Hieperdehieperdehiephiep HOERA want onze schoondochter Antje wordt vandaag 30 jaar en dat mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Wij kunnen er (weeral !) NIET bij zijn en dus heb ik een kaartje gemaakt.
Een dag met een gouden rand Speciaal om te plezieren Een dag met veel vrolijkheid Een dag om feest te vieren
Lieve Antje, we wensen jou vandaag een dag om "U" tegen te zeggen...eentje die je van je hele leventje niet meer vergeet maar ik weet dat Jo daar vast en zeker werk van zal maken. Geniet van "JOU" dagje en als we in mei afkomen, halen wij onze schade van dit aan-onze-neus-voorbij-gegane-feestje heel zeker in !
Wat jammer nu !!! Onze kleindochter Lien werd een weekje geleden zo ontzettend ziek dat ze moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze had een serieuse ontsteking van de amandelen en daarbovenop ook nog eens een niet te onderschatten darmontsteking. Ze had al een paar dagen niks kunnen eten en ook drinken werd steeds maar moeilijker. Daarom besliste mama Joni en papa Rob om toch maar even via de spoedgevallendienst hun dochtertje te laten onderzoeken...met alle gevolgen van dien. Oma Nana en Opa Niki kunnen helaas hun oogappeltje niet gaan bezoeken, maar dit kaartje zal haar zeker opbeuren !
Wat zouden we nog meer kunnen doen om Lien een beetje op te vrolijken en haar te laten zien dat wij heel veel aan haar denken ? Een pakje sturen ? Nee...dat duurt veel te lang. Via skype met haar praten ? Dat doen we bijna iedere dag want we willen weten hoe ze het stelt en wanneer ze naar huis mag. En dan bedenk ik plots dat ik een hele lieve vriendin heb die niets liever doet dan taarten bakken (ze heeft er trouwens vorig jaar - heel onverwacht - ook eentje voor ons gemaakt toen we terug in België waren!). Dát lijkt me een goed idee...ik neem kontakt met haar en vraag of ze het ziet zitten om een taart voor Lien te maken en haar die te brengen zodra Lien terug thuis is. Maarleen gaat meteen akkoord en vraagt in welk thema die taart dan wel moet zijn. Of Lien misschien een grote fan is van één of ander idool of TV programma ? Ja hoor...Lien is een superfan van FC de Kampioenen en dát wordt het thema van de taart ! We zoek nog even een geschikte datum én een uitvlucht waarom Marleen bij Joni moet geraken want het moet voor iedereen een verrassing zijn en blijven. Vandaag - zaterdag 2 maart - zal Marleen in onze naam Lien een verrassing bezorgen die helemaal vanuit Utah komt ! We zijn benieuwd naar haar reactie, maar wat zou ik daar graag bij geweest zijn !! Marleen heeft ons wel een aantal foto's doorgestuurd zodat wij die taart tóch te zien krijgen.
Lieve Lien, Oma Nana en Opa Niki hebben vanuit Utah voor een hele speciale verrassing gezorgd omdat we je niet kunnen komen bezoeken. We hopen dat je het leuk én lekker vindt, maar vooral dat je héél snel weer helemaal beter zal zijn, want dat ons Lievertje zo ziek is, dat vinden wij maar niks hoor ! Wij houden héél veel van jou en over een paar maanden zijn we er weer. Dan kunnen we zalig lang knuffelen en samen spelletjes spelen. Dus hebben we nu al speciaal tijd voor jou vrijgehouden als we er zijn !
Tot gauw Lieverd ! Dikke kussen en dikke knuffels van Oma Nana & Opa Niki !
Marleen...dank je wel dat je die taart gemaakt én gebracht hebt ! Je hebt dat PRIMA mooi gedaan en Lien is er geweldig blij mee geweest. Jammer natuurlijk dat we zelf er niet van konden proeven, maar hij zag er volgens onze mening uit "om duimen en vingers af te likken"...letterlijk en figuurlijk !
Dit nu volgende verhaal is er eentje zoals jullie dat allemaal wel kennen...een wilde achtervolging op de autostrade met 10-tallen politievoertuigen en helicopters en - uiteraard - een rechtstreekse verslaggeving op TV !! Dat gebeurde allemaal hier in Farmington (het stadje vlak bij Layton) en dus voor ons was het ECHT een niet-zover-van-m'n-bed show !
Vandaag ging de politie van Draper - een stad 41 mls (+/- 66km) ten Zuiden van Layton - op zoek naar een gangster die vrijdag 22 februari in "hun" stad een bankoverval gepleegd had. Na de overval was hij gevlucht naar de 11mls(+/- 18km) zuidelijker gelegen stad Lehi. Toen de overvaller er zich bewust van werd dat de politie hem op de hielen zat, stapte hij in zijn auto en reed hij met een rotvaart de I-15 op, richting Salt Lake City. Hij probeerde natuurlijk uit de handen van de politie te blijven. Op sommige stukken van de I-15 reed hij zelfs tot 100mls = 160km per uur. Pas 23mls (37km) verderop kon de politie zijn snelheid breken door het leggen van een nageltapijt...en nog steeds kwam de auto niet tot stilstand. Na een achtervolging van ongeveer een uur en ongeveer 52mls (+/- 84km) kon het SWAT-team de auto eindelijk doen stoppen ter hoogte van Farmington. Maar de nachtmerrie was nog niet voorbij. Eens dat de auto tot stilstand gekomen was sprong de dader uit zijn voertuig, begon met zijn revolver te zwaaien en gaf de politie een serenade van scheldwoorden. Toen hij ook nog zijn "gun" naar politie richtte, twijfelden die niet en schoten de dader neer. Hij overleefde dit schot niet. Of de dader of de politie eerst schoot, wordt nog onderzocht. Op onderstaande foto zie je duidelijk dat de man een revolver in zijn handen heeft.
De nieuwe Japanse familie Tsuchiya - Toru, zijn vrouw Mayumi en hun 3 zonen Keiichiro, Enshin en Iori - is een familie die graag en veel optrekt met de rest van de Internationals. Vandaag zijn we met z'n allen uitgenodigd voor een feestje bij hen thuis. We worden verwelkomt door Mayumi en Toru en deze laatste heeft voor de gelegenheid zijn Katana Kimono aangetrokken.
Het valt meteen op dat we Japan zijn "binnengestapt". Niet alleen door de serene inrichting, maar vast en zeker ook door de decoratie zoals deze kast. Vraag me niet wát het precies te betekenen heeft - Toru's uitleg was niet helemaal duidelijk - maar het heeft iéts met zijn sport te maken.
d'Er is daar zo'n drankje dat een beetje meer aandacht krijgt dan al de rest...het is Sake met - naar het schijnt 24karaats - goudschilfers in. Dát kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. Als we zoiets drinken zijn we gegarandeerd nog een beetje meer waard ! Of niet misschien ?
Volgens "onze" traditie hokken de mannen samen in de kamer waar natuurlijk de drank rijkelijk aanwezig is. Het is gezellig en druk en blijkbaar hebben ze mekaar veel te vertellen. Dominique die zelf altijd Taekwondo beoefend heeft (hij heeft zwarte gordel, 3de Dan!) vindt plots de Katana van Toru en hij geraakt er helemaal door gefascineerd...kijk maar op de 2de foto wat er gebeurd !
Het eten is geserveerd en dat betekend dat we ons tegoed kunnen doen aan héél veel lekkers want naast hetgeen wij allemaal meegebracht hebben, heeft Mayumi - samen met haar zonen - ook nog eens voor een ganse tafel vol sushi en sashimi gezorgd...hhhhmmmmm !!!
De dames verzamelen aan het aanrecht in de keuken waar Mayumi ons de uitleg geeft hoe ze al de lekkere hapjes gemaakt heeft. Maar ik zal na afloop toch nog maar eens vragen of ze me dat per email wil doorsturen want die receptjes wil ik ook wel eens uitproberen. Na de nodige uitleg is het tijd voor een foto met de Aziatische vriendinnen vlnr. Adeline (Singapore), Sunanta (Thailand), Jennifer (mama van Adeline), ik en de gastvrouw van vandaag Mayumi.
