"Eindelijk" zullen jullie zeggen..."eindelijk schrijft ze hier nog eens iets nieuws!" en da's nog waar ook! Na een tussenstop van bijna 4 maanden wordt het de allerhoogste tijd dat ik hier nog eens een verhaal post op mijn blog. Jullie houden het niet voor mogelijk, maar het is zooooo mega-druk geweest dat ik gewoon geen tijd gehad heb om mijn blog bij te werken. Telkens kwam er iets tussen en telkens kwam er een verhaal bij waardoor de berg hoger en hoger werd. Maar daar gaat vanaf NU verandering in komen!!
Na de drukte van het Internationaal Buffet, ben ik echt wel aan vakantie toe en vermits "Hawaii" niet alleen exotisch klinkt, maar dat op ons "things-to-do-lijstje" staat (al van toen we nog in België woonden), is het NU het meest uitgelezen moment om er naar toe te trekken en een weekje vakantie te houden. Onderstaand verhaal & foto's zijn een samenraapsel van de 3 eerste dagen, maar er komen er meer...
Wij - die dachten dat op Hawaii de zon ALTIJD schijnt - keken bij de landing op "Oahu" heel raar op dat het zo onweerachtig uitzag. Wat een hemelsblauwe lucht zou moeten zijn, was nu wel iets heel anders.
Dat donkere wolkenpakket gaan we niet aan ons hart laten komen, want de temperatuur voelt heerlijk aan en - zoals wel vaker - zal het morgen waarschijnlijk wel anders zijn. We hebben ons voorgenomen een beetje Hawaiaans te gaan leren en terwijl we op weg lopen om onze bagage op te halen krijgen we meteen les 1 voorgeschoteld want "welkom" of "goeie dag" in het Hawaiaans is "Aloha"!
Eens onze bagage in de hand kunnen we gaan zoeken naar de taxi die ons naar het hotel zal brengen. Nu ja...zó erg hard moeten we niet zoeken, want terwijl we de luchthaven uitlopen worden we verwelkomt door een afgevaardigde van het reisagentschap die ons per taxi naar ons hotel zal brengen en krijgen we meteen een "lei" of bloemenkrans van heerlijk geurende, echte jasmijnbloemen omgehangen...
Die 1ste avond hebben we niks meer gedaan dan ingechecked bij de balie, onze kamer opgezocht om ons op te frissen, een hapje gaan eten en ergens op een terrasje onze 1ste coctail te laten smaken. Maar als we 's anderendaags wakker worden kunnen we onze ogen niet geloven...we hebben vanuit onze hotelkamer een adembenemend mooi zicht op zee...dat gaan we seffens van dichterbij bestuderen!
Na het ontbijt begeven we ons richting strand en daar houden we het voor de rest van de dag héél rustig. Ik kan niet snel genoeg het water in maar Niki wil foto's maken. Na poespas krijg ik hem toch zover dat hij gaat snorkelen en daar maak ik natuurlijk gebruik van om ook van hem eens een foto te maken.
Eens terug "op het droge" gaat hij gewoon verder met zijn fotoshoot-sessie. Maar ik moet het eerlijk toegeven...hij kan er wat van, die man van mij. Of we genoten hebben van die eerste dag zon, zee & zand zullen de foto's wel duidelijk gemaakt hebben zeker?
Dag 3 worden we - na een nieuwe dag rusten en verder niks doen - tegen 3pm verwacht in de inkomhal van het hotel. De "nieuwkomers" (zoals wij) krijgen hun uitgebreide informatie-samenkomst in een ander hotel. Daar aangekomen wordt er eerst een foto gemaakt, maar de lei die we nu omgehangen krijgen is jammer genoeg niet om mee naar huis te nemen. Die is alleen maar voor de foto! Meestal hebben de vrouwen een bloem in hun haar steken. Maar voor de mannen is dat een herkenningspunt want steekt die bloem achter het linker oor (zoals bij mij) dan betekent het dat die vrouw getrouwd is. Achter het rechteroor betekent dat die dame ongehuwd is. Maar soms steken jonge meisjes die bloem ook wel eens in een paardenstaart, wat - volgens onze gids - lachwekkend zoveel betekend als "volg me maar"!
We worden vergast op typisch Hawaiaanse zang en bijhorende dans, waarna we de hele uitleg krijgen van wat er precies allemaal te zien en te doen is op Oahu, maar ook op de andere eilanden die allemaal behoren tot de grote groep "Hawaii". We ronden ook weer af met zang en dans...
Wat ons niet op voorhand verteld werd, maar wat we nu wel moeten "ondergaan" is een bezoek aan een fabriekje dat bekend staat om zijn parels. Iedereen kent wel het verhaal van de parel-duiksters en die zijn er ook nog wel, maar de meeste parels worden "gekweekt" oa. in dit fabriekje. Nadat we ook hier de hele uitleg aanhoord én een rondleiding gehad hebben, willen wij ons geluk wel eens beproeven. Dominique vindt dat ik toch maar eens één van die oesters moet openmaken...kwestie zit er mss een echte parel in.
Ja hoor! Na we de oester open gemaakt hebben en zijn hele inhoud onderworpen hebben aan een grondige inspectie, blijkt er inderdaad een parel in te zitten. De verkoopster haalt hem met alle voorzichtigheid uit de schelp, wast hem en laat hem dan zien om hem vervolgens in een zoutbakje te leggen om zo de laatste onreinheden er af te halen voor dat ze hem gaat polijsten.
Je kan de parel zo mee naar huis krijgen, maar Niki wil er meteen een juweel van laten maken. Mijn juweel is heel symbolisch gekozen. Het gedraaide goud staat symbool voor de golven van de zee, in het midden zit mijn parel en het uiteinde is een diamantje dat symbool staat voor de vele sterren die hier op Oahu 's avonds zo duidelijk te zien zijn. Dank je wel Niki voor dit héél mooi hangertje/souvenier!
Vermits de hotels op Hawaii geen diner aanbieden, gaan we de stad in op zoek naar iets lekkers. Er zijn genoeg restaurants hier dus we zullen vast en zeker niet verhongeren. Op de stoep zien we een meneer zeepbellen maken. Wat is dáár nu zo speciaals aan wullen jullie zich waarschijnlijk afvragen. Wel...deze zeepbellen zijn zo uitzonderlijk groot en het is de eerste keer dat we zoiets te zien krijgen, dat het een vast en zeker een foto én een vernoeming op mijn blog waard is. Als dat meisje nog dichterbij had gestaan, was ze waarschijnlijk IN de zeepbel terecht gekomen...
Er wordt dikwijls gezegd dat de winkelstraten eigenlijk alleen maar op vrouwen gericht is. Maar toen we bij deze etalage voorbij kwamen had Dominique ogen te kort. Hij is meteen naar binnengelopen, heeft alle kledingrekken nagekeken en alle mogelijke snuisterijtjes grondig bestudeerd. Bijna een uur later was hij nog steeds niet deze Ferrari winkel uit te krijgen. En uiteraard mag een foto niet ontbreken!!!
Een heerlijk diner en vele coctails later hebben we ons terug richting hotel begeven. Morgen staat er een eiland rondrit op het programma waarvoor we op tijd op de plaats van afspraak moeten zijn. We willen er immers wel graag fris en monter bijlopen en zéker onze bus niet missen.
Ons Internationaal Buffet is een jaarlijks wederkerend evenement waar iedereen maanden op voorhand naar uitkijkt. En zoals de voorbije 3 jaren, is ook deze edititie onder algemene leiding van ondergetekende.
Vanaf 12pm gaan de deuren open voor alle deelnemende landen en kunnen zij "hun" tafel komen klaarmaken. Als iedereen er op z'n paasbest uitziet, alle tafels klaar zijn en de hele zaal één en al gezelligheid uitstraalt, is het tijd voor de groepsfoto van de deelnemende landen.
Daarna gaat de fotograaf nog aan iedere tafel appart een foto maken en om niet ieder jaar opnieuw dezelfde gezichten te zien hier op mijn blog, beginnen we vandaag maar eens met Toru en zijn vrouw Mayumi uit Japan. Voor hen is dit buffet de 1ste keer en ze zijn er helemaal klaar voor...
Steevast zijn er ook een aantal landen die zich opkleden in hun traditionele klederdracht. En als ik deze dames zie, vind ik het jammer dat België geen echte traditionele klederdracht heeft. Van links naar rechts zie je op onderstaande foto Sunanta (Thailand), Han Jungsun (Korea) en Mayumi (Japan).
De volgende in de rij is Portugal. Voor Miguel (Luis voor de vrienden), zijn vrouw Filipa en hun kids Béatriz en Vasco is dit het laatste I.B. want zij vertrekken terug naar huis.
De Noren Oystein en zijn vrouw Inger-Lise zijn één jaar na ons hier toegekomen. En net als de Denen Marianne & Michael (foto2) en Niki & ik, behoren ook zij tot de "oude garde". We zijn inmiddels met z'n allen beste vrienden geworden en verhuizen allemaal tegelijkertijd in 2014.
Als organisator heb ik vandaag héél wat aan mijn hoofd. Ik wens niets liever dan dat alles "in kannen en kruiken" is en de hele namiddag "als van een leien dakje" zal lopen. Maar terwijl ik even een momentje voor mezelf heb om via m'n iPhone de laatste instructies voor vandaag nog even doornemen word ik betrapt op het beantwoorden van een berichtje aan vrienden die ons veel succes wensen voor vandaag!
