Halloween is de tijd waar iedere Amerikaan zich al een paar maanden op voorhand op voorbereid. Kinderen zoeken al een hele tijd naar dé meest geschikte outfit en ieder jaar moet het wat anders zijn. Dominique heeft mij sinds vorig jaar ook zo gek gekregen dat ik meedoe aan die hele Halloween-toestand. Toen waren we er alle 2 klaar voor, maar een ferme migraine heeft mij toe aan mijn bed gekluisterd gehouden. Dit jaar zal het NIET waar zijn ! Ik wil nu écht wel eens meedoen met die gekte. Vanaf een uur of 5 kunnen we de eerste kinderen verwachten. Wij zijn er helemaal klaar voor...laat ze maar komen...
En ja hoor, bijna punctueel 5pm komen ze aanbellen, zelfs een regenbui kan hen niet thuis houden.
Een Cowboy, de ene of de andere buitenaardse figuur, een prinses en Batman zijn samen op pad.
Er is er zelfs eentje die zijn gewone kleren aanheeft. Hij zeult een grote plastieken zak met zich mee en als ik hem naar zijn outfit vraag, antwoordt hij : "I'm suppose to be a banana, but my costume is soaking wet"...("ik zou eigenlijk een banaan moeten voorstellen, maar mijn kostum is doornat"). Hij heeft dan toch maar zijn "treat" gekregen, ik heb er compassie mee, die arme jongen. Daarna is onze buurjongen Christian aan de beurt. Hij heeft heel goed onthouden dat Niki vorig jaar Graaf Dracula was en nu is hij de mini versie daarvan want Dominique is dan niet alleen zijn gote vriend, hij is ook zijn grote voorbeeld.
Deze foto van Niki, mezelf, Alexander en Jessica (de Duitse broer en zus), is weeral de laatste van Halloween voor dit jaar ! Amaai, amaai...wat gaat de tijd toch vlug voorbij...
Met deze Halloween is de tijd van "zomer en uitstapjes maken" definitief voorbij voor dit jaar. De winter komt eraan en we hebben ons voorgenomen om te gaan leren skiën. Niki heeft daar vorig jaar wel al eens een poging voor ondernomen, maar voor mij zal het de eerste keer worden dat ik op die latten zal staan. Ik hoop dat ik niet al te zeer "op mijn gezicht" zal gaan, want ik weet dat Niki - tegen dat zoiets gebeurd - vast en zeker klaar zal staan om dát op foto vast te leggen. Maar ik beloof dat ik ook dát dan hier zal vertellen...
...is een dorp waar vroeger een Mormoonse man met zijn 7 vrouwen woonden. Nu zijn al die huisjes omgebouwd tot kleine winkeltjes. Met Halloween, maar ook voor andere gelegenheden, worden deze huisjes helemaal aangekleed volgens het seizoen. Dit is hét ideale moment om daar te gaan winkelen. Maar vannacht heeft het in de bergen gesneeuwd en nu is het serieus koud.
Als we in Gardner Village aankomen ligt er een behoorlijk sneeuwtapijtje, maar vermits we het ene winkeltje zullen binnengaan en het andere weer naar buiten, raakt ons die kou niet. Met dit gezelschap gaan we op eventuele koopjesjacht voor Halloween en Kerstmis : Christina, Lia, ikzelf, José, Christina, Inger-Lise, Sarah (met de kleine Clèmence in de buggie), Janet en Marianne (foto).
Als je de foto's bekijkt zou je denken dat we hartje winter zijn. Da's natuurlijk niet zo, we zijn nog maar eind oktober. Maar het is ook weer niet de eerste keer dit jaar dat het gesneeuwd heeft. Die winterse traktatie kregen we op het eind van de zomer (30 aug. !) al op ons dak.
Halloween is Heksentijd alom en hier is dat niet anders. Deze heks bijvoorbeeld, maakt wel een heel vreemd uitziend brouwsel waar ik echt niet van wil proeven.
Deze 2 heksen zijn dan weer heel sportief en spelen Baseball
In dit winkeltje kan je niet alleen heksenkleren kopen, maar ook "bezemvlieglessen" volgen
Van al dat winkelen, rondslenteren, kijken, keuren en beslissen hebben we honger gekregen. We begeven ons naar het restaurant (dat afgeladen vol zit) en slagen er wonderwel in om één grote tafel te bemachtgen.
En nadat we de innerlijke mens versterkt hebben en al onze "veroveringen" in de auto's geladen hebben gaat het terug naar huis. Met Kerstmis komen we terug voor nog meer "schattenjacht" !
Deze morgen moet ik al om 04.30am opstaan, want er staat een vlucht gepland met een KC-135. Voor de leken onder jullie, dat is een Tanker vliegtuig met als opdracht "Refueling of Fighter Aircrafts" oftewel een tankvliegtuig die de gevechtsvliegtuigen bijtankt in volle vlucht. Dit wordt mijn tweede KC-135 vlucht, want ik mocht al eens in 1996 tijdens "Red Flag" meevliegen ;-) Omstreeks 6.00am worden we verwacht op SLC Airport aan de kant van de Air National Guard.
De Safety Briefing wordt gegeven door onze Load Master Brian, die aandachtig gevolgd wordt door de leden van European Participating Air Forces (EPAF).
Na ongeveer een uurtje vliegen, duiken onze klanten op die dorst hebben. Het zijn Tornado's van de German Airforce (Duitse luchtmacht) die gestationeerd zijn op Holloman AFB (New Mexico).
De eerste Tornado begeeft zich in positie
en de Boomer moet zich 100% concentreren
om aansluiting te maken met de tankaansluiting van het gevechtsvliegtuig. Dit vergt eveneens de uiterste concentratie van de piloot die zijn vliegtuig continue moet bijtrimmen.
Die tankbeurt duurt +/- 3 minuten en dan kan de volgende zich aanmelden. Er staan een tiental Tornado's te wachten om hun opdracht te volbrengen en 2,5 uur later is de missie volbracht en gaan we terug naar SLC. Ik slaag er nog nét op tijd in om ook eens een foto in de cockpit te maken.
Bedankt Col Blunck voor deze zeer gewaardeerde attentie voor de EPAF delegatie. Dit is zeker voor herhaling vatbaar, alhoewel een F-16 ritje ook best leuk is... ;-)
Duiveltje van dienst is Dominique ! Hij is een paar maanden geleden op het lumineuse idee gekomen om - op de Vliegbasis - een écht "Oktoberfest" te willen organiseren. Natuurlijk heeft hij niet veel overredingskracht nodig om de Duitse Paul te overtuigen dit spektakel samen te organiseren. Ze zetten er hun schouders onder en zo komen we aan dit verhaal...
Maar alsof het organiseren op zich nog niet genoeg is, wil Niki ook traditionele klederdracht voor die avond, t.t.z. voor hem en voor mij (ikke ocharme...ik moét natuurlijk ook altijd maar meedoen...)
De zaal is voor de gelegenheid helemaal opgesmukt met "Oktoberfest-attributen". Zo 100-tal mensen zijn komen opdagen en al bij al wordt het een hele geslaagde avond.