De kids hebben "hun" terrein vandaag in de zithoek bij de TV waar de mama's een oogje in het zeil houden. De "grotere" jongens hebben een DVD opgezet, terwijl de meisjes aan de tafel zitten te kleuren. De babietjes verblijven het liefst op mama's veilige arm...
Ook Niki wil eens samen op de foto met zijn Aziatische vrienden. Natuurlijk wordt hij meteen op zijn wenken bediend...vlnr. Toru (Japan), Jak (Thailand), Albert (Singapore) en Niki.
Als het feestje bijna ten einde is worden er voor de "archieven" nog een aantal groepsfoto's gemaakt. Het eerst zijn de mannen aan de beurt. Vlnr. Niki, Nasos (Greece), Toru (Japan), Albert (Singapore), Marko (Germany) & Jak (Thailand). Valt het op dat er maar één iemand een biertje vast heeft ??
En de laatste foto van vandaag is er eentje van een bont gezelschap lieve dames. Vlnr. Sunata (Thailand en mama van Jak), Mayumi (Japan), Sonja (Germany), ik, Matina (Greece op de voorgrond). Daarachter Katinka met ernaast Yvonne (Netherlands), Adeline (op de voorgrond) en haar mama Jennifer (Singapore).
Ziezo, nu hebben jullie meteen ook kennis gemaakt met een aantal "nieuwe" gezichten. Ik realiseer me dat het we héél veel mensen hebben leren kennen op die +/- 4 jaar. Maar goed dat ik hun namen bij de foto's zet, want anders zouden we binnen een paar jaar waarschijnlijk niet meer weten wie precies wie is.
Mayumi & Toru San, thanks for this awesome and first Asian party with lots of good foods and drinks !!! Ingrid
De reden waarom wij een verlengd weekend in Yellowstone hebben kunnen doorbrengen is omdat vandaag - op de derde maandag in februari - in de USA "Presidents Day" gevierd wordt en alle militairen "vrijaf" kregen van President Obama himself ! Presidents Day (of Washington's Birthday) is een feestdag ter ere van de Presidenten Washington & Lincoln en alle Presidenten van de Verenigde Staten van Amerika. Voor ons is het een dagje auto-rijden terug naar Layton, maar voor de meeste Amerikanen betekent het feestjes en parades. Op http://nl.wikipedia.org/wiki/President's_Day vinden jullie meer uitleg over deze Amerikaanse feestdag ! Foto 2 is niemand minder dan President George Washington, de man waardoor deze traditie ontstaan is.
Het is ook de dag waarop President Obama en zijn First Lady Michelle - te voet, maar hand in hand - door de straten van Washington DC lopen en de massaal opgekomen menigte begroeten. En ik vraag me af of onze vrienden Lia & Wouter daar misschien ook ergens tussen die mensen-massa zullen staan ??
Natuurlijk krijgt een momument als "Mount Rushmore" (South Dakota) dezer dagen uitgebreid aandacht. Het zijn de Presidentshoofden van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln die tussen 1927 en 31 oktober 1941 door zo'n 400 arbeiders - onder leiding van Gutzon Borglum - in de rotsflank van Mount Rushmore uitgehouwen werden. Deze "Mount Rushmore National Memorial" herdenkt niet alleen die 4 presidenten, maar ook de geboorte, de groei en de ontwikkeling van de USA. En dit is nog één van die dingen die we willen gaan bezoeken, maar of het er nog van zal komen is een andere vraag. We hebben nog zoveel op onze "Wish-List" dat we de indruk krijgen dat dat lijstje langer wordt in plaats van korter. ALS we er nog geraken krijgen jullie dan wel meer tekst en uitleg, maar tot het zover is zullen jullie - net als wij - het moeten stellen met deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Rushmore en deze foto
Voor iedere gelegenheid - zo groot of zo klein ze ook moge wezen - kennen de Amerikanen een "sale" wat je zou kan vergelijken met "solden". We hebben een "4th of July Sale", een "Christmas in July Sale" een "Groundhog Day Sale" en voor deze gelegenheid ook een "Presidents Day Sale".
Wij zijn intussen terug thuis aangekomen en laten al die "sales" aan onze neus voorbij gaan. Meteen wordt het weekend-valiesje leeggemaakt en kan de wasmachine aan haar taak beginnen. En daarmee is dit verlengde Presidents Day weekend helemaal afgelopen en kunnen we weer overgaan tot ons alledaagse leventje...
Voilà...het is intussen 1pm geworden en we zijn al van 8am onderweg. Nogal logisch dat we er honger van gekregen hebben. We zijn bij het restaurant op het domein bij de "Old Faithful" aangekomen en zoals je kan zien op foto 1 is ook daar alles in de juiste stemming gebracht om de wintertoeristen te verwelkomen. Het bankje aan de deur is gemaakt van ski's en op de parking spotten we een zeer merkwaardig busje. Het blijkt hier te gaan om één van de eerste voertuigen die het wintertoerisme binnen Yellowstone NP brachten (1954).
Iedere 60 tot 80 minuten erupteerd Old Faithful (http://nl.wikipedia.org/wiki/Old_Faithful). Je kan er als het ware bijna je klok op gelijk zetten...meestal dan toch, maar vandaag laat hij ons wel heel erg lang wachten. Als hij dan eindelijk zijn +/- 32.000 liter kokend water tot 56 meter de hoogte laat inspuiten mag een foto zeker niet ontbreken en daarvoor maken we gebruik (misbruik ?) van de aanwezigheid van de omstaanders.
Het is nu 2:30pm geworden en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. In de snowcoach wordt het hoelanger, hoe stiller... tijd om ons terug richting uitgang en hotel te begeven. Toch wordt er nog regelmatig een halte ingelast om nog wat meer natuurschoon te bewonderen.
Helaas is de "Grand Prismatic" onbereikbaar door het vele ijs en de sneeuw - jullie moeten weten dat we daarvoor over houten paden moeten lopen en die zijn natuurlijk bevroren met zo'n koude - maar in mijn verhaal van vorige zomer toen we met Joni en Lien dit NP bezochten, heb ik het daar al eens over gehad en hier is er een website over : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Prismatic_Spring. Dus moeten we vandaag met het bezoek aan andere bronnen tevreden zijn.
Als we na deze laatste stop onze weg verder zetten, merken we dat in de verte het weer aan 't omslaan is. Er is blijkbaar een serieus stormpje op komst. Hopelijk halen we het tot in het stadje vóór die storm ons bereikt en hopelijk wordt het niet al te erg of wordt het geen sneeuwstorm. De bizons kiezen het zekere voor het onzekere en maken snel dat ze wegkomen...zouden we niet beter hun voorbeeld volgen ?
Bij het laatste zonnestraaltje en nét als we de rivier volgen richting uitgang krijgen we het beest te zien waar we vandaag mee begonnen zijn...een Bald Eagle die zich tegoed doet aan een net gevangen prooi !
En ja hoor...dan zitten we er midden in ! We komen terecht in een sneeuwstorm om "U" tegen te zeggen...wat ben ik blij dat we dáár nu niet doormoeten op een snowmobile maar stiekem kunnen genieten van een lekker warm, comfortabele en stevige snowcoach ! En Niki is al blij dat hij niet met dat ding moet rijden...
Na nog een 1/2u in die snowcoach bereiken we veilig en wel het hotel. De sneeuwstorm is intussen ook gaan liggen, maar het is berekoud geworden. Na het diner nestelen we ons gezellig in ons bed en kijken een film want het is zo koud dat we écht niet meer naar buiten willen. Helaas wordt ook de film niks want nog voor we een half uur aan 't kijken zijn, vallen we alle 2 in slaap en zo komt dit avontuur onverwacht tot een eind.
Op dag 2 in Yellowstone gaan we het park binnen voor een rondrit van om en bij de 8u. Maar ik heb zoveel foto's die ik op mijn blog wil posten dat dit een verhaal wordt in 2 delen. In de winter mag je niet met je eigen auto het park binnen omdat het te gevaarlijk is en dus gaan we met de "snowcoach" en een gids. Wat is nu zo'n "snowcoach" ? Wel het is eigenlijk een soort busje die in de winter voorzien wordt van rupsbanden.
Meteen als we binnenrijden weten we waarom het zo gevaarlijk is om hier nu met eigen auto te rijden...het domein behoort - in de winter nóg meer dan in de zomer - aan de beestjes die hier wonen en het zal je maar gebeuren dat één van deze lieverdjes tegen je auto loopt...