De Nederlanders zijn vandaag opvallend "Oranje" gekleurd in tegenstelling met de voorgaande jaren. Toen liepen ze altijd rond in hun "Kaasboer en -boerinnen" outfits en hadden ze de échte klompen aan hun voeten...iets dat - volgens mijn mening - zoveel mooier was voor een Internationaal Buffet! Maar wie ben ik om daarover te oordelen! Het gezegde "nieuwe heren, nieuwe wetten" is ook hier van toepassing want voor zowel (vlnr.) Katinka, haar man Stefan & de nieuwe chef Cor, is dit hun eerste buffet.
Om klokslag 3pm gaan de deuren voor het publiek open en meteen heerst er een drukte van jewelste. Dit buffet heeft de laatste paar jaren (dankzij mij en daar ben ik écht wel fier op!) naam en faam verworven over de hele basis! Iedereen wil erbij zijn en proeven van al dat lekkere eten dat gratis aangeboden wordt!! Door de "Raffle" (tombola) en de "Silent Auction" (veiling) maken onze gasten ook nog eens kans om naar huis te gaan met een origineel kado van één van de deelnemende landen. Jullie hebben het al wel door... gezelligheid, vrienden, eten en drinken wordt op dit buffet hoog in het vaandel gedragen!
Zoals ik hierboven al zei heeft dit buffet naam en faam verworven over de hele basis. Maar als de nieuwe "grote" meneer - 2* Generaal Baker - de zaal binnenkomt en specifiek naar MIJ vraagt, kan ik natuurlijk niet anders dan hem te vergezellen en hem voor te stellen aan alle deelnemende landen. Het was bij de tafel van Turkije dat deze onderstaande staande foto gemaakt werd.
Mevrouw Kolonel Kolbe (jawel!) - de nieuwe Base Co - is nog zo iemand die specifiek naar mij vroeg toen ze binnenkwam omdat ik al een aantal keer met haar contact gehad heb via email. Zij is mijn aanspreekpunt om bepaalde dingen geregeld te krijgen voor ons buffet. Het is een lieve dame die zich vandaag maar al te graag tegoed doet aan "typisch Belgische kost". Voor deze gelegenheid serveren we vandaag Gentse Waterzooi, Stoofvlees, Chocolade taart en échte Belgische Wafels.
Albert, zijn dochter Adeline en zijn vrouw Jennifer (Singapore) is nog zo'n familie waar we dit jaar afscheid van zullen nemen en natuurlijk wil ik ook van hen graag een foto hier op mijn blog.
Bij alle landen is het aanschuiven geblazen, maar hier bij de Nederlanders zien we plots een hele rij van onze vrienden/geburen. De 2 eerste mannen op de foto ken ik niet, maar dan verder zie ik Shaun, Pam, Angie & Sheryl. En tussen Shaun & Pam zie ik nog net het gezicht van buurman Ron opduiken.
Om jullie een algemene indruk van de zaal te geven doe ik er ook nog deze foto bij...
Nadat ik Generaal Baker rondgeleid heb, Kolonel Kolbe te woord gestaan heb, mijn welkoms-speech gegeven heb en mij ervan vergewist heb dat iedereen alles heeft dat hij/zij nodig hebben, is het mijn beurt om mijn innerlijke mens te voorzien van spijs en drank. Ik begin bij onze Koreaanse vrienden Joonjae & Han Jungsun, om daarna verder te gaan via de tafel van Sigal & Udi (Israel) (foto2).
Ik heb hier nu al van vele landen een foto gezet, maar die van het Belgische team ontbreekt nog. Die heb ik als laatste gehouden, maar ik stel ze graag even aan jullie voor...vlnr. Eli, Philip, Heidi, Niki en ik. Wel jammer dat Marieke (vrouw van Eli) en de kids ontbreken, maar dát zal voor volgend jaar zijn.
My dearest International friends, thank you for this amazing Buffet! It was a great succes because of every single one of you. Everyone I've talked to was very happy with the organisation and most of them thanked me for that, but I couldn't have done it without your help and support. I hope that you had a great time too. Congratz to all of you and until next year!! This Friday, Dominique and me leave for Hawaii for a well deserved vacation, so...see you all when we get back!
Vandaag is Dominique jarig en dát kan ik niet zomaar laten voorbij gaan. Ik heb wel geen taart gemaakt omdat dat teveel is voor ons 2-tjes en op het bureau heeft iedereen een paar dagen geleden pas taart gehad toen we zijn benoeming gevierd hebben. Dus gaan we straks uit eten in zijn meest favoriete restaurant en dat is het "Texas Roadhouse", maar voor nu moet hij het doen met dit kaartje.
My Love,
To wish you joy and happiness Today and all days too Then only very special things Are nice enough for you
A Birthday greeting To wish you nothing less Then all the wonderful things That brings you happiness
Happy Birthday Niki!!
Speciaal vandaag, speciaal voor jou, speciaal van mij! Ingrid
Het is Pasen en net zoals in België komt ook hier de Paashaas en strooien de Klokken eitjes in het rond. Op Snowbasin mag het ski-seizoen dan wel op zijn laatste benen lopen maar vandaag zijn het vooral de kids die massaal komen afzakken naar het inmiddels-groen-aan-'t-worden-skigebied. Bij de hoofdingang van Earl's Lodge zien we dat de klokken goed hun best hebben gedaan...het hele gazon ligt vol met plastieken paaseieren in alle mogelijk kleuren van de regenboog! Jong en oud, groot en klein is hier zo gediciplineerd en wacht geduldig aan de rand van het gazon tot het startsein gegeven wordt om de eieren te gaan rapen.
Ook Mr. Paashaas is van de partij. Zodra hij de aanwezige paparazzi opgemerkt heeft, zwaait hij naar de camera en gaat klaarstaan voor een foto met een uitstraling van "Zie ik er niet GEWELDIG uit?"
De "Klokken" hebben er voor gezorgd dat het - qua grootte - allemaal dezelfde plastieken eitjes zijn in verschillende kleuren, maar met allemaal één of ander snoepje en een kadootje erin. Zo krijgt ieder kind dan ook ongeveer hetzelfde. Maar deze jonge dame - nét aan mijn voeten en amper 2 à 3 jaar oud - spant toch wel de kroon! Ze doet één voor één de eieren open en kijkt even of het wel de moeite is wat erin zit. En als het haar niet aanstaat, doet ze het dekseltje er weer op, gooit ze het eitje terug op het gras en mag iemand anders het hebben...van kieskeurig zijn gesproken!!
Nu alle paaseieren geraapt zijn heeft de Paashaas tijd genoeg voor een fotosessie met de kids en daar wordt door het jonge volkje dankbaar gebruik van gemaakt.
Wij gaan vandaag niet skiën. Het is te warm geworden en je merkt dat de kaliteit van de sneeuw serieus achteruit gaat. We hebben dan ook ons ski-materiaal al ingeleverd op de basis. Om niet zomaar stil te zitten én op aanraden van onze Nederlandse vrienden Wouter en Lia hebben we een nieuwe hobby ontdekt. Vanaf vandaag gaan we "Geocachen". Voor diegenen onder jullie die nog niet weten wat dát precies inhoud heb ik natuurlijk een website gevonden : http://www.geocaching.com/ Het is een soort "Schattenjacht" en vandaag is het voor ons de allereerste keer dat wij dat gaan doen. Zoals ik zei is het mooi en warm weer dus gaan we met de fiets op stap (en da's nog iets dat hier praktisch NIET gedaan wordt!)
Aan de hand van omschrijvingen en coördinaten die je krijgt via de website, ga je met een gps of met je telefoon op zoek naar "een container" (groot of klein) waarin bepaalde schatten verborgen zitten. We zijn inmiddels op de plek van onze 1ste "schat" aangekomen en Niki is aan 't zoeken...
Na veel zoekwerk en vele keren de hints opnieuw nagelezen te hebben is onze 1ste cache een feit! Daar hangt hij...een gecamoufleerd containertje. Als we hem openmaken zit er jammer genoeg géén "schat" in, maar wel een "logboekje" waar je zorgvuldig je "cache-naam" (en datum) moet opschrijven. Als je een cache vindt mét schatten erin, mag je er iets uitnemen, maar wordt je verondersteld iets anders in de plaats te leggen. Niki heeft wel iets gevonden om achter te laten in de caches van vandaag.
Op naar de volgende cache en nu we weten waar we precies moeten op letten is deze natuurlijk makkelijker en binnen de 2 minuten gevonden...een zelfde container, maar dit keer wel mét schatten!
De 3de in de rij is er eentje die ondergetekende gevonden heeft. Voor deze cache moesten ons naar de waterkant begeven. De aanwezige vissers bekeken ons wel een beetje vreemd en het heeft dan ook even geduurd voordat we het doosje - zonder argwaan te scheppen - konden wegnemen. Nadat we ons op het logje geregistreerd hebben en opnieuw één van onze "schatten" achterlaten, is het alleen nog een kwestie van ook dit doosje zorgvuldig op zijn oorspronkelijke plek terug te hangen.
Het hele zoek- en puzzelwerk geeft ons zo'n kick dat we maar niet kunnen ophouden voor vandaag. Helemaal diep in een den weggestoken vind Biebieke cache nummer 4 en dat is een grote!
