Seattle is natuurlijk nog wel meer dan alleen maar de undergrounds en gisteren hadden we gewoon geen tijd meer om de rest te zien, maar vandaag zijn we al vroeg uit de veren. Het is een mooie zonnige dag en voor we naar Vancouver (Canada) vertrekken begeven we ons eerst voor een paar uurtjes naar het centrum van Seattle. De stad dank haar naam aan "Chief Seattle" die het Opperhoofd was van zowel de Suquamish- als ook van de Duwanish-Indianen en die op goeie voet stond met "White Man". Meer uitleg over deze man kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Seattle_(opperhoofd), maar hier is alvast een foto.
En wie Seattle zegt, zegt natuurlijk ook "Space-needle" en ook daar gaan we een kijkje nemen.
Deze Space Needle (letterlijk vertaald is dat "Ruimte Naald") werd gebouwd in 1962 naar aanleiding van de Wereldtentoonstelling. Per dag kwamen er toen zo'n 20.000 mensen over de vloer en tijdens het ganse jaar kwamen meer dan 2 miljoen mensen (!!) van dit uitzicht genieten. Deze toren is 184 meter hoog en op zijn breedtste punt is hij 42 meter breed. Hij weegt in totaal 9550 ton en hij kan winden van 320km/u en aardbevingen van 9,5 op de Schaal van Richter weerstaan ! Op het dak staan maar liefst 25 bliksemafleiders om zowel het gebouw als zijn bezoekers te beschermen...aub !!! Wil je nog meer weten ? Ga dan maar vlug eens kijken op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Space_Needle Ik ken die "Space Needle" vooral van de film "Sleepless in Seattle", een romantische komedie (1993) met Tom Hanks en Meg Ryan en vandaag voel ik me als één van de acteurs in die film terwijl ik van het adembenemende uitzicht geniet. Yeah, right...I wish !
Eenmaal terug op begane grond halen we onze foto op die genomen werd aan de ingang. Normaal gesproken kopen we dit soort foto's nooit - ze zijn naar onze mening veel te duur - maar vandaag maken we een uitzondering want de Space Needle viert dit jaar haar 50ste verjaardag...een speciale editie dus !
Vanuit de hoogte zagen we dat er naast dit gebouw een hele mooie tuin was met merkwaardige mooie bloemen en planten. Daar willen we natuurlijk meer van weten. Maar wat blijkt nu ? Dit is helemaal geen gewone tuin, maar een tentoonstelling van bloemen en planten gemaakt uit handgeblazen glas. Heel mooie, maar oh, zo delicaat en er zijn zelfs "planten" die in een serre staan...net als in een wintertuin.
Van de Space Needle gaan we verder al wandelend over de kade
op zoek naar de allereerste "Starbucks" en die dateerd uit 1971. Het is 's werelds grootste "koffiehuis" met maar liefst 17.000 vestigingen (waarvan 11.000 in de USA !) in meer dan 50 landen. Nog meer van die geschiedenis kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Starbucks
Pal tegenover de Starbucks ligt "Pike Place Market" en dat is een al even speciaal om te zien en te beleven.
Het is - zols de naam het al verraad - een markt die krioelt van bedrijvigheid. Alles...maar dan ook letterlijk alles vind je daar...van verse vis tot bloemen, van juwelen tot schilderijen. Deze plek is écht "van alle markten thuis" en ik kan, moet en zál die markt afschuimen want zoiets kennen we in Utah niet.
Met nog een laatste zicht op de stad, het reuzenrad en in de verte Mount Rainier nemen we afscheid van Seattle en begeven ons weer op weg naar ons volgende avontuur...
We zijn nog maar net dit park binnengereden en voor de eerste keer krijgen we af te rekenen met slecht weer...het regent "pijpenstelen" (waarvan getuige op onderstaande foto) !
De weergoden zijn ons op het eind van de dag niet meer zo goed gezind...wat jammer nu ! Het regent, het is koud, er hangt mist in de bergen en dus is er niet zo heel veel wat we hier nog kunnen doen. Wat jammer nu want voor de zoveelste keer trekt Niki aan het korste eind en kan hij ook hier NIET gaan vissen...
Dan maar op naar Vancouver...er zit niks anders op ! Terwijl we onze weg verder zetten breekt de zon terug door de wolken en het samenspel van wolken, regen, zon en val-avond levert ons spectaculaire beelden op. Het lijkt wel of de hemel in vuur staat en als we achter ons kijken krijgen ook de toppen van de bomen een vuurlaag over zich. Zo zie je maar...je hoeft niet altijd te zoeken om foto's te kunnen maken !
En dan bereiken we de grensovergang met Canada. Het is aanschuiven geblazen want alles en iedereen wordt gecontroleerd. Dit euvel zet onze plannen een half uur achteruit, maar dat vinden we niet zo erg. We gebruiken die tijd om een beetje bij te babbelen over vandaag en over hetgeen we morgen en de volgende dagen nog allemaal gaan doen want hebben nog héél veel plannen voor deze trip.
Het is een beetje zoals voetballer/trainer Johan Cruyff ooit zei "ieder nadeel heb se voordeel" en dat is ook wel zo, het is allemaal alleen maar een kwestie hoe je tegen een bepaalde situatie aankijkt. Nog even en dan zijn we aan het hotel voor een welverdiende nachtrust.
Oké...we zijn aangekomen in Seattle (http://nl.wikipedia.org/wiki/Seattle) en meteen valt het ons op hoezeer deze stad op San Francisco lijkt. Ook hier heb je enorme hoogte verschillen als je de stad binnenrijdt tot aan de haven en dat is een rechtstreeks gevolg van de grondvesten van de stad. Maar als Seattle écht gebouwd werd op zaagmeel (zoals dat beweerd wordt), vrees ik dat we ons hier op een onstabiele plaats bevinden en hoop ik dat de stad het niet net nú zal gaan begeven...
Dit is de plaats van afspraak voor onze rondleiding in "de buik" of "The Undergrounds" van de stad.
Als iedereen present is worden we meegetroond naar een of ander oud gebouw dat ooit in een ver verleden dienst gedaan heeft als café/theater maar dat de pure nostalgie van lang vervlogen tijden nog steeds uitstraalt. Hier krijgen we meer tekst en uitleg van hetgeen ons te wachten staat.
Je moet weten dat - in den beginne - Seattle beneden zeeniveau lag. Er bestonden toen nog geen WC's zoals wij die nu kennen maar ieder huis had ook zijn "out-house" oftewel "buiten WC" (je weet wel...zo'n houten plaat met een gat erin en helemaal geen waterreservoir om dat ding door te spoelen ! Ik herinner mij nog héél goed dat mijn grootouders ooit zo'n WC hadden !). Wel nu...als het dan vloed werd overstroomde de hele stad met als gevolg dat al die "troep" terug uit die WC's kwam. Kan je je de geur al voorstellen ??? Om dat een beetje tegen te gaan EN omdat er vele houtzagerijen gevestigd waren kwam iemand op het idee om het zaagmeel in de stad uit te strooien. Dat hielp natuurlijk maar zéér beperkt dus er moest iets nieuws op gevonden worden. Nadat op 6 juni 1889 een felle brand uitbrak die geheel Seattle verwoestte, besliste het stadsbestuur dat vanaf dan de huizen alleen nog maar in steen mochten worden gebouwd EN dat de bestane straten een 3-tal meter verhoogd zouden worden. Maar in de stad waren ook winkels gevestigd en die zagen het natuurlijk niet zitten om hun zaak zolang te sluiten en een extra verdiep op hun bestaande gebouw bij te bouwen. Zij wilden hun winkels gewoon openhouden zoals ze waren. Het stadsbestuur wilde niet afwijken van zijn plannen om de straten te verhogen en de eigenaars wilden er niet van weten om hun winkels voor een tijd te sluiten...gevolg ?? De stad verhoogde inderdaad tóch de straten ! Nu moest iedereen die van de ene winkel naar de andere wilde eerst via een trap naar boven, de straat oversteken en via een andere trap weer naar beneden...wat een gedoe !!! En omdat men de ganse stad niet op hetzelfde niveau kon bouwen - er moest genoeg verval gecreërd worden - werden de straten verderop trapgewijs hoger en hoger gelegd. Op deze schets krijg je een beetje een beeld van hoe het er aan toe moet gegaan zijn.
Helaas deed zich toen een ander probleem voor want dikwijls vielen mensen van die hoger gelegen straat naar beneden. Dus besliste de stad dat vanaf dan iedereen een verdiep hoger moest gaan wonen, de trappen werden verwijderd en de open stoepen werden afgesloten met glas dat behandeld werd met mangaan. Deze techniek kwam uit de scheepvaart en werd vooral toegepast rond de jaren 1800 vóór het "elektrisch licht" zijn intrede deed. Daardoor kregen de handelaars toch nog daglicht in hun ondergrondse etages. Het glas was in het begin wel helder, maar kleurde na verloop van tijd paars onder invloed van de UV stralen van de zon. Het glas met mangaan is té kostelijk om te vervangen en zal dan ook langzaam maar zeker verdwijnen. Als je tegenwoordig dit soort glas nog ergens tegen komt, weet je meteen dat het heel oud is .
Na al die uitleg en nadat onze nieuwsgierigheid voldoende geprikkeld is, is het onze beurt om af te dalen in die "Undergrounds" en het hele zaakje eens van dichterbij te gaan bestuderen. Sommigen handelaars hebben hun stoepen terug opengebroken om voldoende daglicht te hebben en zo hun "benedenverdieping" te kunnen blijven gebruiken. Natuurlijk staan er nu wél (verplicht !) hekken rond die open stoepen.
Op de onderstaande foto staan we op wat eens het gelijkvloers van één of andere winkel was. Een beetje verderop zien we de dichtgemetselde ramen van het hotel (foto 2).