Iedere toerist weet intussen dat - als je in een park bent en iedereen langs de kant van de weg parkeerd - er vast en zeker ook wel iets te zien zal zijn. Het is het menselijke instinct die ons zo slim maakt want ook wij zijn allemaal "kuddedieren"...als er één iemand stopt, stoppen ze allemaal ! Hier is het écht wel de moeite om mee te doen met die hele meute want in een boom zit "het" beeld van de USA...de "Bald Eagle" oftewel de zeearend (maar dat klinkt niet zo mooi meer !). Je hebt al veel geluk als je er ééntje ziet. Ik ben dus nu wel SUPERFIER dat ik deze foto kon maken...het is er precies eentje "uit de boekskes". Oh ja...voor ik het zou vergeten...hier is een website voor meer uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle voor diegenen die liever in het Engels lezen en http://nl.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle is de Nederlandstalige versie.
Bij een meer houden we een halte om de bizons gade te slaan...een zeer vredig beeld ! En als we ons omdraaien zien we hoe de besneeuwde bergen wel heel erg kontrasterend zijn met de immens blauwe lucht.
We merken wel dat de wolken zo stilaan die mooie strakblauwe luchten komen verpesten. Nu maar hopen dat het bij "bedreigen" alleen zal blijven. Hoewel dat geen garantie is hier in een park waar het iedere dag van het jaar - ja...zelfs in hartje zomer - kan gaan sneeuwen.
Een beetje verderop is het uitkijken geblazen want daar loopt zo één verloren gelopen bizon midden op de straat en iedereen moet er aan voorbij rijden. Hij stoort zich helemaal niet aan die vele voertuigen, maar IK zou niet graag op zo'n snowmobile willen zitten nu...kijk maar...
Vermits we op weg zijn naar de "Old Faithful" (de grootste en meest voorspelbare geiser in het park) houdt onze gids eraan om regelmatig te stoppen en ons van zijn uitleg over het park te voorzien. Natuurlijk maken wij de nodige foto's. Hier zijn we bijvoorbeeld op weg naar de "Red Mud Pot" geiser.
Het contrast tussen de sneeuw en de warmte van de bronnen is groot en soms is het zicht zeer beperkt door de stoom die plots uit één of ander geiser ontsnapt waardoor de foto's een beetje mysterieus worden. Het water van die geisers is wel heel erg blauw en hoe donkerder de kleur wordt, hoe dieper de geiser is...
Dat die stoom ook kan aanvriezen bewijst de 2de foto en dat levert grillige maar spectaculaire prentjes op.
Als we bij een rivier passeren kan ik het niet laten om "stop" te roepen en foto's te maken, maar geloof me, ik ben echt niet de enige. De zwanen hebben net voor de winter een jong gehad en je herkent dat jong meteen aan z'n grijze ipv een witte kleur. Het zijn ook geen "gewone" zwanen maar trompet-zwanen en die herken je aan hun zwarte snavel en hun heel-erg-op-trompetgeschal-klinkende geluid. Uiteraard meer daarover op deze link bij wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Trompetzwaan en de bijpassende foto.
Het wordt tijd voor een lunch en we begeven ons op weg naar het restaurant in de buurt van "Old Faithful" en omdat ik hier niet genoeg foto's in één keer kan posten (maximaal 18 per verhaal), hou ook ik hier even op met dit verslagje. het vervolg van vandaag komt er zo meteen na de lunch aan...tot zo !
Vandaag neem ik jullie mee op onze Yellowstone-in-Wintertime-tripje. Dit was al sinds jaar en dag één van de tripjes die hoog op mijn verlanglijstje stonden en die dit Valentijnweekend werkelijkheid wordt. Het is vrijdagmiddag als we onze tocht naar West Yellowstone aanvatten, maar het zal bijna avond zijn eer we er toekomen. We hebben 298 mls (+/-480km) in noordelijke richting voor de boeg en volgens Google Maps duurt het ongeveer 4,5u om ter plaatse aan te komen. Al bij al viel de reis goed mee. De wegen waren open en tegen 5pm kwamen we bij het hotel aan. Nog gauw opfrissen, lekker eten en dan op tijd naar bed want we willen er morgenvroeg al snel weer uit omdat we een ritje met de snowmobile gaan maken. Onze snowmobile trip doen we buiten het park op eigen houtje. We hadden eerst nog zitten twijfelen om dat IN het park te gaan doen, maar dan moesten we met een gids mee en die trip duurde 8u...veel te lang voor mij ! Dus gaan we morgen het park in met een snowcoach en dat is een soort busje op rupsbanden, maar dat wordt een ander verhaal.
Vandaag gaan we snowmobilen en als het aan mij ligt mag het avontuur beginnen.
Dominique heeft altijd al graag op een motor gereden en voelt zich meteen op zijn gemak op dit ding. Zo erg op zijn gemak zelfs dat hij er een beetje mee wil gaan rondrakkeren. Hij mag gerust zijn gang gaan, dan zal ik wel foto's maken. Ik ga pas mee als hij uitgeraast is op dat ding...eerder niet !
En dan beginnen we aan onze op-de-kaart-goed-uitgestippelde trip. De paden zijn gegroomd (glad gemaakt) en voeren ons naar de mooiste plekjes. Bij deze rivier houden we even halt.
Een beetje verderop krijgen we pas goed zicht van dat natuurgeweld in de winter. Het lijkt wel of we ergens op Antarctica beland zijn ! Zoveel sneeuw en zulke ijsschotsen in de rivier hebben we nog nooit gezien !
We zetten ons reisje verder en nu neem ik het stuur even over...ik wil ook wel eens ondervinden hoe je met zo'n ding rijdt ! Uiteraard stoppen we regelmatig voor de nodige foto's en dit keer is biebieke het "fotomodel" van dienst, maar ik heb me op de 2de foto een beetje verkeken op al die losse sneeuw en dat heeft als gevolg dat Niki - nadat hij de foto's gemaakt heeft - mag gaan duwen...sorry !!
We zijn aangekomen op het "Continental Divide" en dat is een bergkam in Noord- en Midden-Amerika die fungeerd als "waterscheiding". Ter verduidelijking...het is een bergkam die de stroomgebieden van de verschillende rivieren op het continent - maar die uitmonden in de Grote Oceaan - scheidt van de rivieren die uitkomen in de Atlantische Oceaan en die van Alaska, via Canada en de Verenigde Staten tot Mexico loopt ! Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Continental_Divide Deze bergkam slingert zich dwars door het "Targhee Forrest" (http://www.westyellowstonenet.com/nature/targhee_forest.php).
En we rijden weer verder op een pad dat steeds hoger en hoger de bergen in gaat.
Maar hoe hoger we gaan hoe dikker de sneeuwlaag wordt. Vermits ik hier geen verder uitleg over hoef te geven, laat ik jullie even meegenieten van een paar "sfeerbeelden" die ik onderweg nam...
En dan moet er effe een hoognodige sanitaire stop ingelast worden. Gelukkig staan hier in dat woud overal wel "plashuisjes", maar het is verdorie zo koud dat ik besluit toch maar effe te wachten tot we bij één of ander eettentje halt kunnen maken...ik denk dat mijn billen anders aan het toilet zullen vastvriezen ! Je krijgt het al koud als je ziet hoe dat ding half ingesneeuwd erbij ligt...
Onderweg krijgen we natuurlijk ook tegenliggers en dan is het toch wel effe uitkijken om niet in die muur van sneeuw terecht te komen of om niet de dieperik in te duiken !
Ons tripje zit er bijna op...de sneeuw ligt niet meer zooo erg dik en dat betekend ook dat we bijna terug aan de plaats van vertrek zijn. Maar geen trip zonder een foto van ons 2-tje samen op de snowmobile !
De allerlaatste foto van dit verhaal is er eentje die Niki genomen heeft toen we - bijna bij de uitgang van het bos - nog eens van chauffeur wisselden en ik mijn kunsten ook eens wilde laten zien. Want omdat Niki er zo erg plezier in had, kriebelde het ook bij mij om eens lekker uit te razend met dat machine !
