wuiven naar de camera met het typisch "Hawaii-teken" (hang loose), wat zoveel betekend als "rustig aan", "jaag je niet op" of gewoon "hallo".
Het is een heerlijke dag geweest, maar nu zijn we alletwee bekaf en morgen wordt weeral een drukke dag want we gaan snorkelen. Dus we duiken vlug ons bed in voor een weldoende nachtrust!
Vandaag, maandag 15 april gaan we een rondrit op het eiland O'ahu doen. Maar laat ik jullie nu maar eerst eens een beetje informatie over "Hawaii" wat eigenlijk een verzamelnaam is voor alle eilanden samen. De andere eilanden zijn oa. The big Island (het eigenlijke Hawaii), Maui, Lanai, Moloka'i (het "melaatsen eiland van de Belgische Pater Damiaan), Niihau, Kauai, Kaho'olawe. Meer uitleg over de ganse eilanden-groep vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Hawa%C3%AF
O'ahu (zoals de inwoners het schrijven én uitspreken) is het 3de grootste eiland van de groep en meer uitleg kan je vinden op de website van Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Oahu Het eiland O'ahu is 71km lang, 48km breed en heeft een kustlijn van 366km. Dit eiland - waarvan de laatste vulkaanuitbarsting dateert van zo'n 10.000 tot 32.000 jaar geleden - is het drukste eiland. Maar liefst 80% van de populatie van ALLE eilanden samen woont op O'ahu en leeft in hoofdzaak van het toerisme. De meeste hotels situeren zich in en rond Waikiki, dat een wijk van de hoofdstad Honolulu is.
Vandaag voelen we ons precies "ontdekkingsreizigers" want we gaan dit eiland een beetje verkennen. Het beloofd een aangename dag te worden en tegen 7am worden we al opgepikt aan ons hotel. Wel jammer dat het weer niet echt meezit, maar da's één van die dingen die niemand kan controleren hé! Er hangen dreigende, donkere wolken maar we hopen toch dat we het droog kunnen houden vandaag.
Vermits we op hotel zijn in Waikiki Beach gaan we vandaar zuidwaarts naar Hanauma Bay en trekken dan verder noorwaards. Op onderstaand kaartje kan je de hele rit volgen...
Bij Kaimuki werd oa. "Pirates of the Caribean - deel III" opgenomen en natuurlijk willen wij ook wel op deze plek gestaan hebben waarvan hier het bewijs!
Dan trekken we naar Hanauma Bay waar we ook even een pauze voor de nodige foto's inlassen. We willen zoveel mogelijk beeldmateriaal verzamelen en onze chauffeur weet preciés waar de mooiste plekjes zijn. Hij kent het eiland natuurlijk ook wel beter dan wij hé!
Dan gaat de rit verder en verder, hoger en hoger de bergen in. Het is hier adembenemend mooi en ondanks het slechte weer - en ja...idd ook regen en mist - geeft de volgende foto jullie toch wel een beetje een beeld van hoe O'ahu eruit ziet.
We bereiken Nu'uanu Pali State Park en gaan hier een kleine wandeling maken. Het was rond de jaren 1700 dat Kamehameha de 1st vond dat alle Hawaiaanse eilanden onder zijn bewind zouden moeten komen. In 1795 zeilde diezelfde Kamehameha 1 - nadat hij Maui en Moloka'i ook al veroverd had - met een legertje van zo'n 10.000 zowel Hawaianen en niet-Hawaianen, verder naar O'ahu om ook beslag te leggen op dit eiland. Het is op deze plek dat de bloedigste oorlog in de Hawaiaanse geschiedenis plaatsvond.
We zijn nog steeds op dezelfde plek want je kan de vorige foto vergelijken met de eerstvolgende. Op die foto, zie je hoe de mist tegen de bergwand kleeft. Foto 2 toont het zicht op Kane'ohe Bay en Kailua. Meer tekst en uitleg over deze plek vindt je hier : http://en.wikipedia.org/wiki/Nu%E2%80%98uanu_Pali
Onze "ontdekkingstocht" zetten we verder in richting van de valei van Kane'ohe. Hier zullen we de zeer authentieke Boedistische Byodo-In tempel gaan bezoeken. Deze tempel ligt aan de voet van het Ko'olau gebergte in het Valley of the Temples Memorial Park. Dit park opende zijn deuren op 7 juni 1968 en werd opgericht om de 100ste verjaardag te vieren van de aankomst van de 1ste immigranten op Hawaii. Ook nu heb ik weer een website voor jullie gevonden : http://www.byodo-in.com
Het moment dat we hier aankomen lijkt het precies of we door één of andere deur zo zijn binnengestapt in een compleet andere wereld. Een wereld van stilte, integriteit en schoonheid. Maar die stilte wordt al snel doorbroken als er de eerste de beste toerist zo nodig de gong wil laten weerklinken. En toch...ook het luide gegalm van deze gong hoort erbij...
We gaan op zoek én vinden...Boedha!! In al zijn pracht en praal torent hij hoog boven ons uit. We zijn natuurlijk wel blij dat we überhaupt al foto's mógen maken hier, want dat mag echt niet zomaar overal.
Na de tempel en ons Boedha-ke gaan we de tuin aan een inspectie onderwerpen. Kijk maar eens wat mooie duifjes ze hier zitten hebben. Ze vallen wel heel erg klein uit, maar dat zie je niet op de foto.
Terwijl ik foto's maak, wordt Niki's aandacht door iets anders afgeleid. Nieuwsgierig als ik ben wil ik natuurlijk wel eens weten door wát. Als ik dichterbij kom, zie ik het meteen...een rode "Kardinaal-vogel" probeerd zich tussen de bladeren te verstoppen, maar hij is wél geen cameleon en zijn felle rode kleur verraadt hem onmiddellijk. Hij heeft net een dikke vette worm te pakken kunnen krijgen die hij triomfantelijk in zijn bek houdt.
En zo zijn we terug bij de bus en gaat de reis weeral maar een beetje verder. Bij deze plek aangekomen was het eigenlijk de bedoeling dat we een rit met een treintje zouden maken want dit de plek is waar "Jurrasic Park" gefilmd werd. Helaas...het regent zo hard dat treinreis door het park afgelast wordt.