Over houten paden - want de ondergrond is nog steeds onstabiel - gaat het verder en verder en zien we dat de mensen destijds gewoon alles achtergelaten hebben. Een bad, motoren die ooit van een zagerij waren en nog zoveel dingen meer zijn achtergebleven nadat de handel zich naar "hogere sferen" verplaatst heeft.
Onze rondleiding komt aan waar we vertrokken zijn...aan de "buitenkant" van de boekhandel/museum dat zich nog steeds op de originele gelijkvloers bevindt en dat zie je op deze foto...
Wij gebruiken de rest van onze tijd om in het museum rond te snuiten en daar stoten we op iets dat nu zó gewoon is in ieder huis en waar niemand nog zonder kan...één van de alleerste WC's ! Men noemde dat ding wel niet "WC" maar "Crapper" naar de uitvinder ervan...Mr. Crapper. Volgens onze gids zie je op onderstaande foto ook meteen waarom mannen steeds die WC-bril omhoog laten staan...het zou een overgebleven gewoonte zijn omdat de eerste WC's versierd waren met mooie tekeningen...(yeah...right !)
Ook de oude schoolbanken staan tentoongesteld in dat museum en ik had aan Niki gevraagd om daar eens ín te gaan zitten, maar hij vertrouwde het niet helemaal...misschien kon hij er dan wel niet meer uit !
Eén ding heb ik hier nog niet vermeld...in die ondergrondse gangen vestigden zich mensen die deze plekjes gingen "misbruiken" om een handel te beginnen in iets dat - letterlijk en figuurlijk - het daglicht niet mocht zien. Vooral feestjes met héél veel drank én de dametjes van lichte zeden vonden hier hun onderdak en die handel tierde hier welig ! Eén groep dametjes noemde zich de "Sewing Circle" (de naaisters) en in het museum hangt een foto van die dames. Alleen is er wel iets speciaals aan die foto. Kunnen jullie het vinden ?
Zal ik jullie de oplossing dan maar vertellen ? Het geheim van de mysterieuse foto is rechts achteraan te vinden. De persoon helemaal in het zwart gekleed is geen "dame" maar een "heer" !!!
Ziezo...dat was een hele boterham, maar nu kennen jullie ook een beetje de oorsprong en het verhaal van Seattle. Ik denk dat mijn uitleg voldoende was maar voor diegene die zelf nog meer op speurtocht willen gaan : http://en.wikipedia.org/wiki/Seattle_Underground
Van Kennewick (nét over de grens van Oregon naar Washington State) is het +/- 279mls (449km) rijden en dan zijn we in Seattle...tenminste...da's wel de bedoeling hé. Onze ingenieuze medereiziger "Tom-Tom" verteld ons dat we daar ongeveer 5u10' voor nodig zullen hebben. Dat is wel niet zo giga-veel tijd maar we moeten ook nog door Mount Rainier National Park en vermits het daar nu al gesneeuwd heeft, weten we niet wat er ons precies te wachten staat. We kunnen dus maar beter niet gaan "slenteren" hé. Vermits we alle 2 natuur-liefhebbers zijn en niet graag alleen maar over de highways (autostrades) rijden, maken we zoveel mogelijk gebruik van de "scenic byways" (alternatieve routes met meestal de mooiste plekjes).
Het is héél rustig op de weg en we vorderen goed maar - vermits we tóch de tijd hebben - willen we natuurlijk ook zoveel mogelijk genieten van al dat moois. Steevast houden we halte aan een tankstation dat meteen ook een winkeltje heeft, een koffietje en/of frisdrankjes verkoopt, een restaurantje heeft én waar je eventueel ook nog zou kunnen blijven logeren want meestal is zo'n zaak als deze ook nog een hotel/motel. Je mag niet vergeten dat we hier in "the middle of nowhere" zitten en dan is zo'n alles-in-één-zaak de meest ideale oplossing hé ! Zoals gezegd houden wij hier maar een korte pauze en da's net genoeg om de benen te strekken. Terug bij de auto gekomen schrik ik me een hoedje ! "Daar...daarginds...in die boom...." stotter ik nog tegen Dominique "daar zit een man EN een beer in die boom" en dan zie ik het natuurlijk pas goed ! Het is maar namaak, maar geloof me...bij die eerste aanblik leek het precies ECHT !
Als Niki helemaal bijgekomen is van het lachen (en ik van mijn schrik bekomen ben !) rijden we weer verder. Bij dit meer - met zijn spiegelglad wateroppervalk - maken we een volgende stop. De grote droogte heeft ook hier z'n tol geëist want het water zou eigelijk bijna tot aan de boomgrens moeten staan.
We zijn intussen in het "Snoqualmie National Forrest" aangekomen en je hoort meteen aan de naam dat we in Indianen gebied zijn. In dit bosrijke gebied ligt "Rimrock Lake" en ook daar maken we enkele foto's.
Als alles goed zit zouden we op onze weg via "White Pass Scenic Byway" vroeg of laat Mount Rainier moeten tegen komen maar ons geduld wordt serieus op de proef gesteld. We beginnen ons zo stilaan af te vragen hoelang het nog kan duren voor we "hem" te zien zullen krijgen. Maar "geduld is een schone zaak" en even verder is het zover. Het spreekt voor zich dat we hier even gaan stoppen hé.
Steeds dichter en dichter komen we bij Mount Rainier, maar nog steeds hebben we geen aanduiding gezien dat we al in het National Park zouden zijn. We vragen ons af of we die plaat gemist hebben ?
Nee hoor...niks gemist ! Alleen er stáát helemaal geen plaat zoals we die al zo dikwijls bij alle andere National Parks gezien hebben en waar we tot nu toe steeds een foto bij gemaakt hebben. Bij de ingang van dit NP staat een héél groot hek dat in de winter dicht gaat (owv té veel sneeuw en té gevaarlijk !). Om jullie een idee te geven wat we bedoelen met "een héél groot hek" doe ik er deze foto bij. Natuurlijk heb ik ook een website van het park gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Rainier_National_Park
Dominique is er al een paar dagen op gebrand om even zijn vislijn te kunnen uitgooien maar tot nog toe is dat nog niet gelukt. Steeds kwam er iets tussen...en ook dit keer weer. Deze "White River" heeft zijn naam niet gestolen, maar veel vis is hier jammer genoeg niet te bespeuren.
Het tot-nog-toe-enigste-visitors-center dat we op onze weg tegen komen is dit "ondermaats" gevalletje. Welliswaar teleurstellend klein én gesloten, maar mooi genoeg voor een foto.
Als we bij de eerstvolgende huizen aankomen weten we meteen dat we terug in de bewoonde wereld beland zijn. Bij de volgende foto stel ik me toch enkele vragen hoor...voor wie is dit nu het makkelijkste ? Voor de postbode (die blijkbaar maar op één plaats hoeft te zijn) of voor de mensen van dit dorpje (want dan gaat er waarschijnlijk slechts één iemand de post ophalen voor de ganse gemeenschap) ?
Na uiteindelijk 7u in de auto doorgebracht te hebben komt Seattle in zicht
en hebben we ons einddoel voor vandaag bereikt. Daar zijn we uiteraard niet rouwig om, maar het betekend ook niet dat we al kunnen gaan rusten. We hebben vanavond nog een afspraak in downtown Seattle. Daar zullen we de "undergrounds" gaan verkennen. Volgens kenners zouden de grondvesten van deze stad gebouwd zijn op "zaagmeel". Ben benieuw of dat verhaal klopt (of niet). Maar dat wordt een verhaal op zich.
Onze (waarschijnlijk) laatste rondreis voor dit jaar brengt ons naar de Staten Oregon en Washington in het Noordwesten van Amerika tegen de Canadese grens. We zullen ook de grens gaan oversteken om Vancouver en Vancouver Island te bezoeken, maar zover zijn we nog niet. Eerst gaat onze reis van thuis naar Boise (Idaho) waar we een 1ste overnachting doen. Het is een rit van 318mls (511,7km) en we hebben ongeveer 5u nodig om onze bestemming te bereiken dus...wordt het de hoogste tijd om te vertrekken. Maar we hebben nog maar nét Utah verlaten en daar zien we de eerste tekenen van de grote droogte die we dit jaar kennen want er is een brand uitgebroken in deze gigantische open vlakte...
Een beetje verderop krijgen we een heel raar beeld te zien. Deze kamion komt ons tegen gereden aan de verkeerde kant van de weg !!! Of nee...toch niet...het zijn wij die dichterbij komen bij een getakelde kamion. Oef...was me dat effe schrikken ség !
Dan rijden we over de "Snake River" en hier heeft Dominique naar uitgekeken want hij wil hier graag effe een hengeltje uitslaan. Maar groot is zijn teleurstelling als blijkt dat die rivier zo goed als droog staat.
Zonder visavontuur gaat ons reisje verder naar "Twin Falls" (http://en.wikipedia.org/wiki/Twin_Falls,_Idaho) en "Shoshone Falls" (http://en.wikipedia.org/wiki/Shoshone_Falls) die vlak bij mekaar in de buurt liggen. Dit was één van onze 1ste uitstapjes nadat we hier toekwamen in 2009. Omdat het zo mooi is bij die watervallen en omdat we hier al lang niet meer geweest zijn, maken we er een omweggetje naar toe. Spijtig genoeg draait ook dit avontuur op een teleurstelling uit. Wat eens een mega-grote-daverend geruis van watervallen was, is nu een bijna opgedroogde rivierbedding met hier en daar nog een beetje "waterval"...jammer !
Er rest ons dan ook niks anders dan maar meteen door te rijden naar Boise dat we - owv. de omweg - pas na 7u rijden bereiken en dit is het 1ste beeld dat we te zien krijgen van die stad
Vermits het mijn verjaardag is gaan we lekker uit eten in restaurant "Bardenay". Deze eettent is bovendien ook nog een distillerie. Zij maken hun eigen rum, gin en vodka waarmee ze de lekkerste cocktails creëren en ook de keuken is zeer bekend owv. de lekkere gerechten waarvan wij vandaag het bewijs krijgen. En voor diegenen die het zelf eens wil gaan proeven : http://www.bardenay.com
Je houdt het soms toch écht niet voor mogelijk wat voor rare typetjes hier overal rondlopen. Deze persoon mag/kan zeker niet ontbreken in het rijtje van "rariteiten in de US" !