We staan nu 2-2 en geen van beiden wil opgeven. We beslissen er nog ééntje te doen, al was het maar om voor ons zelf vandaag een "winnaar" te kunnen aanduiden. Beiden met de Iphone (voor de coördinaten) in de hand en beiden met de juiste gegevens, gaan we op zoek. We weten dat op deze plek de cache niet ver van ons kan verwijderd zijn. Het is alleen een kwestie wie van ons 2 hem als 1ste zal vinden. En ja hoor...ik heb hem!!! Op dezelfde manier als onze 1ste cache, hangt ook deze in een boom.
Ik schrijf onze naam op het log en haal er meteen ook één van de schatten uit. De ring zal bij een volgende gelegenheid door ons achter gelaten worden tot iemand anders hem vind en hem meeneemt. Door deze 5de en laatste cache voor vandaag zelf te vinden, ben ik uiteraard DE grote winnaar geworden!
In de plaats van de ring steek ik er een "Belgian Airforce"-pin in de container die daarna netjes terug gehangen wordt. We zijn eigenlijk wel eens benieuwd wie of wanneer die zal "gevonden" worden...
Zoals ik al zei...we hebben deze nieuwe hobby ontdekt en we vinden het beiden geweldig interessant om te doen. Maar als je denkt dat het enkel en alleen maar de cachen zoeken is, dan ben je eraan voor de moeite. Allereerst moet je je registreren én een naam aanmaken bij Geocaching.com om toegang te krijgen tot de coördinaten en de puzzels. Als je dan caches gevonden hebt, wordt er van je verwacht dat je die ook online gaat melden. Da's natuurlijk een heel werkje, maar het is ook leuk want je krijgt daar meteen te zien hoeveel mensen diezelfde cache al vóór jou gevonden hebben en je blijft op de hoogte wie en wanneer ze na jou ook nog vind of welke opmerkingen ze erover maken.
Dank je wel Wouter en Lia om ons te introduceren in het geocachen! We hebben weer een leuke, nieuwe hobby waar we ons de komende zomermaanden mee bezig kunnen houden. En als jullie binnenkort de RV komen ophalen, dan gaan we vast en zeker samen enkele caches zoeken!
Het is 29 maart en het einde van het ski-seizoen komt in zicht...jammer! Tegen half april sluit Snowbasin zijn deuren voor deze winter. Wij gaan dat niet meemaken want tegen die tijd zitten wij in Hawaii.
Mijn Amerikaanse vriendin Deedee nodigt ons uit om deze één van de laatste keren nog eens samen te gaan skiën. Zij wil ons meenemen om de "Porcupine" afdaling uit te testen. Volgens haar is deze weg naar beneden niet gevaarlijker of steiler dan diegenen die we al gedaan hebben en nieuw terrein ontdekken is altijd wel spannend en interessant, zeker nu we weten dat haar kids deze afdaling graag doen. Dus daar gaan we dan!! Let maar niet op die grijze vlek rechts in beeld...da's niks anders dan Niki's duim!
Tijdens de haltes maken we altijd gebruik om foto's te maken. En vermits Deedee ons meeneemt zal ook zij er moeten aan geloven en zal zij zichzelf kunnen terug vinden hier op mijn blog!
De uitzichten daar hoog in de bergen zijn A-DEM-BE-NE-MEND mooi en daarvan willen wij jullie een beetje laten meegenieten. Dominique heeft onze afdaling vanuit de hoogte geobserveerd. Vandaar dat je daarginds helemaal daar in de verte, een héél klein stipje "ik" ziet! Foto 2 toont dat ik toch wel blij ben zodra ik één van die vele - in mijn ogen toch wel steile hellingen - tot een goed einde heb gebracht!
En dan bereiken we opnieuw "bekend terrein"...alweer een ervaring rijker, alweer een nieuwe afdaling overwonnen, alweer een nieuwe uitdaging ondernomen en alweer tot een goed einde gebracht! Jongens...ik word nog een kei in skiën als ik zo blijf doorgaan!
Als Deedee naar huis is, wil Niki nog graag de "Strawberry"-afdaling doen maar vermits ik voor vandaag mijn grenzen al bereikt én overschreden heb, gaat hij alleen op pad. Ik ga wel nog mee tot Needles omdat we daar gaan lunchen, maar dan vertrekt hij alleen en ga ik weer met de lift terug naar beneden. Voilà...ik zal ook maar eens een foto van mijn ventje maken terwijl we ons naar boven begeven.
We komen voorbij één van de afdalingen van zojuist maar nu vanuit een heel ander perspectief gezien en plots lijkt het allemaal niet meer zo angstaanjagend als daarstraks.
We klimmen hoger en hoger tegen de bergwand op, op weg naar "Needles".
Zoals gezegd ben ik alleen maar mee naar "Needles" gekomen om samen met Niki te gaan lunchen. Daarna gaat het voor mij terug met de lift naar beneden en Niki zet zijn weg verder naar "Strawberry". Tenminste...dat dácht ik want halverwege veranderd hij van idee en gaat een zwarte piste doen. Hij kiest voor "Rocky J". Om te bewijzen dat hij er effectief geweest is neemt hij een paar foto's.
Wat heb ik intussen nog gedaan? Wel...het is een fantastisch mooie, zonnige, heldere dag en ik besluit om eens een kijkje te gaan nemen helemaal vanwaar "Men's Downhill" vertrekt. Daarvoor moet ik wel een andere lift nemen, maar ook dat is puur genieten én ik kan geweldige foto's maken.
Op "John Paul's" moet ik overstappen naar het liftje dat mij nóg hoger naar "Men's Downhill" zal brengen. Zoals ik al zei, het is een mooie dag en ideaal weer voor foto's!
Ik moet me haasten want er gaat nog precies één liftje naar het hoogste punt en ik kan nog nét mee. De top is niet erg breed en ik merk meteen dat ik letterlijk op de rim van de berg sta. Ik heb het gevoel dat ik hier "op het dak van de wereld" aangekomen ben. Hier is de stilte echt overweldigend! Aan één kant kijk ik uit op Layton, de militaire basis én in de verte Antelope Island.
Aan de andere kant gaan de skiërs in een rotvaart naar beneden. Niet voor niets dat deze piste een Olympische discipline is. Van-ze-lieve-leve ga ik hier NIET af op die 2 smalle latten! Dát laat ik aan anderen over want zó groot is mijn ambitie écht niet! Ik denk dat ik dan nooit heelhuids beneden zou geraken!
Als ik een aantal foto's gemaakt heb doe de bestuurder van de lift teken dat ik nu echt wel moet meegaan als ik wil voorkomen dat ik tevoet naar beneden moet. Dáár beneden is "John Paul's" en daar moet ik zijn want zo meteen vertrekt de allerlaatste lift terug naar "Earl Lodge" waar Niki waarschijnlijk al zit te wachten. En als ik díe lift mis...wel...dan geraak ik vandaag niet meer beneden.
Gelukkig ben ik nog op tijd voor de lift en ben ik veilig en wel op weg naar Niki. De zon is achter de berg gezakt en in die open liftjes en de schaduw van de berg begint het nu écht wel héél koud te worden. 'k Zal blij zijn als ik seffens in "Earl's Lodge" kan genieten van een theetje en de open haard.
Beneden aangekomen zit Niki al op mij te wachten. Samen herbeleven we vandaag nog eens opnieuw bij de open haard en laat ik hem de foto's zien die ik zojuist gemaakt heb...foto's van een sublieme dag!
To Deedee...thanks for taking us up there! It was a wonderful and nice experience. Little tricky...yes, but still, I did it because you gave me enough confidence. Next winter we'll ski even more together and maybe Shannon will join us too. I'm already looking forward to have some fun just us girls!
Op 27 februari ging ik zoals gewoonlijk werken, maar bij het openen van mijn emails ontdekte ik een wel zeer welgekome verrassing. Er waren meerdere felicitatie-emails binnengerold omwille van mijn weerhouding om bevorderd te worden tot de allerhoogste graad bij de Hoofd Onder-Officieren nl. Adjudant Majoor. Het bevorderings committee was samengekomen en had de lijsten bekend gemaakt binnen Defensie. Nog geen uur later volgde het telefoontje van onze SNR in Dayton om mij te feliciteren, toen pas besefte ik dat het ECHT waar was! Uiteraard heb ik meteen mijn schatje telefonisch verwittigd en ook zij was super trots!!! s'Middags zijn we - samen met de collega's Heidi & Eli - gaan samen lunchen om het te vieren.
Vandaag - dinsdag 26 maart - is het dan zo ver en word ik officieel benoemd. Mijn bazin Heidi vind het leuk om de plechtigheid in ons bureau te laten doorgaan in gezelschap van alle EPAF- collega's. Het is in België niet zo gebruikelijk, maar voor deze gelegenheid houdt Heidi eraan om een speech ter mijner ere te geven.
Groot was mijn verbazing dat niemand minder dan mijn eigen schatje mijn nieuwe strepen mocht opsteken !
Tevens had ze als verrassing een prachtige taart gebakken met de nieuwe graad erop (nu weet meteen ook iedereen hoe die eruit ziet bij de Lucht Component!).
Natuurlijk was de eer aan mij om die taart aan te snijden...