Nadat we de voorziene lunch verorberd hebben, kunnen we over een uurtje "vrije tijd" beschikken. En wat doe je als je vrije tijd hebt en iemand bij hebt die zo stilaan geobsedeerd lijk te worden van geo-cachen? Wel dan ga je op zoek naar een cache want áls we er eentje vinden, dan hebben we meteen ook een nieuw "souvenier" van Hawaii en dat is toch wel belangrijk én bijzonder...dus gaan we op pad. Lang hoeven we niet te zoeken, want dicht bij het restaurant ligt er eentje en Niki heeft hem meteen gevonden.
De Hawaii-cache is een feit, het logboek getekend, een "treasure" eruit genomen en een "Belgian Airforce"-pin er in gelegd, mijn ventje happy en ons "vrije uurtje" aangenaam en nuttig besteed...we kunnen dus verder naar de volgende bezienswaardigheid.
Wordt vervolgt want dit is nog maar de helft van vandaag... Ingrid
"Eindelijk" zullen jullie zeggen..."eindelijk schrijft ze hier nog eens iets nieuws!" en da's nog waar ook! Na een tussenstop van bijna 4 maanden wordt het de allerhoogste tijd dat ik hier nog eens een verhaal post op mijn blog. Jullie houden het niet voor mogelijk, maar het is zooooo mega-druk geweest dat ik gewoon geen tijd gehad heb om mijn blog bij te werken. Telkens kwam er iets tussen en telkens kwam er een verhaal bij waardoor de berg hoger en hoger werd. Maar daar gaat vanaf NU verandering in komen!!
Na de drukte van het Internationaal Buffet, ben ik echt wel aan vakantie toe en vermits "Hawaii" niet alleen exotisch klinkt, maar dat op ons "things-to-do-lijstje" staat (al van toen we nog in België woonden), is het NU het meest uitgelezen moment om er naar toe te trekken en een weekje vakantie te houden. Onderstaand verhaal & foto's zijn een samenraapsel van de 3 eerste dagen, maar er komen er meer...
Wij - die dachten dat op Hawaii de zon ALTIJD schijnt - keken bij de landing op "Oahu" heel raar op dat het zo onweerachtig uitzag. Wat een hemelsblauwe lucht zou moeten zijn, was nu wel iets heel anders.
Dat donkere wolkenpakket gaan we niet aan ons hart laten komen, want de temperatuur voelt heerlijk aan en - zoals wel vaker - zal het morgen waarschijnlijk wel anders zijn. We hebben ons voorgenomen een beetje Hawaiaans te gaan leren en terwijl we op weg lopen om onze bagage op te halen krijgen we meteen les 1 voorgeschoteld want "welkom" of "goeie dag" in het Hawaiaans is "Aloha"!
Eens onze bagage in de hand kunnen we gaan zoeken naar de taxi die ons naar het hotel zal brengen. Nu ja...zó erg hard moeten we niet zoeken, want terwijl we de luchthaven uitlopen worden we verwelkomt door een afgevaardigde van het reisagentschap die ons per taxi naar ons hotel zal brengen en krijgen we meteen een "lei" of bloemenkrans van heerlijk geurende, echte jasmijnbloemen omgehangen...
Die 1ste avond hebben we niks meer gedaan dan ingechecked bij de balie, onze kamer opgezocht om ons op te frissen, een hapje gaan eten en ergens op een terrasje onze 1ste coctail te laten smaken. Maar als we 's anderendaags wakker worden kunnen we onze ogen niet geloven...we hebben vanuit onze hotelkamer een adembenemend mooi zicht op zee...dat gaan we seffens van dichterbij bestuderen!
Na het ontbijt begeven we ons richting strand en daar houden we het voor de rest van de dag héél rustig. Ik kan niet snel genoeg het water in maar Niki wil foto's maken. Na poespas krijg ik hem toch zover dat hij gaat snorkelen en daar maak ik natuurlijk gebruik van om ook van hem eens een foto te maken.
Eens terug "op het droge" gaat hij gewoon verder met zijn fotoshoot-sessie. Maar ik moet het eerlijk toegeven...hij kan er wat van, die man van mij. Of we genoten hebben van die eerste dag zon, zee & zand zullen de foto's wel duidelijk gemaakt hebben zeker?
Dag 3 worden we - na een nieuwe dag rusten en verder niks doen - tegen 3pm verwacht in de inkomhal van het hotel. De "nieuwkomers" (zoals wij) krijgen hun uitgebreide informatie-samenkomst in een ander hotel. Daar aangekomen wordt er eerst een foto gemaakt, maar de lei die we nu omgehangen krijgen is jammer genoeg niet om mee naar huis te nemen. Die is alleen maar voor de foto! Meestal hebben de vrouwen een bloem in hun haar steken. Maar voor de mannen is dat een herkenningspunt want steekt die bloem achter het linker oor (zoals bij mij) dan betekent het dat die vrouw getrouwd is. Achter het rechteroor betekent dat die dame ongehuwd is. Maar soms steken jonge meisjes die bloem ook wel eens in een paardenstaart, wat - volgens onze gids - lachwekkend zoveel betekend als "volg me maar"!
We worden vergast op typisch Hawaiaanse zang en bijhorende dans, waarna we de hele uitleg krijgen van wat er precies allemaal te zien en te doen is op Oahu, maar ook op de andere eilanden die allemaal behoren tot de grote groep "Hawaii". We ronden ook weer af met zang en dans...
Wat ons niet op voorhand verteld werd, maar wat we nu wel moeten "ondergaan" is een bezoek aan een fabriekje dat bekend staat om zijn parels. Iedereen kent wel het verhaal van de parel-duiksters en die zijn er ook nog wel, maar de meeste parels worden "gekweekt" oa. in dit fabriekje. Nadat we ook hier de hele uitleg aanhoord én een rondleiding gehad hebben, willen wij ons geluk wel eens beproeven. Dominique vindt dat ik toch maar eens één van die oesters moet openmaken...kwestie zit er mss een echte parel in.
Ja hoor! Na we de oester open gemaakt hebben en zijn hele inhoud onderworpen hebben aan een grondige inspectie, blijkt er inderdaad een parel in te zitten. De verkoopster haalt hem met alle voorzichtigheid uit de schelp, wast hem en laat hem dan zien om hem vervolgens in een zoutbakje te leggen om zo de laatste onreinheden er af te halen voor dat ze hem gaat polijsten.
Je kan de parel zo mee naar huis krijgen, maar Niki wil er meteen een juweel van laten maken. Mijn juweel is heel symbolisch gekozen. Het gedraaide goud staat symbool voor de golven van de zee, in het midden zit mijn parel en het uiteinde is een diamantje dat symbool staat voor de vele sterren die hier op Oahu 's avonds zo duidelijk te zien zijn. Dank je wel Niki voor dit héél mooi hangertje/souvenier!