Gelukkig zijn er een aantal mensen die helemaal opgaan in die sfeer. Onderstaande foto zou net zo goed ergens in Duitsland of Oostenrijk op een Oktoberfest genomen kunnen zijn.
Een foto van Niki, die zichzelf weer maar eens moet opofferen om al dat bier helpen op te drinken, kán, zál en mág hier niet ontbreken. Meer uitleg moet er niet bij...deze foto zegt genoeg zeker ?
Nog een 2de compromiterende foto ? Jullie vragen maar...ik lever ze wel hoor...Niki alias Heino !
Daarna wordt er een spelletje gespeeld. De mannen nemen het tegen mekaar op om zolang mogelijk - en met gestrekte arm - hun bierglas omhoog te houden. Diegene die zijn arm laat zakken, moet het glas meteen leegdrinken. En wie wint dit spelletje denk je ? Een Belg natuurlijk !!!
Laat op de avond - als het bier is in de man, is de wijsheid in de kan (zo gaat het gezegde) - willen de mannen persé dat er ook een foto van hen gemaakt wordt. Zij weten op dat moment natuurlijk niet dat ik al deze bewijzen misschien ooit nog wel eens tegen hen kan en zal gebruiken. Van links naar rechts zie je Luis (Portugal), Michael (USA), François (Belgium), Pietro (Italy) en in het midden een zeer duistere figuur die zichzelf "Heino" noemt, maar hij vertikt het om een optreden te geven.
Dit Oktoberfest is een geweldig succes ! Bij het afscheid wordt er gevraagd of we - "please !! " - daar nu een jaarlijkse traditie willen van maken. Iets dat Dominique zich wel al voorgenomen had, maar op algemene aanvraag kunnen we dat nu toch niet meer weigeren hé.
We zijn uitgenodigd op het "30-jarig Huwelijksfeest" van José & Theo, onze Nederlandse vrienden. Zeg nu zelf...30 jaar getrouwd zijn is écht wel een reden om te feesten (alsof we dààr dan al een reden voor nodig zouden hebben...haha !). Het ganse Internationale gezelschap is uitgenodigd en Sarah en ik kwamen op het idee om allemaal samen te leggen zodat we één geschenk konden kopen. Zo gezegd, zo gedaan, en ik werd aangeduid om dat kado te kopen én te overhandigen (met de nodige speech) in naam van ons allen.
Voorwaarde om het kado ook écht te krijgen is wel dat ze het ook meteen moeten openmaken, maar ze kennen mij blijkbaar nog niet goed, want ik heb natuurlijk een "kleine verrassing" ingebouwd. Het ene papiertje na het andere wordt losgemaakt en het pak wordt alsmaar kleiner...
Na hééééél veel laagjes papier begint de keuken zo stilaan te veranderen in een opslagplaats voor oud papier. Er komt maar meer en meer bij, het lijkt alsof er geen einde aan komt...
Even wordt er getwijfeld of er ook wel écht iéts in dat grote pak zit...maar natuurlijk komt op het eind van al dat papier, het échte kado tevoorschijn. We hebben hen voor een overnachting gezorgd in een "poepsjiek" hotel in Salt Lake City (www.grandamerica.com). En omdat we met zovelen zijn, is er nog plaats voor een extra zakcentje. Geloof me...zo'n geschenk wil ik ook wel krijgen hoor !
Maar da's nog niet alles. Onze nieuwe Noorse vriendin Inger-Lise, heeft nog een extra, zelfgemaakt kado bij. Het zijn wollen handschoenen die toch wel op een hele aparte manier gemaakt zijn (tenminste...ik heb het nog nooit gezien). Voor ieder is er één handschoen en er is één handschoen voor hun beide, zodat ze hand in hand kunnen wandelen. Als dat nu niet romantisch is !!!
Natuurlijk hoort er op zo'n avond ook een foto te zijn van het hele gezelschap. Op deze manier hebben José en Theo een fijne herinnering aan ons allemaal want volgend jaar juli verhuizen zij - als één van de 11 koppels die ons gaan verlaten - terug naar hun "thuisland" Nederland.
José &Theo, nogmaals van harte een hele dikke proficiat met jullie 30-jarige huwelijksjubeleum ! Ik hoop dat jullie zullen genieten van "ons" kadootje. Als jullie volgend jaar teug in Nederland wonen, denk dan zo af en toe ook nog eens aan ons. Het ga jullie goed en keep in touch !!
Neen...ik bedoel niet de film van Alfred Hitchcock, maar wel de "birdshow" en de vogels hier in 't park. Voor een keertje eens géén reis- of feestverslag, maar een gewoon alledaags bezoekje aan de winkel waar we onze "birdfeeder" (vogelvoederbak) gehaald hebben. Daar is vandaag een presentatie van verschillende soorten vogels die je hier in het wild kan aantreffen. Deze eerste is een "Peregrine Falcon" (een valk).
Binnen is het een drukte van jewelste, want iedereen - en dan vooral de kinderen - staan te drummen om die beestjes eens van heel dichtbij te kunnen bewonderen. De "Great horned Owl" (Oehoe) is prachtig.
Of wat dacht je van deze "Goshawk" (of op z'n Vlaams gezegd...een havik).
Niet alleen in de winkel, ook bij ons thuis in onze birdfeeder, treffen we héél andere expemplaren aan als die die we in België kennen. Bijvoorbeeld de "Blue Jay". Een hele mooie blauwe vogel die duidelijk familie is van de ekster (trouwens die hebben we hier ook hoor...)
Nadat we van de birdshow terug komen gaan we een wandelingetje maken in het park. Dominique heeft voor zijn verjaardag een fototoestel gekregen en daar zat een "lespakketje" bij om hem wegwijs te maken wàt dat fototoestel eigenlijk allemaal wel kan. Hij wil nu een beetje oefenen want volgende week moet hij opnieuw naar de les en hij wordt verondersteld een aantal foto's mee te brengen. We zijn nogal verwonderd hoeveel verschillende soorten eenden, ganzen, zwanen, meeuwen en andere vogels we tezien krijgen. Deze witte zwaan is een "trompetzwaan". Als die begint te roepen is het daadwerkelijk precies of iemand op een trompet blaast...zo'n lawaai maakt dat beest ! De witte en de zwarte zwaan lijken precies een koppeltje. Ze blijven de ganse tijd héél dicht bij mekaar. Ik zou wel eens graag willen weten welke soort kleine zwaantjes daar van voortkomen...gestreepte...zoals een zebra (haha !) ?? En ik hoor mezelf in gedachte zingen "Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat mee naar Engeland varen, Engeland is gesloten enz.
De wilde Canadese ganzen zijn ook weer aan hun jaarlijkse trektocht begonnen en hebben dit park uitgekozen voor een korte halte. Met (letterlijk !) honderden tegelijkertijd strijken ze neer in het park en ze komen écht wel heel dichtbij. Ze weten immers dat de wandelaars, eten bij hebben.