En dan is het smullen geblazen...jongens, wat zijn ze nu ineens allemaal stil!!
Marianne had de ganse tijd foto's genomen zodat wij een blijvende herinnering zouden hebben, maar nu is het de hoogste tijd dat zij zelf ook eens met mij op de foto staat...
De dag wordt in schoonheid afgesloten met een gezellig etentje in restaurant "Texas de Brasil", een Braziliaans Steakhouse in SLC. Dat het héél lekker is hoef ik hier waarschijnlijk niet te onderstrepen hé.
Nog een foto van ons 2, klinkend op het succes van een aantal jaren hard werken!
De laatse 10 jaar van mijn carriere zal ik nu verder slijten als "Generaal van de Onder-Officieren" zoals mijn - inmiddels al 1,5 jaar overleden vriend - "Angel" het zou zeggen. Jammer genoeg heeft hij dit niet meer kunnen meemaken, maar ik weet heel zeker dat ook hij enorm fier zou geweest zijn! Ik kan je verzekeren dat ik - op een dag als vandaag - mijn beste vriend hier toch wel mis hoor!
Enfin, ik ben SUPER TROTS...zoveel is zeker!!! Dominique
Ik zie jullie al rare gezichten trekken bij het lezen van de titel want jullie vragen je waarschijnlijk wat we nu weer uitgespookt hebben of waar we nu weer terecht gekomen zijn. Wel...het "Gruv & Skimming-event" in Park City is er eentje waar ik hier zéker een verhaal aan wil besteden. Het is de afsluiter van de winterperiode en de verwelkoming van de lente en zomer. Het betekend ook het einde van het ski-seizoen uiteraard. "Spring Grüv" is de randanimatie van het "Skimming" wat een samenvoegsel is van "skiing" en "swimming". Meer uitleg over dit event kan je terug vinden op : http://www.visitparkcity.com/events/annual-special-events/spring-gruv/ Hoe het precies werkt en wát het allemaal is wordt ook meteen héél duidelijk als je de foto's te zien krijgt...
Om dat seizoen "in schoonheid" af te sluiten mag iedereen die dat wil, zich inschrijven voor dit evenement. Van de deelnemers wordt verwacht dat zij op een zo origineel mogelijke manier van de berg geskiet komen. Dan moeten ze over een voor-de-gelegenheid-aangelegd zwembad skiën en proberen zover mogelijk te geraken. De winnaar krijgt een ski-pas voor het volgende seizoen (en natuurlijk een eerbare vermelding in de archiven!). Je zou het een beetje kunnen vergelijken met "Te Land, Ter Zee en in De Lucht", maar dan op skies. Als je straks onderstaande foto's bekijkt, vergeet dan niet dat het vandaag vriest dat het kraakt en van tijd tot tijd sneeuwt het heel hard...het is immers nog altijd winter hé!
Dat hele spectakel willen we natuurlijk wel eens van dichtbij meemaken. Meteen bij aankomst krijgen we het gevoel alsof we ergens in Oostenrijk terecht gekomen zijn. Het is overduidelijk dat hier veel Europeanen naar toe stromen want het bier vloeit er à volonte...iets dat je Niki geen 2 keer hoeft te tonen.
Onze van-Brugge-afkomstige-maar-in-Salt-Lake-City-wonende-en-daar-frituur/wafelhuis-uitbatende vriend heeft zijn eigen standje waar "Real Belgian Waffles" gebakken worden aan de lopende band.
En dan begeven we ons naar de plek waar het hele spektakel zal doorgaan. Nog voor we ons concentreren op de deelnemers, zorgen we toch maar dat we een foto van ons 2-tjes hebben voor we 't vergeten...
En dan is het zover...de deelnemers zijn er helemaal klaar voor en wij ook. We zijn benieuwd naar wát we hier precies te zien zullen krijgen en de eerste in de rij is meteen iemand die we kennen...Sinterklaas! Jammer genoeg geraakt hij niet helemaal tot aan de andere kant en zakt hij tot aan zijn knieën in het koude water! En geloof me...het is écht koud water want ze hebben een machine in het water gezet die er voor moet zorgen dat dat water in beweging blijft anders vriest het hele zaakje dicht!
Ooit al eens een koe van de berg zien afgeskiet komen? Wel...vandaag gebeurd dat hier zomaar voor onze ogen! We waren helaas niet snel genoeg voor het skie-gedeelte, maar we hebben wel foto's toen "koetje" in het water terecht kwam. Eenmaal op het droge kreeg ze gezelschap van "Sinterklaas" en "Sparretje"! Natuurlijk wilde Niki ook op de foto met Koetje (die eigenlijk een Stiertje bleek te zijn!).
Na Koetje krijgen we een Toreador die erin slaagd om de oversteek helemaal tot een goed eind te brengen. Op de achtergrond zie je één van de jury-leden maar al te graag meedoen met de hele gekte. Zou zij misschien de prijs van meest originele outfit willen winnen om zo de ski-pas te pakken kunnen krijgen?
De volgende groep "Stoere Mannen"is er echter helemaal aan voor de moeite...ze geraken nog niet eens halfweg het water. Het sneeuwt, maar tegen de tijd dat ze met z'n allen op het droge zijn, schijnt het zonnetje weer en da's maar goed als je naar de 2de foto kijkt...brrrr...ik bibber bij het zien van die foto!
Ook Tarzan is van de partij...jongens wat moet dat koud zijn om zo rond te lopen...
Als voorlaatste komt een Moose (eland) van de berg geskiet, maar het lukt ook hem niet om zijn pak droog te houden. Als ik dat goed en wel bekijk, moet zo'n pak nu toch wel loodzwaar geworden zijn van al dat water. De winnaar van vorig jaar sluit het hele rijtje af met een heuse delta-vlieger boven op zijn hoofd. Heel even dacht ik nog dat hij misschien het luchtruim zou kiezen, maar nee hoor...ook hij ging pardoes het water in. Met heel veel moeite en met behulp van genoeg mensen is hij er uiteindelijk in geslaagd vaste grond onder zijn voeten te krijgen...hij zou nog haast verdronken zijn als hij niet meteen hulp gekregen had!
Na afloop van het evenement komen we Moose tegen die gelukkig intussen al een beetje opgedroogd is. We bombarderen een voorbijganger tot fotograaf, maar net toen de foto zou genomen worden beslist Moose dat hij niet meer "naar het vogeltje" wilde kijken...hij heeft blijkbaar zijn oog op mij laten vallen...
Het wordt de hoogste tijd om de lift terug naar het dal te nemen. De uitzichten zijn mega-mooi en zeker nu het zonnetje weer effe komt piepen. Onderstaande foto lijkt er eentje uit een boekje...
Na een ritje van ongeveer een 20-tal minuten bereiken we Park City en hebben we het gehad voor vandaag. We moeten nog ongeveer een uurtje rijden voor we thuis zullen zijn, maar het ziet er naar uit dat het opnieuw gaat sneeuwen dus we maken dat we weg zijn.
Het is weer een hele fijne dag geweest en nu we weten wat het Spring Grüv-evenement inhoud, denken we dat we hier volgend jaar terug komen maar dan wel met de hele groep Internationals. Ik weet wel zeker dat we een paar lolbroeken in die groep hebben die ik echt wel in staat acht om te gaan deelnemen...just for fun!
Gisteren heeft zich een unicum voorgedaan in de geschiedenis van de Katholieke Kerk. Voor de eerste keer ooit heeft een paus "zijn ontslag gegeven". Tot nog toe werd er alleen maar een nieuwe paus verkozen als de regerende paus komt te overlijden. Maar de vorige paus - Benedictus XVI - vond het welletjes geweest. Zijn gezondheidstoestand liet ook niet meer toe dat hij nog veel zou reizen en hij vond van zichzelf dat hij zijn taak als Kerkleider niet meer naar behoren kon uitoefenen...tijd voor verandering dus!
Op 19 april 2005 werd de Duitse Rooms-Katholieke geestelijke - Jozef Aloisius Ratzinger - de 265ste paus van de Katholieke Kerk en koos hij de naam Benedictus XVI. Na een ambstermijn van amper 8 jaar trad hij op 28 februari definitief uit zijn ambt en draagt nu de titel van paus-emeritus. Meer over deze paus kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Benedictus_XVI
Maar nu moest er wél een andere paus gekozen worden. En zoals het hoort trokken de kardinalen zich in conclaaf terug om aldaar te beslissen wie de meest geschikte persoon was om deze taak op te nemen.
Na rijp beraad werd op 13 maart 2013 de Argentijn Jorge Mario Bergoglio uitverkoren. Hij werd verkozen tot bisschop van Rome en werd zo de 266 ste paus van de Rooms-Katholieke Kerk. Als nieuwe paus koos hij voor de naam "Franciscus". Meer over hem : http://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Franciscus
Ziezo en daarmee is mijn verhaal over onze nieuwe paus een feit. Niet dat ik daar zo heel veel over te vertellen had, maar omdat het een unieke gebeurtenis was, wilde ik het wél even vermelden.