Vermits de hotels op Hawaii geen diner aanbieden, gaan we de stad in op zoek naar iets lekkers. Er zijn genoeg restaurants hier dus we zullen vast en zeker niet verhongeren. Op de stoep zien we een meneer zeepbellen maken. Wat is dáár nu zo speciaals aan wullen jullie zich waarschijnlijk afvragen. Wel...deze zeepbellen zijn zo uitzonderlijk groot en het is de eerste keer dat we zoiets te zien krijgen, dat het een vast en zeker een foto én een vernoeming op mijn blog waard is. Als dat meisje nog dichterbij had gestaan, was ze waarschijnlijk IN de zeepbel terecht gekomen...
Er wordt dikwijls gezegd dat de winkelstraten eigenlijk alleen maar op vrouwen gericht is. Maar toen we bij deze etalage voorbij kwamen had Dominique ogen te kort. Hij is meteen naar binnengelopen, heeft alle kledingrekken nagekeken en alle mogelijke snuisterijtjes grondig bestudeerd. Bijna een uur later was hij nog steeds niet deze Ferrari winkel uit te krijgen. En uiteraard mag een foto niet ontbreken!!!
Een heerlijk diner en vele coctails later hebben we ons terug richting hotel begeven. Morgen staat er een eiland rondrit op het programma waarvoor we op tijd op de plaats van afspraak moeten zijn. We willen er immers wel graag fris en monter bijlopen en zéker onze bus niet missen.
Ons Internationaal Buffet is een jaarlijks wederkerend evenement waar iedereen maanden op voorhand naar uitkijkt. En zoals de voorbije 3 jaren, is ook deze edititie onder algemene leiding van ondergetekende.
Vanaf 12pm gaan de deuren open voor alle deelnemende landen en kunnen zij "hun" tafel komen klaarmaken. Als iedereen er op z'n paasbest uitziet, alle tafels klaar zijn en de hele zaal één en al gezelligheid uitstraalt, is het tijd voor de groepsfoto van de deelnemende landen.
Daarna gaat de fotograaf nog aan iedere tafel appart een foto maken en om niet ieder jaar opnieuw dezelfde gezichten te zien hier op mijn blog, beginnen we vandaag maar eens met Toru en zijn vrouw Mayumi uit Japan. Voor hen is dit buffet de 1ste keer en ze zijn er helemaal klaar voor...
Steevast zijn er ook een aantal landen die zich opkleden in hun traditionele klederdracht. En als ik deze dames zie, vind ik het jammer dat België geen echte traditionele klederdracht heeft. Van links naar rechts zie je op onderstaande foto Sunanta (Thailand), Han Jungsun (Korea) en Mayumi (Japan).
De volgende in de rij is Portugal. Voor Miguel (Luis voor de vrienden), zijn vrouw Filipa en hun kids Béatriz en Vasco is dit het laatste I.B. want zij vertrekken terug naar huis.
De Noren Oystein en zijn vrouw Inger-Lise zijn één jaar na ons hier toegekomen. En net als de Denen Marianne & Michael (foto2) en Niki & ik, behoren ook zij tot de "oude garde". We zijn inmiddels met z'n allen beste vrienden geworden en verhuizen allemaal tegelijkertijd in 2014.
Als organisator heb ik vandaag héél wat aan mijn hoofd. Ik wens niets liever dan dat alles "in kannen en kruiken" is en de hele namiddag "als van een leien dakje" zal lopen. Maar terwijl ik even een momentje voor mezelf heb om via m'n iPhone de laatste instructies voor vandaag nog even doornemen word ik betrapt op het beantwoorden van een berichtje aan vrienden die ons veel succes wensen voor vandaag!
De Nederlanders zijn vandaag opvallend "Oranje" gekleurd in tegenstelling met de voorgaande jaren. Toen liepen ze altijd rond in hun "Kaasboer en -boerinnen" outfits en hadden ze de échte klompen aan hun voeten...iets dat - volgens mijn mening - zoveel mooier was voor een Internationaal Buffet! Maar wie ben ik om daarover te oordelen! Het gezegde "nieuwe heren, nieuwe wetten" is ook hier van toepassing want voor zowel (vlnr.) Katinka, haar man Stefan & de nieuwe chef Cor, is dit hun eerste buffet.
Om klokslag 3pm gaan de deuren voor het publiek open en meteen heerst er een drukte van jewelste. Dit buffet heeft de laatste paar jaren (dankzij mij en daar ben ik écht wel fier op!) naam en faam verworven over de hele basis! Iedereen wil erbij zijn en proeven van al dat lekkere eten dat gratis aangeboden wordt!! Door de "Raffle" (tombola) en de "Silent Auction" (veiling) maken onze gasten ook nog eens kans om naar huis te gaan met een origineel kado van één van de deelnemende landen. Jullie hebben het al wel door... gezelligheid, vrienden, eten en drinken wordt op dit buffet hoog in het vaandel gedragen!
Zoals ik hierboven al zei heeft dit buffet naam en faam verworven over de hele basis. Maar als de nieuwe "grote" meneer - 2* Generaal Baker - de zaal binnenkomt en specifiek naar MIJ vraagt, kan ik natuurlijk niet anders dan hem te vergezellen en hem voor te stellen aan alle deelnemende landen. Het was bij de tafel van Turkije dat deze onderstaande staande foto gemaakt werd.
Mevrouw Kolonel Kolbe (jawel!) - de nieuwe Base Co - is nog zo iemand die specifiek naar mij vroeg toen ze binnenkwam omdat ik al een aantal keer met haar contact gehad heb via email. Zij is mijn aanspreekpunt om bepaalde dingen geregeld te krijgen voor ons buffet. Het is een lieve dame die zich vandaag maar al te graag tegoed doet aan "typisch Belgische kost". Voor deze gelegenheid serveren we vandaag Gentse Waterzooi, Stoofvlees, Chocolade taart en échte Belgische Wafels.
Albert, zijn dochter Adeline en zijn vrouw Jennifer (Singapore) is nog zo'n familie waar we dit jaar afscheid van zullen nemen en natuurlijk wil ik ook van hen graag een foto hier op mijn blog.
Bij alle landen is het aanschuiven geblazen, maar hier bij de Nederlanders zien we plots een hele rij van onze vrienden/geburen. De 2 eerste mannen op de foto ken ik niet, maar dan verder zie ik Shaun, Pam, Angie & Sheryl. En tussen Shaun & Pam zie ik nog net het gezicht van buurman Ron opduiken.