Nadat we genoeg gegeten, gedronken, rariteiten geobserveerd (om niet te zeggen "uitgeloerd" hebben) én mijn verjaardag deftig gevierd hebben begeven we ons naar ons bed voor een welverdiende nachtrust !
Dag 2 van deze trip beginnen we al vroeg in de morgen met een trip via "Hells Canyon"
die ons vanavond nét over de grens met Washington State in het plaatsje Kennewick zal brengen en dat is 359mls (577,7km) en 6u50min. van ons verwijderd...dus héél wat "kilometerkes vreten" vandaag. Als we bij Oxbow Reservoir - dat de grens vormt tussen Idaho en Oregon - toekomen, maken we effe tijd om de benen te strekken en de innerlijke mens te voorzien van spijs en drank. We hebben een picknick meegenomen en de kippebilletjes en het zelfgemaakte brood gaat erin als zoete koek. Dat alles smaakt natuurlijk nog zoveel beter aan de rand van dit meer.
Net voorbij het Reservoir steken we de grens met Oregon over (waarvan hier het bewijs).
Blijkbaar heeft "Hells Canyon" zijn naam niet zomaar gekregen...hoelang deze auto hier al ligt weet ik niet precies, maar blijkbaar toch wel héél erg lang...het is een auto uit de jaren '60. Wel jammer natuurlijk want dit soort auto's zijn eigenlijk véél te mooi om hier zomaar te laten liggen oproesten.
Bij het stadje Baker City zijn er in september 1984 miljoenen tonnen aarde, rots en gruis is van de berg geschoven door onophoudende regenval. Dat heeft een dam gevormd over de Powder River waardoor een deel van Highway 86 begraven werd en honderden mensen geïsoleerd raakten van de buitenwereld. Ik heb jammer genoeg geen goeie website hiervan gevonden, dus jullie zullen het moeten stellen met deze foto's. De eerste foto geeft jullie een beetje meer uitleg (en ik hoop dat jullie het kunnen lezen!), terwijl foto nr. 2 duidelijk laat zien dat Highway 86 zomaar ineens ophoudt te bestaan...
Het wordt zo stilaan avond als we de grens met Washington State bereiken. Steevast nemen we een foto bij iedere plaat van iedere staat die we binnenrijden en meestal kunnen die niet groot en opvallend genoeg zijn. Maar deze hier is écht wel mega-giga-teleurstellend hoor...een plaatje van niks ! Als we niet geweten hadden dat we vlak bij de grensovergang zouden zijn, waren we dit zomaar voorbij gereden !
Nog eventjes en dan zijn we bij ons hotel in Kennewick. Ik heb al vele zonsondergangen gefotografeerd, maar vandaag wil ik eens proberen om de maan op de gevoelige plaat vast te leggen. Da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar als ik de foto's achteraf eens goed bekijk, is deze tóch nog de moeite waard geworden...
En toen kwam een varkentje met een lange snuit en blies dit verhaaltje...uit ! Slaapwel, Ingrid
Mijn Luchtmacht collega, wapenmaker op Mirage maar momenteel fotograaf bij de Luchtmacht én goede vriend (sinds 1987), "Bink" en zijn vrouw Marina, komen ons een bezoekje brengen halverwege september. Hun voornaamste trips zullen een tocht worden naar Yellowstone NP en (gokken ??) in Las Vegas.
Maar eer ze aan hun eerste rondreis beginnen nemen we ze graag mee naar ons mooie Antelope Island State Park om hen te laten kennis maken met de bizons. Als we er toekomen is er nét een huwelijksreportage aan de gang en het bruidje toont gewillig dat ze haar "basketsloefkes" aan heeft onder hare trouwjurk !
Dit plaatje maakt duidelijk dat je moet opletten voor bizons op de weg. Waarom??? Daarom...
Omdat Bink zelf fotograaf is willen we hen een zéér originele foto bezorgen. Wat dacht je van dit plaatje ? Een leuke foto met Bink, Marina met een wel zeer luie bizon als decor...
Terwijl we aan het rijden zijn, zien we een 4-tal coyote's waarvan deze nét voor de lens gelopen komt...
We hebben al dikwijls gezegd en laten zien dat we hier spectaculaire zonsondergangen hebben, en deze avond is het weer bingo ! Een zonsondergang om "U" tegen te zeggen. Dit doet me denken aan het liedje van Led Zeppelin "Stairway to Heaven" ("trappen naar de hemel") !
En als we inzoemen wordt dat beeld alleen maar spectaculairder...
Onze avond sluiten we af "in wapenmakers stijl" met een goei pint bier en lekker eten in de Boston's.
Als onze vrienden terug zijn van Yellowstone en Las Vegas, willen we ze natuurlijk graag Salt Lake City en omstreken laten zien. De eerste halte wordt de alom gekende Bingham Coppermine.
s'Middags - als iedereen honger gekregen heeft - doen we hen het voorstel om te gaan lunchen bij "de Belg" Pierre. Hij heeft een frituur in Sugar house en dat voorstel wordt snel goedbevonden en uitgevoerd. Vermits Pierre van Brugge afkomstig is, is het nogal logisch dat zijn frituur "Bruges" noemt.
De tocht wordt verder gezet naar Temple Square en daar bezoeken we de mooie Mormoonse tempel.
Het gloednieuwe winkelcentrum "City Creek Mall" mag niet worden overgeslaan (volgens Marina toch)...
En omdat de mannen weeral dorst hebben, gaan we maar een pintje drinken in de "Beerhive" pub.
Wat heel speciaal is in deze kroeg, is de toog die zeker wel 15 meter lang is. De witte band op de foto is een strook ijs waar je je pint op kan zetten om ze lekker koel te houden !
Onze laatste avond sluiten we in stijl af met een etentje in Ogden in de populaire "Prairie Schooner".
Goede vrienden, bedankt voor alle gezelligheid en heb een veilige vlucht huiswaarts ! Niki
We zeggen en spreken vandaag 23 september 2012. De "Indian Summer" is in volle glorie en wij gaan een rondritje maken in de bergen om te genieten van deze pracht en praal van Moeder Natuur. Ik ben een beetje gaan grasduinen op het internet en heb 2 websites gevonden. De 1ste is een Nederlandstalige site waar men spreekt over "Nazomer, Oudewijvenzomer of St. Michielszomer" : http://nl.wikipedia.org/wiki/Nazomer. Op deze website wordt vooral de weerkundige uitleg gegeven. Het is de periode van september tot november waarin de gemiddelde middagtemperaturen kunnen schommelen van 20°C naar 9°C. Maar er zijn ook periodes die aan de zomer doen denken. De 2de - een engelstalige website - heeft het over de origine van de benaming "Indian Summer" en dat kan je nalezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Indian_summer. Daar wordt geschreven dat in de late 18de eeuw in West Virginia en Pennsylvania de kolonisten deze term gebruikten om weersomstandigheden aan te geven waarin de Amerikaanse Indianen hun aanvallen op de Europese kolonisten opnieuw inzetten. Al bij al is het de tijd van het jaar dat de bladeren van bomen en struiken van kleur veranderen door de schommelingen in de temperatuur en door de nachtvorst. De natuur begint zich voor te bereiden op de winter en de sneeuw en dat zal niet zo lang meer duren...
Via Morgan gaan we steeds hoger de bergen in richting East Canyon Lake. De uitzichten worden alsmaar mooier en spectaculairder. Maar omdat foto's zoveel meer zeggen dan woorden...
Als dan de zon ook nog eens komt piepen, worden de kleuren bijna onwerkelijk...
En als we even later helemaal boven in de bergen zijn hebben we een gigantisch, mooi zicht op het dal. Ik hoef hier écht niet veel meer uitleg over te geven. De foto's spreken voor zich. Ik laat jullie gewoon een beetje meegenieten van de kleurenpracht die zich hier voor onze ogen afspeeld...
Om jullie een héél duidelijk beeld te geven hoe één enkel blad van kleur veranderd, zet ik er deze nog bij...van groen naar gelig-bruin, naar oranje naar vuurrood...Kunnen jullie je voorstellen hoe de ganse boom eruit ziet ?
Een inmiddels-traditionele-en-jaarlijkse-wederkerende-beurs is de F-16 "World Wide Revue". Al even traditioneel is de Social die daarmee gepaard gaat op de woensdagavond van diezelfde week en dit jaar zal die doorgaan in het Salomon Center in Ogden. Dat Center is een indoor skydive-center, een sporthal/zwembad én een indoor "Kermis" allemaal onder één dak...een hééééél groot complex dus. Wát er ons precies te wachten staat weten we niet want - in tegenstelling tot andere jaren waar er van ons verwacht werd dat we ons zouden "opkleden" - wordt dat dit keer NIET van ons verwacht ! Heel gewoontjes (of "casual" zoals ze dat hier noemen) is goed. Meteen bij het binnenkomen lopen we oude bekenden tegen het lijf. De in-Washington-wonende-maar-van-Zuid-Amerikaanse-afkomst Maria en haar Franse man Frank (mede-sponsors van dit evenement) verwelkomen ons met open armen. Het doet deugd hen weer te ontmoeten...
Dominique zou Dominique niet zijn als hij niet meteen op zoek gaat naar de bar. Hij moet effe zijn beurt afwachten, maar dat geeft hem de kans om goed rond te snuiten wélk drankje hij als eerste wil uitproberen. Hij heeft meteen zijn oog laten vallen op een drankje dat via een ijssculptuur zo in je glas vloeit. Ik zal me al maar voorbereiden dat ik de "designated driver" (de BOB) voor vanavond ben want dan kan ik hem met een gerust hart zijn gangetje laten gaan. Gelukkig hoeven we hier niks te betalen...al het eten én alle drankjes zijn inclusief. Zelfs voor de spelletjes hebben we bij de ingang ieder een zakje muntjes gekregen.