Zo'n 3 tot 4 keer per jaar krijgen we de mensen van SABCA - een Belgisch bedrijf dat contracten heeft met US Airforce betreffende de F-16 - op bezoek. Door de jaren heen zijn we vrienden geworden en brengen zij voor ons speciale "goodies" mee vanuit België die we hier niet kunnen krijgen zoals Belgische chocolade, Leonidas pralines, Belgisch bier of de rasechte "Sirop de Liège" enz. Onze vrienden Philippe, Lionel en Sabine blijven - in de mate van het mogelijk - graag ook nog voor het weekend in Utah. Dat geeft hen de kans om samen met ons een beetje te gaan skiën...en zo ook vandaag. Het is een prachtige, zonnige dag en na een paar rondjes inskiën op "Becker" trekken we naar hogere sferen...naar Needles! Philippe en ik zijn er helemaal klaar voor terwijl Niki zorgt voor het nodige bewijsmateriaal.
Een beetje verderop - op de splitsing van "Porcupine" & "Sweet Revenge" - maar met een mega-mooi verzicht op de ons omringende valeien maakt Philippe een foto van ondergetekende en haar ventje.
Bij de volgende halte die we houden botsen we op nog een ander stel Belgische vrienden Marc, Monique en hun kids Marinne, Martin & Mathieu. Marc werkt voor "Browning" en is iemand met wie Niki regelmatig eens op jacht gaat. Effe tijd voor een praatje en daarna skiën we met z'n allen naar beneden. Op foto 1 zie je Philippe, foto 2 Marc & zijn zoontje Mathieu (de kleinste van 't gezelschap!).
Na enkele uren skiën is het genoeg geweest voor mij (tenminste voor vandaag). Niki maakt van die gelegenheid gebruik om afdalingen te gaan doen, waar ik nog niet aan toe ben...zo goed kan ik nog niet skiën hoor! Hij trekt nog gauw naar "Strawberry" voordat we naar hus gaan. Maar vermits hij daar alleen naar toe getrokken is, is er natuurlijk ook niemand om een foto te maken...vandaar dit "zelfportret"...
Op deze foto zie je heel in de verte Hill Airforce Base liggen en wat je daarginds tussen de wolken nog ziet tevoorschijn komen is Antelope Island. Je kan je waarschijnlijk al wel een beetje voorstellen hoe mega-mooi het hier moet zijn als er géén wolken zijn en als de besneeuwde bergen baden in het zonlicht. Helaas kan je hier zonder skies niet geraken. Dus wie weet...misschien lukt me dat volgende winter wel !
Op de vooravond voor onze vrienden weer afscheid nemen voor een paar maanden, nodigen Niki en ik hen uit voor een lekker etentje. We willen hen op die manier laten merken dat we het enorm op prijs stellen dat zij altijd weer bereid zijn een aantal dingen voor ons mee te brengen. Ik stel het hele gezelschap graag van links naar rechts aan jullie voor...ik, Sabine, Philippe, Lionel en Dominique.
Mijn lasagne is goed in de smaak gevallen en nu is het tijd voor een spelletje "Sequence", een spel dat we in 2010 hebben leren kennen door onze Noors/Amerikaanse vrienden Trond & Stephanie. Omdat wij dat spel graag spelen heeft Trond's opvolger - Oystein - ons zo'n bord gemaakt. Dominique en Sabine nemen het vanavond op tegen Philippe en Lionel, terwijl ik foto's maak.
Gezellige avonden met goeie vrienden vliegen veel te snel voorbij en voor we het goed en wel beseffen zijn we weer maar eens afscheid aan 't nemen. Maar niet getreurd want over een paar maanden staan ze hier weer...en weer met allerhande lekkere Belgische dingen !
Philippe, Lionel et Sabine, mercie pour tout ce que vous nous apportez de la Belgique et de votre amitié ! Nous nous réjouissons déjà de votre prochaine visite !!
Het is vandaag 8 maart en dus wens ik alle vrouwen een fijne Internationale Vrouwendag toe !
Maar wie weet precies wat die dag betekent en waarom net die 8ste maart uitgeroepen werd tot Internationale Vrouwendag ? Dat zal ik hier eens uit de doeken doen, want ik ben het allemaal gaan uitvlooien bij Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Internationale_Vrouwendag
Deze Internationale Vrouwendag is in de 20ste eeuw ontstaan toen vrouwen opkwamen voor oa. hun werk- en kiesrecht. Ieder jaar opnieuw staat 8 maart in het teken van de strijdbaarheid en solidariteit van vrouwen overal ter wereld. De vieringen daaromtrent staan dan in het teken van een specifiek thema zoals economische zelfstandigheid, sexueel geweld, racisme, discriminatie enz.
Omwille van de barslechte werkomstandigheden barste op 8 maart 1908 in New York de allereerste staking door vrouwen uit. Deze staking - owv deze extreme werkomstandigheden in de textielindustrie - is beroemd geworden mede door de poëtische verwoorde eis van vrouwen : "Brood & Rozen". Het was ook meteen het begin van de strijd voor vrouwenemancipatie en tegen -discriminatie. Om de eis "Brood & Rozen" kracht bij te zetten doen ik er deze foto bij...
In 1911 werd - op een socialistische conferentie in Kopenhagen - door de Duitse socialistische Clara Zetkin het voorstel gelanceerd om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag, iets dat echter niet overal navolgning kende. In Nederland werd de 1ste Vrouwendag gevierd op 12 maart 1912.
Op 8 maart 1917 brak er opnieuw een staking uit, dit keer in het Russische St. Petersburg en wederom waren het de slechte werkomstandigheden in de textiel die aan de oorzaak lagen. Na deze staking - onder leiding van Alexandra Kollontai - werd 8 maart definitief "Internationale Vrouwendag". Maar omwille van haar socialistische achtergrond stond de Vrouwendag tijdens de Koude Oorlog in de landen van het NAVO-pact in een verdacht daglicht en werd het daarom in vele kapitalistische landen niet gevierd, noch erkend. Nadat in de jaren 60 een 2de feministische golf op gang gekomen is wordt hij weer volop gevierd met demonstraties, conferenties en andere bijeenkomsten waar vrouwen uit alle landen, gezindten en politieke stromingen aan deelnemen. Pas in 1978 werd deze dag door de Verenigde Naties erkend, maar nog steeds bestaat er in sommige Westerse landen weerstand tegen "8 maart".
In België wordt - door een deel van de Belgische Vrouwenbeweging - "Nationale Vrouwendag" gevierd op 11 november. In 2003 is er door sp.a senator Fatma Pehlivan een wetsvoorstel ingediend om die dag uit te roepen tot officiële feestdag, maar de afhandeling van dit voorstel sleept sinds 2004 aan.
Ziezo...dat was een hele boterham !! Maar om dat geheel met een vrolijke noot af te sluiten EN omdat er op die dag van "onze" mannen verwacht wordt dat zij het huishouden op zich nemen, sluit ik hier af met een niet-zo-al-te-serieuze-foto zoals wij vrouwen onze mannen zouden willen bezich zien...
Dames...diegene van jullie die haar man zover krijgt zoals op bovenstaand plaatje, gelieve mij een foto daarvan te bezorgen zodat jullie man volgend jaar een speciale vermelding krijgt hier op mijn blog !
Happy International Women's Day...we hebben 'em verdient ! Liefs, Ingrid
Hieperdehieperdehiephiep HOERA want onze schoondochter Antje wordt vandaag 30 jaar en dat mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Wij kunnen er (weeral !) NIET bij zijn en dus heb ik een kaartje gemaakt.
Een dag met een gouden rand Speciaal om te plezieren Een dag met veel vrolijkheid Een dag om feest te vieren
Lieve Antje, we wensen jou vandaag een dag om "U" tegen te zeggen...eentje die je van je hele leventje niet meer vergeet maar ik weet dat Jo daar vast en zeker werk van zal maken. Geniet van "JOU" dagje en als we in mei afkomen, halen wij onze schade van dit aan-onze-neus-voorbij-gegane-feestje heel zeker in !
Wat jammer nu !!! Onze kleindochter Lien werd een weekje geleden zo ontzettend ziek dat ze moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze had een serieuse ontsteking van de amandelen en daarbovenop ook nog eens een niet te onderschatten darmontsteking. Ze had al een paar dagen niks kunnen eten en ook drinken werd steeds maar moeilijker. Daarom besliste mama Joni en papa Rob om toch maar even via de spoedgevallendienst hun dochtertje te laten onderzoeken...met alle gevolgen van dien. Oma Nana en Opa Niki kunnen helaas hun oogappeltje niet gaan bezoeken, maar dit kaartje zal haar zeker opbeuren !
Wat zouden we nog meer kunnen doen om Lien een beetje op te vrolijken en haar te laten zien dat wij heel veel aan haar denken ? Een pakje sturen ? Nee...dat duurt veel te lang. Via skype met haar praten ? Dat doen we bijna iedere dag want we willen weten hoe ze het stelt en wanneer ze naar huis mag. En dan bedenk ik plots dat ik een hele lieve vriendin heb die niets liever doet dan taarten bakken (ze heeft er trouwens vorig jaar - heel onverwacht - ook eentje voor ons gemaakt toen we terug in België waren!). Dát lijkt me een goed idee...ik neem kontakt met haar en vraag of ze het ziet zitten om een taart voor Lien te maken en haar die te brengen zodra Lien terug thuis is. Maarleen gaat meteen akkoord en vraagt in welk thema die taart dan wel moet zijn. Of Lien misschien een grote fan is van één of ander idool of TV programma ? Ja hoor...Lien is een superfan van FC de Kampioenen en dát wordt het thema van de taart ! We zoek nog even een geschikte datum én een uitvlucht waarom Marleen bij Joni moet geraken want het moet voor iedereen een verrassing zijn en blijven. Vandaag - zaterdag 2 maart - zal Marleen in onze naam Lien een verrassing bezorgen die helemaal vanuit Utah komt ! We zijn benieuwd naar haar reactie, maar wat zou ik daar graag bij geweest zijn !! Marleen heeft ons wel een aantal foto's doorgestuurd zodat wij die taart tóch te zien krijgen.