Om jullie een algemene indruk van de zaal te geven doe ik er ook nog deze foto bij...
Nadat ik Generaal Baker rondgeleid heb, Kolonel Kolbe te woord gestaan heb, mijn welkoms-speech gegeven heb en mij ervan vergewist heb dat iedereen alles heeft dat hij/zij nodig hebben, is het mijn beurt om mijn innerlijke mens te voorzien van spijs en drank. Ik begin bij onze Koreaanse vrienden Joonjae & Han Jungsun, om daarna verder te gaan via de tafel van Sigal & Udi (Israel) (foto2).
Ik heb hier nu al van vele landen een foto gezet, maar die van het Belgische team ontbreekt nog. Die heb ik als laatste gehouden, maar ik stel ze graag even aan jullie voor...vlnr. Eli, Philip, Heidi, Niki en ik. Wel jammer dat Marieke (vrouw van Eli) en de kids ontbreken, maar dát zal voor volgend jaar zijn.
My dearest International friends, thank you for this amazing Buffet! It was a great succes because of every single one of you. Everyone I've talked to was very happy with the organisation and most of them thanked me for that, but I couldn't have done it without your help and support. I hope that you had a great time too. Congratz to all of you and until next year!! This Friday, Dominique and me leave for Hawaii for a well deserved vacation, so...see you all when we get back!
Vandaag is Dominique jarig en dát kan ik niet zomaar laten voorbij gaan. Ik heb wel geen taart gemaakt omdat dat teveel is voor ons 2-tjes en op het bureau heeft iedereen een paar dagen geleden pas taart gehad toen we zijn benoeming gevierd hebben. Dus gaan we straks uit eten in zijn meest favoriete restaurant en dat is het "Texas Roadhouse", maar voor nu moet hij het doen met dit kaartje.
My Love,
To wish you joy and happiness Today and all days too Then only very special things Are nice enough for you
A Birthday greeting To wish you nothing less Then all the wonderful things That brings you happiness
Happy Birthday Niki!!
Speciaal vandaag, speciaal voor jou, speciaal van mij! Ingrid
Het is Pasen en net zoals in België komt ook hier de Paashaas en strooien de Klokken eitjes in het rond. Op Snowbasin mag het ski-seizoen dan wel op zijn laatste benen lopen maar vandaag zijn het vooral de kids die massaal komen afzakken naar het inmiddels-groen-aan-'t-worden-skigebied. Bij de hoofdingang van Earl's Lodge zien we dat de klokken goed hun best hebben gedaan...het hele gazon ligt vol met plastieken paaseieren in alle mogelijk kleuren van de regenboog! Jong en oud, groot en klein is hier zo gediciplineerd en wacht geduldig aan de rand van het gazon tot het startsein gegeven wordt om de eieren te gaan rapen.
Ook Mr. Paashaas is van de partij. Zodra hij de aanwezige paparazzi opgemerkt heeft, zwaait hij naar de camera en gaat klaarstaan voor een foto met een uitstraling van "Zie ik er niet GEWELDIG uit?"
De "Klokken" hebben er voor gezorgd dat het - qua grootte - allemaal dezelfde plastieken eitjes zijn in verschillende kleuren, maar met allemaal één of ander snoepje en een kadootje erin. Zo krijgt ieder kind dan ook ongeveer hetzelfde. Maar deze jonge dame - nét aan mijn voeten en amper 2 à 3 jaar oud - spant toch wel de kroon! Ze doet één voor één de eieren open en kijkt even of het wel de moeite is wat erin zit. En als het haar niet aanstaat, doet ze het dekseltje er weer op, gooit ze het eitje terug op het gras en mag iemand anders het hebben...van kieskeurig zijn gesproken!!
Nu alle paaseieren geraapt zijn heeft de Paashaas tijd genoeg voor een fotosessie met de kids en daar wordt door het jonge volkje dankbaar gebruik van gemaakt.
Wij gaan vandaag niet skiën. Het is te warm geworden en je merkt dat de kaliteit van de sneeuw serieus achteruit gaat. We hebben dan ook ons ski-materiaal al ingeleverd op de basis. Om niet zomaar stil te zitten én op aanraden van onze Nederlandse vrienden Wouter en Lia hebben we een nieuwe hobby ontdekt. Vanaf vandaag gaan we "Geocachen". Voor diegenen onder jullie die nog niet weten wat dát precies inhoud heb ik natuurlijk een website gevonden : http://www.geocaching.com/ Het is een soort "Schattenjacht" en vandaag is het voor ons de allereerste keer dat wij dat gaan doen. Zoals ik zei is het mooi en warm weer dus gaan we met de fiets op stap (en da's nog iets dat hier praktisch NIET gedaan wordt!)
Aan de hand van omschrijvingen en coördinaten die je krijgt via de website, ga je met een gps of met je telefoon op zoek naar "een container" (groot of klein) waarin bepaalde schatten verborgen zitten. We zijn inmiddels op de plek van onze 1ste "schat" aangekomen en Niki is aan 't zoeken...
Na veel zoekwerk en vele keren de hints opnieuw nagelezen te hebben is onze 1ste cache een feit! Daar hangt hij...een gecamoufleerd containertje. Als we hem openmaken zit er jammer genoeg géén "schat" in, maar wel een "logboekje" waar je zorgvuldig je "cache-naam" (en datum) moet opschrijven. Als je een cache vindt mét schatten erin, mag je er iets uitnemen, maar wordt je verondersteld iets anders in de plaats te leggen. Niki heeft wel iets gevonden om achter te laten in de caches van vandaag.
Op naar de volgende cache en nu we weten waar we precies moeten op letten is deze natuurlijk makkelijker en binnen de 2 minuten gevonden...een zelfde container, maar dit keer wel mét schatten!
De 3de in de rij is er eentje die ondergetekende gevonden heeft. Voor deze cache moesten ons naar de waterkant begeven. De aanwezige vissers bekeken ons wel een beetje vreemd en het heeft dan ook even geduurd voordat we het doosje - zonder argwaan te scheppen - konden wegnemen. Nadat we ons op het logje geregistreerd hebben en opnieuw één van onze "schatten" achterlaten, is het alleen nog een kwestie van ook dit doosje zorgvuldig op zijn oorspronkelijke plek terug te hangen.