Aan het eind van deze 1ste heerlijke dag in Yellowstone is het hoog tijd dat we na het eten terug in het hotel zijn, want mijn kaarske is helemaal op...'k ben letterlijk STIK KAPOT !
Dus...slaapwellekes en tot morgen voor het volgende verhaal, Ingrid
"Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten." Dat is tenminste de officiële uitleg die Wikipedia geeft aan deze dag. Die dag valt samen met de feestdag van 2 christelijke martelaren met de naam "Valentinus", maar het ene heeft niks te maken met het andere. Over Sint-Valentijn is er niks bekend, maar in de 18de eeuw werd er voorgesteld om het Valentijnsfeest op 14 februari te vieren om het oudere "Lupercalia" - een Romeins (of ouder) vruchtbaarheidsfeest - te vervangen. Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Valentijnsdag Hier in de USA is het schering en inslag dat men kaartjes schrijft voor vrienden en vriendinnen. Zelfs de kleinsten op school nemen kadootjes mee voor klasgenootjes en kijken uit wat en van wie ze iets terug krijgen...want dan ben je wel héél goeie vrienden. Daarom speciaal vandaag, speciaal voor al diegenen die hier regelmatig op mijn blog komen kijken, maar vooral speciaal voor diegenen die wel eens een boodschap in ons gastenboek nalaten...Happy Valentines Day !!!
En ik zeg het waarschijnlijk niet dikwijls genoeg - want ik kan niet altijd antwoorden op die reacties omdat ik niet van iedereen een emailadres heb - maar Niki en ik vinden het GE-WEL-DIG jullie reacties te lezen ! Daarom via dit korte berichtje : "Bedankt voor jullie berichtjes en bedankt voor jullie vriendschap" !
Ik heb rond november vorig jaar verteld dat onze Nederlandse vrienden - Wouter & Lia - naar Washington DC verhuisd zijn. Deze week is Wouter terug in Utah om zijn opvolger Cor een beetje wegwijs te maken in het werk dat Cor vanaf nu zal mogen overnemen. We stellen Wouter voor om het weekend bij ons te komen logeren ipv in het hotel te blijven...daar zijn we toch vrienden voor ? Hij neemt onze uitnodiging graag aan en het belooft een fantastisch weekend te worden. Wel jammer dat Lia niet meegekomen is, maar zij had blijkbaar andere dingen te doen in DC ! Omdat hij er nu toch is, wordt er natuurlijk van het weekend gebruik gemaakt om nog eens samen te gaan skiën. Wouter had het er in het verleden dikwijls over dat hij mij persé toch wel eens een keertje mee wilde nemen naar Needles, maar door hun onverwachte verhuis naar DC was het er nog niet van gekomen...tot vandaag dan. Niki moet - jammer maar helaas - thuis blijven omdat hij nog niet mag skiën door zijn val en hij heeft beslist dan maar een beetje te gaan vissen. Na de nodige paar "in-ski-runs" is het tijd om die grote stap te wagen...we nemen de "Gondola" naar Needles vanwaar ik mijn eerste afdaling ooit ga doen ! Nog snel een nerveus glimlachje naar de camera en dan gaan we ervoor.
Wouter is de kalmte zelf, maar ik ben één brok zenuwen. Ik vind het toch allemaal best wel akkelig hoor ! Regelmatig wordt er halt gehouden voor de nodige bewijzende foto's want ik wil hierover natuurlijk een verhaal voor op mijn blog maken hé ! Eerste halte is de kruising van "Middle Bowl" en "Pocupine" Traverse.
Van daaruit gaat het verder via "Sweet Revenge" (but what's in a name, right ?!)
De ene steile helling volgt de andere op, maar ik ski of het een lieve lust is...alsof ik mijn hele leven niks anders gedaan heb...jongens wat heb ik het naar mijn zin !!
En dan bereiken we "Marcel's Bosje". Hoe dat bosje precies aan zijn naam komt, laat ik hier in het midden want diegene die er verantwoordelijk voor is weet precies wie en wat ik bedoel. Het is absoluut niet aan mij om deze - onder de Internationals zéér bekende anekdote - hier uit de doeken te doen want ik weet dat hij hier meeleest. Maar ik ben er geweest en hier is het bewijs...voilà Marcel !
Vermoeid, maar fier en overgelukkig dat ik het gedaan heb, komen we een uurtje later terug aan bij Earl's Lodge. Nadat we nog even iets gedronken hebben, begeven we ons huiswaarts. Tijdens die rit vraagt Wouter me of ik hem - indien mogelijk - nu ook eens een "Moose" wil aanwijzen vermits zowel Niki als ik er al een paar gezien hebben. Zijn vraag is nog niet gesteld en ja hoor...daar zie ik er inderdaad eentje ! Maar deze die we nu te zien krijgen staat te veraf en dus toon ik jullie enkele foto's van een 2-tal weekjes geleden.
Als we thuis aankomen, is Niki er ook al. Met z'n 3-tjes nestelen we ons in de zetel want uiteraard moet er geklonken worden op mijn prestatie ! En natuurlijk horen daar de nodige foto's bij. Eerst maken we een foto met z'n 3-tjes en daarna neemt Niki er nog eentje (voor de archieven) van Wouter en mij.
Wouter...het was ontzettend fijn om jou 2 dagen hier bij ons in huis te hebben. Bedankt dat je me meenam en me zoveel zelfvertrouwen gaf om de afdaling van Needles tóch te doen. Ik heb al héél dikwijls mijn eigen grenzen moeten leren verleggen en overwinningen op mezelf behaald, maar deze is toch wel een hele mooie hoor ! Bedankt voor je vriendschap...ik ga je missen bij de volgende keer Needles !
Hebben jullie eigenlijk ooit al eens gehoord van "Groundhog Day" en wat het betekent ? Ieder jaar weer is 2 februari hier in de USA een bijzondere dag die zijn oorsprong kende in de 18de/19de eeuw in Zuid-Oost en Centraal Pennsylvania, maar eigenlijk zijn oorsprong kent in de Europese weersvoorspellingen.
In het stadje Punxsutawney - waar ze de grootste viering van die dag hebben - mag naar aloude traditie alleen maar een "Pennsylvania German" dialekt gesproken worden. Wie het tóch riskeert om Engels te praten en daarbij "betrapt" wordt, moet een boete betalen. Het is een dag vol met eten, drinken, speechen en spelletjes. Maar het bijzondere van die dag is dat groundhog (letterlijk vertaald "aardvarken" of soort marmot) Punxsutawney Phil gaat voorspellen of de lente er wel of niet aankomt. De folklore zit als volgt in mekaar...als Phil uit zijn hol tevoorschijn komt en zijn eigen schaduw ziet duurt het nog zéker 6 weken voordat de lente eraan komt. Maar is het bewolkt en ziet hij zijn eigen schaduw niet, dan staat de lente voor de deur ! Dat en nog veel meer kan je nalezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Groundhog_Day Voordat Phil kan beginnen voorspellen, wordt hij eerst aan het publiek voorgesteld en nu dus ook aan jullie...
En dan mag hij - een paar dagen op voorhand - verdwijnen in zijn zogenaamde "hol".
Je merkt meteen dat Punxsutawney Phil en zijn voorspellingen een heuse trekpleister geworden zijn want al vanaf 's morgens héél vroeg (volgens mij is het dan nog nacht) stromen mensen toe en wachten zij geduldig af tot het eindelijk zover is en Phil te voorschijn zal komen, hopende op een vroege lente !
Natuurlijk verschijnen er ook massaal foto's en grapjes van deze rariteit op het internet.
En als het dan eindelijk zover is, is dit het antwoord van Phil :
Wordt het nu weldra lente of duurt de winter nog 6 weken ? Volgens de organisators van dit evenement zijn 75% tot 90% van de voorspelling juist. Maar volgens een Canadese studie klopt dat plaatje niet helemaal. Er staat ons niks anders te doen dan te wachten en te hopen, want na een lange, strenge winter kijkt ieder van ons toch wel uit naar de terugkeer van de zon en de aangename temperaturen...niet dan ?