Dan gaan we verder de zaak verkennen. Die indoor kermis lijkt ons wel wat, maar eerst gaan we ons vergapen aan al die spelletje die hier staan. Je kan het spel zo gek niet bedenken of het staat hier wel.
maar het is overal even druk en het duurt effe voor we eindelijk iets gevonden hebben waar niemand staat te wachten én dat we bovendien met z'n 2-tjes kunnen doen...het blijkt een dansspel te zijn en je moet het scherm volgen door op de pijlen op de grond te springen. Hilariteit alom verzekerd !
Omdat ook de innerlijke mens versterkt moet worden (en zeker bij zoveel inspanning...hahaha !) gaan we op zoek naar eten. Dit jaar is het een mix van eetculturen zoals oa. Turkse Kebab en Mexicaanse Taco's en nog zoveel meer dat het te veel is om op te noemen (en om op te eten !).
Na het eten gaan we de rest van de verschillende zalen verkennen want er is blijkbaar nog véél meer te zien en te doen...of wat dacht je van de "pool-tafels", de "klimmuur" of de "surfbaan" ?
Ook het indoor sky-diving-center heeft vandaag zijn deuren voor ons opengesteld. We zijn hier nog al wel eens geweest met een groep Internationals, maar zelf hebben Niki of ik dat nog nooit gedaan. Ik heb een beetje bang dat mijn rug dat niet aankan en Niki vindt het al plezant om anderen aan 't werk te zien. Als we er toekomen is één van de instructeurs nét een demonstratie aan 't geven. Wie weet...misschien heb ik tóch nog ooit het lef om dit eens uit te proberen vóór we terug keren, maar dan wel niet zó hoor...
We begeven ons terug naar de kermis want dat is zeker zo plezant om te zien en te doen. Deze motoren hebben mijn ventje totaal in hun macht en vóór de avond voorbij is ben ik er zeker van dat hij het sowieso wel eens zal gaan uitproberen, maar "er zijn nog een aantal wachtenden" voor hem.
Omdat hij bij die motors toch zijn beurt moet afwachten zakken we af naar de bowlingbanen. Jammer genoeg is er nét op dit moment een technisch probleempje waardoor iedereen machteloos moet toezien. Er valt niks anders te doen dan wachten...en er eentje drinken...en wachten...of naar een andere spel gaan.
En dat andere spel zijn de "botsauto's". GE-WEL-DIG plezant want jongens wat hebben we plezier. Het zijn niet botsauto's zoals we die in België op de kermis kennen, maar deze zijn nóg fijner om in te zitten. Je krijgt ook niet zo'n harde slagen als er iemand tegen je aanbotst en da's maar goed ook !
Eén van de laatste spelletje die we doen is een schietoefening. Maar ook hier weer geen kogeltje zoals op een normale kermis, maar laser-geweertjes en schieten op bewegende beelden op het scherm. Niki wint het 1ste spel, maar als hij bij het 2de de duimen moet leggen, kan hij dat toch niet goed verdragen en daagt mij uit voor een revange (wat hij natuurlijk wint !) Het is 2-1 in zijn voordeel en daar is hij content mee...Je kan van een militair - die gespecialiseerd is in "kleine wapens" - toch niet verwachten dat hij het onderspit zal delven tegen zijn vrouw die niet of nauwelijks een geweer in handen durft te nemen hé ! Maar hij heeft wel alle mogelijke trucken uit de kast moeten halen, want ik laat me natuurlijk ook niet zomaar doen hoor !
Alle punten die we op alle mogelijk spelletjes verzameld hebben, kunnen tegen het eind van de avond omgeruild worden, maar net zoals op een kermis is het ook hier "pure prul" die aangeboden wordt...tenminste als je niet écht héél veel punten verzameld hebt zoals wij. Vermits wij geen kinderen in huis hebben, geven we al onze bonnetjes aan onze Nederlandse vriend Stefan en nu mag hij op zijn beurt een kadootje gaan uitkiezen voor zijn 2 kids Noa & Finn. En zo scoort ook hij "goeie" punten voor vanavond !
Ziezo, de avond zit erop en het is tijd om terug naar huis te gaan. Voor ons rest er nog één World Wide Revue en dat wordt meteen ook de 1ste keer van de vele afscheid-nemen-van-vrienden-rituelen.
Telkens het Hoeselt (of Werm) Kermis is, denken wij hier aan de gezelligheid van het samenzijn met de ganse familie. Traditie-getrouw gaan we dan met z'n allen bij ma en pa (of Niki zijn ma) "op de koffie". We wonen hier nu al 3 jaar in Utah en dit is voor ons meteen de eerste keer dat we hier "naar de Kermis" gaan...we wisten zelfs niet eens dat zoiets hier bestond.
We zijn hier natuurlijk niet "zomaar" naar toe gekomen...nee hoor. Onze Nederlandse vriendin Lia gaat hier vandaag optreden met haar "Murray Valley Brass band". Ze gaan nét beginnen als wij toekomen.
Tussen al die drukte op dat podium is het wel effe zoeken voor we haar gevonden hebben, maar ze heeft er duidelijk zin in. En eenmaal de dirigent het signaal geeft, gaat zij uiterst geconcentreerd aan 't werk.
Wouter - Lia's man - is er sowieso ook en met z'n 3-tjes kijken en vooral luisteren we zeer aandachtig. Maar als het pauze is heeft Niki tijd en reden genoeg om een paar foto's te maken zoals deze van Wouter en ik.
Lia vertelde me dat ze eigenlijk geen enkele foto heeft van haarzelf mét haar instrument. Bij deze wordt dat dan effe rechtgezet en maakt ondergetekende een wel héél mooie foto (al zeg ik het zelf !).
Nadat zij haar bariton (http://nl.wikipedia.org/wiki/Bariton_(instrument)) opgeborgen heeft gaan we naar de kermis en voor Wouter heeft dat één nadeel...hij mag de ganse tijd met dat instrument op z'n rug zeulen.
Een kermis is een kermis ? Toch niet ! Je houdt het waarschijnlijk niet voor mogelijk, maar ook hier kan je geld "uit de muur" halen...ook hier staan de geld-automaten zomaar in het midden op de kermis opgesteld.
Dat Dominique van alle attracties houdt die met snelheid en gevaar te maken hebben is duidelijk als je onderstaande foto's bekijkt. Dit tuig voert hem langzaam maar zeker tot +/- 20 meter hoogte...
...om hem daarna met een rotvaart naar beneden te laten "vallen" en dat is wel effe schrikken.
Terwijl Lia en ik wel eens een kijkje willen gaan nemen in deze oude "Highway Patrol Car", heeft Dominique een andere, zeer bekende attractie bespeurd...een moderne uitvoering van de "rups".
We wandelen richting uitgang als we plots getracteerd worden op een nummertje "Schoonspringen". Als ik me niet vergis is dit een Olympische discipline en toch geen kermisattractie of vergis ik me ??? Al bij al vind ik dít nu toch maar een akelige gewaarwording als je ziet hoe klein het zwembad(je) is hoor !
Heeft er iemand honger ? Misschien kunnen we effe aanschuiven voor een lekker kalkoenbilletje ? Ze worden hier "aan den lopende band" op de BBQ klaargemaakt, daarna verkocht en "uit het vuistje" gegeten...En ja, het zijn "kalkoenbillen" en geen "kippebilletjes" want Amerikanen zien én willen alles in't groot hé !
En zo zijn we weer aan het eind van een leuke de dag in goed gezelschap van onze vrienden gekomen. Nog vlug een foto met z'n viertjes (vlnr. Niki, Lia, Wouter en ik) en daarna gaan we naar huis.
Lia, bedankt om ons eindelijk eens de kans te geven jou en je band aan 't werk te zien ! En Wouter, we hebben genoten van je gezelschap tijdens het concert ! Jammer dat jullie nog een afspraak hadden want we hadden de dag willen afsluiten met een etentje. Maar da's voor een volgende keer !
Vandaag op Labor Day belt mijn Duitse vriend en collega Marko met de vraag om een paar uurtjes te gaan vissen bij Lost Creek Reservoir. Uiteraard hoef je me zoiets geen tweemaal te vragen...ik ga meteen mee ! Het weer is prima (92°F is +/- 33°C) en omstreeks 5pm zijn we ter plaatse. Al na 20 minuutjes haalt Marko een regenboogforel uit het water. Het eerste visje om straks mee naar huis te nemen is binnen...
Ik kan, wil en mag niet achter blijven en als mijn eerste buit binnen is, wordt hij ter plaatse zuivergemaakt!
In totaal vangen we er elk 3 stuks. Tegen de avond zien we opvallend veel "Crawfish" (zoetwaterkreeftjes) te voorschijn komen. We kunnen het niet laten om er enkelen te fotograferen als bewijsmaterieel. Die smaken heerlijk in een Bouillabaise, maar dan heb je er wel een veertigtal nodig ! Helaas...zóveel tijd hebben we niet meer om die nu nog te vangen en dus geven we hen de vrijheid maar terug...
Als we huiswaarts rijden, wordt er besloten dat Marko een aantal vissen gaat roken en de grootste forel gaat hij marineren zoals zalm. 's Anderendaags mogen Ingrid en ik dan gaan dineren bij Marko en Sonia. Zoals jullie zien, ziet het er prima uit en Marko ontpopt zich als een ware "Chef" tijdens het fileren!
Sonia bereidt intussen een lekkere salade met groenten uit hun eigen moestuintje.
Het wordt een gezellig etentje met een heerlijk glas wijn én in goed gezelschap. Sonia & Marko, van harte bedankt hiervoor. Sonia & Marko, vielen Dankfür das gute Essenund Geselligkeit.