Het hele zoek- en puzzelwerk geeft ons zo'n kick dat we maar niet kunnen ophouden voor vandaag. Helemaal diep in een den weggestoken vind Biebieke cache nummer 4 en dat is een grote!
We staan nu 2-2 en geen van beiden wil opgeven. We beslissen er nog ééntje te doen, al was het maar om voor ons zelf vandaag een "winnaar" te kunnen aanduiden. Beiden met de Iphone (voor de coördinaten) in de hand en beiden met de juiste gegevens, gaan we op zoek. We weten dat op deze plek de cache niet ver van ons kan verwijderd zijn. Het is alleen een kwestie wie van ons 2 hem als 1ste zal vinden. En ja hoor...ik heb hem!!! Op dezelfde manier als onze 1ste cache, hangt ook deze in een boom.
Ik schrijf onze naam op het log en haal er meteen ook één van de schatten uit. De ring zal bij een volgende gelegenheid door ons achter gelaten worden tot iemand anders hem vind en hem meeneemt. Door deze 5de en laatste cache voor vandaag zelf te vinden, ben ik uiteraard DE grote winnaar geworden!
In de plaats van de ring steek ik er een "Belgian Airforce"-pin in de container die daarna netjes terug gehangen wordt. We zijn eigenlijk wel eens benieuwd wie of wanneer die zal "gevonden" worden...
Zoals ik al zei...we hebben deze nieuwe hobby ontdekt en we vinden het beiden geweldig interessant om te doen. Maar als je denkt dat het enkel en alleen maar de cachen zoeken is, dan ben je eraan voor de moeite. Allereerst moet je je registreren én een naam aanmaken bij Geocaching.com om toegang te krijgen tot de coördinaten en de puzzels. Als je dan caches gevonden hebt, wordt er van je verwacht dat je die ook online gaat melden. Da's natuurlijk een heel werkje, maar het is ook leuk want je krijgt daar meteen te zien hoeveel mensen diezelfde cache al vóór jou gevonden hebben en je blijft op de hoogte wie en wanneer ze na jou ook nog vind of welke opmerkingen ze erover maken.
Dank je wel Wouter en Lia om ons te introduceren in het geocachen! We hebben weer een leuke, nieuwe hobby waar we ons de komende zomermaanden mee bezig kunnen houden. En als jullie binnenkort de RV komen ophalen, dan gaan we vast en zeker samen enkele caches zoeken!
Het is 29 maart en het einde van het ski-seizoen komt in zicht...jammer! Tegen half april sluit Snowbasin zijn deuren voor deze winter. Wij gaan dat niet meemaken want tegen die tijd zitten wij in Hawaii.
Mijn Amerikaanse vriendin Deedee nodigt ons uit om deze één van de laatste keren nog eens samen te gaan skiën. Zij wil ons meenemen om de "Porcupine" afdaling uit te testen. Volgens haar is deze weg naar beneden niet gevaarlijker of steiler dan diegenen die we al gedaan hebben en nieuw terrein ontdekken is altijd wel spannend en interessant, zeker nu we weten dat haar kids deze afdaling graag doen. Dus daar gaan we dan!! Let maar niet op die grijze vlek rechts in beeld...da's niks anders dan Niki's duim!
Tijdens de haltes maken we altijd gebruik om foto's te maken. En vermits Deedee ons meeneemt zal ook zij er moeten aan geloven en zal zij zichzelf kunnen terug vinden hier op mijn blog!
De uitzichten daar hoog in de bergen zijn A-DEM-BE-NE-MEND mooi en daarvan willen wij jullie een beetje laten meegenieten. Dominique heeft onze afdaling vanuit de hoogte geobserveerd. Vandaar dat je daarginds helemaal daar in de verte, een héél klein stipje "ik" ziet! Foto 2 toont dat ik toch wel blij ben zodra ik één van die vele - in mijn ogen toch wel steile hellingen - tot een goed einde heb gebracht!
En dan bereiken we opnieuw "bekend terrein"...alweer een ervaring rijker, alweer een nieuwe afdaling overwonnen, alweer een nieuwe uitdaging ondernomen en alweer tot een goed einde gebracht! Jongens...ik word nog een kei in skiën als ik zo blijf doorgaan!
Als Deedee naar huis is, wil Niki nog graag de "Strawberry"-afdaling doen maar vermits ik voor vandaag mijn grenzen al bereikt én overschreden heb, gaat hij alleen op pad. Ik ga wel nog mee tot Needles omdat we daar gaan lunchen, maar dan vertrekt hij alleen en ga ik weer met de lift terug naar beneden. Voilà...ik zal ook maar eens een foto van mijn ventje maken terwijl we ons naar boven begeven.
We komen voorbij één van de afdalingen van zojuist maar nu vanuit een heel ander perspectief gezien en plots lijkt het allemaal niet meer zo angstaanjagend als daarstraks.
We klimmen hoger en hoger tegen de bergwand op, op weg naar "Needles".
Zoals gezegd ben ik alleen maar mee naar "Needles" gekomen om samen met Niki te gaan lunchen. Daarna gaat het voor mij terug met de lift naar beneden en Niki zet zijn weg verder naar "Strawberry". Tenminste...dat dácht ik want halverwege veranderd hij van idee en gaat een zwarte piste doen. Hij kiest voor "Rocky J". Om te bewijzen dat hij er effectief geweest is neemt hij een paar foto's.
Wat heb ik intussen nog gedaan? Wel...het is een fantastisch mooie, zonnige, heldere dag en ik besluit om eens een kijkje te gaan nemen helemaal vanwaar "Men's Downhill" vertrekt. Daarvoor moet ik wel een andere lift nemen, maar ook dat is puur genieten én ik kan geweldige foto's maken.
Op "John Paul's" moet ik overstappen naar het liftje dat mij nóg hoger naar "Men's Downhill" zal brengen. Zoals ik al zei, het is een mooie dag en ideaal weer voor foto's!
Ik moet me haasten want er gaat nog precies één liftje naar het hoogste punt en ik kan nog nét mee. De top is niet erg breed en ik merk meteen dat ik letterlijk op de rim van de berg sta. Ik heb het gevoel dat ik hier "op het dak van de wereld" aangekomen ben. Hier is de stilte echt overweldigend! Aan één kant kijk ik uit op Layton, de militaire basis én in de verte Antelope Island.
Aan de andere kant gaan de skiërs in een rotvaart naar beneden. Niet voor niets dat deze piste een Olympische discipline is. Van-ze-lieve-leve ga ik hier NIET af op die 2 smalle latten! Dát laat ik aan anderen over want zó groot is mijn ambitie écht niet! Ik denk dat ik dan nooit heelhuids beneden zou geraken!