Zoals steeds zijn we ook zondag 21 januari gaan skiën op Snowbasin. Terwijl Niki en ik van "Becker" naar beneden kwamen en hij me wilde tonen hoe je best door die laatste - toch wel een beetje riskante - bocht geraakt, kwam er een jonge dame op haar snowboard mij voorbij geraasd en dan gebeurde het...ze kwamen met z'n 2-tjes zwaar ten val...tenminste zo zag het er naar uit want Niki vloog wel een halve meter omhoog om daarna zéér ongelukkig tegen de grond gesmakt te worden ! Het was niet eens zijn eigen schuld, maar die snowboardster had haar eigen snelheid niet helemaal onder controle had, schoof met haar board onder de ski's van Niki in en...het was zover ! Gelukkig stonden ze een paar tellen later alweer op en zetten ze hun afdaling verder. Bij het naar huis rijden, merkte ik wel dat het bij Niki niet helemaal lekker zat, maar ik had het vermoeden dat dit gewoon de naslag van het ongelukje was. 's Anderendaag ging hij gewoon werken en zouden we mekaar treffen voor de lunch. Toen ik hem aldaar zag binnenkomen merkte ik meteen hoe hij mankte, maar wat schrok ik toen ik hem na het werk terug thuis zag aankomen...hij kon amper nog lopen !! Omdat hij pas 's anderendaags bij de dokter op de basis terecht kon, besloten we dan maar onmiddellijk naar de E.R. (Emergency Room) te gaan...je weet immers maar nooit ! Ik raadde Niki nog aan om een trainingbroek aan te trekken omdat dat zoveel makkelijker zit, maar vroeg hem ook meteen al die onnodige dingen uit zijn broekzak te halen. Daar zat helemaal niks in volgens hem...en wat bleek...het was zijn rechter bil die eens zo dik geworden was dan de linkerkant...was me dát schrikken !!! Wij dus maar vlug naar Spoedgevallen....Bij de E.R. aangekomen werd hij meteen naar een klein kamertje gebracht en kreeg hij een armbandje aan.
Omdat ik zoveel mogelijk wil documenteren en omdat we toch moesten wachten op de nodige onderzoeken én op de dokter, nam ik me voor een paar foto's te maken...mijn arme schat...zie hem daar nu toch eens liggen... Je ziet aan zijn gezicht dat hij afziet en veel pijn heeft !
Als de RX-en gemaakt zijn en de dokter er zijn zegje over gedaan heeft, krijgt hij een morfine-spuitje om te proberen de pijn een beetje te verzachten. Hij heeft een mega-grote inwedige bloeding in zijn bil, mag niet meer op zijn rechterbeen steunen en heeft krukken én platte rust voorgeschreven gekregen. En na veel vijven en zessen mag ik hem gelukkig terug mee naar huis nemen. Een week later moet hij op controle om te zien of zijn lichaam die bloeding helpt op te lossen. Indien dat niet gebeurd zou er een operatie moeten volgen. Op de volgende foto zie je hoe zijn bil eruit zag na precies één week uit...bont en blauw !
Al bij al heeft hij nog veel geluk gehad dat er geen operatie nodig was en dat het herstel vlotjes verlopen is. En nu maar hopen dat hij héél binnenkort weer terug mee kan gaan skiën.
Het is weeral veel te lang geleden dat ik nog iets gebakken heb en vandaag heb ik eens écht zin om dat eens te doen. Ik ga een nieuw receptje uitproberen...vandaag ga ik "bokkepootjes" bakken. Het is een receptje dat ik al een hele tijd geleden doorgespeeld kreeg van Gino. En bij deze Gino...van harte bedankt !!! Zoals jullie kunnen zien, staat het deeg klaar en zijn zelfs de eerste koekjes al gebakken. Blijkbaar is er toch één of ander mis gegaan in de uitvoering van het recept want mijn koekjes zijn een beetje "aan de platte kant". Da's natuurlijk niet écht een probleem want ze zijn wel buitengewoon lekker (al zeg ik het zelf) !
Als alle koekjes gebakken zijn en voorzien zijn van de nodige créme-au-beurre worden de 2 uiteinden gedoopt in heerlijke echte Belgische chocolade....hhhhhhmmmmmm !!! Om voor een beetje afwisseling te zorgen heb ik één gedeelte van de koekjes in zwarte, één gedeelte in melk en nog een ander gedeelte in witte chocolade gedoopt. Kwestie van te kunnen ondervinden welke nu precies de lekkerste zijn...
Natuurlijk hoort bij zo'n lekker koekje ook een goed "zjétje kaffee". En zo zit ik hier dan...in mijn "uppie helemaal alleentje", héérlijk te genieten van een tasje koffie van mijn eerste zelfgemaakte bokkepootjes.
Als Dominique die avond binnenkomt van het werk ruikt hij meteen dat ik "iets" gebakken heb. Als ik hem vertel wát het precies geworden is, moet ik wel zorgen dat - na een paar koekjes - de doos veilig en wel verstopt wordt anders is meteen alles op. Dit weekend komt onze vriend Wouter (Netherlands maar wonende in Washington DC) op logement. Ik wil er tenminste toch een paar overhouden om dan iets lekkers op tafel te kunnen zetten en ook hem een beetje te kunnen verwennen met mijn bakkunsten !
Het gebeurd met de regelmaat van de klok dat hier en daar wel eens rotsblokken van de bergen naar beneden rollen. Zelden of nooit ondervinden mensen of woningen daar hinder van. Maar vandaag vertelde zoon Jo me via skype dat er een artikel hierover in de krant in België stond ! In St. George (Zuid- Utah) zou één van die rotsblokken in een huis gerold zijn. Ik ben meteen op zoek gegaan naar meer uitleg over dit bizarre verhaal en ja hoor...lang leve het internet (http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-21154385). Daar vindt je dus letterlijk ALLES op terug ! Deze mevrouw heeft héél veel geluk gehad dat ze dit nog kan navertellen.
Terwijl zij in het midden van hun echtelijke bed sliep heeft een rotsblok van 12ft bij 9ft (3,7m/2,7m) zich een weg gebaand dóór de muur van haar slaapkamer. Voor één keertje was haar man niet thuis. Hij sliep die nacht in het huis van hun zoon om ruimte te maken voor bezoekers die uiteindelijk nooit kwamen opdagen. Had hij wél in zijn eigen bed geslapen, dan had zijn vrouw op haar vertrouwde plekje gelegen en zou zij nu verbrijzeld zijn geweest door die rots !
Bij klaarlichte dag wordt pas goed duidelijk welke ravage die rots aangericht heeft. Ik toon jullie enkele foto's van een zeer zwaar beschadigd huis zoals ik ze vond via "google-afbeeldingen".
Gelukkig wonen wij een beetje verder van de bergen af en zou zoiets hier bij ons niet kunnen voorvallen. Ik moet er niet aan denken wat een gedaver dat moet geweest zijn...
Eén van de jaarlijks wederkerende winter-uitstap-tradities is er eentje die Dominique en ik organiseren naar de Hardware Ranch (http://wildlife.utah.gov/hardwareranch/visit.php) in het stadje Hyrum. Hier komen in wintertijd de Elks uit de omringende bergen naartoe omdat ze goed weten dat ze er eten zullen vinden. In het visitors center staat een opgemaakte Elk en zo krijg je meteen een idee hoe groot zo'n beest wel is.
We zien er ook nog afdrukken van dieren die je in deze buurt kan tegenkomen. Vlnr. zie je afdrukken van een "Bobcat" (Lynx), een "Deer" (Hert), een "Raccoon" (Wasbeer), een "Mountain Lion" (Poema), een "Eagle" (Adelaar) en een "Fox" (Vos). Allemaal mooi om te zien, maar die poema hoef ik niet persé in de ogen te kunnen kijken. Met een Lynx zou ik wél eens het pad willen kruisen (vanop een veilige afstand hé) !
En dan gaan we naar buiten om de Elks te zien. Zoals gewoonlijk hebben we dezelfde menners en omdat wij deze trip organiseren dringt Toru (de Japanner) erop aan een foto te maken...vlnr. Dominique, Kasey, Vern en ik. Bij het herbekijken van de foto's valt het Wouter (NL) op dat Niki en Kasey wel héél erg op mekaar lijken. En inderdaad...als je onderstaande foto bekijkt is het raar dat die 2 geen familie van mekaar zijn !