Op onderstaande foto zie je de "Wood Duck" (oftewel de Carolina Eend). Het mannetje, met zijn aparte kleuren, valt meteen op. Het is een trekvogel en daarom zijn we héél content dat we hem te zien krijgen. Dank zij onze "topfotograaf" én dit verslagje, kunnen jullie hem nu ook bewonderen.
Ziezo, dit gezegd en getoond zijnde nemen we afscheid van het park en zijn bewoners. Het wordt hoog tijd dat we ons gaan omkleden want vanavond worden we verwacht op het feestje ter gelegenheid van het 30-jarig huwelijk van onze Nederlandse vrienden José en Theo.
Die 2 Belgische collega's van Niki zijn op dezelfde dag jarig. De ene (Rudi) wordt 40, de andere (François) 30 jaar. Maar omdat hun verjaardag 20 november valt en omdat ze samen iets willen organiseren, geven ze hun feestje al op 1 oktober. Dat doen ze "zogezegd" omdat het anders te koud wordt in de Log Cabin op de basis, maar eigenlijk is het omdat ze het weekend van hun verjaardag samen (inclusief Dominique) naar Las Vegas trekken. En zo rollen we van mijn verjaardag in een ander verjaardagsfeestje en dat op enkele dagen tijd...
Kadootjes zijn er voor alle twee, maar terwijl de ene alles tegelijkertijd in zijn handen wil houden, wil de andere de inhoud van zijn kadoo (échte Belgische Leffe !) met zijn tanden openmaken
Als iedereen voorzien is van drank, mogen de organisatoren (de "jarigen" dus !) van dit feest zelf achter de BBQ gaan staan. En zelfs al slaat het vuur erin, "opgeven" doen ze niet.
En Niki - hongerig als altijd - moeten ze natuurlijk geen 2 keer uitnodigen om gaan aan te schuiven bij een BBQ (en anders heeft hij die 1ste uitnodiging waarschijnlijk niet gehoord !). Zoals je kan zien heeft hij zijn bord goed volgeladen en hij is nog niet eens halfweg het buffet.
De kindertjes spelen binnen, de mannen hangen aan de toog of staan aan de BBQ en wij (de Dames) zitten gezellig - met het nodige wijntje erbij - de ganse avond buiten waar we ongestoord kunnen genieten van al dat lekkers én van een heerlijke nazomeravond (+/- 68°F=20°C).
We hebben - zoals gewoonlijk - weer véél te vertellen en praten en praten tot iemand van onze groep plots het magische woord "taart" hoort en dàt kunnen we toch écht niet aan onze neus laten passeren.
We zijn net op tijd binnen om het "meesterstuk" van Sarah te bewonderen. Zij heeft voor François een taart gemaakt in de vorm van een F-16 en dat is haar prima gelukt ! Proficiat Sarah !
Wist je trouwens dat hier in Amerika als je je 40ste verjaardag viert, je eigenlijk "Over the Hill" bent ? Je bent "over de top" en vanaf dan gaat het leven alleen maar bergaf...tenminste...zo denken de Amerikanen hé. Traditioneel wordt dan alles in het zwart versierd. Tot zelfs de taart toe ! Echt waar, je krijgt bij je 40ste een taart met zwarte slagroom ! Het ziet er niet uit, maar het smaakt wel lekker. Het nadeel daarvan is als je van die taart eet, je lippen, je tanden en je tong zwart kleuren en dat ziet er natuurlijk ook niet uit !!!
Maar wat als je er 50 wordt ? Of 60 of ouder ? Welke kleur zou je taart dan hebben ? Of krijg je dan een beschimmelde taart ? Ik moet er niet aan denken en eigelijk wil ik het ook helemaal niet weten...
Rudi & François bedankt voor het feestje (en gedraag jullie in Las Vegas hé !) ! Ingrid
Het is vandaag mijn verjaardag dus..."Hieperdepiep Hoera" voor mezelf ! Dominique is de eerste (natuurlijk, hoe kan het ook anders) om mij geluk te wensen met mijn verjaardag. Jo & Antje volgen meteen daarna want ze weten dat ik om 6am al opsta met Niki.
Als Niki vertrokken is naar het werk maak ik me klaar voor het "Ladies ontbijt" bij Mimi's. Daar word ik meteen in de bloemetjes gezet door de kinderen van de Portugese Filipa. Beatriz en Vasco hebben ieder een mooie bloem uitgekozen en zijn heel fier dat ze die nu mogen afgeven
We zijn vandaag met een groot gezelschap en één van de diensters wordt gebombardeerd als fotograaf van dienst. Zal ik het hele gezelschap effe voorstellen ? Ik begin links vooraan en eindig rechts vooraan : de Italiaanse Roberta, de Griekse Christina, de Duitse Karen, de Noorse Inger-Lise, daarnaast de Nederlandse Lia en verder de Portugese Filipa met haar 2 kinderen Vasco & Beatriz. Rechts naast Beatriz zitten de Nederlandse José en Anja, daarnaast de Duitse Christa, ikzelf, de Griekse Christina en de Duitse Manuela.
Joni & Lien hoor én zie ik 's middags via skype en onmiddellijk vraagt Lien of ik haar tekening al gekregen heb. Jammer, maar dat is nog niet het geval. Ik ben benieuwd wanneer die tekening in de bus zal vallen ! Namiddag heb ik alle Internationale Dames, maar ook Liz (mijn buurvrouw) en Lily (de huisbazin) thuis uitgenodigd voor een tas koffie, thee én champagne. En omdat bakken nog één van mijn nieuwe hobby is, heb ik mijn eigen verjaardagstaart gemaakt én wafels gebakken
en terwijl ik de taart aansnij begint het hele gezelschap "Happy Birthday to you" te zingen...Zowel de wafels als de taart gaan erin als "zoete koek" (of wat dacht je !). Belgisch gebak natuurlijk !
Nadat iedereen voorzien is van spijs en drank (eerst de hongerigen spijzen en de dorstigen laven, want dat is een werk van barmhartigheid !) is het "pakjestijd". De dames hebben allemaal samengelegd voor een kadootje. Ik krijg van hen 2 "bedeltjes" voor mijn Pandora-armband ! Thank you Ladies ! Op een dag als vandaag mis ik natuurlijk vooral mijn kinderen en mijn familie, maar de aandacht van al deze dames maakt dat gemis weer een beetje goed.
's Avonds mag ik kiezen waar we uit eten zullen gaan dus wordt het Japans...Tepanyaki ! Heerlijk ! Alleen al te zien hoe de kok het eten aan tafel klaarmaakt is een lust voor het oog.
Hij kan niet alleen goed koken, maar is ook nog een fotograaf op de koop toe. Want terwijl wij aan 't smullen zijn van zijn kookkunst, neemt hij het fototoestel en maakt hij van ons deze foto. Thank you "Chief Cookie" !
Zo komt mijn verjaardag tot zijn einde. Het is een dag vol verrassingen geweest, een dag waarin ik mijn kids & familie gemist heb, maar ook een dag waarin ik ondervonden heb dat ik hier één grote "nieuwe familie" heb !