Lieve Lien, Oma Nana en Opa Niki hebben vanuit Utah voor een hele speciale verrassing gezorgd omdat we je niet kunnen komen bezoeken. We hopen dat je het leuk én lekker vindt, maar vooral dat je héél snel weer helemaal beter zal zijn, want dat ons Lievertje zo ziek is, dat vinden wij maar niks hoor ! Wij houden héél veel van jou en over een paar maanden zijn we er weer. Dan kunnen we zalig lang knuffelen en samen spelletjes spelen. Dus hebben we nu al speciaal tijd voor jou vrijgehouden als we er zijn !
Tot gauw Lieverd ! Dikke kussen en dikke knuffels van Oma Nana & Opa Niki !
Marleen...dank je wel dat je die taart gemaakt én gebracht hebt ! Je hebt dat PRIMA mooi gedaan en Lien is er geweldig blij mee geweest. Jammer natuurlijk dat we zelf er niet van konden proeven, maar hij zag er volgens onze mening uit "om duimen en vingers af te likken"...letterlijk en figuurlijk !
Dit nu volgende verhaal is er eentje zoals jullie dat allemaal wel kennen...een wilde achtervolging op de autostrade met 10-tallen politievoertuigen en helicopters en - uiteraard - een rechtstreekse verslaggeving op TV !! Dat gebeurde allemaal hier in Farmington (het stadje vlak bij Layton) en dus voor ons was het ECHT een niet-zover-van-m'n-bed show !
Vandaag ging de politie van Draper - een stad 41 mls (+/- 66km) ten Zuiden van Layton - op zoek naar een gangster die vrijdag 22 februari in "hun" stad een bankoverval gepleegd had. Na de overval was hij gevlucht naar de 11mls(+/- 18km) zuidelijker gelegen stad Lehi. Toen de overvaller er zich bewust van werd dat de politie hem op de hielen zat, stapte hij in zijn auto en reed hij met een rotvaart de I-15 op, richting Salt Lake City. Hij probeerde natuurlijk uit de handen van de politie te blijven. Op sommige stukken van de I-15 reed hij zelfs tot 100mls = 160km per uur. Pas 23mls (37km) verderop kon de politie zijn snelheid breken door het leggen van een nageltapijt...en nog steeds kwam de auto niet tot stilstand. Na een achtervolging van ongeveer een uur en ongeveer 52mls (+/- 84km) kon het SWAT-team de auto eindelijk doen stoppen ter hoogte van Farmington. Maar de nachtmerrie was nog niet voorbij. Eens dat de auto tot stilstand gekomen was sprong de dader uit zijn voertuig, begon met zijn revolver te zwaaien en gaf de politie een serenade van scheldwoorden. Toen hij ook nog zijn "gun" naar politie richtte, twijfelden die niet en schoten de dader neer. Hij overleefde dit schot niet. Of de dader of de politie eerst schoot, wordt nog onderzocht. Op onderstaande foto zie je duidelijk dat de man een revolver in zijn handen heeft.
De nieuwe Japanse familie Tsuchiya - Toru, zijn vrouw Mayumi en hun 3 zonen Keiichiro, Enshin en Iori - is een familie die graag en veel optrekt met de rest van de Internationals. Vandaag zijn we met z'n allen uitgenodigd voor een feestje bij hen thuis. We worden verwelkomt door Mayumi en Toru en deze laatste heeft voor de gelegenheid zijn Katana Kimono aangetrokken.
Het valt meteen op dat we Japan zijn "binnengestapt". Niet alleen door de serene inrichting, maar vast en zeker ook door de decoratie zoals deze kast. Vraag me niet wát het precies te betekenen heeft - Toru's uitleg was niet helemaal duidelijk - maar het heeft iéts met zijn sport te maken.
d'Er is daar zo'n drankje dat een beetje meer aandacht krijgt dan al de rest...het is Sake met - naar het schijnt 24karaats - goudschilfers in. Dát kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. Als we zoiets drinken zijn we gegarandeerd nog een beetje meer waard ! Of niet misschien ?
Volgens "onze" traditie hokken de mannen samen in de kamer waar natuurlijk de drank rijkelijk aanwezig is. Het is gezellig en druk en blijkbaar hebben ze mekaar veel te vertellen. Dominique die zelf altijd Taekwondo beoefend heeft (hij heeft zwarte gordel, 3de Dan!) vindt plots de Katana van Toru en hij geraakt er helemaal door gefascineerd...kijk maar op de 2de foto wat er gebeurd !
Het eten is geserveerd en dat betekend dat we ons tegoed kunnen doen aan héél veel lekkers want naast hetgeen wij allemaal meegebracht hebben, heeft Mayumi - samen met haar zonen - ook nog eens voor een ganse tafel vol sushi en sashimi gezorgd...hhhhmmmmm !!!
De dames verzamelen aan het aanrecht in de keuken waar Mayumi ons de uitleg geeft hoe ze al de lekkere hapjes gemaakt heeft. Maar ik zal na afloop toch nog maar eens vragen of ze me dat per email wil doorsturen want die receptjes wil ik ook wel eens uitproberen. Na de nodige uitleg is het tijd voor een foto met de Aziatische vriendinnen vlnr. Adeline (Singapore), Sunanta (Thailand), Jennifer (mama van Adeline), ik en de gastvrouw van vandaag Mayumi.
De kids hebben "hun" terrein vandaag in de zithoek bij de TV waar de mama's een oogje in het zeil houden. De "grotere" jongens hebben een DVD opgezet, terwijl de meisjes aan de tafel zitten te kleuren. De babietjes verblijven het liefst op mama's veilige arm...
Ook Niki wil eens samen op de foto met zijn Aziatische vrienden. Natuurlijk wordt hij meteen op zijn wenken bediend...vlnr. Toru (Japan), Jak (Thailand), Albert (Singapore) en Niki.
Als het feestje bijna ten einde is worden er voor de "archieven" nog een aantal groepsfoto's gemaakt. Het eerst zijn de mannen aan de beurt. Vlnr. Niki, Nasos (Greece), Toru (Japan), Albert (Singapore), Marko (Germany) & Jak (Thailand). Valt het op dat er maar één iemand een biertje vast heeft ??
En de laatste foto van vandaag is er eentje van een bont gezelschap lieve dames. Vlnr. Sunata (Thailand en mama van Jak), Mayumi (Japan), Sonja (Germany), ik, Matina (Greece op de voorgrond). Daarachter Katinka met ernaast Yvonne (Netherlands), Adeline (op de voorgrond) en haar mama Jennifer (Singapore).
Ziezo, nu hebben jullie meteen ook kennis gemaakt met een aantal "nieuwe" gezichten. Ik realiseer me dat het we héél veel mensen hebben leren kennen op die +/- 4 jaar. Maar goed dat ik hun namen bij de foto's zet, want anders zouden we binnen een paar jaar waarschijnlijk niet meer weten wie precies wie is.
Mayumi & Toru San, thanks for this awesome and first Asian party with lots of good foods and drinks !!! Ingrid
De reden waarom wij een verlengd weekend in Yellowstone hebben kunnen doorbrengen is omdat vandaag - op de derde maandag in februari - in de USA "Presidents Day" gevierd wordt en alle militairen "vrijaf" kregen van President Obama himself ! Presidents Day (of Washington's Birthday) is een feestdag ter ere van de Presidenten Washington & Lincoln en alle Presidenten van de Verenigde Staten van Amerika. Voor ons is het een dagje auto-rijden terug naar Layton, maar voor de meeste Amerikanen betekent het feestjes en parades. Op http://nl.wikipedia.org/wiki/President's_Day vinden jullie meer uitleg over deze Amerikaanse feestdag ! Foto 2 is niemand minder dan President George Washington, de man waardoor deze traditie ontstaan is.
Het is ook de dag waarop President Obama en zijn First Lady Michelle - te voet, maar hand in hand - door de straten van Washington DC lopen en de massaal opgekomen menigte begroeten. En ik vraag me af of onze vrienden Lia & Wouter daar misschien ook ergens tussen die mensen-massa zullen staan ??
Natuurlijk krijgt een momument als "Mount Rushmore" (South Dakota) dezer dagen uitgebreid aandacht. Het zijn de Presidentshoofden van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln die tussen 1927 en 31 oktober 1941 door zo'n 400 arbeiders - onder leiding van Gutzon Borglum - in de rotsflank van Mount Rushmore uitgehouwen werden. Deze "Mount Rushmore National Memorial" herdenkt niet alleen die 4 presidenten, maar ook de geboorte, de groei en de ontwikkeling van de USA. En dit is nog één van die dingen die we willen gaan bezoeken, maar of het er nog van zal komen is een andere vraag. We hebben nog zoveel op onze "Wish-List" dat we de indruk krijgen dat dat lijstje langer wordt in plaats van korter. ALS we er nog geraken krijgen jullie dan wel meer tekst en uitleg, maar tot het zover is zullen jullie - net als wij - het moeten stellen met deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Rushmore en deze foto
Voor iedere gelegenheid - zo groot of zo klein ze ook moge wezen - kennen de Amerikanen een "sale" wat je zou kan vergelijken met "solden". We hebben een "4th of July Sale", een "Christmas in July Sale" een "Groundhog Day Sale" en voor deze gelegenheid ook een "Presidents Day Sale".