Het is "Labor Day" in the USA en dat hetzelfde als in België op 1 mei..."Dag van de arbeid". Hier heeft vandaag iedereen vrij want de basis is gesloten. De scholen in de USA zijn nog niet aan het nieuwe schooljaar begonnen en hebben één dagje extra vakantie ! Maar in België is het de eerste schooldag en dus mag ook Lien er weer eens aan gaan beginnen. Oma Nana en Opa Niki willen haar héél veel succes wensen in het 3de leerjaar en daarom maakte ik een kaartje speciaal voor deze dag !
Lieve Lien, vóór je naar school vertrekt zullen we snel effe online komen bij skype want we willen je toch wel even zien nu je helemaal klaar bent voor deze nieuwe start. Doe maar je best in school, want we weten dat je het kan en tegen dat wij terug op bezoek komen volgend jaar is dit schooljaar alweer bijna voorbij.
Dikke knuffels en vele dikke kussen...we missen je hier hoor ! Héél veel succes meisje, we houden van jou ! Je Oma Nana & Opa Niki
...aan mijn Ma die vandaag "83" jaar wordt ! Ma...je weet toch wel dat we in gedachten bij je zijn om samen met pa en de rest van onze familie jou verjaardag te vieren hé ! En Pa kennende weten we wel dat je vandaag een geweldige, fijne dag gehad hebt en ik hoop dat mijn kaartje intussen aangekomen is.
Speciaal voor je verjaardag, veel gezondheid en goede wensen De mooie dingen van het leven, omringd door lieve mensen Ik wens je vreugde en geluk, liefde en plezier Maar weet dat ik in gedachten bij je ben en met jou je verjaardag vier
Proficiat Ma, 3 dikke kussen van ons 2-tjes en tot straks op skype, Ingrid & Dominique
Ik zie de meesten onder jullie nu al denken, wat is in s'Heres naam "re-enactment" ??? Wel dat is niet meer of minder dan het naspelen van historische gebeurtenissen in de juiste kledij met alle toebehoren gaande van schoenen tot kookgerei e.d. In België kennen we de re-enactment van "de Slag bij Waterloo". Dat kan je gaan nalezen op : http://historiek.net/nieuws/algemeen/7209-eenvandaag-over-populariteit-reenactment.
Vandaag gaan we zo een schouwspel van naderbij bekijken in Fort Bridger (WY) want onze Deense buurman Dane en zijn zoontje Christian vinden het keitof om samen met anderen Cowboy en Indiaantje te spelen. Bij aankomst in Fort Bridger zien we meteen een massa Tipi's staan op de "playground".
Dit kruidenierswinkeltje is nog in dezelfde authentieke staat als destijds rond 1895 en Ingrid voegt er meteen aan toe : "Dit is het winkeltje van de Olsons uit Het Kleine Huis op de Prairie ".
Uiteraard wil ik met deze "Trapper" graag op de foto, zijn muts is gemaakt uit Coyote vacht ! Deze mooie dieren worden hier in de USA aanzien als ongedierte en er mag dus gans het jaar op gejaagd worden.
Een "Pow-wow" kan en mag hier ook niet ontbreken, en als eersten zijn de dames aan de beurt.
Daarna volgen de kinderen die een hele mooie en speciale "Hoepel dans" brengen. De bedoeling is dat je al dansend alle hoepels opraapt (met je voeten !) en er zoveel mogelijk verschillende figuren mee maakt.
Ingrid wil op de foto met deze mooi getooide "Shoshone Chief", maar de brave man heeft niet veel tijd want hij is de volgende aan de beurt om zijn dans te demonstreren.
Na al die danskunsten gaan we op zoek naar onze buurman. Intussen komen we verschillende tenten tegen die allemaal dateren uit de tijd van de burgeroorlog. Let ook even op de meubels uit die periode.
Dane had ons verteld dat we zijn Tipi konden herkennen aan de Deense vlag die bovenaan was vastgemaakt en ja hoor, gevonden...(uiterst links)
Dane en Christian zijn heel blij dat we een kijkje komen nemen en hun hobby zo kunnen meebeleven.
Wij willen die Tipi nu wel eens aan de binnenkant bekijken...maar waar ik van gefacineert ben is om ook eens "Chiefke" te kunnen spelen. Daarom tooit Dane mij met een "Apache hoedje en borstwering". Ikke héél fier !
De inhoud van zijn Tipi ligt volgestouwd met allemaal zelf gemaakte Indianen artikelen die hij gemaakt heeft volgens aloude traditionele manier (da's één van de voorwaarden om te mogen meedoen hier !).
Dane is één van de finalisten van de "Best gekleede Indianen" en daarom moet hij zich nu gaan haasten. Wij gaan uiteraard mee...al is het alleen al maar om de foto's te kunnen maken. De jury zit al ongeduldig te wachten op de finalisten van alle categorieen waaronder deze personages...
De finalisten wachten vol spanning de resultaten af, maar wat zien ze er allemaal mooi uit !
Het verdict is gevallen en Dane is welverdiend tweede geworden in zijn categorie en sleept een 50 USD geldprijs in de wacht ! Het is de uiterst rechtse man die zich "de grote overwinnaar mag noemen". Congratulations Dane, well done! But I think you diserved first price!
Wanneer we in de late namiddag naar buiten wandelen word mijn aandacht nog getrokken door deze spelende kindjes in een beekje en schiet ik er nog snel een mooi plaatje van.
De dag begint gewoon zoals zovele dagen in het verleden, maar toch is het een speciale dag. In het verleden was het Silke die ons regelmatig uitnodigde voor een kopje koffie (met iets lekkers erbij !) maar vandaag heeft de Portugese Filipa enkele dames op bezoek. Zo kunnen we samen afscheid nemen van Silke. Zij verhuisd - met haar man Francesco en de 3 kids Raphael, Federica en Veronica - terug naar Italy. Dus nog één keertje gezellig samen zitten, nog één keertje samen koffie drinken (met véél lekkers) en herinneringen ophalen en nog één laatste foto samen...maar het is triest als je telkens weer afscheid moet nemen ! Op de foto zie je vlnr. Katinka & Lia (beiden van Nederland), ik, Silke (Italië), Inger-Lise (Noorwegen) en Filipa (Portugal).
Maar wat maakt vandaag nog speciaal ? Wel vanavond hebben we een "Blue Moon". Wát dat precies betekend en waar die naam vandaan komt ben ik even gaan opzoeken en ik heb een leuke site gevonden waar genoeg tekst en uitleg over dit astronomisch fenomeen te vinden is : http://earthsky.org/astronomy-essentials/when-is-the-next-blue-moon In één maand tijd 2 volle manen is uiteraard een zeldzaamheid. Dit jaar was de 1ste volle maan op 1 augustus, de 2de volle maan is vandaag en dus spreken we over een "Blue Moon". Net omdát dit fenomeen zo zelden voorvalt kennen de Amerikanen de uitdrukking "every onces in a blue moon" en vrij vertaald bedoeld het zoveel als "iets dat maar héél zelden gebeurd". Dat er in één jaar tijd zelfs 2 "blue moons" voorvallen is nog zeldzamer, maar dat was wel het geval in 1999. Toen hadden zowel januari als maart 2 volle manen en was er géén volle maan in februari. Dit zeldzame fenomeen zal zich herhalen in 2018. Dat wordt dus iets om naar uit te kijken. Het betekend echter niet dat de maan vandaag blauw zal kleuren. Ze ziet er precies uit zoals altijd, alleen is ze net nu een beetje achter de wolken gaan schuilen...
Als ik lang genoeg geduld heb, word ik toch wel beloond voor de moeite...ze laat zich in al haar glorie zien en nu kan ik - zelfs met mijn gewone fototoestel - toch wel héél duidelijke foto's maken.
De naam "blue moon" heeft echter nog een andere betekenis. Het kan gebeuren dat er 3 tot zelf 4 volle manen aan het nachtelijk firmament verschijnen in één seizoen. Ook dan spreekt men over "blue moon". En soms...héél soms...kan het voorvallen dat de maan blauwachtig kleurt. Maar dat is dan hoofdzakelijk te wijten aan bepaalde weersomstandigheden in combinatie met kleine partikels van rook. Een échte blauwachtige maan is dus niet te voorspellen. Deze onderstaande foto (gevonden op bovenstaande website) is wel heel mooi, maar is eigenlijk gezichtsbedrog, want hij werd genomen met speciale filters.
En nog één ding over deze "Blue Moon"...het heeft voor Niki nog een andere betekenis want "Blue Moon" is hier in Utah ook een biermerk...n.l. de tegenhanger van onze "Hoegaarden" (hahaha !).
We hebben opnieuw een jarige in de familie. Vandaag is het mijn zoon Jo, maar hem kon ik uiteraard NIET bij het "Feestvarkentjes"-verhaal vermelden. Da's voor volgend jaar...vandaag wordt hij 29 jaar maar ook dát mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Lieve zoon, wij wensen je van harte proficiat met je verjaardag en het enigste dat ik nu zou willen is dat ik je kon vastpakken om je 3 dikke verjaardagzoenen te geven. We hopen dat je een hele fijne dag hebt. Wie weet...misschien kan je je "30ste" wel in Utah komen vieren ?
A Birthday greeting to wish you nothing less Then all the special things in life that brings you happiness With wishes and kisses and lots of hugs too As everyone celebrates 29-years-old-YOU !!!