Het weekend is begonnen en wij gaan naar "Arches National Park" (www.discovermoab.com/archesnationalpark.htm) in het zuiden van Utah. Na een ritje van ongeveer 5 uur bereikten we Moab. Die vrijdag hebben we niks meer gedaan want het was al avond en na een lekker etentje waren we volledig uitgeteld en zijn dan maar op tijd in ons bedje gekropen. Zaterdagmorgen zijn we om 9am al klaar met ons ontbijt en dan gaat het richting Arches. Zoals gewoonlijk moet er bij de ingang van het park natuurlijk ook een foto genomen worden. Voilà...daar staan we dan met z'n 3-tjes op een rij...vlnr. Stuart, ik (zei de gek) en Dominique
De rotsformaties worden alsmaar grilliger van vorm en iedere noemenswaardige rots heeft dan ook een specifieke naam. Deze formatie heet "Three Gossips" wat letterlijk vertaald "Drie Roddelaars" betekend.
Een beetje verderop staat "Balanced Rock". Deze rots ziet eruit alsof hij elk moment kan omvallen, vandaar dus ook zijn naam "de balancerende rots". Niki en ik worden door Stuart vereeuwigd op onderstaande foto,
maar om jullie een idee te geven van de omvang van deze "steen" moet je eigenlijk volgende foto eens goed bestuderen. Als je héél goed kijkt, zou je Dominique ergens moeten zien zitten... Bedenk wel dat al deze rotsen eigenlijk versteende zandduinen zijn. Het wordt er alleen maar spectaculairder door !
Eén van de vele foto's die overal in de boekjes staat - als je op zoek gaat naar info over Arches - is er eentje dat precies een masker voorsteld (althans...dat is wat ik er in zie...). Het zijn net 2 grote ogen die je aankijken. Hier worden dat "vensters" genoemd. De "North and South Windows"
Als je deze parken gaat bezoeken wordt er altijd op aangedrongen dat je zéker voldoende water bij moet hebben (+/- 1 gallon (+/- 4liter) per persoon/per dag). We zijn wel al eind september, maar het is hier nog altijd ongeveer 90°F (is 32°C). De auto wordt geparkeerd en we nemen de wandelweg tot aan de "windows". Het uitzicht daar boven is op z'n minst spectaculair te noemen. En zoals "brave toeristjes" proberen ook wij een beetje ongewone foto's te maken. Niki weet dat ik altijd wel "in" ben voor een grapje én vermits hij ook weet dat ik niet hou van geposeerde foto's wil hij persé dat ik deze foto hier bij zet
Onze wandeling duurt ongeveer een uur en dan gaan we verder naar de "Delicate Arche", een heel eind verderop. Deze rots is zowat hét kenteken van Utah en een afbeelding hiervan vindt je haast overal. Vermits Stuart erbij is en wij al een hele poos gewandeld hebben, besluiten we om de trip naar de Delicate Arche - die 3miles (+/-5km) lang is, maar wel 2 tot 3 uur in beslag neemt - niet te doen. Vanop een viewpoint (uitkijkplaats) - die ons door een ravijn scheidt van de Arche - hebben we toch een heel mooi zicht !
Voilà...dit park hebben we gezien. "Tick in the box" zoals Niki dat altijd zegt. Hij bedoeld daarmee dat we een X kunnen zetten bij de dingen die we willen zien/doen, zodra we het ook effectief gezien/gedaan hebben.
Het volgende National Park op ons verlanglijstje ligt hier vlak in de buurt dus gaan we vandaag ook daar nog naar toe. Het noemt "Canyonlands" ( www.utah.com/nationalparks/canyonlands.htm).
Dat we hier ook wel écht in Indianengebied zitten zie je zo. Deze beelden zouden uit een film met John Wayne kunnen komen. Het enigste dat er aan deze plaatjes mankeerd, zijn de Indianen die van boven op de rotsen de toeristen "bespioneren" en de "Tipi's" die eigenlijk aan de rand van het water zouden moeten staan. Of Cowboys en Indianen die met mekaar in de clinche gaan...ik zie het zo al voor me gebeuren...!
Deze rots heet (zéér toepasselijk) de "Wooden Shoe" (kortweg...klomp). Je herkent hem direkt !
En alsof ik nog niet genoeg foto's heb van rotsen en stenen en versteend zand doe ik er ook nog deze 2 bij. Gewoon maar omdat ik de beelden zo apart vind. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen en Stuart trouwens ook niet want hij volgt mijn voorbeeld. We nemen de ene foto na de andere terwijl Niki door het park rijdt. Ik zou ze allemaal willen laten zien, maar ik moet een keuze maken en dat is niet altijd zo gemakkelijk.
Onze laatste halte voor vandaag is "Newspaper Rock" oftewel de "gazettenrots". Op deze rots (in zandsteen) werden een groot aantal "petrogliefen" aangetroffen waarvan men de oorsprong niet écht kent. Even ter verduidelijking (Deze uitleg komt uit Wikipedia) :Petrogliefen zijn symbolen, figuren of andere afbeeldingen die in de rotsen gekrast, gekerft of gehakt zijn. Het woord "petroglief" is afkomstig van het Griekse woord PETROS (steen) en GLYPHEIN (kerven). De tekeningen zouden +/- 2000 jaar oud zijn. Ze werden gemaakt door mensen die toen in deze streek woonden (oa. Fremont, Anasazi, Navajo en Anglo culturen). Wat ze precies voorstellen is niet geweten. Native Americans (Indianen) noemden het "Tsé Hane" (Rock that tells a story = Rots die een verhaal verteld).
Na nog één nachtje in Monticello geslapen te hebben is het weer al tijd om terug naar huis te gaan. Het weekend is voorbij gevlogen, maar we hebben weer veel gedaan en gezien. Stuart heeft het enorm naar zijn zin gehad en is heel blij dat we hem meegenomen hebben om al deze mooie parken te bezoeken. Onderweg zie je de gekste dingen...Zo ook deze meneer die met zijn moto een tripje doet. Hij heeft blijkbaar niet genoeg aan zijn moto alleen, maar het ziet er naar uit dat hij ook nog wil gaan fietsen. De vraag is alleen maar : hoe neem je nu je fiets mee als je met de moto ergens naar toe gaat ? Zo dus...
En nog een hele opmerkelijke foto is deze van een soort "Iglo's". Wat het moet voorstellen of wie er in woont...weet ik het niet, maar het ziet er zeer futuristisch uit. Marsmannetjes misschien ???
Het is etenstijd als we terug in Layton aankomen. Stuart wil ons trakteren op een etentje om ons bedanken voor de gastvrijheid van de ganse week en zo'n voorstel gaan we natuurlijk niet afslaan hé !
Ziezo, het weekend is nu écht wel voorbij. Vanmorgen heb ik Stuart al om 8am op de luchthaven "gedropt". Hij is terug naar huis. We hebben ons goed geamuseerd en ik denk dat het hem ook wel aangestaan heeft.