Voor we vertrekken wordt nog snel een groepsfoto gemaakt en ik probeer ze allemaal even voor jullie op te noemen van links naar rechts. Het zijn Jak en zijn moeder Sunanta (Thailand), Toru met zijn 3 zonen Keiichiro, Enshin & Iori (Japan), dan zien we Udi, Sigal & Amir (Isarël) en Mayumi (Japan). Daarnaast staat Hadar en Maor (Israël) met naast hen hun Oma en Opa. Dan zijn ik & Niki aan de beurt met naast ons op de achtergrond Marko & Sonja (Germany). Eli, Marieke, Maya en Merel sluiten de hele rij af.
Het hele gezelschap neemt plaats in de slee en ook daar zorgt Toru voor de nodige foto's.
We hebben geluk dit jaar want ze hebben voor 't moment een grote kudde Elks (ongeveer een 300 stuks). Je moet weten dat de plek waar we hier rondrijden eigenlijk een open plek is en dat die Elks te pas en te onpas zomaar weg kunnen gaan. Het enigste voeder dat ze krijgen is hooi, maar blijkbaar is dat voldoende om de beesten hier te houden zodat ze niet gaan afdwalen naar de omringde dorpen waar ze waarschijnlijk opgejaagd zouden worden of waar in het slechtste geval jacht op hen zou gemaakt worden.
Dit mooie, grote beest voelt zich heer en meester onder de Elks. Tenminste...hij ligt erbij of de hele kudde alleen hem toebehoort...als een pacha tussen zijn harem !
Maar ook hier geldt de wet van de sterkste en hij zal mogen oppassen, want een beetje verder zien we toch dat er "kapers op de kust" zijn en een ruzietje om die hele harem is nooit ver weg.
Deze vrouwelijke Elk laat het allemaal niet aan haar hart komen dat we met z'n allen foto's maken en geniet rustig verder van haar maaltijd. Ze heeft goed haar best gedaan, want het hooi hangt nog op haar snoet.
Het is weeral tijd geworden om afscheid te nemen voor een jaartje want onze rondrit tussen de Elks is bijna afgelopen. Er worden nog snel enkele foto's genomen
En met dit laatste beeld van de Elks, is de uitstap voor vandaag voorbij. We komen volgend jaar sowieso nog terug, maar voor Niki en ik zal dat dan ook meteen een definitief afscheid worden.
De dag is wel nog niet voorbij want na onze trip gaan de dames gaan zich omkleden en laten ze hun kids achter in de veilige handen van hun mannen. Wij gaan - op voorstel van Katinka (Netherlands) - vanavond een stapje in de wereld zetten. Eerst gaan we uit eten en daarna naar de film "Les Misérables". Omdat Dominique en Michael (Denmark) anders toch maar alleen zouden thuis zitten, brengen zij hun vrouwen naar de plek van afspraak, gaan dan zelf ook maar uit eten in gezelschap van Mark (Netherlands) en met z'n 3-tjes gaan ze naar een andere film. Voor de dames beloofd het in ieder geval een gezellige avond te worden als je dit gezelschap ziet...vlnr. Michele (Canada), Katinka (Netherlands), Inger-Lise (Norway), Marianne (Denmark), Filipa (Portugal), ik, Claudia (Germany) en Marieke (Belgium).
En die fijne, gezellige avond komt nu ook voor mij tot zijn eind. Ik wens jullie een deugddoende nachtrust ! Slaapwel, Ingrid
Sinds we hier in Utah wonen hebben we nog niet écht een gigantische winter met héél veel sneeuw gehad en ik herinner me als wasof het gisteren was dat Anja (mijn Nederlandse vriendin die hier toen nog woonde) me op het hart drukte : "Van één ding kan je hier wél zeker zijn...we hebben sowieso altijd een witte Kerst en veel sneeuw !". Helaas is het tot nog toe bij "kwakkelwinters" gebleven. En ik - die ooohhhh zo graag dikke pakken sneeuw wil - ben dus een beetje op mijn honger blijven zitten. Ttz...tot deze winter dan ! We hadden al serieus winter gehad en er lag nog altijd een witte laag van om en bij de 30cm, maar donderdag 10/1 hebben we een sneeuwstorm op ons dak gekregen en dat wat er écht eentje om "U" tegen te zeggen ! De weerman had ons gewaarschuwd en alle voorspellingen zijn uitgekomen...tot zelfs bijna op het preciese uur ! Het weerbericht van woensdag 9/1 gaf aan dat we ons mochten voorbereiden op de passage van een gigantisch winterfront dat tussen 3:30pm en 4pm Layton zou aandoen. Als dat waar was, betekende het ook dat Niki er middenin terecht zou komen als hij van het werk huiswaarts keerde. Voormiddag had ik het er - via skype - nog over met dochter Joni dat de lucht steeds maar donkerder en dreigender begon te worden en dat het niks goeds voorspelde en ja hoor...tegen dat Niki thuis was was het helemaal raak. Op amper een half uurtje tijd gingen we van geen sneeuw op de weg naar bijna 10cm ! Jeetje...wat deed het lelijk daarbuiten ! En zo kwam mijn ventje - met een half uur vertraging - eindelijk thuis !
Je kan tijdens zo'n storm niks anders doen dan rustig zitten wachten tot hij voorbijgeraast is. Maar één keer dat dat gebeurd is, moet het wel met beelden gedocumenteerd worden ! En zo ziet onze "thuisomgeving" uit als ik me 's anderendaags naar buiten begeef. De sneeuwruimer heeft ons getrakteerd op een heuse berg voor de deur. Het witte goedje ligt tot tegen het net van de basket-ring ! Onze "shed" (het tuinhuisje) is alleen nog bereikbaar via een gangetje dat we hebben moeten graven, maar de deur is dichtgevroren !
Het had niet veel gescheeld, of we kregen helemaal geen post meer ! De postbode kon de brievenbus bijna niet meer vinden, want ook die zit zo goed als helemaal verstopt onder het sneeuwtapijt !
Bij de achterdeur natuurlijk hetzelfde verhaal...niet meer toegankelijk tenzij je hoge laarzen hebt. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. Toen ik de voederbak van de vogels wilde gaan bijvullen trok ik (als gewoonlijk) mijn sneeuwlaarzen aan. Maar bij de eerste stap buiten de deur wist ik meteen hoe laat het was...de sneeuw viel aan mijn laarzen in. Dus heb ik onverricht ter zake rechtsomkeer gemaakt en ben in de garage Niki's laarzen gaan aantrekken ('k voelde me net Klein Duimpje met zijn Zeven Mijls Laarzen !). En ja, ik heb ze gemeten...die zijn 46 cm hoog en nóg viel de sneeuw er aan in !
Maar al die sneeuw levert natuurlijk ook hele mooie plaatjes op. Deze nam ik bij de buren...de tuinstoelen staan er een beetje vergeten bij en doen denken (en verlangen) naar betere, zonnigere tijden.
De Deense Marianne vertelde me via de telefoon dat ze het idee had helemaal ingesneeuwd te zitten. Toen ik haar vroeg hoe dik de sneeuw bij haar lag antwoorde ze niet, maar stuurde me deze foto...dat was 's morgens na de storm. Omdat zij tegen de bergflank wonen krijgen zij nóg meer sneeuw dan wij. Ze kon niet anders dan eerst beginnen sneeuwruimen...ze konden zelfs hun garage (rechts op de foto) niet meer uit !
Die zelfde avond klaarde het weer helemaal op en kregen we een prachtige zonsondergang die de bergen in een roze gloed zet. Het zag er naar uit dat we 's anderendaags een hele mooie dag zouden hebben...
En ja, de 2 volgende dagen zijn er 2 van blauwe luchten en volop zon maar wel berekoud ! En plots ziet ons huisje en de tuin bij de buren er helemaal anders uit ! Zelf een foto vanuit onze slaapkamer genomen is een apart, maar heel mooi zicht met de ijspegels voor het raam.
Sinds begin november is het heel erg koud geworden en zitten we met constante vriestemperaturen van om en bij de 14°F (-10°C) overdag. Maar zondagnacht werd het nóg kouder met slechts 3°F (-16,1°C). Die vriestemperaturen in combinatie met de voorspelde regen zorgden ervoor dat Niki met heel veel moeite op het werk geraakte en dat ik de post niet kon binnenhalen...ik kon de brievenbus niet meer bereiken want buiten was het één grote ijs-spiegel geworden. Wát er ook in de brievenbus zou liggen, het was zeker niet het risico waard om mijn benen te breken...het mag blijven liggen tot alle het ijs verdwenen is.