Een week geleden - terwijl ik bezig was op mijn computer - vroeg Dominique mij welke trip ik gepland had want volgens hem had ik een vliegtuigreservatie bij Delta Airlines. Ik kwam helemaal uit de lucht vallen. Ik zou een ticketje geboekt hebben zonder er zelf iets van te weten ? Misschien was hier wel sprake van fraude ? Misschien had iemand mijn gegevens misbruikt ? Ik ben dat dan maar meteen gaan nakijken en...inderdaad ! Iemand had een ticketje geboekt onder mijn naam naar Denver Colorado !!! Uiteindelijk was het Niki die dat voor mij geregeld had want het was een verrassing ! Op 1 augustus was het onze huwelijksverjaardag geweest en normaal gesproken maken we daar altijd een romantisch weekendje van. Maar omdat Joni en Lien er waren, had ik blijkbaar nog iets "tegoed". Wát we in Denver gingen doen, bleef een geheim. Het enigste dat hij me vertelde was dat we een nachtje zouden blijven. Op mijn vraag welk soort kleding ik dan wel zou meenemen antwoorde hij "zowel sportieve als ook elegante"...en daar werd ik dus ook al niks wijzer uit !
Een aantal dagen later is het dan zover...we zijn in Denver en op de de luchthaven worden we meteen verwelkomt door astronaut John "Jack" Swigert. Hij was één van de bemaningsleden van de onfortuinelijke "Apollo 13" (http://en.wikipedia.org/wiki/Apollo_13) , die op 11 april 1970 gelanceerd werd, maar zijn landing op de maan moest afbreken omdat er 2 dagen na de lancering één van de zuurstoftanken ontploft was. Ondanks zéér beperkte stroom, verlies van verwarming in de cabine, tekort aan drinkbaar water én een probleem met het verwijderen van de koolstofdioxide uit de cabine, is de bemanning er toch in geslaagd om veilig en wel terug te keren op aarde op 17 april. Het standbeeld van deze - uit Denver afkomstige astronaut (http://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Swigert) - prijkt in al zijn glorie temidden van het drukke metro station van de luchthaven.
Amerika zou Amerika niet zijn als er niet hier en daar een mega-grote landkaart van de USA te "bewonderen" zou zijn, maar deze vonden we nu wel eens een hele mooie...vandaar de foto...
Iedereen kent nog wel de auto die smalend ook wel eens de "kever" genoemd wordt. Maar die auto wordt blijkbaar niet alleen als auto gebruikt...hier op de luchthaven is er momenteel een "art-festival" en voor die gelegenheid werd deze "kever" in een "vintage" kleedje gestoken...mooi hoor !
We bereiken het hotel "Monaco" en de kamer die ons wordt toegewezen is gigantisch mooi...ik voel me als een prinses ! Jongens...wat worden we hier in de wattekes gelegd...heerlijk !!!
Nadat we de kamer aan de nodige inspectie onderworpen hebben en het weekend-valiesje uitgepakt hebben besluiten we Denver te gaan ontdekken. Wat dit standbeeld van stelt-lopende kinderen met Denver te maken heeft, weet ik niet precies dus het kan best zijn dat dit gewoon maar "een-zomaar-standbeeld" is.
Denver is een mooie stad om rond te kuieren want er zijn vele winkels, cafeetjes en terrasjes. Natuurlijk houden we halt bij "The Cheesecake Factory" voor een kopje koffie met een stuk Tiramisu-Cheesecake !
Maar het is me nog steeds niet duidelijk wáárom we nu hier naar toe gekomen zijn...daar móet toch iets meer achter zitten...maar wát ?? Enfin...ik besluit om er gewoon van te genieten en te nemen wat komt...ten gepaste tijde zal ik het toch wel te weten komen zeker ? Het is al vrij laat geworden en terwijl we terug richting hotel slenteren krijgt Niki plots deze affiche in de gaten...maar hij doet precies of er niks aan de hand is en leid mij zo snel mogelijk - hij wil immers zijn verrassing nú nog niet vertellen - via omwegen naar het hotel.
Terwijl we in de lounge van het hotel genieten van het aperitief vraagt Niki me plots of ik effe in mijn handtas wil kijken of ik de "juiste papieren" wel bij heb. Ik kijk hem nog effe verwonderd aan, maar ga toch maar eens op onderzoek en ja hoor...daar zitten inderdaad papieren in die IK er NIET ingestoken heb. Als ik mijn aandacht dan toespits op de inhoud ervan word me alles duidelijk...we gaan naar een concert van Il Divo !!! Daar gaan we er eentje op drinken ! Wat een geweldig ventje heb ik toch...dank je wel Niki !
In het "Wells Fargo Theatre" is het te doen vanavond en de "Blue Bear" mag alleen maar via het venster meekijken terwijl wij ons naar onze zitjes begeven en geduldig afwachten...
En dan zijn ze er eindelijk...deze 4 knappe gasten gaan ons een onvergetelijke avond bezorgen
Voor één van deze mannen is het vandaag een "thuismatchke". Ik stel ze even voor. Uiterst links op de foto is tenor David Miller (zijn mama zat in de zaal !), daarnaast zit de Fransman Sébastien Izambard. Met de microfoon in de hand vervolgd Urs Bühler (Zwitserland) het rijtje en afsluiten doen we met de Spanjaard Carlos Marín. Op deze foto zingen zij net het overbekende "Hallelujah". Je kan meegenieten via deze link van Youtube : http://www.youtube.com/watch?v=VzB8xC_CwH8 (opname in het Colosseum van Rome).
Om nog een beetje in de sfeer te blijven van Il Divo, plak ik er ook nog deze 2 mooie foto's aan...
...en dan is helaas ons muzikaal avondje voorbij. Van de concerthal terug naar het hotel is niet zo ver, maar voor iemand met pijnlijke voetjes (o.w.v. het rondlopen op te hoge hakken) té ver en dus besluiten we om die weg te overbruggen door het nemen van een "Pedocab" of fietstaxi...ook weer een apparte belevenis.
Die zelfde nacht heb ik het hele concert nog eens opnieuw beleefd wan ik was behoorlijk onder de indruk van de geleverde prestaties. Zondagmorgen - na een overheerlijk ontbijt - gaan we nog een wandelingetje maken in de stad voor we weer naar de luchthaven moeten en terug naar huis vertrekken. Dit keer nemen we een geheel andere weg en daar komen we uit op het "Hardrock Café"
We kúnnen gewoon niet anders dan hier binnen te stappen...mijn ventje wil gewoon niet anders en zeg nu zelf...na een avondje als dat van gisteren kan ik hem zijn pleziertje toch niet ontzeggen hé...
We nemen een taxi naar de luchthaven en als die bij een verkeerslicht moet stilstaan zien we vlak naast ons deze affiche. Chauvinisten als we zijn, kunnen we het niet over ons hart brengen om jullie deze foto te ontzeggen. Wat zijn we fier dat ze België hier ook kennen (al is het dan misschien alleen maar van het bier) !
En met dit alles gezegd, geschreven en getoond zijnde, brei ik een eind aan mijn verhaal. Het was een onvergetelijke gebeurtenis...eentje om "U" tegen te zeggen en ik heb me geweldig geamuseerd !
Lieve schat, mijn maatje, mijn beste vriendje...dank je wel voor die 9 fantastische jaren samen met jou en voor al die mooie herinneringen ! Hopelijk kunnen we veel dergelijke "huwelijks-verjaardag-uitstapjes" maken. Dank je wel voor deze verrassing en het bijhorende, spectaculaire weekend ! Love ya ! Ingrid
Het zou een onbegonnen werk zijn om voor iedere verjaardag van zowel mijn als Dominique's familie voor iedereen een apart verhaal te maken op mijn blog. Daarom heb ik vanaf het begin voor mezelf uitgemaakt dat ik het zou beperken op de verjaardagen van de mama's, pa, mijn kinderen (en hun partners) en kleindochter Lien. Behalve dan natuurlijk de "speciale" verjaardagen zoals die van Luc die vorig jaar "50" werd. En nu ik het over "speciale" verjaardag heb, wil ik een 4-tal mensen van mijn eigen familie even "in de bloemetjes" zetten. Maar omdat ik hun kaartjes niet op voorhand wilde laten zien - anders was de verrassing er toen al af - maak ik er hier nu één groot verhaal van voor hen allemaal tesamen.
Als eerste aan de beurt (maart) was schoonzusje Lea...gelukkige verjaardag !
Amper een maandje later (april) was het de beurt aan mijn broer Freddy die - net als zijn vrouwtje Lea - de respectievelijke kaap van de "50" overschreden heeft. Fredje...ook voor jou...van harte proficiat hé !
Tegen het eind van juni was het schoonbroer Erwin die "50" werd...lang leve Erwin !
En in augustus was de beurt aan schoonbroer Jo die zijn "70"ste verjaardag vierde. Hij wilde persé deze dag alleen in vrouwelijk gezelschap (maar helaas wel zonder Biebieke !) doorbrengen en daar heeft mij zus Annita dan ook voor gezorgd. Maar toen het zover was, was Jo toch wel een beetje teleurgesteld dat zijn vrienden hem blijkbaar "vergeten" hadden...tot op het feestje natuurlijk, want toen waren ze er wél allemaal. ook voor jou Jo...gefeliciteerd met je "70"ste verjaardag !
Volgens mij zouden alle - en zéker de speciale - verjaardagen moeten gevierd worden. Mijn eigenste "50"ste verjaardag was een dag én een feestje om nooit meer te vergeten !! Maar ik begrijp dat sommigen daar misschien anders over denken. Trouwens...we hadden toch nooit op ál deze verjaardagfeestjes van de partij kunnen geweest zijn...de data liggen gewoon veel te ver uit mekaar. Zolang deze jarigen zich maar goed in de oren knopen dat we - als we volgend jaar in België zijn - er toch nog wel ééntje (of meerdere) zullen gaan drinken op hun gezondheid...zo gemakkelijk komen ze wel niet van ons af !!! Met z'n 4-tjes zijn ze samen goed voor maar liefst 220 jaar (!!) en daarom...van harte PROFICIAT...allemaal !