Stuart...it was our pleasure to have you overhere and we hope that we gave you a nice time. You have all the pictures, but the nices memories are the ones in you hart ! We'll make arrangements so we can meet you next year in Washington. Untill then...stay well, stay healty and take care of yourself ! And now, I'm gone close this story with the words you always write in your emails...Friends 4-ever, 4-ever Friends !
We hebben bezoek gehad. En niet zomaar van de eerste de beste, maar van W.O.II. veteraan Stuart Brandow die in New Jersey woont. We hebben hem een paar jaar geleden leren kennen toen hij op bezoek was in België naar aanleiding van de herdenking van W.O.II. Stuart was tijdens die oorlog gestationeerd in Werm en komt nog regelmatig op bezoek daar. Na onze kennismaking ben ik via email in contact gebleven met hem en toen ik hem liet weten dat wij naar Utah verhuisden vertelde hij ons dat hij daar nog nooit geweest was. Dus hebben we hem uitgenodigd, maar dat Stuart 86 jaar is zou je eigenlijk toch niet zeggen hé...
Maandag 20 september, de eerste dag van zijn bezoek, hebben we Niki tegen 3pm opgehaald op het werk en zijn we het "Luchtvaartmuseum" van Hill Airforce Base gaan bezoeken (écht een kolfje naar hun hand !).
In dat museum staan zowel vliegtuigen van W.O.I en II alsook de F-16's. De 2 mannen hadden mekaar dan ook enorm veel te vertellen en ik...? Ik stond erbij en ik keek ernaar...maar ja, wat wil je hé, met 2 militairen...
Dag 2 (dinsdag 21/9) gaan Stuart en ik naar de "Kennecott Coppermines". Hierover heb ik in het verleden al wel meer verteld en ook al foto's getoond, maar onderstaande foto laat zien dat de ertsen die hier gewonnen worden oa. gebruikt werden voor de medailles van de Olympische Winterspelen 2002.
En om jullie nog eens héél duidelijk te laten zien hoe groot de kamions eigenlijk wel zijn, die hier dagdaagelijks rondrijden, deze foto. Bekijk vooral de verhouding tussen de man en zijn "kamionneke" !
Woensdag 22 september maken Stuart en ik een rondrit door de bergen om te genieten van de "Indian Summer". Van thuis gaat het naar Snowbasin en daarna verder naar Echo Lake. Vervolgens gaan we naar Park City, East Canyon Lake en via Morgan terug naar huis. We mistreffen het...het regent de ganse dag en we maken praktisch geen foto's. Maar niet getreurd, er zijn nog veel andere dingen die ik jullie wil laten zien.
Donderdag 23 september schijnt het zonnetje weer volop en maar goed ook want vandaag gaan we naar Salt Lake City. En nee...Niki gaat wéér niet mee (iémand moet de centjes gaan verdienen hé !). Stuart en ik bezoeken "Temple Square", de "Mormon Temple", de "Library" (waar Stuart een aantal familieleden probeerd op te sporen via hun gigantische inventaris) en we gaan ook nog tot aan het "Capitol". We hebben helaas geen tijd om dit mooie gebouw ook écht te gaan bezoeken, dus krijgen jullie alleen maar een foto van de buitenkant. Maar ik beloof - op mijn kommuniezieltje (voor wat dat waard is !) - dat ik bij de eerstvolgende gelegenheid als wij het "Capitol" bezoeken, een uitgebreid verslag mét beeldmateriaal, op dit blog zal zetten.
Na SLC is het hoog tijd om Niki op te halen en naar "Antelope Island" te rijden. We bezoeken de "Farm" en meteen komen we oog in oog te staan met één van de vele bewoners van het eiland...een "Bull Snake".
Dat het hier mooi en rustig is hoef ik niet meer uit te leggen als je volgende foto bekijkt
We komen bij een plekje uit, waar het huis van de allereerste en meteen ook de enigste échte bewoners van het eiland gestaan heeft. Het was George Frary die hier in 1891 een huis bouwde en samen met zijn vrouw Alice en hun 7 kinderen, leefde. Amper 6 jaar later stierf Alice en zij werd hier op het eiland begraven. Het cementen vierkant met de dikke steen erop (op de voorgrond van de foto) is haar graf.
Nadat we hier ongeveer een 3-tal uurtjes rondgereden en rondgewandeld hebben is het tijd om huiswaarts te keren want ook hier is het "sluitingstijd". Eén van de hedendaagse bewoners doet ons uitgeleide
Morgen - vrijdag 24 september - vertrekken we naar Moab (Zuid Utah) voor het weekend. Daar gaan we "Arches National Park" & "Canyonlands" bezoeken en zondagavond zijn we terug thuis.
Voor diegenen die niet zouden weten wat deze titel betekent, even een verduidelijking. Ieder jaar in september heeft hier in Ogden, de "World Wide Review" plaats. Dat is dé grootste handelsbeurs betreffende F-16 in Amerika. Die WWR gaat gepaart met het nodige feestje. Ieder jaar weer is er een ander thema en worden wij verzocht ons te kleden volgens het thema. Vorig jaar was het thema "Chicago en de jaren 30" (Al Capone stijl), dit jaar was het "Internationale Casino's". Bij aankomst moeten we eerst op de foto (ze willen bewijzen verzamelen denk ik...hihi !). Eerst Niki en ik in mooi gezelschap
en daarna een foto van de rest van de aanwezige Belgische militairen
Wie "Casino's" zegt, weet meteen ook dat er gegokt wordt. Iedere aanwezige krijgt een aantal "chips" om te spelen op de roulette, de pokertafels en/of andere gokspelletjes. Da's niet aan mij besteed, ik hou het liever op de lekkere hapjes en drankjes die a volonté tentoon gesteld staan. Daar betrap ik Niki aan de drankbar. De ijssculptuur die je achter hem ziet staan, dient om de cocktails te koelen vooralleer ze in de glazen belanden om geserveerd te worden...écht wel een "poepsjieke" bediening hoor !
Bij de aanwezigen zijn ook de - inmiddels vrienden geworden - Belgische delegatie van SABCA, Daniël & Philippe. Het was ook met hen weer een aangenaam en blij weerzien !
Voor hen die de foto's van vorig jaar nog niet zouden gezien hebben, jullie kunnen altijd in het archief (links op deze pagina) op zoek gaan naar september 2009. Dit gezegd zijnde, sluit ik het verhaal van de WWR af. Ik ben benieuwd welk thema het volgend jaar zal zijn...
11 september is een hele speciale dag dit jaar ! En nét omdat die zo speciaal is, maak ik hier een apart verhaal van. Mijn zus Bettie trouwt vandaag met haar vriend Erwin. Omdat we er niet bij kunnen zijn stuur ik hen een kaartje en laten we een bloemetje bezorgen, zo zijn we er toch een beetje bij.
Bettie & Erwin...Proficiat met jullie huwelijk ! We wensen jullie van alles alléén maar het allerbeste !
Het leven gaat nu eenmaal niet altijd zoals we het zouden willen, anders waren we erbij geweest, maar we hebben intussen wel vernomen dat het een geslaagd feestje was en we kijken al uit naar de foto's. Eén van de foto's heb ik wél al ontvangen...die van het gelukkige bruidspaar !