Als ik een aantal foto's gemaakt heb doe de bestuurder van de lift teken dat ik nu echt wel moet meegaan als ik wil voorkomen dat ik tevoet naar beneden moet. Dáár beneden is "John Paul's" en daar moet ik zijn want zo meteen vertrekt de allerlaatste lift terug naar "Earl Lodge" waar Niki waarschijnlijk al zit te wachten. En als ik díe lift mis...wel...dan geraak ik vandaag niet meer beneden.
Gelukkig ben ik nog op tijd voor de lift en ben ik veilig en wel op weg naar Niki. De zon is achter de berg gezakt en in die open liftjes en de schaduw van de berg begint het nu écht wel héél koud te worden. 'k Zal blij zijn als ik seffens in "Earl's Lodge" kan genieten van een theetje en de open haard.
Beneden aangekomen zit Niki al op mij te wachten. Samen herbeleven we vandaag nog eens opnieuw bij de open haard en laat ik hem de foto's zien die ik zojuist gemaakt heb...foto's van een sublieme dag!
To Deedee...thanks for taking us up there! It was a wonderful and nice experience. Little tricky...yes, but still, I did it because you gave me enough confidence. Next winter we'll ski even more together and maybe Shannon will join us too. I'm already looking forward to have some fun just us girls!
Op 27 februari ging ik zoals gewoonlijk werken, maar bij het openen van mijn emails ontdekte ik een wel zeer welgekome verrassing. Er waren meerdere felicitatie-emails binnengerold omwille van mijn weerhouding om bevorderd te worden tot de allerhoogste graad bij de Hoofd Onder-Officieren nl. Adjudant Majoor. Het bevorderings committee was samengekomen en had de lijsten bekend gemaakt binnen Defensie. Nog geen uur later volgde het telefoontje van onze SNR in Dayton om mij te feliciteren, toen pas besefte ik dat het ECHT waar was! Uiteraard heb ik meteen mijn schatje telefonisch verwittigd en ook zij was super trots!!! s'Middags zijn we - samen met de collega's Heidi & Eli - gaan samen lunchen om het te vieren.
Vandaag - dinsdag 26 maart - is het dan zo ver en word ik officieel benoemd. Mijn bazin Heidi vind het leuk om de plechtigheid in ons bureau te laten doorgaan in gezelschap van alle EPAF- collega's. Het is in België niet zo gebruikelijk, maar voor deze gelegenheid houdt Heidi eraan om een speech ter mijner ere te geven.
Groot was mijn verbazing dat niemand minder dan mijn eigen schatje mijn nieuwe strepen mocht opsteken !
Tevens had ze als verrassing een prachtige taart gebakken met de nieuwe graad erop (nu weet meteen ook iedereen hoe die eruit ziet bij de Lucht Component!).
Natuurlijk was de eer aan mij om die taart aan te snijden...
En dan is het smullen geblazen...jongens, wat zijn ze nu ineens allemaal stil!!
Marianne had de ganse tijd foto's genomen zodat wij een blijvende herinnering zouden hebben, maar nu is het de hoogste tijd dat zij zelf ook eens met mij op de foto staat...
De dag wordt in schoonheid afgesloten met een gezellig etentje in restaurant "Texas de Brasil", een Braziliaans Steakhouse in SLC. Dat het héél lekker is hoef ik hier waarschijnlijk niet te onderstrepen hé.
Nog een foto van ons 2, klinkend op het succes van een aantal jaren hard werken!
De laatse 10 jaar van mijn carriere zal ik nu verder slijten als "Generaal van de Onder-Officieren" zoals mijn - inmiddels al 1,5 jaar overleden vriend - "Angel" het zou zeggen. Jammer genoeg heeft hij dit niet meer kunnen meemaken, maar ik weet heel zeker dat ook hij enorm fier zou geweest zijn! Ik kan je verzekeren dat ik - op een dag als vandaag - mijn beste vriend hier toch wel mis hoor!
Enfin, ik ben SUPER TROTS...zoveel is zeker!!! Dominique
Ik zie jullie al rare gezichten trekken bij het lezen van de titel want jullie vragen je waarschijnlijk wat we nu weer uitgespookt hebben of waar we nu weer terecht gekomen zijn. Wel...het "Gruv & Skimming-event" in Park City is er eentje waar ik hier zéker een verhaal aan wil besteden. Het is de afsluiter van de winterperiode en de verwelkoming van de lente en zomer. Het betekend ook het einde van het ski-seizoen uiteraard. "Spring Grüv" is de randanimatie van het "Skimming" wat een samenvoegsel is van "skiing" en "swimming". Meer uitleg over dit event kan je terug vinden op : http://www.visitparkcity.com/events/annual-special-events/spring-gruv/ Hoe het precies werkt en wát het allemaal is wordt ook meteen héél duidelijk als je de foto's te zien krijgt...
Om dat seizoen "in schoonheid" af te sluiten mag iedereen die dat wil, zich inschrijven voor dit evenement. Van de deelnemers wordt verwacht dat zij op een zo origineel mogelijke manier van de berg geskiet komen. Dan moeten ze over een voor-de-gelegenheid-aangelegd zwembad skiën en proberen zover mogelijk te geraken. De winnaar krijgt een ski-pas voor het volgende seizoen (en natuurlijk een eerbare vermelding in de archiven!). Je zou het een beetje kunnen vergelijken met "Te Land, Ter Zee en in De Lucht", maar dan op skies. Als je straks onderstaande foto's bekijkt, vergeet dan niet dat het vandaag vriest dat het kraakt en van tijd tot tijd sneeuwt het heel hard...het is immers nog altijd winter hé!
Dat hele spectakel willen we natuurlijk wel eens van dichtbij meemaken. Meteen bij aankomst krijgen we het gevoel alsof we ergens in Oostenrijk terecht gekomen zijn. Het is overduidelijk dat hier veel Europeanen naar toe stromen want het bier vloeit er à volonte...iets dat je Niki geen 2 keer hoeft te tonen.
Onze van-Brugge-afkomstige-maar-in-Salt-Lake-City-wonende-en-daar-frituur/wafelhuis-uitbatende vriend heeft zijn eigen standje waar "Real Belgian Waffles" gebakken worden aan de lopende band.
En dan begeven we ons naar de plek waar het hele spektakel zal doorgaan. Nog voor we ons concentreren op de deelnemers, zorgen we toch maar dat we een foto van ons 2-tjes hebben voor we 't vergeten...