Het zat er al een tijdje aan te komen en het is ook meteen één van de redenen waarom hij er niet bij was, maar onze schoonzoon Rob is - samen met een partner - een nieuwe zaak begonnen. Zij hebben een zaak opgestart dat alles te maken heeft met onderhoud en depannage van trucks en kamions. Uiteraard willen wij hen héél veel succes wensen met de nieuwe zaak, maar ik had gedacht dat we een officiële uitnodiging zouden krijgen voor de "grote opening". Niet dat we daar dan zouden naar toe kunnen gaan, maar dan wísten we tenminste wanneer precies die zaak zou starten...helaas is dat niet het geval. Er komt geen officiële opening maar we wensen hen uiteraard toch alle succes van de wereld toe ! Hopelijk loopt het allemaal als van een leien dakje en wie weet kunnen we dan volgend jaar naar een "open-deur-dag".
Rob (en partner) je bent goed bezig en we hopen dat alles loopt zoals jullie het wensen, maar denk er ook regelmatig aan dat je thuis nog vrouw en kind hebt waar je ook tijd voor moet vrijmaken hé. Je moet werk hebben om te kunnen leven, maar je hoeft niet persé te leven om te werken...en da's een groot verschil !
Maar we hebben voor Rob nog een 2de verrassing in petto ! Hij is namelijk jarig vandaag ! Rob heeft zijn vrouwtje Joni en dochter Lien nu al 14 dagen moeten missen omdat ze in Utah waren, maar vandaag zijn ze bij hem en is het feest ! Lieve Rob, wij wensen je van harte een fijne verjaardag en hopen dat het vandaag een dag wordt die je niet snel zal vergeten. Maak er iets geweldig van ! In gedachten zijn we er uiteraard bij en vieren we met jullie allemaal mee. Alleen jammer dat je dat stukje taart niet effe kan langsbrengen...
Dit zijn van die momenten dat ik in een vingerknip zó in België zou willen zijn...die gezellige momenten waarop we met z'n allen, de kinderen, ons kleinkind, de rest van de familie en vrienden samen zitten voor een stuk taart n een tasje koffie...helaas kan dat niet. Nog een paar jaar geduld en dan zijn we er weer bij !
Die 2 weken zijn voorbij GEVLOGEN ! Vandaag gaan Joni en Lien alweer terug naar huis en dat stemt mij héél erg triest. Ik wil helemaal geen afscheid nemen, maar het kan helaas niet anders...het zal wel móeten. Toch heb ik ook hierover nog één en ander te vertellen...het is hier de afgelopen paar maanden zoooo erg droog geweest waardoor er een groot aantal uit-het-niets-ontstane-bosbranden geweest zijn en toen wij terug kwamen van ons etentje was het ook hier tegen de bergwand prijs... Gelukkig was het nog wel een eindje van ons verwijderd, maar ruiken én zien deden we die brand in ieder geval. Joni & Lien kunnen écht wel zeggen dat ze hier één en ander meegemaakt hebben...Yellowstone, Antelope Island, Las Vegas, een bosbrand...
Ik heb op die 2 weken héél veel foto's gemaakt. Ik moet het er immers nu voor een gans jaar mee doen hé ! Maar ik realiseer me dat we nauwelijks foto's met z'n 4-tjes hebben. Daarom nog vlug op de valreep deze...
...en dan vertrekken we naar de luchthaven. Maar ook nu doen we een tussenstop op precies dezelfde plaats als waar we 2 weken geleden begonnen zijn...bij "Krispie Cream" voor een laatste donut voor Lien & Joni. Dit keer werkt de band waar de donuts vanaf rollen wél en kan Lien zien hoe de donuts en een soort "oliebollen" met pudding ertussen gemaakt worden. Verser dan vers kunnen we ze écht niet krijgen hoor !
Op de luchthaven aangekomen zinkt de moed mij in mijn schoenen. Lien daarentegen kijkt er naar uit om haar papa terug te zien. Zij is helemaal klaar voor de lange reis en heeft haar "paardje Rainier" - een kussentje dat ook meteen een dekentje is (kadootje van Oma Nana en Opa Niki) - bij de hand, terwijl mama Joni bij de hostess incheckt en Niki de laatste foto's maakt.
Een foto van deze 3 generaties - Mama Joni, Lien en Oma Nana - mag zéker niet ontbreken in mijn archieven en dus maakt Opa Niki - bij de Starbucks op de luchthaven van Salt Lake City - nog snel een foto.
En dan komt het échte moment van afscheid...ze moeten de douane gaan passeren en verder dan dit punt kunnen we helaas niet meer meegaan want sinds de aanslag van 11/9 is dat onmogelijk geworden. Een toevallige aanwezige heeft waarschijnlijk al wel aan mijn gezicht gezien dat ik het moeilijk heb en vraagt of hij misschien een foto van ons 4-tjes zal nemen. Dat aanbod nemen we graag aan !
Nog een laatste knuffeltje voor Lien...maar ik heb het moeilijk om mijn tranen in bedwang te houden...
Daar gaan ze...door de controle op weg naar België maar buiten ons bereik ! Joni wuift nog een keer, Lien gooit nog snel een kushandje en wij blijven verweesd achter...nu zijn ze ECHT WEG !!!
Joni en Lien...wij gaan jullie verschrikkelijk hard missen ! We hebben er zo erg van genoten jullie beiden die 2 weekjes hier bij ons te hebben. We hebben vele fijne momenten gehad, veel gezien, veel gedaan en héél veel foto's gemaakt waar we met plezier terug naar zullen gaan kijken. We hopen dat het jullie nét zo erg aangestaan heeft en dat jullie met een heel goed gevoel en met gigantisch veel mooie herinneringen terug zullen denken aan deze vakantie ! Wie weet...misschien lukt het nog wel eens om terug te komen mét Rob. Lieve schatten van Oma Nana en Opa Niki...wij wensen jullie een rustige, veilige reis terug naar huis. We zien mekaar morgen op skype zodat wij weten dat jullie veilig thuis zijn en houden héél erg veel van jullie alle 2 !
Liefs, dikke kussen en vele dikke knuffels, Oma Nana & Opa Niki
Dit 2de verhaal over ons Vegas-tripje beginnen we met een bezoek aan de Coca-Cola en M&M's winkel. Die 2 winkels bevinden zich in het zelfde gebouw en da's mooi meegenomen want zo vangen we 2 vliegen in 1 klap.
Bij Coca-Cola lopen we een wel heel bekend individu tegen 't lijf. Niet alleen komt de Cola-Beer zijn domein inspecteren en controleren, maar daarbovenop heeft hij ook nog effe tijd voor een foto...met Lien !
Als we genoeg gezien hebben, begeven we ons naar de andere kant van dit gebouw. Daar is de M&M-store !
Hier zullen we een beetje meer tijd nodig hebben want - nog meer dan in de Cola-winkel - zijn we hier op hét domein van zowel Lien als van Joni. Alle figuurtjes van M&M lopen hier rond en zijn in alle maten en gewichten te zien, te voelen, te horen, te betasten, te koop. Voor Lien kon er geen duidelijkere foto zijn dan deze...met een M&Mmetje bij de bekende plaat van Las Vegas...wie kan nu nog ontkennen dat ze er geweest is ?
De winkel is 4 verdiepingen hoog waar - zoals ik al zei - ALLES, maar dan ook letterlijk ALLES te koop is waar M&M zijn naam aan verleend. Van boekentassen naar spelletjes en van T-shirts over kleurtjes en spaarpotten naar pyama's en radio's. Maar onze volgende generaties hebben het vooral gemunt op de snoepjes...een hele muur vol M&M-etjes in alle kleuren en met alle mogelijke (en onmogelijke !) smaakjes. Je mag zelf een zakje (of meerdere) vullen met gelijk welke snoepjes en bij de kassa worden ze gewogen en betaald. Neem maar gerust van mij aan dat zo'n zakje snel vol is, maar dat je raar opkijkt als je gaat betalen...
Tegenover deze 2 winkels bevindt zich een achtbaan (rollercoaster) die op het dak van een paar hotels staat. In vergelijking met de attracties bovenop de Stratosphere héél gewoon, maar toch wel een foto waard.
Om mensen de gelegenheid te geven rustig naar de andere kant van de straat te wandelen hebben ze in Las Vegas een aantal voetgangers- en fietsers-bruggen over die drukke weg gebouwd. Midden op z'n brug kan je het drukke verkeer gadeslaan en zie je eigenlijk ook pas goed hoe breed (10 rijvakken !) die baan daar beneden wel is. Het zou inderdaad een hele onderneming zijn om die over te steken. Op de 1ste foto zie je de toren van de "Venetian" en daar gaan we zo meteen een kijkje nemen. Aan de andere kant op diezelfde brug kijken we naar ons hotel (links) en naar de Stratosphere die niet zover van ons vandaan ligt.
Venetië (in het echte Italië) is bekend omwille van zijn "carnaval" en zijn maskers en dus is de toegang tot dit hotel ook helemaal in die stijl gemaakt...en eens ín het hotel hoor je de gondoliers op hun gondels de ene serenade na de andere brengen. We blijven even kijken en luisteren naar dit schouwspel, maar het is toch echt wel onvoorstelbaar dat we hier binnen IN een hotel rondlopen...
Na het avondeten gaan we naar het oude stadsgedeelte...het échte Las Vegas...en dat is op Fremont Street. Ook hier heb ik een website van : http://en.wikipedia.org/wiki/Fremont_Street_Experience Daar vinden jullie meer uitleg over deze plek maar het meest bijzondere aan deze straat is dat deze overkoepeld is en dat op die koepel een lichtshow afgespeeld wordt. De koepel bevindt zich op een hoogte van 90ft (= 27m) en is maar liefst 1500ft (en dat is omgerekend +/- 460m) lang.
In die straat is altijd één of ander gratis concertje aan de gang. Neen, de artiesten vragen geen ingangsgeld, maar bijna iedereen "doneert" wel wat. Natuurlijk wordt er op die muziek ook gedanst. Lien en ik wagen het er ook eens op om een dansje te "placeren" en er is niemand die daar raar van op kijkt. Achter ons zie je saxofonist Carl Ferris aan 't werk en die kan je vinden via you-tube...luisteren maar...