Vriezen, kou, winter en ijspegels...dat gaat allemaal heel goed samen en daarvan getuige onderstaande foto. De totale lengte van deze ijspegel (aan de achterdeur) zal ongeveer 4 meter zijn. 't Is nog maar goed dat hij niet nét boven de deur hangt, want da's levensgevaarlijk als hij zou afbreken. Stel je voor...anders zouden we nog een helm moeten opzetten vóór we de vogels kunnen gaan eten geven...hahaha !!
Mijn "winter"-verhaal zit er voorlopig weer op ! Ingrid
Antelope Island...het mooiste stukje natuur hier vlakbij huis als je het mij vraagt ! En ik begin dit verhaal meteen met een website van het eiland : http://en.wikipedia.org/wiki/Antelope_Island Dat de winter op Antelope Island héél spectaculair is zal ik jullie aantonen aan de hand van onderstaande foto's. Het is vandaag zondag 12 januari, het zonnetje schijnt volop en wij maken een fikse wandeling tussen de bizons ! Aan de ingang van dit State-park wil ik jullie wel eerst eens onze mooie Wasatch Mountains vanop afstand laten zien...
Heel erg benieuwd wat en wie we hier vandaag weer te zien zullen krijgen, zetten we onze rit op het eiland verder. En natuurlijk vallen de bizons nu nog sneller op !
Als je ze zo in de sneeuw ziet staan, zou je er haast medelijden mee krijgen dat zij in deze koude en barre weersomstandigheden zomaar wat ronddwalen in de open vlaktes, maar zij schijnen zich daar helemaal niks van aan te trekken...en nog minder van die nieuwsgierige mensen die foto's maken.
Helemaal boven op "Buffalo Point" is het deze periode van het jaar super-mega-mooi.
Een foto in de sneeuw, met de bizons, de bergen én Layton op de achtergrond is voor mij een "must have". Deze foto wil ik sowieso op mijn facebook pagina en Dominique is fotograaf van dienst !
Na Buffalo Point zetten we onze weg verder richting de ranch. Als de zon bijna achter de bergtop verdwijnt zien we dat er zich een ring rond de zon vormt en iedereen kent de uitspraak die daar bij hoort, maar die niks goeds voorspeld : "Ring rond de zon, water in de ton".
We zijn er welliswaar op gekleed dat het koud is vandaag, maar al de hele namiddag snijdt de kou als het ware door onze ski-pakken...het voelt vandaag toch wel écht extreem koud ! Als we in de spiegel van de auto de thermometer zien, weten we meteen waarom...2°F = maar liefst -16,6°C en dat om 4pm !
De ranch - evenals het hele eiland trouwens - ligt er maar verlaten bij. Het begint al een beetje donker te worden, dus we kunnen niet te lang blijven rondhangen, maar een paar sfeer-foto's moet kunnen...
Als we de ranch verlaten en ons op weg zetten naar de uitgang zien we in de bomen langs de weg iets vreemds. Nog even dachten we dat het hier om een "mistletoe" (maretak) ging, maar bij nader toezicht blijkt het om een "Porcupine" te gaan. Toch ziet dit beestje - familie van het "stekelvarken" - er een ietsiepietsie anders uit dan de stekelvarkens zoals je die in een dierentuin kan zien. Natuurlijk heb ik een website voor meer informatie over dit beestje : http://en.wikipedia.org/wiki/Porcupine en een foto kan ik jullie ook laten zien. Maar omdat dat beest nogal ver van ons af, hoog in een boom zit én omdat we door de sneeuw niet dichterbij kunnen komen heb ik foto 2 van het internet gehaald.
Zoals gewoonlijk lopen er ook vandaag veel "Pronghorn Antelopes" (Gaffelbok) rond. Ook van hen een website met meer tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Pronghorn
Ongeveer 50meter verderop merken we iemand op die de kudde pronghorns wel héél nauwlettend in de gaten heeft. Hij is vast en zeker op zoek naar één of ander mals stukje vlees. Het is nog maar 2 minuten geleden dat Niki zich af vroeg waarom we "onze" coyote (http://en.wikipedia.org/wiki/Coyote) nog niet gezien hadden. De laatste 4 tot 5 keer kregen we - telkens we op het eiland kwamen - één bepaalde coyote te zien. We herkennen hem omdat hij door één of ander voorval mankt. Sinds toen is hij steevast "onze" coyote geworden. Ik neem nog snel een foto en dan is het "wegwezen", want ik wil niet getuige zijn van zijn jacht op zijn avondmaal ! Hij heeft ons blijkbaar ook gezien want hij staakt zijn jacht en kijkt me recht aan.
Jammer dat de Nederlandstalige versies van Wikipedia niet meer lukken...er is blijkbaar iets aan de hand met hun website. Jullie zullen het voorlopig met de Engelstalige versies moeten doen...
De zon gaat onder aan de andere kant van Antelope Island. De laatste straaltjes voor vandaag zijn voor de Wasatch Mountains, Layton, Salt Lake City & hun omgeving bedoeld...
En nét voor het te donker wordt, keren wij nog even terug naar Buffalo Point waar deze foto's gemaakt worden. Gigantisch mooie zichten om dit verhaal mee af te sluiten.
Ik hoop dat jullie er net zoveel van genieten als wij ? Tot gauw, Ingrid
Vandaag ben ik te gast bij onze Duitse vrienden Matthias & Claudia. Met z'n allen vieren we het doopfeest van hun 2de kindje Grethe-Marie. Ingrid is er niet bij zijn want ze ligt thuis op de zetel met hoofdpijn. Doopmeter Andrea heeft Ingrid's gitaar geleend en zorgt op die manier voor de muzikale noot tijdens de doopviering.
Dat er veel Internationals aanwezig zijn zal zeker duidelijk wezen !!! Achter mij zitten de nieuwe Belgen Eli en zijn vrouw Marieke en tussen hen in zit de bijna 3 jaar oude Maja.
Een foto van de fiere ouders met hun doopkindje mag niet ontbreken...
De dienst wordt geleid door een Duitse vrouwelijke Protestantse aalmoezenier die voor deze gelegenheid speciaal uit San Antonio, Texas gekomen is. De Duitse office heeft daar namelijk een steun-eenheid.
De kleine Grethe-Marie heeft wel iets unieks...zij heeft namelijk 2 meters. Op onderstaande foto zien we de trotse ouders met hun doopkindje, de 2 meters Imke & Andrea en de vrouwelijke aalmoezenier.
Nu de viering voorbij is, zit "grote zus" als eerste aan tafel. Ze heeft er honger van gekregen en wil dat maar al te graag aan iedereen duidelijk maken
Of het nu een Carnaval-party is, Nieuwjaar gevierd wordt, of een doopfeest is zoals vandaag...bij iedere gelegenheid worden alle Internationals betrokken. Dat is één van de unieke dingen van ons Utah-avontuur. We zitten met z'n allen in hetzelfde schuitje en omdat we zo ver van huis en zover van onze families zitten zijn we eigenlijk allemaal ook een beetje familie van mekaar geworden !
Aan ieder van jullie die nu al gedurende 3,5 jaar deze blog volgt...wij wensen jullie van ganser harte een fantastisch, vreugdevol, gelukkig maar vooral gezond Nieuw Jaar 2013 toe !
Niki en ik wilden er dit jaar een speciale feest-editie van maken. We hebben de Noren Oystein & Inger-Lise, samen met de Denen Michael & Marianne én onze buren Dane (die van Deense origine is), Liz & hun zoontje Christian uitgenodigd om met ons mee te vieren en we zijn van plan vanaf 4pm de eerste toast uit te brengen op België, Noorwegen en Denemarken. Ieder van hen zal hapjes meebrengen en op die manier hoef ik niet alleen in de keuken te staan terwijl de anderen feesten. Het hele gezelschap wordt jullie "uit de doeken" gedaan door ondergetekend...vlnr. Niki, Christian, Dane, Michael, ik, Marianne, Oystein, Inger-Lise en Liz. De Amerikanen in het gezelschap zullen nog even op "hun" wensen moeten wachten want het is hier nog maar 4pm hé, maar voor de anderen..."Gelukkig Nieuwjaar" en "Godt Nytar" !! En daarna is het uiteraard tijd om mijn kids en onze ouders te bellen met onze beste wensen...