En dan is het zover...de deelnemers zijn er helemaal klaar voor en wij ook. We zijn benieuwd naar wát we hier precies te zien zullen krijgen en de eerste in de rij is meteen iemand die we kennen...Sinterklaas! Jammer genoeg geraakt hij niet helemaal tot aan de andere kant en zakt hij tot aan zijn knieën in het koude water! En geloof me...het is écht koud water want ze hebben een machine in het water gezet die er voor moet zorgen dat dat water in beweging blijft anders vriest het hele zaakje dicht!
Ooit al eens een koe van de berg zien afgeskiet komen? Wel...vandaag gebeurd dat hier zomaar voor onze ogen! We waren helaas niet snel genoeg voor het skie-gedeelte, maar we hebben wel foto's toen "koetje" in het water terecht kwam. Eenmaal op het droge kreeg ze gezelschap van "Sinterklaas" en "Sparretje"! Natuurlijk wilde Niki ook op de foto met Koetje (die eigenlijk een Stiertje bleek te zijn!).
Na Koetje krijgen we een Toreador die erin slaagd om de oversteek helemaal tot een goed eind te brengen. Op de achtergrond zie je één van de jury-leden maar al te graag meedoen met de hele gekte. Zou zij misschien de prijs van meest originele outfit willen winnen om zo de ski-pas te pakken kunnen krijgen?
De volgende groep "Stoere Mannen"is er echter helemaal aan voor de moeite...ze geraken nog niet eens halfweg het water. Het sneeuwt, maar tegen de tijd dat ze met z'n allen op het droge zijn, schijnt het zonnetje weer en da's maar goed als je naar de 2de foto kijkt...brrrr...ik bibber bij het zien van die foto!
Ook Tarzan is van de partij...jongens wat moet dat koud zijn om zo rond te lopen...
Als voorlaatste komt een Moose (eland) van de berg geskiet, maar het lukt ook hem niet om zijn pak droog te houden. Als ik dat goed en wel bekijk, moet zo'n pak nu toch wel loodzwaar geworden zijn van al dat water. De winnaar van vorig jaar sluit het hele rijtje af met een heuse delta-vlieger boven op zijn hoofd. Heel even dacht ik nog dat hij misschien het luchtruim zou kiezen, maar nee hoor...ook hij ging pardoes het water in. Met heel veel moeite en met behulp van genoeg mensen is hij er uiteindelijk in geslaagd vaste grond onder zijn voeten te krijgen...hij zou nog haast verdronken zijn als hij niet meteen hulp gekregen had!
Na afloop van het evenement komen we Moose tegen die gelukkig intussen al een beetje opgedroogd is. We bombarderen een voorbijganger tot fotograaf, maar net toen de foto zou genomen worden beslist Moose dat hij niet meer "naar het vogeltje" wilde kijken...hij heeft blijkbaar zijn oog op mij laten vallen...
Het wordt de hoogste tijd om de lift terug naar het dal te nemen. De uitzichten zijn mega-mooi en zeker nu het zonnetje weer effe komt piepen. Onderstaande foto lijkt er eentje uit een boekje...
Na een ritje van ongeveer een 20-tal minuten bereiken we Park City en hebben we het gehad voor vandaag. We moeten nog ongeveer een uurtje rijden voor we thuis zullen zijn, maar het ziet er naar uit dat het opnieuw gaat sneeuwen dus we maken dat we weg zijn.
Het is weer een hele fijne dag geweest en nu we weten wat het Spring Grüv-evenement inhoud, denken we dat we hier volgend jaar terug komen maar dan wel met de hele groep Internationals. Ik weet wel zeker dat we een paar lolbroeken in die groep hebben die ik echt wel in staat acht om te gaan deelnemen...just for fun!
Gisteren heeft zich een unicum voorgedaan in de geschiedenis van de Katholieke Kerk. Voor de eerste keer ooit heeft een paus "zijn ontslag gegeven". Tot nog toe werd er alleen maar een nieuwe paus verkozen als de regerende paus komt te overlijden. Maar de vorige paus - Benedictus XVI - vond het welletjes geweest. Zijn gezondheidstoestand liet ook niet meer toe dat hij nog veel zou reizen en hij vond van zichzelf dat hij zijn taak als Kerkleider niet meer naar behoren kon uitoefenen...tijd voor verandering dus!
Op 19 april 2005 werd de Duitse Rooms-Katholieke geestelijke - Jozef Aloisius Ratzinger - de 265ste paus van de Katholieke Kerk en koos hij de naam Benedictus XVI. Na een ambstermijn van amper 8 jaar trad hij op 28 februari definitief uit zijn ambt en draagt nu de titel van paus-emeritus. Meer over deze paus kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Benedictus_XVI
Maar nu moest er wél een andere paus gekozen worden. En zoals het hoort trokken de kardinalen zich in conclaaf terug om aldaar te beslissen wie de meest geschikte persoon was om deze taak op te nemen.
Na rijp beraad werd op 13 maart 2013 de Argentijn Jorge Mario Bergoglio uitverkoren. Hij werd verkozen tot bisschop van Rome en werd zo de 266 ste paus van de Rooms-Katholieke Kerk. Als nieuwe paus koos hij voor de naam "Franciscus". Meer over hem : http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Franciscus
Ziezo en daarmee is mijn verhaal over onze nieuwe paus een feit. Niet dat ik daar zo heel veel over te vertellen had, maar omdat het een unieke gebeurtenis was, wilde ik het wél even vermelden.
Zo'n 3 tot 4 keer per jaar krijgen we de mensen van SABCA - een Belgisch bedrijf dat contracten heeft met US Airforce betreffende de F-16 - op bezoek. Door de jaren heen zijn we vrienden geworden en brengen zij voor ons speciale "goodies" mee vanuit België die we hier niet kunnen krijgen zoals Belgische chocolade, Leonidas pralines, Belgisch bier of de rasechte "Sirop de Liège" enz. Onze vrienden Philippe, Lionel en Sabine blijven - in de mate van het mogelijk - graag ook nog voor het weekend in Utah. Dat geeft hen de kans om samen met ons een beetje te gaan skiën...en zo ook vandaag. Het is een prachtige, zonnige dag en na een paar rondjes inskiën op "Becker" trekken we naar hogere sferen...naar Needles! Philippe en ik zijn er helemaal klaar voor terwijl Niki zorgt voor het nodige bewijsmateriaal.