Wij zijn intussen terug thuis aangekomen en laten al die "sales" aan onze neus voorbij gaan. Meteen wordt het weekend-valiesje leeggemaakt en kan de wasmachine aan haar taak beginnen. En daarmee is dit verlengde Presidents Day weekend helemaal afgelopen en kunnen we weer overgaan tot ons alledaagse leventje...
Voilà...het is intussen 1pm geworden en we zijn al van 8am onderweg. Nogal logisch dat we er honger van gekregen hebben. We zijn bij het restaurant op het domein bij de "Old Faithful" aangekomen en zoals je kan zien op foto 1 is ook daar alles in de juiste stemming gebracht om de wintertoeristen te verwelkomen. Het bankje aan de deur is gemaakt van ski's en op de parking spotten we een zeer merkwaardig busje. Het blijkt hier te gaan om één van de eerste voertuigen die het wintertoerisme binnen Yellowstone NP brachten (1954).
Iedere 60 tot 80 minuten erupteerd Old Faithful (http://nl.wikipedia.org/wiki/Old_Faithful). Je kan er als het ware bijna je klok op gelijk zetten...meestal dan toch, maar vandaag laat hij ons wel heel erg lang wachten. Als hij dan eindelijk zijn +/- 32.000 liter kokend water tot 56 meter de hoogte laat inspuiten mag een foto zeker niet ontbreken en daarvoor maken we gebruik (misbruik ?) van de aanwezigheid van de omstaanders.
Het is nu 2:30pm geworden en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. In de snowcoach wordt het hoelanger, hoe stiller... tijd om ons terug richting uitgang en hotel te begeven. Toch wordt er nog regelmatig een halte ingelast om nog wat meer natuurschoon te bewonderen.
Helaas is de "Grand Prismatic" onbereikbaar door het vele ijs en de sneeuw - jullie moeten weten dat we daarvoor over houten paden moeten lopen en die zijn natuurlijk bevroren met zo'n koude - maar in mijn verhaal van vorige zomer toen we met Joni en Lien dit NP bezochten, heb ik het daar al eens over gehad en hier is er een website over : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Prismatic_Spring. Dus moeten we vandaag met het bezoek aan andere bronnen tevreden zijn.
Als we na deze laatste stop onze weg verder zetten, merken we dat in de verte het weer aan 't omslaan is. Er is blijkbaar een serieus stormpje op komst. Hopelijk halen we het tot in het stadje vóór die storm ons bereikt en hopelijk wordt het niet al te erg of wordt het geen sneeuwstorm. De bizons kiezen het zekere voor het onzekere en maken snel dat ze wegkomen...zouden we niet beter hun voorbeeld volgen ?
Bij het laatste zonnestraaltje en nét als we de rivier volgen richting uitgang krijgen we het beest te zien waar we vandaag mee begonnen zijn...een Bald Eagle die zich tegoed doet aan een net gevangen prooi !
En ja hoor...dan zitten we er midden in ! We komen terecht in een sneeuwstorm om "U" tegen te zeggen...wat ben ik blij dat we dáár nu niet doormoeten op een snowmobile maar stiekem kunnen genieten van een lekker warm, comfortabele en stevige snowcoach ! En Niki is al blij dat hij niet met dat ding moet rijden...
Na nog een 1/2u in die snowcoach bereiken we veilig en wel het hotel. De sneeuwstorm is intussen ook gaan liggen, maar het is berekoud geworden. Na het diner nestelen we ons gezellig in ons bed en kijken een film want het is zo koud dat we écht niet meer naar buiten willen. Helaas wordt ook de film niks want nog voor we een half uur aan 't kijken zijn, vallen we alle 2 in slaap en zo komt dit avontuur onverwacht tot een eind.
Op dag 2 in Yellowstone gaan we het park binnen voor een rondrit van om en bij de 8u. Maar ik heb zoveel foto's die ik op mijn blog wil posten dat dit een verhaal wordt in 2 delen. In de winter mag je niet met je eigen auto het park binnen omdat het te gevaarlijk is en dus gaan we met de "snowcoach" en een gids. Wat is nu zo'n "snowcoach" ? Wel het is eigenlijk een soort busje die in de winter voorzien wordt van rupsbanden.
Meteen als we binnenrijden weten we waarom het zo gevaarlijk is om hier nu met eigen auto te rijden...het domein behoort - in de winter nóg meer dan in de zomer - aan de beestjes die hier wonen en het zal je maar gebeuren dat één van deze lieverdjes tegen je auto loopt...
Iedere toerist weet intussen dat - als je in een park bent en iedereen langs de kant van de weg parkeerd - er vast en zeker ook wel iets te zien zal zijn. Het is het menselijke instinct die ons zo slim maakt want ook wij zijn allemaal "kuddedieren"...als er één iemand stopt, stoppen ze allemaal ! Hier is het écht wel de moeite om mee te doen met die hele meute want in een boom zit "het" beeld van de USA...de "Bald Eagle" oftewel de zeearend (maar dat klinkt niet zo mooi meer !). Je hebt al veel geluk als je er ééntje ziet. Ik ben dus nu wel SUPERFIER dat ik deze foto kon maken...het is er precies eentje "uit de boekskes". Oh ja...voor ik het zou vergeten...hier is een website voor meer uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle voor diegenen die liever in het Engels lezen en http://nl.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle is de Nederlandstalige versie.
Bij een meer houden we een halte om de bizons gade te slaan...een zeer vredig beeld ! En als we ons omdraaien zien we hoe de besneeuwde bergen wel heel erg kontrasterend zijn met de immens blauwe lucht.
We merken wel dat de wolken zo stilaan die mooie strakblauwe luchten komen verpesten. Nu maar hopen dat het bij "bedreigen" alleen zal blijven. Hoewel dat geen garantie is hier in een park waar het iedere dag van het jaar - ja...zelfs in hartje zomer - kan gaan sneeuwen.
Een beetje verderop is het uitkijken geblazen want daar loopt zo één verloren gelopen bizon midden op de straat en iedereen moet er aan voorbij rijden. Hij stoort zich helemaal niet aan die vele voertuigen, maar IK zou niet graag op zo'n snowmobile willen zitten nu...kijk maar...
Vermits we op weg zijn naar de "Old Faithful" (de grootste en meest voorspelbare geiser in het park) houdt onze gids eraan om regelmatig te stoppen en ons van zijn uitleg over het park te voorzien. Natuurlijk maken wij de nodige foto's. Hier zijn we bijvoorbeeld op weg naar de "Red Mud Pot" geiser.
Het contrast tussen de sneeuw en de warmte van de bronnen is groot en soms is het zicht zeer beperkt door de stoom die plots uit één of ander geiser ontsnapt waardoor de foto's een beetje mysterieus worden. Het water van die geisers is wel heel erg blauw en hoe donkerder de kleur wordt, hoe dieper de geiser is...
Dat die stoom ook kan aanvriezen bewijst de 2de foto en dat levert grillige maar spectaculaire prentjes op.
Als we bij een rivier passeren kan ik het niet laten om "stop" te roepen en foto's te maken, maar geloof me, ik ben echt niet de enige. De zwanen hebben net voor de winter een jong gehad en je herkent dat jong meteen aan z'n grijze ipv een witte kleur. Het zijn ook geen "gewone" zwanen maar trompet-zwanen en die herken je aan hun zwarte snavel en hun heel-erg-op-trompetgeschal-klinkende geluid. Uiteraard meer daarover op deze link bij wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Trompetzwaan en de bijpassende foto.
Het wordt tijd voor een lunch en we begeven ons op weg naar het restaurant in de buurt van "Old Faithful" en omdat ik hier niet genoeg foto's in één keer kan posten (maximaal 18 per verhaal), hou ook ik hier even op met dit verslagje. het vervolg van vandaag komt er zo meteen na de lunch aan...tot zo !
Vandaag neem ik jullie mee op onze Yellowstone-in-Wintertime-tripje. Dit was al sinds jaar en dag één van de tripjes die hoog op mijn verlanglijstje stonden en die dit Valentijnweekend werkelijkheid wordt. Het is vrijdagmiddag als we onze tocht naar West Yellowstone aanvatten, maar het zal bijna avond zijn eer we er toekomen. We hebben 298 mls (+/-480km) in noordelijke richting voor de boeg en volgens Google Maps duurt het ongeveer 4,5u om ter plaatse aan te komen. Al bij al viel de reis goed mee. De wegen waren open en tegen 5pm kwamen we bij het hotel aan. Nog gauw opfrissen, lekker eten en dan op tijd naar bed want we willen er morgenvroeg al snel weer uit omdat we een ritje met de snowmobile gaan maken. Onze snowmobile trip doen we buiten het park op eigen houtje. We hadden eerst nog zitten twijfelen om dat IN het park te gaan doen, maar dan moesten we met een gids mee en die trip duurde 8u...veel te lang voor mij ! Dus gaan we morgen het park in met een snowcoach en dat is een soort busje op rupsbanden, maar dat wordt een ander verhaal.