Dominique heeft het druk met foto's nemen. Plots merkt hij dat iedereen enorm plezier heeft met iets dat zich in de keuken aan 't afspelen is. Ja hoor...Michael is de keuken ingedoken om een hapje klaar te maken. Om al teveel geklieder te voorkomen, ben ik hem gewoon maar aan't helpen zijn schort vast te maken. Meer was er écht niet aan de hand, maar de hilariteit daarrond was groot !
Met de regelmaat van de klok was het verzamelen geblazen in de keuken voor weer maar een ander hapje uit nog maar eens een ander land. Oystein is een hele goeie kok en hij had voor de gelegenheid 3 soorten vis gestoomd, gerookt en gemarineerd. Maar vraag niet hoe die precies noemt, want dát kan ik niet herhalen...ik wéét het gewoon niet meer...maar 't was wél heel erg lekker ! Dat het een gezellig avondje was, hoef ik jullie waarschijnlijk niet verder uit te leggen...de beelden spreken voor zich.
Bij ieder uur hebben we een toast uitgebracht op hen die op dat moment Nieuwjaar aan't vieren waren. Je kan je dus voorstellen in wat voor een toestand we (ongeveer) waren toen het eindelijk onze beurt was om af te tellen. De TV laat zien dat het bijna zover is en naar Deense & Noorse traditie moet je het Nieuw Jaar "inspringen". Daarvoor moet je uiteraard ergens op een hoger niveau gaan staan. De meesten onder ons zijn op de zetel gaan staan. Oystein stond in de keuken op een stoeltje en Michael was bijna te laat.
Voor onze échte toast op het Nieuw Jaar hebben we nog een andere Deense traditie gevolgd. Je hoort om middernacht "Kransekage" (je spreekt het uit als "kransekee) - een soort gebakken marsepein - te eten en er een glaasje champagne bij te drinken. En ook hier heb ik voor de liefhebbers een website van gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Kransekake
En dan is het tijd om ook de andere buren bij onze festiviteit te betrekken. Enfin...dat was het plan. We gingen naar buiten om vuurwerk te gaan afsteken, maar niemand van hen is ons komen vergezellen. Ze lagen blijkbaar al allemaal in hun bed en dus hebben we gewoon zonder hen verder gevierd met vuurwerkstokjes
Ook het échte vuurwerk mocht niet ontbreken. Vermits je dát in deze periode van het jaar absoluut niet vindt, hebben wij het onze al gekocht tijdens de "4th of July Sale" want dan wordt vuurwerk als zoete broodjes verkocht ! Dan vindt je het letterlijk bijna op iedere hoek van iedere straat.
Na het vuurwerk gaan we terug naar binnen voor een spelletje "Sequence", een gezelschapsspel met kaarten, een groot bord en pokerchips. Je speelt het spel met 2 teams van telkens 2 (of meerdere) personen. We hebben dit spelletje leren kennen door Trond en Stephanie (de vorige Noorse FLO) en omdat Oystein iemand is die als ontspanning graag met hout werkt, hebben we hem gevraagd om ons zo'n bord te maken. Christian wordt nog even geholpen door Michael, maar al snel heeft hij door hoe het spel precies in mekaar zit.
Dominique is zo erg geconcentreerd bezig dat hij niet eens merkt dat ik foto's maak. Zijn reputatie staat op het spel en deze "thuismatch" wil hij dan ook ab-so-luut niet verliezen ! Als ik er even later ook bij ga zitten is het Michael die zorgt dat ik ook bij op de foto's sta.
Tegen 1:30am zijn het Oystein & Inger-Lise die als eersten de aftocht blazen. Even later worden zij gevolgd door Liz, Dane & Christian. De "Die-Hards" voor vanavond zijn Michael & Marianne en wij 2-tjes. M & M blijven vannacht logeren en houden het op die manier nog vol tot 4:30am, maar dan geven ze uiteindelijk tóch op. Niki en ik daarentegen hadden ons van in den beginne voorgenomen om ook nog met Hawaii te toasten en dat gebeurd om 5am. Maar liefst 13 uren feestvieren, 9 flessen champagne en 2 flessen witte wijn later is ook voor ons een eind aan een fijne avond in goed gezelschap gekomen en kruipen we in ons bed.
Vandaag 2 januari hebben we onze buren en onze huisbazen uitgenodigd voor een hapje en een drankje. De dames - vlnr. Sheryl, ik, Angie, Beth & Lily - gaan gezellig samen zitten dichtbij de hapjes. De mannen daarentegen - vlnr. Ron, Shaun, Niki, Hector & Dan - troepen samen rond de hoge tafel. En door deze 2 foto's kunnen jullie nu ook eens met onze buren kennis maken.
Deze Nieuwjaar hebben we écht wel heel uitgebreid gevierd. En wat zal 2013 ons brengen ? Wie zal het zeggen...het enigste dat we wél weten is dat we - met ingang van gisteren 1 januari 2013 - ons allerlaatste volledige jaar hier in Utah begonnen zijn. Nog maar één Nieuwjaar te gaan en dan verhuizen we naar Bilzen ! We hopen vóór die tijd nog vele mooie avonturen te mogen beleven, maar ook dat jullie massaal berichtjes gaan achterlaten in mijn gastenboek hier op mijn blog ! Moge het jullie allemaal (en ons) in dit Nieuwe Jaar voortreffelijk blijven gaan met een uitstekende gezondheid ! Gelukkig Nieuwjaar allemaal !!!
Deel 2 van mijn "Kerst" verhaal beginnen we met ons Kerst-diner op Snowbasin. We hadden lang genoeg op voorhand het menu kunnen inkijken en vermits we vandaag toch wel eens wilden gaan skiën, hebben we dan ook maar meteen besloten om de rest van de avond op Snowbasin te blijven en te genieten van al dat lekkers wat men ons hier aanbiedt en van de gezellige sfeer die er heerst. Zonder aarzelen hebben we de ene of de andere "vrijwilliger" gebombardeert tot onze "privé"-fotograaf
Na het diner wordt het tijd om buiten een mooi plekje op te zoeken want seffens komen de ski-instructeurs met brandende toortsen van de berg geskiet en dat willen we niet missen. Earl's Lodge ziet er 's avonds en met een Kerstboom voor de deur helemaal anders uit dan overdag. En vermits de meesten nog aan hun diner zitten, kunnen wij ons nu al nét voor het buiten-open-haard-vuur installeren en da's natuurlijk mooi meegenomen want de temperatuur is nog gezakt naar slechts 2°F (-16,6° C !)
Als zo'n 10 minuten later iedereen buiten staat horen we een paar serieuze harde knallen en dan begint het spektakel...het totaal plaatje van al die in-zig-zag-skieënde instructeurs met hun fakkels doet het geheel lijken op een een mega-grote Kerstboom die tegen de bergflank gekleefd werd.
Nadat ook de laatste persoon veilig en wel beneden aangekomen is, wordt het vuurwerk afgeschoten. En ik denk niet dat er ook maar één iemand is die vuurwerk maar niks vindt om gade te slaan.
Nog voor het laatste knallende vuurwerk uitgestorven is zien we vanop een andere bergflank een verlichte snowcat onze richting opkomen. In deze snowcat - die een moderne uitvoering van een slee is, maar dan wel zonder rendieren - zit Santa die vanavond heel wat kinderen blij zal gaan maken.
Nog even gaat die lieve kindervriend naar binnen om het kleine gepeupel te verrassen met snoepjes en een "privé"-babbel en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Bij de ene gaat die babbel al een beetje vlotter dan bij de andere, maar deze jongedame heeft wel duizend vragen. Ze heeft alle tijd van de wereld en voelt zich prima op haar gemak op de schoot bij Santa !
Maar daarna is het definitief gedaan voor dit jaar. Santa zet zich op weg om alle kinderen over de hele wereld kadootjes te gaan brengen. Het is een aangename dag geweest en de avond is nu mooi afgesloten dus wordt het ook voor ons tijd om huiswaarts te keren...eens zien of Santa daar ook al geweest is...