Niki en ik zijn al één en ander gewend als het gaat over hoe mensen erbij gekleed lopen, maar dit duo steelt de show helemaal ! Je ziet ook andere mensen met een toch wel zeer bedenkelijke blik. Ze kijken zo van : "Zie ik nog wel goed ? Is dat nu een man of een vrouw ?" en "Wat voor een raar duo is me dat wel ?". Maar dit 2-tal stoort zich daar niet aan...ze doen gewoon hun ding...zonder blikken of blozen !
Op Fremont Street bevindt zich hotel "The Golden Nugget" en dat hotel heeft zijn naam te danken aan de geweldige goudklomp die op nauwelijks 30 cm onder de grond gevonden werd. Ik heb het daar in mijn blog van onze 1ste uitstap van dit jaar al over gehad, maar ik zet hier toch nog effe opnieuw die goudklomp bij.
En dan wil Joni ook hier wel eens een gokje wagen, want zij heeft een éénarmige bandiet gevonden die haar hopelijk geluk zal brengen. Nu moet je weten dat je in die casino's geen foto's mag maken om wille van de privacy van de andere "collega-gokkers" en dus hebben wij ons moeten haasten...maar we hebben hem !
Ook het zwembad van dit hotel is er eentje om mee uit te pakken...zalig temperatuurtje, ligzeteltjes IN het zwembad en in het midden van het zwembad een aquarium om "U" tegen te zeggen...met o.a. haaien
Onze "Fremont Street Experience" komt tot een eind en we gaan vliegensvlug terug naar ons hotel. Daar gaat zometeen een "piraten-show" beginnen. Het verhaal gaat over 2 piratenschepen - op het ene schip alleen maar vrouwelijke en op het andere schip enkel mannelijke piraten - die mekaar gaan aanvallen. Uiteraard komt ook "de Liefde" eraan te pas en met onvervalste Hollywood stijl wordt de strijd beslecht met "1000 bommen en granaten". De vrouwen winnen het duel en de mannen blazen de aftocht...
Als de show gedaan is en iedereen de weg naar zijn/haar hotel terug gevonden heeft, is Lien haar kaarske uit en wil ze gaan slapen...met babysitt Niki. En Joni en ik ? Wij gaan onze verloren centjes proberen terug te winnen...maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want voor de 2de avond op rij verliezen we...
De volgende morgen is het "inpakken en wegwezen". We gaan terug naar Layton, Utah. Bij de uitgang van hotel Treasure Island maken we nog gauw één laatste foto en dan begeven we ons op weg naar huis.
De zeer geslaagde reis van Joni & Lien naar Utah wordt afgesloten in de "Prairie-Schooner" een restaurant in Ogden waar je i.p.v. gewoon aan tafel te zitten, plaats neemt in een huifkar. Het geheel geeft je de indruk dat je ergens midden op de prairie zit zoals eens lang geleden de cowboys ook moeten gedaan hebben.
Morgen is het mooie liedje uit en vertrekken Joni &n Lien gaan terug naar België...JAMMER !!! Maar dáár wil ik nu nog niet teveel aan zitten denken. Ik word helemaal weemoedig bij de gedachte alleen al. Laat ons nog maar eerst effe genieten van dit etentje en nagenieten van de mooie 14 dagen die we gehad hebben.
Oké...daar gaan we dan. Joni wil persé Las Vegas zien, beleven én een gokje wagen. Als mama wil je uiteraard heel graag dat alle dromen van je kind ook uit zullen komen en dáár gaan we nú eens iets aan doen sé ! De lange trip van 447mls (+/- 719km) moeten we er dan maar bijnemen.
Altijd en overal wordt beweerd dat Las Vegas opgericht werd door de mafia om geld "wit te wassen". Maar dat verhaal klopt niet helemaal. Het waren de Spaanse handelsreizigers (Las Vegas is het Spaans voor weiden) die de stad in 1700 zo noemden. Deze plaats in de woestijn was de ideale plek om effe te rusten vooralleer de verdere reis terug aan te vatten. In 1800 werd er - vanwege de mijnindustrie na het ontdekken van mineralen - een spoorweg aangelegd die Zuid Californië verbond met Salt Lake City en deze was klaar in 1880. Op 5 mei 1905 werd de stad Las Vegas gesticht en in 1911 werd het gokken legaal. Alle casino's/hotels van de stad hebben uiteraard hun eigen website (en die kan je allemaal één voor één eens googlen als je daar zin in hebt), maar de geschiedenis over het ontstaan van deze wereldbekend gokstad kan je nalezen op deze website : http://www.lasvegastravelguide.nl/meer/geschiedenis/index.php
Eén van de laatste stadjes waar we bijtanken in Utah is Saint- George. Daarna duiken we de Virgin River canyon in en dan is het één rechte weg tot we Las Vegas bereiken. Maar de canyon op zich is al spectaculair !
Na 7u in de auto doorgebracht te hebben bereiken we dé gokstad bij uitstek. Op de 1ste foto zie je in de verte de "Stratosphere" opduiken. We geven Joni en Lien de uitleg dat er boven op die toren - die eigenlijk een gedeelte van het hotel is - een aantal attracties zijn, maar zij kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen. "Dáár bovenop attracties ? Dat kan toch niet....da's toch veel te gevaarlijk !" En dus zoem ik effe in op dat gebouw...kijk maar naar de 2de foto. Er staat een soort grote grijper waar mensen in kunnen zitten. Die grijper wordt dan over de rand van de toren gebracht en mensen kijken uit over, óf in de diepte naar Las Vegas. Een ander ding daarboven is een soort treintje waarin mensen zitten en dat over de rand "geschoten wordt. Eens dat het treintje zijn eindpunt bereikt heeft, laten ze dat ding met het voorste deel een paar meter in de diepte vallen. Wij hebben die attracties nog niet gedaan, maar het moet VERSCHRIKKELIJK ENG zijn...dáár krijgen ze mij voor geen geld ter wereld in ! Nee hoor...mij niet gezien !!!
We logeren in "Treasure Island" en dat hotel bevind zich in het midden op de alombekende "Strip". Onze kamer is er eentje dat gezien mag worden en we waar we kunnen genieten van een gigantisch uitzicht.
Nadat we die kamer volledig ingepalmd hebben, wordt het de hoogste tijd om een stapje in de wereld te gaan zetten. Meteen is het al raak...Niki wil héél graag op de foto met deze schoonheid en wij - Joni en ik - willen hem dát pleziertje niet ontzeggen. Hij zal immers later op de avond de taak van "babysitter" op zich moeten nemen want moeder en dochter willen gaan gokken en daar kan/mag Lien NIET mee naar toe (niet dat ze niet mag van ons, maar kinderen mogen in de casino's niet eens stilstaan om rond te kijken !).
Ons 1ste doel vanavond is aperitieven en een hapje eten. Groot is onze verbazing als we zien in wát voor "glazen" sommige cocktails zullen geserveerd worden...Laten wij toch maar iets "gewoontjes" kiezen want dat groene spul dat in die "pot" zit, ziet er niet zo lekker uit !
Na het etentje gaan we over de Strip wandelen. We willen ons een beetje gaan vergapen aan al dat moois en als het effe kan de fonteinshow meepikken aan het Bellagio-hotel. Joni heeft wel al meerdere hotels van Vegas op film gezien, maar "in 't écht" is het toch wel iets anders. Dit is het "Mirage" hotel.
Bij "Paris Paris" gaan mama en dochter op de foto. Joni probeert zoveel mogelijk bewijzen te verzamelen dat ze écht wel hier geweest is...het lijkt haar ook allemaal zo onwerkelijk ! Ze heeft er zolang van gedroomd en nu staat ze hier plots ! En ze wil aan Rob kunnen laten zien wat hij - jammer genoeg - gemist heeft !
Nog één van de tot de oudste behorende hotels in Vegas is deze "Harrah's".
En dan kan het échte spektakel beginnen...we zijn bij het "Bellagio" en iedereen van jullie zal daar zeker al wel eens over gehoord hebben of de fontein-show gezien hebben. Misschien niet "life" maar zeker TV. Wie naar Las Vegas komt MOET dit mega-spektakel-van-op-muziek-dansende-fonteinen wel gezien hebben. Het kent (volgens mijn bescheiden mening !) zijn gelijke niet. De hele show duurd ongeveer een kwartiertje en wordt om het half uur herhaald en ik verzeker je dat het pokkendruk is als die show gaat beginnen.
Na de show gaan we naar "Ceasars Palace" en ook daar laten de fonteinen zich van hun beste kant zien...
Bij het binnenkomen in Ceasars Palace hoor je natuurlijk op de foto te gaan met "Ceasar" en Joni en Lien vinden het wel grappig om hiervoor in dezelfde houding als het standbeeld te gaan staan.
Nu we hier toch zijn hadden we eventueel Celine Dion wel eens aan 't werk willen zien. Helaas zijn de ticketten zo duur (+/- $200 = 155) dat we in plaats daarvan dan maar een beetje gaan rondkuieren in de winkelwandelstraten van het hotel. Op één van de pleintjes staat een aquarium dat tropische vissen bevat. Lien is helemaal in de ban van deze rog, dat doet alsof het haar herkent. Dat beestje komt de hele tijd tot vlak tegen het venster om Lien de kans te geven het bijna aan te raken...
We maken nog vlug een laatste foto in Ceasars Palace want Lien is enorm moe aan 't worden en we hebben nog een stukje te wandelen voor we ons hotel bereiken en zij eindelijk kan gaan slapen.
Zoals eerder in dit verhaal al vernoemd, mag Dominique deze avond fungeren als "babysit van dienst" terwijl Joni en ik gaan gokken. Een beetje "kwaliteit-tijd" doorbrengen met mijn dochter moet kunnen hé ! Jammer genoeg heben we niks gewonnen...alleen maar geld verloren, maar morgen komen we terug. Hopelijk hebben we dan meer geluk, want we willen tenminste ons "verkwiste fortuin" terug winnen hé !