We hopen dat het jullie verder héél goed moge gaan !
We hebben op een paar dagen tijd 2 keer bezoek gehad. Het eerste bezoek (7 tot 9 september) zijn Arno & Martine - onze Nederlandse vrienden - die een paar nachtjes komen logeren. Zij maken een rondreis door Amerika. Arno en Dominique kennen mekaar al een aantal jaren en zijn mekaar vorig jaar - hier op Hill Airforce Base - toevallig terug "tegen het lijf gelopen". Arno deed toen mee aan een oefening voor de Nederlandse Defensie. We gingen toen uit eten, babbelden gezellig bij en maakten de afspraak dat - als zij ooit een vakantie zouden doen in Utah - zij bij ons zouden komen logeren.
en daar hoort natuurlijk deze gebruikelijke foto van ons 4-tjes bij. Arno & Martine, het was reuze gezellig om jullie een paar dagen hier in huis te hebben. Volgende keer samen met Fred & José ?
Intussen hebben we van onze dorpsgenoten Malou & Guy een email gekregen dat ook zij een rondreis maken door Californië en Utah. Met hen spreken we af dat zij - op hun weg van Yellowstone naar Salt Lake City - hier effe "binnenspringen voor een zjétje caffee" en ja...zaterdag 11 september zijn ze er !
Ons avondje "Hoesels kalle" sluiten we af met een gezellig etentje. Wat fijn om - zover van huis - mensen uit je eigen dorp te kunnen verwelkomen. Malou, Guy, fijn dat jullie er waren !!
We zeggen en schrijven zondag 5 september 2010. Vandaag gaan we naar Wendover (Nevada) voor het concert van CCR (Creedence Clearwater Revisited). Jaja...ze hebben hun naam veranderd...moeten veranderen omdat de vroegere leadzanger John Fogerty er niet meer bij is en hij absoluut niet wil dat ze onder hun vroegere naam verder blijven touren. Maar een verhaal moet je altijd beginnen bij het begin en dus moet ik hier ook iets vertellen over onze "nieuwe" (2de handse) auto.
We zijn redelijk "veramerikaniseerd" en daar hoort dan ook de aangepaste auto bij. In België hebben we de mogelijkheid niet om met dit soort auto rond te rijden en daarom willen we dat hier in de States wel kunnen doen. We hebben ons daarom een Chevy Tahoe gekocht. Kwestie van ook eens groots te kunnen uitpakken en veilig en hooggezeten door het verkeer te navigeren. Ons "voitureke"...
We zijn gisteren "effekes" gaan rondsnuiten in een paar garages en bij de 2de was het al prijs. We kwamen tot een heel goeie deal en daarom wilden ze zelfs niet eens meer dat we met onze andere auto naar huis zouden rijden. Niki - héél blij en héél fier met zijn nieuwe speelgoedje - wil nu natuurlijk absoluut niet dat ik achter het stuur kruip om naar Wendover te rijden, dat zal hij nu wel zelf doen
Als we Wendover naderen krijgen we te maken met een "zoutstorm". Neen...ik heb het niet verkeerd geschreven ! Het is geen zandstorm maar een echte "zoutstorm". We doorkruisen de woestijn/zoutvlakte van Bonneville - die bekend is om zijn snelheidsrecordpogingen www.utah.com/playgrounds/bonneville_salt.htm - en plots zien we geen hand meer voor onze ogen.
Gelukkig duurt dit maar een paar minuten en ééns door de storm schijnt het zonnetje weer volop. Om jullie een idee te geven van de enorme uitgestrektheid van de Bonneville-vlakte - én om jullie te laten zien dat het zout hier letterlijk voor het oprapen ligt - even deze 2 foto's
Wat kan je nog meer verwachten in een woestijn ? Kunst !!! Of op z'n Amerikaans "Art in the Desert". Wie krijgt het nu in z'n hoofd om hier zomaar in het midden van de woestijn, kunst neer te zetten ???
Ik weet niet of ik jullie dit al verteld heb, maar naar het schijnt is het grote zoutmeer (The great Salt Lake) aan 't opdrogen. Er wordt zelfs gefluisterd dat dit meer binnen een aantal jaren helemaal verdwenen zal zijn en deze foto's zijn daar toch wel "stille getuigen" van
Wendover lig in de staat Nevada en deze vriendelijke meneer wijst ons de weg naar ons hotel
Tijd voor CCR nu !!! Dit is de affiche
Zoals ik al zei, is de zanger vervangen door deze meneer ("Bulldog" voor de vrienden)
Het was écht wel een concert van jewelste !!! Geen minuut heb ik op mijn stoel kunnen blijven zitten, tot groot jolijt van Dominique. Ik herkende ALLE liedjes en heb ze hardop meegekweeld (oa. "Bad Moon Rising", "Proud Mary", "Hey Tonight", "Down on the Corner", "Coton Fields" enz). Geloof me, dat bezorgde me herinneringen aan gebeurtenissen en vroegere vrienden...ze waren er allemaal bij !
Deze 2 Heren zijn de laatste 2 originele leden van CCR destijds...Doug "Cosmo" Clifford & Stu Cook
Wat een heerlijke muziek van lang vervlogen tijden. Nu zijn jullie wel jaloers hé !!!
1 september 2010. In België is het vandaag de eerste dag van het nieuwe schooljaar en dus ook voor Lien. Niet zomaar een nieuw schooljaar, maar de 1ste dag van het 1ste leerjaar. Ze wordt veel te vlug groot als je het mij vraagt ! Ze is niet langer een kleutertje meer, maar een "schoolplichtige leerling". Vanaf nu is het menens met de school. Gedaan met alleen maar spelen, er zal nu ook geleerd moeten worden. Ik wil haar nog even een beetje moed inspreken en vanmorgen, nét vóór ze naar school vertrekt, spreek ik haar even via skype. Wat is ze fier en wat kijkt ze er naar uit om terug naar school te kunnen gaan ! Ze heeft haar vriendjes ook al zo lang moeten missen. Ze heeft er alle vertrouwen in en ik hoop maar dat het zo ook blijft. Ik merk wel aan haar mama (mijn dochter Joni) dat die het blijkbaar moeilijker heeft dan Lien zelf. Bij een nieuwe mijlpaal in het leven hoort een kaartje en dat is gelukkig nét op tijd aangekomen.
Ik heb er nog een tekstje bij verzonnen die helemaal toepasselijk is voor de gelegenheid :
"1 september is voor jou een grote dag de eerste in een lange rij de kleuterklas heb je "vaarwel" gezegd het kleuter zijn is voorgoed voorbij. Nu zal je moeten stilzitten, dat is waar maar als je goed zal opletten is je huiswerk zo klaar. De tijd van alleen maar spelen is nu definitief voorbij nu moet je huiswerk maken & leren tja...het hoort er allemaal bij. Wij duimen voor jou, heb volle moed doe je best en alles komt goed.