Een beetje verderop - op de splitsing van "Porcupine" & "Sweet Revenge" - maar met een mega-mooi verzicht op de ons omringende valeien maakt Philippe een foto van ondergetekende en haar ventje.
Bij de volgende halte die we houden botsen we op nog een ander stel Belgische vrienden Marc, Monique en hun kids Marinne, Martin & Mathieu. Marc werkt voor "Browning" en is iemand met wie Niki regelmatig eens op jacht gaat. Effe tijd voor een praatje en daarna skiën we met z'n allen naar beneden. Op foto 1 zie je Philippe, foto 2 Marc & zijn zoontje Mathieu (de kleinste van 't gezelschap!).
Na enkele uren skiën is het genoeg geweest voor mij (tenminste voor vandaag). Niki maakt van die gelegenheid gebruik om afdalingen te gaan doen, waar ik nog niet aan toe ben...zo goed kan ik nog niet skiën hoor! Hij trekt nog gauw naar "Strawberry" voordat we naar hus gaan. Maar vermits hij daar alleen naar toe getrokken is, is er natuurlijk ook niemand om een foto te maken...vandaar dit "zelfportret"...
Op deze foto zie je heel in de verte Hill Airforce Base liggen en wat je daarginds tussen de wolken nog ziet tevoorschijn komen is Antelope Island. Je kan je waarschijnlijk al wel een beetje voorstellen hoe mega-mooi het hier moet zijn als er géén wolken zijn en als de besneeuwde bergen baden in het zonlicht. Helaas kan je hier zonder skies niet geraken. Dus wie weet...misschien lukt me dat volgende winter wel !
Op de vooravond voor onze vrienden weer afscheid nemen voor een paar maanden, nodigen Niki en ik hen uit voor een lekker etentje. We willen hen op die manier laten merken dat we het enorm op prijs stellen dat zij altijd weer bereid zijn een aantal dingen voor ons mee te brengen. Ik stel het hele gezelschap graag van links naar rechts aan jullie voor...ik, Sabine, Philippe, Lionel en Dominique.
Mijn lasagne is goed in de smaak gevallen en nu is het tijd voor een spelletje "Sequence", een spel dat we in 2010 hebben leren kennen door onze Noors/Amerikaanse vrienden Trond & Stephanie. Omdat wij dat spel graag spelen heeft Trond's opvolger - Oystein - ons zo'n bord gemaakt. Dominique en Sabine nemen het vanavond op tegen Philippe en Lionel, terwijl ik foto's maak.
Gezellige avonden met goeie vrienden vliegen veel te snel voorbij en voor we het goed en wel beseffen zijn we weer maar eens afscheid aan 't nemen. Maar niet getreurd want over een paar maanden staan ze hier weer...en weer met allerhande lekkere Belgische dingen !
Philippe, Lionel et Sabine, mercie pour tout ce que vous nous apportez de la Belgique et de votre amitié ! Nous nous réjouissons déjà de votre prochaine visite !!
Het is vandaag 8 maart en dus wens ik alle vrouwen een fijne Internationale Vrouwendag toe !
Maar wie weet precies wat die dag betekent en waarom net die 8ste maart uitgeroepen werd tot Internationale Vrouwendag ? Dat zal ik hier eens uit de doeken doen, want ik ben het allemaal gaan uitvlooien bij Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Internationale_Vrouwendag
Deze Internationale Vrouwendag is in de 20ste eeuw ontstaan toen vrouwen opkwamen voor oa. hun werk- en kiesrecht. Ieder jaar opnieuw staat 8 maart in het teken van de strijdbaarheid en solidariteit van vrouwen overal ter wereld. De vieringen daaromtrent staan dan in het teken van een specifiek thema zoals economische zelfstandigheid, sexueel geweld, racisme, discriminatie enz.
Omwille van de barslechte werkomstandigheden barste op 8 maart 1908 in New York de allereerste staking door vrouwen uit. Deze staking - owv deze extreme werkomstandigheden in de textielindustrie - is beroemd geworden mede door de poëtische verwoorde eis van vrouwen : "Brood & Rozen". Het was ook meteen het begin van de strijd voor vrouwenemancipatie en tegen -discriminatie. Om de eis "Brood & Rozen" kracht bij te zetten doen ik er deze foto bij...
In 1911 werd - op een socialistische conferentie in Kopenhagen - door de Duitse socialistische Clara Zetkin het voorstel gelanceerd om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag, iets dat echter niet overal navolgning kende. In Nederland werd de 1ste Vrouwendag gevierd op 12 maart 1912.
Op 8 maart 1917 brak er opnieuw een staking uit, dit keer in het Russische St. Petersburg en wederom waren het de slechte werkomstandigheden in de textiel die aan de oorzaak lagen. Na deze staking - onder leiding van Alexandra Kollontai - werd 8 maart definitief "Internationale Vrouwendag". Maar omwille van haar socialistische achtergrond stond de Vrouwendag tijdens de Koude Oorlog in de landen van het NAVO-pact in een verdacht daglicht en werd het daarom in vele kapitalistische landen niet gevierd, noch erkend. Nadat in de jaren 60 een 2de feministische golf op gang gekomen is wordt hij weer volop gevierd met demonstraties, conferenties en andere bijeenkomsten waar vrouwen uit alle landen, gezindten en politieke stromingen aan deelnemen. Pas in 1978 werd deze dag door de Verenigde Naties erkend, maar nog steeds bestaat er in sommige Westerse landen weerstand tegen "8 maart".
In België wordt - door een deel van de Belgische Vrouwenbeweging - "Nationale Vrouwendag" gevierd op 11 november. In 2003 is er door sp.a senator Fatma Pehlivan een wetsvoorstel ingediend om die dag uit te roepen tot officiële feestdag, maar de afhandeling van dit voorstel sleept sinds 2004 aan.
Ziezo...dat was een hele boterham !! Maar om dat geheel met een vrolijke noot af te sluiten EN omdat er op die dag van "onze" mannen verwacht wordt dat zij het huishouden op zich nemen, sluit ik hier af met een niet-zo-al-te-serieuze-foto zoals wij vrouwen onze mannen zouden willen bezich zien...
Dames...diegene van jullie die haar man zover krijgt zoals op bovenstaand plaatje, gelieve mij een foto daarvan te bezorgen zodat jullie man volgend jaar een speciale vermelding krijgt hier op mijn blog !
Happy International Women's Day...we hebben 'em verdient ! Liefs, Ingrid