Vandaag gaan we snowmobilen en als het aan mij ligt mag het avontuur beginnen.
Dominique heeft altijd al graag op een motor gereden en voelt zich meteen op zijn gemak op dit ding. Zo erg op zijn gemak zelfs dat hij er een beetje mee wil gaan rondrakkeren. Hij mag gerust zijn gang gaan, dan zal ik wel foto's maken. Ik ga pas mee als hij uitgeraast is op dat ding...eerder niet !
En dan beginnen we aan onze op-de-kaart-goed-uitgestippelde trip. De paden zijn gegroomd (glad gemaakt) en voeren ons naar de mooiste plekjes. Bij deze rivier houden we even halt.
Een beetje verderop krijgen we pas goed zicht van dat natuurgeweld in de winter. Het lijkt wel of we ergens op Antarctica beland zijn ! Zoveel sneeuw en zulke ijsschotsen in de rivier hebben we nog nooit gezien !
We zetten ons reisje verder en nu neem ik het stuur even over...ik wil ook wel eens ondervinden hoe je met zo'n ding rijdt ! Uiteraard stoppen we regelmatig voor de nodige foto's en dit keer is biebieke het "fotomodel" van dienst, maar ik heb me op de 2de foto een beetje verkeken op al die losse sneeuw en dat heeft als gevolg dat Niki - nadat hij de foto's gemaakt heeft - mag gaan duwen...sorry !!
We zijn aangekomen op het "Continental Divide" en dat is een bergkam in Noord- en Midden-Amerika die fungeerd als "waterscheiding". Ter verduidelijking...het is een bergkam die de stroomgebieden van de verschillende rivieren op het continent - maar die uitmonden in de Grote Oceaan - scheidt van de rivieren die uitkomen in de Atlantische Oceaan en die van Alaska, via Canada en de Verenigde Staten tot Mexico loopt ! Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Continental_Divide Deze bergkam slingert zich dwars door het "Targhee Forrest" (http://www.westyellowstonenet.com/nature/targhee_forest.php).
En we rijden weer verder op een pad dat steeds hoger en hoger de bergen in gaat.
Maar hoe hoger we gaan hoe dikker de sneeuwlaag wordt. Vermits ik hier geen verder uitleg over hoef te geven, laat ik jullie even meegenieten van een paar "sfeerbeelden" die ik onderweg nam...
En dan moet er effe een hoognodige sanitaire stop ingelast worden. Gelukkig staan hier in dat woud overal wel "plashuisjes", maar het is verdorie zo koud dat ik besluit toch maar effe te wachten tot we bij één of ander eettentje halt kunnen maken...ik denk dat mijn billen anders aan het toilet zullen vastvriezen ! Je krijgt het al koud als je ziet hoe dat ding half ingesneeuwd erbij ligt...
Onderweg krijgen we natuurlijk ook tegenliggers en dan is het toch wel effe uitkijken om niet in die muur van sneeuw terecht te komen of om niet de dieperik in te duiken !
Ons tripje zit er bijna op...de sneeuw ligt niet meer zooo erg dik en dat betekend ook dat we bijna terug aan de plaats van vertrek zijn. Maar geen trip zonder een foto van ons 2-tje samen op de snowmobile !
De allerlaatste foto van dit verhaal is er eentje die Niki genomen heeft toen we - bijna bij de uitgang van het bos - nog eens van chauffeur wisselden en ik mijn kunsten ook eens wilde laten zien. Want omdat Niki er zo erg plezier in had, kriebelde het ook bij mij om eens lekker uit te razend met dat machine !
Aan het eind van deze 1ste heerlijke dag in Yellowstone is het hoog tijd dat we na het eten terug in het hotel zijn, want mijn kaarske is helemaal op...'k ben letterlijk STIK KAPOT !
Dus...slaapwellekes en tot morgen voor het volgende verhaal, Ingrid
"Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten." Dat is tenminste de officiële uitleg die Wikipedia geeft aan deze dag. Die dag valt samen met de feestdag van 2 christelijke martelaren met de naam "Valentinus", maar het ene heeft niks te maken met het andere. Over Sint-Valentijn is er niks bekend, maar in de 18de eeuw werd er voorgesteld om het Valentijnsfeest op 14 februari te vieren om het oudere "Lupercalia" - een Romeins (of ouder) vruchtbaarheidsfeest - te vervangen. Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Valentijnsdag Hier in de USA is het schering en inslag dat men kaartjes schrijft voor vrienden en vriendinnen. Zelfs de kleinsten op school nemen kadootjes mee voor klasgenootjes en kijken uit wat en van wie ze iets terug krijgen...want dan ben je wel héél goeie vrienden. Daarom speciaal vandaag, speciaal voor al diegenen die hier regelmatig op mijn blog komen kijken, maar vooral speciaal voor diegenen die wel eens een boodschap in ons gastenboek nalaten...Happy Valentines Day !!!
En ik zeg het waarschijnlijk niet dikwijls genoeg - want ik kan niet altijd antwoorden op die reacties omdat ik niet van iedereen een emailadres heb - maar Niki en ik vinden het GE-WEL-DIG jullie reacties te lezen ! Daarom via dit korte berichtje : "Bedankt voor jullie berichtjes en bedankt voor jullie vriendschap" !
Ik heb rond november vorig jaar verteld dat onze Nederlandse vrienden - Wouter & Lia - naar Washington DC verhuisd zijn. Deze week is Wouter terug in Utah om zijn opvolger Cor een beetje wegwijs te maken in het werk dat Cor vanaf nu zal mogen overnemen. We stellen Wouter voor om het weekend bij ons te komen logeren ipv in het hotel te blijven...daar zijn we toch vrienden voor ? Hij neemt onze uitnodiging graag aan en het belooft een fantastisch weekend te worden. Wel jammer dat Lia niet meegekomen is, maar zij had blijkbaar andere dingen te doen in DC ! Omdat hij er nu toch is, wordt er natuurlijk van het weekend gebruik gemaakt om nog eens samen te gaan skiën. Wouter had het er in het verleden dikwijls over dat hij mij persé toch wel eens een keertje mee wilde nemen naar Needles, maar door hun onverwachte verhuis naar DC was het er nog niet van gekomen...tot vandaag dan. Niki moet - jammer maar helaas - thuis blijven omdat hij nog niet mag skiën door zijn val en hij heeft beslist dan maar een beetje te gaan vissen. Na de nodige paar "in-ski-runs" is het tijd om die grote stap te wagen...we nemen de "Gondola" naar Needles vanwaar ik mijn eerste afdaling ooit ga doen ! Nog snel een nerveus glimlachje naar de camera en dan gaan we ervoor.
Wouter is de kalmte zelf, maar ik ben één brok zenuwen. Ik vind het toch allemaal best wel akkelig hoor ! Regelmatig wordt er halt gehouden voor de nodige bewijzende foto's want ik wil hierover natuurlijk een verhaal voor op mijn blog maken hé ! Eerste halte is de kruising van "Middle Bowl" en "Pocupine" Traverse.
Van daaruit gaat het verder via "Sweet Revenge" (but what's in a name, right ?!)
De ene steile helling volgt de andere op, maar ik ski of het een lieve lust is...alsof ik mijn hele leven niks anders gedaan heb...jongens wat heb ik het naar mijn zin !!
En dan bereiken we "Marcel's Bosje". Hoe dat bosje precies aan zijn naam komt, laat ik hier in het midden want diegene die er verantwoordelijk voor is weet precies wie en wat ik bedoel. Het is absoluut niet aan mij om deze - onder de Internationals zéér bekende anekdote - hier uit de doeken te doen want ik weet dat hij hier meeleest. Maar ik ben er geweest en hier is het bewijs...voilà Marcel !
Vermoeid, maar fier en overgelukkig dat ik het gedaan heb, komen we een uurtje later terug aan bij Earl's Lodge. Nadat we nog even iets gedronken hebben, begeven we ons huiswaarts. Tijdens die rit vraagt Wouter me of ik hem - indien mogelijk - nu ook eens een "Moose" wil aanwijzen vermits zowel Niki als ik er al een paar gezien hebben. Zijn vraag is nog niet gesteld en ja hoor...daar zie ik er inderdaad eentje ! Maar deze die we nu te zien krijgen staat te veraf en dus toon ik jullie enkele foto's van een 2-tal weekjes geleden.
Als we thuis aankomen, is Niki er ook al. Met z'n 3-tjes nestelen we ons in de zetel want uiteraard moet er geklonken worden op mijn prestatie ! En natuurlijk horen daar de nodige foto's bij. Eerst maken we een foto met z'n 3-tjes en daarna neemt Niki er nog eentje (voor de archieven) van Wouter en mij.
Wouter...het was ontzettend fijn om jou 2 dagen hier bij ons in huis te hebben. Bedankt dat je me meenam en me zoveel zelfvertrouwen gaf om de afdaling van Needles tóch te doen. Ik heb al héél dikwijls mijn eigen grenzen moeten leren verleggen en overwinningen op mezelf behaald, maar deze is toch wel een hele mooie hoor ! Bedankt voor je vriendschap...ik ga je missen bij de volgende keer Needles !