Van Oma Nana & Opa Niki
Ze was blij met haar persoonlijk kaartje vanuit het verre Amerika en heeft me belooft dat ze goed haar best zal doen zodat ze binnenkort zelf eens een briefje kan terug schrijven. Ben benieuwd wanneer...
We hebben nog één dagje tegoed van de "grote vakantie" en eigenlijk zou het zonnetje moeten schijnen. Maar ik heb "haar" nog niet gezien ! Het is ook nog maar 8u en over een kwartiertje komt "ze" normaal gesproken over de bergen piepen. Tenminste...dat hopen we, want voor het ogeblik ziet het er niet naar uit dat dat gaat gebeuren. Wie al in Oostenrijk geweest is weet wel dat het weer in de bergen rap kan omslaan. Ik begin aan mijn gewone, dagelijkse bezigheden. Maar hoezeer ik ook bezig ben, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er vandaag daarbuiten iets "niet helemaal in de haak" is met ons zonnetje ! Tegen 9 uur is het nog altijd donker, grijs en het ziet er regenachtig uit. Tot ik buitenkom en ik boven in de bergen...de EERSTE SNEEUW zie liggen !!! Ik loop hier in mijn T-shirtje en short en ik zie "sneeuw" ? Ik wrijf me de ogen uit (eigenlijk vraag ik me af of ik nog slaap ?), bekijk het nog eens allemaal en loop dan vlug naar binnen voor het fototoestel. Ik weet het wel, ik heb hier nogal verteld over de eerste sneeuw, hoe mooi het wel is, hoeveel er wel ligt, hoelang we wel sneeuw hebben enz. Maar dit loopt toch écht wel de spuigaten uit en daarom wil ik deze foto laten zien. Jullie zouden me anders toch NIET geloven...
Een uur later is de sneeuw verdwenen en lopen de temperaturen weer flink op tot +/- 25°C. We hebben de zomer terug te pakken ! Jieha !!!
Vandaag 17 augustus 2010 hebben we een hele lieve, fijne mededeling gekregen van mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Maar het verhaal begon eigenlijk een beetje verwarrend en raar.
Jo belde me met de vraag of Niki ook al thuis was. "Neen", was mijn antwoord..."Niki is toch nog aan 't werk...dat weet je toch !". Beetje stil aan de andere kant van de telefoon. "Komen jullie dan misschien seffens nog even op skype zodra Niki terug is van het werk ?" Wat vreemd dacht ik bij mezelf, maar beloofde dat - zodra Niki thuis zou zijn - we hen effe zouden bellen via skype. Zo gezegd, zo gedaan en weerom bekroop me het gevoel dat er iets niet was zoals het zou moeten zijn (moederlijk instinct ?).
Na veel vijven en zessen en heel wat over en weer gepraat over koetjes en kalfjes vertelde Jo ons dat Antje heel veel werk gehad had aan het opmaken van een oude slaapkamer en dat ze ons dat graag wilden laten zien via een foto die hij doorgestuurd had via email. "Wil je eens kijken of je die al gehad hebt ?" klonk het. Ik heb onmiddellijk mijn emails nagekeken en uiteindelijk ging het over deze foto
Natuurlijk zijn we héél fier, blij en vooral héél trots met hun beslissing !!! Ik wil hen alle 2 nogmaals van harte proficiat wensen en voor zo'n gelegenheid kan ik niet anders dan hen een kaartje te sturen
Dat betekent wel dat we volgend jaar 2X naar België zullen "moeten" reizen. Op 2 juni 2011 doet onze kleindochter Lien haar 1ste Kommunie en daar willen we uiteraard bij zijn. En een half jaar later, als Jo en Antje DE grote stap zetten, kunnen ze ons - met nog geen 100 paarden - tegenhouden om daar niet van de partij te zijn. Jo & Antje...PROFICIAT met jullie beslissing ! We kijken uit naar het feest !
Dikke kus en dikke knuf van ons 2-tjes voor jullie 2-tjes ! Mama & Dominique
Een maandagavond is eigenlijk niet écht een avond om naar een concert te gaan, maar vanavond treden "The Scorpions" op en omdat het hun "Farewell tour" is willen we er toch graag bij zijn. Het wordt een openluchtspektakel en we hopen dat de weergoden ons beter gezind zullen zijn dan gisteren, want toen regende en waaide het zo hard dat onze "gazebo" bijna ging vliegen. Maar nu ziet het er goed uit !
Het concert wordt geopend door de groep "Jackyl" (wat een lawaai !!!)
De tweede groep van de avond is "Tesla". Het zijn al even grote lawaaimakers als "Jackyl", maar Niki heeft het enorm naar zijn zin. Hij gaat helemaal "uit de bol" als er dan ook nog eens gevraagd wordt aan het publiek om allemaal mee te doen aan een "wereld-record-poging luchtgitaar" spelen. Zoiets moet je Niki al helemaal geen 2 keer vragen (en anders heeft hij het de 1ste keer niet gehoord)
En dan is het eindelijk de beurt aan "The Scorpions". Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Ik hoop muziek ten gehoren te krijgen die "jeugdherinneringen" met zich mee zal brengen
En ook bij deze muziek, is Dominique weer helemaal zichzelf...
Helaas voor mij...ze houden zich de ganse avond aan het meer recente repertoire en ik blijf op mijn honger zitten behalve dan bij die ene overbekende ballade "Wind of Change". Ik had écht wel wat meer verwacht van een groep die toch al meer dan 30 jaar op een podium staat en die dan een "Farewell-tour" doet !
Binnenkort gaan we naar CCR in Wendover. Benieuwd of dat een beetje plezanter zal worden.
Zal ik jullie eens iets vertellen ? Ik verveel me hier absoluut niet hoor ! Buiten de gewone dingen zoals de "breakfast-afspraakjes" en het "wenskaarten maken" met de Internationale dames ben ik aan een volgende uitdaging begonnen...taarten bakken ! In Hasselt heb ik de "Koekjesfee" leren kennen en bij haar heb ik een boekje gekocht om héérlijke taarten zelf te maken. Dat wil ik wel eens uitproberen... Eerst bak je het biscuit en maak je een overheerlijke Meringue-boter. Die boter dient om - samen met de ananasstukjes - de taart te vullen en langs de buitenkant te besmeren.
Daarna komt er een suikerpasta over
Om de taart verder af te werken, heb ik de rest van de suikerpasta roze gekleurd. Uit die roze pasta maak ik kleine hartjes en een bloem (kwestie van die taart niet zomaar gewoon witjes te laten hé...)
En - al moet ik het zelf zeggen - ik ben écht wel fier op mijn allereerste, zelfgebakken taart ! Samen met Anja & Marcel (onze Nederlandse vrienden) hebben we de taart gekeurd, geproefd en zéér lekker bevonden (het zou natuurlijk ook kunnen dat iedereen dat zei om mij niet al te zeer te ontmoedigen hé). Bekijk hem maar eens...ik denk dat jullie zo "het water in de mond" krijgen bij het zien van de foto...
Na de taart heb ik me ook nog aan het bakken van een krentenbroodje gewaagd. Helaas, dat broodje was zóóóó lekker dat het al opgegeten was nog voor ik er een foto van kon maken...Foei Niki !!
En een paar dagen later heb ik - omdat we pruimen meegekregen hebben van Anja & Marcel - ook nog een poging ondernomen om een échte Belgische pruimentaart tevoorschijn te toveren. Hokus, pocus, pas...ook dit lukte me héél goed. Op het bureau bij Niki waren ze er in ieder geval blij mee.
Heb ik mijn beroep gemist ? Is dit iets waar ik alsnog een carrière van kan maken ? Of zit het gewoon in de familie (mijn nonk was een bakker) ? Ik heb er in ieder geval plezier in en zolang ik dat gevoel heb, kan ik vrienden wel eens verrassen met één van mijn taarten hé. Dus...als je zin krijgt in een stukje taart en een "zjetje caffee", dan zal je naar hier moeten komen (of je zal nog 4 jaar moeten wachten).
Op 25 juli 2010 schreef ik - vanuit San Fransisco - dit op mijn blog :
"Ik realiseer me dat we vorig jaar een afscheidsfeestje gehad hebben, net omdàt we naar Amerika verhuisden. Door al die drukte toen en omdat we in Werm bij Niki zijn ma logeerden en daar geen internet hadden, ben ik helemaal vergeten om iets over dat feestje te vertellen hier op mijn blog. In SF heb ik daar natuurlijk de tijd niet voor, maar ik beloof (op mijn kommuniezieltje !) dat ik - eens terug in Layton - alsnog een verhaal zal posten over die mooie, overgetelijke afscheidsdag."
Beloofd is beloofd dus hier volgt alsnog het verhaal waarmee ons hele Amerika-avontuur begon...
Een paar maanden vóór ons vertrek - tijdens een bezoek van Jo & Antje - kwam het gesprek plots op ons afscheid en vroegen zij ons of wij eigenlijk van plan waren een "afscheidsfeestje" te organiseren. Tja...dat waren we eigenlijk wel van plan ja, maar waarom zij dat nu al moesten weten (we hadden immers nog tijd genoeg om dat bekend te maken) werd ons later pas duidelijk. We kregen in ieder geval wél al te horen dat zij ons niet zomaar wilden laten vertrekken en dat zij ook wel iets voor ons in petto hadden. Ze wilden - samen met onze hele familie - uit eten gaan. Dat zagen wij natuurlijk wel zitten maar we vertelden hen er bij dat wij een gezellige avond mét familie én vrienden wilden organiseren. Om het afscheid niet overdreven lang te rekken, zou er één volledige dag besteed worden aan ons vertrek.
Wat Niki, noch ikzelf wisten, was dat onze families blijkbaar al lang bezig was met "iets" te organiseren...Bewijzen daarvan zijn ons pas achteraf (letterlijk) "overhandigd".
Ze willen ons iets blijvends meegeven en Pa (als "Padre Familias") mag er als eerste aan beginnen
Jo, Joni en de hele familie volgt zijn voorbeeld
En dan is het DE Amerika-dag ! Omdat wij aan iedereen gevraagd hebben om zich op "onze" avond te verkleden in iets typisch Amerikaans, krijgen we van Jo & Antje te horen dat wij ons al moeten verkleden vanaf 's middags voor het familie-etentje. Voor ons geen probleem, we zijn toch al helemaal "in the mood" en doen gewoon wat er van ons verwacht wordt. Kijk maar...
We kunnen natuurlijk niet vertrekken zonder een foto met mijn zoon, dochter en kleindochter
én een foto van ons volledig gezinnetje (jongens, wat gaan we hen allemaal missen !!!)
Maar dan komt de aap uit de mouw en wordt ons duidelijk dat onze families al een hele tijd plannetjes aan het smeden geweest zijn want plots komen ze aandraven met cadeautjes en dit... Logisch dat het me allemaal een beetje teveel word (en ik had me nog zó voorgenomen had NIET te zullen huilen...)
De familie Gielen is wel aanwezig bij het etentje, maar kan helaas - straks bij het feestje - er niet bij zijn en daarom mag een foto met Dominique en zijn familie niet ontbreken. Vlnr. schoonbroer Fons, zus Lizzy-Ann, Niki zijn mama, Niki, ik, zus Christel en schoonbroer Luc.
Rond 20u kan het feestje dan eindelijk beginnen. Maar ook nu weer heeft de familie iets in petto. Als ik - later op de avond - Joni, Jo en de rest al zingend zie/hoor binnenkomen is het allemaal nog plezant
maar enkele minuten later zitten Niki en ik op een stoel en beginnen Joni & Jo aan een lied met zelfgemaakte teksten op de melodie van het Amerikaans Volkslied. Dominique vindt het allemaal geweldig, mij word het voor de 2de keer vandaag teveel...ik huil tranen met tuiten bij het aanhoren van de tekst.
En weer hebben ze een cadeautje bij. Dit keer een fotokader met een foto van IEDEREEN van de familie. Die zal in ons huis in Layton zijn speciale plekje krijgen zodat onze familie altijd héél kort bij ons is. Het is alleen een kwestie van die kader in Amerika te krijgen want onze container is natuurlijk al vertrokken. Hopelijk kan Niki dat via militair transport regelen, want in onze valies past die kader helemaal niet en als handbaggage kunnen we het niet meenemen !
Nu nog een foto van mijn familie (vlnr. Pa, zus Bettie, broer Fred, ik , zus Annita en Ma)
En om dit verhaal af te sluiten nog een foto van de hele bende verklede mensen...mijn familie...
Er zijn op dat feestje zovele vrienden en vriendinnen geweest, dat ik - om niemand te vergeten - hier geen andere foto's ga bijzetten. Ik heb zo'n 400-tal foto's en het zijn één voor één zéér dierbare herinneringen, maar ik wil het risico niet lopen dit verhaal eindeloos lang te maken zodat het jullie misschien gaat vervelen dus hou ik het liever zoals het verhaal nu is.
Jo & Antje, dikke mercie voor het organiseren van die mooie, onvergetelijke dag ! Joni & Rob, maar ook de rest van de familie, van harte bedankt voor de cadeautjes, het "handtekeningen-schilderij", het fotokader, de fijne dag en avond ! En aan alle vrienden, bedankt dat jullie er allemaal bij waren op ons afscheidsfeestje. We hebben een valies boordevol mooie herinneringen die we nu meenemen naar Amerika en waar we nog vaak aan terug zullen denken. Het ga jullie allemaal héél goed tijdens onze afwezigheid.
Dikke kus en dikke knuffel voor jullie allen, Ingrid & Dominique
Eén maand na onze "afscheidsdag" hebben we België voor de eerstkomende 5 jaar, ingeruild voor het verre Amerika. Het échte afscheid is best wel moeilijk geweest. We hebben ons in een avontuur gestort waarvan we niet eens wisten wat er ons te wachten stond, maar waarvan we tot op heden nog helemaal géén spijt van hebben en we beseffen heel goed dat dit écht wel een zéér unieke gelegenheid is.
